ZENDIN G De intensive-care afdeling van het ziekenhuis op de West Bank
tijd hebben we te maken gehad met tal van invasies, militair geweld en bombardementen, jarenlange afsluiting van de stad en zelfs een drie maanden durend uitgaansverbod, dat dag en nacht van kracht was. Dat heeft een enorme impact op de economie, op sociale verbanden, op gezinnen, opvoeding, noem maar op. In reformatorische kringen, ligt de nadruk op Israel als volk van God. Voor Palestijnse christenen is de dagelijkse ervaring van dat zelfde volk heel anders. Nationalistisch gezien voelen de Palestijnse christenen zich één met hun volksgenoten, de moslim-Palestijnen. Ze willen niets liever dan een eigen stukje land, waar ze hun kinderen in vrede kunnen zien opgroeien. Op grond van hun geloof echter, hebben deze christenen weer meer met het jodendom, omdat daarin de roots van het christendom liggen. Maar in het dagelijks leven worden ze aan den lijve geconfronteerd met Israël als bezettingsmacht. Palestijnse christenen bevinden zich ergens in een stukje niemandsland tussen de islam en het jodendom in. Ze zijn onze medebroeders en zusters in het geloof, maar de meesten hebben een andere visie op Israel dan de gemiddelde reformatorische kerkganger in Nederland. Verzoenen De complexe situatie waarin met name deze christenen zich bevinden, kun je als buitenlander niet met eenvoudige oplossingen tegemoet treden. Het is veel te gemakkelijk om Palestijnse christenen voor te houden dat ze zich moeten verzoenen. Datzelfde geldt een klakkeloos beroep op teksten over de landbeloften aan Israël. Ik ken Palestijnse christenen die tot ’48 in Jaffa hebben gewoond. Ze hebben de sleutel van hun huis nog in bezit. Generaties lang hebben ze daar al geleefd. Wat
12
moet ik tegen hen zeggen? Ik vond het al heel wat, dat ik hen in hun kapotte levens kon bijstaan. In de omgang met het conflict probeer ik een dubbele solidariteit op te brengen. Zolang je in je hart een voorkeur hebt voor één van beide volken, kun je je niet in liefde naar beide uitstrekken. Hoe kun je dan van hen verwachten dat die twee zich wel met elkaar verzoenen? Voor mijzelf was het soms moeilijk hoe ik mijn ervaringen in Nabloes moest vertalen naar de gemeente van waaruit ik was uitgezonden. Bij veel mensen leeft er bijna een vanzelfsprekende ‘liefde’ voor Israel, terwijl houding bepalen t.a.v. de Palestijnse bevolking toch een stuk moeilijker blijkt. Is het mogelijk dat een gemeente in Nederland aan één kant steun geeft aan mede-broeders en -zusters in het geloof in de Palestijnse gebieden en tegelijk solidair blijft met het huidige Israël? Onze predikant heeft er regelmatig in preken en gebed aandacht voor gevraagd, maar het blijft moeilijk om het vraagstuk praktisch te maken. Een groep gemeenteleden is een keer in Nabloes geweest; het was een hele toer om hen daar te krijgen, vanwege de wegversperringen en de militaire dreiging. Maar de ontmoeting met de Palestijnse christenen, waarbij ze met eigen ogen de problemen hebben gezien, heeft hen wel geholpen om te begrijpen hoe ingewikkeld de situatie is. Bemoediging Ruim 11 jaar heb ik in Nabloes mogen werken en al die jaren heeft mijn thuisge-
meente het werk ondersteund, met gebed, financiën, met individuele bezoeken en een gemeentereis. Een uitzending is niet het werk van één persoon. Het is werk dat iemand namens de gemeente mag doen, op een vooruitgeschoven post. Maar de individuele gebeden, de financiële ondersteuning, de acties van de zendingscommissie om het kinderwerk te ondersteunen, de bezoeken aan het zendingsproject, zijn net zo goed missionaire acitiviteiten die de uitzending mogelijk maken en vormgeven. Ieder gemeentelid kan daar zijn of haar aandeel in hebben; daarvoor heb je niet perse een specifieke zendingsroeping nodig. Door haar inzet op de achtergrond heeft de thuisgemeente het mogelijk gemaakt dat het kinderwerk in die kleine christelijke gemeenschap naar een hoger peil getrokken kon worden. In de loop van de jaren hebben Palestijnse jongeren hun gaven op dit gebied hebben leren ontwikkelen en inzetten. Voor hun eigen geloofsgemeenschap, maar ook voor activiteiten waar kinderen en jongeren van de hele West Bank in participeren. Mijn uitzending naar de stad Nabloes is een ontzettende bemoediging geweest met name voor de kleine christelijke gemeenschap daar, ten tijde van de tweede intifada. In die periode leefde de gemeenschap in een ontzettend isolement, vrijwel afgesneden van de buitenwereld. Achteraf is er op verschillende manieren door de lokale bevolking getuigd van het feit dat ik juist voor deze tijd naar hen toegezonden ben geweest.
GESPREKsvragen 1. Jarenlang was er in de kerkenraad gebeden dat er vanuit de gemeente iemand zou mogen worden uitgezonden. Is dit ook een gebedsonderwerp in uw gemeente? 2. Het Israëlisch-Palestijnse conflict leidt er vaak toe dat mensen hun voorkeur uitspreken voor de ene of de andere partij. Wat vindt u van het standpunt van de auteur? 3. Zending is meer dan evangeliseren. Wat betekent dit voor u?
Transmissie NAJAAR 2010