birinin yanına çökmü# okurlarla sohbet eden o fakir adamı görüyorum. Merhaba, ben sizin örgütten !rfan diyorum. Hiç duraksamıyor, tüm ya#amında sadece iki kez gördü"ü beni tanımakta. "Gel #uraya otur Cüre" diye ba#lıyor sohbetine. Ayrılırken adresini yazıp veriyor. "Bak geçenlerde babanla da konu#tum. Artık arada bir de olsa görü#elim" diyor. Elbe’nin üzerinden gelen sesler artmaya ba#ladı. Okyanusa do"ru bir gemi daha süzülüyor. Birazdan dalgası kıyıya vuracak kesin. "Tüm ya#amında sadece üç kez kar#ıla#tı"ın biri, arkada#ın olabilir mi?" diyorum. Neden olmasın? Arkada#lık, dostluk payla#maktır. "Kendi fakir, ruhu zengin"di diye timsah gözya#ları dökerken zenginlerin dalkavukları, ben a"lamıyorum. Fakirlerin ve ezilenlerin o görünmez muazzam gizli örgütü bir üyesini daha kaybetti. Bunu biliyorum, üzgünüm. Yapılacak daha çok ödevimiz var ö"retmenim, biliyorsun. Güle güle git. Huzur içinde uyu. Sana güzel haberler yollamak, aydınlık bir ülkeden raporlar verebilmek için yeniden yollara dü#meliyiz #imdi. (16 Ekim 1999)
98