Veel van mijn patiënten ken ik al jaren en ik weet vaak hoe iemand is. Ik redeneer vanuit de patiënt en kan zijn of haar behoeften verwoorden in het MDO. In de meeste gevallen koppelen wij het advies vanuit het MDO terug aan de patiënt en zetten zo nodig direct acties uit.’ Waarom is multidisciplinaire samenwerking zo belangrijk? Dr. Marcel Groenen: ‘Als niet alleen de darmen, maar ook andere organen aangetast zijn, komen er andere disciplines in beeld. Het is belangrijk om samen één totale aanpak af te spreken. Elke twee, drie weken hebben we overleg; dat gaat op uitnodiging. Met de dermatoloog bijvoorbeeld bespreken we patiënten die een huidaandoening hebben, soms als gevolg van de medicatie, of een kwaadaardige plek (maligniteit). Samen met de dermatoloog bespreken we welke behandelopties er zijn. Met de reumatoloog bespreken we mensen die artralgie hebben, gewrichtspijn zonder ontsteking, of reumatoïde artritis, wat ook een systemische immuunziekte is die raakvlakken heeft met IBD. Voor zwangeren en patiënten met een zwangerschapswens is er een MDO met de gynaecoloog. Sommige geneesmiddelen moeten al een tijd voor de conceptie worden stopgezet. Zwangere IBD patiënten worden aan het begin en halverwege de zwangerschap in het MDO besproken. De verpleegkundige houdt tijdens de zwangerschap vinger aan de pols of alles goed gaat. Als je bijvoorbeeld fistels hebt of perianale wonden, dan zien we je vaker.’ Hoe is de psychosociale kant van de ziekte gewaarborgd? Jolien Wisse: ‘De verpleegkundig specialisten en verpleegkundigen kunnen ook op psychosociaal gebied veel betekenen voor patiënten. Kinderen, relaties, werk: alle onderwerpen komen aan bod. Aan de hand van vragenlijsten meten we hoe de kwaliteit van leven is. Als de score laag is, bespreken we tijdens het consult wat er aan de hand is.’ Dr. Peter Wahab: ‘De psycholoog maakt nog geen deel uit van het MDO. Maar we zijn zo’n twee jaar geleden wel opgeschaald naar twee vaste psychologen waar IBD-patiënten beroep op kunnen doen. Uit samenspraak met patiënten bleek namelijk dat de behoefte aan begeleiding van een psycholoog best groot was. Hoe ga je om met je angst, de onzekerheid van de ziekte, hoe geef je een chronische ziekte een plek in je leven? Sindsdien hebben we zelf ook de psychologische kant van de ziekte meer op het netvlies.’
37
