18
Kei In Sport nummer 14 - december 2021
SCHEIDSRECHTER BRAM VAN DEN BOOGAARD:
‘Mij maken ze de pis niet lauw’ Bram van den Boogaard: ,,Ik ben geen type scheids die denkt dat hij altijd gelijk heeft.’’
Scheidsrechter Bram van den Boogaard (52) ligt nooit wakker van een verkeerde beslissing. ,,Als de wedstrijd is gespeeld, is het gedaan.’’ De Amersfoorter is actief in de Eredivisie Vrouwen en zowel in de Hoofdklasse als Eerste klasse van het amateurvoetbal. Van den Boogaard reageert op vijf stellingen.
Door: Marcel Koch
Fluiten is een hondenbaan? ,,Nee, absoluut niet. Als dat wel zo was, was ik al lang en breed gestopt. Je denkt toch niet dat ik met tegenzin all the way naar Terneuzen rijd of naar Alkmaar. Ik fluit omdat ik er juist enorm veel plezier aan beleef. Ik zie het als een uitdaging om een wedstrijd in goede banen te leiden, iedere keer weer. En het leuke daarbij is dat je nooit weet waar je aan toe bent als je in je scheidsrechterstenue het veld opstapt, want je hebt met zoveel verschillende karakters te maken. De een reageert kalm en gelaten op een beslissing, de ander reageert verontwaardigd en furieus. Aan mij de taak om het zo te managen dat de wedstrijd een normaal verloopt krijgt. Feitelijk zie ik mezelf als de ondersteunende factor van twee ploegen die er het beste van willen maken. Niets meer en niets minder. En ach, je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Er zal altijd wel gemopperd worden op de scheidsrechter. Of ik makkelijk een fout toegeef? Ja, daar heb ik geen enkel probleem mee. Ik ben geen type scheids dat denkt altijd gelijk te hebben. Ook ik kan er weleens naast zitten en dan schroom ik niet om dat toe te geven. Dat wordt zeker gewaardeerd door spelers. Je bouwt er credits mee op. Ik beoordeel mijn eigen optreden altijd kritisch.’’
Een vrouwenwedstrijd fluiten is anders dan een mannenwedstrijd? ,,Dat is 100 procent waar. Vrouwenvoetbal is bijna een andere tak van sport. Maar het is eigenlijk appels met peren vergelijken. Mannenvoetbal is een geëvolueerde sport, vrouwenvoetbal bestaat daarentegen nog niet zo heel lang. Als arbiter ervaar ik het vrouwenvoetbal als sportiever. Er is echt sprake van fairplay. Als bij wijze van spreken een speelster huilend en kermend op de grond ligt, bekommeren zowel teamgenoten als speelsters van de tegenpartij zich om haar en straalt de bezorgdheid van hun gezichten af. Los van het competitieve element, wat beslist aanwezig is, krijg je echt het idee dat beide ploegen samen een wedstrijd tot een goed einde willen brengen. Vrouwen accepteren ook makkelijker een beslissing van de scheidsrechter. Waar in het mannenvoetbal je nog weleens stuit op doortrapte spelers, kent het vrouwenvoetbal die niet, althans ik ben ze nog niet tegengekomen. Speelsters zijn puur, blijven dicht bij zichzelf. Het mannenvoetbal kent meer spelers met korte lontjes. Als scheidsrechter is het vrouwenvoetbal makkelijker te volgen, omdat de snelheid van het spel lager ligt. Er worden minder ballen over zestig meter gespeeld. Nog een verschil: als 4e official bij een vrouwenwedstrijd krijg je zelden commentaar uit de dug-out, bij de mannen zitten er meer opgewonden standjes. Maar mij maken ze de pis niet lauw. Eén van de taken als vierde officieel is om de druktemakers aan de zijlijn een beetje in toom te houden. Op die taak ben ik wel berekend. Ik blijf te allen tijde rustig. Schiet je zelf in de stress, krijg je niks gedaan. Overigens benader ik een vrouwenwedstrijd exact hetzelfde als bij de mannen. Mijn focus is scherp. Als dat niet zo zou zijn, maak je geheid fouten.’’