36
ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﺭ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺳﺮ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﺭﻧﺪ ،ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﺍﻥ. ﺗﺮﺗﻮﻟﻴﻦ) ( TERTULLIENﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺯﻥ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎﺍﺑﺪ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺸﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻮﺍﺭﻯ ﻭ ﺁﻭﺍﺭﮔﻰ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﮔﺎﻧﻰ ﺍﺷﻚ ﺁﻟﻮﺩ ﻋﻤﺮﮔﺬﺍﺭﻯ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻯ " .ﺳﻦ ژﺭﻭﻡ " ﻧﻴﺰ ﺍﻋﻼﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ "ﺯﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺷﺮ ،ﻭ ﻧﻴﺶ ﻛﮋﺩﻡ" .ﺳﻦ ﺍﮔﻮﺳﺘﻴﻦ ﻧﻴﺰﺯﻥ ﺭﺍ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺭﺍ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻧﺎﻣﻴﺪ .ﺟﻮﻫﺎﻧﺲ ﺍﺳﻜﺎﺗﻮﺱ ﻣﻰ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭﻟﻰ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺪ ،ﺯﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ.ﭘﺲ ﺯﻥ ﺗﺠﺴﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺍﺳﺖ " .ﺍﻭﺭﻳﮋﻥ " ،ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻭﺯﻧﺎﺷﻮﻳﻰ ﺑﻴﺰﺍﺭﻯ ﻣﻰ ﺟﺴﺖ ﻛﻪ ﻏﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﺗﻨﺎﺳﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﺯﻥ ﻭﻣﺮﺩ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻮﺩ .ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻗﺪﻳﻢ ،ﻣﺜﻞ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻳﻮﻧﺎﻥ ،ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ،ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻳﺪ ﻣﻠﻜﻰ ﻳﺎ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﺯﻧﺎﻥ ،ﭘﺴﺮﺍﻥ ، ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻭ ﻛﻠﻴﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﮔﻴﺒﻮﻥ ) ( GIBBONﻣﻮﺭﺥ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ: ﺩﺭﻗﺮﻥ ﺷﺸﻢ ،ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭ ﺭﻭﻡ ،ژﻭﺳﺘﻰ ﻧﻴﻦ ،ﺑﻪ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺑﺴﺘﻦ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ،ﭘﺲ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﺩﻳﺮﻯ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﻡ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺘﺒﻼﻯ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﺴﺮﻯ ﻭ ﻫﺮﺝ ﻭﻣﺮﺝ ﺟﻨﺴﻰ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻛﻠﻰ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ " ﻣﻨﺘﺴﻜﻴﻮ " ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ،ﺩﺭ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻫﺎﻯ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩﻯ ،ﺯﻥ ﻫﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺠﻤﻞ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻳﻚ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﻭ ﺁﻟﺖ ﺗﺠﻤﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﺰﻭ ﻭﺳﺎﺋﻞ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺗﺠﻤﻞ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﻮﻧﺪ ،ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻰ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻄﻴﻊ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﺩﺭﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩﻯ ،ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺭﺳﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﻻﺋﻠﻰ ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻠﻰ ﻭ ﺩﻣﻮﻛﺮﺍﺳﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﻕ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﺯﻯ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﺴﻠﻂ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩ ﻯ ﺧﻴﻠﻰ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﺍﺳﺖ.
ﺷﻤﺎﺭﻩ - 15ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﻭ ﺍﺭﺩﻳﺒﻬﺸﺖ 1387
ﻭﻳﻞ ﺩﻭﺭﺍﻧﺖ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ :ﺯﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ،ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺯﻥ ﺷﺮﻗﻰ ﻣﺼﺮ ﻭﻫﻨﺪ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻧﺎﻥ ﻃﺒﻘﻪ ﺧﺎﺹ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ....ﺍﻭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ،ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: " ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ،ﻫﻴﭻ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ " .ﻛﻴﺶ ﺑﻮﺩﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺍﺳﻼﻡ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻛﺎﺳﺖ ،ﻭﻟﻰ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ ،ﺯﻥ ﭼﻴﻨﻰ ﻳﺎ ﻫﻨﺪﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺕ "ﻣﺎﻝ ﻣﻨﻘﻮﻝ" ﻳﺎ "ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺧﺎﻧﮕﻰ" ﻳﺎ "ﺑﺮﺩﻩ" ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. ﻛﻨﻔﻮﺳﻴﻮﺱ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ":ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻋﻮﺍﻡ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭﺁﻧﺎﻥ ﺗﺎﺑﻊ ﻏﺮﻳﺰﻩ ﻫﺎﻯ ﭘﺴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ".ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻨﻔﻮﺳﻴﻮﺳﻰ ﻛﻪ " ﻓﺮﻫﻨﮓ ﭘﺘﻰ ﻻﺭﻭﺱ " ﺍﻭ ﺭﺍ "ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬﺍﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﻭﺍﻻ ،ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺳﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ،ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ " :ﺁﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻮﺍﻡ ﻳﺎ ﺟﻨﺲ ﺯﻥ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ،ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺧﻼﻕ ﻭﺍﻻ ﭼﻪ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﻫﺎﻳﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ". ﺩﺭﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﻧﺴﺎﻧﺲ ،ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺑﺴﺎﻁ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﺷﺪ، ﻗﺪﺭﺕ ﭘﺪﺭﻯ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﻮﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻭﺣﻜﻮﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻧﺎﻥ ﺣﻘﻮﻗﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ،ﻭ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .ﺯﻥ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻭﻛﻮﺩﻙ ﺩﻭﺳﺘﻰ ،ﺑﺎﺯﺍﺭﻯ ﮔﺮﻡ ﻳﺎﻓﺖ ،ﻛﻮﻣﻪ ﻧﻴﻮﺱ ،ﻭﺭﺍﺑﻠﻪ ، ﺭﻭﺳﻮ ،ﺍﺳﭙﻨﺴﺮ ،ﭘﺴﺘﺎﻟﻮﺗﺴﻰ ﻭ ﻓﺮﻭﺑﻞ ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﻳﻮﻍ ﭘﺪﺭ ،ﻟﻠـﻪ ﻭ ﻛﺸﻴﺶ ﺑﺮﻫﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺯﻭﺭ ﻭﻓﺸﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺩﻫﻨﺪ .ﻛﻮﺭﻧﻰ ،ﺷﻜﺴﭙﻴﺮ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻭ ﺩﻟﺴﻮﺯﻯ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﮔﻮﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ،ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﻤﻦ ،ﭘﻮﻟﻴﻦ ،ﻛﺎﻣﻴﻞ ،ﺍﻭﻓﻴﻠﻴﺎ ﻭ ﺩﺯﺩﻣﻮﻧﺎ ﺭﺍﻋﺮﺿﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ،ﻫﺮﭼﻨﺪﻛﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻛﺒﻴﺮ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺳﻮﺩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻰ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻭ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ، ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ،ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺼﻠﺤﺎﻥ
ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ ،ﻛﻮﻧﺪﻭﺭﺳﻪ ﻭﻫﻮﻟﺒﺎﺥ ﺭﺍﻩ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﻯ ﻭ ﻟﺴﺘﻮﻧﻜﺮﺍﻓﺖ ،ﺑﻪ ﺩﻓﺎﻉ ﻫﻤﺠﻨﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﺩﺍﺷﺖ "ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﺼﺮﺁﮔﺎﻫﻰ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭﻯ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺍﻻﻫﻰ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺣﻖ ﺍﻻﻫﻰ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ. ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﻰ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻛﺸﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮﻯ ﺯﻥ ﻭﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻧﻬﺎﺩ .ﺑﻨﺘﺎﻡ ﻭ ﺟﻴﻤﺰﻣﻴﻞ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺕ ﻣﻴﻞ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﺩﻭ ﺟﻨﺲ ﺭﺍ ﺯﺍﺩﻩ ﺗﺎﺛﻴﺮﭘﺬﻳﺮﻯ ﺍﺯ ﻣﺤﻴﻂ ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ .ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻧﺎﺗﻮﺭﺍﻟﻴﺴﻢ ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻣﻴﻞ ﺯﻭﻻ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻰ ﺯﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺭﻭﭘﺎﻯ ﺷﻤﺎﻟﻰ ﭼﻮﻥ ﺗﻮﻟﺴﺘﻮﻯ ﻭ ﺍﻳﺒﺴﻦ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﺯﻥ ﻧﻮ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩﻧﺪ .ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻬﻀﺖ ﻫﺎﻯ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﻭ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﻢ، ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺯﻥ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩ ﭘﺪﺭ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺎﺭﻛﺲ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻋﺎﻟﻴﺘﺮﻯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺖ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﺍﺻﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ "ﺯﻥ ﻭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ" ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ. ﻣﻘﺎﻡ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻰ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺩﮔﻰ " ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻯ ﺑﻰ ﺯﻥ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ .ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﻧﻔﺮﺕ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮﺩﻩ ،ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .ﺯﻥ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ! ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ ﭼﻴﺰﻫﺎﻯ ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻰ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﻟﻨﺸﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ،ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﺰﻳﻨﻴﻢ ،ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﻴﻢ". "ﺍﺭﺗﻮﺭ ﺭﻣﺒﻮ" 1871 - ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺚ ،ﻧﻮﺷﺘﺎﺭﻯ ﺍﺯﺷﺎﻋﺮ ﻩ ﺍﻳﺮﻟﻨﺪﻯ ﻣﺪﺑﻰ ﻣﻚ ﮔﻮﻛﻴﻦ ﺭﺍﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﻋﻨﻮﺍﻥ "ﻧﻜﺘﻪ" ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ .ﺷﻌﺮ ،ﺣﺮﻳﻢ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﺍﺳﺖ ،ﺣﺮﻳﻤﻰ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺠﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ .ﺷﻌﺮ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺳﺖ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﻋﺼﻴﺎﻥ.
March | April 2008