T-Licht editie 17.1

Verenigingsblad der T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Bachelor College: another string for the bow?

Japie in de VS & Canada Intervieuw met: Laurent Nelissen

Columnist Robin de Bruijn over de japiedas

Jaargang 17 Editie 1

T-Licht

Let’s share a passion Bij Teijin Aramid hebben we een passie: aramide Dit unieke materiaal is sterker dan staal, bestand tegen hitte, is slijtagebestendig en kent al meer toepassingen dan op deze pagina passen. De mogelijkheden van aramide zijn eindeloos en dat maakt het zo bijzonder. Er is nog een wereld te ontdekken. En dat doen wij samen met onze klanten, want wij geloven dat de beste oplossingen co-creaties zijn. Dat doen we ook met studenten. Om de groei van ons bedrijf voort te kunnen zetten, zijn wij regelmatig op zoek naar stagiaires en nieuwe medewerkers op het gebied van chemie, chemische technologie, werktuigbouwkunde en technische natuurkunde.

Kijk op www.werkenbijteijinaramid.nl voor meer informatie over stageplaatsen en ons bedrijf.

Of stuur je CV per mail naar: sollicitatie.arnhem@teijinaramid.com

New period

4 Onze nieuwe columnist, schrijft zijn eerste column

Nederlands

3 Onderwijs 4 Uyt den ouden doosch 7 Cultuurschok 9 Studiereis 2012 14 XIde Lustrum Japie 17 Interview: Laurent Nelissen 20 Van de donateur 23 Borrellezing Shell 26 Even schoppen 29 Koken met ExxonMobil 30 Bier van het Kwartaal 34 Intro 2012 37 Het Y van de Huismeester 40 Wist je dat?

30

Wat is het nieuwe bier van het kwartaal?

English 2 Chairman’s BrainSTorm 6 Recipe 12 Science news 24 PhD article 27 Puzzle 32 The green strip 38 Internship report

38 An internship report of Rick Maas

On this spot in T-Licht, I once introduced myself as the new chief editor.

To commemorate this wonderful moment, I wrote some gibberish about what was in that edition of T-Licht and introduced a new member of the editorial board. You know, the usual stuff people fill this item with. That’s two years ago now. Ever since, I’ve had the pleasure to write articles for this magazine and, on top of all, to be the one who supervises the process. But my chief editor period is over now.

It was an honor to… ZIP IT! Here we go again on one of these standard talks! So allow me to tell what I’ve learned. College isn’t about getting that sheet of paper. It’s about becoming a person who can be trusted not to screw up the company. That will be your ultimate qualification and you can rightfully claim you are competent at something, which is something maybe billions of people in this world can’t. But you can’t reach that just by following lectures. You’re not doing it right if half of your knowledge is what you learned in class.

Courses are the tutorial levels of life: you get clear instructions and access to all resources you need. In real life, you probably won’t get either.

The most important thing of education is that you get to know yourself.

Shut up, don’t claim you know yourself when you enter university. You don’t even have a clue. And that’s wonderful! Imagine what that would be like, if all 17-year olds had absolute wisdom about what was important in life. Naturally, alumni with lots of extracurricular activities don’t have absolute wisdom either, but at least they’ve gotten to know themselves.

They’ve had the honour to spend time in that special facility which was designed to gain wisdom by making fun mistakes as quickly as possible, surrounded by people who do exactly the same.

So, congratulations to the XIth lustrum board of Japie for taking this bold step and especially congratulations to Marijne Timmers for joining the T-Licht committee. You’ve done well, young Padawans…now go ahead, make mistakes and learn! Oh, and don’t worry… even though I’m not the chief editor anymore, I’m still going to bother you with my articles.

It’s still too much fun to stop.

Yoran

Chairman’s BrainSTorm

Chairman’s BrainSTorm This story was written just a couple of days before the change of the boards happened.

This event caused some changes in this article. My name is Mike van Gils and currently I am the new chairman of T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’, the successor of Ivan. Together with five other members we form the board of Japie, we are the XIth lustrum board. Since study associations in Eindhoven are very active in organizing excursions, social activities and journeys we really differ from other study associations outside Eindhoven. So for all new students, please join us at the F.O.R.T. and participate in several activities!

F

or this first article I will relate the new Bachelor College to one of my hobbies, making music. I play saxophone and have done this in quite a few different settings.

When practicing at home I play alone, but for most other occasions I like to play together with other people. I’ve played a while in a Red Hot Chili Peppers cover band and in a jazz combo.

But my passion really lies with classical music, right now I’m playing in two classical orchestras. One of them is a concert band (harmonieorkest) in Boxtel and the other one is the Nationaal Jeugd Fanfare Orkest (NJFO). I am very proud of the second one, I even had to do a tough audition to become a member of the orchestra. For the interested people, I play the alto and tenor version of the saxophone.

2

Knowing my background in music I will explain the new Bachelor College with music. When a piece of music (definitely classic music) is written by a composer he will write the piece in some music notation. In the score you can find all the notes and other instructions as a base for the piece.

This framework given by the composer can be compared to all the general and major courses in the bachelor.

By choosing a specific major you will have to follow all of these courses just because the composer thinks these courses are necessary for you. In classical music, and especially in old pieces, it is common to make the framework very logical. There is a kind of melody which the composer has thought of for in the start of the piece. This isn’t of course the complete work; there is also a second melody which you will be hearing after the first one. It is very likely the second melody has a total different sense. The real task of the composer isn’t to come up with two good melodies. The main goal is to do something with these two melodies. At the end it is possible for the composer to change the melody, combine it with the other one and many more options. That’s the place where the power of the composer lies. This is also important for the obligatory courses in the Bachelor College. By just selecting the courses you cannot make the program work, you have to think about the total program. Think about the correct order

T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

of the courses and make sure they are somehow connected. Just as at the end in music, in the program all the knowledge has to be added to grow towards the Graduate School.

There is another big similarity between music and the Bachelor College. For the performing of written music you will need a musician who plays the music. The musician has some freedom in doing this. The notes are just part of the music, it isn’t the total picture. Musicians can read the notes and then they have to interpret them. They can give their own shape to the music just by playing it a little bit different than another musician would do. The remaining 25% in the Bachelor College are for electives.

The students can choose “whatever they like”, with some restrictions of course. The students should be aware of their responsibility and choose indeed whatever they like. But one thing has to be said about this freedom, it should only shape your educational program instead of being the most significant part. If the free space is too big the chance exists the music you are playing won’t be the music the composer composed for you!

By: Mike van Gils As current chairman of the board, he writes an article every edition about what’s on his mind.

Onderwijs

Een nieuw begin

Een nieuw jaar is dan toch eindelijk begonnen met de opening van het academisch jaar in het net voltooide MetaForum. Ook is er een nieuw bestuur geïnstalleerd, het XIde lustrumbestuur om precies te zijn. Hierin zal ik, Jasper van Kampen, de taak van Coördinator Onderwijs vervullen. Verder zal ik jullie nu niet vervelen met persoonlijke feitjes. Dit kan op een ander moment en zeker een keer in de F.O.R.T. Maar in dit stukje van het T-licht wil ik jullie informeren over de stand van zaken op onderwijsgebied.

I

nmiddels zijn ook de verkiezingen geweest. Er is een unieke uitslag uitgerold, nu is het nog even afwachten wat de exacte gevolgen van de uitslag zullen zijn op ons onderwijssysteem. Ook hiervan zal ik jullie de rest van het jaar op de hoogte houden.

Met dit nieuwe jaar is ook de eerste lichting studenten begonnen aan het Bachelor College. Over de hele universiteit zijn meer studenten begonnen aan een opleiding en ook is het aantal vrouwen bij de meeste opleidingen groter dan voorgaande jaren. Het nieuwe schakelprogramma voor HBO studenten is inmiddels ook ingegaan. Het nieuwe programma zorgt voor een betere aansluiting op de nieuw ingerichte masteropleidingen die volgend jaar van start zullen gaan.

Maar er zijn ook andere manieren waarbij jullie je mening kwijt kunnen over onderwijszaken. Zo is er dit jaar ook weer een studentgesprek met de Rector Magnificus en zullen er twee studentenraden (STuRa’s) georganiseerd worden. Er zullen zowel TU/ebrede onderwerpen, als specifiek op ST gerichte punten behandeld worden. Dit allemaal zodat jullie, na een mooi studentenleven, met goed onderwijs een ingenieursdiploma krijgen die van waarde is in je verder leven (/carrière).

Met de invoering van het Bachelor College, de afwikkeling van de oude bachelor en de implementatie van de Graduate School zijn er veel veranderingen op onderwijsgebied en hiermee is het extra belangrijk om dit jaar veel direct te evalueren. Dit jaar is een nieuw begin in meerdere opzichten en ik hoop dat het met goede samenwerking een topjaar zal worden, zeker op onderwijsgebied!

Door: Jasper van kampen Als Coördinator Onderwijs van het XIde lustrumbestuur geeft hij elk T-Licht een update over het onderwijs.

Om het hoge niveau van onderwijs dat onze opleiding altijd heeft gekenmerkt te behouden is veel feedback nodig, juist nu met het nieuwe Bachelor College veel (keuze)vakken door andere faculteiten worden verzorgd.

Hierbij is jullie inbreng hard nodig.

Ik zal jullie kritiek in goede samenwerking met de faculteit, maar ook binnen de universiteit, verwerken.

Hiervoor zijn verschillende middelen, onder andere jaaroverleggen. Ik zou jullie dan ook allemaal graag terug zien om met koffie, thee, koekjes en de eerste keer uiteraard vlaai mij jullie feedback te geven, zodat dat hier iets mee gedaan kan worden.

T-Licht 17.1

3

Uyt den Ouden Doosch

Uyt den Ouden Doosch Vertellingen en verhandelingen Vroeger was alles beter. Vele jaren had dit een zeer bijzondere betekenis. Het eenzame graven in archieven, aan het licht brengen van hilarische of ironische consequenties met mede-bestuursleden, het mijmeren over superieure eloquentie samen met de (intussen ex-)Schtaert…. Er is niks mooiers dan het verdiepen in de verhandelingen van vervlogen tijden. Daarom dat de redactie mij niet vrolijker heeft kunnen maken dan het bieden van dit podium, waarvan ik gretig gebruik ga maken!

E

r staat weer een mooi Lustrum te wachten voor de Vereniging.

Veel wordt er weer van stal gehaald om deze viering luister bij te zetten, waaronder een nieuwe generatie Stropdassen (zoals te zien op de foto, een zeer tevreden Japielid sierend). Vijfenvijftig jaren zijn er al T-studenten die zich in willen zetten voor het algemeen goed van de edele Faculteit, intussen onder de bezielende leiding van de weledelzeergeleerde heer Nelissen. In het besturen van deze organisatie is altijd een zeer sterke culturele invloed geweest op de representatie daarvan, met soms hooglopende meningsverschillen en een grote portie wraak en romantiek.

Daarom in deze editie: de Stropdassen!

De plaats in de Vereniging van de Stropdassen is zwaar bevochten.

Gelijk aan verzetshelden is het idee niet in de Vereniging ontstaan, maar in de krochten van de Faculteit, door een groep van individueel-denkende T-studenten. We praten ten tijde van het Vijfde Lustrum, begin jaren ‘80, een tijd zeer vergelijkbaar aan nu.

Nederland was in crisis, zware bezuinigingen dreigden door jaren van oeverloze uitgaven van centrum-linkse regeringen, er was ruimte voor liberale politiek. Ook toen werd er gezocht naar manieren om het beeld van de luie, bierdrinkende student weg te poetsen en meer studie-motiverende maatregelen in te voeren (alhoewel toen het probleem meer was dat de

4

studenten te intellectueel waren en te ver stonden van de maatschappij).

Deze tijden kenden een sterke groei van T-studenten die zich aansloten bij het E.S.C, iets wat toen en nu nog steeds, als iets wanstaltigs werd gezien. Uiteindelijk komt de hier besproken innovatie, die vele decennia een groot succes zou gaan beleven, uit deze hoek…

“Japie was nog een beetje geitenharen sokken club.” Binnen deze cultuur was een groep T-studenten die, als actie tegen deze stroperige organisatie, in 1982 eigen Dassen hebben gemaakt. ”Oeverloze bureaucratie bij Japie vergaderingen en saai protocol, zorgden ervoor dat leden vergaderingen niet of nauwelijks bezocht werden.” Paul Rijks, een T-student die er toen heel anders over nadacht, weet de sfeer duidelijk neer te zetten.

Hij, en steeds meer T-studenten, zagen de noodzaak van representatief zijn voor bedrijven, de uiteindelijke werkgevers nota bene. “Een trend die aansloot bij de nieuwe elan van de Universitaire wereld en het beeld van een professionele, verantwoordelijke Ingenieur probeerde te versterken.”

Dit stond zeer in contrast met het toen regerende bestuur, dat er alles aan deed om de initiatiefnemers te blokkeren, die uiteindelijk in 1983 zijn geroyeerd voor dit initiatief. Deze martelaren, W.C.A. Baron van Dorst, J. Sinnema, J. de Boer, H, Frankena, zullen bij deze herinnerd worden.

T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Eind 1984 kwam de ommezwaai. Het nieuwe bestuur omhelsde ineens het idee van de representatieve student, en daarmee het representatieve bestuur. Op de 78ste ALV, op 31 oktober 1984, stelde het bestuur formeel vast dat er stropdassen moesten komen, en leden mochten ontwerpen indienen. Deze ideeën zijn op de volgende bladzijde te bewonderen.

Zoals met alle tradities binnen deze Vereniging, ging de adoptie van deze innovatie zeer vlug en waren er decennia aan rust, met steeds opvolgende generaties aan Dassen.

De nieuwste generatie, geïntroduceerd in het bijzijn van de auteur, werd gedaan in 2004 door het 46ste Bestuur. Even dreigde dit tot zeer experimentele ontwerpen te komen (zou de geschiedenis zich herhalen?), met als meest sprekende voorbeeld het Burberry ontwerp, schijnbaar uit handen van het vrouwelijke deel van het toenmalige Bestuur. Het is gelukkig het ontwerp geworden dat de meeste lezers van dit stuk kennen, de schuine Rood-Blauw, onder een hoek van exact 46 graden. Het is duidelijk dat de sfeer van onafhankelijk denken en het loslaten van de socialistische gedachtegangen van de jaren ‘70 volledig doorgevoerd zijn in het moderne Japie.

Intussen zijn we weer in 2012, met een gloednieuwe Das, die de goedkeuring mag genieten van vele Tstudenten. Meer dan alleen een verenigd en representatief voorkomen te hebben, draagt de Das bij tot de individuele karakterontwikkeling, succes in het latere leven als volwaardig Ingenieur, en trots op de historie.

Iedere T-student met deze insteek, zal de Das waardig dragen.

Door: Consul Nostalgicus De Consul zal met verhalen uit den ouden doosch en anekdotes uit het verleden van Japie een vaste column in het T-Licht gaan schrijven.

Uyt den Ouden Doosch

Linksboven: De huidige Das gedragen door een tevreden Japielid.

Onder: Een aantal van de stropdasontwerpen aangedragen op de 78ste ALV.

Rechtsboven: Alle Japie stropdassen, tot nu toe, op een rij.

Het was geweldig om alle perikelen omtrent de ‘stropdassen-kwestie’ weer terug te lezen. Wil je meer lezen? Ga naar de website voor meer foto’s en beschrijvingen of mail de redactie. Voor een volgend onderwerp in ‘Uyt den Ouden Doosch’ ben ik op zoek naar nieuwe kwesties.

Zijn er tradities, voorwerpen, gebruiken, etc. waar jij je als T-student bij af vraagt waar dit zijn oorsprong vindt?

Altijd al willen weten wat er vroeger speelde? Mail de redactie! tlicht.st@tue.nl Bronvermeldingen en Dankwoord: - Sfeerbeschrijvingen van de jaren 80: ir. Paul Rijks, privé communicatie - Generatie 2004 Dassen: ir. Daan van Eck, privé communicatie - Bestuurlijke beslissingen 1982-1984: ALV stukken 74-79, researcher Frank van Wijk B.Sc. - Foto’s: researcher Sabrina van Oerle B.Sc.

T-Licht 17.1

5

Recipe

Kalakukko Finnish Fishbread Tired of the fluffy Dutch breads, which you can compress into a single slice if you feel the need to? Or are you just bored with eating the same type of bread every day?

Now is the time to liven up your breakfast with a true, masculine bread: a kalakukko!

From the outside, it looks like an ordinary bread… but from the inside, it’s stuffed with delicious ingredients such as fish, pork and bacon. So, vegetarians aside, what’s keeping you?

K

alakukko, which is a combination of the Finnish words kala (fish) and kukko (pocket), is a traditional dish from the Finnish region of Savonia, and especially its capital city Kuopio. Not so surprisingly, now you know the meaning of the name, the idea of the dish is that you bake a fish inside your bread. So, how do we make one?

Clean the fish, removing fins, large scales and entrails. You may leave the heads if you dare to eat them.

If you’ve made your kalakukko correctly, the bones will soften and can be eaten.

Mix the flours and salt. Add the yeast to the water. When the yeast is fully dissolved, make a thick dough by pouring flour mixture into the water and blending well. The ratio of flour to water depends on the nature of the flours. This ratio of 1:2 by volume works well in Finland with Finnish flours. Where flours contain more gluten you should use slightly less water.

6

For the filling: 1 kilogram of fish, usually European perch or vernace, but salmon will do 300 grams of pork 300 grams of bacon Salt and pepper For the dough: 2,5 cups of water 4 spoons of salt 3,25 cups of rye flour 1,75 cups of wheat flour 15 grams of yeast Take into account that the colder the area in which the flour is being made is, the more gluten it will have.

Set aside about 4 teaspoons of dough to be used later. Roll out the remaining dough into a circular shape about 75 centimeters thick. Assemble the meats into the dough: cover the inner half of the dough circle with half of the pork (the pork should cover a circle whose diameter is half the diameter of the rolled dough). Then put all of the fish over top of the pork, and add the salt and pepper. Finish with the second half of the pork. After cooking, the fish and meat juices will ensure your bread has a nice, moist filling.

T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Preheat your oven to 250 °C. Lift the edges of the dough all around the filling and glue together with a little water so that you have the filling surrounded from all directions with about 3/4-inch-thick dough. Put upside down (the seam downwards) on a baking sheet and let it rise about half an hour at room temperature.

Put the kalakukko in your oven, which should now have risen to the appropriate temperature, and let it in there for long enough to brown the dough, which will seal it against moisture. Then lower the temperature to about 125 °C. Let it bake for 4 to 7 hours, depending on the size of the fish. Bigger fish need more cooking time, but since you’re all going to become Chemical Engineers this must’ve sounded pretty logical. You can brush some melted butter over the top of the dough just after lowering the temperature; this will give it a prettier appearance and it’ll also taste better. Not so good for the calories though... If it starts to leak while baking, fill the holes with the dough which was set aside.

When it’s done, you can either serve it hot or cold. Hyvää ruokahalua!

By: Yoran Zonneveld As a member of the editorial board, he wrote this delicious recipe, for everybody to try out.

Cultuurschok

Cultuurschok?!

Hallo allemaal. Ik ben Laura Kollau. Velen die mij al eens ontmoet hebben, zullen het met me eens zijn dat ik niet echt een doorsnee “die-hard science nerd” ben. Al vele malen ben ik met open mond en een gezichtsuitdrukking, die nog het meeste weg heeft van “een botsauto”, aangekeken, nadat ik zei dat ik toch echt scheikundige technologie studeer. Deze verwarring wordt waarschijnlijk veroorzaakt doordat een van mijn grootste bezigheden shoppen is en ik er graag netjes bijloop. Alhoewel het nog steeds grappig blijft om mensen naar mijn opleiding te laten raden, ben ik er na 5 jaar scheikunde studeren al aardig aan gewend.

D

e Hogeschool Zuyd in Heerlen is waar mijn opleiding life sciences, met de specialisatie Organic Chemistry, is begonnen. Omdat ik tijdens mijn studie op het HBO ruim de tijd had voor activiteiten die absoluut niets met chemie of de Hogeschool te maken hadden en dan alsnog goede punten haalde, leek het mij een goed idee om voor een master in chemical engineering te gaan en dan wel process engineering op de TU Eindhoven. Dit resulteerde in een dubbele cultuurschok. De eerste was de opleiding zelf, het tempo van de vakken ligt hier een keer of drie hoger. De uitkomst hiervan was dat het eerste punt dat ik terug kreeg een 4 was! Nu is wiskunde nooit mijn sterkste vak geweest, maar het niveau van het HBO ligt naar maatstaven van de TU/e schrikbarend laag. De spekhaak van de integralen hebben wij voorheen misschien één keer gezien. Maar... gelukkig klopt de algemene aanname dat de HBOers vooral harde werkers zijn en kon ik al vroeg mijn eigen tempo ook opschroeven. Achteraf gezien kan ik nu zeggen dat ik banger voor het niveau was dan nodig is geweest.

Hoewel het tempo en ook zeker het niveau van de inhoud hoger ligt dan op het HBO, zorgen de goede opzet en de docenten ervoor dat het zeker haalbaar en goed te doen is. Gelukkig maar! Anders bleef er helemaal geen tijd over voor andere dingen!

denten zijn vooral gericht op samenwerken en ‘denken maar niet doen’ terwijl wij als HBO-ers plan A eerst zullen uitproberen voordat we met plan B t/m F komen. Verder krijg ik van veel studenten het idee dat een 6 genoeg is, vooral voor de vakken die niet bij je eigen richting horen. Een 6 is natuurlijk voldoende, maar dit had ik niet verwacht op de universiteit.

Waar het HBO vooral een school is, is de TU meer een instelling. Je kan er sporten, borrelen, workshops volgen en noem maar op. Veel studenten blijven na de lessen hangen in de Japiekamer voor koffie en gaan standaard op donderdag borrelen in de F.O.R.T. Ook het sporten gebeurt samen bij verenigingen. Verder staan de studenten open voor cultuur en worden bijvoorbeeld uitjes naar het theater geregeld waar gretig gebruik van wordt gemaakt. Op het HBO

werd er vooral colleges gevolgd om vervolgens zo snel mogelijk terug naar huis te gaan, naar je eigen leven met je eigen vrienden en je eigen activiteiten. Op de TU kan dit allemaal samen, met je vrienden/studiegenoten. Het gaat hier niet alleen om het volgen van een opleiding, maar ook om persoonlijke ontwikkeling met bijvoorbeeld de commissies en het bestuur van Japie door studenten.

Al met al heeft het mij ongeveer zes maanden gekost om volledig te integreren in de studie, maar de stap maken naar het “echte” studentenleven zal me als ex-HBO-er niet lukken, daarvoor is gewoonweg te weinig tijd beschikbaar.

Door: Laura Kollau Laura beschrijft haar ervaringen van de overstap van HBO naar de universiteit.

Wat mij verder opviel was het verschil in instelling tussen universitaire en HBO studenten. De universitaire stu-

T-Licht 17.1

7

T.S.V. “Jan Pieter Minckelers” werkt samen met de alumnivereniging VSI/e. Beide verenigingen willen zich graag bij elkaars leden onder de aandacht brengen. In dit T-Licht geven wij het woord aan VSI/e bestuurslid Frans Schiffelers.

DE VSI/e is de alumnivereniging voor afgestudeerden aan de Faculteit Scheikundige Technologie van de Technische Universiteit Eindhoven. De VSI/e telt op dit moment rond de 500 leden en blijft redelijk stabiel op dat niveau. Dat is een goed teken in deze tijd. Maar gezien het aantal afgestudeerden is dat natuurlijk altijd te weinig.

We zijn 24 april 1995 opgericht en nog steeds actief met het organiseren van onder andere contactdagen, lezingen over actuele onderwerpen, bedrijfsbezoek, ALV’s (algemene ledenvergadering) met een cultureel tintje, sponsoren JAPIE en bijeenkomsten voor jaargenoten.

Ik ben, na militaire dienst, eind september 1973, begonnen met mijn studie Scheikundige technologie aan de toen nog THE. Dat was na een jaar “bezigheidstherapie” in het leger een verademing. De opleiding was uitdagend en kende zoveel facetten van scheikunde en technologie, dat ik er ruim de tijd voor heb genomen. Afgestudeerd ben ik in ’81 aan de vakgroep Koolhydraten van CT, toen al bezig met de ontwikkeling van hoogwaardige producten uit bio-grondstoffen. Vooral onderzoek en de practica gaven me veel voldoening. Iets wat onder huidige omstandigheden wellicht niet meer mogelijk is voor de student. Jammer, want net die fase in vrijheid van experimenteren heeft mij gevormd.

Het lijkt alsof de drempels om te gaan studeren steeds hoger worden en de echte scheikundige technologieopleiding wellicht verloren gaat.

Laten we hopen dat dit niet waar is, want dan staat ook onze toekomst op het spel. En we zoeken nog steeds naarstig naar nieuwe leden en ook naar nieuwe bestuursleden, die een link kunnen leggen tussen de huidige scheikunde studenten en de alumni.

Ondanks mijn drukke baan heb ik meer dan 10 jaar geleden besloten om actief deel te nemen in het bestuur van de VSI/e. En met veel plezier!

Ik ben specialist op het gebied van proces veiligheid en heb ruim 30 jaar ervaring in de procesindustrie en engineering. In mijn dagelijks leven word ik voortdurend geconfronteerd met de risico’s die de procesindustrie met zich meebrengt, de verbeteringen om de processen veiliger, schoner, efficiënter te maken en daarmee de risico’s en milieubelasting te reduceren.

Duurzaamheid staat hoog in ons vaandel. Het meeste plezier beleef ik aan het trainen van medewerkers en het houden van workshops op het gebied van proces veiligheid in Europa, China en de USA. Vooral het contact met de mensen, de verschillen in cultuur, opleiding en manier van denken maken dit soort trainingen zeer uitdagend.

Eenzelfde uitdaging kun je ook in de VSI/e vinden. Als je ziet hoe oud jaargenoten zich ontwikkeld hebben, hun levenservaring willen delen, bereid zijn om hun kennis beschikbaar te stellen aan de leden EN de huidige studenten, dan moet dat wel een reden zijn om ook lid te worden van de VSI/e.

Iedere afstudeerder krijgt een jaar gratis lidmaatschap aangeboden. Het Inschrijfformulier wordt tijdens de zitting uitgereikt. Daarnaast kun je gebruik maken van onze website of de TU/ e alumni site om je lid te maken van de VSI/e. Het is nooit te laat om lid te worden, wel jammer als het niet doet.

Ik wens jullie veel plezier als nieuw lid van de VSI/e !

Was getekend, Frans Schiffelers, bestuurslid VSI/e

Studiereis 2012

Opening the pipeline towards intercontinental cooperation “Eindhoven one hour drive from Amsterdam? So it’s a suburb?”“Are you guys a sports team?”“The Japie tubing-company!” “Where the f*ck are your wooden shoes?” “You guys are French right? You have the accent.” “Amsterdam, that’s in Germany right?”“No it isn’t grass, it’s wildlife!”“Bud light is no beer!! It’s water.” Wil je weten waar deze citaten vandaan komen? Lees dan snel verder over het avontuur van de 26 Japieleden in Noord-Amerika.

6

juli 2012: 24 (van de 26) studenten, één hoogleraar en een heleboel vrienden en familieleden verzamelden zich voor de afscheidsborrel in de F.O.R.T. De studiereis 2012 stond op het punt te beginnen.

Na een korte presentatie over het doel van de reis en de reisplanning, konden alle deelnemers hun deelnemersvest en een spiksplinternieuwe Japiedas ophalen. Een afscheid met een lach en een traan volgde, waarna er met de trein naar een camping in de buurt van Schiphol werd afgereisd voor een korte overnachting in een heuse blokhut.

De volgende dag stond de groep vroeg op om de bus naar Schiphol te pakken. Aangekomen op Schiphol werd er snel ingecheckt. Na enkele uren wachten vertrok het vliegtuig naar Detroit, de eerste bestemming van de reis. Aldaar aangekomen kwam iedereen, behalve Stijn en Zino, zonder problemen de douane door. Met een taxi werd er snel vertrokken naar het hotel, waar de kamers werden verdeeld, de spullen werden uitgepakt en iedereen zich even opfriste. Enkele uren en wandelingen later was er de eerste van de drie gezamenlijke maaltijden, waar

onder meer kaassoep uiensoep op het menu stond.

Onderweg van en naar het Ford Museum kwamen de eerste eigenaardigheden van Detroit al naar voren: een wietdealer in de bus, Spanky die erg geïnteresseerd was in Zino’s pet en een propper van MTV die ons uitnodigde om deel te nemen aan The Real World of Jersey Shore. Juist… Na een korte nacht stond de volgende ochtend het eerste bedrijfsbezoek van de reis op het programma. Bij GM werden we hartelijk ontvangen en zelfs, als echte Amerikanen, rondgereden met karretjes door de fabriek. ’s Avonds werd er door sommigen gegeten bij de McDonalds, terwijl anderen boven in hetzelfde gebouw in pak aten in een luxe restaurant.

10 juli vertrok de bus naar Hamilton in Canada, maar niet voordat er bij de grens gestopt was bij de Tax Free Shop. Maar liefst vijftien dozen bier en een grote fles wijn werden ingeslagen, aangezien alcohol in Canada

T-Licht 17.1

9

Studiereis 2012 erg duur is. Eenmaal aangekomen in het hotel werd er door vrijwel de gehele groep afgereisd naar de Walmart aan de andere kant van de straat, de Amerikaanse supermarkt moest immers minstens eenmaal op de reis bezocht worden. In één van de bars in Hamilton probeerde Fokko een dag later, door het achterlaten van zijn pasfoto en telefoonnummer, nog een dame te scoren, maar helaas zonder succes: er kwam geen berichtje van haar kant. Als bedrijven werden AkzoNobel en AirProducts bezocht tijdens het verblijf in Hamilton. Het was duidelijk dat men niet gewend was zulke groepen te ontvangen, daar AirProducts het gemeenschapshuis van het dorp had afgehuurd om ons te ontvangen.

De laatste dag in Hamilton stond een bezoek aan de Niagara Falls op het programma. Miljoenen liters water stroomden voorbij terwijl we langs de ruige rivier en achter de watervallen liepen en met de echte Maid of the Mist naar de waterval toe voeren. Na dit indrukwekkende bezoek ging de reis terug naar Hamilton en vervolgens verder naar Toronto. In Toronto aangekomen bleek dat de verkeerde data waren doorgegeven aan het hotel (dat midden in Chinatown lag), waardoor er eigenlijk geen plaats meer was. Door te schuiven in kamerindelingen, het gebruiken van stretchers en slaapbanken en het

boeken van een ander hotel voor één nacht, werd uiteindelijk alles opgelost.

In Toronto stonden geen bedrijfs- of universiteitsbezoeken op het programma, waardoor alle tijd beschikbaar was voor het bezichtigen van culturele trekpleisters als de CN Tower, Casa Loma, Royal Ontario Museum en het, erg op kinderen ingestelde, Science Museum. Er was ook tijd voor sport, aangezien enkele mensen naar de Toronto Blue Jays en Hamilton Tiger Cats zijn wezen kijken.

Onderweg naar Ottawa werd er gestopt in Kingston om een bezoek te brengen aan Queen’s University, waar we met open armen zijn ontvangen.

Rondleidingen over de faculteit, de campus en een research lab van DuPont stonden op het programma, om de dag af te sluiten met een barbecue bij een van de studenten thuis.

In Ottawa werd de volgende dag een bezoek gebracht aan de Nederlandse ambassade. Op eigen initiatief bezocht vrijwel de gehele groep het parlementsgebouw en een kerk, om daarna als groep af te reizen naar de laatste stop in Canada: Montréal!

Eenmaal aangekomen in Montréal werd het nachtleven volop verkend, aangezien het hotel erg dicht bij het uitgaansgebied (met onder meer een Irish Pub) lag. De ochtenden waren

10 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

dan ook voor veel deelnemers erg zwaar, ook al was er een fantastisch ontbijt. In Montréal was het tijd voor het vertrek van Martin van Sint Annaland en de komst van Emiel Hensen.

Er werden behalve McGill University, Hydro Quebec en de Notre-Dame ook diverse andere toeristische trekpleisters bezocht. Gelukkig was er ook tijd om te relaxen in het park of tijdens het jetboaten. De beklimming van Mont Royal was voor velen, waaronder Emiel, erg zwaar. Gelukkig waren andere deelnemers slimmer en namen zij de bus die ook omhoog reed.

Na een geweldige tijd in Canada was het op 21 juli alweer tijd om Canada te verlaten en terug te keren naar de Verenigde Staten. Aangezien we twee weken geleden al in de Verenigde Staten waren geweest duurde het bij de douane deze keer echter niet zo lang. Dit gold helaas niet voor Emiel, deze werd nog even apart genomen door een potige douanebeambte voor “verder verhoor”. Gelukkig voor Emiel had iemand een toerboekje bij zich, zodat hij netjes de vragen kon beantwoorden over waar hij van plan was te verblijven. Hierna stond een langverwacht uitstapje op het programma: de productielocatie van Ben & Jerry’s. Eenmaal aangekomen bleek het niveau van de rondleiding toch tegen te vallen. Gelukkig was het gratis ijsje wel lekker.

Studiereis 2012 leeg en zette de bus koers richting FrieslandCampina in Delhi. De afdeling DOMO (red: Drentse OnderMelk Organisatie) die hier gevestigd zat, produceerde verschillende grondstoffen voor de farmaceutische industrie uit onder andere eiwitten.

Het was ook interessant om met de Nederlanders te praten die hier wonen en werken, waardoor in hun ervaringen verschillen in cultuur mooi naar voren kwamen. Tegen de avond kwamen we aan in Staten Island New York City. De eerste dagen in New York City stonden vooral in het teken van bedrijven en universiteiten.

Zo zijn CB&I en Merck bezocht, maar ook Stevens University in New Jersey waar er vooral veel is opgestoken van de fraternities en sororities.

Na dit “educatieve” uitstapje reden we door naar de volgende bestemming: Lincoln.

In Lincoln was het tijd voor het actieve maar ook ontspannende deel van de reis. Het hotel lag vrij ver van het centrum van dit kleine stadje, zo’n 40 minuten lopen, maar was wel prima voorzien van binnenzwembad, buitenzwembad, sauna en jacuzzi. Hier is dan ook voldoende gebruik van gemaakt om te ontspannen na de actieve gedeeltes zoals het raften of de hiketocht van 15 km door de Flume Gorge en richting Mt. Cannon. De eetgelegenheden in de buurt waren helaas niet zo spectaculair. De pizzeria op tien minuten lopen was wel prima, maar het bier in jampotglaasjes was toch wel een dieptepunt voor velen. Een aantal deelnemers opperde daarom het idee om voor 10 dollar per deelnemer inkopen te doen voor een gezamenlijke barbecue. Dit was dan ook een groot succes en gaf een echt Amerikaans gevoel! Dit werd nog eens versterkt toen vanuit het bos een zwarte beer ook even kwam snuffelen of er nog iets over was van deze overheerlijke barbecue.

Na Lincoln was iedereen weer opgeladen om richting Boston te rijden.

Eerste werd nog TE Connectivity aangedaan. Hier werden van verschillende materialen connectoren gemaakt voor radiosignalen, wat voor

velen iets nieuws was en daarom ook erg interessant. In Boston sliepen we in een hostel in Everett. Dit was even wennen na de vele hotels.

Boston blijkt al snel een bruisende stad, met vooral veel cultuur, zoals een gratis openluchtconcert van het Boston Landmarks Orchestra of een gratis openluchttoneelstuk van Shakespeare’s Coriolanus. Boston is natuurlijk ook de stad van de prestigieuze universiteiten Harvard en MIT. Het valt meteen al op dat deze universiteiten een heel ander formaat budget hebben. Bij Harvard waren er presentaties over interessant en leuk onderzoek zoals SLIPS . Bij MIT is behalve de rondleiding over het prachtige terrein en de net nieuwe laboratoria ook een klein college geweest van professor Rosalind Williams. Het uitgaansleven in Boston bleek ook erg geslaagd, van de Brazilian night club waar uiteindelijk Nederlandse meezingers werden gedraaid, tot de Goodbar met bier voor één dollar waar ook nog een belangrijke slag om het gele trui klassement is geweest (de deelnemers weten hierover meer). Een paar deelnemers hebben op de vrije dag behalve goed gewinkeld wegens de lage belastingen ook walvissen gespot met een cruise vanuit de Boston Harbour.

Op 29 juli was het vroeg opstaan voor vertrek richting The Big Apple! Rond vier uur in de ochtend liep het hostel

Na Stevens University was het tijd om Manhattan te bezoeken. Gezamenlijk vertrok de groep richting het 9/11-memorial, een indrukwekkend monument voor alle slachtoffers van de aanval op het WTC. De dagen erop was het vooral haasten en zoveel mogelijk zien en doen in New York City in de beperkte tijd die er nog was. De hoogtepunten zoals Central Park, Times Square, het Rockefeller Centre en het Empire State Building zijn door iedereen wel bezocht. Een aantal deelnemers heeft ook nog geproefd van het exclusieve uitgaan in Manhattan in bijvoorbeeld het Meatpacking District waar een drankje van vier dollar op het dak van een exclusief hotel met uitzicht over de Manhattan skyline zeker de moeite waard was.

Na een geweldige reis waar het vooral in New York soms “MTV in real life” leek te zijn, was het op 4 augustus alweer tijd voor de meesten om de Verenigde Staten de verlaten. Een tweetal van de deelnemers bleef achter om de rest van de oostkust nog te verkennen. Helaas was de prachtige reis alweer voorbij. Gelukkig kon iedereen nog een groot pak aan goede herinneringen en ervaringen mee terug nemen.

Door: Eric de Vries en Robin Willems Deze tween redatieleden zijn meegeweest op de studiereis die in de zomer van 2012 heeft plaatsgevonden.

T-Licht 17.1

11

Science News

Science News Time for a new edition of Science News! This section is completely filled with news about science innovations. We try to get intresting or somewhat provocative news to keep you up to date on what is happening in the giant world of science, so get comfortable and enjoy these fun science facts!

Highest man-made temperature Can you imagine a temperature 250,000 times hotter than the center of the sun? Start believing because this temperature has been achieved by scientists in Upton (N.Y.) in the United States. It was done in the Relativistic Heavy Ion Collider (RHIC), which is a 3.9 kilometers underground track where particles smash into one another under conditions that existed about a millionth of a second after the big bang. Gold nuclei were sent speeding around RHIC at near light-speed until they crashed into each other. When the ions collide, the enormous energy released is so intense it melts the neutrons and protons inside the gold nuclei into their constituent parts, the quarks and gluons. This mixture of these quarks and gluons formed a primordial plasma and it is thought that this stuff filled the universe just after the big bang had occurred. Although this temperature is the highest manmade temperature ever, it is not expected this record will last long.

The Large Hadron Collider (LHC) at the CERN laboratory in Switzerland smashed lead ions together at near light-speed. The energy density at the LHC is a factor of three higher than at RHIC, this translates to a 30-percent

12

increase in absolute temperature compared to the value achieved by RHIC. At the LHC they first have to publish an official measurement of the temperature for its quark-gluon plasma, until then, the record stays at RHIC. Source: http://www.livescience.com/21183rhic-guinness-highest-temperature.html

T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Could Bruce Willis save us from asteroid doom?

It’s 2012, it is said the world will end this year. One of the arguments for this is the ending of the ancient Mayan calendar. Also in other religions it is said the world will end at a certain time. Some people do believe that the world will end and one of the possibilities is that an asteroid is on its way to wipe out the world on December 21, 2012. If this will really happen

Science News 400 miles, the asteroid’s pre-detonation velocity (v1) and its distance from Earth at point of detonation (D).

Another thing they discovered was that the asteroid would have to be detected much earlier if we were to have any chance of splitting the asteroid in time. On top of this, the asteroid would need to be split at almost the exact point that it could feasibly be detected at 8 billion miles.

won’t be discussed here, but if an asteroid is coming, could we reproduce the saving operation of Bruce Willis which he performed in the disaster movie Armageddon in order to save the planet?

To answer this question simply and clearly: definitely a no! If there is someone who hasn’t seen the movie, in the 1998 movie, Bruce Willis plays an oil-drilling platform engineer who lands on the surface of an Earthbound asteroid, drills to the centre and detonates a nuclear weapon, splitting the asteroid in half. The two pieces of the asteroid then pass either side of Earth, saving the planet from annihilation.

A group at the University of Leicester has done some research and the first thing they found out was that the nuclear bomb would need to be about a billion times stronger than the biggest bomb ever detonated on Earth – the soviet Union’s 50 megaton hydrogen bomb “Big Ivan” – in order to save the world from a similar sized asteroid.

To calculate this, the scientists came up with the following formula:

This formula calculates the total amount of kinetic energy (E) needed in relation to the volume of the asteroid pieces (2/3πr3) , their density (ρ), the clearance radius (R) which was taken as the radius of the Earth plus

The scientists however also have some ideas of how such a disaster can be prevented. An alternative method would be moving the asteroid via propulsion methods attached to it.

What is certain, is that most methods would require very early detection of such an asteroid and very careful planning in deriving a solution.

The scientists think that the directors of Armageddon attempted to make the movie scientifically-accurate, but found that a lot of difficulties were found into in what can and can’t be done. This leads to falsification in the science to make this movie more interesting or visually appealing to the audience. The scientists say they really enjoyed watching Armageddon and up until recently never really considered the plausibility in the science behind the movie.

So in short, if the events of this movie were to happen in real life, we stand no chance. We’ll just have to wait until December 21 to find out if this asteroid doom will happen on us.

out of their bottles. After their thorough research, they came up with a new coating for bottles. They call it the LiquiGlide, which is a new slippery coating which can be applied to all sorts of food packaging. Smith told the media that the LiquiGlide is a kind of a structured liquid and that it is rigid like a solid, but it is lubricated like a liquid.

Of what this mysterious coating exists, Smith wouldn’t tell, but he did say they have “patented the hell out of it’’ and that they are currently negotiating with various bottle producers. The researchers say that this coating will possibly save tons of food from being thrown out.

Smith also thinks the future of the LiquiGlide surpasses the ketchup bottle, and that in the future, it will also be used in anti-freeze coatings and it can be used to prevent clogs in gas and oil pipes.

So the LiquiGlide seems to be very promising, and maybe someday it will solve all those frustrating moments of battling your almost empty ketchup bottles.

Source: http://www.livescience.com/20529ketchup-stuck-bottle.html

By: Ivan Ottenheijm and Marijne Timmers Each edition other members of the editorial board write an interesting article in Science News.

Source: http://www.sciencedaily.com/releases/2012/08/120807101230.htm

A solution to all your ketchup frustrations Are you tired of shaking your ketchup bottles to get the last bit of ketchup out? Well, you should worry no more as researchers at the Massachusetts Institute of Technology have developed a new coating which will make sure your ketchup will pour as easily as milk.

MIT doctoral candidate Dave Smith and his team of mechanical engineers and nanotechnology researchers have spend two months in solving the problem of getting thick liquids

T-Licht 17.1

13

XIde Lustrum Japie

“Weten jullie eigenlijk wat een lustrumjaar is?“, wordt gevraagd aan de nieuwe lichting scheikundestudenten tijdens de instantietocht van de introductieweek. Het blijft angstvallig stil. De intropapa’s zijn er wel mee bekend en leggen het de kinderen uit: “Elk jaar viert de vereniging gedurende de diesweek haar verjaardag. Eén keer in de vijf jaar staat echter het hele jaar in het teken van het feit dat de vereniging weer vijf jaar ouder is geworden.” Kortom, een jaar vol spetterende activiteiten!

Toen de T-Licht redactie ons - coördinatoren PR - benaderde om een artikel te schrijven over het lustrum, waren we net een aantal weken actief binnen onze eerste Japie-commissie.

Nu, een aantal maanden later, is het leuk om te zien dat we in zo’n korte tijd al zoveel geleerd hebben. We vinden het daarom leuk om in dit artikel onze ervaringen over de commissie te vertellen. Voor sommigen is deze editie van ons mooie verenigingsblad namelijk de eerste editie die hij of zij mag ontvangen en is het wellicht leuk om te lezen wat er allemaal bij een dergelijke commissie komt kij-

ken. Daarnaast willen we in dit artikel alle ins and outs van het lustrumjaar maXImaal belichten.

Eerst even een paar maanden terug in de tijd, januari 2012: de eerste bijeenkomst voor de geïnteresseerden van de lustrumcommissie vindt plaats. De eerste ideeën worden uitgewisseld en meer leden geven aan geïnteresseerd te zijn. Na het afvallen van enkele van hen, het werven van nieuwe commissieleden en het verdelen van de functies, ontstond er toch een officiële samenstelling van de commissie en konden we op de A.L.V. in maart geïnstalleerd worden als “XIde Lustrumcommissie”: • Voorzitter: Patricia Tijssen • Secretaris: Robin Willems • Penningmeester: Nicky Oppers • Coördinator Externe Betrekkingen: Rick Huisman • Coördinator PR: Roeland Kooiman • Coördinator PR: Jeroen Dobbelaar • Coördinator Lustrumboek: Ivan Ottenheijm Nu er een officiële commissie was gevormd, kwam de uitdagende taak om een pakkend thema voor dit jaar te bedenken. De commissie heeft enkele avonden bij elkaar gezeten en de nodige liters bier tot zich geno-

14 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

men, waarbij goede thema’s en een stuk minder geschikte thema’s voorbij kwamen: van “Elf en de rest komt vanzelf” tot ”MaXImaal diXI”. Uiteindelijk werden we het er toch unaniem over eens dat we het lustrum wilden vieren met als spetterend thema: “MaXImaal Belicht!”. Een pakkend thema waarin niet alleen het elfde lustrum en het ‘licht van Japie’ naar voren komt, maar ook het feit dat de vereniging dit jaar extra in de spreekwoordelijke schijnwerpers staat.

“Houd ook onze site lustrum.tsvjapie.nl in de gaten om op de hoogte te blijven!”

Na het vinden van een thema was het een belangrijke taak om een pakkend logo te ontwerpen en de commissiekleding te laten maken.

Voor het maken van het logo werd er professionele hulp ingeschakeld. Na een brainstormsessie met een student van Industrial Design en nadat er vele conceptlogo’s ontworpen waren, bleef er een mooi logo over waar we met z’n allen achter stonden.

Het kiezen van commissiekleding leverde ook de nodige discussies op.

XIde Lustrum Japie Een paar weken later komen we alweer terecht in een met activiteiten overvolle week: de diesweek. Op de dag dat onze studievereniging daadwerkelijk haar lustrum viert, zullen we naar Maastricht afreizen om een eerbetoon te wijden aan ons grote voorbeeld: Jan Pieter Minckelers. Op 6 december zal er een bezoek worden gebracht aan zijn beeld, waarna wij ons lustrum op geheel eigen wijze zullen vieren middels een kroegentocht.

Het grootste gedeelte van de commissie was het erover eens dat we overhemden zouden gaan dragen.

Eén persoon bleef echter dapper weerstand bieden, omdat hij al een overhemd in de kast had hangen en zijn garderobe graag wilde uitbreiden met een (roze!) blazertje. Na lange discussies is deze ene dappere strijder dan toch uiteindelijk verslagen en is er gekozen voor het dragen van overhemden.

Naast een functie binnen de commissie krijgt ook iedereen een te organiseren activiteit toegewezen. Om zoveel mogelijk bekendheid te geven aan het lustrum, werd er besloten om het lustrumjaar in te luiden met een openingsstunt en als coördinatoren PR werden we in het diepe gegooid om ons bezig te houden met de organisatie van deze stunt.

Nadat verschillende stunts in de groep waren besproken, waaronder matten met de ME en bungeejumpen van het hoofdgebouw, werd er besloten een lasergame te organiseren in een leegstaand gebouw op de TU/e.

Als lustrumcommissie kregen we namelijk de ultieme kans om gebruik te maken van de momenteel leegstaande gebouwen op het campusterrein en deze kans hebben we met beide handen gegrepen. Er is gedacht aan verschillende gebouwen, zoals het Paviljoen, het hoofdgebouw, N-Laag en de Hal. Na een enthousiaste start kregen we al snel te maken met tegenslagen; veel gebouwen bleken

andere functies te krijgen of waren vanwege de veiligheid niet geschikt voor de stunt. Na veel contact met diverse instanties van de TU/e kregen we eind juli dan toch groen licht voor het gebruik van De Hal. Nu het mogelijk bleek te zijn om een openingsstunt te organiseren, was het een belangrijke taak om de hele TU/e ervan op de hoogte te brengen dat ze gratis mochten komen lasergamen in de Hal om zo gezamenlijk het lustrum van Japie te vieren. Met honderden flyers en posters, een website en een facebookpagina hebben we geprobeerd om zoveel mogelijk mensen enthousiast te maken en met succes: maar liefst 243 unieke deelnemers hebben deelgenomen aan deze spectaculaire lasergame.

Door onder andere vele licht-, geluiden rookeffecten, een verstrooide professor en een agressieve ME’er werd de activiteit een groot succes.

Later in het jaar zal er een exclusief gala georganiseerd worden voor Japies en introducees. Op het moment van schrijven zijn we nog druk bezig met het zoeken naar een locatie en het opzetten van een mooi programma. Ditzelfde geldt voor de reünie, waarbij door alle alumni, ereleden en donateurs van Japie wordt teruggekeken op hun studentenjaren.

Tegen het uitkomen van deze editie heeft de openingsstunt inmiddels al plaatsgevonden. Wij hopen dat jullie allemaal terugkijken op een geslaagde opening van het lustrumjaar en we hopen jullie allemaal dan ook terug te zien op alle volgende activiteiten.

Door: Jeroen Dobbelaar en Roeland Kooiman Deze twee studenten coördineren de promotie van de XIde lustrumcommissie Houd gedurende dit hele lustrumjaar ook onze site: lustrum.tsvjapie.nl in de gaten om op de hoogte te blijven van alle activiteiten en om foto’s van de activiteiten te bekijken.

Sinds de zomervakantie is er ook hard gewerkt aan de andere activiteiten.

De eerstvolgende activiteit, die over enkele weken al plaats zal vinden, is het Grote 3 Lustrum Feest. Samen met de andere twee studieverenigingen die dit jaar ook hun elfde lustrum vieren, namelijk e.t.s.v. Thor en W.S.V. Simon Stevin, zal er een groots feest georganiseerd worden. Naast minder bekende DJ’s en bandjes, zullen er ook optredens van grotere namen zijn die binnenkort bekend zullen worden gemaakt.

T-Licht 17.1

15

Advertorial

To learn more about this opportunity and be considered for the position, visit us online at www.careersatdow.com and select Careers in EMEA.

Chemical Engineers

Job Location: different locations in Europe

There are several engineering roles that are interesting for Chemical Engineers.

Improvement Engineer Production Engineer Process Engineer Our Requirements  University degree in Chemical Engineering (BSc or MSc) or other relevant technical degree  Preferably some relevant experience  Fluent in English Dow offers the chance to develop a career and not just a job, combined with a highly competitive salary & benefits package.

Furthermore, we will assist you with moving to and settling in the area, so that your transition into the new living environment will be as smooth as possible. This will also include temporary housing, house hunting assistance, tax support and a language course.

If you picture yourself as part of a team that creates higher performance for customers and reshapes the world around us for a better future, we invite you to learn more about Dow. We offer countless possibilities for you to make a difference.

To apply: If you are ready for this challenge, we invite you to send your CV to avanwijngaarden@dow.com . For more information, please visit www.careersatdow.com.

Interview : Laurent Nelissen

It’s all chemiSTry Laurent Nelissen, deze naam zal bij de meesten van jullie wel een belletje doen rinkelen. Toch is deze man voor velen van jullie maar één van de personen die je wel eens tegenkomt op de gang, er belangrijk uit ziet, maar waarvan je niet weet wat hij nou eigenlijk doet. De T-Licht redactie vond dat hier wat aan gedaan moest worden en heeft Laurent daarom aan de tand gevoeld.

Ik zal alvast verklappen wat Laurent is, hij is de directeur bedrijfsvoering van onze faculteit. Wat houdt dit in? Dat kun je in het interview lezen!

Kun je iets vertellen over jezelf, jouw opleidingen en werk?

Zoals je weet ben ik geboren en getogen in Maastricht, hier heb ik ook gewoond totdat ik 18 jaar werd. Hier heb ik het VWO gevolgd en mijn geboortegrond ligt in de buurt van het huidige academisch ziekenhuis (AZM). Toen ik 14 jaar was, wist ik al dat ik scheikunde wilde gaan studeren. Dit had er ook mee te maken dat mijn zus een HBO-opleiding tot chemisch analist volgde. Van haar kreeg ik altijd interessante verhalen te horen over scheikunde en dit motiveerde mij om hier ook iets mee te doen. Ik had zelf ook een minilab op zolder, waar mijn moeder niet zo blij mee was, en hier voerde ik simpele experimenten uit. Het werd al helemaal leuk toen ik een keer zwavelzuur wilde verdunnen. Ook al was me geleerd altijd het zuur bij het water te doen, toch heb ik toen het water bij het zuur gedaan. Het gevolg was dat er een gat in de dakgoot kwam.

Gelukkig was mijn vader aannemer en was dit probleem snel verholpen.

gaan studeren en in 1979 ben ik hier begonnen aan de studie. In mei 1986 heb ik mijn studie afgerond en hierna ben ik verhuisd naar Eindhoven om te gaan promoveren bij Piet Lemstra.

Ik was niet onbekend met Eindhoven want in begin jaren ‘80 waren de polymeren in opkomst en werden de kunststoffen ook in de universitaire wereld populair. Ik had daarom een

“Gelukkig was mijn vader aannemer en was dit probleem snel verholpen.” speciaal programma aangevraagd om vakken te volgen in Eindhoven.

Dit is toentertijd goedgekeurd en zo heb ik in Eindhoven het bijvak kunst-

stoftechnologie gevolgd. In die tijd is ook de groep van Piet Lemstra gestart en hier zochten ze afstudeerders voor. Na mijn afstuderen is mij aangeboden om te komen promoveren in de groep van Piet Lemstra. Ik ben zelf iemand die graag onderzoek doet, dat vind ik leuk, dus ik ben een van de eerste promovendi van Piet Lemstra geworden.

In mijn promotie heb ik onderzoek gedaan naar blends van polystyreen (PS) en polyphenylene ether (PPE), deze blend staat ook wel bekend als Noryl®. De groep van Piet Lemstra was in die tijd nog steeds heel hard aan het groeien en na vier jaar heb ik mijn doctoraat gekregen. Ook is mij toen een baan aangeboden en ben

Aan het einde van mijn middelbare schooltijd was het tijd om te gaan kijken naar een universiteit. Dus ben ik gaan kijken bij de toenmalige THE en de universiteit in Nijmegen. Eindhoven liet vooral de procestechnologie zien en dit trok mij niet zo (understatement), echte scheikunde zelf vond en vind ik veel interessanter. Ik heb dus gekozen om in Nijmegen te

T-Licht 17.1

17

Interview : Laurent Nelissen ik aan de slag gegaan als universitair docent in dezelfde groep van Piet Lemstra.

Onderzoek doen vond ik heel erg leuk, maar ik wou wat meer doen dan alleen onderzoek en ik wilde graag mijn verworven competenties gebruiken in een ander veld. Zo ben ik heel erg betrokken geweest bij het opstarten van DPI (Dutch Polymer Institute). Dit was in 1996 één van de vier topinstituten van Nederland en binnen dit instituut heb ik me bezig gehouden met de operationele zaken. Hiernaast ben ik in 1995 actief betrokken geweest bij de nieuwbouw van ons huidige gebouw Helix.

De overleggen gingen echt over hoeveel stopcontacten er zouden moeten zijn in de kantoortjes en labzalen.

Alles was tot de puntjes uitgedacht.

Op 1 september 2006 ben ik CEO geworden van PTG Eindhoven BV. Ik vond onderzoek leuk en ik was al actief in verschillende overlegorganen maar ik wilde ook eens kijken bij een andere discipline. Ik wilde meer managementervaring en dit past daar onder andere goed bij. Rond deze tijd ben ik ook voorzitter geweest

18

van de universiteitsraad. Dit heb ik vier jaar gedaan, van begin 2005 tot eind 2008, en toen kwam er een vacature vrij voor directeur bedrijfsvoering voor de faculteit ST. Het leek mij interessant om alles wat ik inmiddels geleerd had toe te passen in een omgeving die mij al bekend is en ik heb dan ook gesolliciteerd voor deze baan en ik ben blij dat ik deze baan heb gekregen. Ik doe dit nog altijd met veel plezier.

Naast je functie op de faculteit ST als directeur bedrijfsvoering ben je op dit moment dus ook nog CEO van PTG, hoe combineer jij dit en wat houden jouw taken daar in?

Ik ben vier dagen aangesteld op de faculteit en ik ben één dag bezig bij PTG/e BV (100% dochter van TUE Holding BV). Deze twee dingen houd ik strikt gescheiden. Bij PTG werken vijftien mensen en hier doen wij onderzoeksactiviteiten voor derden, korte onderzoeksprojecten (maximaal één jaar) die niet bij de TU/e gedaan kunnen worden, service-metingen en onderzoeken die überhaupt niet binnen ST aan een leerstoel verbonden zijn. Waar het op neerkomt is dat ik me bezig houd met het overall ma-

T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

nagement van het bedrijf. Zo gaan we bijvoorbeeld eind 2012 verhuizen naar Catalyst en zorg ik ervoor dat dit in goede banen geleid wordt en dat het onderzoek hier niet onder lijdt.

Een deel van de werkzaamheden zal bijvoorbeeld uitgevoerd blijven worden in de Helix omdat de Catalyst niet beschikt over alle vergunningen; het betreft hier het zogenaamde gebied van de ‘giftige gassen’.

Ik denk dat veel mensen, of studenten, je wel kennen en weten dat je directeur bedrijfsvoering bent, maar ik denk ook dat de meesten niet weten wat dit inhoudt. Wat houden jouw werkzaamheden in als directeur bedrijfsvoering?

Mijn functie heeft meerdere aspecten. Ten eerste ben ik verantwoordelijk voor de infrastructuur van de faculteit. Denk hierbij aan zaken als laboratoria, afzuiging, logistiek en veiligheid. Ook ben ik verantwoordelijk voor verbouwingen en vergunningen. Ik zorg er dus voor dat iedereen hier zijn werk kan doen en zijn onderzoek optimaal kan uitvoeren.

Een ander aspect is de financiële organisatie. Ik ben verantwoordelijk

Interview : Laurent Nelissen voor de rapportage en ook voor het opstellen van begrotingen. Dit spreekt denk ik wel voor zich. Verder stuur ik de afdeling HRM (Human Resource Management) aan.

Wij hebben bijvoorbeeld als richtlijn dat wij meer vrouwen in hoge functies willen hebben, dit breng ik dan onder de aandacht bij hoogleraren zodat zij hiermee aan de slag gaan.

Ook ben ik verantwoordelijk voor de ICT. Ik heb bijvoorbeeld een nieuw draadloos netwerk laten aanleggen en heb begin dit jaar een nieuwe server (toch een kleine tweehonderdduizend euro) aangeschaft. Het is mijn taak om dit soort dingen te initiëren. Verder kijk ik op de werkvloer mee om te kijken wat er verbeterd kan worden en houd ik onaangekondigde veiligheidsrondjes. Als laatste ben ik ook verantwoordelijk voor de communicatie binnen ST en wel op alle niveaus.

Om even alles duidelijk te maken, onderwijs en onderzoek vallen niet onder mijn directe verantwoordelijkheid, dit valt onder de verantwoordelijkheid van de decaan. Mijn persoonlijke doelstelling als directeur bedrijfsvoering is om zo weinig mogelijk bureaucratie te hebben in de faculteit. Ik ben zelf ook onderzoeker geweest en het onderzoek vond ik leuk, alles eromheen moest ik niets van hebben en dat probeer ik dus te minimaliseren.

Ik loop al bijna dertig jaar rond op deze faculteit en ik denk te weten hoe deze faculteit werkt, welke mensen hier rondlopen en dus ook hoe de hazen lopen. Die achtergrond die ik heb in deze faculteit geeft mij ook veel voldoening in het werk dat ik nu doe. Ik ben dit jaar nog herbenoemd voor opnieuw een termijn van vier jaar. Ik ben heel blij dat ik dit nog vier jaar mag doen, ik heb het hier goed naar mijn zin en ik voel me op de TU/e op mijn plek.

Dit jaar is het bachelor college ingevoerd, wat vind jij hiervan?

Persoonlijk vind ik dit een goede ont-

wikkeling. De opleiding is breder en ook de USE-component zie ik als een pluspunt voor de ontwikkeling van de toekomstig ingenieur. Het gevoel is echter wel dubbel want we zijn afgelopen jaar als beste scheikunde studie geëindigd in de Elsevier ranking. Nou moet wel gezegd worden, Nederland heeft negen scheikunde faculteiten en dit is te inefficiënt. Economisch kan dit niet rendabel worden omdat de instroom te laag is. Bij ons valt het allemaal wel mee en ik ben dan ook blij om te zien dat we dit jaar een instroom hebben van ruim honderd nieuwe studenten (BSc/VKO & MSc).

Niet alleen het onderwijs is dit jaar veranderd, ook de structuur van de faculteit verandert. Hoe ervaar jij persoonlijk de reorganisatie?

Dit is de minst leuke operatie die ik uitvoer sinds ik hier ben. Daarnaast is het de eerste keer in de historie van de TU/e dat een faculteit moet reorganiseren met gedwongen ontslagen. Wel ben ik ervan overtuigd dat het noodzakelijk is. We hebben dit gedaan vanuit onze toekomstvisie dat er in 2020 een gezonde faculteit ST staat en ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit gaat lukken. Ik vind ook: als je er niet in gelooft, dan kun je dit niet uitvoeren. Ik geloof er in en we zien nu al dat het wat beter gaat.

Bijvoorbeeld ST-medewerkers die helaas boventallig zijn geworden (in) direct helpen om een nieuwe baan te vinden en de eerste successen zijn al gehaald. Wel wil ik graag nog even benadrukken dat deze reorganisatie niets te maken heeft met het persoonlijk functioneren van getroffen ST-medewerkers.

Ik denk dat ik je nu wel lang genoeg heb bezig gehouden, zijn er nog dingen die je kwijt wil aan de lezer?

Ja, we zitten hier allemaal op de faculteit ST, medewerkers en studenten en we werken samen naar een doel toe. Dit moeten we met z’n allen doen. We hebben één van de mooi ste gebouwen op de TU/ecampus en ook daarbuiten en een heel moderne infrastructuur, ik zou graag willen dat mensen zich dit realiseren hoe goed we het hier hebben. Ik ben heel blij om te zien dat ondanks de tegenslagen die het Japiebestuur de afgelopen jaren heeft moeten verduren er toch veel goede studentenactiviteiten worden neergezet, dit hoort bij een studententijd.

Ik heb zelf ook heel erg genoten van mijn studententijd door allerlei activiteiten en dit vormt je als mens. In de faculteitsraad geniet ik van de gezonde, kritische discussies die altijd gevoerd worden. We hebben een levendige faculteit ST, daar ben ik trots op. Dit en volgend jaar wordt nog zwaar, maar ik zie nadien een succesvolle toekomST in het verschiet.

Als laatst dan nog wat dilemma’s: Limburg of Brabant?

Brabant (Na een lange stilte) Onderzoek of onderwijs?

Onderzoek Geld of moleculen?

Onze euries zijn toch samengesteld uit moleculen ergo it’s all chemistry Gaat het om het proces of om het resultaat?

Om het resultaat natuurlijk

Door: Ivan Ottenheijm This interview was taken because some people did not know who Laurent Nelissen exactly is.

T-Licht 17.1

19

Van de donateur

Van IX tot XI “One small step for men….” Deze zin kent iedereen wel en is de afgelopen tijd nog regelmatig uit de kast gehaald. Ik denk er aan omdat het verschil tussen IX en XI een typefout zou kunnen zijn, maar in deze context tien jaar is. Tien jaar geleden liet ik voor de eerste keer de hamer neerdalen op het plankje als voorzitter van het 9e lustrumbestuur. Met zweet in de handen en een droge keel maakte ik me samen met mijn bestuursgenootjes op voor een schitterend lustrumjaar.

E

n een schitterend jaar werd het!

Constitutieborrels ondergaan, wankelend om 16:00u je flesje ouzo uit de zak halen en inschenken voor je collega recipiërende bestuursleden. In te warme ruimtes in je driedelig pak met iets te korte stropdas staan schreeuwen om je verenigingslied boven dat van de in overtal aanwezige fietsenmakers te laten horen.

Schreeuwen kon ik overigens niet, maar met een rood hoofd, gesteund door je maten en met een paar bier in de kraag voelde je toch de beste…

De volgende dag zat je in een gesprek met het Faculteitsbestuur over de dalende studentenaantallen. In dat jaar waren er dertig eerstejaars. Een dieptepunt. Dat moest veranderen.

Ik ken de getallen van dit moment niet, maar het zal nog lange tijd een actueel thema blijven en de manier

vrienden je eigen toko besturen, alle activiteiten, feestjes met studenten van de eigen studie en de andere studies in Eindhoven. Eindhoven alleen was echter niet genoeg en zo toog je op een donderdag na de borrel naar Wageningen. We gingen de trein in en dachten na over het constitutiecadeau, blijken we op dat moment nog een doos met resten pizza in je hand te hebben. De trein uit, bus in, uitstappen en vervolgens komen we nog een halve bureaustoel tegen. Genoeg materiaal om fatsoenlijk te recipiëren met een mooi verhaal erbij.

Vervolgens werden er lekkere biertjes gedronken en werd het laat….

Ondanks de verplichtingen van de volgende dag. hoe je jongens en meisjes de techniek in krijgt een grote uitdaging.

En op het moment dat je tussen de profs en directeuren zit, dan voel je je maar een broekie. Schuif je vervolgens aan in de University Club voor een hapje eten, maak je je druk over de etiquette: “hoe netjes te eten en praten tegelijk…” vijf minuten later is dat ook voorbij, want zie je het eten naar binnen geschoven worden alsof je een pizza van AliBaba in de handen had. Vervolgens besef je dat je in het denkproces als studentje misschien wel net zoveel zinnigs te zeggen heb als je collega prof en ga je ervoor.

Geweldig die interactie die je op de faculteit had als studenten via Japie met het faculteitsbestuur en profs over onderwijs. Het was een schitterende leerschool, maar veel daarvan besef je later pas. En dan met 7

20 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

De nacht vloeide gemoedelijk over in de volgende dag. Met zeer weinig slaap de bus in om vervolgens aan te komen bij toenmalig AKZO voor de casestudie in het kader van studiereis met Chris Schiepers. Iets te laat, niet geheel fris, maar toch vol goed moed. Totdat we de vraag over de lippen brachten: “meneer, heeft u misschien iets van een pen en ook papier..”, dachten we toch dat we niet geheel glansrijk onze voorbeeldfunctie invulden.

Ondertussen zijn we tien jaar verder en lijkt het allemaal anders te gaan, maar ik zie toch zeker net zoveel parallellen. Om mijn donateurschap te kunnen betalen werk ik bij SABIC in Geleen. Ik ben nu bijna 6 jaar werkzaam bij een bedrijf dat hard op weg

Van de donateur is om dé mondiale speler in de markt van chemische halffabricaten, basisen engineeringplastics te zijn. Als een relatief jonge speler in deze business (eind jaren ‘70) ziet de groeicurve van de omzet van het bedrijf eruit als de ontwikkeling van inkomsten uit sponsoring van Japie zoals weergegeven in het laatste jaarverslag: een mooie stijgende lijn. Wat goochelen met getallen: in 2001 productie van 35 miljoen ton, tien jaar later verdubbeld en de visie van het bedrijf gaat nog verder.

In de eerste vier jaar heb ik rondgelopen bij twee verschillende productieorganisaties in twee verschillende rollen, daarnaast werd ik in staat gesteld om op basis van een aantal opdrachten de grenzen buiten deze twee organisaties ruim te verkennen. In deze vier jaar ben ik uitgebreid in aanraking gekomen met de verschillende aspecten van “produceren” binnen de petrochemie. Door de verschillende zaken te doen, kon ik me ook goed bezig houden met de vraag: “wat wil ik nu echt…?” Ik merkte dat ik het leuk vond om met techniek bezig te zijn, maar minder op de manier als ik gedwongen werd diep de inhoud in te gaan waar mijn studie over ging.

Als de mens er aan te pas komt in combinatie met nog ongrijpbare pro-

blemen, dan gaat mijn hartje sneller slaan. Daarnaast nog een dosis eigen verantwoordelijkheid erbij en dan is plaatje compleet.

Dik anderhalf jaar geleden werd me gevraagd om binnen de maintenance afdeling van de site een afdeling te gaan leiden die zich bezig houdt met werkvoorbereiding. In een nutshell: een afdeling van +/- 55 man bereidt de onderhoudsaanvragen vanuit de zeven plants (twee naftakrakers, LDPE systemen, HDPE systemen, PP systemen en twee logistieke afdelingen) voor, zodat het werk effectief en efficiënt uitgevoerd kan worden.

En reken maar dat de elementen die ik zojuist beschreef er te vinden zijn.

Regelmatig krab ik nu achter mijn oren hoe ik zaken voor elkaar moet krijgen en dat voelt goed. Het is nu weinig techniek of technologie, maar veel mens en de chemie die daar een rol speelt. En zoals vroeger de TU in mij in staat stelde om een eigen toko te hebben, stelt SABIC mijn nu in staat om er één te bestieren. Mijn jonge collega’s en ik worden bewust uitgedaagd om ons continu door te ontwikkelen. En doe je dat, dat komen de uitdagingen vanzelf. Niks gepruts in de marge hier, maar continu je grenzen verleggen. Daarbij leerde je tijdens de studie in verschillende

workshops na te denken over jezelf, zodat je beseft waar je krachten en uitdagingen liggen. In de bijna zes jaar bij SABIC werd dit nadenken alleen maar meer gestimuleerd en het heeft rendement.

Na zes jaar sta ik eigenlijk nog maar aan het begin en wordt mijn wil om mee te kunnen bouwen aan de toekomst van de Europese procesindustrie alleen maar groter. Een industrie, die traag inspeelt op ontwikkelingen in de omgeving en markt, zal zich moeten transformeren om een hoofd te kunnen bieden aan de uitdagingen van dit moment: steeds meer concurrentie buiten Europa, veranderende milieu en wetgeving, vergrijzing en weinig interesse in techniek door de huidige generatie jongeren. Hier denk ik dus: “A giant leap for…”, maar gebaseerd op “small step from men”, want de mensen maken het verschil.

Ik ben benieuwd hoe ik als donateur over tien jaar de wereld beleef….

Door: Felix van Diepen Voorzitter IXde lustrumbestuur Felix is ook actief geweest als lid van de Introcommissie (2001), de Commissie Wervingsdagen (2001-2002), de Galacommissie (2003), de Raad van Advies (2003-2004) en hét Tappersgilde.

T-Licht 17.1

21

Wanted

Editor Warning!

This person can be deadly with text

Dangerous!

May be creative

Attention!

May become aggressive when faced with grammatic errors

Do you know this person?? Then send a mail to tlicht.st@tue.nl or talk to one of the current editors

Borrellezing Shell

Borrellezing

Shell Al jaren staat Shell bekend als een bedrijf waar afgestudeerde Japieleden graag willen werken. Niet alleen vanwege het feit dat Shell het grootste bedrijf ter wereld is, maar ook vanwege het feit dat Shell in de olie- en energiebusiness zit, vanouds markten die interessant zijn voor chemisch technologen. Om ook in de toekomst voorzien te kunnen worden van STalumni kwamen drie medewerkers van Shell op 22 mei jongstleden een borrellezing verzorgen.

D

e eerste spreker was Tim van Acker, bij de ouderejaars van de vereniging nog bekend vanuit zijn tijd in het tiende lustrumbestuur van Japie. Hij vertelde ons iets over Shell in het algemeen en de enorme variëteit aan carrièremogelijkheden die er bestaan bij Shell voor afgestudeerd scheikundig technologen. Shell Nederland heeft meer dan tienduizend medewerkers, die zich voornamelijk bezig houden met het opsporen en winnen van aardolie en aardgas, de verwerking van deze grondstoffen tot brandstoffen en andere producten en de marketing van de gemaakte producten. Een voorbeeld van een upstream-activiteit die Shell onderneemt binnen

Nederland is de Nederlandse Aardolie Maatschappij (NAM). De NAM is verantwoordelijk voor het opsporen, aanboren en produceren van aardolie en -gas op honderden locaties verspreid door heel Nederland en de Noordzee.

Maar Shell biedt meer. Zo kunnen werknemers van Shell ook ingezet worden op de raffinaderij van Pernis die, inclusief haar chemische fabrieken, de grootste van Europa is. Ook kunnen ze ingezet worden op de chemiefabrieken van Shell in Moerdijk of in het Shell Technology Centre Amsterdam. De tweede spreekster, Eliana Lopera, had haar PDEng in Process and Product Design aan de TU/e

net afgerond en was een paar weken werkzaam binnen het voornoemde Technology Centre als lid van het Hydrocracking Team. Zij vertelde over haar ervaringen als nieuwe werkneemster bij Shell.

Tot slot kwam Mark Mureau aan het woord. Ook hij heeft een verleden bij Japie: in het jaar 1993/1994 was hij namelijk de Coördinator Excursies van het Japiebestuur. Hij was net overgestapt van het Technology Team Lead Energy and Environment naar zijn nieuwe functie als Global Skill Pool Manager Process Engineering. Naast een korte toelichting over zijn functie binnen Shell legde hij de aanwezigen een quiz voor over Shell, die met een acceptabele score door de aanwezigen werd volbracht.

Van praten wordt men dorstig en dus was er na de drie presentaties tijd om onder het genot van een hapje en een drankje in de F.O.R.T. na te praten en vragen te stellen aan de Shellmedewerkers. Zo werd opnieuw een geslaagde borrellezing in stijl afgesloten.

Door: Yoran Zonneveld Als redactielid was hij bij de borrellezing aanwezig.

T-Licht 17.1

23

PhD Article

Ferrari POWER without horses When was the last time you saw a Ferrari drive by? Was it nice red and loud?

Maybe you like such a thing or maybe you don’t, but I guess you would never have thought that such a gas guzzling machine might give an answer to our ever increasing energy demand. A solution that is green and sustainable.

Sounds crazy enough right? I’ll tell you something, the secret lies in that nice glossy red paintjob. ters, prof. René Janssen offered me a position where I could do research in this very exciting area.

E

veryone knows that fossil fuels are running out and fuel prices are steadily climbing. Luckily I don’t drive a car (let alone a Ferrari), so I don’t mind that much. But what worries me more is that it indicates that oil reserves are running out. On the one hand this poses a problem in a world with an ever growing demand for cheap energy, on the other hand it also brings the opportunity to make a transition from the oil based industry towards a more sustainable infrastructure based on renewable energy sources. I think this is a noble goal to strive for, but how does a humble organic chemist like me find a place in this area which is dominated by engineers building windmills, hydroelectric dams and solar cells?

Luckily, there is a field called organic photovoltaics and when I was looking for a PhD position after my mas-

In organic photovoltaics we make solar cells based on organic materials.

Primarily we investigate semiconducting conjugated polymers that form the active layer of an organic solar cell and convert the light into electricity. They can be solution processed with various printing techniques which make roll-to-roll production possible and allows your cells to be printed literally meter after meter.

Another benefit is that these organic materials have a very high absorption coefficient, which means that the active layer only needs to be around 100

24 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

nm thick. That is one thousandths the thickness of a human hair! Therefore your material usage is very small and a few grams of polymer is enough to cover a football pitch in solar cells, making them very thin, flexible and cheap. Of course this all sounds very nice and promising, but why don’t we have this technology all around us right now? Mainly this is because the efficiency of these cells to convert sunlight into electrical power is not as high as when you compare it to their silicon based counter parts.

For instance my own record cell I produced so far in the lab managed 6% efficiency, while a run of the mill silicon solar cell will give you something like 15%. Although our cells use

PhD Article less material and would be cheaper to produce then the silicon cells, it is thought that we will need to achieve at least 10% efficiency in lab scale to make the transition to successful large scale applications.

At this point the humble organic chemist comes into play. Up to now, almost all major improvements in organic solar cell efficiency has come from new materials. So the synthesis

of new polymers for the active layer is of the upmost importance to improve performance. My project involves the development of new materials based on diketo pyrrolo pyrrole (DPP) pigments. As these molecules have vivid colors and are extremely stable towards heat and light, they were originally used in paints to give Ferrari’s there nice red color. But these properties also make them ideally suited for organic solar cells. They just need to be chemically modified into a polymer to be used in an actual cell.

Typically, we start with the synthesis of such a pigment and adding some alkyl chains to make the material soluble (keep in mind that we need to

print the stuff in the end). Then the conjugated section is often extended or directly polymerized with different aromatic units to form a conjugated co-polymer. It is the alternation of the pigments and aromatic rings that gives the material the optical and electrical properties that we need.

So by varying these we can tune the material as we see fit. Next to the variation of these aromatic units, the nature of the alkyl chains that sit on the

periphery of the polymer also play a crucial role. Not only to solubilize the material, but also the distribution and composition of these chains can have a significant impact on the properties and performance. One of my projects involved the addition of alkoxy chains to the conjugated backbone instead of the regular alkyl chains.

This minor modification (changing a carbon into an oxygen atom) resulted in a significant shift of the absorption of the material (see figure). So with alkoxy chains, a polymer with the same conjugated backbone structure can absorb light up to the infra red part of the solar spectrum. As more light absorption means more current in a

solar cell, I was able to make 6% efficient cells that gave very high currents. It showed that only small modifications to the chemical structure can have a huge impact on the properties of such a material and that it is worthwhile to investigate every little iteration.

What is particularly motivating in the research is the combination of synthesizing materials and fabricating devices from them yourself. It is one thing to make a polymer, characterize it and put it in a jar on a shelf, but making the devices and seeing your own home-cooked polymers producing current makes it a very rewarding process. The deeper understanding of how these devices actual function (or sometimes don’t) follows quite naturally and gives you information, but also questions on how to design the next material even better.

When I just started my PhD two years ago, the efficiencies of the best organic solar cells were in the 5 to 6% regime. By the time I am writing this article the highest published efficiency for a single junction polymer solar cell is already at 9.2%, by now it could be even higher. It shows how fast this field is growing and it is very exciting to be part of it all. Granted, the chances of being scooped are quite significant, but seeing your own materials produce electricity while knowing that it will help for a better tomorrow makes it all worthwhile. I’m pretty confident that within a few years we will see some of these materials making their way into industrial scale and start producing some serious power!

By: Koen Hendriks Koen is doing his PhD in the department of Macromolecular and Organic Chemistry, email: k.hendriks@tue.nl.

T-Licht 17.1

25

Even Schoppen

Waarom Turken hurken Zoals je misschien wel al geraden had gaat dit stuk over het hurktoilet. Onlangs is bekend gemaakt dat in het MetaForum enkele hurktoiletten zijn geplaatst voor buitenlanders die niet gewend zijn om een pot te hebben waar je op kunt gaan zitten of die in zo’n achtergesteld gebied wonen dat ze alleen maar in een gat in de grond kunnen schijten. Heel veel mensen, waaronder ikzelf, vinden het barbaars om dit in een modern westers gebouw te hebben. Echter na wat onderzoek voor dit stuk blijkt dat we misschien allemaal wel naar deze primitieve vorm van ontlasten terug moeten gaan.

E

r is in de afgelopen vijftig jaar een aantal onderzoeken gedaan naar het verschil tussen het poepen op een zit- en hurktoilet.

Deze onderzoeken geven enkele opvallende conclusies, die ik, met mijn westers superioriteitsgevoel, niet aan had zien komen.

Historisch Ook in de geschiedenis van de wereld wordt het zittoilet pas ongeveer 150 jaar door het algemene publiek gebruikt, daarvoor was het eigenlijk alleen de edellieden die een zittoilet hadden en gebruikten. Ook interessant om te weten is dat in het oude Rome mensen dus voornamelijk op hun hurken hun uitdraai maakten.

Mensen die tegenwoordig naar een badhuis uit de oudheid gaan, gaan hier in de zithouding op de toiletten zitten, maar in werkelijkheid waren de toiletten alleen maar zo hoog omdat eronder een riool lag waarmee je hoopje kon worden afgevoerd.

Een toga in de oudheid is als je het

zo bekijkt heel logisch, omdat je dan je toga om je heen had en dus wat meer privacy had als je wilde gaan reetracen. Ook liep het gat meestal wat door naar de voorkant, waardoor je jezelf gemakkelijk met wat water schoon kon maken.

Makkelijker kakken Onderzoek heeft uitgewezen dat, als je een hurktoilet gebruikt, je gemakkelijker kunt drukken. Dit komt omdat de anorectale hoek, de hoek tussen het rectum, waar de uitwerpselen worden opgeslagen en het anale kanaal vrij groot is als je zittend je ontlastende verklaring aflegt. Terwijl als je hurkend je gevoeg doet er bijna geen hoek is tussen je rectum en anale kanaal, wat dus zorgt voor een gemakkelijkere doorstroming van je feces. Dit resulteert in een gemiddelde tijd op het hurktoilet van ongeveer één minuut, terwijl de gemiddelde tijd op een zittoilet vier tot vijftien minuten is. Een zeer significante reductie dus van de tijd op het toilet.

Aambeien Ook schijnt het hurkend beren een vermindering op de kans van het ontstaan van aambeien te hebben. In 1987 werd hiervoor onderzoek gedaan onder twintig patiënten, waarvan er achttien binnen een paar

26 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

dagen tot een paar maanden al een vermindering of zelfs verdwijning van de aambeien rapporteerden. Na het aanhouden van de hurktherapie hadden ze in de jaren erna ook geen last meer van de symptomen.

Darmkanker Het feit dat veel mensen denken dat een vezelrijk dieet goed voor je darmen is, komt omdat iemand in het begin van de jaren ‘70 (Dr. Denis Burkitt) hier een onderzoek naar deed in Afrika. Het viel hem namelijk op dat zwarte mensen in Afrika een vijftien tot twintig keer kleinere kans hadden om darmkanker te krijgen dan in de Verenigde Staten. Hij ging onderzoek doen en de meest prominente conclusie was dat waarschijnlijk door het vezelrijke dieet (vergeleken met de Verenigde Staten) in Afrika deze vorm van kanker er weinig voorkomt.

Deze theorie is in de laatste tien jaar door meerdere onderzoeken van de hand gewezen. In 1979 al zei dezelfde dr. Burkitt in zijn boek ‘Don’t Forget Fibre In Your Diet’ dat het gebruik van de hurktoiletten een even grote bijdrage zou kunnen leveren aan het voorkomen van darmkanker.

Al met al ben je sneller klaar met bielsen leggen, voorkomt hurkend de wc-eend voeren aambeien en verkleint hurkend bruinvissen lanceren de kans op darmkanker. Wil je het ook eens proberen? Op de eerste verdieping van het MetaForum kan het, succes.

Door: Dennis Hulsman Hij geeft een frisse blik op de nieuwe rage op de TU/e: hurktoiletten.

Puzzle

Feeling of Nobel .......

Truly chemical puzzle where you have to: 1.

Find what symbols following the elements stand for; 2.

Gather extra letters, add what’s in the table and subtract some; 3.

Remember all the Nobel prize winners in Chemistry and make 9 last names from the letters

you have; 4.

List the last names in a way that gives a word of something that induces biochemical reaction, and makes us feel the very final answer!

Sabrina van Oerle has won the draw for prize the previous puzzle and has won a very relaxing wellness weekend for two persons. In this edition a cryptic puzzle has to be completed.

By completing the puzzle correctly you should be able to find a word of nine letters. If you send the correct answer to tlicht.st@tue.nl before 11 November you can win a ?????.

T-Licht 17.1

27

Advertentie Frames

Koken met ExxonMobil

Chemie in de keuken “Koken, dat is net chemie.” Een uitspraak die best vaak voorbij komt bij (oud-)scheikunde studenten. Daar kunnen we wel iets mee moet ExxonMobil gedacht hebben! En zo geschiedde, op een regenachtige maandag was het herrie in de keuken bij Claire Culinair, waar een stel scheikundigen ging samen met ExxonMobil culinair experimenteren. Een experiment dat zeer geslaagd bleek en zorgde voor de nodige chemie tussen Japie en ExxonMobil.

O

p 11 juni 2012, alweer een hele tijd geleden als dit T-licht verschijnt, was er chemie in de keuken bij Claire Culinair in Eindhoven. ExxonMobil en Japie hadden namelijk samen een heuse kookworkshop geregeld! De activiteit was goed in trek bij de studenten die wel eens wilde weten hoe ze iets lekkers konden bereiden in plaats van de ouderwetse babi pangang uit de magnetron. Dit leverde daarom een mooie volle keuken op bij Clair Culinair rond 17:00 uur, waar iedereen werd ontvangen met een welkomstdrankje. Vanuit ExxonMobil waren

verschillende werknemers meegekomen die ook oud-studenten waren van de TU Eindhoven. Velen waren dan ook bekende gezichten voor de Japieleden, wat het contact een stuk gemakkelijker maakte.

Na het gezellige begin van de avond was het al snel tijd voor het echte werk. De groep werd opgedeeld per gerecht in groepen van ongeveer vijf

man. Niet helemaal evenredig want het ene gerecht kostte meer tijd dan de andere. ExxonMobil verdeelde zich mooi over deze groepen zodat tijdens het koken en bereiden ook ruimte was voor vragen en kennismaking. Het menu voor die dag was het voorjaar aspergemenu. Sommige gezichten werden hier een stuk vrolijker van, andere wat minder. Maar ieder natuurlijk zijn eigen smaak. Uiteindelijk zou er een voorgerecht zijn, drie verschillende hoofdgerechten met asperges en een dessert.

Het voorgerecht werd gemaakt en ook tegelijk al geserveerd tijdens het bereiden en bestond uit Little Gems gevuld met oosterse noedel-garnalensalade, een heerlijke combinatie die eigenlijk niet zo moeilijk te maken bleek. Nadat iedere groep zijn voorbereidend werk had gedaan en had gesmuld van het voorgerecht, was het tijd om te gaan tafelen. Iedere groep kon dan zijn gerecht klaar maken waarbij presentatie natuurlijk heel belangrijk was, terwijl de rest onder het genot van een goede wijn verder kon praten met ExxonMobil.

Na het voorgerecht waren de gerechten met asperges aan de buurt. De asperges waren op drie verschillende manieren bereid: Toscaanse wijze, Reggio Calabria en de vertrouwde hollandaise. De hollandaisesaus werd helemaal zelf bereid, wat daardoor de nodige risico’s met zich meenam, uiteindelijk heeft de groep deze taak

toch weten toe te vertrouwen aan de vrouw in de groep. Na de aspergegerechten was het tijd voor het dessert.

Sommige deelnemers hadden twijfel of ze dat nog wel op konden na het vele goede eten, maar ook deze cheesecake met sinaasappelcompote ging er uiteindelijk goed in.

Na een goed gevulde maag, nieuwe kennis over verschillende gerechten en natuurlijk veel informatie over ExxonMobil, was het tijd om met een dessertwijn te klinken op een zeer geslaagde avond. De regen van de middag was gelukkig verdwenen, waardoor iedereen gerust op zijn fiets kon stappen en zich kon afvragen of de opgedane kennis misschien te gebruiken was voor een verrassingsdiner thuis.

Door: Eric de Vries Eric deed als redactielid mee aan de kookworkshop.

T-Licht 17.1

29

Bier van het Kwartaal

Een

uit het flesje Een nieuw collegejaar is weer aangebroken. Dat betekent een nieuw Japie-bestuur, nieuwe kansen om studiepunten te halen, extra studievertraging, een enorme voorraad pandapunten die hopelijk eens verdwijnen en zelfs een heel nieuw bachelorcurriculum. Veel belangrijker: het betekent dat er weer nieuwe bieren zijn om te ontdekken en dat de F.O.R.T. een nieuwe voorraadbeheerder heeft. In deze editie van Bier van het Kwartaal schuift de kersverse voorraadbeheerder Floris Hieselaar als gastredacteur aan bij het vaste panel om de T-Licht-lezers kennis te laten maken met zijn kijk op speciaalbier.

Even voorstellen Floris Hieselaar is geboren op 10 september 1993, waarmee hij de leeftijd van 19 jaar heeft. Hij komt uit Den Bosch, of eigenlijk uit Empel, maar tegenwoordig leidt hij een vrolijk bestaan in de mooie stad Eindhoven.

Floris is een verlegen jongeman, maar na enig aandringen vertelt hij over Empel dat er een Tempel van Empel is en dat er meerdere Drempels van Empel zijn. Net als Japie heeft Empel haar eigen blad, namelijk de Stempel van Empel. Floris gaat graag naar festivals zoals Pinkpop en Rock Werchter. Zijn hobby’s zijn reizen, klimmen en speciaalbier drinken. Of hij in dat laatste ook goed is, zal moeten blijken. Floris wil later graag rijk worden, hoe dat precies moet gaan gebeuren is ons nog niet duidelijk.

Zoals iedere editie wordt er een officiële proefavond gehouden om zo een speciaal te kunnen kiezen. Floris was verantwoordelijk voor de selectie van speciaalbieren en heeft bijzonder goed gekozen. In tegenstelling tot de inkopen van vorige keer (door Sven), werd er geen enkele onvoldoende

uitgedeeld. Verder dient vermeld te worden dat Sven op de proefavond zwaar verkouden was. Hij heeft naar eigen zeggen geen significant verschil kunnen proeven tussen de verschillende bieren. Uiteraard gaan we u niet vervelen met de bieren die het net niet zijn geworden, maar we kwamen wel nog een wijsheid tegen op een flesje van de verliezers die we graag met u delen: “Drink matig, maar regelmatig!” Vooral het tweede deel van deze wijsheid kunnen wij zeer aanbevelen. Degene die weet bij welk bier deze spreuk hoort, zonder het internet te gebruiken, is een echte bolleboos.

De brouwerij De familiebrouwerij Duvel Moortgat is er een met een lange geschiedenis.

Geen wonder dat het eerste Bier van het Kwartaal van dit collegejaar van deze brouwerij afkomstig is.

Alles begint bij voorvader en stichter Jan-Léonard Moortgat die samen met zijn echtgenote in 1871 de boerderij-brouwerij Moortgat sticht.

30 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Rond de eeuwwisseling is Moortgat één van de ruim drieduizend actieve brouwerijen in België. Jan-Leonard experimenteert met vallen en opstaan, maar zijn hooggistings-bieren worden sterk gewaardeerd in Puurs en ruime omgeving. Al snel is ook de Brusselse burgerij verknocht aan zijn bieren. De zaken floreren intussen en ook Jan-Leonards beide zonen, Albert en Victor, stappen in de zaak. De taken worden netjes verdeeld: Albert wordt de brouwer, Victor verzorgt de levering via paard en kar naar Brussel. De Eerste Wereldoorlog brengt België in contact met Engeland en vooral met Engelse Ales, die rond die periode een behoorlijke populariteit genoten. Albert put inspiratie uit het succesverhaal van de Engelse Ales en besluit een speciaalbier te ontwerpen naar Engels model.

Voor de creatie van een dergelijke Ale wil Albert enkel met de beste ingrediënten werken. Albert trekt naar Schotland, op zoek naar de ideale giststam, waar hij aanvankelijk botst op heel wat tegenstand van de lokale brouwers. Het is pas na een ware

Bier van het Kwartaal odyssee door Engeland heen, dat hij uiteindelijk in een lokale brouwerij in Schotland het begeerde staaltje in handen krijgt. Tot op vandaag wordt nog altijd opgekweekte gist van diezelfde stam gebruikt! De twee broers blijven zoeken en experimenteren tot de receptuur perfect is. Het einde van de Eerste Wereldoorlog indachtig, krijgt het nieuwe bier oorspronkelijk de naam “Victory Ale” mee.

Dit vernieuwende bier verrast werkelijk iedereen. Tijdens een proefsessie met de notabelen van het dorp roept schoenmaker Van De Wouwer intens verrast door de krachtige aroma’s van het bier uit: “Dit is een echte Duvel.”

Een goddelijke ingeving? Vanaf 1923 wordt het bier onder deze naam op de markt gebracht, geen evidentie in het katholieke Vlaanderen van die tijd. Alles aan dit bier is anders.

En dat wekt belangstelling, ook internationaal. Niet alleen de productie maar ook de internationale status van Duvel groeit; Nederland zal het eerste land zijn dat valt voor het speciaalbier. In de jaren ‘60 wordt eveneens het jonger broertje van de klassieke Duvel gelanceerd, namelijk de groene Duvel. Dit bier is slechts één keer gegist en daardoor ook iets lichter en kent veel bijval in cafés dicht in de buurt van de brouwerij.

De derde generatie Moortgat (Bert & Marcel Moortgat en de twee broers Leon & Emile Moortgat) is ervan overtuigd dat een uniek bier ook een uniek glas verdient. Het Duvel-glas was dan ook het eerste tulpvormige degustatieglas einde de jaren ‘60. Het innovatieve glas dat aan een wijndegustatie glas doet denken, moest onder andere toelaten een flesje van 33 cl volledig uit te schenken. Tot dan bestonden er immers geen bierglazen van dergelijk formaat. Het glas is volledig afgestemd op een nog completere beleving van het bier.

De drie broers Michel, Philippe en Bernard Moortgat investeren conse-

quent in de brouwerij, om de perfecte kwaliteit van het bier gegarandeerd te houden. Mede hierdoor krijgt Duvel wereldwijd erkenning als dé referentie voor speciaalbier met hergisting op fles. Eind jaren ‘90 komt de vierde generatie aan het roer en deze kiest resoluut voor een internationale koers. Vandaag genieten letterlijk wereldwijd (in meer dan zestig landen) talloze bierlief-

Elk jaar gaan ze bij Moortgat Duvel opnieuw op zoek naar een derde, boeiende hopsoort om de nieuwe smaak te creëren. De brouwers kozen dit jaar voor de hopvariëteit Citra uit de Yakima Vallei in de Amerikaanse staat Washington. Die geeft het bier een frisse citrus-smaak en een aroma dat naar pompelmoes neigt. Om die fruitige smaak te krijgen wordt het proces van ‘dry hopping’ gebruikt.

Daarbij wordt de hop na de hoofdgisting nogmaals aan het brouwproces toegevoegd.

Het testpanel was ronduit positief over de Duvel Tripel Hop. Limited edition bieren zijn altijd mooi voor bierliefhebbers. Iets lekkers dat slechts tijdelijk is, is een extra reden om er veelvuldig van te genieten. Het design van het flesje is ook erg leuk. Het traditionele Duvel flesje, al jaren een herkenbaar symbool, aangevuld met een extra opdruk.

De derde hop is duidelijk proefbaar, maar heerlijk subtiel. Voor de grootgenieters is het wel oppassen geblazen, dit bier bevat maar liefst 9,5% alcohol. Daar Duvel je zo van achterover! Geniet ervan, want hij is nu verkrijgbaar in de F.O.R.T.!

hebbers van Duvel. Het bier wordt nog steeds met diep respect voor de originele receptuur en rijpingsperiodes gebrouwen.

Het bier van het kwartaal De eerste beperkte oplage van de Duvel Tripel Hop werd in 2007 gelanceerd. Liefhebbers stonden toen tot om de hoek van de brouwerij in Breendonk aan te schuiven. Het was een dermate succes dat Duvel Tripel Hop opnieuw werd gebrouwen in 2010, met een andere derde hopsoort. Bij de twee eerste edities kwam het bier in flessen van 75 centiliter.

Deze keer wordt het bier verkocht in de bekende flesjes van 33 centiliter. En, goed nieuws: het wordt een jaarlijks terugkomend limited edition bier!

Door: Floris Hieselaar, Frank van Wijk en Sven van Belzen Deze oud-voorraadbeheerders, deze keer bijgestaan door Floris Hieselaar, kiezen elk kwartaal een nieuw speciaalbier uit dat direct in de F.O.R.T. gedronken kan worden.

T-Licht 17.1

31

The Grey Strip

The Grey Strip The board of directors of our university, and in particular the rector, want this university to be the heart of the ‘smartest region in the world’. Therefore they wanted to radically change the look of the current campus and make a green strip as the eye-catcher of our university. However, currently the green strip looks more like a grey strip, with a lot more asphalt, concrete and stone than before.

I

n 2006 the university wanted to change the way the campus looked and felt and had a vision for 2020: ‘Building the campus of the future’. These plans included a new building where the W-hal was located (finished in 2010), a new building for the departments of applied physics and electrical engineering, where N-laag was located (finished in 2013), the renovation of the main building (finished in 2017) and a renovation of W-hoog and W-laag (finished in 2017). Because when these projects are finished all the departments can be found on one road, they also wanted to do something with that road, I quote: ‘This will be a charmingly laid-out area for cyclists and pedestrians with place to sit, copses and even ponds.’

bureau. This plan included the return of the Pond, which was dried in the nineties after the F.O.R.T.-committee had taken out the water in protest .

The green strip had to become the key to a unified TU/e science park and to the image of a sustainable and innovative university. MTD’s vision was to use primarily the green as a binding factor, which would be

‘scenic walk’. This ‘scenic walk’ would be extra meaningful because all the entrances of the department buildings would be located at this ‘scenic walk’. It would create the optimum interchange between buildings and open space, which invites the users of the strip to continually use the green strip. The university announced that the first part (from the MetaForum to the Dommel) of the strip would be ready for the introduction period in 2012, so the new students wouldn’t know any different.

“Under the roof in front of the MetaForum [...] you wouldn’t want to be found dead.”

The green strip design was finally chosen in September 2011 to be the design of MTD, a landscape architect

primary visible in the western part of the main building (on the side of the auditorium), whilst the main building would get an entrance ranging from useful to theatrical.

In the rest of the strip the users of the strip would get a central role, which includes banning car and bicycle traffic from the strip to create a

32 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Unfortunately all of above plans have been delayed: the W-hal couldn’t be taken down and a big cyst was built on top of it, which took two years longer than planned and N-laag hasn’t been demolished yet. Also the first part of the green strip wasn’t nearly finished when the freshmen came to start their introduction period.

The Grey Strip

Firstly I want to compliment the university on the interior of the new MetaForum, it looks great, and although I could only find one staircase to take me down, the atmosphere was good. Also it is great that the gangways are open again and you can get to almost the entire university without getting wet.

However I think you all agree with me on this: the green strip looks awful.

I’m sure when the grass is planted it will be a little bit better, but the grey strip (from the pond to the MetaForum) looks like a big parking lot without the cars. Especially under the roof in front of the MetaForum, where they put some wooden picnic tables, you wouldn’t want to be found dead.

Also the space in between the Vertigo and the auditorium should have become greener, but it appears there is now more asphalt then there ever has been. Which of course makes it for cyclists easy to move around completely ignoring their ban since the start of this academic year.

ditch and the building. This space and ditch were made on purpose, to prevent any vibrations from the road to reach the cryo-TEM. A few months ago they tested whether a road would affect these measurements, but found it would give no problem for the cryo-TEM. This would mean that the ditch between the Dorgelolaan and the Helix was built for nothing. I guess this is a to be continued…

Unfortunately I also need to discuss the finances of the plans for the campus 2020. The university is spending between the 40 and 50 million euro for the past few years on buildings and premises. While most of this money is going to the construction of new buildings, which I applaud since some

of the current ones are in dire need of replacement or demolition, also a lot of money is spend on the green strip, which I personally consider to be a waste of money. Mainly because of the fact that this money could also have been spent on education and research. This could have prevented the reorganisation of our own department. Also, what was wrong with the previous layout of the campus? It had lots of parking space, you could get everywhere fast by bicycle and there was a lot of green already present. Visitors could usually find a parking spot right in front of the building they were invited to or had work to do and won’t have to park their car 500 m down the road and then walk the green strip. Especially with big events where a lot of people need to park their car, such as the Career Expo (Bedrijvendag), it will be even more difficult to find a parking space.

As described above there are a lot of things that could have been done better about the green strip. There are also a lot of things that can be done to improve the current state of the grey strip, mainly putting some green on the concrete between the main building and the MetaForum.

Hopefully, when the work is finished on the rest of the strip it will become the lush strip the board of directors has promised it to be.

By: Dennis Hülsman Comments on the changes our university is making to our campus.

The plan to make all entrances of the department buildings at the green strip is also a goal which can’t be made into reality, since it would be impossible for the Helix to move its entrance. Adjacent tot this is the ability of the fire department to reach the departments on the side of the Prof. dr. Dorgelolaan, architecture and our own department. Since they can’t be reached anymore with the normal roads, a road was planned to go behind the Helix, between the

T-Licht 17.1

33

Introductieweek

Roze Duikbrillen We slepen u mee in de geweldige ervaring van introgroep 6 van Yoran Zonneveld en Nicky Oppers, beter bekend als DienblAdje Vierkant. Een hele week vol plezier. Van sport tot bier, maar ook nog wat educatieve activiteiten. Daarnaast leer je ook al je aankomende medestudenten kennen. Een week die je niet had willen missen!

M

aandagochtend, tot nu toe was iedereen nog fris en fruitig, u zult wel verderop merken dat dit niet voor elke dag van de week gold. Iedereen zat in de Pantry te wachten op het verlossende woord van de introcommissie. Verdeling was wel degelijk van toepassing, gezien het feit dat scheikundige technologie dit collegejaar wederom gegroeid is met verse eerstejaars, die te popelen stonden om te beginnen aan de intro. Na de adoptie van elke eerstejaars kregen we van ons pap en ons mam een leuke gadget. De één nuttiger dan de ander, de één irritanter dan de ander (lees: de akelig ziekmakende toetertjes). Ons pap en ons mam hadden beter nagedacht.

Wij kregen een duikbril in de prachtige kleur roze. Deze kwam nog goed van pas tijdens de cantus, daar later meer over. Zelf hadden ze ook nog een indrukwekkend dienblad meegenomen waar 29,5 pils op past.

Maargoed, vervolgens bezochten

we een sport- en informatiebeurs.

We hebben met z’n alle gebarbecued bij de Helix. ’s Avonds moesten we, na het genot van ethanol, vol enthousiasme *kuch kuch* aan een case van ExxonMobil werken over energieproblematiek. Hierna zijn we naar stamcafé Thuys gegaan. JEEEEJ FEEESTEEEEEENNNN! En dergelijke…

Maandagavond plus Thuys resulteerde bij sommigen in een supermassive Kater waar je U tegen zegt. Dankzij het programmaboekje weten we nu nog dat we kennelijk dinsdagochtend een rondleiding door het Helix gebouw hadden. ’s Middags ging ieder z’n eigen weg om te sporten. Die avond bestond ons avondeten weer uit een barbecue in het gezellige studentenhuis Huize BGP met andere ST’ers.

Later die avond gaven de drie studentenverenigingen een presentatie.

Gelukkig was het rond een uurtje of tien weer tijd voor feest in da Bunkerrrrrr. Dit feestje ging gelukkig langer

door dan de kroegen sloten waardoor er dus meer tijd was voor plezier.

Woensdag was het tijd om nog vermoeider te raken. De dag begon namelijk weer met sportieve activiteiten. We begonnen met een potje rugby waarbij we alle anderen lekker ingemaakt hebben. Dat wij daarna bont en blauw waren geeft helemaal niks. Alles voor de winst.

Totaal uitgeput volgde hierna nog atletiek, boogschieten en roeien. Het avondeten bestond uit de befaamde babi pangang-style (wok wok wok wok…) en foe yong hai. Ons team werd hierna spijtig genoeg in de steek gelaten door een teamlid, deze kwam gelukkig wel nog terug maar pas de dag erna. Wat dus neerkomt op het feit dat zij de kroegentocht van die bewuste avond heeft gemist.

Nog over de kroegentocht, gelukkig werd er niet goed geteld door de Centrale IntroCie, waardoor wij bij elke kroeg een biertje of vijf “te veel” hadden gekregen. Costa, de Spijker, Thomas, Altstadt, elke kroeg hebben we gehad maar we hebben wel nog wat moeite moeten doen om kroeg De Kluts te vinden. Wij waren dus letterlijk de kluts kwijt. Maar ja, dat valt te verklaren met het feit dat ons IQ- en energieniveau gedurende de week was te beschrijven volgens de functie 1/x en x=tijd.

Donderdag stond gelijk aan LichtIndag , samen met Fontys en de Design peepz hebben we door Eindhoven gelopen. Maar eerst was er ’s ochtends het katerontbijt , spek met ei met pils. Vervolgens werden wij voorzien van nieuwe t-shirts, die een complete make-over kregen. We hadden wat sightseeing op verschillende pleinen. In het muziekgebouw

34 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Introductieweek werden we geëntertaind door de gave coverband Enge Buren. Na een klein maar fijn kommetje pasta in het Beursgebouw, konden we er weer tegenaan die avond. Dik feestje met geweldige artiesten zoals Yellow Claw met z’n krokobil, Go Back To The Zoo en Vato Gonzalez. Zes dappere kiddo’s van onze groep hebben deze nacht doorgehaald. Na het beursgebouw waren ze nog verdergegaan bij Demos en geëindigd in de goot bij Helix.

Vrijdag was iedereen dood, lam, schaap, ondood en ga zo maar door. Onze energie was opperdeplop. Omdat we ook nog iets zinnigs in deze alinea willen schrijven, gaan we iets vertellen over de cantus. Na een ochtenddutje gingen we verder slapen voor de cantus tent. Na veels te lang wachten mochten we naar binnen.

Iedereen kreeg zijn eigen bekertje.

Korte samenvatting volgt nu: Bier gooien, bier drinken, bier verzamelen, bier zingen en bier gooien. Na afloop kregen we een welverdiende douche van de brandweermannen.

We zijn nog niet aan onze zesduizend tekens, dus we gaan jullie verder vervelen met onze opdrachtenopdracht gedurende de week. We kregen een lijst met opdrachten die we zo creatief mogelijk moesten uitvoeren en vastleggen op foto of video. Om te beginnen hebben we een pannenkoek gemaakt van onze grote kleine vriend Mats Verdaasdonk, onze Matsekoek. Een achterlijk figuur uit onze groep wist drie pils te atten en daarna het alfabet achterstevoren op te zeggen. Een andere dwaas dronk twee liter chocomel in vijftien minuten, en wist het vijftien minuten binnen te houden… U kunt wel raden waar de chocomel na deze vijftien minuten belandde. Het rupsen zorgde ook voor het nodige vermaak onderweg. Ook was er een professioneel straatoptreden achter de drums op het Catharinaplein, waar maar liefst twee euro en zeventien hele centen zijn opgehaald. Een dwaas onder ons vond zijn beurs terug in zijn tas, menend dat hij deze kwijt

was, zelfs na nadrukkelijk gevraagd te zijn of deze al dan niet in zijn tas zat... Deze befaamde persoon wist in vijftien minuten niet aan ons ‘de rode brandweerauto’ uit te beelden…

De laatste twee waren geen opdrachten, maar achja, het was gewoon leuk. De groep die de meeste opdrachten zo origineel mogelijk uitvoert, zou een prijs krijgen. We zijn dus benieuwd of en wat we winnen!

Een laatste opdracht was het schrijven van een Petrarca-Sonnet met vijfvoetig jambe over Japie. Credits to Yoran (zie hieronder).

We zijn bijna aan ons quotum, dus gaan nu een einde aan het verhaal brouwen. De introweek 2012 was onmisbaar. Tijdens deze week hebben de papa’s en mama’s de nieuwe worp scheikundig technologen helemaal klaargestoomd om hun studie te starten en hun studentenleven goed te starten. We verkenden alle hoeken en gaten van Eindhoven, we leerden de gezelligste kroegen kennen, zongen de bekende haatliederen, ontmoetten vele nieuwe vrienden en maakten kennis met de gang van zaken op de TU.

Een echte lamp is … !

Geschreven door: Camiel Steffanie Camiel zat tijdens de introductieweek in het groepje waarin één van de redatieleden, Yoran Zonneveld, intro-papa was.

Een sokkel staat daar in het Limburgs land ‘t Beeld Minck’lers’ op de Markt van sjoeën Maastricht Waakt over stad, eerbiedig en parmant Zijn fraaiste werk heeft deze stad verlicht Zijn hand bevat een toorts die eeuwig brandt Geeft grandeur aan zijn statige gezicht De lamp erbij was niet rond maar vierkant Een revolutie op straat was gesticht Een studievereniging draagt zijn naam En voedt studenten naar zijn maatstaf op Door ’t ganse land bezorgen zij hem faam Actief bij Japie brengt je hogerop Haar alumni zijn louter zeer bekwaam En stuwen Technologie naar de top

T-Licht 17.1

35

Handboogschieten Van de Voorzitter

Actief!

Dinsdag 9 oktober was het zo ver. De eerste activiteit van de activiteitencommissie - bestaande uit Sten Cramer, Anouk Scheers, Dirk Vogels en Marc Willemsen - stond gepland. Het was niet zomaar een activiteit, maar een actieve. Hoewel er misschien wordt gedacht dat Japies liever lui dan actief zijn, viel handboogschieten goed in de smaak.

Na een zware dag colleges is een groep van 34 personen afgereisd naar handboogschietvereniging Da Vinci ten noorden van de campus. Nadat iedereen zijn dominante oog bepaald heeft (dit bepaald in welke hand je de boog moet houden), werd er een korte uitleg gegeven. Vervolgens werden iedereen in groepjes ingedeeld en konden de eerste pijlen worden geschoten.

Hoewel het vrij koud was, hadden we vrij veel geluk met het weer, want tijdens de gehele activiteit is er geen enkele druppel water uit de lucht komen vallen, waardoor we tot een uur of zeven ‘s avonds - precies het moment waarop de schemering begon - konden doorgaan.

Eenmaal terug in de Helix is er onder genot van een lekker wokgerecht en een drankje nog wat nagepraat over de zeer geslaagde activiteit en ook de prijsuitreiking kon natuurlijk niet uitblijven.

Aan de hand van het scoreformulier dat elk groepje bijgehouden had, zijn de gemiddelde scores per geschoten pijl berekend. Hieruit werd vrij duidelijk dat er toch een aantal talentjes in de groep zaten.

De winnaar, Brandon van Rosendaal, heeft daarom een heuse DVD gewonnen van Robin Hood om zich nog meer te kunnen verdiepen in de techniek van het handboogschieten.

Aangezien Japies kennelijk toch ook van de wat sportievere activiteiten houden, organiseert de activiteitencommissie binnenkort weer een sportieve activiteit.

Wanneer en welke activiteit het zal worden is nog geheim. Mocht je interesse hebben, houd dan de japiewebsite in de gaten en schijf je in!

Door: Eveline Hermans Eveline heeft als hoofdredacteur mee gedaan aan deze sportieve activiteit van de ACTcIE.

36 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

Het Y van de Huismeester

Fie

senkerkhof

Ook pal voor het fraaie Helix beginnen de contouren van het Groene Loperproject zichtbaar te worden. Begin september is de parkeerplaats voor ons gebouw veranderd van een plaats waar het makkelijk dichtbij parkeren was, naar een autoluw fietsenkerkhof.

O

de loopbrug die Helix met Matrix verbindt. Deze legt alle activiteit tot in detail vast. De beelden zijn bij de receptie te bekijken, maar ook de bewaking kan meegluren in verloren avonduren waarin de tijd voorbij kruipt.

p een warme nazomerdag besloot ik me eens verder te verdiepen in de Groene Loper-plannen, en met name de toekomstige situatie rondom Helix. Ik moet toegeven; op papier zag alles er prachtig uit. De zon scheen uitbundig, alles was groen en vele luchtig geklede studentes lagen op het gras of zaten te lunchen aan de meest stijlvolle picknicktafels.

De harde praktijk is helaas anders.

Plotseling besloot Dienst Huisvesting om een groot aantal fietsenrekken uit de jaren zestig uit de Dommel te vissen. Ook werd er een blik potige kerels uit hetzelfde decennium opengetrokken, die de rekken op onze voormalige parkeerplaats kwamen dumpen.

Dat ging niet zachtzinnig. De trillingen die werden veroorzaakt door het neerkwakken van de rekken, waren naar verluidt op de zeventiende verdieping van Vertigo voelbaar.

Met de misdadigers die het hadden aangedurfd om hun auto niet op tijd van het terrein te halen, wisten zij wel raad. Zonder blikken of blozen werden hun vierwielers ingebouwd.

Daarin hadden ze naar mijn mening volkomen gelijk, want de afsluiting

was tijdig en duidelijk aangekondigd. Het gele bord stond namelijk zeker veertien uur van tevoren voor de F.O.R.T. Ik kan slecht tegen deze hetze jegens autorijders. Daarom was ik begonnen met het verwijderen van de roestige fietsenrekken. Waarom ik dat deed?

Ze zien er niet uit, staan de automobilisten in de weg en maken de kans op het doorgaan van en toekomstig beachvolleybaltoernooi op ons terrein fiks kleiner. Bovendien zijn ze in het donker moeilijk zichtbaar, waardoor de kans op struikelgevaar met bijbehorend letsel voor de fanatieke F.O.R.T.-bezoeker aanzienlijk is.

Kort nadat ik gestart was met het fietsrekvrij maken van het terrein, werd ik bijna omvergereden door de beveiliging.

Op agressieve wijze werd ik gesommeerd alle fietsenrekken weer terug te zetten. Dat heb ik maar gedaan, want ik wilde niet riskeren dat ik een wielklem om mijn scheenbeen kreeg.

Voor de autorijdende medewerkers zit er dus weinig anders op dan het lot te aanvaarden en uit te kijken naar een andere parkeerstek. Ik heb inmiddels maar besloten niet meer met de auto naar het werk te komen.

Want mijn pogingen om een parkeerplaats te vinden, lopen gegarandeerd spaak.

Door: Michael Schepers De Huismeester en vaste columnist van het T-Licht.

Helaas gooide de beveiliging van de TU/e roet in het eten. Sinds kort hangt er namelijk een camera onder

T-Licht 17.1

37

Internship report

An ‘old’ chairman on internship Who would like to do an internship in the middle of nowhere in the Northwest of France, where it rains all day?

I know one person who would, me.

My name is Rick Maas and since the academic year has started again, I officially am in my eighth year of study now. For those who do not know me, I am the chairman of the 51st board of Japie and I also was in various committees, including the 10th lustrum committee and the advisory board.

W

hen I started looking for an industrial internship I had two goals for myself: I wanted to see how it is to work in a big chemical production location and I wanted to go abroad. Now it turned out that it was a harder than expected to find an internship where those two aspects could be combined. Finally, the only possibility I had was to go to France for ExxonMobil. I was offered an internship in the profitability group of the refinery in Notre-Damede-Gravenchon, which is a small village in Normandy. I was a bit doubtful about the language and the location, but in the end I decided that this would be a nice challenge so I was going to France! Because of my graduation project I didn’t have much time to study French, so all the knowledge I had originated from high school (about eight years ago).

dents were doing an internship in the same period as me so I contacted those students to see if it would be possible to rent an apartment together. Luckily I found two French students who wanted to share an apartment, and best of all they already found one in Le Havre, which is about 35 km from the refinery. I was very happy that I didn’t need to use my French skills yet to call the house owner, but that was to be changed soon. Le Havre is about the same size as Eindhoven and has one of the largest sea harbors in Europe. My house was a ten minute walk to the beach

Before going there, I tried to arrange accommodation. Some French stu-

38 T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’

and a large boulevard, which was very nice and had a lot of small restaurants.

I arrived in Le Havre on the 1st of April, after some trouble with my car which I had just bought the week before.

After my roommates helped me unpack, we started to get to know each other a little bit. Fortunately both of them were pretty good at English, so once I again I did not have to speak French yet. The next day my internship started with a security presentation of two hours in French, followed by a test in French, and somehow I passed! After that I needed to undergo a medical check, where I needed to do an eye test in French.

Once again, I managed to pass! My French was improving quite rapidly.

When my supervisor picked me up afterwards, he introduced me to the group I would be working in for the next four months (until the 20th of

Internship report July). Besides he briefly introduced me to the subject of my internship, which was the economic optimization of the propane deasphalting unit. In this unit the heaviest part of the crude oil is treated after the atmospheric and vacuum distillation.

Propane is used as a solvent to extract some more valuable products from the vacuum residu. These products are then sent to the lubes oil section, where a certain grade of lubricants is produced from it. My task was to find the optimal operating conditions for the unit. Besides one of my tasks was to update an economic model which is used to predict the profitability of the unit on a day to day basis.

some of my friends in France were kind enough to assist me as interpreter. In the end I am very happy with the way I could improve my French, and I guess the people were grateful that I was at least giving it a try.

was very much fun to see (and do).

Mostly a lot of booze was present at the parties so that also helped improving my French during certain nights, although you can imagine it is not easy to understand everything when twenty French people are talking at the same time.

“In the beginning is was these regular drinks and pretty hard to understand Besides parties, every Tuesday I played soccer with my colleagues, everything” who were very gentle when Les

In the beginning my supervisor was pretty busy, so I had to find my own way within the organization and my project. For my project I had to work together with people from the technical department, from the planning group, from operations and people from the research department.

I therefore had to get to know a lot of people in a short period of time, which was challenging and much fun. In the end I managed to define the optimal operating conditions and implement my new economic model in the file used by the site economist.

I presented my work for the head of the planning group and the technical manager of the refinery, who were very satisfied with my work.

In the weekends I made some very nice visits to several places in France.

With my girlfriend I visited (of course) Paris, with my parents I went to the beaches of D-day from the Second World War, and I had a good time with some friends who came to visit. With all of them I visited Etretat, which is a very nice beach with large cliffs (as can be seen in the picture).

The scenery in Normandy definitely is very beautiful and there are a lot of nice villages to visit.

In total about twenty students were doing an internship (all French) at the ExxonMobil refinery, so I was very lucky. Every Wednesday we had a drink together in a bar near the refinery, after which we would continue at someone’s place to ‘party’. It was always very nice with everyone bringing something to eat and drink, of course with a lot of vin, fromage et baguette. French people tend to put on some loud French music after some alcohol and start to dance very enthusiastically in the house, which

Pays-Bas were eliminated from the Euro Cup. Since I predicted The Netherlands as winners of the Euro Cup, I ended last as well in the betting game organized by colleagues.

All in all I had a great experience in France. Before leaving I was quite skeptic and I was expecting problems with the language. This turned out to be no problem at all, and besides I met a lot of friendly people, both at work as during the parties and football in the evenings! The internship was very challenging as well, from which I’ve learned a lot. Not making the easy choice by staying close to home for your internship pays off, and I very much recommend all of you to do the same!

By: Rick Maas Rick went to France for his internship and was active as chairman of the 51st board.

During lunch at work most conversations would be in French, so I was learning quickly. In the beginning it was pretty hard to understand everything, but with the use of a dictionary I could understand most things. After some time I was able to do a simple conversation in French. Using a self study course I also tried to learn some grammar. At the end of my internship I had learned a lot of words (which is the most important part) and I was even able to argue with the owner of my apartment in French. The biggest challenges in the beginning with the language were opening a bank account and arranging insurance for my housing. Within ExxonMobil everyone was used to speak English (with a nice accent), but the people in the street only speak French. Fortunately

T-Licht 17.1

39

Wist je dat?

Wist je dat... . er de S ... Wout oe h t g raa zich afv mails ehij zijn n? italisere ig d n ka

. e H an n i l v ve je r ... E kont lekke het kaas de dt? vin

.. v o De lgens nn rec is H Olaf h wa terh . zijn V. t m and tra ine eer m nog n? oet

. volgens ... Koen K een hele Eveline H. ? dikke heeft

... Brigitte L. worstenkoningin is?

., ax S s M ar n e lg a ... vo gaan n e e “W olgend ige is v n e t ter et he t” h voor zit n u p een n? wat zegge t e mo

et .h n N de e ra au u vin ap t L ... ll zo scha chi een om ? zijn

... E eno vi H. hee rme een k sap ft van enni jes? zoe s te

... Jero en R .

VWOwerkw eek m eisjes zéér in terssa nt vindt, omdat makke z lijk zij e zo n?

... Olaf V. nie t weet welke brouwerij er in Wijlre zit?

Kopij voor de volgende uitgave inleveren voor 19 november!

Colofon Jaargang 17, nummer 1 Oktober 2012 Oplage: 525 Hoofdredacteur: Eveline Hermans Redactie: Sven van Belzen, Svetlana Borukhova, Dennis Hülsman, Ivan Ottenheijm, Marijne Timmers, Eric de Vries, Frank van Wijk, Robin Willems en Yoran Zonneveld.

Drukker: Drukkerij SVS B.V. info@drukwerken.nl Het T-Licht is het verenigingsblad van T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’, studievereniging van de faculteit Scheikundige Technologie aan de Technische Universiteit Eindhoven.

Het T-Licht verschijnt vier keer per jaar.

Redactieadres: T.S.V. ‘Jan Pieter Minckelers’ t.a.v. Het T-Licht Helix STW 0.25 Postbus 513 5600 MB Eindhoven Tel: 040-2473756 tlicht.st@tue.nl www.tsvjapie.nl De redactie behoudt zich te allen tijde het recht voor om wijzigingen aan te brengen in aangeleverde kopij of om kopij te weigeren.

Adverteerdersindex: Teijin Binnenkant kaft voor VSI/e Blz. 8 DOW Blz. 16 Wervingsdagen Blz. 22 ???

Blz. 28 T-licht redactie Blz. 36 ???

Binnenkant kaft achter AkzoNobel Buitenkant kaft achter

Advertentie Wervingsdagen

AkzoNobel Masters of Industry 2012 Two days of discovery

Meet and Greet AkzoNobel, our employees and our innovative products during the annual Masters of Industry. Two fascinating days of insight in cutting edge technologies, design and maintenance of our production sites. Discuss career paths with our current employees, ask about their experiences, and find out if AkzoNobel would be your employer of choice. Above all, discover that there’s much more to AkzoNobel than you first thought!

When: December 10 and 11, 2012 For: 3rd year Bachelors and Masters students with a beta/technology background Please visit www.akzonobel.nl/moi for more information and to apply online.

But be quick – the deadline for registration is November 25, 2012.