T-Licht editie 20.2

Association magazine of T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Speuren en mysterie tijdens het Japieweekend

Meet the BuMaCie

Plak 'm beet: de revival

Volume 20 edition 2

T-Licht

Dear reader, Without further ado here in front of you lies the second edition of the lustrum volume. This edition is full of the latest development in the department of Chemical Engineering, experiences of students in foreign countries and to save the best for last: the beer of the quartile. It is my turn this time to introduce myself as the latest member of the editorial board.

4 Het vervolg van het mysterie van de 'Geheimzinnige Gedichten'

Nederlands

4 Geschiedenis van de Helix 9 Even schoppen 10 Japie on tour 11 Japieweekend 16 Plak 'm beet 20 Bier van het kwartaal 24 Leegloop van de Helix 25 Uittocht van de Bunker 29 Even voorstellen: BrewCie 32 Wist je dat?

24/25

Adios Helix!

Adios Bunker!

English 2 By the Chairman 3 Education 6 PhD article 12 Culture shock 14 Uyt den ouden doosch 18 Internship report 22 Puzzle: Memory loss 26 Science news 30 BuMaCie

26 Killer meat!

Let me introduce myself by a journey as my life goes south, but in a positive manner. My name is Stefan Pouw, twenty-three years young and as is known by many people, I was not raised in the district of Brabant. I still struggle with the tongue as I twisted mine a couple times trying to speak your dialect, which is why I prefer writing. I have been born and raised high above the river in a place called Amstelveen, famous for being nothing but being the village below Amsterdam. As I grew older and my road of success was going south, my next station was Utrecht. I graduated with my bachelors of Chemical Engineering while I was quite an active member at my former study association as bartender, writer, photographer and treasurer of the party committee. For my graduation project I ended up at Flowid, where I was infected by the virus of Brabant.

After half a year I decided to live in Eindhoven and start my master here.

These days I’m still quite active as member at Tamar & Boreas, the sailand volleyball association as well as editor for T-Licht.

What I would like to say is: Enjoy reading about the experience of others and especially the fact that they want to share it with you.

However, this reflects nothing of what I have typed so far, so I think it is back to the drawing board.

By: Stefan Pouw Stefan is a fresh, new member of the T-Licht committee.

By the Chairman

The STart is finished, but it’s only the beginning!

The board survived the first quartile, thanks to some boosting vitamin pills. This period was characterized by being full of hard work and little sleep. Not only did we enjoy many Japie activities but we also started to learn what we were actually doing. The second quartile already feels different. You can be a little more relaxed as you cycle to Japie in the morning, and think about your plans for the day. However, having more time does not mean that things will necessarily go better, and I’ll tell you why!

The rollercoaster I still remember Michelle striking the gavel and handing everything over to us. After finishing the general members meeting, five fresh board members were preparing to leave for Maastricht like headless chickens. The five-seat rollercoaster accelerated instantaneously to its maximum speed. The next few days we were working hard to get the rollercoaster back on track, ending up with our constitution drink. Hereafter, the goal was actually to keep the rollercoaster from derailing. It was a matter of working hard on the short term tasks and make sure everything succeeded just in time.

"Communication is essential to keep everybody happy in this big fair that we call Japie."

After eight weeks, the rollercoaster had finally slowed down. The exams were starting and the board members had time to plan things for themselves. You could wake up and take time for your breakfast and have a coffee. The amount of free time during the day increased, so you were able to look forward to the bigger tasks for the coming weeks.

A fair full of carousels As soon as the rollercoaster stopped, we realized we ended up in one big fair filled with carousels. The fair

is divided in five areas, which do overlap. There is no rollercoaster to keep from derailing, but you need to keep all carousels turning around.

So, good forethought and planning is needed. Communication is essential to keep everybody happy in this big fair that we call Japie.

Just like the others, I have my own corner in the fair. Last quartile, it consisted mainly of the six-day excursion to Vienna & Bratislava and the general members meeting in December. But as chairman, I’m also checking if everybody is happy and doing well. The first week of December, Japie opened a special area in the fair to celebrate its 58th dies, a fun week filled with great activities. As soon as we started to feel comfortable in our fun fair, opportunities to expand our business popped up. Together with our daily guests, we planned a strategic session to discuss the future policy of Japie.

Internship as a fun fair operator As mentioned earlier, more free time means more time to work out and prepare everything. But I quickly noticed that I don’t actually work very efficiently just yet. Sometimes we easily reach the targets we have set for ourselves, but on some days this tends to be difficult. Sometimes a day consists mostly of procrastinating.

We have noticed that time pressure is also important when finishing tasks, not only when studying for the final exams. This is why the second quartile was more about really learning to work.

2 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

The more time passes as chairman of Japie, the more I realize how much I love it. It’s a world of difference compared to my finished bachelor studies and seems to be more similar to an internship. Daily office hours, working on a tightly packed daily schedule, long term objectives combined with short term tasks, and in addition, handling unforeseen circumstances. You can prepare things very extensively, but they won’t always go as planned. It’s an experience I’ve never had before.

I really recommend everybody to consider such a challenging year!

By: Camiel Steffanie Camiel evaluates the positive aspects and learning points of his role as chairman in the first and second quartile of this academic year.

Education

Advanced puzzles It was the headliner of ST news in the first quartile: the departure of prof. dr. ir. Maaike Kroon, dr. ir. Edwin Zondervan and dr. ir. Bart Noordover. They all decided to go on a new adventure elsewhere. This made the job as the head of the education at our department, Peter Janssens, a little harder. Suddenly a lot of courses had no main teacher anymore.

Moreover, the courses these three gave don’t have many backup possibilities. So last quartile, Peter Janssens was busy solving an advanced puzzle with this problem.

S

o let’s start with the most known professor, Maaike Kroon. The freshly appointed science talent made the news with her transfer.

With articles in de the Cursor and the Eindhovens Dagblad, she was a hot topic. For those of you who missed it, Maaike Kroon will be starting at the Petroleum Institute in Abu Dhabi (UAE). Maaike Kroon was responsible for the courses ‘Separation Technology’ (bachelor), ‘Separation Technology (Switch)’ (bachelor), ‘Energy’ (bachelor), ‘OGO Energy’ (bachelor), ‘Advanced Separation Technology’ (master) and ‘Advanced Process Design’ (master).

Peter Janssens has found Fausto Gallucci as a replacement for both Separation Technology courses. The participation of Maaike Kroon in the courses ‘Energy’ and ‘OGO Energy’ was small, so the other professors of that course have taken over her part.

For the two master courses however, no replacement has been found as of the deadline for this article. Peter Janssens has some plans for them, but they need to be approved first.

Next up we have the departure of Edwin Zondervan. He was the person in the department who knew the most about process optimization. But since our department doesn’t focus on this line of work, he accepted a job offer from a TU in Germany. There he can focus on the research that he specializes in. Edwin Zondervan gave the following courses: ‘Numerical Methods' (bachelor), ‘Dynamics and control of processes’ (bachelor), ‘Process Design’ (bachelor), ‘Safety in the chemical industry’ (bachelor),

‘Process optimization’ (master), ‘Advanced Process design’ (master). For ‘Numerical Methods’, Ivo Roghair has been appointed as the responsible teacher. The course ‘Dynamics and control of processes’ will be completely in the hands of the faculty IE, with the responsible teacher Ton Backx. The course ‘Safety in the chemical industry’ is part of the USE risk courses and will be guided

by Qi Wang. The course ‘Process optimization’ has unfortunately been cancelled as there was no replacement available. Peter Janssen is figuring out the set-up of a new course that can fill the gap caused by the cancelation. ‘Advanced Process Design’ is still not filled in, as well as ‘Process Design’, but this will be fixed soon.

"Peter Janssens has some plans for them, but they need to be approved first."

Last but not least there is the departure of Bart Noordover. Bart was one of the few remaining people in our department that researches polymers. He decided that the industry is more his place to be.

Bart was partly responsible for the courses ‘Introduction to Polymer Chemistry’ (bachelor), ‘Polymer

science’ (master) and ‘Natural versus Synthetic Materials’ (master). Since the courses ‘Introduction to Polymer Chemistry’ and ‘Polymer science’ were for the most part already in the hands of Hans Heuts, he will now be solely responsible for these courses. For the course ‘Natural versus Synthetic Materials’ nothing is certain yet, but Nico Sommerdijk has offered Peter Janssens to give the courses and revise the course a bit to his hand.

As you can see, there has been a lot of shuffling to put all the pieces together. A few are still missing, but Peter Janssens is filling the remaining holes. We all want to see everything filled as soon as possible and we are doing the best we can. So everybody who is getting impatient; let everyone do their job and it will all be fine!

By: Troy Oude Bekke As the coordinator of education its Troy’s responsibility to keep the students of ST informed about the latest changes in education.

T-Licht 20.2

3

De geschiedenis van de Helix

Gilles en het Geheim van de Geheimzinnige Gedichten Het Cursor archief doet het weer, dus bij dezen, zoals in de vorige editie beloofd, het vervolg van het mysterie van de Geheimzinnige Gedichten. Kort samengevat: op zoek naar de betekenis van de gedichten die in het trappenhuis van de Helix staan bleek dat deze ter begeleiding van een aantal zeefdrukken waren opgehangen. Een van deze werken leidde echter tot grootte ophef omdat hierop het jonge zoontje van de kunstenaar, Narcisse Tordoir, naakt dansend met een skelet was afgebeeld.

W

e eindigde de vorige keer ons verhaal met het publieke debat van Studium Generale over het kunstwerk genaamd One Victory waaruit voortkwam dat het wel meeviel en mocht blijven hangen waarmee de rust leek weder te keren.

Dit was echter niet de laatste keer dat de werken Cursor-waardig werden bevonden of als voorbeeld werden aangedragen van wat er wel of niet mis was met het TU/e kunstbeleid.

"Logica brengt je van A naar B. Verbeelding brengt je overal."

Toen het eerste kunstwerk opgehangen was en de discussie hierover losbarstte werd het bekrast en beschadigd zoals in het vorige artikel vermeld. Dit bleek niet de enige keer dat een van de kunstwerken schade opliep. In december 1998 werd ontdekt dat een verfvlek ter grootte van een A4’tje, dat deel uitmaakte van een van de kunstwerken, was verdwenen.

Het ging hier niet om het eerdere controversiëlere werk waarop zijn naakte zoontje stond maar om een afbeelding van een atelier. Omdat het eerdere werk een jaar eerder was bekrast ging de verdenking al snel naar nieuw vandalisme maar het kunstwerk had verder geen beschadigingen.

De verklaring dat temperatuurschommelingen de epoxyverf hebben verzwakt werden door zowel de verffabrikant

als de kunstenaar zelf als erg onwaarschijnlijk afgedaan. Besloten werd om het voorval niet nader te onderzoeken en de aandacht te richten op het repareren van het schilderij. Een half jaar later werd het gerepareerde kunstwerk met een iets andere nieuwe verfvlek terug gehangen.

Als er geen verhaal was over het kunstwerk zelf dan bleek het vaker een perfect voorbeeld te zijn van wat er mis gaat met kunst op de TU/e. Zo wordt in de rubriek “Dienst Overige Zaken” de kunstwerken van Tordoir twee keer aangehaald als stimulans om te denken over de kunst op de TU/e. Zo wordt de discussie rondom het werk gebruikt als symbool dat alle kunst op de TU/e maar braaf moet zijn en niet te veel mag prikkelen

4 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

en stimuleren. Kunst zou echter moeten stimuleren en het creatief denken bevorderen. De column komt met het advies om in plaats van laptops maar kunstpassen uit te delen aan de studenten en eindigt met een citaat van Einstein: ‘Logica brengt je van A naar B. Verbeelding brengt je overal.’ Ook een ander artikel begint met de ophef over Tordoirs werken. Het kritisch denken over Tordoirs werken zou namelijk ook moeten worden toegepast op de bronzen paardenkoppen die op de hoeken van collegezaal 1 staan.

De bronzen paardenkoppen zouden “elegant, maar niet erg interessant” zijn en zouden totaal niet passen in de omgeving of bij de faculteit.

Gelukkig worden de werken niet alleen maar aangehaald om over iets te klagen, soms is het ook gewoon deel van de Cursor-puzzel : 9. Horizontaal: Vinden veel gebruikers van het scheikundegebouw van het werk van Narcisse Tordoir.

De geschiedenis van de Helix iets merkwaardigs, want eerst was er sprake van zes werken zijn niet vijf. De zes werken van Tordoir worden in 2000 nog besproken als onderdeel van een tijdelijke rubriek in de Cursor over kunst op de TU/e:

“Thuis wil je toch ook wel eens iets anders aan de muur?”

Opheldering over het uiteindelijke lot van de werken vinden we in mei 2003. Er is een kort bericht te vinden dat vijf van de zes zeefdrukken zullen worden verwijderd uit de Helix.

Volgens de directeur bedrijfsvoering destijds, drs. Eugene Bernard, had dit niets te maken met de oude ophef: “Thuis wil je toch ook wel eens iets anders aan de muur?”. Het schilderij op de bovenste verdieping, met daarop een afbeelding van Tordoirs kantoor, mocht blijven hangen en de lege plekken die werden achtergelaten werden opgevuld met andere schilderijen. De vijf werken zouden “tijdelijk” in het archief worden geplaatst totdat de kunstcommissie een nieuwe plek voor ze kon vinden. De schilderijen die nu in trappenhuis in plaats van de zeefdrukken hangen zijn vier werken die van het Hof in 2003 maakte. Onduidelijk is vooralsnog of deze werken er al meer dan tien jaar hangen of dat er in die tijd nog andere werken hebben gehangen.

In november 2014, meer dan elf jaar later, wordt er dan alsnog een nieuwe bestemming gevonden voor de kunstwerken. Op initiatief van Hetty de Groot werd er contact gelegd met het Museum voor Hedendaagse Kunst Antwerpen waar het gehele werk voor vijf jaar in bruikleen werd gegeven, dit keer met toestemming van Tordoir. Volgens de Cursor zijn dan drie van de vijf werken al meer dan tien jaar niet te bewonderen in de Helix. Hier gebeurt wederom

“Het eerste kunstwerk hangt in de hal van het ST-gebouw. Het is een afbeelding van Tordoirs werktafel, waarop veel foto’s van zijn zoontje te zien zijn. De tweede zeefdruk hangt bij de trap naar de eerste verdieping en laat Tordoirs oude atelier zien.

In het midden is een grote rode verfvlek te zien. Daarmee doorbreekt de kunstenaar het technische proces. Het derde werk, dat op de tweede verdieping hangt, heeft veel opschudding veroorzaakt binnen de faculteit. Tordoir toont een foto van zijn naakte zoontje spelend met een speelgoed-skeletje. Weer een verdieping hoger hangt een zeefdruk waarop een man te zien is in een psychiatrische inrichting. Hij ligt met zijn hoofd op tafel. Dit werk verwijst naar de kunstenaar die zich in zijn atelier terugtrekt. Het kunstwerk hangt voor een spiegel zodat het lijkt of er iemand naartoe wandelt maar de ruimte niet kan betreden. Tussen de derde en de vierde verdieping hangt een afbeelding van Tordoirs atelier na zijn periode van afzondering. Alle dingen die erop te zien zijn staan symbool voor de kunstenaar die net zolang doorgaat tot hij tevreden is.

De laatste zeefdruk, op de bovenste etage, is de droomkamer van Tordoir. Het werk zit erop en de kunstenaar leunt rustig achterover.”

van de TU/e zijn nog afbeeldingen te zien van vijf werken van Tordoir onder het kopje “Wandkleden, reliëfs, muurschilderingen”.

Opmerkelijk is dat de bestandsnamen van deze werken Narcisse_Tordoir_1_01 tot en met Narcisse_Tordoir_4_01 en Narcisse_Tordoir_6_01 zijn. De droomkamer van Tordoir, het werk dat op de bovenste etage hing, lijkt te ontbreken. Mogelijk is dit het werk dat nooit in het depot is beland en daarmee mocht blijven hangen.

Een korte inspectie van de bovenste etage van de Helix heeft dit werk niet kunnen opsporen. Wat het lot is van dit werk is nog onbekend.

Door: Gilles Timmermans Gilles heeft het "Geheim van de Geheimzinnige Gedichten" verder ontrafeld maar blijft nog steeds met enkele vragen achter. De oplossing van de Cursor-puzzel over Tordoir was overigens “kunstmatig”.

Op de website van de kunstcollectie

T-Licht 20.2

5

PhD article

Bringing self-healing to functional coatings Hello! I’m Peter Albers, born and raised in Zeeland, a village 35km north of Eindhoven. I completed the Bachelor CE and the Master Polymers & Composites at our department.

Next to studying, I joined “de Chemiewinkel”, a student organization related to our department which had to close their doors in ‘11. This was a great learning experience combined with crazy activities, e.g. being counter play for ME in training. See my picture as a result of such a training.

I couldn’t wear lab goggles for a week...

N

owadays, a life without coatings is unthinkable.

Coatings are all around us and have a large impact on our life, whether you notice it or not. Just think about all the paint applied for decoration and for the protection of our devices, means of transport and construction materials against environmental influences. Coatings bring color to our world while increasing the performance lifetime of our devices and materials. Given the increasing demand every year and the fact that we annually spend about €10,- on coatings per person in the entire world, a huge industrial interest in coating technology and development is not surprising. Funny fact: The roof of Ferrari World in Abu Dhabi (see picture) is made out of panels designed and coated by the Dutch company Euramax Coated Products BV (Roermond). Next to decoration and protection purposes, a complete different surface property

(e.g. water repellency, self-cleaning, anti-reflectance, anti-biofouling, stimuli responsive etc.), can be given to a material or device by applying a functional coating.

"Cars, windows and solar panels will clean themselves after a rain shower when having such a top coat. Quite convenient, right?"

A particular type of functional smart coating extensively studied at our department is a polymeric hydrophobic coating (former work in SMG). Hydrophobic top coats are often applied when water repellency and self-cleaning properties are needed.

Cars, windows and solar panels will clean themselves after a rain shower when having such a top coat. Quite convenient, right? But a limitation of most current hydrophobic coatings arise from the fact that they rely on the self-stratification of hydrophobic components in the coating formulation after the coating is applied. This is the result

6 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

from the enthalpic driving force of the hydrophobic components to migrate to the coating/air interface, hereby enriching the surface and giving the top coat the desired hydrophobic surface property. Here the limitation becomes clear. Since the hydrophobic components have migrated to the surface, the coating will lose its hydrophobic surface when it gets damaged. Hereby making the functional property of the coating vulnerable to scratches, abrasion and other damage during outdoor use.

Coming back to the work done in SMG: a cleaver solution for this limitation has been proposed and successfully proven, both experimentally and computationally.

A polymeric hydrophobic coating with a selfhealing surface functionality was born, a so-called “self-replenishing hydrophobic coating”. The selfreplenishing system contained a “reservoirs” of hydrophobic groups in the coating bulk, covalently connected to a cross-linked polymer network via a flexible spacer. It was proven that the hydrophobic groups where distributed almost homogeneously throughout the entire coating and that they were capable to autonomously “selfreorient” themselves towards the

PhD article

new coating/air interface in case the coating got damaged. Hereby retaining the hydrophobic character after surface damage.

Since this proof-of-principle system was a success, the logical next step is extending the knowledge on this type of self-replenishing coatings.

New projects started to gain more insights in the self-replenishing behavior and to implement the mechanism in dual structured superhydrophobic coatings. As a next step from proof-of-principle to a commercial product, the mechanical properties and production method of the coating need to be improved/ adapted to meet the market requirements. My colleague Yujing Zhang is currently working on these aspects and he will hopefully defend his PhD thesis September 2016.

"Research wouldn’t be research if we didn’t encounter unexpected problems..."

The knowledge on these selfreplenishing hydrophobic coatings was clearly growing, so it became time to introduce such a healing mechanism into other functional coatings to expand the expertise in the fields of self-healing materials and function coating systems. Therefore prof. de With and Dr Catarina Esteves wrote project proposals for the investigation towards selfreplenishing hydrophilic coatings.

One focusing on hydrophilic coatings for marine applications and one on hydrophilic lubricous coatings for biomedical applications, of which the latter became my PhD project.

A lubricious top coat is important for biomedical devices in contact with the human body and are widespread applied on these devices for increasing the patient’s comfort

and reducing the risk of deviceassociated infections (see picture for a urinary tract catheter, a typical biomedical device with a lubricious topcoat).

About two years ago my PhD journey started. The goal was clear: “to develop hydrophilic lubricious

bio-medical coatings containing a self-replenishing mechanism aiming for the recovery of the lubricious character of the coating after loss of the functional groups at their surface”.

As with most academic ideas turning into a funded project, the concept is clear but the actual project approach will develop and evolve once the project starts. Implementing a replenishing mechanism into a hydrophilic lubricious coating requires a profound knowledge of the actual friction behavior of hydrophilic networks in an aqueous environment.

well-defined cross-linked hydrophilic polymer networks.

Research wouldn’t be research if we didn’t encounter unexpected problems with the material preparation and characterization, not described in literature so far. At the moment we have found reliable preparation procedures for free standing films (see polymer films in the picture) and come close to well adhering lubricious coatings made of our model system. Improved home-build tribology setups to be mounted on a rheometer are ready to use and we are ready to increase the fundamental knowledge on aqueous friction behavior of lubricious hydrophilic coatings.

Currently all the self-replenishing coating projects are transferred to in the new Physical Chemistry group (SPC) of prof. R. Tuinier. If you are looking for a project or simply want more information on this topic, please contact me (p.t.m.albers@tue.nl, STO 2.44) or Dr. C. Esteves. I’m happy to share a coffee or beer and talk about science or nonsense.

By: Peter Albers Peter guides you through the exciting and promising world of hydrophobic and hydrophilic coatings.

Although hydrophilic networktype coatings have been used since long, the aqueous friction mechanics of hydrophilic networks are very complex and still poorly understood. Therefore the starting point of my project is a thorough study of the relation between the network parameters, the mechanical properties and the resulting friction behavior of well-defined hydrophilic networks in water, in order to increase the insights in the structure-property relations of hydrophilic coatings and to tune their lubricating properties.

So far, we have put a lot of effort in engineering suitable, stable and

T-Licht 20.2

7

Even schoppen

Faalbal 13 oktober 2015 was de dag dat we toch écht niet naar het EK in Frankrijk gingen. Dus geen wuppies (of iets dergelijks), geen Bavariajurkjes, geen oranje camping en dus ook geen grote groepen met gekke oranje fans.

I

kzelf als voetballiefhebber vind het natuurlijk heel erg jammer dat ‘we’ niet naar het EK in Frankrijk gaan.

Maar aan de andere kant is het maar goed dat we een keertje met beide benen op de grond worden gezet.

Ik begrijp dat het in het verleden niet al te best ging met ons Oranje en dat het na de ‘successen’ van de afgelopen WK’s in 2010 (tweede) en 2014 (derde) wel een eitje zou worden om het EK van 2016 in Frankrijk te halen. Maar als je naar de geschiedenis kijkt, vindt Oranje het vooral moeilijk om te presteren bij EK’s. Alleen tijdens het EK van 1988, wist Oranje te winnen (wat ook helemaal wordt opgehemeld), maar eigenlijk heeft Oranje verder nog nooit écht gepresteerd tijdens een EK. In 2012 zijn we nog gestrand in de eerste ronde.

"Het wordt dus eens tijd om de nieuwe garde de kans te geven om zich te bewijzen."

Nadat het duidelijk was dat Oranje niet naar het EK ging, wisten veel prominenten in de voetbalwereld meteen wat het probleem was. De een zei dat het kwam doordat het Nederlands elftal te veel bestond uit ‘haantjes-de-voorste’ of doordat de KNVB niet genoeg technisch inzicht heeft. Ook werd er geroepen,

bijna traditiegetrouw, dat het lag aan de bondscoach en dat deze dus plaats zou moeten maken voor een nieuwe bondscoach.

Dat laatste lijkt mijzelf belachelijk, aangezien we sinds het WK van 2014 al een tweede bondscoach hebben en dat de laatste, Danny Blind, pas sinds kort de touwtjes in handen heeft.

De eerste bondscoach, Guus Hiddink, had al eerder ervaring met het leiden van onze Leeuwen, maar moest toch het onderspit delven toen bleek dat Oranje onder hem het EK nooit zou gaan halen. Danny Blind moest proberen om de puinhoop, die Oranje was geworden, op te ruimen. Maar dat leek mij vanaf het begin al een uitzichtloze taak. Dit komt vooral doordat ik al een tijdje het gevoel kreeg dat de spelers zelf het idee hebben dat ze alles beter weten, maar wie geeft hun ongelijk?

Danny Blind is nogal onervaren als het gaat om het coachen van zulke getalenteerde voetballers, al is hij één seizoen hoofdtrainer geweest van Ajax (in 2005-2006). In dit seizoen ging het ook niet al te best, doordat hij, ondanks grote aankopen voor Ajax (drie spelers voor 16,5 miljoen euro), het elftal nog steeds niet kon laten lopen en werd daarom vierde van de competitie.

EK Historie

tegen ons Oranje en plaats maakt voor de nieuwe garde. Ik had al schoon genoeg van de ‘oude’ garde tijdens het WK 2014 (welke voetballiefhebber herinnert zich de strijd der spitsen niet?), ze waren toch al goed dus winnen is een ‘makkie’. Het wordt dus eens tijd om de nieuwe garde de kans te geven om zich te bewijzen voor het aankomend WK van 2018 in Rusland.

Misschien hebben we dan kans om voor de eerste keer in historie wereldkampioen te worden.

Door: Eline Hermans Als fervent voetballiefhebber wil ze graag haar ei kwijt over het wel en wee van het Nederlandse voetbal.

Maar terug naar de spelers zelf, ik vind dat het tijd wordt dat de oude garde (Robben, van Persie, etc.) gedag zegt

T-Licht 20.2

9

Japie on tour

Op safari bij Shell Moerdijk ‘Waar kom je dan later terecht?’ Heb je eindelijk je studiekeuze gemaakt, gaan mensen meteen vragen waar deze studie je later qua werk gaat brengen. Niet eenvoudig te beantwoorden voor eerstejaars bachelorstudenten. Geen betere manier om hier antwoord op te krijgen dan door op excursie te gaan en dat was ook wat ons op 16 oktober te wachten stond. Een dagje een kijkje nemen bij Shell Moerdijk waardoor we er eindelijk achter zouden komen wat er nu echt bij die grote schoorstenen gebeurt.

E

enmaal aangekomen bij de poorten van Shell Moerdijk, voegden de laatsten zich bij de groep nog half slapende eerstejaars in de bus. Ook zij zagen er netjes uit in hun pakken, jassen en dassen. Het resultaat van een zeer verhelderend mailtje van het bestuur waarin ze ons met behulp van foto’s hadden verteld hoe we ons vooral wel en niet moesten kleden. Nadat iedereen een bezoekerspas en een kaart met veiligheidsregels had gekregen, gingen de poorten tot het terrein voor ons open en mochten onze twee bussen naar binnen. Verwonderd keken we om ons heen naar de vele pijpleidingen en opslagtanks.

Enthousiast om nu eindelijk een beeld te kunnen krijgen van de wereld van een procestechnoloog waar we het met het vak Chemische Technologie zo vaak over hebben gehad.

In een normaal kantoorgebouw dat in contrast stond met al dat metaal, werden we ontvangen en welkom geheten door Technology Manager Roland Stahlie. Martijn van Zanten, voorzitter van het 53ste bestuur van Japie en nu werkzaam bij Shell Moerdijk, nam daarna het woord over. Na een korte

introductie vertelde hij ons over Shell in het algemeen met zijn upen downstream gedeelte. Shell Moerdijk behoort tot de downstream tak, wat inhoudt dat ze zich bezig houden met het verwerken van olie naar basischemicaliën die verkocht worden aan andere bedrijven die deze chemicaliën verder verwerken.

Vervolgens nam de voorzitter van het 51ste bestuur, Rick Maas, het woord over en werd er nog wat dieper ingegaan op de etheenoxide- en glycolproductie. Met foto’s kregen we nog een kijkje in de reactoren zelf.

Ook vertelde hij nog over de explosie die vorig jaar op het terrein in een van de reactoren had plaatsgevonden en legde hij ons uit wat er nou precies was gebeurd.

"‘Net alsof we op safari zijn!’, riep iemand in de bus nog."

Na de presentaties was het tijd voor een goed verzorgde lunch waar we de kans hadden om met de werknemers van Shell te praten en ze de ene na de andere vraag te stellen. Vragen over het milieu, innovatie of gewoon over

10 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

een dagelijkse werkdag, iedereen had wel iets waar hij meer over wilde weten.

Hierna was het tijd voor het laatste programmapunt. In speciaal door Shell geregelde bussen kregen we een rondleiding over het terrein. ‘Net alsof we op safari zijn!’, riep iemand in de bus nog. Met onze gidsen Martijn en Rick, die ons precies wisten uit te leggen waar we naar aan het kijken waren, maakten we een rondje over het terrein. Hoogtepunten waren de reusachtige kraker, de herbouwde fabriek die door de explosie was beschadigd en de vele opvallende fietsen met oranje reflecterende strips in plaats van lampen. Bij het gebruik van een dynamo kunnen namelijk vonken ontstaan, wist Martijn ons te vertellen, wat natuurlijk zeer gevaarlijk kan zijn met zoveel brandbare chemicaliën. Na de rondleiding was er nog tijd voor een paar vragen en een groepsfoto, waarna we aan de terugreis begonnen.

Door: Woutje ter Weel Woutje is als eerstejaarsstudent mee geweest met de excursie naar Shell Moerdijk en wilde daar graag over vertellen.

Japieweekend

Moord, misdaad en mysterie Op 11 december begon het langverwachte Japieweekend. Om 17.30 uur verzamelden negentien dappere detectives om aan een weekend vol misdaad, moord en mysterie te beginnen. Dankzij hun speurtalenten waren zij gearriveerd in de Pantry, zij hadden namelijk de aanwijzingen gevonden in de vorm van posters, lubsessies en andere vormen van promotie.

D

e weekendcommissie had voor deze hongerige speurneuzen een pasta gekookt en zodra iedereen weer op energie was kon het spoor naar de crimescene worden gevolgd. Middels een wilde 45 minuten durende achtervolging per fiets kwamen zij aan bij een tussenstop, het café Manus. Toevallig waren er enkele deelnemers die een gelijksoortige uitspraak deden: ‘Auw, m'n …” Na deze korte tussenstop werd de weg vervolgd. Hoewel er soms in het duister werd getast kwam de groep zonder problemen aan bij de tweede tussenstop en vervolgens ook bij de eindlocatie. Dit was de Heikant in Berkel-Enschot. Wellicht dat enkele ouderejaars deze locatie nog bekend voorkomt, hier is in het verleden namelijk ook meerdere keren gebruik van gemaakt als locatie voor het eerstejaarsweekend.

"...leek het agententeam beter georganiseerd dan de georganiseerde misdaad."

Nadat de deelnemers even waren bijgekomen van de lange reis werden zij weer voor een uitdaging gesteld. Deze keer geen fysieke uitdaging zoals het fietsen, maar een mentale in de vorm van een mysterie. De deelnemers moesten namelijk uitzoeken wie van hun corrupt was. Dit werd gedaan door een variant op het spel ‘Weerwolven’.

Dankzij het technische inzicht en de welbedachte argumenten, o.a. door heel hard 'Sjoerd!' te roepen, wist de groep meerdere keren de corruptie uit hun groep te werken. Nadat

dit spel gespeeld was, konden de deelnemers naar bed. Uiteraard was er ook nog de mogelijkheid om bij de F.O.R.T.-cie een pilsje te bestellen en hier werd dan ook dankbaar gebruik van gemaakt.

Op de zaterdagochtend werd er weer een actief spel gespeeld.

Deze keer werd de groep in tweeën gesplitst. De twee teams, agenten en maffia, moesten het tegen elkaar opnemen in een variant van op levend Stratego. Ook hier bleek het recht te zegenvieren en leek het agententeam beter georganiseerd dan de georganiseerde misdaad.

Nadat er geluncht werd was het weer tijd om op de fiets te stappen.

De volgende aanwijzing lag namelijk bij de abdij van Koningshoeve, beter bekend bij de meeste als de La Trappe brouwerij. Hier kregen de deelnemers een presentatie over La Trappe en een rondleiding. Na de rondleiding was het tijd om de verschillende bieren van LaTrappe te proeven.

getuigenbescherming zal hier niet verder op worden ingegaan…

Zondag was, zoals gebruikelijk, de laatste dag van het weekend, zo ook van het Japieweekend. Er werd nog een laatste spel gespeeld, Kings of Corleone, waarbij verschillende maffiafamilies het tegen elkaar opnamen om een crimineel rijk op te bouwen. Met verschillende listen en andere misdaden kwam ook hier een winnaar uit. Van al deze spellen was een score bijgehouden en de uiteindelijke winnaars waren Martijn de Belie en Koen Jongejan, met op de tweede plaats Mark van Dijk. Nadat de prijzen waren uitgedeeld was het tijd om weer in te pakken en weer af te reizen naar Eindhoven.

Door: Marc Willemsen Als voorzitter van de Weekendcommissie wou Marc jullie iets vertellen over dit crimineel leuke weekend.

Nadat iedereen genoeg kans had gehad om de bieren, maar ook verschillende hapjes, te proeven was het weer tijd om terug te fietsen naar Berkel-Enschot voor een avondmaal.

Deze avond stond vlees op het menu.

Veel vlees, want er werd namelijk gegourmet. Dit viel erg in de smaak bij de deelnemers. Na het gourmetten was het weer tijd om de kennis van de deelnemers te testen. Met behulp van een pubquiz werden de deelnemers overhoord over verschillende misdaad gerelateerde films, series en gebeurtenissen. Nu de deelnemers voldoende waren voorbereid, was het tijd op deze kennis in praktijk toe te passen. Er werd een undercovermissie uitgevoerd naar het beruchte Tilburg. In verband met

T-Licht 20.2

11

Culture shock

Can’t speak Dutch? No problem! Can’t ride a bicycle?

No way, that’s a must!

B

efore I moved to the Netherlands about five years ago, I studied and worked in Houston, Texas, USA for four years. Based on the experience of being outside of Indonesia, I thought it would be easier for me to adapt to Dutch culture. I couldn’t be more wrong and it was more difficult than I expected.

After getting used to the American lifestyle of bigger = better, my first impression of the Netherlands was that everything (except Dutch people of course) is pretty small and narrow. The average student room in the Netherlands is like the size of a walk-in closet in a one bedroom apartment in Houston. After a while I got used to it and I even like the idea of being efficient and sustainable.

My other impression is the seemingly normal Dutch phenomenon of having lunch on the go, literally while walking. This sort of lunch is indeed logical to explain, since Dutch lunch food is mostly bread. I found it very handy as well and I quickly adapted to the habit of eating bread for lunch.

Unfortunately, it did not last long because I found out I suffer from food intolerance for gluten, milk and many other ingredients. Speaking of food, to my pleasant surprise I found a broad range of Indonesian food products here. Even weighing scales

in Jumbo specifically list Indonesian products. That is so cool. When I was in Texas, I needed to drive an hour to Chinatown for any Asian product.

The culture shock I haven’t been able to overcome yet is the cold climate.

I moved to the Netherlands during the very cold winter of 2010. I’m surprised I still haven’t gotten the habit to watch the weather forecast.

Until last month, I didn’t even know there’s a storm app which detects rain showers, so that people can bike home in between them. To some extent, I did start to appreciate the sun here and I enjoy staying outdoors in the sun whenever possible. Last year, early September, I asked my classmates from India to sit outside in the sun. They gave me a strange look and they said they wanted to avoid sunlight. This year however (colder September than last year), they told me they started missing the sun here in the Netherlands.

In contrast to American culture of being able to do many things by car, such as drive-through stores and the 24/7 economy, it is almost impossible to live in the Netherlands without a bicycle and most of the stores are closed on Sundays. I was able to adjust quickly to the habit of stocking up on food. However, learning to

12 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

ride a bicycle was disastrous. It took me several months to become convinced I should learn how to ride a bicycle at all. Not knowing the risks of riding a bike during winter season, I was practicing in the snow with the false idea that any fall would be less painful. During summer 2011 I joined the introduction days for bachelor students at Avans Breda. I thought I could keep up with their bicycling pace. Disappointingly, I found myself seriously exhausted, prior to reaching the park destination and they had to arrange a van to pick me up. Although I was exhausted, I felt ashamed indeed. I decided to quit the introduction week before the end.

Cycling in the Netherlands continued to be a challenge. Last winter I slipped and fell hard on the icy road twice. Ever since, I try to avoid going by bicycle whenever there’s ice or snow on the road. My purple bicycle has withstood all hardships, despite the fact it has fallen many times.

Perhaps, my biggest achievement of integrating into Dutch culture might be learning how to ride a bicycle here in the Netherlands.

By: Ria Sijabat Ria wants to tell something about the difficulties of adapting to living in the Netherlands.

Culture shock

Culture shock: Raise your voice!

Even today, I still remember the first suggestion given by the staff of the department on the first presentation of our study year. ‘The door for help is always open, but you need to ask by yourself’, they said. ‘Be straightforward’, another suggestion, is also haunting in my mind when I’m in the Netherlands.

These things are not easy for me.

A

sking help is considered a sign of weakness in China, especially when people are preoccupied. ‘You are the only one who you can rely on’, my mother always said. Sometimes, it is even hard to tell your troubles to family and friends because of that mindset.

Fortunately, the friendly attitude towards questions here has changed me a lot. Finally, one day I realized that my fear of asking help is a waste of my precious life! Even if no one can actually help me, at least I have asked. This is a more efficient way than worrying alone, not to mention that most of time good ideas always come out when talking to people.

as an engineer as well. I am a pacifist myself. Therefore, I hate the moments where people raise their voices and repeat the same sentence, which is unavoidable sometimes. When I have to argue with my teammates, who are also friends, I feel frustrated, because everything in China is personal. Still, I love group work. I feel lucky most of the time that I can study in Eindhoven to get the chance to cooperate with so many intelligent, passionate and diligent people.

"With these warm hearted people, even the Dutch weather and food become enjoyable."

Another inevitable culture shock is group work of course. As students of process technology, over half of the studying time we are struggling in groups, and maybe in the future

Following the group work, a presentation is usually given to further reveal the details and shining points of the work. I once had the tendency to not present myself, although I did pay a lot of effort to

the work. Due to perfectionism and the habit of trying to be humble that I got in China, I worried that my English speaking skills and the undesirable reaction to the questions may impair our grades. However, after an unpleasant experience, I now feel it is more important to propagate yourself, instead of being behind the scenes at all times. Before summer, I got a discomforting comment from the professor in public. He said in front of the whole class he thought I did not work as hard as my teammates, therefore he gave me a lower grades then the others, even though my teammates explained to them that they thought it wasn’t true.

That is definitely a nightmare for any student. Even today, I still feel the shock.

Above all, the Netherlands are a lovely (some may disagree) country and it is time to talk about something warm and inspiring. Although the parties here can get crazy, I like the relaxed moment after a glass of beer.

In that moment, it is much easier to open your heart and talk about the troubles and fun in life, especially in the F.O.R.T. as a place always full of laughter. In the Netherlands, I also for the first time realized the power of student associations. Thanks to Japie, I got a lot of fun from the trips outside of Eindhoven and other activities.

With these warm hearted people, even the Dutch weather and food become enjoyable.

By: Rong Fan Although Rong had some trouble getting used to the way Dutch people speak and act she has also learned the benefits this brings.

T-Licht 20.2

13

Uyt den ouden doosch

Some things never change I’ve exchanged my student room of twelve square meters for a house ten times as big and I have to work for my money now instead of relying on government funding, but some things never change.

Several hours before submitting this piece I received an e-mail from a slightly alarmed chief editor of the T-Licht, requesting to know whether he would receive the article I was supposed to deliver on time, because, as I might have forgotten, the deadline was later that day. All too familiar…

Y

ou see, back in the days I enjoyed a stint of two years at the helm of the editorial board, and I would be the one sending those desperate mails, praying and begging that this time, we wouldn’t be forced to rush the correction and collation process, or even improvise an article at the very last minute.

Usually futile. The anguish still keeps me awake at night. Occasionally. But that is not what I’ve been invited to talk about. Because one of those two years that I was leading the editorial board happened to be the previous lustrum of the T-Licht.

As one would expect, the editorial board got all riled up at the prospect of doing everything we had within our capabilities to make this year a success. So we celebrated this fifteenth volume with several special articles throughout the year. However, it turned out that not everybody was aware of this

special occasion, for when two of our seasoned reporters set out to the F.O.R.T. to ask unsuspecting guests what they thought about fifteen years, a whopping 42% of the respondents gave their eloquent opinion on fifteen year old breezer sluts, 21% thought that it was just a little bit too young to drink alcohol at that age and a further 17% percent considered it a perfect amount of years to spend studying.

That wasn’t the only time we decided to involve the Japie members in our lustrum. We revitalized two old articles and we were happy to see great involvement of everyone in their quest to win the typical T-Licht prize, a dinner with one of the committee members (which could be reverted to a F.O.R.T. card if the committee deemed the winner unattractive enough). For the reinstatement of ‘Plak ‘m Beet’ the winner arranged a trip to the hospital for the other winner by smashing his head with a lunchbox, just so they could stick a Japie sticker on the resulting head bandage. Such dedication! Naturally, we rewarded this behavior with a nice F.O.R.T. card.

The other returning article was the infamous Ranking The Japies, which turned out to be a glorious victory for the bookies’ favorite, Michael Scheepers, as he took podium spots in the ‘Most Popular Japie Member’ (winner), ‘Most Charming Japie Member’ (second place) and ‘Most Attractive Japie Member’ (third place) categories.

Any rumors of bribery have been firmly denied

by Michael and I would

14 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

once again like to confirm the fact that Michael has performed so well purely on his own merit. Once again, a prize was awarded to the participants and the lucky winner was Christian H. Having won the ‘Most Attractive Japie Member’ category, the editorial board had no choice but to reward him with a date with a committee member of choice. Unfortunately, Christian declared that his only love would be beer and he would prefer that any time over a date with one of us, so we reluctantly awarded him a F.O.R.T. card as well.

"...Christian declared that his only love would be beer..."

Other special features included a monologue from one of the founders of the T-Licht and a nice centerfold of all previous T-Licht covers. We originally wanted to create a proper centerfold of a rigid distillation column or the voluptuous curves of a cooling tower, but we couldn’t find sponsors for this… Oh well, apparently the centerfold was impressive enough, seeing that the current editorial board blatantly and shamelessly copied this principle on the front page of the previous issue.

However, we saved the best for last.

For the fifteenth volume did not have the standard four editions, but just before the summer holiday we released a limited fifth edition, the Summer Puzzle Book! No longer in typical T-Licht Blue, but in sunny yellow we ensured that the members would even remember the T-Licht Lustrum on holiday. Unlike the normal editions of T-Licht, this one was only available at the Japie room and select locations throughout

Uyt den ouden doosch

the Helix, but nevertheless we ran out of copies very soon. I think I can rightfully say that this was the most enjoyable T-Licht I had the pleasure making.

These are, of course, the things that were visible to anyone outside the T-Licht board, as they could read the articles themselves. It was behind the scenes, however, where the most important part of the T-Licht production took place. The production of the fifteenth volume, too, proved ground-breaking for what would happen with the T-Licht in later years.

"...when reading the T-Licht on the toilet, it would fold over when held with only one hand if it were to be an A4 magazine."

First of all, there were the effects of the reorganization ordered by my predecessor Evert Cornelissen. This planted the seeds for many changes within the T-Licht. Although many of these changes were already implemented in his last T-Licht, 14.4, it was the carryover into the lustrum year that made some of these articles a lasting success. Popular

new introductions of the time were Science News and ‘Even Schoppen’.

The minutes from my first chairing of the editorial board meeting, mention that we should think of a new name for this article as it was considered a bit vulgar… Eh, well, too bad.

Some of the new articles were less successful, such as the recipe. I’m still wondering if there actually ever was someone who tried to reproduce the recipe in the T-Licht, but I think I already know the answer: no. Another thing I would like to set straight is an error in the previous edition of T-Licht. It was mentioned there that one of the new things introduced with the A4 format were the quotes within texts. Wrong! They were also one of the improvements approved during the revamp for 14.4, but we didn’t manage to put them in that edition, meaning that it was the first T-Licht of the lustrum, 15.1, that saw the introduction of quotes in the T-Licht.

The usage of the English language within the T-Licht also increased during the lustrum year (another change set about by Evert), with many articles changing into English for the first time. I still remember Martijn van Zanten’s agony when I commanded him to write the Chairman’s article in English from then on, but I’m quite sure he’s now perfectly fine with me doing that.

But of course the biggest impact of the editorial meetings during the lustrum was the growing disapproval of the A5 format. It was deemed unprofessional, not appealing enough to sponsors and limiting the freedom of the collators. All perfectly good reasons of course, but the main concern voiced by many of the senior Japie members was the most important: when reading the T-Licht on the toilet, it would fold over when held with only one hand if it were to be an A4 magazine. This was not a problem with A5, as was demonstrated to me by some of the opposing party. However, particularly after collator Dennis Hülsman made a beautiful demo of how A4 would look like with a new lay-out, the editorial board went on board with the new lay-out and format, leading to the T-Licht as we now all know it.

That concern of the senior members?

We tackled it by using extra thick paper…

Anyway, the third lustrum was a success, let’s hope the same will be said about the fourth in five years!

By: Yoran Zonneveld Yoran has many more stories to tell about the T-Licht history, but regrettably ran out of space.

T-Licht 20.2

15

Plak 'm beet

Plak ‘m beet: The Revival Zoals Yoran Zonneveld al elders in deze editie van het T-Licht heeft beschreven, vond ik het tezamen met Gilles ook dit jaar weer tijd voor een revival van een oude rubriek: Plak ‘m beet.

Deze rubriek was tijdens jaargang 8 t/m 10 van het T-Licht (met een eenmalige wederopstanding in 15.3) een vast onderdeel van het blaadje dat in menig studentenhuis rondslingerde. In deze rubriek was het aan de lezers, om net als met de Wist-je-datjes, een (al dan niet gephotoshopte) foto van een Japiesticker op een ongebruikelijke plek in te sturen. We gaan namelijk toch niet controleren of ISIS nu een Japiesticker op hun vlag heeft staan of Donald Trump’s kapsel toch eigenlijk bestaat uit snippers van Japiestickers. De beloning voor dit alles? Een etentje met een redactielid naar keuze, dat is toch een feescht?1

J

arenlang werd deze column gevuld met commentaar van de langstudeerder (euh…), redacteur Bart van As. Vroêgah, toen alles nog mocht en alles nog kon, stonden er snerende opmerkingen over allerlei leden, celebrity’s en religies in de column. Een greep uit de opmerkingen: “[Miranda B.] bevindt zich in het prachtige Mexico tussen de Azteken. (Die zaten toch daar? Ik heb geschiedenis zo snel mogelijk laten vallen; mijn laatste les dateert uit 1993!)” (red. – Telt u even mee? Deze quote komt uit juni 2004!), “Dat stuk gebundelde, bedrukte surrogaat-wc-papier van ze.” (Over bepaalde religieuze geschriften) en “Ik koop liever mijn geweten af met

zeventien-granen graseieren gelegd door kippen in een vijfsterren allinclusive resort.".

De Plak ‘m beet-rubriek was wel een vreemde eend in de bijt. Zo heeft er ooit een lid wanhopige pogingen gedaan om via de prijs een date met één van de redacteurs te regelen.

Ook werd er te pas en te onpas gerefereerd naar pinguïns (dit was blijkbaar een ding vroeger, gezien de inhoud van de andere stukken in deze reeks T-lichten). Afijn, wij, als redactie, hopen natuurlijk dat wij in het volgende T-Licht een reeks foto’s kunnen aanschouwen die men verzameld heeft.

16 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Foto’s opsturen kan naar t-licht.st@ tue.nl vóór 8 februari (de echte diehard kan ook een polaroid inleveren bij het bestuur). Ter inspiratie staan over de pagina een aantal oude foto’s die wel danwel niet iemand een avondje uit met een redactielid1 hebben bezorgd.

Door: Floris Hieselaar Vanwege het jubileum van het T-licht vond Floris het leuk om een oude rubriek weer nieuw leven in te blazen.

[1] De redactie behoudt zich het recht voor om de prijs te wijzigen in een F.O.R.T.-kaart, afhankelijk van de looks van de winna(a)r(es).

Zeeland Refinery

Z

eeland Refinery (ZR) is one of Europe’s best performing refineries, processing crude oil into fuels and feedstocks for the chemical industry. ZR operates the largest distillate hydrocracker in Europe and performs among the best with respect to energy efficiency.

Zeeland Refinery is a joint venture between oil companies Total (55%) and Lukoil (45%).

The refinery has 420 employees and is situated in the industrial area of Vlissingen-Oost in the province of Zeeland.

Continuous improvement In order to remain among the best in the very competitive refining industry, Zeeland Refinery is always looking for ways to improve its operations. Safety, reliability and availability are top priorities. Projects to achieve ever better results are executed on a continuous basis.

As a chemical engineer, you could make a significant contribution to these improvements.

Careers at ZR Chemical engineers at Zeeland Refinery fill various roles in process, project, production, planning and safety engineering capacities. Transition to other jobs in other departments of ZR after a few years is quite common, making sure that you are constantly challenged and will always be able to learn something new.

If you are interested, even international careers with our shareholders are possible.

www.zeelandrefinery.nl www.total.com www.lukoil.com

Internship report

Internship at DSM Zwolle After roughly five years of having fun with friends, goofing around, partying and of course a lot of hard work and studying, I arrived at the final hurdle between me and my master’s degree: an internship at a chemical company. Over the course of the last few months I worked at DSM to research powder coatings and moved to the beautiful and mysterious city of Zwolle (of all places).

I

did my internship at DSM, a company most of you have probably heard of. I wanted to learn what it is like to work in an R&D department of a large chemical company and how a new product is developed. For me, having done the Polymers & Composites master track, DSM was a great match as many of the company’s activities are based on polymer and material science. I ended up finding a position in Zwolle. So while most of you were enjoying the start of the summer holidays, I left my home in Eindhoven and moved there to start my internship.

DSM started out as a Dutch mining company, exploiting coal mines in the south of the country. Gradually it changed into a chemical company.

With a turnover of € 9 billion and 20.000 employees at 200 sites across 50 different countries, DSM is a large global player in its respective business.

Over the years it has been active in various types of chemistry and it has

evolved into a company that focuses on nutrition and materials. For me, the business regarding materials was the more interesting of the two.

DMS’s product portfolio includes conventional products like bulk plastics (polyamides), but also more interesting stuff like ultra-strong fibers (Dyneema), materials for 3D printing and materials for coatings.

For the coatings, the focus is primarily on environmentally friendly ones, like water-based coatings and powder coatings. The latter of those was the focus of my research and the facility for that was located in Zwolle. DSM’s site in Zwolle is mainly focused on the development of new resins for various different coating applications, the actual production of the resins is done at various other places. With roughly 200 employees, it is quite a large facility.

During my internship I worked as part of a team on a project to develop a new powder coating system. The new powder coating needed to be suitable for metal and applicable at low curing temperatures.

This allowed me to work together with people with different backgrounds.

My day-to-day activities included the synthesis of various semicrystalline resins, the preparation of polymer blends and the characterization of the obtained materials

18 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

in terms of crystallization and physical stability. To a lesser extent I was also involved in the preparation and application of powder coatings based on the blends I had made and in the evaluation of the properties of these coatings. There is a very clear difference between polymer synthesis in a lab at a company and a lab at most universities: the scale of the reaction. During my master thesis I produced approximately one kilogram of polymer in total. At DSM, synthesis of the resins occurred at a much larger scale. It was hardly possible to do a synthesis on a scale below one kilogram due to a lack of suitable equipment.

"The most popular treats were “pepernoten”, which you can apparently buy in the supermarkets as early as August."

My colleagues at the powder coating department were very welcoming and nice. It was quite a varied team with employees of various ages. Within the department, many different nationalities were represented, however most of my colleagues were Dutch. To me, it felt like a very good working environment and that definitely had to do with my colleagues. Most of them really liked their two daily coffee breaks, which

Internship report

is something I could appreciate.

Someone always made sure there was some kind of snack present during the coffee breaks. The most popular treats were “pepernoten”, which you can apparently buy in the supermarkets as early as August.

By the end of my internship, we consumed almost twenty kilograms of them, which is a lot!

"When you approach Zwolle by train, you can easily tell when you are getting close to your destination."

A trip from Eindhoven to Zwolle is about 150 kilometers and takes over two hours by public transport.

Therefore, I moved to Zwolle, a city I knew very little about initially. As it turned out it’s a really nice city, with a beautiful old city center and a lot of canals. Since I did a significant part of my internship during the summer holidays, the city center was very lively every day. I lived in a house a bit to the south of the city center with three housemates. For me, the location of the house was ideal. The city center was only a five minute walk away and it took me less than ten minutes to get to DSM

in the morning. I learned that there are a few good ice-cream shops in Zwolle and it was very enjoyable to just walk around the city center and have some ice-cream after a hard day of work. Although my housemates and the location of the house were nice, the room itself was not that great. The main issue was the size of the room: eight m2 . It turns out that that’s really small, I even had to sell my couch because there simply was no space for it.

When you talk to people who have done their internship abroad, they often tell you about various cultural differences they encountered.

However, you do not necessarily have to leave the country to experience different cultures.

Sometimes, moving 150 kilometers to the north will suffice. The Zwolle area is a part of the Dutch Bible Belt, an area where a relatively large amount of reformed people live. The people in these areas are often more actively practicing their religion compared to other areas in the Netherlands. When you approach Zwolle by train, you can easily tell when you are getting close to your destination. As you came closer to Zwolle, people who lived next to the train tracks had placed signs in their yard with texts like “Jezus redt” (Jesus saves), or “Er is waarlijk een god, durf te geloven”

(There truly is one god, dare to believe).

In the city itself, the effects were less visible, but not completely absent. In many parts of the country, including Eindhoven, most supermarkets are open on Sundays, the day of rest.

In Zwolle, however, this was not the case. In the entire city, only one single supermarket was in business, open only between 4 p.m. and 8 p.m. and conveniently located at the other side of the city. This caused some trouble during my first weekend in Zwolle. In the chaos that was caused by moving most of my belongings, I forgot to bring several important items (hair gel, shaving foam) that I would need for my first day at DSM. As a result, I spent my first afternoon in Zwolle biking through the pouring rain to find the only supermarket that was opened (which was, as you can imagine, extremely crowded).

Apart from this little mishap, Zwolle seemed quite a modern and lively city. However, I was surprised that I was unable to locate a more northern version of Eindhoven’s street preacher Arnol, even after three months.

By: Gijs de Kort Gijs did his internship at DSM in Zwolle, the Netherlands

T-Licht 20.2

19

Bier van het kwartaal

Bier van het kwartaal: Barista

by Kasteel Voor de gure wintermaanden gingen de oudvoorraadbeheerders weer op zoek naar een hartverwarmend bier om in de spotlight te zetten als nieuw bier van het kwartaal. Uiteindelijk is de keuze gevallen op een ontzettend uniek bier dat de brug slaat tussen bier en de warme dranken, zoals koffie en warme chocolademelk.

D

e uiteindelijke keus is gevallen op de Barista, gebrouwen door een brouwerij die de meeste leden wel bekend zal klinken, namelijk Brouwerij van Honsebrouck.

Deze brouwerij verzorgt sinds jaar en dag een aantal van de standaardbieren in de F.O.R.T.: de Kasteelbieren. De naam van deze bieren verwijst naar het kasteel in Ingelmunster, wat in de jaren ’80 in bezit is gekomen van de familie Van Honsebrouck, die het bedrijf nog altijd in bezit hebben en runnen. De brouwerij zelf is echter niet gevestigd in het kasteel, maar in het centrum van Ingelmunster. Al vanaf 1865 is zij gevestigd in Ingelmunster, eerst onder de naam Sint-Jozef, maar pas sinds 1953 is de brouwerij bekend onder de naam Van Honsebrouck.

is op het moment van schrijven een enorme operatie op gang om de hele brouwerij naar een nieuwe locatie in het nabijgelegen Emelgem te verplaatsen. Dit heeft tot gevolg gehad dat er nu een tweemaal zo grote brouwcapaciteit aanwezig is, samen met mogelijkheden tot het brouwen van meer soorten seizoensbier en bier van wilde vergisting.

Bier van wilde vergisting is het bier dat deze brouwerij groot heeft gemaakt. Want tegengesteld aan wat je zou verwachten, is niet Kasteelbier het oudste bier van deze brouwerij, maar zijn Bacchus en de Saint-Louis bieren de oudste biersoorten die worden geproduceerd. Het aparte aan deze bieren is dat zij vergisten

"Om deze reden zijn dan ook de oorspronkelijke dakbalken meeverplaatst naar de nieuwe locatie in Emelgem."

Helaas komt er aan alle dingen een eind, en zo is het ook met de historische locatie in het centrum van Ingelmunster. Omdat er geen enkele mogelijkheid meer was om uit te breiden op de oude locatie,

20 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

met wilde gist uit de lucht, die zich graag ophoudt in de oude houten dakbalken van de brouwerij. Om deze reden zijn dan ook de oorspronkelijke dakbalken meeverplaatst naar de nieuwe locatie in Emelgem. Deze soorten bier deden het op een gegeven moment zo goed, dat de brouwerij in 1969 zelfs de op één na grootste geuzeproducent in België was. Dit was ook terug te zien in de sponsoring van de voetbalploeg Club Brugge, waarmee de productie alleen nog maar meer omhoog ging.

Als hoogtepunt werd er in 1981 zelfs een toenmalig record gevestigd, met een jaarconsumptie van mout voor geuze van wel 1 miljoen kilogram.

Gedurende de jaren werden er alleen maar meer bieren toegevoegd aan het

Bier van het kwartaal toenmalige assortiment van geuze en fruitbieren. In 1989 werd het eerste Kasteelbier, de Donker, gelanceerd gevolgd door de Kasteelbier Tripel in 1995, de Kasteelbier Rouge in 2007 en de Kasteelbier Blond in 2008.

Als meest recente toevoeging in de Kasteelbierenreeks is de Kasteelbier Hoppy in 2013 gelanceerd, gemaakt omdat de voorgenoemde bieren toch allemaal vrij stevig in alcohol waren, met als gevolg dat de verkoop op terassen in de zomer naar beneden liep . In 2009 komt de vijfde generatie Van Honsebrouck aan de leiding van de brouwerij, die meteen inspeelt op de nieuwe trend in de bierwereld.

Naar aanleiding van de enorme groei van verscheidenheid in bier wordt er Cuvée de Château op de wereld gezet, een bier dat dezelfde smaak heeft als een Kasteel Donker die tien jaar gerijpt heeft.

Met deze nieuwe zet wordt er een nieuw zijpad ingeslagen, wat uiteindelijk uitmondt in het merk “by Kasteel”. Deze lijn van bieren, waar ook het nieuwe Bier van het kwartaal uit voortkomt, is geïnspireerd door de ‘craft beer revolution’, en zijn bijna allemaal gebaseerd op het al bestaande assortiment van Brouwerij van Honsebrouck, maar dan met een eigen twist. Zo werd als eerste Cuvée de Château gelanceerd, waarna de Trignac XII volgde. De Trignac XII is

het eerste bier ter wereld, een Kasteel Tripel, dat gerijpt is in cognacvaten.

Helaas was deze met € 20,- de fles net iets te duur om in de F.O.R.T. te schenken, vandaar dat de keuze op een ander bier is gevallen.

"De Barista is een knipoog naar het winterbier dat vroeger door Van Honsebrouck werd gebrouwen, maar dan met een moderne twist."

Het derde en laatste bier uit de reeks “by Kasteel” is de uiteindelijke keuze voor het Bier van het Kwartaal: de Barista. De Barista is een knipoog naar het winterbier dat vroeger door Van Honsebrouck werd gebrouwen, maar dan met een moderne twist.

Het bier is een traditionele quadrupel, maar dan met gebrande mout en Belgische chocolade in de mix. Deze extra ingredienten zijn dan ook goed te proeven in het bier, want zodra je het flesje opent ruik je al meteen de gebrande mout en hints van koffieen chocoladegeuren. Ook de alcohol is goed te ruiken, want met een

stevig alcoholpercentage van 11% doet deze jongen niet onder voor de rest van de Kasteelbieren.

Ook de kleur doet niet onder voor het seizoen wat ermee geassocieerd wordt (het is immers een nieuwe variant van het oude winterbier van Van Honsebrouck), want het is git- en gitzwart, zodat de gasten in de F.O.R.T. dit keer de binnenkant van hun keel kunnen asfalteren. De smaak is eigenlijk heel anders dan je zou verwachten bij een “normale” quadrupel. De zoetigheid valt mee, maar koffietonen worden goed uitgebalanceerd tegen de chocoladeen moutsmaken. De weeïge smaak van alcohol die normaal gesproken terugkomt in quadrupels is helemaal niet te bekennen en het geheel heeft een zachte finish.

Kortom: een ontzettend lekker bier voor de gure wintermaanden, maar let wel op het alcoholpercentage (of niet, en ga lekker kastelen veroveren en draken doden op Stratumseind na de donderdagborrel)!

Door: Floris Hieselaar en Brandon van Rosendaal Deze oud-voorraadbeheerders hebben zich weer een avond ingezet om de lezers van het T-Licht een lekker nieuw biertje voor te zetten.

T-Licht 20.2

21

Puzzle

Memory loss!

A new T-Licht and therefore a new puzzle. The winner of the puzzle of the previous T-Licht is Marc van Lieshout. Congratulations and have fun with your Netflix subscription!

For this edition, all the members of the editorial board have experienced a sudden case of memory loss and completely forgot what they looked like in their younger years, so you have to help them match their baby photo with the corresponding present day photo! As a reward, we arranged a wonderful prize: 4 tickets for the Efteling themepark! In order to win this, you need to mail your solution (in the form: “1A, 2B, 3C etc…”) before the 29th of February to tlicht.st@tue.nl.

Good luck!

22 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Puzzle

T-Licht 20.2

23

Leegloop van de Helix

Leegloop van de Helix Het zal niemand ontgaan zijn, prof. dr. ir. Maaike Kroon werd door New Scientist uitgeroepen tot ‘grootste wetenschapstalent van Nederland en België’ . Zo’n beetje alle kranten stonden er vol van en volgens het AD was ‘onderzoekster Maaike Kroon een om te koesteren’. Helaas bleek dat koesteren niet helemaal te lukken, want zes dagen later stond ze opnieuw in de krant. Deze keer echter stond er een totaal andere kop boven de artikelen: ’Topwetenschapper Maaike Kroon vertrekt naar Abu Dhabi’, en ‘het salaris is er hoger, maar het gaat mij vooral om de mogelijkheden’.

O

nze scheidingsexpert zou dus vertrekken naar het buitenland, omdat daar betere mogelijkheden zijn en ze het programma voor promovendi kon opzetten. Eén van haar promovendi zou met haar mee verkassen naar Abu Dhabi. Nadat het nieuws van Maaike’s vertrek bekend was geworden kwamen diezelfde dag nog de eerste reacties, en wel van onze eigen TU/e rector Frank Baaijens, die zei dat toptalenten weglopen naar het buitenland.

Maar niet alleen het buitenland zorgt ervoor dat steeds meer talent vertrekt, ook het bedrijfsleven kan er wat van.

Zo stopt dr. ir. Bart Noordover vanaf 1 december aanstaande met werken voor de TU/e, om de overstap te maken naar het bedrijfsleven.

Verder onderzoek naar vertrekkende docenten en professoren leverde echter niet heel veel namen meer op. Waarschijnlijk valt het met de leegloop van de Helix dus wel mee, de leegloop van wetenschappelijk

Nederland als geheel is waarschijnlijk een groter probleem. De vraag is nu: ligt de leegloop aan Nederland, of aan de landen die als een soort supermagneet al die getalenteerde wetenschappers aantrekken? Andere landen bieden misschien hogere salarissen en het is maar de vraag of Nederland hier ooit mee zal kunnen concurreren. Maar zijn hogere salarissen de enige reden om Nederland achter zich te laten?

"Maar zijn hogere salarissen de enige reden om Nederland achter zich te laten?"

Maaike Kroon noemt ‘meer mogelijkheden om te groeien’ als voornaamste reden van vertrek.

En ook Bert Meijer heeft wel eens gezegd dat je, als je als Nederlander de Nobelprijs wilt winnen, in ieder geval statistisch gezien, een grotere kans maakt als je in het buitenland gaat wonen; blijkbaar zijn de faciliteiten en kansen in het buitenland dus toch beter dan hier. Dat begint ook al tijdens de studie, in het lijstje wereldwijde top-opleidingen staan toch nog steeds vooral de Amerikaanse universiteiten met heel erg veel geld voor hun research-faciliteiten.

Ook voorbeelden voor jongeren, zoals Robbert

24 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Dijkgraaf en nu dus Maaike Kroon vertrekken naar het buitenland, dus blijkbaar is daar toch iets extra’s te halen . En studenten die eenmaal hun bachelor, master of PhD in het buitenland volgen... Tsja, die hebben misschien daarna helemaal geen zin meer om terug te komen naar ons kleine kikkerlandje.

De Helix loopt dus misschien nog niet zo heel hard leeg, maar Nederland in zijn geheel wel. Wat we er tegen moeten doen? Voor sommige topwetenschappers helpt extra geld misschien om ze hier te houden, maar anderen gaan voor de ervaring, voor de specifieke kennis die aanwezig is in hun vakgebied of misschien ook wel een beetje voor het land zelf.

Studenten gaan vaak ook met deels als reden om meer van de wereld te zien, of omdat ze Nederland zo langzamerhand wel wat saai vinden worden. En eigenlijk kan ik me wel in die argumenten vinden, ik wil voor mijn master ook naar het buitenland, om aan een topuniversiteit te studeren en uitdaging te vinden, om een ander land en cultuur te leren kennen en ook gewoon, omdat het kan.

Door: Jarla Thiesbrummel Jarla zou graag, net als de toptalenten uit Nederland, ook in het buitenland willen studeren, maar loopt de komende jaren nog wel rond in de Helix.

Uittocht van de Bunker

Uittocht van de Bunker De Bunker, wie kent het iconische gebouw niet? Het begon bij de samenwerking tussen de drie studentenverenigingen E.S.C, SSRE en Demos. Zij verenigden zich in de SSE, met als doel een gezamenlijk gebouw op te richten. Dit lukte, mede door hulp van het bedrijfsleven, waaronder Philips. In 1967 werd het gebouw (ontworpen door de bekende architect Huig Maaskant) uiteindelijk neergezet, waarna het tot op heden fungeert als studentencentrum.

M

aar aan alles komt een eind.

Al in 2012 werd duidelijk dat de verenigingen niet voor eeuwig in de Bunker konden blijven.

Er moet dus verhuisd worden! Het Eindhovens Studenten Corps vond het al eerder tijd om te vertrekken.

Zij waren al sinds 2004 bezig met een eventuele verhuizing. Uiteindelijk zijn ze verhuisd op 25 oktober 2013, waarmee zij als eerste van de drie studentenverenigingen de Bunker verlieten.

Ook SSRE is al een tijd bezig met verhuizen; sinds 2009 waren zij op zoek naar een aantrekkelijk pand in het centrum. Inmiddels is het pand gevonden en zijn zij bezig met het verzamelen van donaties om het te bekostigen. Ook Demos heeft door middel van donaties geld ingezameld, van dit geld kopen zij het pand ‘De Keizer’, tevens in de binnenstad van Eindhoven.

Naast de studentenverenigingen wordt de Bunker ook bewoond door een aantal andere verenigingen, zoals onder andere Quadrivium,

Doppio & Footloose.

Buiten de gezonde spanning als er een verhuizing aankomt wordt ook gevreesd voor een aantal praktische zaken. Zo hoefden zij voor hun verblijf in de Bunker nooit huur te betalen, maar om in Potentiaal (het toekomstige onderkomen) te mogen verblijven is geld nodig. Dit zal ervoor zorgen dat van veel verenigingen de contributiegelden omhoog moeten.

Het geld lijkt echter niet het grootste probleem van de verenigingen. De grootste angst blijkt verandering: het knusse en rommelige wat het studentencentrum nu is, zal in Potentiaal niet meer zo zijn. Het huren van Potentiaal brengt namelijk ook regels mee: posters mogen niet zomaar op de muur geplakt worden, een simpel likje verf kan niet zonder slag of stoot en vooral de openingstijden zijn niet meer geheel vrij. Waar iedereen die lid is van een vereniging nu op ieder moment het gebouw in kan lopen, zal dit straks waarschijnlijk niet meer het geval zijn. Dit heeft ook gevolgen voor feestjes, zoals in de introductieweken of in de SCORE-bar.

lopen, zullen zij straks waarschijnlijk een flexibele ruimte met elkaar moeten delen, wat (ironisch genoeg) een hoop flexibiliteit wegneemt.

Waar in het huidige studentencentrum een bar is voor en door studenten, is nog niet bekend of dit in het nieuwe ‘’huis’’ ook zo zal zijn. Er zou namelijk ook een commerciële bar gevestigd kunnen worden. Om de bar voor studenten te behouden is de commissie Bar Potential opgericht. Deze commissie heeft als doel een leuk café neer te zetten, waar alle studenten welkom zijn.

Kortom: de veranderingen komen eraan en de introductieweek zal nooit meer hetzelfde zijn. Gelukkig kunnen we nog één jaartje doen alsof: de cultuurverenigingen zijn er in de intro van 2016 gewoon weer bij, in de oude vertrouwde Bunker.

Door: Lisa Struik Lisa hoopt dat alle verenigingen een mooi nieuw onderkomen zullen hebben in de toekomst.

Voor de kleinere verenigingen (de zogenaamde ‘’huiskamerverenigingen’’) brengt de verhuizing nog andere problemen met zich mee.

Waar ze nu een eigen ruimte hebben, waar leden altijd in en uit kunnen

T-Licht 20.2

25

Science news

Carcinogenic salami vs. celebrity salami In October, news sites headlined with questions like ‘Will eating red and processed meat give me cancer?’ followed by dramatic headlines like ‘Expert attack claims that bacon is ‘as big a cancer threat as smoking’’. Problems in the ‘real meat’ industry apparently go hand in hand with lab-grown meat developments, since also lab-grown burgers are drawing attention. A specific company even wants to make salami out of Kanye West, so bear with me if you want to find out the juicy details in the world of meat.

T

o clarify things first, let’s start from the beginning. On October 26th 2015, the World Health Organization (WHO) came out with a quite negatively toned press release. The International Agency for Research on Cancer (IARC) conducted a large research on the carcinogenicity of the consumption of red- and processed meats. Before we go any further, let’s take a look at which types of meat we are dealing with: red meat is defined as all types of mammalian muscle meat. Chicken, turkey and rabbit are no part of this.

Next, processed meat refers to ‘meat that has been transformed through salting, curing, fermentation, smoking or other processes …’ according to the WHO; Imagine hotdogs and bacon.

So the results: the consumption of red meat has been classified as ‘probably carcinogenic to humans’, based on ‘limited evidence’. Disturbing, but

not a too large cause for concern.

However, processed meat has been classified as ‘carcinogenic to humans’ based on ‘sufficient evidence’.

Associations are mostly made for colorectal cancer. Experts apparently concluded that if you consume 50 grams of processed meat a day, your risk for colorectal cancer increases by 18%. Eighteen percent! The National Health Services (NHS) helps us to get a feeling for portions of meat we consume: a hotdog is around 20 grams, a grilled steak around 160 grams and a döner kebab around 130 grams. So you might want to take a salad after the next Thursday drink…

But is it really that bad? First of all, red meat also has quite a large nutritional value so it is hard to make conclusions on the negative health effects of eating red meat. However, processed meats are ‘carcinogenic to humans’ placing them in the

26 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

same category as smoking, asbestos and even plutonium. Several news articles interpret this as processed meat being equally carcinogenic as smoking, but this is obviously not the case. The BBC placed the two in context: 21% of bowel cancers are caused by processed or red meat while 86% of lung cancers are caused by tobacco. Also, for comparison, six in hundred people get bowel cancer at a point in their lives. If they would eat an extra of 50 grams of red or processed meat a day (+/- three slices of bacon), this number would increase to seven in hundred people.

So no eighteen percent. Lastly, on a positive note, let us not forget that research on the effect of bacon on happiness concludes that bacon really does make us happier (hooray for bacon!).

However, let’s not forget the extreme implications of the livestock breeding on the environment. As our possibly future Dutch pharaoh Arjen Lubach already indicated, if everybody stopped eating meat, pollution levels would decrease more than if everybody stopped driving his or her car. Next to this, he indicates that for one steak, 3000 liter of water is needed, mostly for the production of the cow’s food. On a side note, it seemed that Lubach got most of his information from the site ‘cowspiracy. com’, so we might take it with a grain of salt.

Science news

The fact that 18% of our total greenhouse gas emissions is contributed by the meat industry does make us realize that some sort of ‘meat-alternative’ is needed, also because consumers (like me) are very unlikely to stop eating meat.

Luckily, professor Mark Post from the Maastricht University came up with a solution: the lab-grown burger.

As you might recall, he already unveiled the world’s first lab-grown burger in 2013, costing around $350.000,-. Reactions ranged from ‘not so tasty’ to ‘a real burger’. Many however concluded that the burger lacked juiciness, or in other words, fat. Post now tried to recreate fat tissue as well as drastically lowering the price. Before explaining how he accomplished this, let me clarify why a lab-grown burger is supposedly better than a real burger.

Next to the fact that the meat demand keeps on growing, the most obvious and already mentioned argument for lab-grown meat is of course sustainability; the meat industry is a large contributor to the worldwide pollution levels. Next to the argument of pollution, animal agriculture requires an enormous portion of our land. Since we want our cows and chickens to live a normal live, area is not something you can easily decrease. In the infographic shown, you can see that lab-grown meat uses a smaller area (1%) and also results in much less greenhouse gas emissions (4%). So far, so good.

So let’s take a look at how the hell it is possible to recreate beef tissue. Well, the burger has been made from stemcells, cells that can be cultured to

make muscle or fat tissue. It is worth noticing that most researchers use stem cells to grow human tissue for transplantation, but Post decided to use them to make burgers. The stem cells are extracted from cow muscle tissue and then cultured in labs so they grow into artificial muscle fibers.

These fibers or strands are then layered to form a burger patty. So that was the burger in 2013. Now, Post has implemented fat tissue. Culturing fat tissue seemed to be a more difficult process, since apparently science has not been interested in culturing fat.

Usually, steroids are used in making fat tissue, but they are unwanted in food product, so ‘a bunch of natural components of fat’ have been used to stimulate fat production. Eventually Post hopes to eliminate all animal products involved in the process, which includes the use of the stem cells but also the use of fetal serum in which the cells are cultured.

Finding a lab-grown burger in your nearest grocery store will probably still take quite a while, since first the just mentioned obstacles have to be overcome before scaling up.

"Supposedly, bacon is not only to die for, but also to die from."

When doing this small meat research, I stumbled upon an article by Motherboard that I have to share with you. Apparently, as the article found, there is a small startup called ‘BiteLabs’, that can be best explained using the slogan from their own site: ‘EAT CELEBRITY MEAT; BiteLabs grows meat from celebrity tissue samples and uses it to make artisanal salami.’

…Yes, you read that right. BiteLabs wants to use tissue of celebrities (i.a.

James Franco, Jennifer Lawrence and Kanye West) to culture meat for salamis. BiteLabs plans to work in a similar way as Post did; cultivating stem cells. The salamis will be made ‘in the tradition of Italian cured meats’ and will consist of roughly 30% celebrity meat, 40% lab-grown meat and the rest covered by fats and spices. You will probably all think this is a joke and so did the writer of the article, so he approached BiteLabs, who replied that they are ‘100% serious in prompting widespread discussion about lab-grown meats’.

Apparently, they want to start the dialogue on lab-grown meats, which is definitely a good thing, moreover because they try to do so in a hilarious way. I added a screenshot from their website 'bitelabs.org' to show that their site is definitely worth a visit.

So, concluding, the world of meat is fascinating in several ways.

Supposedly, bacon is not only to die for, but also to die from. However, we also saw that this is a little exaggerated. A safer alternative would be the up and coming labgrown burger, though it might take a while before we could have a juicy specimen in our hands. We all have our hope settled on the celebrity salami though. Tweet Kanye and maybe you can enjoy his salami in a few years!

By: Arthur Oldeman Somehow, Arthur stumbled upon the makings of artisanal celebrity salami in his research on the carcinogenicity of processed meat.

T-Licht 20.2

27

COuld YOu BuIld THE FuTuRE? using sustainable material to build smarter cities is one way SABIC helps reduce impact on the environment. If your thinking is as smart and you’d like to be part of our vision to build the future, get in touch. We’re looking for people who can.

FOR PEOPlE WHO CAN sabic.com/careers

© 2014 Copyright by SABIC. All rights reserved.

Even voorstellen...

De BrewCie Normaliter krijgt de F.O.R.T. altijd op maandag hun leveringen van Heineken en op vrijdag van Man van Drank. Maar in de tentamenweek van het eerste kwartiel kreeg de F.O.R.T. ook een extra levering op de 27ste van die maand. Maar het was noch Man van Drank, noch Heineken. Ze kregen namelijk een limited edition batch van de ‘BrewCie’. Het eerste brouwsel van de drie heren Floris Hieselaar, Jeroen Janse en Jorrick van Pol was klaar. De Fountain IPA!

W

at begon als een cadeautje aan Floris, is door enthousiasme uitgegroeid tot een serieus voorstel om samen te gaan brouwen. Het idee lag al langer op tafel, aangezien het idee al geopperd werd in alv 219. Echter is dit idee niet direct uitgevoerd, maar net als het brouwproces in stapjes. Men beginne met alle benodigdheden te verzamelen.

Bij brouwen hoort daartoe de ingrediënten en apparatuur. Wanneer het om de mensen erachter gaat, heb je eigenlijk alleen inzet en tijd nodig.

Een avond samenzitten, een groep starten en dan is het een kwestie van domweg beginnen. Voornamelijk snoeihard tegen zaken aanlopen, waar je nog niet aan gedacht had en het zo goed mogelijk oplossen. Lang verhaal kort: aanbeunen, heel veel aanbeunen.

Het eerste bier dat we hebben gemaakt, de Fountain IPA is zoals ze dat in de verkoopwereld zullen benoemen als een bruisende combinatie van hop, gerst, water,

gember, koriander en limoenblaadjes.

Dat bruisende gedeelte is zeker waar.

We hadden het flesje namelijk al een keertje geopend toen we er nog geen naam voor hadden. Het spoot toen echt direct uit de fles, vandaar ook de naam die we hem hebben gegeven.

Hier kwam ook het deel aanbeunen om de hoek kijken.

"...een bruisende combinatie van hop, gerst, water, gember, koriander en limoenblaadjes."

Bij het bottelen hadden we geen idee hoeveel suiker in de fles moest voor de gisting op fles. In de literatuur komt het neer op een theelepeltje.

Blijkbaar heeft Floris grotere theelepeltjes dan de mensen in de literatuur. Hierdoor werd er toch iets meer omgezet met als bijproduct CO2. Juist dat hebben de gasten van de F.O.R.T. op donderdag 29 oktober kunnen merken. Want ook bij hen

duurde het even voordat het bier stopte met schuimen uit de fles. Dit kwam ook door een enkele korrel korianderzaad, die bij enkele flessen nog aanwezig was. Na een heel informeel feedbackrondje kwam als verbum eruit dat hij als lekker werd ervaren. Als men niet zijn/haar donatie terug wil nemen en een knoop als “betaling” wilt inleggen, dan beschouwen wij het als een succes.

Natuurlijk is dit slechts het begin, want er zitten al twee nieuwe batches in de leiding. We hebben al roerend boven een grote dampende ketel gehangen voor de eerste nieuwe batch. Dit wordt namelijk een chocolade-koffie stout.

Inmiddels staat deze lekker te gisten in de schuur van Jorrick. En op het moment dat dit stukje geschreven wordt zijn ook de ingrediënten voor een weizen binnen. Voor de net genoemde brouwsels hebben we wel een filterkuip gebruikt, zodat zich niet dezelfde problemen met bijvoorbeeld korianderzaden voordoen.

Wij gaan in ieder geval door met brouwen en hopen dat de bieren goed ontvangen worden. Mocht je nog echt speciale ideeën hebben die je graag in uitvoering ziet, laat het ons dan weten. Misschien staat batch vier dan op jouw naam!

Door: Jorrick van Pol en Jeroen Janse.

Deze heren zetten zich sinds kort in om de leden van Japie periodiek te voorzien van een limited edition biertje tijdens de donderdagborrel.

T-Licht 20.2

29

BuMaCie

Meet Bea! Hey! I’m Bea, the mascot of the BuMaCie. Perhaps, you have seen me before, but for those who haven’t, let me briefly explain you what BuMaCie is, so that you can meet my friends who are now in this committee! And who knows, maybe we’ll meet at the next activity being organized by the BuMaCie. Who's Bea? So, I’m Bea, the mascot of the BuMaCie. I was born in 2014 to help the Foreign Master Students Committee of Japie in promoting their activities. Although I might look like the stereotype Dutch girl as presented on many of the souvenirs (mostly kissing that farmer guy), I am very open to meet new people.

I love exchanging experiences and traditions with people from all over the world and therefore, I am always present at the activities of the BuMaCie. Please take a look to see what BuMaCie was up to recently and meet the organizers.

What is the BuMaCie? The Foreign Master Students Committee (in Dutch called Buitenlandse MasterCommissie) is a committee consisting of master students, preferably from several cultures, having the aim of enhancing interactions between Dutch and international master students. This is done by providing a variety of activities, both cultural and sportive, either nearby or all over the country, to help students with getting in touch and integrating. At the moment, the committee consists of Arturo, Brigitte, Sankalp, Sathya, Tom and Vikas, who will introduce themselves on the

30 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

next page. During the year 20142015, a successful series of events was organized: a cooking workshop with the canteen ladies, the BuMaCie goes Dutch Night with Dutch dinner and ice skating, a Stroopwafel Quiz and a day trip to Madurodam and The Hague. After the quiz to meet the new master students during the introduction week this year, the first event was a lunch break with Dutch games and snacks. And who knows what activity is going to be organized after the gingerbread house making workshop in November…?

BuMaCie

Hi guys! My name is Arturo Manzano, I’m from Mexico and currently I’m graduating at the SCR group under supervision of John van der Schaaf. Last year during the intro week I saw the amazing student life you can have here, and I immediately decided I wanted to be an active member of Japie. So I joined the BuMaCie right away, and some months later I proudly became a member of Hét Tappersgilde. I’m very happy to say that during this year and a half I haven't just made many acquaintances, but also real amigos.

I’m Brigitte Lamers, a second year master student and currently doing my graduation project in the group of prof. Meijer. I started the bachelor Chemical Engineering in Eindhoven in 2011 and continued with my master straight away. During my bachelors, I’ve been abroad to Queens University Belfast in Northern Ireland and had a great time.

There were a lot of activities for the foreign students where you meet new people and get to know the country. I really enjoyed them, so when I was asked to join the BuMaCie I couldn’t say no, because I want the same for the foreign students over here. In my masters I’ve been to Santa Barbara, California, and met a lot of people from all over the world, so I have some fresh ideas for new activities!

Hello! I am Sankalp Jain and I hail from India. I am a first year master student doing the CPT track.

I completed my undergraduate studies in India from IIT Delhi post where I have worked as a business process consultant at a leading retail company operating in Middle East. I enjoy traveling to new places, listening to music and drinking beer. I also like to be involved in things happening around me, meet new people and make new friends. Being a part of BuMaCie enables me to do that through various interesting activities round the year.

Hallo! Ik ben Sathya , a second year master student from CPT track, currently doing my thesis in the prof. Martin van Sint Annaland’s group. I did my bachelors in India. I wanted to do my graduation abroad at a good research-based technical university. So, I chose TU/e. Another reason I wanted to my studies abroad was that I am very fascinated by the distinct cultural and interpersonal perspectives among people from different nationalities (and also to have fun). I like to have healthy and active relationship with my friends. What other way is better to enjoy this than being a member of BuMaCie, where there’s lot of fun, crosscultural activities.

I’m Tom Janssen and I’m currently doing my graduation project at SMR, in the group of Hans Kuipers. After being chairman of Japie, I wanted to commit myself to the involvement of more international students within the association. By using my experience of studying abroad and with the help of my lovely, enthusiastic fellow committee members, I enjoy to organize original and attractive activities for the master students.

It’s lovely to see the smile on people’s faces when they like the activity!

Hi guys! I am Vikas from India. I pursue the CPT track here. My hobbies are swimming - learned that in a river -, cricket, the Indian religion, cooking and exploring international cultures.

I am lucky enough to live with five different nationalities in the same house. The last one is probably one of the reasons for me joining BuMacie. You can also find me in the F.O.R.T. every Thursday.

T-Licht 20.2

31

Wist je dat?

Wist je dat... … volg e W. je n ns Marc a een paar keer te gen de muur ge worde slagen te n je va n je loopne us af k omt?

. n J 3D e o r in Je … niet t? ver uw lie bro

… volg en S. iede s Anouk reen in d BibleB elt poli e o heeft?

… als het vuur in de fik staat je Jos H. moet roepen?

... je wist-je-datje s naar tlicht.st@tue.nl ka n sturen of in kan leveren op de Japiekamer ?

… Jan Willem O. volgens Mark Z. op een ontslagen clo wn Bassie lijkt?

… volg ens Brand on van deze d R. atum over het bie r is?

… Koen V. voor goudbruin gaat en niet verder?

H. is zijn r o p Fl … en o eeft? k h k vle ptop la

dt ou h G. id? an arbe v er ea Rh ind … an k v

… Guid geliefd o H. de e un Troy O it van .B. is?

… je vo Roelan lgens dK op een . het oude hoogle raar m oet leren?

Colophon Volume 20, edition 2 Februari 2015 Circulation: 550 Editor in chief: Alex van de Greef Editorial board: Eline Hermans, Floris Hieselaar, Arthur Oldeman, Gilles Timmermans, Jarla Thiesbrummel, Marijne Timmers, Lisa Struik, Sander Peters, Stefan Pouw, Wouter de Smet en Marc Willemsen.

Printer: Gildeprint Drukkerijen info@gildeprint.nl The T-Licht is the association magazine of T.S.V. 'Jan Pieter Minckelers', study association of the department of Chemical Engineering and Chemistry of the Eindhoven University of Technology.

Contact T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’ Attn. Het T-Licht Helix STW 0.25 Postbus 513 5612 AP Eindhoven Tel: 040-2473756 tlicht.st@tue.nl www.tsvjapie.nl The editorial board always reserves the right to edit or decline the provided copy.

Index of advertisements Dow Inside cover front DSM Page 8 Zeeland Refinery Page 17 Sabic Page 28 ASML Inside cover back Wervingsdagen Outside cover back

How do you control 2.0x1014 molecules outgassed into a vacuum?

Join ASML as a Chemical Engineer and help push the boundaries of technology.

At ASML we bring together the most creative minds in science and technology to develop lithography machines that are key to producing cheaper, faster, more energy-efficient microchips.

Our machines image billions of structures in a few seconds, all with an accuracy of a few silicon atoms. And soon, we will be imaging even more structures - thanks to our next-generation EUV lithography. But when high-energy EUV hits photoresist, complex chemistry releases quite a few unwanted molecules: 2.0x1014 per cm2 every second to be exact. If not handled correctly, they would build-up on the system’s optics and render a multi-million Euro machine useless. It’s like trying to keep a long garden path completely clean during an Antarctic snow blizzard – and all without leaving the cleanroom.

That’s why we need talented chemists with an intimate understanding of photochemistry, polymer chemistry, process modeling and more. If you’re up for the challenge, you’ll be part of a multidisciplinary team with plenty of freedom to experiment and learn new skills. And since you will be working with some of the brightest minds in science, you’ll never be left in a vacuum.

www.asml.com/careers

/ASML

@ASMLcompany

DON’T HIDE BUT FLY BY I SKILL SESSIONS 7 - 11 DECEMBER 2015 I I CAREER EXPO 1 / 2 MARCH 2016 I I I INTERVIEWING DAYS 18 - 21 APRIL 2016

study association industrial design

SVTN “J. D. van der Waals”