Fleina

Festskrift til Ibenhard

I Breivika i stua hos han Kristen og ho Lava, gikk der en flokk med onga og stabba. I tallet var de visst seks eller fem, da en gledelig begivenhet ventedes igjen. Så en vinterdag lød der en dundrende salutt, da Lava i Breivika hade igjen fått en gutt. Du aldri vel så en mer fremmelig krabat, han lo da presten døpte han til Ibenhard. Han nikka og plapra og gestikluterte, man forsto at han navnet aksepterte.

For ho Lava betydde det jo mye mere slitt, og få en sånn gaukonge i reiret sitt. Ho sleit og streva, ja ho ribbet sitt bryst, og fostre den ongen var en drabelig dyst. Han Kristen han streva på land og på sjø, for og skaffe de sine det daglige brød. Og onga det kom det jo til etter kvart – men gudskjelov – bare en Ibenhard. Gutten Ibenhard vokse dog stor og flott, det de andre stusset forsto han så godt.

Tante Pernille var alldeles ryste, vad blev det av gluinnten som ikkje sjøen lystet? Ikkje klip han i gjæra, ikkje einse han ei ku, og gangva og juksa det er hannes gru. Tidlig er han og finne blant prest og klokker, i de kretser er det visst noe som lokker. Når han ikkje blev verken prest eller fut, skyldes ikkje dette manglende taletrut. Og tale og skrive var hans største talent, han havnet dog i Finnmark som oppsynsbetjent.

Blant midnattsolens døtre han fant seg et viv, som i sorg og glede ham tro ville bli. Ja, no er han konge i eget rike – og barna kom, først gutt og så pike. Til slutt så hadde de fem tillsammen, og alt var bare fryd og gammen. Men vinteren der nord kan vare hard og lang, og da kunne han ønske seg sydover mangen gang. Ja, tror du han stanset hos klokker og prest, nei, ikkje før han hos kongen var gjest.

Til Oslo skrev han annenhver sommer, og bebudet: Haakon, jeg kommer, jeg kommer! Og kongen han svarte; Ibenhard, du kan tro at jeg lengter etter deg medkvart! Etter som no årene lakker og lider, får vi krig og ufreds tider. Kongen han reiser som seg hør og bør, og etterlater Ibenhard i tyskernes klør. Tyskerne herjet der frem de gjikk, og glemte ei den brendte jords taktikk.

Da fikk han Ibenhard sanne skriftens ord: samle ei skatter og denslags på jord. For hade han noe som ikkje rusten forterte, fikk han se at tyskerne det hele begjerte. Nå har han igjen satt sine teltplugger ned, og funnet seg deroppe et beboelig sted. Må han no sit otium få yte i fred, og se sine barn i tredje og fjerde ledd.