pracownic i pracowników teatrów (poza artystami i artystkami). Wygląda więc na to, że przedstawicielki i przedstawiciele tych teatralnych profesji czują się mocno osadzeni i potrzebni w teatralnym świecie. Odczucia ważności wykonywanej pracy i statusu swojego zawodu związane są z wieloma czynnikami, wśród których jednym z ważniejszych jest czynnik ekonomiczny rozumiany na wielu poziomach: wysokości wynagrodzenia, formy zatrudnienia i zależności (bądź niezależności) wypłaty wynagrodzenia od uwikłania pracy w produkcję. Poczucie statusu mocno wiąże się z dyskusją wokół hierarchii w teatrze. Pandemia stała się kolejną, tym razem trudną do przemilczenia ilustracją teatralnych hierarchii. Do tej pory w niektórych środowiskach jedynie wieszczono, że ów status quo zaraz runie, przy najmniejszym kryzysie piramida skonstruowana w oparciu o wyraźne podziały między grupami, a niekiedy również pogardę, rozpadnie się. W pandemicznym trzęsieniu ziemi pojawiły się pęknięcia i zaskakująco chwiejna konstrukcja wymagała szybkiej przebudowy. Pandemia ujawniła nierówności, obserwując sytuację poszczególnych grup zawodowych w teatrach trudno zaprzeczyć, że dla wielu pracownic i pracowników teatr nie jest bezpiecznym i komfortowym miejscem pracy. Ani dziś (w pandemii), ani na co dzień.
CODZIENNE TRUDNOŚCI I ŻYCIOWE TROSKI Nagłość i stanowczość zawieszenia działalności instytucji kultury, a także zaskakujący tryb, w jakim zapowiedziano ich ponowne otwarcie, to najważniejszy kontekst dla emocji rozwijających się w środowisku teatralnym w czasie pandemii. Chaotyczność działań w obszarze zamrażania i odmrażania sektora kultury i wykorzystywanie niezrozu-
136
