INKIJK FEBRUARI 2016
EN E N WI AntwerpenD
W
N E K EE EN! P
ER W T N
A
voor en door jong amsterdam
CROISSANTBOYS | LSD | MICHELLE | DE PIT | CAMERON & FREEK | TIDEMAN | #ODGH | WILLEMIJN EN MEER...
2
Waarom heten we INKIJK? Een halfjaar geleden kwamen de eerste INKIJKs van onze drukker. Dat was al een prestatie, maar ook om INKIJK #2 in jouw handen te krijgen moesten we bergen verzetten. De grootste uitdaging was het maken van dit nummer tijdens een schoolperiode, waarin iedereen van ons zich moest wringen door allerlei examens, bijbaantjes, sporttrainingen en andere verplichtingen. Dit is de eerste INKIJK waarvan het grootste deel van onze financiën uit de schatkist van een aantal adverteerders komt. We hebben ons best gedaan om de advertenties zo goed mogelijk te laten aansluiten op onze en jullie interesses. De helden die deze advertenties hebben binnengehaald, zijn onze marketeers (zie colofon). Ook is dit de eerste INKIJK zonder Tahrims hoofdredactionele wederhelft Anouk. Zij is een jaar in Canada, Isidore vervult haar plek. En Anouk komt Tahrim weer overnemen zodra hij – hopelijk – slaagt. We zijn een ware drie-eenheid. Maar waar komt de naam INKIJK nu eigenlijk vandaan? Dat is een zowel komisch als verontrustend verhaal. We hebben lang over de naam nagedacht: we hadden bijna JA! (Jong Amsterdam) of Adams Appel geheten. Gelukkig is dat nu niet zo en daar zijn we heel erg blij mee. Op een dag vergaderden we bij een van de redacteuren thuis. Een van hen vertelde een verhaal over een meisje van haar school, dat bekendstond als iemand die vrij snel met jongens ging. Ze kreeg een vriendje. Het liefdeskoppel had al een maand en ging dat vieren door elkaar te ontmaagden. Helaas waren ze allebei dat weekend zo druk, dat ze besloten het ‘s maandags te doen tijdens de schoolpauze. Ze snelden naar de shoarmatent en doken de wc in, where the magic happened. Na enige stilte vroeg een van de redactieleden ‘’waarom zou je dat doen?’’, waarop de verteller antwoordde: ‘’ze had altijd heel veel inkijk, misschien daarom.’’ En zo, was de naam ‘INKIJK’ geboren. We zijn met jullie feedback op onze eerste editie aan de slag gegaan en willen onszelf blijven verbeteren. Voor nu, hopen we dat je van INKIJK #2 geniet.
Tahrim Ramdjan (17) en Isidore van Westing (16) Hoofdredactie INKIJK
Amusement 10 Regenboogkleuren en 10.000 luchtballonnen Wanneer duik je wel of niet het bed met iemand in?
14
Vraag het Pleun
18
Het fenomeen ‘kortpittige kapsels’ en de vrouwen hierachter 22 Poëzie: Deze is voor jou
30
Mijn Vlaamse Amsterdam
36
Ik mis je, dansende banaan
44
Maak leren weer van deze tijd
48
Een coffeeshop, openhangende badjas en neuspiercing
49
Mijn naam is ik
54
3
Lifestyle & Cultuur
Stad & Nachtleven 46
45 Michelle ownt de piste “Straks rijd ik hier in geel”
11
Wat draagt... De Pijp?
16
Kunstebende Amsterdam stelt je 31 voor aan: Nicole Kaandorp Een INKIJKje in... Puberkamers
32
Kettingreactie
33
I have a dream
38
#TB: Brenda en Youri
51
Opleiding & Werk
Leeuw zegt nee tegen LSD Hotspots
4
Nieuws uit de stad
12
Anna, Roos en Eshkar organiseren hun eigen festival: #ODGH
40
Vondelpark: leggo of skot?
41
Agenda
52
Wereld & Eten
34
20
Lang leve de maatschappijleerling Wat ga jij studeren?
15
Durf te kiezen
25
Tideman: “Belieber zijn is niet erg”
38
Welkom in onze prestatiemaatschappij
42
Testrubriek: Nootjes, popcorn en pindakaas Croissantboys: “De aanhouder wint”
7
Veroordeeld tot chocoladeloos leven
24
De bekendste ku(ns)t van de wereld
28
Maak leren meer van deze tijd
48
4 Stad & Nachtleven
Hotspots Zuid
Het Paardje Pleun Brink
Oost
Volkshotel Marijn Huijers
De grote letters ‘Volkshotel’ geven misschien niet echt de indruk dat er iets meer te doen valt dan overnachten, maar niets is minder waar. Ze hebben naast hun heerlijke en ruime café ook nog eens een dakterras, organiseren feesten en er zijn regelmatig exposities. Adres: Wibautstraat 150
Na een lange week school op vrijdagmiddag urenlang met vriendinnen onder de warmtelampen genieten van een witte wijn – of een cola, want nix 18 – en een bittergarnituur: het kan op veel plekken, maar ik doe dat het liefst bij Het Paardje. Naast het bruin fruit kun je er ook genieten van sandwiches en andere maaltijden. Ook lekker om neer te ploffen na een middagje slenteren over de Albert Cuyp, want het zit ernaast. Adres: Gerard Douplein 1
De Plug Jonathan Tang
Roost Robin Alberts
Een keer iets anders dan de Coffe Company of de Starbucks? Dan is dit jouw nieuwe koffie-hemel. Behalve door God gezonden koffie hebben ze ook heerlijke lekkernijen. Houd je behalve koffie en een goed stuk taart of een lekker broodje ook van lezen? Dan beveel ik je Roost al helemaal aan. Voor alle koffieleut-boekenwormen is er ook nog een heuse kast vol met boeken: ‘’neem een boek mee, laat een boek achter’’ is het motto. Oh, niet te vergeten: alle producten zijn vers en van locale fabrikanten. Roost kofffie, of beter gezegd: jouw nieuwe place to be. Adres: Camperstraat 36
Wanneer je door het licht bestofde raam naar binnen loert, zie je snaarinstrumenten in de etalage die al het een en het ander hebben meegemaakt. Juist daarom is dit de plek voor elke persoon die al een snaarinstrument speelt of er aan wil beginnen: alle akoestische/bas/elektrische gitaren hebben een verhaal die het karakter van de gitaar naar voren brengt. Omdat er zo een groot aanbod aan Karakter te vinden is in deze winkel, is er voor elke gitarist wel een instrument die bij hem of haar past. Daarnaast nog twee fanatieke gitaristen achter de toonbank die het instrument helpen met de zoektocht naar jou: “het instrument vindt de muzikant en niet andersom.” Adres: Ruysdaelkade 105
Da Portare Via Anouk Gielen
Wil je eens een keertje betere pizza dan die van Domino’s? Loop dan binnen bij Da Portare Via. Waan je even in Italië, want je pizza wordt gebakken in een houtoven terwijl jij al wachtend van een espresso – met de Italiaanse prijs van €1 – geniet. Niet alleen lekker om af te halen, maar ook om ter plekke op te eten. Adres: Copernicusstraat 49 (meerdere filialen)
5
Centrum
Vapiano Fleur Veenstra
La Perla Rover van der Noort
Vaak als mijn moeder geen zin had om te koken, gingen wij hier een overheerlijke pizza halen. Voor je neus klaargemaakt en gebakken in een steenoven. Ik heb veel genoten van deze tent. Adres: Tweede Tuindwarsstraat 14
The Movies Lotus Friede
Van grote Hollywoodproducties tot opera- en balletvoorstellingen: in The Movies draaien ze voor ieder wat wils. En met een hapje en een drankje in het in hetzelfde gebouw gevestigde restaurant TAVENU maak je je filmavond helemaal compleet! Adres: Haarlemmerdijk 161
De krul op de Lijnbaansgracht
Vapiano is te vinden vlakbij Rembrandtplein. Bij binnenkomst krijg je een kaartje waar je bestellingen op worden geschreven, die je na te hebben gegeten weer daar betaalt. De keuken is Italiaans, dus gevuld met overheerlijke pasta’s en pizza’s. Het is wel vaak druk, maar zeker de moeite waard om uit te proberen! Adres: Amstelstraat 2
Cafe Bern Fleur Veenstra
Bern: een van de leukste cafés die te vinden zijn op Nieuwmarkt. Waar je een supersalade kan krijgen en de kaasfondue zelfs beroemdheden trekt. De supergezellige sfeer zorgt ervoor dat je je telefoon even aan de kant legt en een leuk gesprek aangaat. Enjoy! Adres: Nieuwmarkt 9
Begijnhof Tahrim Ramdjan
Leeuw van Moerkerken
Wat is er nou zo bijzonder aan een plek waar je als man, zonder asociaal te zijn of een boete te riskeren, kan pissen? Deze krul is namelijk het meest dichtbij het Museumplein, van alle krullen in Amsterdam. En het Museumplein is toch wel een plek waar je zo nu en dan met een volle blaas terecht komt. Als enige uitwegen zijn er dan: het Vondelpark (voor degenen die toch een boete willen riskeren), een cafeetje of museum inlopen (wat ik aanraad voor vrouwen), of inderdaad: de krul op de Lijnbaansgracht. Niks beters dan het voldane gevoel na een lange zoektocht deze krul te hebben bereikt.
Heb je op de zondagochtend niets te doen met je gezin? Wil je even ontkomen aan het stadse leven en het drukke bestaan van toetsen, Facebook en je bijbaantje bij de Albert Heijn? Of simpelweg geïnteresseerd in de stadse geschiedenis? Het zijn allemaal redenen om het Begijnhofje een keer te bezoeken: het enige hof dat in de middeleeuwen in Amsterdam werd gesticht. Klinkt misschien niet bijzonder, maar het is nog het enige rustige plekje dat te vinden is in de Amsterdamse binnenstad. Zelf kom ik er niet vaak, maar als je een plek zoekt om even tot rust te komen, dan is dit het wel. Adres: Begijnhof 30
6 SLA Isidore van Westing
Zuidoost
World of Food Tahrim Ramdjan
SLA is een restaurantketen, waar je sla en soep kan eten. Eerst deden ze alleen aan bezorgen, maar tegenwoordig hebben ze ook tafels in de filialen staan. Bij SLA werkt het bestellen hetzelfde als bij de Subway. Ze vragen wat voor sla je wilt, welke dressing, welke groentes en nog veel meer. Verder staan er op alle tafels kannen met water met citroen en munt erin. Ze hebben meerdere filialen, maar ik ga zelf altijd naar dat in Centrum. Adres: Westerstraat 34 (meerdere filialen)
Noord
Noorderparkkamer Bella Felix
Al eerder aangeraden door Het Parool en anders dan een pizza bestellen, even naar de KFC of zelf weer pasta maken. In World of Food kom je wereldse gerechten tegen, zo ook gerechten die in mijn huis vaste kost zijn: denk aan de overheerlijke Surinaamse keuken met satés en saotosoep. Maar mocht je daar genoeg van hebben, dan is er ook nog een McDonald’s bij World of Food. Adres: Develstein 100
West
DeFour Julia Voogd
In één van de weinige parken in Noord, staat een huisje waar altijd iets te doen is. Elke week zijn hier workshops, optredens, DJ’s of andere activiteiten. In de zomer zit je hier heerlijk aan het kanaal. En het mooiste is dat op zondag de toegang gratis is! Check de site voor events. Adres: Floraparkweg 1
Café de Pont Bella Felix
Een heerlijke traiteur, waar je gezellig kan zitten. Ik ga hier altijd heen als ik zin heb in een lekkere maaltijd, in plaats van m’n eigen probeersels. De laatste keer had ik de procureur. Ik had geen idee wat het was, maar het geweldig. Mijn dag kon niet meer stuk. Adres: Potgietersstraat 47
White Label Coffee Isidore van Westing
Ken je dat cafeetje naast de pont? “Altijd langsgereden, nooit geweest,” antwoorden velen. Dit is toch de ideale plek om op het terras van een lekker taartje te genieten. Met dagverse taarten van Patisserie Kuyp zit je hier gebakken. Citroen meringue is toch echt wel mijn favoriet. Het café is natuurlijk makkelijk te bereiken met de pont.
White Label Coffee is een koffietentje in West. Het is een kleine ruimte, maar er hangt een heerlijke sfeer. Rustige muziek en koffie van over de hele wereld is hier te vinden. Dé hipsterplek van Amsterdam.
Adres: Buiksloterweg 3-5
Adres: Jan Evertsenstraat 136
Wereld & Eten 7
De aanhouder wint
“
”
De broers Rosier zijn ‘s zondags ‘Croissantboys’ WW
Wellicht was je in de zomervakantie van 2015 op een hele intense safari of heb je een stedentrip gemaakt om nooit te vergeten. In dat geval vergeef ik het je als je even niet weet waar dit artikel over gaat. Was je echter in Amsterdam gebleven, dan kon je niet om Bas (17) en Willem Rosier (16) heen. Deze twee staan, samen met broertje Stijn (14), bekend als de ‘Croissantboys’. Lees verder →
8
De broers hebben afgelopen jaar – ze zijn niet veel ouder dan INKIJK – hun eigen bedrijf opgericht, waarmee ze inmiddels in een groot deel van de stad doorgebroken zijn. Het idee: croissants bezorgen op de zondagochtend aan ontwakende Amsterdammers, lekker simpel op de fiets. De broers begonnen met flyeren in de straat, kwamen in de stadskrant en schitteren nu zelfs in een landelijke reclame. Ik heb de oudste twee broers ontmoet en gesproken over hun bedrijf, onder het genot van een kop koffie.
Flyers
Het begon allemaal in januari 2015. Bas vertelt: “We moesten eigenlijk voor ons gezin altijd croissants halen. Mijn broertjes en ik vonden dat best leuk en vroegen ons af of we dit niet ook voor anderen konden doen.” Bas en Willem hebben meteen flyers gemaakt en verspreidden die in hun straat. Het liep niet meteen storm. Willem: “In het begin was het helemaal niks. Maar de aanhouder wint.” Willem had niet meer gelijk kunnen hebben. Willem had wel eens de neiging om ermee te kappen, maar Bas hielp hem er dan boven op: “Ik wilde het wel proberen. Op een gegeven moment hebben we een mail gestuurd naar Het Parool, of ze een stuk over ons wilden schrijven.” Dat was hun allereerste interview ooit. “We hadden totaal geen idee wat we moesten verwachten!”
Hagelslag
Nu het bedrijf loopt, beginnen Bas en Willem als echte ondernemers te denken. Wanneer ik hen vraag wat de belangrijkste eigenschappen van een ondernemer zijn, vliegen de woorden ‘vernieuwen’ en ‘innoveren’ me om de oren. Hoe doen ze dat zelf? Bas: “We zijn vrij snel begonnen met verse jus d’orange bij de croissantjes te doen, en nu bieden we ook pistoletjes met hagelslag aan.” Zijn broertje vult hem fier aan: “Als we iets nieuws bedenken, voeren we dat meteen door. Daan zien we daarna wel of het goed gaat. Als dat niet zo is, veranderen we iets.” Het klaarmaken van de croissants gebeurt van huis uit. De jongens kopen de croissant goedkoop in bij een bakker. ‘ s Zondags moeten ze vroeg op. Bas: “Ik sta half acht, acht uur op. Hoe meer je het doet, hoe sneller je erin wordt.”
Deze jongens zijn echter evenzeer een tiener en willen ook wel eens uitgaan of uitslapen. Met een eigen bedrijf kan dat niet. “Alleen ’s zaterdags kan ik uitslapen,” aldus Bas. “Dat is wel het moeilijke eraan.” Willem: “Heel moeilijk vind ik dat niet, vooral op de zondagochtend ben je druk en dan is er niet echt een uitgaansleven.” Tenzij je lang doorgaat op de zaterdagavond.
“Als ik een zaterdag lang door wil, dan kan dat niet zomaar.” Bezorgers
Uniek aan de Croissantboys is dat het een echt familiebedrijf is, in handen van de gebroeders Rosier. “Ik vind het makkelijker om met mijn broer te werken dan met vrienden,” vertelt Willem. De broers vullen elkaar goed aan: als ik ze vraag waar ze zichzelf over een jaar zien, zegt Bas heel enthousiast “in het hele land!”, terwijl Willem het eerder houdt bij “in een paar andere steden”. Bas reageert meteen op deze mini-botsing: “Dit is vaak zo, dan is de één erg optimistisch en de ander wat meer realistisch. Dat is denk ik ook wel nodig, elkaar in balans houden.” Met drie man is het sommige zondagen nog steeds te druk. Daarom hebben de jongens ook een aantal bezorgers in dienst. “Dat zijn gewoon vrienden hoor,” aldus Bas. Is het ook een doel om op termijn het bezorgen aan anderen over te laten? “Het hebben van een eigen bedrijf kost wel veel tijd, ook het zelf bezorgen. Het is wel fijn om het iets meer los te kunnen laten,” aldus Bas. Hij geeft een voorbeeld: “Als ik een keer een zaterdag lang door wil, of een weekje weg wil, dan kan dat niet zomaar. Dan moet ik wel daarover nadenken.” Het werk is echter wel prima te combineren met school, ondanks het feit dat beide broers vwo doen. Bas zit in de vijfde op het Amsterdams Lyceum, Willem in de vierde op het Barlaeus. “Ik sta er nog goed voor,” aldus Bas. Willem, lachend: “Ik, eh… redelijk.” De broers kunnen elkaar in elk geval afwisselen als de één een toetsweek heeft en de ander iets meer in het bedrijf moet doen.
9 Zuid-Afrika
Wat de jongens natuurlijk goed doen, is het feit dat ze geld verdienen met de croissantjes. Nu verwacht ik niet dat ze in de Quote 500 staan hiermee, maar hoe groot is die winst nou eigenlijk? Bas: “Voor wat we doen is de winst niet heel groot, maar we kunnen er wel prima van leven. Ik heb eigenlijk geen bijbaantje nodig, al doe ik nog andere baantjes hiernaast.” Hij vertelt dat hij en Willem nog gewoon een krantenwijk doen. De mond van mij en mijn fotografe vallen open bij het aanhoren hiervan. Bas vertelt dat het bedrijf hem heeft leren plannen: “Ik was nooit zo georganiseerd, maar het heeft zeker geholpen om mijn tijd beter in te delen. En zo kan ik genoeg tijd hebben voor mijn baantjes, maar ook voor school, vrienden en sport.” Bas doet zelf aan jiu-jitsu, Willem hockeyt en loopt regelmatig hard. Voor de jongens is Amsterdam zeker niet ‘the limit’: ze hebben plannen om uit te breiden naar andere steden. Concreet kijken ze nu vooral naar Leiden en Zwolle. “We willen mensen in andere steden op te leiden tot goede croissantbezorgers.” Om nog maar eens te benadrukken dat de jongens niet alleen maar aan winst denken, vertellen ze me iets over een nieuw project van hen. Ze zijn deze maand in Zuid-Afrika een project aan het opstarten om daar een voetbalclub te sponseren. Op die club komen kinderen uit allerlei culturen samen om te voetballen, maar enkel als ze ook school en huiswerkbegeleiding volgen, verbonden aan de club.
“Wij zijn daar zelf geboren en bij die club voetballen zowel jongens uit sloppenwijken als uit de wat rijkere wijken. Het had voor ons maar een paar honderd meter gescheeld of we hadden ook in zo’n sloppenwijk gezeten,” vertelt Bas. Een erg nobel doel van hen. Zouden ze ook ooit teruggaan naar Zuid-Afrika? Willem: “Misschien voor een tussenjaar.” Het lijkt me duidelijk dat we het komende jaar nog veel van de Croissantboys zullen horen. Zij zien zichzelf al door het land gaan met het concept. Gaan ze later ook iets met ondernemerschap doen? “Waarschijnlijk wel – ondernemerschap zit al in de familie vanaf onze overgrootvader!” Het belooft wat. Ik ga deze gasten in de gaten houden en raad elke Amsterdammer, die een croissantje op z’n tijd kan waarderen, aan om hetzelfde te doen. Voor meer info, zie www.croissantboys.com.
Tahrim
10 Lifestyle & Cultuur Regenboogkleuren en 10.000 luchtballonnen Dat moment, dat je wekker op maandagochtend om half zeven gaat, om je te vertellen dat je langzaam maar eens je bedje uit moet gaan komen en dat je dag gaat beginnen. ‘Wees productief!’ Nee, liever niet. Het liefst draai je je nog eventjes om in de warme dekens en droom je verder over toen het leven nog mooi was. Je wekker gaat nog een keer en nog een keer. Uit pure ochtendrazernij gooi je je dekens van je af en ga je rechtop zitten. Oké dan - nu moet je er wel uit. Anders is het straks haasten geblazen. Nou ja, mijn maandagochtend liep een beetje anders. Toen ik me weer omdraaide in de dekens gaf mijn nek een knak, die je hoort als mensen hun vingers kraken. Een knak waarbij normale mensen, zoals ik, de absolute rillingen krijgen. Want geef toe, het klinkt toch net alsof je vrijwillig je botten zit te breken? Plots nog een knak, ik dacht: ‘oh mijn god, wat is dit?’. Ik ging voorzichtig rechtop zitten en stond op. Het laatste wat ik me nog kan herinneren was dat mijn moeder haar hand naar me uitstrekte voordat alles zwart werd.
Ik kreeg complimenten over mijn charmante Star Wars-pyjama. Ik heb geen idee hoelang ik buiten westen was. Kennelijk was ik gewoon bij toen ik uit huis werd getild, omdat ik anders door de brandweer naar buiten getakeld had moeten worden. Verschillende buren waren naar buiten gekomen om te vragen wie er zo aan het krijsen was. Ik kreeg complimenten over mijn charmante Star Wars-pyjama. Eenmaal gearriveerd in het ziekenhuis zag ik niks. Geen zwart, geen wit, geen enkele kleur. Iemand tikte op mijn wang, vroeg of ik de pijn wilde aangeven op een schaal van 1 tot 10, ik gaf het een 8. Teveel, vonden ze. Ik voelde een prik in mijn arm. Nog een prik.
‘’We geven je nu iets tegen de pijn, je kan ervan gaan trippen. Maar dat is helemaal oké, toch?’’ Ik stak mijn duim op. Doe vooral je ding. In Game of Thrones heet een soortgelijk spulletje ‘Milk of the Poppy’. Het verlicht de pijn, en bij een teveel ervan verlies je je bewustzijn. Wat ik kreeg ingespoten, was dus morfine. Niet veel later zag ik, nadat mijn zicht was teruggekeerd, regenboogkleuren en zong ik de sterren van de hemel met mijn eigen versie van ‘Sinterklaas kapoentje’ en ‘10.000 luchtballonnen’. Toen de dokter zei dat ik te luid was, antwoordde ik met: “U bent te oud, dus u kunt het niet meer waarderen.” Die opmerking leverde me een tik op. Van wie weet ik niet meer. Ik vermoed van mijn zus of mijn moeder. Maar wat ik wel nog weet, is dat ik daarna een andere dokter kreeg. Meneer had nog andere patiënten. Het duurde niet heel lang voordat ik elke scan en test had ondergaan en ze tot de conclusie kwamen dat ik zo gezond was als een vis. “Laat haar nog maar even liggen totdat de medicijnen zijn uitgewerkt, daarna mag ze naar huis,” zeiden ze en ik sloot mijn ogen tegen de slaap. Meteen gaf een vrouw me een por. “Wat er ook gebeurt, ze moet wakker blijven!” Daarmee liep ze de kamer uit. Ik keek mijn moeder aan. Ze schudde alleen haar hoofd voordat ze wat te eten ging halen voor zichzelf en de rest van het gezelschap, dat zich inmiddels had verzameld rond mijn bed. Mijn stiefmoeder kneep eventjes in mijn hand. “Don’t ever scare us like that again,” zei ze. Ik lachte alleen maar. Toen de klok zes uur sloeg, mocht ik naar huis. Door verschillende mensen werd ik vanuit de rolstoel de auto in gedragen en vastgeketend. Voor het geval dat, mocht ik mijn nek niet bewegen en liep ik de dagen erna rond met een idiote nekbrace. Na een paar weken was ik weer vrij om te doen wat ik wilde. Het schijnt een spektakel te zijn geweest: een jong meisje met zo’n ding om haar nek, dat een poging waagt soepel de trap op te komen. Ik hoop dat omstanders hebben genoten van mijn verschijning. Ik vond het wel vermakelijk, naderhand.
Fleur
Lifestyle & Cultuur
11
“Straks rijd ik hier in het geel” De lichten in het Franse hotel-restaurant branden zacht. Koffie en bier worden geschonken, bezoekers kletsen en lachen. Hun geluid wordt overstemd door regendruppels die op de ramen kloppen en stiekem de serre binnensijpelen. Het restaurant ligt ingebed tussen twee machtige berghellingen: les Deux Alpes. Iedere avond zit het hier vol met fietsers. Sportieve mannen en vrouwen van twintig tot zeventig jaar oud. De fietspakken die ze overdag hebben gedragen, staan in wit afgetekend op hun rood verbrande huid. Tussen het gezelschap zitten twee uitzonderlijke jongens. Amerikaan Cameron en Brabander Freek zijn net zestien jaar. Ze bedwingen een maand lang elke dag de Franse Alpen en overwinnen bergtop na bergtop.
“Gisteren nog moest de traumahelicopter uitrukken.” Cameron vloog vanuit Californië naar deze Franse uithoek, Freek werd met de auto gebracht door zijn vader. “We kennen elkaar via internet,” zegt Freek. “We hebben elkaar gister voor het eerst live gezien.” “Twee werelden komen samen door een passie,” zegt Cameron. “Mijn trainer, trainde een vriend van Cameron,” vertelt Freek. “Dus daardoor wist ik van zijn bestaan.” De twee magere jongens - hun benen zijn geschoren - hebben de toekomst. Cameron behoort tot Amerika’s besten en Freek tot de Hollandse top. Cameron begon met fietsen in een schoolteam. “De eerste keer werd ik 35ste, de tweede keer 7e en inmiddels ben ik tweede van heel Amerika.” Op zijn gezicht staat een big smile. Freek leende de eerste keer stiekem de racefiets van zijn vader. “Ik ging friet halen. De snelheid was zo fijn, dat ik de fiets steeds vaker stiekem pakte. Totdat de buurman mij verraadde bij mijn vader.” Hij kreeg zelf een snelle fiets. Iedere dag fietsen de jongens ongeveer 135 kilometer door de bergen. Om dat te doen, moet je flink getraind hebben. “Fietsen kan naast zwaar ook gevaarlijk zijn,” zegt Freek. “Bij het afdalen bijvoorbeeld. Als dat fout gaat, dan kun je zwaargewond raken.” Cameron, met een serieus gezicht: “Gisteren nog moest de traumahelikopter uitrukken voor een amateur die zijn stuur niet meer onder controle had tijdens een afdaling.” “Maar ach, weet je,” relativeert Freek, “iedereen dondert weleens van zijn fiets af.” Cameron maakte een keer een verkeerde landing. Zijn sleutelbeen – een botje tussen nek en schouder – was gebroken. Het overkomt veel wielrenners. “Na een paar maanden rust is alles gelukkig weer goed gekomen.”
Na het eten spelen de jongens standaard een potje poker. Freek schudt de kaarten en deelt. Freek: “Omdat we iedere dag moeten en willen trainen, feesten we niet. Als ik voor een feestje word uitgenodigd, ga ik soms wel. Dan blijf ik tot middernacht en drink ik niet. Sommige mensen vinden dat raar, maar ik ben juist trots dat ik al weet wat ik wil en daar al mijn passie in kan stoppen.” Cameron vindt het wel jammer, maar weet dat het erbij hoort als je op hoog niveau sport. “Ik bereik liever echt iets dan dat ik af en toe een beetje chill met vrienden. The good things make up for the bad.’’ “Je overwint jezelf, iedere keer weer. Soms is dat mentaal zwaar, maar dat maakt het ook uitdagend.’’ “En de plekken waar deze sport je brengt zijn prachtig”, zegt Cameron wijzend naar de bergen die het hotel omringen. “I’m from the USA but now I’m in Europe.’’ Zodra Freek zijn middelbareschooldiploma op zak heeft, wil hij alleen nog maar fietsen. “Het liefst zit ik in een huisje in de bergen, waar ik dan overdag ga fietsen en ‘s avonds gewoon een beetje tv ga kijken.” “Ik wil nog beter worden,” zegt Cameron. “Ik wil eerste worden van Amerika.” “Als het aan mij ligt, rijd ik hier over een paar jaar tijdens de Tour de France in het geel,” zegt Freek. Terwijl de jongens hun potje kaart afmaken, kijken vanaf de wand Lance Armstrong en Joop Zoetemelk in een lijstje toe. Freek wint deze avond met kaarten. “Gister won Cameron,” zegt hij.
Isidore
12 Stad & Nachtleven
Nieuws uit de stad Nieuwe metro na 40 jaar Het GVB kan ook wel eens dingen goed doen!
Het is zilver, elegant, modern en zacht. En nee, dan heb ik het niet over de chique bestekset van de super, of over mijn nieuwe kortpittige kapsel, maar over de nieuwe metro die tegenwoordig rondrijdt in Amsterdam. Er zijn een hoop onder jullie die nooit in die metro komen en denken ‘goh, wat boeit mij dat’ – maar geloof me, er zijn er ook een hoop die maar wat verrast waren door de komst van deze nieuwe metro. De ‘M5’, zoals hij officieel heet, is een metro waar je van het begin tot einde doorheen kunt lopen en die is uitgerust met hippe informatieschermen. Ook zijn er dwarsbanken, die doen denken aan de metro in bijvoorbeeld Londen. Ter vergelijking: de oude metro, die van een soort aluminiummetaal oogde, stamde uit de ‘70’s. Die metro’s waren koekblikken vol graffiti. Natuurlijk had dat zijn sfeertje, maar als je net als ik tweemaal daags een reis van een halfuur maakt in zo’n metro, zit je uiteindelijk lekkerder in zo’n hippe en zachte ‘M5’ dan in een ouderwets blik. Deze metro is ook helemaal Noord-Zuidlijn-proof, die volgend jaar eindelijk moet gaan rijden. Zo zie je maar: het GVB kan ook wel eens dingen goed doen! Well done!
Tahrim
Wat vindt de Amsterdammer? Hanna (18): Eerlijk gezegd vind ik de oude metro prettiger, omdat je daar losse stoelen in had. Ook vind ik het onhandig dat er op de bankjes alleen leuningen zijn bij de uiterste buitenste plekken. Ik heb al vaak gehad dat ik in een bocht bijna tegen de persoon naast me viel! Wel is het fijn dat de nieuwe metro wat schoner aanvoelt. Toch zouden vooral die losse stoelen fijn zijn, want ik heb – vooral in de ochtend – echt geen behoefte aan lichamelijk contact met vreemde mensen. Chinook (17): De metro is best onpersoonlijk, maar een erg praktische manier om van A naar B te komen. De nieuwe metro vind ik echt heel sexy: hij is snel, maakt niet zoveel herrie en het is een stuk duidelijker waar je bent. Het is ook heel prettig dat je van de ene kant helemaal naar de andere kan komen. Wat er wel mist zijn stoelen: het is een stuk ongezelliger dan de eilandjes van vier. Ook zou de metro van mij wat gezelliger mogen: het is nogal grijs, geen leuke tekeningen zoals de oude metro’s.
Overspoeld met bezorgservices Kunnen onze kinderen straks nog wel koken? Tegenwoordig zijn de bekende fietsjes niet meer uit het straatbeeld weg te denken, zien we op de sociale media hun namen de hele tijd voorbijvliegen en wordt de verleiding om ook over te geven aan hen steeds groter. Ik heb het over de nieuwe bezorgservices die Amsterdam veroveren, zoals Foodora en Deliveroo. Los van het mij irriterende feit dat ze mijn eigen huis niet eens aandoen (in de Bijlmer), vraag ik me ook wel eens af of het goed voor ons is dat we zoveel laten bezorgen.
13 Tuurlijk, als je thuis neerploft na een lange dag en niks in huis hebt om te maken, terwijl je barst van de koppijn en geen zin hebt om naar de appie te rennen… dan is het bezorgen van een normale maaltijd wel fijn. Daarbij zorgt het ook voor een hoop werkgelegenheid onder ons jongeren: wat is er nu nog hipper dan fietskoerier te zijn voor een high class bezorgdienst? Toch vraag ik me af of het niet hetzelfde effect heeft als fastfood: namelijk dat je er lui van wordt, en zelf niet meer met leuke ideeën voor het eten komt of zelf niet meer nieuwe gerechten ontdekt door het koken. Ik vraag me bijna af of onze kinderen straks nog wel zelf kunnen koken…
Tahrim
Wat vindt de Amsterdammer? Merel (18): “Ik vind het principe van Foodora en Deliveroo, dat het via de fiets bezorgd wordt en dat het gaat om betere restaurants, wel goed. Uit eigen ervaring vind ik de mogelijkheid om lekker eten te laten bezorgen wel chill en ik denk dat het meevalt met hoe lui mensen worden. Ik werk overigens bij Foodora en ik kom daarmee op plekken in Amsterdam waar ik nooit ben geweest!” Yoshua (16): “Ik zie dit zelf als een alternatief voor een dagje snack, chinees of pizza, wat velen sowieso al doen. Wat me eerder verbaast, is dat mensen niet in staat zijn om zelf naar een restaurant, 5 minuutjes van hun huis vandaan, toe te lopen. Het werk vind ik verder heel chill, misschien helpt het ook wel dat ik van fietsen houd.”
Toenemend aantal vluchtelingen Als er oorlog is in Nederland, wil jij toch ook geholpen worden?
Wat vindt de Amsterdammer? Thomas (15): “Ik ben niet bang voor vluchtelingen, ik weet namelijk simpelweg niet waar ik bang voor zou moeten zijn! Ik denk dat het goed is dat Nederland vluchtelingen opvangt, maar wat ik vreemd vind is dat vluchtelingen protesteren over de manier waarop ze opgevangen worden. Ik weet zelf natuurlijk niet hoe het is om in een asielzoekerscentrum te wonen, maar ik denk dat ze blij moeten zijn met de opvang die ze krijgen.” Yoav (15): “Vluchtelingen komen naar Europa omdat ze bang zijn voor het geweld in hun eigen land. Dus waarom zouden ze, wetend hoe erg het is wanneer er aanslagen gepleegd worden in je eigen omgeving, hier mensen kwaad gaan doen. Het zou natuurlijk kunnen dat terroristen zo hun weg naar Europa vinden, maar ik denk dat die kans erg klein is. Ik ben dan ook niet bang voor vluchtelingen en vind dat Nederland zou moeten helpen met opvang. Bovendien, als er oorlog zou zijn in Nederland, zou ik ook geholpen willen worden!”
Wekelijks vinden ongeveer tweeduizend vluchtelingen hun weg naar het veiligere Nederland, zo ook naar Amsterdam. De gemeente doet haar best om deze mensen zo goed mogelijk op te vangen, maar zoals vele protesten laten zien: niet iedereen is blij met hun komst. Bij velen overwint angst het van medeleven. Angst om hun baan kwijt te raken aan een asielzoeker, angst om de westerse cultuur te verliezen aan de islam, angst voor verkrachtingen en voor aanslagen: men is bang voor vluchtelingen. Een angst die ik enerzijds begrijp. Niet alleen vluchtelingen vinden hun weg naar Europa. Zolang wij de grenzen openhouden, kunnen ook jihadisten Europa binnendringen en aanslagen te plegen. Maar het is een angst die ik anderzijds niet begrijp. Neem bijvoorbeeld de aanslagen in Parijs. Deze aanslagen laten ons zien waartoe IS in staat is en voor welk geweld vluchtelingen op de vlucht zijn. Wij proberen dit geweld te weren, dus laten wij - als onszelf multicultureel noemende samenleving - mensen, die hiervoor op de vlucht zijn, proberen te helpen. Vluchtelingen zijn ook mensen, geen terroristen. En bovendien, als er oorlog is in Nederland, wil jij toch ook geholpen worden?
Lotus
16+
14 Amusement
Wanneer duik je wel en niet het bed met iemand in? Heb jij het al gehoord van de bloemetjes en de bijtjes? Dan weet je ook hoe snel sommige bijtjes op sommige bloemetjes duiken, zonder daar goed bij na te denken. Of hoe vaak sommige bijtjes spijt hebben van een wilde stoeipartij, toen ze iets teveel nectar ophadden. Terug naar de echte wereld: vraagt iemand je om Netfix & Chill en weet je niet wat je moet doen? Deze test helpt je met je besluit. Deze test is geen handleiding voor iedereen en altijd. Dus neem ‘m ook niet al te serieus.
Start hier!
e
Weet je hoe de persoon in kwestie heet?
Ne
Ja Ja
Jullie zijn er nog niet helemaal aan toe om jullie naar de slaapkamer te verhuizen. Misschien een andere keer? Houd ‘t nu maar bij Netflix & Chill met jezelf.
Zit jij en/of de ander momenteel in een relatie met iemand anders? Nee Ja Heb je hem/haar ontmoet in de laatste 5 uur? Nee Nee Vind je hem/haar leuk en aantrekkelijk? Ja
Nee Hebben jullie voorbehoedsmiddelen? Ja Nee
Zijn jullie op een geschikte plaats om het te doen? Ja
Ga ervoor, je bent klaar voor de Netflix & Chill! Aan hem: vergeet ook niet haar te pleasen. Aan haar: herinner hem aan z’n rubbertje. Aan beide: geniet ervan.
Opleiding & Werk 15
Advertorial
Wat ga jij studeren? Bastiaan Loopstra
Bachelor Rechtsgeleerdheid “Al voor ik ging studeren, wist ik dat de UvA veel uitwisselingsmogelijkheden heeft in het buitenland. In het derde jaar van mijn bachelor Rechtsgeleerdheid ben ik een halfjaar op ‘exchange’ geweest naar Cardozo School of Law: een rechtenfaculteit in hartje New York. Ik startte het zogenaamde Fall Semester, van half augustus tot begin januari. Ik kwam terecht in een grote internationale groep: Indiërs, Israëliërs, Amerikanen, Australiërs, Chinezen, Fransen, Italianen, Spanjaarden, een Venezolaan, en gelukkig ook een aantal medestudenten van de UvA. Samen dompelden we ons onder in de Amerikaanse cultuur: we bezochten musea en concerten, voetbalden in een universiteitsteam, gingen naar honkbal- en basketbalwedstrijden. Het was fantastisch, onvergetelijk, briljant. De hele reis naar New York was voor mij een ware levenservaring. Ik verlegde vele grenzen. Het studeren was natuurlijk interessant en geestverruimend, maar vooral op sociaal vlak leer je veel. Ik ben blij en dankbaar voor de kans die ik kreeg om in New York mijn horizon te verbreden en te proeven van vakken die in het normale bachelorcurriculum niet worden aangeboden. Toekomstige studenten raad ik aan om je niet blind te staren op je studiekeuze: binnen iedere studie is ruimte om vakken in een andere discipline of aan een andere universiteit te volgen. En als je de mogelijkheid hebt om in het buitenland te studeren: doen! Zo krijg je een heel nieuw perspectief op wat studeren is en hoe de dingen in Nederland geregeld zijn. Daarnaast is het ook gewoon leuk om een half jaar in een andere wereldstad te wonen! Hoe vaak krijg je die kans?”
Anne Hoekstra
Bachelor Sociologie “Aan het begin van de zesde had ik nog geen idee wat ik wilde studeren. Ik deed het profiel Natuur en Gezondheid en dacht daarom dat ik een bètastudie moest kiezen, maar eigenlijk ligt mijn interesse meer bij mensen, gedrag, taal en communicatie. Op de inschrijfdeadline van 1 mei wist ik het nog niet en daarom heb ik me voor meerdere studies bij de UvA ingeschreven. Ik was naar meeloopdagen geweest en had de UvA Bachelordag bezocht, maar was nog niet zeker van mijn keuze. In juni heb ik meegedaan aan de decentrale selectie van Psychologie. Het was heel leuk om echt colleges te volgen
en teksten te bestuderen: dat gaf een heel goed beeld van wat de studie precies inhoudt. Dat geldt ook voor Matching. Matching geeft je een goede indruk van de studie, de sfeer en de studenten en docenten die er rondlopen. Uiteindelijk twijfelde ik toch nog tussen Sociologie en Psychologie. Na een gesprek met studieadviseurs van beide studies kwam ik erachter dat Sociologie toch beter past bij mijn maatschappelijke interesses. Ik ben nog steeds erg blij met mijn keuze. En de stap naar de universiteit is me ook erg meegevallen: binnen mijn studie ken je iedereen en de docenten zijn heel toegankelijk. Mijn tip voor aankomende studenten? Kies een studie die je interessant vindt. Laat je niet opjagen door mensen die een mening hebben over welke studie volgens hen bij jou past.”
Benieuwd welke bachelors jij aan de UvA kunt volgen? uva.nl/bachelors
16 Lifestyle & Cultuur Wat draagt...
De Pijp?
Jessica
Waar word je door geïnspireerd? “Door mijn werk bij de Filmhallen in West zie ik veel films en hieruit haal ik inspiratie. De film Samba bijvoorbeeld, hierin heeft de hoofdpersoon een neuspiercing. Dat vond ik helemaal awesome staan en nu heb ik er ook eentje.” Wat is je favoriete decennium? “Vandaag zie ik er heel seventies uit maar over een bepaald decennium denk ik niet echt na. Misschien heb ik wel veel invloeden uit de hippiestijl, denk aan deze broek.” Waar winkel je zoal? “De Marbels, of gewoon de H&M. De Urban Outfitters vind ik gaaf, maar vaak te duur.”
Jim en Sarah
Waar worden jullie door geïnspireerd? S: “We vinden beiden de jaren ’50 heel cool en ik vind de jaren ’70 ook interessant.” J: “Ik houd van een mix tussen vintage werkkleding en klassieke Engelse kleding. Ik draag ook veel van designers.” Zoals welke designers? J: “Nou, dat is wel grappig: ik heb gewerkt voor een designer, namelijk Paul Smith in Londen. Sindsdien heb ik eigenlijk geen andere ontwerpers gedragen, maar alleen vintage en werkkleding. Ik rijd ook motor en daarom fascineert motorkleding me. Ik draag vaak grote schoenen en stevige denim.” S: “Ik draag niet echt specifieke merken, maar gewoon stukken die ik mooi vind. De bohemien stijl inspireert me.
17 Dina
Waar winkel je zoal? “Ik winkel zelf eigenlijk nooit, maar ik ben de inkoper van een winkel (Rogge in de Ferdinand Bol), dus tijdens het inkopen bestel ik van sommige items gewoon eentje meer, voor mezelf. Ik draag alleen maar zwart, dus daar hoef ik me in ieder geval geen zorgen over te maken.” Waarom draag je alleen maar zwart? “Kleur, daar word ik gewoon niet vrolijk van! Vroeger droeg ik alleen maar joggingpakkies en van de een op de andere dag ben ik overgegaan op zwart.”
Boele
Laura en Claire
Waar worden jullie door geïnspireerd? C: “Door heel veel dingen: alle modeshows die ik volg, magazines en blogs. Ik haal inspiratie uit het straatbeeld, als ik door een onbekende stad loop.” L: “Ik ben er niet zo mee bezig, af en toe lees ik een blog. Ik raak vooral geïnspireerd door mensen uit m’n omgeving, collega’s en vrienden.” Wat is jullie favoriete decennium op modegebied? C: “Als ik terug zou kunnen, wil ik het liefst naar een tijd met mooie jurken en waar esthetiek iets hoger in het vaandel staat. De gewoonte om je iedere dag in de mooiste jurken te hullen, dat lijkt me echt fantastisch!” L: “Ik vind de flared jeans leuk, dus daardoor misschien de jaren ’90.” C: “Zeker heb ik een stijlicoon, Clemence Poesy!” L: “Je merkt wel dat deze meid er meer mee bezig is dan ik, ik heb echt niemand haha.” C: “Oh, ik heb er nog veel meer, bijvoorbeeld Caroline de Maigret.”
Wat is je favoriete decennium op modegebied? “Beetje uit m’n jeugd, jaren ’90. Vooral uit de muziek haal ik veel inspiratie, de hiphop-scene vind ik heel interessant.” Waar winkel je zoal? “Ik ga niet echt de stad in, maar koop veel tweedehands. Vooral op plekken waar kleding niet mooi hoeft te zijn. Dus op Marktplaats, of een gekke kringloopwinkel in een dorpje. Ook wordt mijn cateringbedrijf gesponsord door Carhartt, dus dat vind ik wel een tof merk!”
Lara Scipio
Marleen de Jonge
Noor van Rooijen
18 Amusement
Vraag het Pleun Hoi Pleun, Het zit zo: mijn ex heeft een nieuwe vriendin, maar deze vriendin is, of was ondertussen, mijn beste vriendin. Natuurlijk vind ik dit helemaal niet leuk, maar ik durf het niet tegen haar te zeggen en ik weet ook niet wat ik moet zeggen. Heb je advies voor mij? - Bette Beste Bette, Het is inderdaad logisch dat je dit niet leuk vindt. Het is ook geen aardige zet van je vriendin. Chicks before dicks, toch? Als ik jou was zou ik toch proberen het wel tegen haar te zeggen, anders komt het nooit goed. Vertel haar dat je het moeilijk vindt dat zij nu een relatie heeft met jouw ex. Misschien wordt de vriendschap niet meer hetzelfde als eerst, maar ik weet zeker dat het zal opluchten om je gevoelens met haar te delen.
Lieve Pleun, Ik ben iemand met heel veel interesses en neem altijd veel verantwoordelijkheden op me. Dan moet weer een deadline voor de schoolkrant worden ingeleverd, een poster voor iets anders of een kerstconcert dat moet worden gepresenteerd. Omdat ik het moeilijk vind om nee te zeggen, zijn er ook wel eens mensen die er misbruik van maken, omdat ze weten dat ik het toch wel doe. Daarnaast neem ik soms iets te veel op me, maar ik zou echt niet weten hoe ik prioriteiten zou moeten stellen en wanneer ik zou moeten bepalen wanneer iets het wel waard is of hoe ik een keer iets moet afslaan. Of tegen mijn eigen principes in moet gaan en eens niet het initiatief moet nemen en weer aan iets nieuws moet beginnen. Weet jij het misschien wel? - Anoniem Beste Anoniem, Het klinkt inderdaad alsof jij iets te veel hooi op je vork neemt. Denk ook eens aan jezelf! Het is natuurlijk hartstikke leuk om zoveel interesses te hebben en daar van alles mee te doen, maar pas op dat je niet overspannen raakt; het moet wel leuk blijven. Je mag best een keertje ‘nee’ zeggen. Als mensen daardoor teleurgesteld in je zijn is dat jammer voor hen. Je kunt en hoeft niet altijd voor iedereen klaar te staan. Zorg ervoor dat je ook voldoende rust krijgt; ga bijvoorbeeld af en toe een dagje in bed series kijken in plaats van een kerstconcert presenteren.
19 Ik heb een vriendin die nooit tijd voor mij vrijmaakt, maar wel verwacht dat ik altijd tijd voor haar vrijmaak. Als we bijvoorbeeld al vet lang geleden af hebben gesproken om te chillen, dan ditcht ze me voor haar vriendje, maar als ik een keer niet kan, maakt dat haar heel boos. Wat moet ik hier mee? - Iemand Beste Iemand, Naar mijn mening moet je gewoon aan je vriendin uitleggen hoe je je voelt. Zeg tegen haar dat je het vervelend vindt als ze op het laatste moment afzegt om met haar vriendje af te spreken en dat ze niet boos moet worden als jij een keer niet kunt. Jij kunt niet je leven afstellen op haar! Probeer duidelijk te maken dat je graag samen iets wilt gaan doen en prik een datum die niet te ver weg is, zodat jullie het allebei niet kunnen vergeten. Succes!
Hoi Pleun, Ik heb een paar mensen met wie ik altijd heel goed op kon schieten, maar nu zijn we uit elkaar gegroeid. Aan de ene kant prima zo, maar aan de andere kant vind ik het ook wel jammer. Hoe moet ik hiermee omgaan? Toenadering zoeken of gewoon laten varen? -Sam Beste Sam, Als je jong bent, gebeurt het vaker dat je als vriendengroep uit elkaar groeit. Dit is, zoals je zelf schrijft, soms wel ‘prima zo’, maar als je het echt jammer vindt, kun je het beste wel toenadering zoeken. Als je het gewoon laat varen, krijg je later misschien spijt dat je toch niet in contact bent gebleven met je voormalige vrienden. Stuur een berichtje naar een van hen of zoek ze weer eens op. Wie weet is het wel net zo gezellig als eerst.
Ik ben een jongen van 15 en heb sinds kort een vriendin. Laatst vertelde ze mij dat haar cupmaat 75C is. Ik reageerde blij verrast, maar ik heb eigenlijk geen idee wat dit precies is. Hoe werkt dat nou eigenlijk met die maten? -Een jongen van 15 Beste jongen van 15, Het is heel begrijpelijk dat je dit (nog) niet begrijpt. Het getal, in dit geval 75, is de maat van de omvang van de romp onder de borsten van je vriendin. De letter staat voor de grootte van haar borsten, de cup. Als de omvang groter is, dan wordt de cup ook groter, ook als de letter hetzelfde blijft. Zo heeft iemand met 80C bijvoorbeeld grotere borsten dan iemand met 75C, maar dus ook een grotere omvang van de romp. Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Pleun
20 Opleiding & Werk
Lang leve de maatschappijleerling “Kunst, wat heb je dáár nou weer aan?” “Heb je al spijt van je profielkeuze?” “Geen wonder dat je met dat profiel van jou alleen maar negens haalt” “Jij wilde zeker VWOlight doen.” “Kon je het VWO niet aan ofzo?” “Met een maatschappijprofiel kom je nergens, techniek heeft de toekomst!” Zomaar een aantal opmerkingen die de gemiddelde maatschappij-leerling naar zijn hoofd geslingerd krijgt. Zo ook ik, als C&M’er. Want schijnbaar is de maatschappijleerling dom. Schijnbaar is de maatschappijleerling lui en zal de maatschappijleerling niks bereiken in zijn leven. Hij heeft immers maar een maatschappijprofiel: het meest waardeloze profiel wat school ons te bieden heeft. Ik wilde het tegendeel bewijzen en ging opzoek naar maatschappijleerlingen die “ondanks” hun maatschappijprofiel iets bereikt hebben in hun leven, want ja, die zijn er. Hoe kijkt de maatschappijleerling aan tegen zijn eigen maatschappijprofiel? Floyd Krom (l.) koos in 3VWO voor het profiel Economie & Maatschappij, maar maakt de laatste twee jaar van zijn middelbare school af op United World College Costa Rica, waar hij dit jaar eindexamen doet. Het UWC is een internationale school waar leerlingen met verschillende etnische achtergronden samen werken, wonen en leren. Doordat je samen bent met mensen van over de hele wereld, leer je andere culturen kennen en begrijpen. Daarnaast is vrijwilligerswerk erg belangrijk op een UWC. Door deze al deze activiteiten die je doet en mensen die je leert kennen ga je anders kijken naar de wereld om je heen: vanuit een breder perspectief. “Ik stond aan het einde van de derde klas erg goed voor de bètavakken, maar heb uiteindelijk voor E&M gekozen omdat ik geschiedenis en economie interessanter vond dan scheikunde en natuurkunde. De onderwerpen uit deze vakken komen namelijk overal terug: op TV, in de krant. Ook zijn dit vakken waarbij niet zomaar één antwoord goed is. Er is op zo veel manieren antwoord te geven op dezelfde vraag door er op een andere manier naar te kijken, dat maakt deze vakken interessanter. De maatschappijleerling wil het niet simpelweg makkelijker hebben op school, het ligt er maar net aan waar je interesses liggen en waar je goed in bent.”
Ook de 17-jarige Freek Wallagh (r.) doet dit jaar eindexamen. Hij doet gymnasium met het profiel Cultuur & Maatschappij. Daarnaast is hij jeugdbestuurslid bij de waterschappen. De waterschappen zijn overheidsinstanties die zich bezighouden met eigenlijk alles wat met water te maken heeft. Je kunt hierbij denken aan dingen als dijkonderhoud en drinkwater. “Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat het algemeen bestuur van de waterschappen – wat vooral uit een hoop grijze mannen in pak bestaat – rekening houdt met jongeren en hen op een passende manier bij het waterschap betrekt.“
21 Young Humans of Amsterdam
Semme en Rigo
“Ik heb altijd al belangstelling gehad voor maatschappelijke problemen en daarnaast interesse in kunst en talen, daarom heb ik voor C&M gekozen. C&M leidt heel breed op en levert een goede basis die op heel veel manieren van pas kan komen. Ik wil later iets gaan doen wat echt invloed heeft op de wereld om mij heen. Een C&M-profiel sluit hierbij aan.” Is de maatschappijleerling echt dommer? Ik denk van niet. De maatschappijleerling weet alleen wat hij wil en stemt zijn profiel daar op af. Het maatschappijprofiel is niet waardeloos, het geeft de maatschappijleerling een hele brede basis, iets wat de maatschappijleerling goed kan gebruiken in zijn verdere loopbaan. De maatschappijleerling heeft andere interesses dan de natuurleerling, en gelukkig maar. Want als iedereen N&T zou doen zou ons hele culturele draagvlak wel eens kunnen verdwijnen. De maatschappijleerling mag dan vaak niet goed zijn in natuurkunde, scheikunde en biologie, hij heeft andere talenten. Zo is de maatschappijleerling betrokken en wil de maatschappijleerling iets terug doen voor de wereld. Of dat nou op het gebied van cultuur, economie, ontwikkelingshulp of waterbeheer is. Door zijn talenten goed te benutten, kan ook de maatschappijleerling het ver schoppen.
Lotus
Wat voor school doen jullie? Semme: We zitten op een vrije school. Dat is erg antroposofisch en soms met zweverige dingen. Mijn ouders hebben ervoor gekozen, maar ik vind het zelf wel zijn. Rigo: Ik heb er zelf voor gekozen, maar had het wel anders verwacht. Ik dacht dat het iets ‘normaler’ was. We hebben bijvoorbeeld ‘schminken’ als vak, waar je ook een cijfer voor krijgt. Doe je daar dan ook examen in? Nee, dat mag je kiezen! Verder is het erg rustig en je moet altijd in de ochtend een spreuk zeggen over de hele wereld. Het is erg uniek. Semme: We hebben gelukkig niet zoveel huiswerk. Rigo: Wij doen vmbo-t. Soms hebben we wel lange dagen, onze langste dag is tot half vijf. Kennen jullie elkaar lang? Rigo: Jawel, maar ik wist niet meer dat ik haar kende. Semme: We zaten samen op dansles, en toen kwamen we in de eerste bij elkaar op school. Toen zag ik haar en vroeg ik of ze op die dansschool zat. Toen gingen we samen een filmpje kijken van onze dans en toen was het zo: ‘o ja, dat was jij!’ Rigo: Het klikte meteen weer! Semme: Oh, en afgelopen oud en nieuw heb ik voor het eerst met vrienden gevierd. Rigo: Ik vier oud en nieuw met familie, maar dat is omdat ik ze eigenlijk anders nooit zie. Ik heb wel familie in Spanje – ben zelf kwart Spaans – dus zie hen niet vaak. Familie daar hebben is wel apart, maar ook wel okay. Het is wel lekker warm daar. Wat doe je naast school? Rigo: Ik voetbal. Dat vind ik wel leuk om te doen. Ik zou het wel leuk vinden om het professioneel te doen, maar als meisje kun je er denk ik niet zoveel mee. Zou dat zo blijven? Achja… Wellicht kan ik ook de eerste zijn!
22 Amusement
Het fenomeen ´kortpittige kapsels´ en de vrouwen hierachter ´Beschrijf 2016 in één woord´ – ‘tweeduizendzestien’ Tegenwoordig zien wij ze overal. Maar echt, overal. In grotere groepen lopen ze nu zelfs ook door de Kalverstraat, op zoek naar de - vinden zij - hippere winkels van Amsterdam. De dames laten het niet bij de pittoreske dorpjes in Friesland, zoals Kollumerpomp en Sexbierum, nee. Zij komen hierheen en zoeken het echte gevaar op: de grotere straten in Amsterdam. Meestal slaagt de zoektocht naar ‘hip’ niet en stranden de pittige tantes in de winkels dichter bij huis: de C&A. Dit is waar ik ze ook altijd zie, bij de C&A. Nu moet ik wel bekennen, ik kom zo nu en dan ook in de Brenninkmeijer, aangezien de C&A vergelijkbaar is met een concert van De Toppers: het is iets waar je eens in je leven geweest moet zijn. En als ik dan binnenkom, zie ik ze al van veraf. Daar lopen ze dan. Met hun grote rolkoffers van de Hema – om zo, zo veel mogelijk truitjes met flamboyante bloemprint mee te nemen naar de pashokjes om daar eens een flinke modeshow, Amsterdam Fashionweek-waardig, te lopen voor de spiegel – maken zij de straten van de stad onveilig. Hun kortpittige kapsels wapperend in de wind, het zonlicht weerkaatsend met hun rode stekeltjes en het getik van de rolkoffers op de Amsterdamse tegels. Wie zijn deze dames waar ik het over heb nou eigenlijk? De welbekende huisvrouwen met een kortpittig kapsel. Deze kapsels zijn meestal zó pittig, dat deze vrouwen direct in de supermarkt naar de schappen met ‘Conimex hot mix’ lopen, als ze op zoek zijn naar verzorgende haarmiddelen. Misschien kom je nooit buiten of like je de Facebook-pagina - op zijn kortpittigs: fees boek pagina - ‘Huisvrouwen met een kortpittig kapsel’ nog niet en ben je daarom niet voldoende ingelicht. Deze dames zien er als volgt uit: De namen van de dames kun je vast wel raden. Neem een handje van tien huisvrouwen met een kortpittig kapsel en ze heten eigenlijk allemaal Greet. In het, bijna niet voorkomende, geval dat ze geen Greet heten, kunnen ze verder nog de volgende namen hebben: Tina, Marja, Hennie, – of Henny, allebei even pittig – Aly, Riet of Thea. Het mooie is, dat deze pittige sappige sateetjes ook op Facebook zitten. Het allermooiste: deze parelhoenderfileetjes delen vaak ook hun Facebook met hun partner (vaak genaamd Henk). ‘Greet en Henk van Pienteren-Borstjes’ heeft gereageerd op uw bericht. ‘Hee sgeet, even een fees boek berichie. Gister avond was gesellie he bij de Ikea, eten met Bep en Els. Vaker doen! Wat doe jij met Pasen? Ja, das nog heel ver weg, maar wij gaan dan naar de bingo - spreek uit als: binchoo - en gourmetten - spreek uit als: goermettuh - met Riet.’ De vraag is, hoe komt het nou dat deze patriottische paprikaatjes zó ‘in’ zijn? Het lijkt namelijk wel alsof er een soort ongeschreven regel bestaat, dat de Nederlandse vrouw verplicht is een kortpittig kapsel te nemen wanneer een leeftijd van rond de 55 is bereikt. Natuurlijk het liefst ook nog rood geverfd (en als ze echt met de tijd meegaan, nemen ze ook nog een patroontje).
23 En vergeet de lekker gekke bril niet, natuurlijk. Komt dit door de spirit of the Holy Kortpittige Aartsmoeder? Hebben deze vrouwen ook een eigen gebed, dat zij elke avond opzeggen, samen met hun ‘Henk’, voor het slapen gaan? Hoe zo een gebed dan gaat? Ik gok op: Geduchte Moeder der Kortpittige Kapsels, Hoor mijn gebeden; Strijd voor mijn recht en maak mij vrij van de haters aan mijn zij. Van hen, zonder een kortpittig kapsel. Zij die niet geloven in de kracht van onze coupe geven mij kippenvel. Opdat mijn ziel in uw naam belij’ En u geheiligd, met een kortpittig kapsel, zij. Of het nou komt door de spirit of the Holy Kortpittige Aartsmoeder, door andere kortpittigekapselgangers die elkaar ophitsen met: ‘Is dat lange haar niet vervelend?’, ‘Moet je dat niet altijd föhnen?’, ‘Vind je dat bruine kleurtje ook niet zo saai?’ of dat deze pittige kroketjes een ‘vlotte coupe’ werkelijk ambiëren, is niet met zekerheid te zeggen. Het is dus aan jou om het raadsel van de kortpittige huisvrouw te ontrafelen. Spreek eens een kortpittig kroketje aan en vraag haar waarom zij gekozen heeft voor deze flamboyante coupe. Vergeet niet een glaasje water mee te nemen, in het geval dat het kapsel van de dame in kwestie té pittig blijkt te zijn.
Robin
24 Wereld & Eten
Veroordeeld tot chocoladeloos leven
Het allerbeste toetje bevat het vaak bruine goedje, dat je zo intens gelukkig maakt. Het smelt op je tong en zijn heerlijke aroma’s verspreiden het pure genot door de slokdarm en verder. Alle culinaire hoogstandjes onder de toetjes bevatten het. Het is, op de diamant na, a girl’s best friend. Ja, ik heb het over chocolade. Chocolade is dat type voedsel dat ie-de-reen lekker vindt. Het bevat suiker en melk, maar vooral natuurlijk cacao. Er zijn honderden verschillende soorten chocolade; met of zonder fruit, wel of geen nootjes en voor de liefhebbers, met of zonder alcohol. Een allergie voor dit hemelse cadeautje is erg zeldzaam. Maar jawel, moeder natuur heeft haar geweldige kunsten weer eens bewezen en ik ben daar het levende bewijs van. Ik ben allergisch voor chocolade. Nog preciezer, cacao. Nee, ik heb nog geen zelfmoordneigingen gehad. En nee, ik ben ook niet depressief. Mijn lichaam kan het gewoonweg niet aan. Wat ik krijg als ik chocola eet? Ik vertel mensen altijd dat het voelt alsof iemand van binnen heel rustig je darmen en maag opensnijdt met een bot mes en vervolgens alles weer doodleuk gaat hechten. ‘Auw, pijnlijk,’ zeggen ze dan. ‘Jazeker,’ antwoord ik. ‘Maar het is goed voor de lijn!’ Dat is een leugen. Naast chocolade zijn er natuurlijk ook andere caloriebommen, maar ik tel die eventjes niet mee. Verder heeft mijn allergie me nooit echt tegengehouden om chocola te eten. Als chocola binnen een straal van
vijftien kilometer bij mij vandaan ligt, laat ik mij nog steeds gaan, zonder aan de gevolgen te denken. Daarna drogeer ik mezelf met pijnstillers en als dat niet werkt, vervloek ik mezelf, moeder natuur en de gehele chocolade-industrie. Het probleem was dat, als ik dan vroeger op kinderfeestjes kwam, er altijd wel een chocoladetaart was. En als die er dan toevallig net niet was, had de taart altijd wel dat ene cruciale laagje op de bodem, waardoor ik dus na een uur altijd jammerend op de bank zat van de pijn. Alle lieve ouders die mij getroost hebben ben ik nog steeds dankbaar, mentale steun kon en kan ik nog steeds ik altijd waarderen. Ik ben zoals veel mensen ook een fan van cafeïne. Het enige is dat, als ik dan ergens mijn geliefde cappuccino bestel, ze er standaard een snufje cacao overheen doen. Dan mag ik het beste deel van de cappuccino eraf schrapen. Waarom bestel ik het dan? Als ik dan vraag of ik zonder de cacao mag vragen ze wel eens: ‘maar als ik er een mooi vormpje van maak? Wilt u het dan wel?’ Het antwoord is helaas nee, hoe prachtig en uniek je vormpje ook is. Nu weten de meeste mensen het wel en halen ze vaak speciaal voor mij lekkernijen zonder chocola in huis. Ik zal daar altijd blij mee zijn en ik kan mezelf ook prima inhouden als het moet, maar af en toe een schaamteloze choco-vreetsessie is ook wel fijn, met of zonder pijnstillers.
Fleur
Opleiding & Werk 25
Advertorial
Durf te kiezen Als je weer eens naar het verjaardagsfeestje van de buurvrouw van je overgrootmoeders zoon gaat, is er bijna geen mogelijkheid om aan deze vraag te ontkomen: ‘Vertel eens, wat wil je later worden?’. Sommigen streven naar tien Ferrari’s, anderen willen putten bouwen in Afrika, maar eigenlijk geldt voor het grootste deel dat de meesten nog helemaal niet weten hoe ze deze vraag moeten beantwoorden. En laten we eerlijk zijn, op deze leeftijd mag je nog best twijfelen. Toch zou je af en toe wel even in de toekomst willen kijken, want hoe weet je nou of je de juiste studiekeuze maakt? Lees verder →
26 Wanneer is een studie ‘juist’? Het belangrijkste is natuurlijk dat je vervolgopleiding bij je past. Waarschijnlijk zullen er amper mensen zijn die een studie kiezen, alleen omdat het goed verdient of goed op je cv staat. Dus dat je voor een bepaalde studie kiest, zegt natuurlijk al iets. Maar er komt veel meer bij kijken. Als jongeren hebben we behoorlijk wat tijdsdruk, moeten we rekening houden met het toekomstperspectief en daarnaast ook nog iets kiezen wat we leuk vinden. Het lijkt een bijna onmogelijke opgave, maar er zijn wel zeker dingen die de keuze voor jou makkelijker kunnen maken. Hierover ging ik in gesprek met studiekeuzecoach José. José adviseert: “Vraag jezelf eerst af wat jou echt interesseert. Denk aan je favoriete schoolvakken, hobby’s en dingen en onderwerpen die je aanspreken. Het kan natuurlijk het geval zijn dat je heel veel hobby’s hebt, maar er zijn altijd terugkomende thema’s die je net iets leuker vindt dan andere. Waar gaat je hart echt sneller van kloppen?” Ze benadrukt dat je op deze leeftijd nog niet hoeft te besluiten wat hetgeen is dat je de komende 40 jaar precies gaat doen, omdat je simpelweg niet weet hoe de toekomst eruit gaat zien. Bij het kiezen voor iets wat je nu interesseert en waar je passie voor hebt, moet je dat toekomstbeeld misschien wel durven loslaten. José: “Je kunt het natuurlijk wel als graadmeter nemen. Als je jezelf voorstelt dat je vijf dagen per week acht uur ergens mee bezig zou moeten zijn, wat doe je dan het liefst?”
“Bij het kiezen voor iets wat je nu interesseert moet je jouw toekomstbeeld wel durven loslaten.” Naast het kijken naar je interesses en passies zijn er nog veel meer factoren die je in overweging neemt. Behalve dat je een opleiding/interessegebied heel erg leuk wilt vinden, zijn daar ook bepaalde vaardigheden voor nodig.
Advertorial
“Het gaat dan vooral om de dingen waar je goed in bent. Dan kan je weer aan schoolvakken denken, maar ook aan eigenschappen die je bezit.” José benadrukt ook dat je bepaalde kwaliteiten nodig hebt om de opleiding te kunnen volgen. Deze zijn deels aan te leren en ze zullen ook al in je zitten. “Maar kwaliteiten kun je verder ontwikkelen. Dus waar wil je voor gaan, waar kun je voor gaan en wat zijn je mogelijkheden? Stel die vraag aan jezelf.” Als laatste factor speelt doorzettingsvermogen een grote rol. Als je ergens gepassioneerd over bent en het erg graag wilt, is de kans dat je het ook waar kunt maken een stuk groter. Als ik José vraag om dat toe te lichten, zegt ze: “Als je jezelf afvraagt wat je leuk vindt om te doen, vraag dan altijd ‘waarom?’, wat is hetgeen dat me zo inspireert, motiveert of integreert? Het antwoord daarop zijn jouw drijfveren, de redenen waarom je doorzet om dit te bereiken. Heb je de ambitie om te kunnen doen waar je voor kiest en wil je ook dat leven leiden?” Tenslotte is het ook belangrijk dat je er de tijd voor neemt, open staat voor nieuwe mogelijkheden en er goed over nadenkt.
“Als je ergens gepassioneerd over bent, is de kans dat je het waar kunt maken groter.” Het is belangrijk dat je voor iets kiest waar jij je prettig bij voelt, maar dat betekent niet dat je de keuze helemaal in je eentje hoeft te maken. Zo adviseert José: “Overleg met je ouders, vrienden of kennissen. Er zijn heel veel beroepen en studies waar je misschien een verkeerd beeld van hebt. Als je met vakmensen erover praat, kan je veel beter inschatten hoe het er in werkelijkheid aan toe gaat, wat je ook kan helpen met kiezen.” Daarnaast is er een mogelijkheid om met een studiecoach te praten, zoals José zelf. “Wij kunnen je laten inzien wat jij echt belangrijk vindt en leggen makkelijker bruggetjes tussen je kwaliteiten, mogelijkheden, ambities en drijfveren.”
27
Advertorial
Als je weet wat je wilt, wat je kunt en wat jou aanzet om dit te verwezenlijken, zou je al raakvlakken kunnen vinden en makkelijker dingen kunnen wegstrepen. “Dus als je nu vrij zou mogen denken, wat wil je dan het allerallerliefst? Gaandeweg kun je ook nieuwe keuzes maken. Je wordt je steeds bewuster van wat je echt ligt. Tijdens je studie zullen er ook nieuwe ideeen ontstaan over wat je zou willen doen. Je kiest voor waar jij goed in bent en wat jij leuk vindt, daarna kom je dichter bij het uiteindelijke beroep en kan je ook nog andere kanten op.”
“Als je durft te kiezen voor wat bij jou past, ben je al goed op weg.” En zelfs als je uiteindelijk merkt dat je studie niet iets is waar je in verder kan of wil, ben je al die tijd bezig geweest met iets waar je echt gelukkig van werd, benadrukt ze. Het is geen verloren tijd. Je hebt gekozen voor iets wat jou drijft, motiveert en intrigeert. “Als je nieuwe paden bewandelt en als je bij jezelf blijft, maak je keuzes die weer bij jou passen. Dus wees nu niet bang om verkeerd te kiezen, als je durft te kiezen voor wat bij jou past, ben je al goed op weg.”
Mijn ervaring: Voor het schrijven van dit artikel, ben ik zelf ook in gesprek geweest met studiecoach, José Nanninga. Ik zat namelijk met een heel herkenbaar probleem, veel te veel interesses waar ik geen link tussen kon leggen. Muziek componeren, schrijven en debatteren waren de drie algemene gebieden waar we op uit kwamen. Naar mijn idee totaal verschillend en daarom ook moeilijk om tussen te kiezen. Na een stappenplan te hebben doorlopen, wist ik wat mij interesseerde, wat ik kan, wat bij mij past en wat mij drijft. Ik zag in dat het overbrengen van iets op een ander, is wat mij drijft. Ik wil dat er naar mij geluisterd wordt, dat ik word gehoord en dat ik word gelezen. Of dat gaat via een lied, een artikel of via een argument, dat maakt mij niet zoveel uit. Dit heeft mij tot veel nieuwe inzichten gebracht. Gelukkig heb ik nog genoeg tijd om hier verder bij stil te staan, want ik geloof dat, als je doet wat bij je past, het goed komt.
Marijn
Coachingevenement Studiecoach José Nanninga organiseert een evenement speciaal voor jongeren die willen nadenken over hoe ze een studie moeten kiezen die bij ze past. Of je nou al een keuze hebt gemaakt, of nog geen idee hebt, iedereen kan tot nieuwe inzichten komen en meer over zichzelf te weten komen. Het evement vindt plaats in Amsterdam op maandag 7 maart van 17.00-21.30 uur. Schrijf je nu in! Deelname is gratis. Voor meer informatie en de locatie kun je kijken op: www.enjouwtalent.nl
28 Wereld & Eten
De bekendste ku(ns)t ter wereld Hoever kan kunst gaan? In de redactievergadering hadden we het over gekke, unieke kunst. In het bijzonder het stuk l’Origine du Monde van de Fransoos Gustave Courbet. Ik, Leeuw, keek er zo verbouwereerd naar, dat mij werd gevraagd om erover te schrijven. Ik had natuurlijk al wel kunnen bedenken dat we in INKIJK niet een artikel zouden plaatsen over een schilderij van gewoon een braaf landschap of een bos zonnebloemen. Ik leerde al gauw dat het om een negentiende-eeuws schilderij gaat, waarop een liggende naakte vrouw wordt afgebeeld. Het schilderij verbaasde me: ik dacht immers dat die negentiende-eeuwse olieverfschilderijen altijd vrij netjes waren, hoewel er natuurlijk niks niet netjes is aan een naakte vrouw met gespreide dijen. Maar is dat niet, wat het schilderij juist zo bijzonder maakt: zo’n provocerend tafereel uit 1866? De schilder Courbet wordt als een voorloper van het impressionisme gezien. En dit schilderij
Courbet
is ook wel een stuk gewaagder dan Le déjeuner sur l’herbe van Manet uit 1863, waar alleen maar een naakte vrouw bij een picknick wordt afgebeeld. Natuurlijk ben ik zelf helemaal geen kunstkenner, maar naar mijn idee is l’Origine du Monde voor zijn tijd zeker een heel taboedoorbrekend schilderij. Maar wat vind ik persoonlijk nou van dit schilderij? Eigenlijk doet het me denken aan een uitgelekte naaktfoto. Alsof Courbet net op het punt stond om haar rozenperkje te wieden en toen dacht: “Hee, is dit niet een leuk schilderijtje? Blijf nog even zo liggen, ma belle! Dan kan ik Manet jaloers maken.” Het lijkt wel een intieme Franse intrige. De vrouw was daarna waarschijnlijk voorgoed klaar met die Franse kunstenaars. Niet zomaar een uitgelekte Snapchat dus: na honderdvijftig jaar is haar schaamstreek nog steeds te bewonderen in het Musée d’Orsay in Parijs. Duidelijk aan l’Origine du Monde is wel dat het gaat om ongeschoren schaamhaar, wat
nog steeds veel voorkomt. Via via kwam ik in contact met een ‘schaamhaarspecialiste in opleiding’, die mij anoniem te woord wou staan over de huidige mode onder de kleding. Ik liet haar een geprinte versie van l’Origine du Monde zien waarop ze zei: “Pure nature, of een bush noemen wij dat. Gewoon hoe het groeit, zonder er iets aan te doen. Dit schilderij is natuurlijk al honderdvijftig jaar oud, maar is de schaamhaarmode veranderd sindsdien?” Nu kan ik wel leuk vertellen wat mijn mening over het schilderij is, of ordinair doorgaan op schaamhaar, maar er is een groepje jongeren in Amsterdam dat echt deskundig is op het gebied van kunst. Vooral gewaagde kunst als deze, lijkt mij. Ik heb het over de Blikopeners - de groep jongeren die het Stedelijk Museum jaarlijks selecteert om dingen met kunst te doen. Tahrim heeft, samen met mij, een tweetal van deze Blikopeners geïnterviewd, namelijk Fenneke (20) en Rico (17).
Malevich
29 Fenneke is al meer dan drie jaar Blikopener. “Als Blikopener organiseer ik workshops, evenementen en rondleidingen voor jongeren om kunst meer interessant te maken.” Rico is een jaar Blikopener, nog middelbare scholier op het Fons Vitae, en vrij onverwacht bij de groep gekomen. “Iemand van school raadde mij het aan. Ik stond er absoluut heel erg voor open, maar het was daarvoor gewoon niet op mijn pad gekomen.” Hij ziet het nog steeds als een ‘geluk’ dat hij is aangenomen.
“Nu kan een kunstenaar bijna van alles maken, onder het label van ‘moderne kunst’” Als we Fenneke vragen naar haar mening over Courbets werk, geeft ze toe dat ze het niet kende. “Het is geen werk dat me aanspreekt, ik haal er geen inspiratie uit. Het enige wat ik zie is een vagina.” Die vagina, die vindt ze wel gewaagd. “Maar dan kijk ik ernaar, en dan denk ik: wat moet ik ermee?” Rico vindt Courbets werk ook gewaagd, naar de tijd waarin het is gemaakt. “Naaktheid is niet het probleem, denk ik, maar wel de manier waarop het afgebeeld is.” Hij associeert dit beeld daardoor met seks. “Nu kan een kunstenaar bijna van alles maken, onder het label van ‘moderne kunst’.” Het werk vindt hij, in tegenstelling tot Fenneke, wel mooi, maar ook niet al te indrukwekkend. “Ik zou het zien en denken ‘nou, die heeft flink wat schaamhaar’, en weer doorlopen.” Fenneke is van mening dat er niets mis is met choquerende kunst. “Kunst die binnen de lijntjes blijft, wordt saai.” Wel meent ze dat kunst vooral moet inspireren. Als ik haar vraag om me een voorbeeld te geven, komt ze met het werk van Malevich: “hij had een stijl, het suprematisme, waarin hij heel erg vasthield. Dat heeft me zo geïnspireerd, dat ik dacht: hey, ik wil dit ook: ik wil vasthouden aan mijn ideeën, normen en waarden.” Rico is het met haar eens dat kunst niet als hoofddoel moet hebben om gewaagd te zijn: “Zelf vind ik kunst pas interessant worden als ik het verhaal achter het werk ken.” Als wij de twee vragen of zij, als Blikopeners, vinden dat jongeren meer met kunst moeten doen, antwoorden zij verschillend. Rico: “Of ik echt vind dat jongeren meer naar het museum moeten gaan weet ik niet.” Hij vindt het wel jammer dat hij zijn interesse voor kunst soms niet met zijn vrienden kan delen. Maar “kunst is iets waar iemand gewoon veel in aanraking mee moet komen om het leuk te gaan vinden,” volgens hem. Fenneke wil de andere kant van het museum laten zien. “Vaak wordt kunst gerelateerd aan school en saaie rondleidingen, dat je denkt: ‘ach, hoe snel kan ik weer uit dit museum verdwijnen’. Maar het museum kan je ook aanzetten tot bepaalde dingen en kan je ook erg inspireren.” Al met al valt voor het werk ‘l’Origine du Monde’, ondanks het ongewone beeld, evenveel te zeggen als voor andere kunstwerken: je vindt het mooi, of niet. Ook de Blikopeners verschillen van mening hierover. Nu zijn wij, na onze artistieke zoektocht, vooral benieuwd wat jij van deze vagina vindt! Meer informatie over de Blikopeners? Volg hen op Facebook of ga naar blikopeners.amsterdam.
Leeuw
& Tahrim
Meer informatie over de Blikopeners? Volg hen op Facebook of ga naar www.blikopeners.amsterdam. Laat ons ook weten wat je van l’Origine du Monde vindt!
30 Amusement Poëzie
Deze is voor jou Over de dichteres De 18-jarige Willemijn van der Zwaard is al een tijd op reis in Australië. Vanuit daar brengt de van oorsprong Amsterdamse haar eigen dichtbundel uit in Nederland. Ook al wordt er bij gedichten vaak aan ouderwets, oubollig en saai gedacht: “mijne zijn anders,” aldus Willemijn. “Het is nooit mijn bedoeling geweest om een boek te schrijven, maar toen de taal mij beperkte begon ik te dichten,” aldus Willemijn. “Ik vond de realiteit met al die regeltjes saai en beperkend en ontdekte dat je in dichten vrij bent: eigen woorden verzinnen, komma’s en punten plaatsen waar ze anders grammaticaal gezien nooit mogen staan. Heerlijk, die vrijheid!” Ze begon te schrijven. “Ik schreef en schreef, voor school, na werk, onderweg in de tram, overal waar ik kon. Ik liet het lezen aan vrienden en familie en ze vonden het mooi, speciaal op een eigen manier. Toen heb ik contact gezocht met een uitgever en zo was mijn boek geboren.” Wat is Willemijn haar doel met het dichten? “Ik zou zeggen: dat mensen met plezier mijn boekje lezen. Dat het iets doet met mensen. Het mooiste aan gedichten vind ik dat ieder een eigen betekenis eraan kan geven.”
Ik weende boven de zee en de wolken, die regenden met mij mee
Heel de avond praten we en duizend vragen stel ik je en af en toe dan haperen we want ja, het is onze eerste echte keer samen zo maar toch ratelen we daar weer over door en alhoewel ik je al zoveel vragen had gesteld toen het einde naderde wist ik niet meer wat ik zeggen zou behalve dat ik je nog duizend dingen vragen wou
Met kracht, whiskey en veel rum probeert ‘ie haar van zijn gedachtes te drinken om vervolgens het verdriet te verhullen met een glimlach en pepermuntje
Nu te verkrijgen bij de boekhandel in je buurt en op internet
Advertorial
Lifestyle & Cultuur 31
Kunstbende Amsterdam stelt je voor aan: Nicole Kaandorp Nicole – 19 jaar – woont in Amsterdam – studeert taalwetenschappen aan de Universiteit Amsterdam – werkt bij De Nieuwe Boekhandel – schrijft – werd in 2015 2e op de landelijke finale van Kunstbende. Nicole ... jij schrijft. Kunnen we je dan een schrijver noemen? “Ja, ik ben schrijver, maar alleen wanneer ik ook echt aan het schrijven ben. Vind het altijd een beetje vreemd als schrijvers zich altijd schrijver voelen. Ook als ze niet aan het schrijven zijn. Je bent toch ook niet altijd een automobilist behalve wanneer je aan het autorijden bent?” Wordt jouw werk wel eens vergeleken met dat van bekende schrijvers? “Dat is alleen bij Kunstbende gebeurd. Toen stond er op mijn juryrapport: “geïnspireerd op de sprookjes van Andersen?”. Dat is niet zo. Griet Op de Beeck vind ik een hele goede schrijfster. Haar wil ik zijn, zeg maar. Oh, en ik heb een zwak voor Connie Palmen”, met een semi beschaamde toon in de stem, “maar haar wil ik niet zijn!” Humor is een belangrijk element in jouw werk. Is dit een bewuste keuze? “Ik denk eigenlijk nooit van te voren na over wat ik ga schrijven of hoe ik dat ga doen. Ik ga zitten en begin. Regenwormen (het winnende stuk bij Kunstbende) is ooit begonnen als scène in een theaterstuk, maar dat werd het uiteindelijk niet. Ik zie altijd wel waar het schrijven eindigt en ben er nooit zo bewust mee bezig. Als ik er wel heel erg bewust mee om zou gaan, zou ik er overigens ook voor kiezen om humor te gebruiken. Mensen lezen toch graag leuke dingen.” Je hebt een druk leven. Heb je genoeg tijd om te schrijven? “Aan tijd ligt het niet, maar ik moet mijzelf er toe zetten om te schrijven. Ik had laatste een meet & greet met docenten van de ArtEZ Hogeschool (gewonnen bij Kunstbende) en zij vertelden mij iets waar ik mij heel erg in kan vinden, namelijk: “schrijvers met een deadline hebben in ene een heel schoon huis”. Ik vind het gelukkig niet moeilijk om geïnspireerd te zijn door iets of iemand. Ik schrijf vaak over mezelf. Mezelf heb ik immers altijd!”
Heel cliché, maar vul in: over 10 jaar... “Heb ik een huis, kinderen én een kat. Ik weet niet wat ik dan met schrijven doe, maar het zal nog steeds onderdeel van mijn leven.” Op 10 april 2016 neem jij plaats in de jury bij Kunstbende Amsterdam. Wat wil je de deelnemers meegeven? “Wees niet bang! Leer jezelf trucs om niet bang te zijn. Niemand ziet dat je handen trillen van de zenuwen als je een mooi boekje in je handen hebt. Ik vond meedoen aan Kunstbende helemaal niet spannend trouwens. Ik had bij de finale niet het idee dat er iets op het spel stond. Ik keek vooral uit naar een leuke dag. Winnen is overigens wel héél erg leuk. Kunstbende heeft mij veel gegeven en dat had ik niet willen missen.”
Aanmelden voor Kunstbende Amsterdam kan via www.kunstbende.nl in 8 categorieën: dans, DJ, expo, fashion, film, muziek, taal en theater. Benieuwd naar Nicole’s werk? Check www.nicolekaandorp.com Foto: Marc Roodhart
32 Lifestyle & Cultuur
Een INKIJKje in...
Puberkamers
33 Bureau’s vol blaadjes, schoolboeken, potloodschaafsel, Snickers (stilt stevige trek), de stoffige laptop, stiften zonder dop en op de vloer allemaal kledingstukken-die-van-jouof-mij-zouden-kunnen-zijn. Niets is typerender dan de zogenoemde ‘puberkamer’. Onze kamer is een weerspiegeling van de Nederlandse jongere, namelijk complete chaos. Klopt dit stereotype eigenlijk wel, of zit er meer achter dat stinkende puberhok?
Kettingreactie Je hebt van die ochtenden waarop je wakker wordt door de wekker, je uitrekt en daarbij je glas water van je nachtkastje stoot, dat over je vloerkleed valt, wanhopig proberend je telefoonoplader te drogen met dat ene zakdoekje dat nog naast je bed lag. Uit je bed stappend en in de spiegel kijkend concludeer je dan dat je net kortgewiekte kapsel je er toch wel uit laat zien als een kleuter, om vervolgens chagrijnig een pot koffie te gaan zetten die opeens overloopt zonder ooit echt koffie te worden. Als je dan aan nummer twee begint, ontdek je dat hier hetzelfde gebeurt en kiep je de pot wanhopig met geweld op het aanrecht en over je zusje, die daar toevallig net boven hing, leeg, om te besluiten al jankend aan koffiepot drie te beginnen. Terwijl je trillend van woede je brood smeert, komt je pa dan zeuren waarom de keuken zo’n ‘teringzooi’ is, waarop jij nog net niet schreeuwend antwoord kan geven, terwijl je eindelijk je kop koffie inschenkt.
Isis (13) “Ik wil hem heel graag veranderen, ik vind m’n kamer nu echt super lelijk.”
Arnoud (15) “Het is fucking klein.”
Je tas inpakkend voor het kamp, waar je vanmiddag ook nog heen moet, ontdek je dan dat er geen schone handdoeken meer zijn en de conditioner op is. Dat, terwijl je een nieuwe panty moet aantrekken omdat je net een gat van teen tot lies in je andere hebt getrokken. Als je moeder dan beleefd aanbiedt dat je een beetje van haar conditioner wel in een reisflesje mag gieten, terwijl dit niet in het flesje belandt maar op je nieuwe panty, kijk je op de klok en realiseer je je, dat je nu toch echt weg moet voordat je te laat komt. Helaas waagt je moeder het nog even je kritisch te bekijken, om tot de conclusie te komen dat je waarschijnlijk niet nog even een tas met was mee kan nemen. “Nee mam! Echt niet!” Terwijl de conditioner zich tussen je tenen verspreidt, ren je dan met twee tassen naar je fiets om op de pont te belanden in het spitsuur, alwaar een suïcidale kloothommel besluit jouw neus als einde van zijn toch al zo korte leven te kiezen. Op je fiets weer verder naar school racend, bijna aangereden door de klootzak naast je, lees je in het hoofd dan je lijstje op met alle belangrijke spullen die je dus niet in je weekendtas hebt gedaan alvorens te bedenken dat je op school nog lekker een wiskundetoets kan gaan zitten maken. Je afvragend waarom je in godsnaam nog op deze aardbol rond loopt, besluit je alles gelukkig toch nog even op te schrijven, zodat je ochtend niet totaal zinloos was.
Marijn
Bella
34 Wereld & Eten
Testrubriek:
Nootjes, popcorn en pindakaas? Klinkt een broodje bufalloburger of een tosti met meelwormen jou niet echt als muziek in de oren? Je bent niet de enige. Toch lijkt het onvermijdelijk dat ook wij binnenkort aan de insecten gaan. De vraag naar dierlijke eiwitten op aarde neemt namelijk toe en het is maar de vraag of de vee-industrie dit aan kan. Daarnaast is veeteelt de grootste broeikasgasproducent ter wereld. In tijden waarin duurzaamheid een steeds belangrijker onderwerp wordt, lijkt een duurzame vleesvervanger niet zo’n gek idee. Sociaal geaccepteerde vleesvervangers zoals soja, tofu en groenteburgers worden hier al volop gegeten, maar sprinkhanen en wormen laat de gemiddelde Nederlander liever liggen. We moeten er niet aan denken deze insecten op te eten. Aan de smaak zal het niet liggen - daarvoor moet je ze eerst geproefd hebben. Men kan gewoon niet wennen aan het idee. Zo ook mijn testpanel: toen ik vier potjes gevuld met wormen, krekels en sprinkhanen liet zien, kreeg mijn testpanel spijt van hun deelname. Maar zoals beloofd: er gingen vandaag insecten gegeten worden. Nadat ik iedereen ervan overtuigd had dat de insecten niet uit mijn achtertuin waren geplukt en echt hartstikke dood waren, kon de test beginnen. Wij waren namelijk benieuwd geworden naar de smaak van deze kriebelbeestjes.
Buffalowormen
We begonnen ‘veilig’: buffalowormen verstopt in cakejes. Door de wormen zien de cakejes er uit alsof ze te lang in de koektrommel hebben gelegen. Ze smaken eigenlijk vooral naar cake. Dus als het gezond is om er wat wormen in te stoppen, heb ik daar geen problemen mee.
Niet in een cakeje, maar in een gebakken variant, hebben deze piepkleine beestjes meer weg van een langwerpig nootje dan van een worm. Dat maakt het minder eng om er eentje in je mond te stoppen. Zonder het cakeje stellen de buffalowormen niet veel voor: ze smaken vooral naar olijfolie en zijn zo klein, dat je er amper op kunt kauwen.
Wij waren namelijk benieuwd geworden naar de smaak van deze kriebelbeestjes. “Ze zijn niet vies en ik zou het niet erg vinden om er nog een paar op te eten, maar ik heb toch liever een bakje nootjes dan een bakje wormen.”
Meelwormen Waar een buffaloworm nog een beetje op een nootje lijkt, zie je bij een meelworm duidelijk dat je een insect aan het eten bent. Maar wanneer je het stemmetje in je hoofd, dat “ben je gek geworden? je gaat toch geen insect opeten!” roept, negeert, smaakt een meelworm niet verkeerd. Ze zijn ietwat zoeter en vooral smaakvoller dan buffalowormen. Ze doen mij persoonlijk een beetje aan eetpapier denken, maar ook de vergelijking met popcorn en een pinda werd al snel gemaakt. Ook de meelwormen zijn helemaal niet vies: ze zien er vooral erg onsmakelijk uit.
Lotus
35 Krekels
“Aan het idee van wormen eten moet ik nog een beetje wennen, maar ik vind ze eerlijk gezegd best lekker.” Dat je bij een gebakken krekel nog vaag de poten en kop kunt herkennen, maakt het een stuk moeilijker om een krekel te eten dan een vormloze worm. Maar als het je lukt om te vergeten wát je eet, zijn krekels erg lekker. Ook de krekels smaken een beetje naar nootjes. Maar deze nootjes smaken een stuk beter dan wormen! “Van alle geteste insecten, vind ik deze het lekkerst. Ze zien er alleen zo griezelig uit dat ik geen behoefte had om een tweede te nemen. Daarin wint mijn angst van de lekkere smaak.”
Sprinkhanen Des te groter het insect, des te moeilijker het is om deze op te eten. Een groot insect ziet er immers griezeliger uit dan een klein insect. Daarom was de grootste mentale uitdaging: de sprinkhaan. Met hun roodbruine ogen en vleugels, die je eerst zelf moet verwijderen omdat ze anders tussen je tanden kunnen blijven zitten, zien ze er niet erg smakelijk uit. Na tien minuten met een sprinkhaan in mijn hand gestaan te hebben, zeggend dat ik hem nu echt op zou eten, terwijl ik het dan toch niet deed, durfde ik eindelijk een hap te nemen. Een sprinkhaan smaakt een beetje naar pindakaas. Hele vieze, bittere pindakaas. Ook de gekarameliseerde sprinkhaan was geen succes. Het zal wel aan mijn kookkunsten liggen, maar het leek alsof de suiker bitter was geworden, in plaats van zoet. “Ik vind het leuk dat ik kan zeggen dat ik wel eens sprinkhanen gegeten heb, maar voor de smaak zou ik het niet nog een keer doen. Bah! Wat zijn die vies!” Dus zijn insecten nou zo lekker dat we ze met zijn allen spontaan moeten gaan eten? Ik vind van niet. Maar zou het een probleem zijn wanneer al het vlees uit de supermarkt zou verdwijnen en we het voortaan met buffaloburgers en krekelkroketten zouden moeten doen? Nee. Want stiekem zijn deze kriebelbeestjes best wel lekker.
36 Amusement
Mijn Vlaamse Amsterdam Isidore woont in Amsterdam en in Antwerpen. Twee steden, twee landen. 150 kilometer van elkaar vandaan, maar beiden een thuis. Nederlands en Vlaams, kaas en wafels, Westertoren en Kathedraal. Wat zijn de verschillen en wat de gelijkenissen? Licht wordt vervangen door donker als we door de tunnel sjezen. De trein rammelt. Om me heen hoor ik Franse, Engelse, Nederlandse en Vlaamse gesprekken. Ik staar naar mijn computer, ik wil woorden op het nog witte valk laten verschijnen. Mijn gevoel vertalen op papier. Ding dong, klinkt het een uur en een kwartier later. “Over enkele minuten komen we aan op Antwerpen Centraal,” klinkt in zacht Vlaamse tonen. Mijn moeder, zusje en ik grabbelen onze spullen, jassen en tassen bij elkaar. Even later stappen we op Belgische bodem. “Daar zijn ze dan, onze wereldreizigers!”, roept mijn bonusvader. Zijn bruine ogen stralen, zijn gezicht lacht. Liefdevol neemt hij, zoals elke keer, de koffers van ons over. Kletsend lopen we richting de uitgang van het mooiste station ter wereld. “Dit gigantisch treinstation telt vier verdiepingen met sporen. Haar schoonheid is zo uniek dat kenners moeite hebben met het een architecturale stijl toe te schrijven,” aldus The New York Times. We gaan op weg naar ons Antwerps huis, dat hier vlak bij ligt. Mijn ouders zijn gescheiden en hebben beiden een nieuwe liefde gevonden. Zowel de nieuwe levenspartner van mijn moeder als die van mijn vader komen uit Antwerpen. Beide huishoudens zijn dus Nederlands-Vlaams. In beide huizen klinken zacht zangerige klanken. Mijn bonusvader woont samen met zijn dochter (12) in Antwerpen en om de week woont hij er samen met mijn moeder. Ze reizen continu op en neer om samen te kunnen zijn. De vriendin van mijn vader woont gewoon in Amsterdam. “Het is nog vroeg,” zegt mijn moeder tegen me als we ons huis binnenstappen. “Dus als je wilt kun je nog even de stad in gaan.” Snel leg ik mijn spullen in mijn kamer. De hele zolderverdieping is van mij. Vanuit mijn raam overzie ik de stad. Ik pak mijn portemonnee en spring op mijn fiets, een hip vintage model. In een paar tellen sta ik op de Meir, de Kalverstraat van Antwerpen. Winkel in, winkel uit. Op iedere hoek staat een straatmuzikant. Omringd door de geur van wafels (heerlijk en slechts twee euro) spendeer ik mijn zakgeld aan nieuwe kleding. Als je lang moet wachten voor de kassa heet dat hier ‘ambetant’, in plaats van ‘vervelend’. Ik koop een ‘frak’, oftewel een nieuwe jas en een zwarte ’sacoche’, een zwarte handtas. Bij het afrekenen wordt gevraagd of ik
“het kassaticketje” er bij wil. (Over poepen moet je het hier trouwens ook in het openbare toilet niet hebben. Dan praat je over neuken.) “Je kunt het niet in Nederland ruilen,” zegt het meisje bij H&M. Mijn harde G valt hier op. Ik ken beide steden. Amsterdam nog steeds iets beter dan Antwerpen, maar langzaam neemt mijn kennis over mijn Vlaamse Amsterdam toe. Omdat ze denken dat ik een toerist ben, kan ik de Belgen met regelmaat verrassen met mijn kennis over de stad. Vorig weekend wees ik twee Gentenaren de weg naar de Zara!
Daarna is het tijd voor een modeshow van mijn nieuwe kleren. Terug thuis schuif ik voor het diner aan de keukentafel. We eten frietjes. Mijn bonuszusje is net terug van haar hockeycompetitie en zit met haar sportkleren aan te smullen van haar ‘viandel’ – frikandel. Duizenden sauzen staan op tafel, Belgische mayonaise, naast Hollandse mayo en overheerlijke Vlaamse ‘stoofvleessaus’. Als mijn moeder een frietje in de saus doopt, en naar haar mond brengt, valt er stoofvlees op haar mooie donkerblauwe jurk. “Bah, ik heb gesmost.” “Gesmost?” Mijn zusje komt niet meer bij. “Wat is dat nou weer?” De avond valt, donker vervangt zonneschijn en bij de open haard spelen we ‘koehandel’, een spelletje waarbij je op dieren moet bieden alsof je meedoet aan een veiling. Daarna is het tijd voor een modeshow van mijn nieuwe kleren. Als ik mijn nieuwe tas laat zien is mijn b’zusje door het dolle heen. “Wat een mooie sacoche.” Vaak bedoelen we hetzelfde, alleen spreken we het net iets anders uit. Eenmaal in bed, staar ik uit het raam en zie ik de lichtjes die Antwerpen bewaken in de nacht. “Isi? Slaap je al?” Samen staan ze voor mijn slaapkamerdeur. “Welterusten lieverd, ik zie u graag,” zegt mijn moeder grappend. “Slaap wel,” fluistert mijn b’vader. De twee A’s lijken op elkaar, ook al zijn ze verschillend. Want al is Amsterdam mooier dan Parijs, Antwerpen ligt mooi op de route.
Isidore
37
Win een weekend Antwerpen voor 4 personen!
Young Humans of Amsterdam
Maak de leukste foto die je kunt bedenken als je het woord ‘inkijk’ hoort, deel deze op Facebook en tag INKIJK (facebook.com/inkijkamsterdam) erin. Zet er ook bij waarom jij zou moeten winnen! Waarom zou je dit willen winnen? Antwerpen is één van de populairste en hipste steden van Europa! Je zult slapen in de mooiste jeugdherberg van Antwerpen. Je kunt er gaan shoppen of musea bezoeken. En, niet verkeerd: uitgaan kan daar al vanaf 16 jaar! Vervoer is op eigen kosten, maar wij helpen je bij het regelen ervan.
Jeugdherberg Pulcinella Antwerp Central Hostel Tel: +32 (0)3 234 03 14 www.jeugdherbergen.be
Zoila (18) Waar woon je? Ik woon in Oud-West, een leuke buurt. Daar is er sprake van ‘gentrification’. Dat houdt in dat de buurt opgeknapt wordt door middel van nieuwe koffietentjes, nieuwbouw en zo. Een voorbeeld is De Hallen. Ik vind dat zelf echt heel fijn. Ga je veel uit? Ja, het Amsterdamse uitgaansleven vind ik wel leuk. Ik denk dat ik evenveel drink als een gemiddelde 18-jarige. Ik denk niet dat alcohol per se nodig is om het gezellig te hebben. Ik kan het ook prima leuk hebben zonder. Ik drink zelf wel, omdat ik alcohol best lekker vind. Ik heb ook een wijntraining gehad op mijn werk – ik ben bediener – en ik ben wat meer interesse gaan tonen in wijn. Zo drink ik nu ook wel vaker een wijntje bij het eten, omdat ik dat gewoon lekker vind. Zie je jezelf ook als volwassene, nu je 18 bent? Niet per se, want ik ben nog steeds schoolgaand. Maar het feit dat ik nog op op school zit met mensen die 12 zijn; zelf werk; zelf mijn zorgverzekering betaal en bezig ben met mijn interesses, geeft aan dat ik wel ouder ben. Leraren behandelen me ook meer als gelijke. Ik ben sowieso al best zelfstandig. Ook de manier waarop ik contacten onderhoud verandert: het is niet meer dat we op straat hangen, maar we hebben nu gewoon ‘koffiedates’. We zijn ook bezig met: wat wil ik later worden, wat wil ik studeren. We zijn wat meer toekomstgericht ingesteld. Vind je dat jammer, die ontwikkelingen? Nou ja, het brengt wel zekere verantwoordelijkheden met zich mee, maar het is wel fijner om als volwassene behandeld te worden dan als een klein kind. Dus dat je zelf keuzes mag maken. En als het fout gaat, is het jouw verantwoordelijkheid, maar als het goed gaat, is het ook jouw verantwoordelijkheid.
38 Lifestyle & Cultuur Tideman: “Belieber zijn is niet erg meer” Tijmen Dijkman zit in 4 havo van het Cartesius Lyceum, is één met zijn draaitafel en heeft zijn eigen artiestenmanagement opgezet. Hij heeft bijna 7000 volgers op soundcloud en produceert house. INKIJK sprak hem over zijn carrière en zijn visie op muziek. Tijmen is al vanaf de eerste klas bezig met dj-en. ‘’Ik was dertien jaar en raakte geïnspireerd door een vriend van mij. Hij maakte producties via Beatmaker, een programma waarmee je heel erg simpel kan mixen. Met dat programma ben ik ook begonnen.’’ Wat is nou het mooie aan produceren? ‘’Je maakt van niets, iets.’’ Verder houdt het veel meer in dan alleen zelf iets nieuws maken. Zo kun je een al bestaand nummer, zo bewerken dat het veel mooier wordt in een ander genre, zoals house. ‘’
Ondanks dat hij nu nog de enige is in zijn bedrijf, werkt hij wel samen met andere artiesten. “Dat begon toen ik op het Amsterdam Dance Event was.” Daar was dj-duo Glow in the Dark aanwezig. ‘’Zij helpen jonge producers om samen te kunnen werken met meer ervaren producers. Zo werk ik nu ook samen met iemand.’’ Als ik vraag wie, reageert hij zeer verlegen. ‘’Dat kan ik helaas niet zeggen.’’
Sinds vorig jaar heeft Tijmen zijn passie uitgebreid met een eigen artiestenmanagement: Tidemanmusic. Dat bestaat nu nog alleen uit Tijmen zelf, maar hij is van plan het uit te breiden: ‘’Ik ben op zoek naar artiesten die ik kan koppelen aan boekingen, zoals ik ben begonnen.’’
I have a dream Nederland, mijn vaderland. Het land dat bekendstaat om de gelukkigste mensen van de wereld. Het land waar (bijna) alles kan: drugs, red light district en kinderen die niet hebben geleerd om beleefd te zijn tegen ouders en ouderen. Veel hiervan is waar, maar voor sommigen is wonen in dat laagland helemaal niet zo geweldig. In Amsterdam, waar circa achthonderdduizend mensen wonen, zie je al een grote kloof. Een middag lopen door de grachtengordel en je ziet bijna geen enkele ‘getinte’ persoon. Op het Barlaeus, mijn school, geldt hetzelfde. Een van de allerwitste scholen die je kunt bedenken. Gênant. We doen wel alsof de Nederlanders met een andere afkomst ‘sociaal geaccepteerd’ worden, maar dat ervaren zij soms heel anders.
Ze voelen veelal dat er een breuk is. Ze worden anders aangekeken. Er wordt altijd ietsjes meer op hen gelet en het ergste: ze worden veel minder snel aangenomen op sollicitaties door hun buitenlandse naam. Hierdoor voelden de immigrantenjongeren zich grotendeels uitgesloten. Ze wantrouwen verschillende instituties als de media, politiek en het rechtssysteem. Door dit zichtbare sociale gat scheiden zij zich af van de ‘hoogopgeleiden’ en komen liever niet in stadse gelegenheden. Dit moet veranderen. Waar is de loyaliteit van Nederland? Ik zie het niet. Laten we barmhartig zijn naar onze medemens. Laten we de breuk repareren en laten we ervoor zorgen dat deze mensen zich thuis voelen waar ze thuis zijn. Dit is de enige oplossing om de naam die dit kikkerlandje krijgt waar te maken: het vrije land.
Paola
39 Als laatst wilde ik weten of hij nog tips had voor muziekproducers en/of -liefhebbers. ‘’Als tip zou ik geven om even goed tussen de muziek van je ouders te kijken, daar kunnen echt hele toffe dingen tussen zitten.’’ Voorbeelden heeft hij genoeg. Zo heeft hij zelf allerlei stoffige, maar toffe cd’s uit verschillende genres ontdekt in de boekenkast in de woonkamer. ‘’Zoals Bruce Springsteen.’’
Foto’s: Terra Lases
Wat voor muziek maakt Tijmen? “Ik maak progressive en future house. Progressive house is meer de stijl van Martin Garrix, future meer de stijl van Oliver Heldens.” De muziek uit de top 40 vindt Tijmen helemaal niks. ‘’Het is een beetje een populariteitswedstrijd geworden tussen artiesten.’’ Als ik vraag wat hij dan vindt van Adele of Justin Bieber, lacht hij. ‘’Ik geef wel toe dat het nieuwe album van Adele echt mooi is. Verder is het sinds vorig jaar niet erg meer om een belieber te zijn, omdat Justin Bieber echt geweldige nummers maakt.’’
Tijmen maakt zijn eigen bedrijf bekend door zichzelf te promoten. Dit doet hij door contact te zoeken met andere dj’s en door zijn muziek een gezicht te geven via social media. Ook jij kunt hem volgen! Tijmen is ook live te luisteren in club Rhythm, naast Ziggo Dome, waar hij tweemaal per maand staat. facebook: facebook.com/tidemanofficial soundcloud: soundcloud.com/tideman-1
Isidore
16 April 2016 Paradiso Amsterdam Win jij €250,-? Sc a zie n de n h ze oe Q jij R-c mee ode kun om t d te oen !
nkonthouden.nl/INKIJK
40 Stad & Nachtleven Anna, Roos en Eshkar organiseren hun eigen festival: #ODGH Jongeren ondernemen steeds meer. Zo spraken we eerder in dit blad al drie jongens die zelf een ontbijtservice begonnen; vorige editie spraken we de jongens van JOORDAAN die een eigen modebedrijfje hebben en natuurlijk lees je nu een tijdschrift dat volledig door jongeren is opgericht. Een aanstormend en vooral zeer aantrekkelijk plan is Onder De Groene Hemel: een nieuw festival van de dames Anna Vos (18), Roos Schreuder (17) en Eshkar Schoonderbeek (17) van het MLA. Voor hun profielwerkstuk zijn ze op dit idee gekomen. Eshkar vertelt: “Eigenlijk was Anna vorig jaar begonnen met een vriendin van het Amsterdams Lyceum. Toen mocht dat niet doorgaan omdat die vriendin op een andere school zat, dus zijn wij met z’n drieën doorgegaan. We doen het samen omdat we alle drie ons eigen idee van een festival hebben en daarmee een heel gevarieerd festival creëren.” Wij spraken de dames over hun festival. Het organiseren van een festival Eshkar: “We zijn eigenlijk heel ruim en onrealistisch begonnen. Een goed stappenplan geeft je zeker een voorsprong als je zo’n evenement wilt organiseren.” Anna: “Eerst maakten wij onze beslissingen puur instinctief. Nu kijken we vooral naar de dingen die echt heel belangrijk zijn, zoals locatie en artiesten.” De dames lopen vooral ertegenaan dat ze geen budget hebben. “Ons plan ligt klaar en wordt door velen warm ontvangen. Het is nu nog de taak om het echt plaats te laten vinden,” aldus Eshkar. Meer info: zie facebook.com/onderdegroenehemel2016 of mail naar onderdegroenehemel2016@gmail.com
Het festival zelf Het plan was eerst om het festival plaats te laten vinden op 11 juni. “Dat wordt hem helaas niet. We hebben contact met de Melkweg, en die vinden het een erg leuk plan, alleen zijn alle weekenddagen volgeboekt, dus nu kijken we naar een andere geschikte datum. We zijn er nog mee bezig,” aldus Roos. Heel veel geld zul je niet kwijt zijn aan een bezoek aan #ODGH: de prijs zal tussen de 10 en 15 euro liggen. Eshkar: “Het festival moet natuurlijk aantrekkelijk blijven!” Wat kun je verwachten op het festival? Anna: “We willen het liefst onbekende en beginnende bandjes. Zo zijn we niet veel geld kwijt en kunnen we hen promoten in Amsterdam. De meeste bandjes die we nu hebben, zijn schoolbandjes die groter denken.” Namen die ik hoor zijn Convince, No Future Kids en de DJ’s Dualistic en Alex Ranzino. Mij klinkt het onbekend in de oren, maar ik raak er des te meer benieuwd naar. “Als iemand een goede band kent, kun je ons ook nog mailen,” benadrukt Eshkar. Studeren Gaan de chickies later ook nog iets met festivals doen? Eshkar: “Ik zou zelf graag vrijetijdsmanagement studeren.” Roos weet het niet zeker. “Ik zou zelf niet per se iets met het organiseren van festivals willen doen later.” Anna wilde al eerder muziekmanagement studeren. Daar leer je ook een festival te organiseren. Anna: “Hoe leuk zou het zijn om iedereen op jouw eigen festival te zien genieten zoals ik altijd doe op een festival!”
Tahrim Eshkar
Roos
Anna
Stad & Nachtleven 41 Leggo
Vondelpark
Skot
Een groene oase, midden in de met baksteen gemetselde vlakte genaamd Amsterdam. Een stuk grond met bomen uit verschillende continenten; en met vogels die zich hier voor eeuwig gevestigd hebben en uit volle borst hun zang laten horen. Voor de een is het een plek om de bijna drie kilometer lange route rond het park te lopen (met de hond aan de zijde), voor de ander een plek om intens te genieten van de welbekende Amsterdamse kruiden en liters Heinekenbier.
Oké, ik ga even een hele onpopulaire mening met jullie delen, maar ik haat het Vondelpark. Haat is een sterk woord ja, maar echt hoor, er is zo veel beters te vinden in de stad. Misschien is het omdat ik er amper kom, maar ik zie ook geen reden om er wel heen te gaan. Misschien heeft het te maken met de misschien heeft het te maken met de bepaalde groepen die er komen. De hype van scholen die grenzen aan deze groene toestand, om hier met z’n allen te gaan chillen.
Het Vondelpark is een fijne omgeving voor de rasechte Amsterdammer. Het is de utopie, de locatie die geen grenzen kent, waarin wij als Amsterdammers onze vrijheden en onze rechten kunnen vieren. Op deze plek is iedereen gelijk en kijkt niemand je raar of gek aan, wanneer je jezelf een onderdeel maakt van een conversatie van twee vreemden en hen onderbreekt.
Misschien ligt het gewoon aan mij, maar ik snap het gewoon niet. Kom je chillen in Vondel? Antwoord: Nee. Vooral zomers is het er overbevolkt en lig je ingeklemd tussen onbekende stadsgenoten. Ingeklemd liggen tussen stadsgenoten doe ik wel in bed als m’n ouders niet thuis zijn. Ik heb ook het idee dat het vooral veel import-Amsterdammers zijn die er stoer gaan liggen zijn. Kijk, als je uit Groningen of Middelburg of Lutjebroek komt, dan snap ik het nog wel.
Niets voor niets draagt het park de naam van ‘de prins der dichters’: Vondel, die talloze treurspelen, leer-, lof- en hekeldichten geschreven heeft, die met zijn gedichten zijn denken laat spreken en het publiek activeert. Sommigen noemen het Vondelpark ‘the Central Park’ van Amsterdam, anderen noemen het het ‘Forum’. Toch klaagt men, met deze vrijheden, over de obscure sfeer die rondhangt op de winteravonden en weent men over de overdosis afval en toeristen. Maar deze minpunten zijn allemaal slechts afhankelijk van de vrije keuze van de mens: namelijk op welk moment en bij welk schouwspel je het theater binnenstapt.
Je hebt je hele leven over dat Vondelpark gehoord en nu wil je het meemaken ook, al was het maar om er een instagrammetje van te maken zodat iedereen van je Groningse middelbare school kan zien hoe goed het wel niet met je gaat. Maar ja, als je uit Groningen of Middelburg of Lutjebroek komt ben je sowieso al met minder tevreden. Als Amsterdammers zijn wij toch bevoorrecht, met alles wat je maar kan bedenken binnen handbereik. Het zal vast ooit leuk geweest zijn totdat jullie meelopertjes het met z’n alle bombardeerden tot de beste plek van Amsterdam, want sindsdien is het dus niet meer leuk. Wij zouden toch beter moeten weten, want er zijn zo veel leukere parken te vinden die niet zijn volgepropt met toeristen die niet kunnen fietsen. Denk aan het vernieuwde Oosterpark, het nostalgische Amstelpark of zelfs het Rembrandtpark. Het is er rustig, je hebt geen hijgende hipsters in je nek en je hoeft je ook geen zorgen te maken over je halve school die voorbij komt lopen als jij net je tong in de keel van je nieuwe hossel probeert te steken. Fuck Vondel. En daar mee uit.
Jonathan
Anouk
42 Opleiding & Werk Vermoeid, na weer een dag versnipperd te hebben in de stadsbibliotheek, ben ik vijf uur geleden mijn bed in gestapt. Een bed zou het magische effect van kalmte of rust moeten hebben. Dat werkt dus niet als je maar vijf uur van het bed gebruikmaakt. Moe word ik teruggegeven aan de echte grote-mensen-wereld, door de demonen en engelen uit mijn dromen. Blijven liggen wil ik wel, maar dat zou allerminst verstandig zijn. Ik strompel mijn kamer uit en dwaal als een spook naar de keuken. Met enkele hoge tonen en een geluid dat me doet denken aan hoe mijn vader snurkte, produceert mijn koffiezetapparaat een wondermiddel waarzonder ik deze week niet had kunnen leven. Mijn telefoonalarm piept om negen uur. Ik feliciteer mezelf en geef mezelf – figuurlijk, anders lijk ik wel gek – een schouderklopje. ‘Yes, ik ben eerder wakker dan mijn wekker!’ Overigens is dat enkel iets wat me in deze week en haar zusterweken lukt, daarbuiten bijna nooit. Iets wat ook eigen is aan deze week, is dat de metro altijd plots vertraagd is. Al twee keer eerder hebben vrienden mij op mijn aankomststation moeten redden, als geïmproviseerde fietstaxi. Het nadeel aan wonen in het zuidoosten van de stad en vervolgens tien kilometer verderop naar school gaan is dat je dan gebonden bent aan de metro.
Welkom in onze prestatiemaatschappij Tahrim Ramdjan zit in zijn examenjaar. Hij heeft al drie jaar om de paar maanden een schoolexamenweek, met als eindpunt het aanstormende CSE. Hij schrijft een tribuut aan de afgelopen tien schoolexamenweken en doet verslag van een dag uit zijn leven tijdens de examenweek.
Dat is tenminste als je niet wilt, kunt of simpelweg te lui bent om dagelijks bij elkaar twee uur te fietsen. Ik heb wel eens willen verkassen, maar wonen in deze buurt zorgt er toch voor dat ik dicht bij mezelf kan blijven. Ik wijk uit naar de trein. Dat kost me twee euro, die ik braaf betaal, al is de kans om met zwartrijden gepakt te worden op een ritje van vijf minuten wel ontzettend klein. Een klein halfuur later sta ik voor het lokaal waar ik de komende twee uur verblijf. Met drie pennen in de aanslag, een woordenboek, zelfs een potlood en gum – terwijl dat niet eens is toegestaan – snel ik, zodra de deur opengaat, het lokaal binnen en neem ik plaats. De volgende twee uur zijn een mengeling van gedachten als enerzijds ‘I got this’ en anderzijds ‘shit, wanneer zijn de herkansingen?’, gepaard met cravings naar chocoladecroissantjes.
43 Dan ben ik alweer op weg naar de stadsbibliotheek. Daar bivakkeer ik de hele examenweek, tot de bieb sluit om tien uur. Gelukkig ben ik er met mijn vrienden. Samen worden we een mentaal sociaal wrak. Stampen tot je erbij neervalt of kansrekenen tot je erover droomt (true story).
Dan zouden sommige van mijn jaargenoten geen Concerta en Ritalin slikken. Dan realiseer ik me: waar zijn we in godsnaam mee bezig? We zijn zeventien. We zouden domme of gekke dingen moeten doen en plezier moeten hebben, maar toch verspillen we bijna acht weken per jaar aan leren in de stadsbibliotheek. Waarom? Oh ja – de hoogte van je gemiddeldes is heilig in ons onderwijssysteem. Een vriendin van me is vorig jaar gezakt op het verschil van één cijfer achter de komma; en als je slaagt, laten sommige studies je niet eens toe onder het gemiddelde van, bijvoorbeeld, een 8.
Men is puur gefocust op cijfers en presteren, lijkt het. En als we alleen naar cijfers kijken, kijken we niet meer naar de menselijke vermogens. Denk daarbij aan onze creatieve mogelijkheden, maar ook aan onze limieten, die we hebben puur omdat we mens zijn. Geen wonder dat jongeren burn-outs krijgen; geen wonder dat studiecoaches en bijlesinstituten hoogtij vieren. Zowel mijn vrienden als ikzelf zijn inmiddels in het keurslijf van dat cijfersdenken gedwongen, anders zouden we onszelf niet telkens in en rondom de pta-weken opsluiten in de stadsbieb. En dan zouden sommige van mijn jaargenoten geen Concerta en Ritalin slikken. Dat doen ze namelijk niet omdat ze AD(H)D hebben, hoor, maar omdat ze zo sneller denken te leren. Twee weken later krijg ik mijn examen terug. Ik heb een zeven en toch ben ik niet blij. Welkom in de prestatiemaatschappij. Ik word er gek van.
Tahrim Poncho aan en janken maar! We leven in een wereld waarin je niet zegt dat je je somber voelt: we houden het liever gezellig. Maar hoe lekker is het om af en toe een stevig potje te janken? Waarom zou je je daarvoor schamen? Vincent, Anneke, Jeroen, Florian en Mara nodigen je uit voor de meest zwaarmoedige voorstelling ooit. Zij bouwen de gymzaal in de nieuwe club DE SCHOOL (Dr Jan van Bremenstraat 1) om tot tranenkathedraal. Daar vieren ze samen met jou de romantiek, de schoonheid en het plezier van somber zijn.
DE SCHOOL
9, 10 & 11 maart - 16u kaarten: www.krakeling.nl 8, 9, 10 & 11 maart - 20u kaarten: www.frascatitheater.nl
44 Amusement
Ik mis je, dansende banaan Een ode aan Hyves Oh Hyves, we hebben zo veel uren samen doorgebracht, zo veel dingen meegemaakt. Je was mijn eerste liefde, mijn ontmaagding van het wereldwijde web. Ik mis je zo. Je was zo heerlijk naïef, onschuldig. Je leerde me hoe het moet, hoe het hoort. Je was zo populair, iedereen wilde je. Iedereen kreeg je ook, je ging van drie naar tien miljoen. Het sletje van Nederland? Niemand leek het erg te vinden. Ik snap wel dat je weg bent gegaan hoor, daar niet van. Het waren immers ook andere tijden. Tijden waarin we massaal hyvesvriendjes werden met Jan Peter Balkenende, tijden waarin we massaal Eccky en Pet Party speelden.
Nu ik weer aan je terugdenk, vraag ik me af waarom ik je ooit verlaten heb. Nu ik weer aan je terugdenk, vraag ik me af waarom ik je ooit verlaten heb. Ik geef het toe, ik ging eerst weg, wilde me niet binden, even bij de buren gluren. Maar je kan niet ontkennen dat jij uiteindelijk degene was die de deur definitief dichtdeed.
Veelzijdig, dat was je ook, want je kon je profiel pimpen in alle kleuren van de regenboog. En niet alleen dat; ook je emoticonbibliotheek was vele malen groter dan waar ik het nu mee moet doen. Ik mis je, dansende banaan, dat mag je best weten. Ook in de rest van je doen en laten: je had zoveel opties, zoveel knopjes, zoveel mogelijkheden. Och, we waren nog zo onschuldig. Tikken had met jou nog een heel andere betekenis dan dat het nu heeft. Jij kende een kant van mij die nu nog zelden naar boven komt. Een kant die voornamelijk bestond uit lyrics van Yes-R, inbraakjes en duckfaces. Ik mis je bij vlagen. Ik mis je iedere keer dat ik “XD” voorbij zie komen. Ik mis je wanneer ik dat saaie wit met blauw wel zat ben. Ik mis je vooral op momenten dat een like niet passend is, maar een respect alles zou zeggen. Net zoals met krabbels: Hyvestijden komen en gaan, maar de mooiste herinneringen blijven altijd bestaan. Behalve de dansende banaan.
Je was wel een beetje een golddigger, dat moet je toegeven. Als zij die jou adoreerden je wat extra’s toestaken, zei je opeens ja tegen dingen waar je daarvoor altijd heel stellig over was.
Anouk
Lifestyle & Cultuur
45
Michelle ownt de piste Na Brenda en Youri in de vorige editie van INKIJK te hebben gevolgd, moesten we iets nieuws verzinnen. Wie is er nu ‘bijzonder’ genoeg en vindt het oké dat ik hun parasiet word? Na lang nadenken ben ik op een vriendin afgestapt. Haar naam? Michelle. Ze is 15 jaar oud en woont in Diemen. Wat er bijzonder aan haar is? Zij snowboardt. Het is waar, veel mensen doen aan deze sport - maar die beoefenen het alleen als ze op wintersport gaan. Nee, deze dame gaat drie keer per week naar Snowplanet in Spaarnwoude, waar ze de allervetste tricks doet en supersnel de baan af snelt. En wij mogen mee. Daar staat ze dan, op ons te wachten. Gekleed in stijl; waterdichte broek, dikke jas en haar handschoenen in haar hand. ‘Mijn helm ligt nog binnen,” zegt ze. Wij krijgen snowboardschoenen, want met onze normale sneakers mogen we de baan niet op. Als we eenmaal binnen zijn, ontmoeten we haar vader. Samen zijn ze hier regelmatig te vinden. “Ik ging voor het eerst snowboarden toen ik 7 was, dat was ook hier. Sindsdien heb ik het altijd gedaan in Oostenrijk, maar sinds een jaar of 2 ben ik een echte local op Planet.” Ze laat haar pas zien. “Helaas staat deze lelijke foto erop, maar dat kan ik nog wel aan.” Als ik vraag of ze nog wel eens valt, lacht ze. “Ik val met regelmaat, maar vaak niet erg hard. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit iets gebroken. Wel heb ik eens mijn arm uit de kom gehad, dat was geen pretje. En een paar maanden later werd ik van de piste in Oostenrijk gehaald met een helikopter, omdat ik keihard was gevallen.” Ze haalt haar schouders op. “Maar voor de rest: als ik een blessure oploop, ben ik nooit langer dan een weekje weg. Ik ga het anders te erg missen.” We gaan omhoog met een sleepliftje, waarna Sam (mijn fotograaf) en ik weer iets naar beneden gaan voor de foto’s. Michelle groet een aantal mensen voor ze vraagt of ze al naar beneden mag. Eenmaal na de foto’s zegt ze dat de community hier heel anders is dan bijvoorbeeld op school. “Iedereen is vriendjes met elkaar, nauwelijks ruzies onderling of ander soort drama.” Ook zijn de leeftijden zijn erg divers. “De jongste die hier board is8, de oudste 73, en iedereen kent elkaar. Net een dorp, alleen hebben we allemaal dezelfde passie. Namelijk, onze liefde voor het snowboarden.”
Hier en daar zie ik wel een aantal mensen dat aan het skiën is, maar die zijn duidelijk in de minderheid. Verder doet Michelle wel mee aan wedstrijden, maar niet erg vaak. “Het liefst ga ik naar de Olympische Spelen, maar dat wordt nog een uitdaging. Ik vind wedstrijden wel leuk. Je moet competitie hebben, want anders word je niet beter, maar het mag absoluut geen verplichting worden. Ik doe het vooral voor de lol. Of ik er ergens mee kom, is een ander verhaal.” Voor de beginnende snowboarder zegt ze: “ga alsjeblieft niet yolo naar beneden, neem eerst wat lessen en leer de basisvaardigheden. Daarna heel veel oefenen. Wees niet bang om je grenzen te verleggen, maar weet wel wat je wel en nog niet onder controle hebt. Wat je nog niet kan bouw je langzaam op totdat het wel een keer lukt. Zo leer je het het snelste. En wees niet bang om te vallen, zelfs de pro’s doen dat nog wel eens!”
Fleur
46 Stad & Nachtleven
Leeuw zegt nee tegen LSD LSD is een vrij bekende drug, hoewel het aantal gebruikers ervan toch erg meevalt in Nederland. Maar voordat je verder leest en op leuke ideeën komt, waarschuw ik je, dat dit zeker niet zomaar iets is. Ook als je ervaring hebt met andere tripmiddelen, zoals truffels en paddo’s, kan je versteld staan van de heftige effecten die LSD met zich meebrengt. Het risico op een bad trip en op mogelijke psychische gevolgen is vele malen groter. Mijn medetripper en ik hadden op een rustige zaterdagavond zin om weer eens te truffelen. Maar aangezien we minderjarig zijn, kunnen we in de smartshops geen truffels kopen, dus besloten we maar een dealer om twee strips LSD te vragen. Want ja, we wilden wel iets psychedelisch en als we de vertrouwde truffels niet konden krijgen, waren we helaas wel genoodzaakt om aan de harddrugs te gaan.
Twee strips voor tien euro
Om een uur of tien, bracht de dealer de LSD langs huis. We hadden twee strips voor tien euro gekregen met een waarschuwing van de dealer, dat het vrij sterk was. We legden allebei een strip LSD op onze tong, nog met de naïeve gedachte dat het niets was. Mijn ouders sliepen al en ik zat met mijn medetripper in het kantoor van mijn vader. Na een poosje merkten we dat de vloer begon te ademen en te golven. Kleuren liepen in elkaar over, als een weerspiegeling in een glad wateroppervlak, waar iemand rustig met zijn hand doorheen ging. Het was ongeveer een uur nadat we het hadden ingenomen, toen het tapijt begon te zweven en een dansende vrouw op een artistiek schilderij daadwerkelijk begon te dansen en zelfs het schilderij verliet. Het was geweldig! Het geheel deed me denken aan truffels, alleen dan iets minder filosofisch, iets energieker en iets helderder. Het effect leek niet meer toe te nemen en we besloten buiten eens een kijkje te nemen. De nacht leek wel licht te geven, de sterren waren met duizenden, die met elkaar in verbinding stonden. Het was prachtig! Ik vergat steeds snel mijn bezigheden. Zo dacht ik er op een gegeven moment aan om niet op de weg te staan, omdat dat gevaarlijk kon zijn, maar even later was ik dat weer vergeten. Het effect, waarvan ik dacht dat het niet meer toenam, nam nu plotseling wel toe.
47 Waterslangen
We liepen door en mijn gedachtengang liep steeds meer in cirkels. Er zwommen gigantische waterslangen door de gracht, er groeiden takken tussen de stoeptegels, de buurt waar ik woon veranderde in een groot verlaten fabrieksterrein. Ik zag een brug, maar was die brug in de verte of stond ik al op die brug? De cirkelgedachten en de hallucinaties namen toe. En het besef dat ik zelf net zo goed een hersenspinsel was, kwam bij me op. Wat deed ik allemaal? Hoe moest ik überhaupt straks de weg nog terug vinden? Ik zag geen verschil meer in afstanden. Onze voetstappen klonken als veel meer dan twee. Waren we soms met een heleboel? Ik zag honderden van mezelf achter me aanlopen. Ik herkende mijn buurt niet meer. Waar was ik? Wie was ik zelf überhaupt? Wat onderscheidde mij nog van de rest? Als ik binnen zou zijn, zou ik me misschien minder zorgen maken. Wonder boven wonder heb ik ons veilig naar binnen weten te brengen. We zaten weer in mijn vaders kantoor, maar dat vergat ik om de haverklap. Als ik weer dacht aan buiten, dan was ik weer buiten, maar waar was ik echt? Hoe kon ik dat weten? Als ik ging liggen, voelde het alsof ik nog stond.
Verdwaald
Het tapijt kwam omhoog en bedekte de hele kamer. Alles werd oneindig verdubbeld. Waar was ik? En wie was ik? Ik was verdwaald geraakt in het tapijt. Hoe zag ik eruit? Was ik mezelf? Of was ik gewoon een voorwerp, dat ook in die kamer stond? Als een echo hoorde ik mezelf gillen om hulp in die oneindige tripwereld. In een nachtmerrie kan je niks gebeuren, maar als ik hier mijn eigen vingers zou afbijten, dan zou ik mijn vingers echt voorgoed kwijt zijn. Maar wat was echt?! Hoe zag de nuchtere wereld eruit?
We waren zo dom geweest om geen tripsitter te vragen. Mijn medetripper merkte dat ik in paniek raakte. “Als dit niet overgaat spring ik uit het raam!”, schreeuwde ik, waarna me de dood van meerdere LSD-trippers duidelijk werd. Heel af en toe kwam het bewustzijn weer terug waarin ik besefte dat ik aan het trippen was, iets wat me gerust stelde in de angsten die ik uitstond. Ik twijfelde niet al te lang en besloot mijn ouders wakker te maken. Ik ging op het bed liggen naast mijn moeder, die wakker was geworden.
‘Ik voel me net iemand uit een anti-drugsreclame,’ zei ik tegen mijn inmiddels weer slapende moeder. ‘Hoe is het nou, Leeuw,’ hoorde ik een stem vragen, ‘om niet meer te weten wie je bent? Vind je dit leuk? Nu zie je wat drugs met je kunnen doen! Is dat niet wat je wou? Jezelf kunnen verliezen en helemaal uit je dak gaan?! Nou, nu zie je hoe het is!’ De stem klonk verschrikkelijk boos. ‘Ik ben hier nu echt helemaal klaar mee!’, reageerde ik in paniek. Was het mijn geweten, dat tegen me sprak?
“Ik voel me niet goed, mama.” “Wat is er aan de hand?” “Ik weet niks meer.” “Hoe komt dat?”, vroeg mijn moeder.
Toen kwam de zon op en ik voelde de LSD-wereld wegglijden. Het leek alsof ik haar in de verte steeds kleiner zag worden. Mijn lichaam begon zich te ontspannen en mijn paniek veranderde in een opgelucht gevoel. Het was voorbij. Ik stond op en liep naar de woonkamer. Ik keek hoe het met mijn medetripper ging. Hij was ook in shock van wat er allemaal was gebeurd. Hij was gelukkig niet bad gegaan en had het nog tamelijk naar zijn zin gehad, maar hij was het met me eens dat dit niet zomaar een grapje was voor op de zaterdagnacht.
Ik begreep amper wat ze zei. Alles werd overstemd door een hels kabaal, dat op het ritme van het kloppen van mijn razend snel kloppende hart ging. “LSD, en ik heb een hele erge bad trip,” antwoordde ik, wetende dat mijn ma daar niet blij mee zou zijn. Ik had nooit gedacht dat ik eens zo’n erge bad trip zou krijgen, dat ik mijn moeder zou moeten wekken. Maar het gebeurde wel. Iets wat ik met al mijn drugskennis had onderschat, dat het ook mij kon overkomen. Mijn hele lichaam rilde van angst! Als mijn moeder er niet was geweest was ik waarschijnlijk uit het raam gesprongen. Niet omdat ik zou denken dat dat me zou redden, maar omdat doodgaan me een fijnere gedachte leek, dan deze trip nog te moeten uitzitten.
Preek
Mijn moeder beloofde me dat ze ervoor zou zorgen dat ik niks geks kon doen. Ik heb daar toen ongeveer vijf uren, die voelden als weken, vol van angst gelegen. Terwijl mijn medetripper nog steeds in het kantoor van mijn vader het heel erg naar zijn zin had.
Even later werd het tijd voor de preek van mijn ouders. Ik vertelde mijn vader dat dit een verschrikkelijk domme fout was geweest, maar dat ik blij was dat ik dát nu wist, nadat er niks ernstigs was gebeurd. Behalve dan het hebben opgedaan van een verschrikkelijk enge ervaring, waar ik nog vaak met angst aan terug zal denken. Toen mijn vader klaar was met preken, wilde hij nog één dingetje weten: “Tijdens jouw LSD-trip vannacht... Had je toen ook, dat het tapijt ging zweven?” “Ja, het tapijt in jouw kantoor ging zweven,” antwoordde ik. “Dan is er sinds de jaren tachtig dus niets veranderd.” Illustratie: Zoë Jolink
Leeuw
48 Wereld & Eten
Advertorial
Maak leren meer van deze tijd
“Een beeld zegt meer dan duizend woorden.” Deze uitspraak is een cliché, maar een cliche met een reden. Nieuwsuur in de klas helpt leerlingen en leraren af van het lezen van lange teksten, waarbij je de aandacht verliest. Met korte filmpjes, van tien minuten, praten zij jongeren op de middelbare school bij over actuele onderwerpen.
Nieuwsuur in de klas is onderdeel van een groter project genaamd ‘In de klas’ waarin programma’s van de publieke omroep worden bewerkt voor Schooltv. Nieuwsuur is een actualiteitenprogramma met onderwerpen die zo breed uiteenlopen, dat ze altijd wel ergens bij aansluiten. Zo zijn er filmpjes over de krediet- en bankencrisis te vinden te vinden, die te gebruiken zijn bij het vak economie. Of filmpjes over conflicten in de politiek, die van pas komen bij maatschappijleer. Nu denk je misschien: ‘ik krijg al genoeg actualiteit mee via social media’. Schooltv gaat echter dieper op de inhoud in. What’s more: gratis bieden zij deze video’s aan.
De filmpjes sluiten veel beter aan op al de dingen, die in de boeken van jou en mij staan.
zit zelfs een lesbrief, zodat de leraar zelf geen vragen meer hoeft te bedenken. Nu gebruiken de meeste leraren wel filmfragmenten in de lessen, alleen zijn die vaak veel te lang waardoor je afdwaalt. Bij Nieuwsuur in de klas, zijn alle items maximaal tien minuten, waardoor dit dus niet gebeurt. Verder staat er bij ieder filmpje een aantal woorden. Als je op die woorden klikt, kun je video’s bekijken die over hetzelfde onderwerp gaan. Een voorbeeld? De problematiek rondom IS is een regelmatig terugkerend thema. Dit wordt met items uit Nieuwsuur op compacte en overzichtelijke manier aangeboden in Nieuwsuur in de klas. Dit alles staat op Schooltv.nl. Wat deze site heerlijk maakt, is dat je een eigen profiel kunt aanmaken en daar al jouw favoriete video’s op kunt slaan. Je kunt zelfs een afspeellijst maken! Hierdoor vind je altijd de fragmenten terug. Zelfs op je telefoon vind je ze in een handomdraai. Schooltv.nl beschikt namelijk ook over een eigen app. Zo blijf je op de hoogte van alles wat er om je heen gebeurt.
Het prettige is dat na het uitzenden van de onderwerpen in Nieuwsuur (het grote-mensenprogramma), de video’s worden bewerkt en aangepast aan de leerling zelf, bijvoorbeeld door middel van een tijdbalk of een korte intro. Dit wordt gedaan door onderwijsprofessionals. Hierdoor sluiten de filmpjes veel beter aan op al de dingen, die in de boeken van jou en mij staan. Als je dus je dus een toets hebt, helpt het om deze filmpjes te kijken ter voorbereiding. Jekunt de video’s ook gebruiken als extra bij een presentatie of werkstuk.
Nieuwsuur in de klas en andere programma’s zijn nog geen jaar in de lucht, maar steeds meer groeiend onderdeel van Schooltv. De gebruikerscijfers stijgen en het wordt steeds populairder onder jongeren en leraren. De NTR is inmiddels bezig om naast Nieuwsuur, ook andere programma’s toe te voegen die de leerlingen nog meer aanspreken. Zo zijn de titels ‘Keuringsdienst van waarde’, ‘Andere tijden’ en ‘3 op reis’ inmiddels ook onderdeel van de collectie. Houd ze in de gaten!
In de klas is niet alleen heel erg handig voor leerlingen, maar ook voor alle docenten. Nieuwsuur in de klas, geeft hen de kans om op een frisse manier de lessen aan te pakken en zo hun kennis over te brengen. Bij ieder fragment
http://www.schooltv.nl/programma/nieuwsuur-in-de-klas/
Meer informatie over Nieuwsuur in de klas? Surf naar:
Amusement 49
Een coffeeshop, openhangende badjas en neuspiercing Ik was, denk ik, een jaar of vijftien. Het was een dinsdagavond. Vermoeid liep ik, met mijn haar in een knot en mijn oortjes in, van de snackbar naar huis. Ik ging net de kade op toen twee jongens met plastic tassen, ik denk van rond de twintig, mij aanspraken en mij vroegen of ik longvloei voor ze had. Hoewel ik er niet op mijn best uitzag, wilde ik graag toch een beetje indruk op ze maken. Dat zou ook lukken, dacht ik, want ik had altijd longvloei bij me. Ik wilde net mijn rugzak openritsen, toen ik me realiseerde dat ik de vloei in een andere tas had zitten. Shit. Ik vertelde dat het thuis lag, in de hoop dat ze me toch een beetje cool zouden vinden. De jongens vonden het wel jammer. Vervolgens vroegen ze mij of ik toevallig een coffeeshop kende die in de buurt zat. Dit was mijn kans! Zo casual mogelijk zei ik: “Nee, niet hier in de buurt, maar als je met tram 24 naar de Ruysdaelkade gaat en vervolgens richting de Albert Cuyp loopt, zit er aan de linkerkant een goede.” De jongens twijfelden, want “ov is duur”. “Oh, maar in tram 24 zitten toch geen controleurs, daar kun je makkelijk zwartrijden,” zei ik stoer. De jongens bedankten me voor het advies en liepen weg. Tevreden liep ik naar huis, in de hoop dat die jongens dachten: ‘wat een chill meisje, ze zal vast een jaar of achttien zijn’. Afgelopen zomer liep ik op een zonnige zondagmiddag in mijn pyjamabroek met kerstbomenprint met mijn hond door de straat naast mijn huis. Genietend keek ik om me heen. Mijn blik bleef hangen bij een balkon waar vier op elkaar gestapelde bierkratjes stonden. Alleen al door de verschillende kleuren van de verschillende merken – Heineken, Jupiler, Bavaria en Amstel – zag het er vrolijk uit. Ik wilde net mijn blik afwenden, toen de balkondeuren openzwaaiden. Er verscheen een student die tevreden plaatsnam op zijn balkon, gekleed in niet meer dan een boxer en een openhangende kamerjas. Hij haalde een sigaret tevoorschijn uit de zak van zijn jas en stak hem op. Ik keek weg, niet zeker wetend of de jongen mij ook had gezien, en glimlachte. Hoewel de kans vrij klein was, hoopte ik toch dat de student dat had gezien. Stiekem wilde ik een soort slaapoutfit-connectie met deze vent en
hoopte ik die door middel van het glimlachje te bereiken. Ik keek weer naar het balkon, met een kleine verwachting van een grijns terug, maar de student was inmiddels weer naar binnen gegaan, waarschijnlijk terug naar zijn mede-halfnaaktlopers met wie hij wel een klik voelde. Het was herfstvakantie en ik zat in de Openbare Bibliotheek bij het Centraal Station te blokken voor de SE-week. Met twee tassen vol boeken, koffie en eten om me heen zat ik tussen mijn vrienden aan een grote tafel op de tweede verdieping. De helft van mijn vrienden waren net even roken of lunchen, toen er een meisje naar me toekwam. Ze was denk ik net zo oud als ik, had groen haar en een neuspiercing. Ze zat al een uurtje aan dezelfde tafel als ik,. Ze keek naar mijn boeken en vroeg: “Heb jij toevallig wiskunde B deel 3 bij je?” Ik knikte. “Mag ik die misschien van je lenen? Ik ben de mijne vergeten.” Ik, als controlfreak die altijd drie keer checkt of ze wel de goede boeken bij zich heeft, loog: “Ja natuurlijk, dat heb ik ook altijd.” “Top, dankjewel, heb je misschien ook een pen voor me?” “Nee, ik heb er maar een,” zei ik. Ook dit was niet waar, maar ik zei het dit keer niet omdat ik het haar niet gunde, of omdat ik dacht: ‘stomme trut, neem je eigen pen mee’, maar omdat ik op de een of andere manier stiekem wilde dat dit meisje dacht dat ik net zo nonchalant, net zo’n warhoofd was als zij en eigenlijk als de gemiddelde scholier. Want ja, wat is er cool aan iemand die alles op orde heeft? Hoe hard ik ook mijn best doe om indruk te maken op vreemde mensen, hoe graag ik me soms zelfs anders wil voordoen dan ik ben, ik weet zelf ook wel het antwoord op de vraag wat andere mensen van mij vinden: niets. Passanten vinden niets van mij, of in ieder geval niet veel. Hoe ik dit weet? Ik vind ook niets van andere mensen. Anders had ik meer onthouden dan een stel Albert Heijntassen, een openhangende badjas en een neuspiercing.
Pleun
50 Wereld & Eten Young Humans of Amsterdam Thomas (16) Je was druk aan het kaartspelen. Wat is het verhaal daarachter? Ik weet niet echt precies hoe ik ben begonnen, maar op een gegeven moment kende ik gewoon wat kaarttrucs. Ik dacht: laat ik het gewoon op straat doen, ook om te oefenen, en dat vond ik zo leuk, dat ik dat ben blijven doen. Ik ben begonnen op YouTube, met gewoon wat simpele tutorials, beetje trucjes die je in twee minuten kon leren. Ik liet toen mijn neef dat weleens zien, en dat bleef ik uiteindelijk doen, dus dat werd een soort van ‘auditie’ van mijn trucjes steeds. Op een gegeven moment begon ik ook echt wat te kunnen. Dat is zo’n anderhalfjaar geleden al. Heb je dit altijd al leuk gevonden? Niet echt, het kwam vanzelf. Hiervoor deed ik heel veel met rap en daarvoor was ik soort van dj. Ik weet ook niet waarom – ik ben die persoon die van alles probeert, daarmee gaat klooien en uiteindelijk doe ik er wat mee. In principe zou ik het kaartspelen over een paar maanden ook helemaal niet meer leuk kunnen vinden, al heb ik dat nog niet gemerkt. Soms had ik niet zoveel geld om geavanceerdere dingen te halen, maar dat valt nu wel mee. Ik denk dat ik er nog wel even mee bezig ben. Gebruik je wel eens geestverruimende middelen? Ja, af en toe blow ik wel. Drinken doe ik niet echt, maar af en toe een jointje is wel leuk. Blowen vind ik chiller dan drinken, omdat het iets veiliger is – het is lastig om een overdosis aan wiet te hebben en alcoholvergiftiging is best een groot risico. Ook vind ik het fijner dat ik de controle over mijn lichaam wat meer heb als ik stoned ben: als ik dronken ben, ga ik al snel op mijn bek. Ik ben al een paar keer zo van mijn fiets afgeflikkerd… Wil je later iets doen met goochelen? Nog niet helemaal. Ik wil wel een tussenjaar nemen, dan blijf ik in Amsterdam en dan wil ik naar Amerika om iets te studeren met goochelen. Maar het zou best kunnen dat dat tegen de zesde klas veranderd is. Op dit moment is mijn grootste voorbeeld Timon Krause, een mentalist waar ik ook stage bij heb gelopen. Als het lukt, zou je me misschien over tien jaar in mijn eigen goochelshow zien.
Koken met je squad In de spotlight:
Andrea Alvarez (18)
Wat vind je leuk aan koken? “Koken zit in mijn familie, sinds ik klein ben hielp ik mijn moeder in de keuken. Ik sta daarom dagelijks in de keuken. Klinkt raar, maar het heeft iets ontspannends. Met wat muziek op de achtergrond kan ik uren bezig zijn. Ik kook regelmatig voor restaurants, dus ik verdien er ook wat geld mee. Verder kook ik graag voor mijn vrienden, het is leuk om hen te zien genieten van wat je hebt gemaakt. Eten brengt mensen bij elkaar. Het is iets waar iedereen van houdt.” Hoe vaak in de week kook je ongeveer? “Het ligt eraan. Als ik alleen thuis ben, kook ik sowieso. Vaak kook ik in de weekenden voor mijn familie, omdat ik er dan meer tijd voor heb. Dus gemiddeld zo’n drie keer per week. Ik vind zeker dat jongeren zelf moeten koken, omdat je niet voor altijd bij je ouders zult wonen. Je moet zelf ook goede gerechten kunnen maken. Bovendien is het veel gezonder en voordeliger om te koken in plaats van eten bestellen of kant-en-klaar maaltijden te gebruiken. Los daar van is het altijd leuk als je goed kan koken. Je vrienden zullen het op de prijs stellen, geloof me.”
Andrea’s recept: Garnalen dumplings
voor 8 personen
Deeg Ingrediënten: 300 gr. bloem 200 ml. gekookt water snufje zout
Sausje Ingrediënten: 1 eetlepel sojasaus 2 eetlepel lichte sojasaus 1 eetlepel ketjap
duur: 50 minuten
Vulling Ingrediënten: 300 gr. garnalen 1,5 tl zout 1 el suiker/honing 1 el rijstazijn 1 el donkere sojasaus/ketjap 1 el lichte sojasaus/kikkoman 2 el sesamolie 200 gr pak soi 2 lente-uien 2 tl fijngehakte gember 1 fijngehakt teentje knoflook
Lifestyle & Cultuur 51 Bereidingswijze 1. Mix de bloem, zout en het gekookte water met chopsticks in een grote kom. 2. Zodra het deeg samenkomt, kneed je het voor 10 minuten, totdat het een goed geheel is. 3. Bedek het deeg met folie, laat het 20 minuten rusten. 4. Hak je garnalen fijn. 5. Voeg het zout, de suiker/honing, rijstazijn, donkere sojasaus, lichte sojasaus en sesamolie toe. 6. Roer dit in één richting goed door tot het mengsel bindt. 7. Hak vervolgens de pak soi en lente-ui in stukjes en voeg dit, met gember en knooflook, toe aan ‘t garnalenmengsel. 8. Doe wat bloem op je aanrecht en verdeel het deeg, dat je 20 minuten hebt laten rusten, in 32 gelijke stukken. 9. Zorg dat je elk stukje een beetje bedekt met bloem, zodat het niet te veel gaat plakken. Neem een stukje en druk het plat met je handpalm. 10. Rol elk stukje deeg in een dunne cirkel met een diameter van ongeveer 8 cm. 11. Neem de cirkel van deeg in je hand en stop in het midden een theelepel garnalenvulling. Vouw het deeg over: de vulling sluit in en je krijgt als het ware een halve maan. 12. Druk het uiteinde aan elkaar en pak telkens een stukje erbij, wat je weer samenknijpt, om een patroon te vormen. Zorg dat er geen vulling komt op de plek waar je het deeg samenknijpt, anders zal de dumpling niet goed sluiten. 13. Kook de dumplings in twee beurten, 16 per keer. Doe 1 eetlepel olie in een grote pan met een middelhoog vuur en bak de dumplings met de platte kant naar beneden voor 2 minuten, totdat de onderkant bruin is. 14. Voeg vervolgens 100 ml. koud water toe aan de pan en doe direct een deksel op de pan. 15. Stoom de dumplings voor 8 minuten, of totdat al het water is verdampt. 16. Haal de dumplings uit de pan zodra ze makkelijk los te maken zijn. Doe het voorzichtig, zodat ze niet kapot gaan. 17. Mix de sesamolie en soyasaus voor het sausje.
Tahrim
#TB: Brenda en Youri In de vorige editie van INKIJK volgden we de 17-jarige Brenda. Zij ruilde chips in voor appels. Na een halfjaar wilden we toch weer even een inkijkje nemen in haar leven. “De laatste weken waren soms wat moeilijker voor mij, wonder boven wonder ben ik weer afgevallen tijdens de kerstdagen. Maar toch blijf ik het opgeblazen gevoel houden, waardoor ik me toch weer slecht ga voelen. Ik denk dat dat komt omdat ik weet dat ik dunner ben geweest dan dat ik nu ben, dus ik zie of voel het meteen als er ook maar een kilootje bijkomt. Wat wel fijn is: als iemand naast me een enorme bak chips of ander junkfood gaat eten, word ik niet meer jaloers of wil ik niet meer iets ongezonds. Ik ben gewoon nog steeds gek op appels. Verder krijg ik soms nog wel eens een gemene opmerking naar mijn hoofd geslingerd. Ik blijf er heel rustig onder en mijn vrienden helpen me altijd. Het leven wordt steeds beter.” Maar naast Brenda hebben we ook contact gezocht met Youri. Hij wist stiekem altijd al dat hij een jongen was, maar is geboren als meisje en recent begonnen met het ombouwen van zijn geslacht. Hoe is het met hem? “Er is niet heel veel veranderd na de eerste editie van INKIJK eigenlijk. Ik voel me oké, wel met ups en downs, maar het gaat prima. Ik ben nu vooral bezig om mijn eigen leven een beetje op orde te krijgen. Helaas zie ik daardoor mijn vrienden minder, maar ze begrijpen me en steunen me wel met wat ik doe. Voor de rest ben ik bijna klaar met mijn opleiding en wil ik het liefst nu naar de toneelacademie in Utrecht, maar of ik daar binnenkom is de vraag. Ik heb geen ervaring in toneelspelen, maar je kan er je ei kwijt. Dat is eigenlijk wat ik wil.”
Fleur
52 Stad & Nachtleven
Agenda 23/6 GABBERS 25/6
10/6 PINKPOP 12/6
17/3 IN THE PICTURE 20/3
29/4 AMSTERDANS
Lachen tot je niet meer bijkomt. Bereid je maar daarop voor als je naar GABBERS gaat: een buitenkansje om Jandino Asporaat (van De Dino Show), Roué Verveer, Guido Weijers en Philippe Goebels in één show te zien, en dat ook nog in de Ziggo Dome!
In The Picture is het jongerenfestival in Zuidoost dat vier dagen lang duurt en elementen bevat van theater, dans, spoken word, muziek en andere kunstvormen. Laat jezelf tot leven komen op ITP. Het festival speelt zich voornamelijk in het Bijlmerparktheater af.
8/5 4/3
SECRET LOVE
Een hedendaagse tentoonstelling over het taboe rondom homoseksuelen en transgenders in China. Deze tentoonstelling probeert seksuele diversiteit bespreekbaar te maken. De maker van de tentoonstelling: “Dit is iets dat niemand eerder heeft gedaan”. Super interessant dus, als je tenminste ook vindt dat liefde geen geslacht kent!
CLOSER
Likeminds presenteert een stuk over broze illusies en bittere waarheden. In een metropool vinden vier verloren zielen elkaar: een ex-stripper, een bange schrijver, een kunstfotograaf en een recht-voor-zijn-raap dermatoloog. Op zoek naar menselijk contact, vluchtend voor zichzelf.
Leef je uit op één van Nederlands grootste festivals, maar dan aan de andere kant van het land: in het Limburgse Landgraaf! Met als main act de Red Hot Chilli Peppers. Let wel op voor de temperaturen: die lopen op tot de 30 graden. Neem genoeg water mee!
Danstalent? Meld je aan voor de eerste internationale danscompetitie in Nederland: AmsterDans. Ook zijn er workshops, masterclasses en netwerkmeetings waar je aan mee kunt doen om je te laten inspireren. Je kunt je aanmelden tot en met 10 april 2016.
29/2 AMY WINEHOUSE 4/9 A FAMILY PORTRAIT
Het Joods Historisch Museum presenteert Amy Winehouse: A Family Portrait, een persoonlijke en intieme tentoonstelling over deze geweldige jazz-zangeres zoals we haar nog nooit hebben gezien. De tentoonstelling is samengesteld door haar broer Alex Winehouse en Jewish Museum in Londen.
15/4 10/5
NOBODY HOME
Stond in december 2014 in het Compagnietheater. Deze indrukwekkende voorstelling gaat over het leven als asielzoeker, over het de band met het land van herkomst en vooral over hoe de spelers dit zelf hebben ervaren. Gelukkig komt deze voorstelling terug in seizoen 2015/2016. Ze staan 15 april in het Bijlmerparktheater. De herkansing is op 10 mei ook nog in cultuurcentrum Griffioen.
53
17/3 18/3 4/3 14/4 15/4
KOSTUUMVERKOOP VAN DE TONEELMAKERIJ
De zolder van de Toneelmakerij staat stampvol kostuums en requisieten die zij niet meer kunnen gebruiken, maar jij wel! Bemachtig nu die gekke broek uit ‘Lief en leed in het leven van de giraf’ of de dolk waarmee Macbeth zijn moorden pleegde…
50HURTZ
Is dubstep helemaal je ding? Dan is dit een aanrader! Op 50Hurtz heb je de avond van je leven en deelt iedereen liefde voor muziek en voor elkaar, door middel van dansen met onbekenden en heel veel water drinken.
22/5 COPA AMSTERDAM 25/5
Het jaarlijkse jeugdvoetbaltoernooi in het Olympisch Stadion. Al het hele jaar zitten oefenen op je goal? Pak je kans om te shinen! Dat kan overigens ook als je volleybalt, tennist of judo’t: ook daarvoor is er plek. En kijk je liever toe? Ook dat mag!
2/4
KUNSTENAARSBAL
Op 2 april 2016 vindt het vierde Kunstenaarsbal plaats. Een uniek multidisciplinair evenement vol beeldende kunst, fotografie, performance, theater, audiovisuele kunst en muziek. Dit allemaal in de mooiste locatie van Amsterdam. De Stadsschouwburg.
IN DE DIAMANTFABRIEK
Een nieuw talentenfestival waar studenten met talent op het podium staan. Muziek, theater, beeldende kunst, alles komt voorbij.
Met dank aan
Maria Lojanica (de PIT)
Het fee Ams st voor j terd o am ng
za 12 maart
De PIT presenteert:
PIT Boel @ PLLEK
Een avond vol nieuwe talenten, hangen met je beste maten, zelf het podium bestieren én gewoon lekker feesten. Komt dat zien bij de PIT Boel; het reizende, driemaandelijkse festival voor jonge helden, georganiseerd en geprogrammeerd door de PIT Crew. We doen nog even geheim over de namen, maar beeld je het volgende in: veel spoken word talent, nieuwe bandjes, de heetste rappers, performers, dj’s en veel meer… Zelf het podium overnemen? Dat kan bij de open mic! Neem je ukelele, drumstokken of gouden stembanden mee en jam erop los! Wil je dat, geef je wel even vooraf op via stage@depit.nl. WAT: VOOR WIE: HOEVEEL: LET OP:
PIT Boel @ PLLEK: zaterdag 12 maart 2016 Toegang vanaf 15 jaar Prijs: €5,- / €7,50 met CJP: €3,- / €6,Legitimatie verplicht! Als je voor 22:00 uur komt betaal je €5,-. Na 22:00 uur betaal je € 7,50.
Deuren open vanaf 20:30 uur. Neem de pont achter het Centraal Station naar de NDSM werf.
PIT Boel is presented by de PIT, het jongste culturele netwerk van Amsterdam. Meer weten over de PIT? depit.nl. Voor het laatste nieuws over PIT Boel, kijk op facebook.com/depitcrew of volg ons op Instagram: @pit_boel
54 Amusement Mijn naam is ik Ik doe mijn ogen open. ‘Waar ben ik?’ Ik zie wazig en ik ben moe. Ik heb iets door mijn neus zitten. Ik ben vergeten hoe ik heet, maar ik noem mezelf de hele tijd ‘ik’. Dus ik ben ik, denk ik. Er lopen mensen om me heen en een vrouw aait me over mijn hoofd. Ik denk dat ik iets moet zeggen, maar ik weet niet wie ze zijn. Ik weet alleen dat ik, ik ben en zelfs dat weet ik niet zeker. De vrouw die aan mijn hoofd zat, loopt weg. Ik kijk haar na. Ze huilt. Een man loopt achter haar aan. De man en vrouw zijn weg. Best onbeleefd om aan iemands hoofd te zitten, denk ik zo. Ik weet niet wat onbeleefd is – mijn hoofd dacht het gewoon even. Misschien zegt dat iets over wat ik hier doe. Er lopen mensen met palen op wieltjes. Er zitten een soort zakjes aan – met raar spul er in. Hoe kom ik ooit erachter wat ik hier doe? Misschien ben ik net geboren, of een opa met geheugenverlies? Of ben ik een meisje, van een jaar of tien? Het is allemaal maar ‘misschien’. Er ligt een oude vrouw tegenover mij. Ze roept de hele tijd: “Vader Jacob! Vader Jacob!”. Ze heeft een erg grote wond op haar hoofd. Naast haar staat een vrouw met een jongetje, dat een ballon voor haar heeft. Naast mij staat een grote mand fruit en ook zo’n paal met wieltjes. Er lopen nog steeds mensen op en neer. De vrouw, die de hele tijd aan het roepen was, is stil. Veel dokters staan om haar heen. ‘Wat zal er aan de hand zijn,’ denk ik. Haar bed wordt op rolstand gezet en weggerold. Er loopt een vrouw naar mij toe; ze heeft een witte jas aan, met een naambordje op. Ze zit aan mijn paal en hangt er een nieuw zakje aan. Ze zegt tegen mij: “zo kun je er weer mee door.” Ik zeg niks, de vrouw loopt weer weg en legt het neer in een bakje. Er flitsen soms wat dingen door mijn hoofd: voor de rest gebeurt er niets. Had ik aan die vrouw moeten vragen waar ik ben, of wat ik hier doe? Ik denk het wel. Maar morgen zal ik wel iets doen, of zeggen. Ik doe mijn ogen dicht en ik ga slapen. Ik hoorde weer een bed binnenrollen, ik deed mijn ogen open. De oude vrouw lag niet meer in bed: het hele bed was leeg. De man die het bed binnenrolde, kwam naar mij toe.
Lees verder op inkijkamsterdam.nl
Safien van Westing
Kinderombudsman Amsterdam heeft sinds kort een eigen Gemeentelijke Kinderombudsman, Anne Martien van der Does. Zij helpt kinderen en jongeren die tegen instanties aanlopen in hun buurt of op school, maar ook als zij hulp willen bij iets persoonlijks. De kinderombudsman weet veel over de gemeente (bijvoorbeeld over leerplicht en jeugdzorg) en ze probeert structurele oplossingen te vinden. Op dit moment doet ze onderzoek naar de stageproblemen van MBO-studenten. Vaak is niet duidelijk waarom een stage misgaat, maar het kan wel tot gevolg hebben dat je van school af moet, waardoor je zonder diploma met een studieschuld blijft zitten. Herken je dit, of heb je een ander probleem waar je hulp bij kan gebruiken? Bel: 06-57822738 Mail: info@gemeentelijkeombudsman.nl
55
Colofon Vormgeving
Julia Voogd (18)
Fotografie
Luca Janmaat (17)
Jonathan Tang (17)
Hoofdredactie
Tahrim Ramdjan (17)
Isidore van Westing (16)
Redactie
Rover van der Noort (16)
Met dank aan
Onze vraagbaak Saskia Belleman
Robin Alberts (16)
Sam Philips (17)
Marketing en ICT
Leeuw van Moerkerken (17)
Fleur Veenstra (16)
Financiele bijdragen van Jasper ter Stroot F. van Harmelen het St. Nicolaaslyceum Joan Gulzar André Duijkers
• • • • •
Advertenties van
Allard de Graaf (16)
Floris van Leeuwen (17)
Pleun Brink (17)
Marijn Huijers (15)
• enjouwtalent • Kunstbende Amsterdam • NTR • UvA • de PIT • de Krakeling
Overige support van • Alex Tijink • Amarens de Lange • Brasserie Halte 3 • Jeroen Jespers • Caroline Decoster • Marleen de Jonge • Lara Scipio • Noor van Rooijen • Abigail Vlieger • Hannah van der Pas
Dorith Blijleven (16)
Susanne van Teeffelen (16)
Bella Felix (17)
Lotus Friede (15)
Jim Jimvan vander derSluijs Sluijs(16)
Wini WiniWildervanck Wildervanck(17)
Paola Leijssen Paola Leijsen(17)
Anouk AnoukGielen Gielen(16)
Opmerkingen, tips, adviezen, of een handtekening van één van ons? redactie@inkijkamsterdam.nl
FB.COM/INKIJKAMSTERDAM INSTA: @INKIJKAMSTERDAM
WWW.INKIJK.AMSTERDAM