intussen in de wachtkamer

wachtenden5nog

Wachten tot u wordt geholpen op de spoedafdeling of de tijd zien voorbijtikken terwijl het tijdstip van uw afspraak al even voorbij is … prettig is het niet. Waarom is wachten in het

ziekenhuis soms onvermijdelijk? Een arts en een afdelingshoofd leggen uit.

het UZA organiseert sinds 2009 tevredenheidsenquêtes voor de patiënten op de raadpleging. ‘De eerste resultaten voor de dienst neus-, keel- en oorziekten (NKO) waren in het algemeen heel goed, maar wachten bleek toch een moeilijk punt’, zegt dr. Marc De Bodt, afdelingshoofd van het Revalidatiecentrum voor Communicatiestoornissen. ’29% van de patiënten gaf aan dat ze een half uur of langer op hun afspraak hadden moeten wachten. Sommigen ergerden zich omdat daar geen uitleg voor werd gegeven.’

Dat er op NKO al eens moet worden gewacht, heeft onder meer te maken met de aard van de aandoeningen. De Bodt: ‘Afhankelijk van de klacht voeren we vaak onderzoeken uit, bijvoorbeeld een gehoortest. Omdat je vooraf niet altijd weet welke patiënt welke test nodig heeft, kan dat tot vertraging leiden. Andere klassieke oorzaken zijn oponthoud door de fi les, een spoedgeval dat er tussenkomt of onderbezetting door ziekteverlof of afwezigheid.’

Ook op de spoed brengen patiënten al eens meer tijd door dan hun lief is. ‘Meestal wordt de patiënt vrijwel meteen ingeschreven en opgevangen door een verpleegkundige, die nagaat hoe dringend het probleem is’, zegt diensthoofd prof. dr. Koen Monsieurs. ‘De meesten kunnen vervolgens door onze eigen urgentieartsen worden geholpen en kunnen vrij snel weer naar huis. Het loopt echter niet altijd zo vlot. Als er net een aantal dringende gevallen samenkomen, moeten de minder urgente problemen wachten.’

wat heeft hij dat ik niet heb? Ook als er een specialist van een andere dienst moet worden bijgeroepen, kan de wachttijd oplopen. Zo ook als er bijkomende onderzoeken nodig zijn. Op de uitslag van een bloedonderzoek is het al gauw een uur of langer wachten. En als er een scan nodig is, is het toestel in kwestie niet altijd onmiddel lijk beschikbaar. Om al die redenen kunnen wachttijden op de spoed ook sterk verschillen van patiënt tot patiënt, wat soms tot onbegrip leidt.

De wachttijden inkorten is niet vanzelfsprekend, maar daarom niet onmogelijk. De Bodt: ‘Na die ene meting hebben wij al onze medewerkers gesensibiliseerd. We dringen erop aan de raadplegingen altijd stipt te laten beginnen, eventuele lege momenten op te vullen als de volgende patiënt er al is en zoveel mogelijk de vooropgestelde tijd per patiënt te respecteren.’ Die sensibilisering wierp zijn vruchten af: het aantal patiënten dat binnen het kwartier aan de beurt komt, steeg op een jaar

wachtenden

voor u …

tijd met 8%. ‘We zoeken nu ook naar een informaticasysteem dat kan helpen voorspellen hoeveel tijd een bepaald type patiënt nodig heeft. Daarmee zouden we de patiëntenstroom gerichter kunnen sturen’, aldus De Bodt.

uitslagen volgen op de ipad? Communicatie speelt een sleutelrol. ‘Op de spoed proberen we patiënten altijd te laten weten hoe lang het nog zal duren en waarom. Dat maakt het wachten meteen een stuk draaglijker’, zegt Monsieurs. De Bodt hoopt op termijn een elektronisch signalisatiesysteem te installeren, waarop bijvoorbeeld zou kunnen verschijnen dat de raadpleging vertraging heeft en waarom.

En wat als je de gewachte tijd leuk of zelfs zinvol kan doorbrengen? In sommige ziekenhuizen staan in de wachtkamers elektronische zuilen met fi lmpjes en spelletjes voor de kleinsten. De Bodt voelt wel iets voor zo’n systeem. Hier en daar zie je ook digitale schermen opduiken waarop de patiënt zichzelf kan inschrijven en zijn probleem kan omschrijven.

Nieuwe media zullen op termijn hoe dan ook een grotere rol gaan spelen, verwacht Monsieurs. ‘Er komt allicht een tijd dat de patiënt op zijn iPad zal kunnen volgen welke onderzoeken wanneer gepland zijn of welke uitslagen al binnen zijn. Zoiets zou de wachttijd subjectief verkorten. Wanneer die mogelijkheden er komen, is moeilijk te zeggen, maar dat ze er komen, daar twijfel ik niet aan.’

UZA-medewerkers over een patiënt of moment om nooit te vergeten.

Dr. Rose-Marie Van Hoof, seksuologe op de dienst gynaecologie, krijgt dagelijks mensen met vruchtbaarheidsproblemen over de vloer. Een jong koppel bezorgde haar onlangs een onvergetelijke namiddag.

een onverwachte wending

‘Een koppel van iets in de dertig komt op consultatie. Al jaren proberen ze tevergeefs hun kinderwens te vervullen, ondanks verschillende vruchtbaarheidsbehandelingen. In hun vriendenkring, bij familie en zelfs op straat zien ze alleen maar baby’s en zwangere vrouwen, en bij hen wil het maar niet lukken. Dat maakt vooral de vrouw heel ongelukkig, en ze zit er psychisch helemaal door. Daarom zijn ze intussen tijdelijk gestopt met de vruchtbaarheidsbehandelingen. Het is allemaal eventjes genoeg geweest. Hun gynaecoloog verwijst hen naar mij door om de mogelijkheden nog eens te bespreken, en zo belanden ze op die koude decemberdag in mijn piepkleine kantoortje. Naast een kastje, een bureau en drie stoelen is er amper ruimte, dus het wordt er al snel warm. Ze doen hun jas uit en beginnen hun verhaal. Over hoe verdrietig ze zijn en hoe zwaar het hen valt. Terwijl de minuten wegtikken, speelt de vrouw ook haar sjaal en haar trui uit, en wordt ze alsmaar bleker. Ik merk dat het niet goed gaat en roep een verpleegster om een bed klaar te maken in de dagkliniek, zodat ze even kan liggen. Ineens stormt de vrouw mijn kantoortje uit, en ze raakt om het hoekje nog net tot aan het toilet. De hele gang hoort haar braken. Als ze uiteindelijk op het bed ligt, vraag ik haar of ze misschien toch niet zwanger is?! De artsen van de dagkliniek doen gauw een test … en die blijkt positief! Die mensen waren zo gelukkig! Achteraf kreeg ik een mailtje om me te bedanken dat ze zwanger was. Alsof ik daar hoegenaamd ook maar iets mee te maken had! Maar het was ook voor mij een hoogst memorabele namiddag, en dat het koppel zo gelukkig was, deed mij echt deugd.’

Tientallen kandidaat-

bloeddonoren waren er begin dit jaar nodig om leukemiepatiënt Davy De Groot (28) aan een levensnoodzakelijke behandeling te helpen. Een van hen was Rosette Moscato (51). ‘Toen ik de

oproep kreeg, ben ik meteen in actie geschoten.’

een warm hart kan levens redden

sommige patiënten met leukemie of een andere bloedziekte maken zo weinig witte bloedcellen aan dat een banale infectie hen fataal kan zijn. Meestal is dat op te vangen met medicatie, maar uitzonderlijk kan een patient alleen overleven als hij dagelijks witte bloedcellen krijgt.

‘Het probleem is dat witte bloedcellen niet in voorraad zijn’, zegt UZAhematologe dr. Ann Van de Velde, medisch directeur van de collectieeenheid. ‘Na afname moet je ze binnen de dag toedienen. Dat betekent dat er elke dag een donor moet klaarstaan. Doordat elke vrijwilliger maximaal twee keer mag doneren en de selectievoorwaarden nog veel strenger zijn dan bij een gewone bloedgift, moet je al gauw tientallen kandidaten screenen om er genoeg over te houden.’ De behandeling duurt doorgaans twee à zes weken. Meestal herstelt de aanmaak van witte bloedcellen zich daarna spontaan of ondergaat de patient een beenmergtransplantatie.

oproep via facebook Ook Davy’s toestand was begin dit jaar zo kritiek dat een behandeling met witte bloedcellen onvermijdelijk leek. Vriendin Nathalie sprak dan ook zo veel mogelijk vrienden en familie aan. Toen Rosette Moscato het verhaal hoorde, liet ze haar hart spreken. ‘Ik kende Davy niet, maar hoorde van de oproep via een nicht die bevriend is met het koppel. Ik bood mij zo snel mogelijk als donor aan op de dienst hematologie. Helaas kwam ik niet in aanmerking. Ik maakte echter van de gelegenheid gebruik om de nodige informatie te verzamelen en plaatste vervolgens een oproep op mijn website.’ Haar nichtje porde haar vrienden via Facebook aan om naar de website te surfen, wat op de piekdag tot 123 bezoeken leidde.

Uiteindelijk boden zich voldoende kandidaat-donoren aan voor Davy. Op het laatste nippertje werd de behandeling echter afgeblazen doordat de productie van zijn witte bloedcellen zich spontaan had herpakt. ‘Telkens als we zo’n behandeling moeten inlassen, houden we ons hart vast’, bekent Van de Velde. ‘Zullen we wel genoeg donoren vinden? Altijd opnieuw blijken er echter in de naaste omgeving van de patiënt genoeg enthousiaste mensen te zijn die willen helpen.’

tot uw dienst

nuttige telefoonnummers » algemeen nummer UZA: T 03 821 30 00 » onthaal en opname: T 03 821 31 01 » patiëntenbegeleiding: T 03 821 37 00 (maatschappelijk werk, vrijwilligers, intercultureel bemiddelaar, transfercoördinator, levenbeschouwelijke begeleiding, tolken en tolken Vlaamse gebarentaal) » ombudsdienst: T 03 821 31 60 » inlichtingen facturen: T 03 821 31 28 » mobiele medische urgentiegroep: T 03 821 38 06 » school in het UZA: T 03 821 58 86

kinderopvang de speelvogel In de kinderopvang zijn kinderen van patiënten en bezoekers van harte welkom. U vindt De Speelvogel in de rechtervleugel op het gelijkvloers. Pijlen vanop de parking wijzen de weg. Meer info: T 03 821 38 87

gastenkamers ter weyde Wilt u in de buurt van het ziekenhuis overnachten, dan kunt u terecht in onthaaltehuis Ter Weyde. Vrijwilligers bieden er een eenvoudig maar warm onthaal aan een billijke prijs. Ter Weyde bevindt zich op 200 meter van het UZA (Edegemsesteenweg 240, 2610 Wilrijk). Voor meer info: T 03 440 48 18. Let op: Ter Weyde zal gesloten zijn tussen 01/09/2010 en 06/12/2010 wegens verbouwingen.

winkelgalerij In de inkomhal vindt u: » de cafetaria, in de week open van 8.30 tot 20 uur en in het weekend van 12 tot 20 uur » een broodjeszaak, in de week open van 9.30 tot 14.30 uur » enkele shops (bloemen, geschenken, voeding, lectuur enz.) in de week open van 8 tot 20 uur, zaterdag van 10 tot 19 uur, zondag van 13.30 tot 19 uur » een bankautomaat

restaurant Het restaurant vindt u op -1 op het einde van de bezoekersgang. Het is elke dag open van 12 tot 14 uur.

colofon

Maguza – driemaandelijks tijdschrift van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen – jaargang 24, april 2012 – Redactieadres: UZA, afdeling Communicatie, Wilrijkstraat 10, 2650 Edegem, communicatie@uza.be – Verantwoordelijke uitgever: Johnny Van der Straeten – Hoofdredacteur: Ann Segers – Redactiesecretariaat: Kris Thieren – Redactieraad: Patrick Cras, Annick Deckers, Anneleen De Vos, Jonas De Wolf, Marc Peeters, Geert Roeyen, Ann Segers, Elke Smits, Kris Thieren, Paul Van Aken, Miranda Van De Wiele – Redactie & realisatie: Jansen & Janssen Uitgeverij, www.jaja.be – Fotografie: Jan Locus, Eric De Mildt, Shutterstock – Illustratie p. 16: Debora Lauwers, p. 24: Jurgen Walschot – Kruiswoordraadsel: Freddy Roegiest – Reclameregie: Little Joe, www.littlejoe.be – De inhoud van de advertenties valt niet onder de redactionele verantwoordelijkheid van het UZA

luider dan een straaljager

vriendschap ontstaat bij momenten op de meest bizarre plekken. Bijvoorbeeld in de wachtkamer van de dienst oncologie in het UZA. Maria, een vrouw van net geen dertig, zit er met haar moeder te wachten. Nerveus, gespannen, ze krijgt zo meteen de zoveelste ‘cruciale’ resultaten. Ze fluistert want haar stembanden zijn een deel van het probleem. Ze haalt weinig volume, maar wat ze zegt, klinkt luider dan een straaljager. We praten, niet over het weer, voor small talk zijn we allebei niet. We praten over wat er komen gaat, over wat er al geweest is. Ze zegt niet veel, maar als ze spreekt, is het raak, dan treft het je recht in je hart. Ze is ziek, zwaar ziek. Ze heeft haar jeugddromen moeten opbergen, ze heeft alle werkambities moeten opgeven. Daar kan ze mee leven, zegt ze, maar ze heeft de verscheurende keuze moeten maken tussen zichzelf en haar ongeboren kind. Het was zij of … − we zullen nooit weten welke naam ik hier moet schrijven. Het nieuwe leven in haar buik zou haar einde zijn geweest. Hoe ironisch kan het leven zijn, hoe wreed kan de realiteit worden en hoe maak je zo’n keuze? Ze koos voor zichzelf, voor haar leven, maar je voelt dat haar beslissing haar nog elke dag verscheurt. Ze zal nooit kinderen hebben, de behandeling is te ingrijpend, en eigenlijk louter om er zo lang mogelijk te zijn, voor haar man, voor haar ouders. Kobe Ilsen is programmamaker en tv-presentator. Voor éénprogramma Volt zocht hij naar de waarheid achter reclamespots, maar hij maakte ook de ontroerende programma’s Doodgraag leven en HIV+. In zijn column vertelt hij over ziekte, gezondheid, lief en leed.

champagne

Ze krijgt goed nieuws die dag; de maand erop minder goed; de maand erna ronduit slecht. Zo gaat het voor haar, het zal nooit meer zijn hoe het was. Goed nieuws wordt gevierd met champagne, slecht nieuws ook. Genieten zo lang het kan. Wat heb ik respect voor haar, voor haar wilskracht, voor haar weerbaarheid. Haar lichaam wordt zwakker en zwakker, haar geest sterker, ze lijkt alles aan te kunnen. Ze wordt van binnenuit aangevallen door een onverslaanbare vijand. Aan haar vechtlust zal het niet liggen, maar … Maria sterft op 27 december 2010.

Elke keer als ik de dienst oncologie passeer in het UZA denk ik aan haar. Hoor ik haar zwakke stem, voel ik het respect dat ik voor haar strijd had. Dank voor wat je me geleerd hebt, dank voor je tijd, dank dat je me wist te inspireren, lieve Maria. Vriendschap ontstaat bij momenten op de meest bizarre plekken of momenten …

puZZel & win!

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16

4

2 5

6

1 2 3 4 5 6 7 8 8

7

1

3

horizontaal

1. scantechniek d.m.v. magneetgolven – specialisme in gewrichtsaandoeningen 2. planeet – munt van Slovenië – mastbalk 3. muzieknoot – kerkgalerij – hijswerktuig 4. wintervoertuig – te huur – argon – afgemat 5. Duitse rivier – attribuut bij kankertherapieën 6. Almachtige vader – trek – knaagdier 7. Eminentie – haast – betaalmiddel – schaal 8. sneeuwlat – rijgparel – gezinslid 9. groente – Italiaanse rivier – thans – zigeuner

doe mee en win!

Heb je het letterwoord ontdekt? Mail het dan voor 10 mei 2012 naar maguza@uza.be of stuur een briefkaart naar Maguza, UZA – afdeling Communicatie, Wilrijkstraat 10, 2650 Edegem en maak kans op één van de vijf cadeaubonnen van Oxfam Wereldwinkels t.w.v. 15 euro. 10. mineraal dat stevigheid geeft aan botten en tanden – dans –

Bulgaarse munt 11. opgeld – schutsluis – afspraakje – Manchester United 12. ivoor – Turks vleesgerecht – vermaak 13. sprakeloos – bijbelse hogepriester – voorteken – jaartelling 14. daar – grootouder – boksterm – lichaamsplooi 15. chanson – kersensoort – brillenkoker 16. bloedarmoede – vaststelling van de aard van een ziekte

verticaal 1. weldadige lichaamsbehandeling – operatiemes 2. spoorstaaf – kaft – operalied 3. ingenieur – gelofte – mohammedaanse titel – plus 4. bestemming – bismut – rolkraag – lofdicht 5. veerkracht – verheugd – onmeetbaar getal – doping 6. hulpmiddel tegen vermoeide benen en spataderen – gloeiend 7. Amerikaanse staat – plaaggeest – halfaap – middeleeuwen 8. uitgestorven reuzenvogel – cent – meisjesnaam – selenium – torenkraai 9. mohammedaanse god – vlug – rand 10. tantalium – deugniet – eerste man – kippenlegsel 11. zwaardwalvis – infi ltrant – vlakke plek op het voorhoofdsbeen, net boven de neus 12. nevel op ’t eind van de dag – nikkel 13. afval van riet – kloostergewaad – a tempo – loofboom – telwoord 14. lettertype – reeds – Italiaanse saus met o.a. basilicum, knofl ook, olijfolie en geraspte kaas 15. familielid – registrator – United States 16. been in de benedenarm – eisprong

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 1 a u t i s m e i n j e c t i e 2 n i 2 e r a r e n11 a m o d e m 3 e v a a n s t a p e l m e 4 s e t n t o e d e l b e8 s 5 t r o e t7 e l e n d t c a i 6 h e p i l e p s i e d a a s 7 e e r e Z g i n9 s t i k 8 s c s k o l e v r ij e c 9 i o w 1 a r a s o d s o l o 10 e n e e g t r e i n3 k a r 11 o d o l m i g r a i n e t 12 u m e r p i e 5 t b e o p i 13 l i k r6 i e l v e t d i s 14 c e l e n Z e n t a u t o 15 u o o s t e10 r s e l b e n 16 s t r o t l i p o s u c t4 i e oplossing maguZa 87

WINTERTENEN – Susan Nelen (EDEGEM), Leen Ooms (BORGERHOUT), Frank Helsloot (VOSSELAAR), Diane Vrijsen (HOBOKEN) en L. Van Kerckhoven (EDEGEM) krijgen hun cadeaubon binnenkort in de bus.

Als biomedicus op de afdeling tandheelkunde zoekt Marijke Dieltjens mee naar manieren om de behandeling van slaapapneu te verbeteren door tandheelkundige ondersteuning. Een boeiende job.

Marijke Dieltjens

Ze lijkt piepjong en dat is ze ook. Anderhalf jaar geleden pas studeerde ze af als master in de biomedische wetenschappen. ‘Ik heb destijds ook geneeskunde overwogen, maar voelde uiteindelijk meer voor de wetenschappelijke invalshoek van biomedische wetenschappen. Die studie is zowat het raakgebied tussen geneeskunde, farmacie en biologie’, legt Marijke uit. Veel biomedici gaan werken in een laboratorium of als medisch vertegen woordiger, maar Marijke zag meer in een carrière in een ziekenhuis. Ze volgde daarom de richting klinisch onderzoek. Na haar studies begon ze aan een doctoraat op de multidisciplinaire dienst neuskeeloor en de afdeling tandheelkunde. ‘Ik doe onderzoek naar de tandheelkundig ondersteunde behandeling van slaapapneu’, zegt Marijke. ‘Dat is een vorm van snurken die gepaard gaat met ademhalingspauzes en op termijn erg schadelijk kan zijn voor de gezondheid. Als behandeling dragen sommige patiënten een mond prothese die voorkomt dat de keel toeklapt. Met ons onderzoek proberen we die therapie verder te verbeteren, onder meer door de positie van de prothese aan te passen en de therapietrouw te verbeteren.’

wetenschap tussen de patiënten

‘ik kan me helemaal ingraven’

Een groot deel van Marijkes tijd is gevuld met datamanagement, resultatenverwerking, artikels schrijven en wetenschappelijke literatuur door nemen. Daarnaast heeft ze regelmatig contact met patiënten. Ze geeft bijvoorbeeld uitleg over de behandeling, peilt naar therapietrouw of stelt oplossingen voor als ze problemen hebben met hun behandeling. ‘Een leuk aspect van de job’, vindt Marijke. Regelmatig brainstormt ze ook met het team van tandartsen en neuskeeloorartsen dat met dezelfde problematiek bezig is. ‘Ik vind het fi jn dat ik me helemaal kan ingraven in een specifi eke materie. En dat ik daarin ook echt een bijdrage kan leveren’, besluit ze. leveren’, besluit ze.

succes proberen voorspellen

Sinds kort loopt er een IWTproject (Innovatie door Wetenschap en Techniek-project) rond de behandeling van slaapapneu, waaraan Marijke ook meewerkt. Daarin wordt gezocht naar factoren die kunnen voorspellen of een behandeling met een mondprothese zal aanslaan of niet. ‘Het zou een hele vooruitgang zijn als we dat vooraf weten. Niet alleen is zo’n mondprothese niet goedkoop, het is ook veel beter voor de patiënt als hij of zij meteen de meest geschikte therapie kan krijgen’, zegt Marijke Dieltjens. Niet alle patiënten beseffen zelf de ernst van hun aandoening. Sommigen leggen bijvoorbeeld niet de link tussen hun vermoeidheid of slaperigheid en de slaapapneu. ‘De patiënten uitleg geven en motiveren om hun behandeling te volgen, is dan ook een deel van mijn werk’, aldus Marijke.

ons meisje is genezen

Muda Mussa (9) en haar familie kregen de schrik van hun leven toen de kleine meid vorig jaar een niertumor bleek te hebben. Het kwam gelukkig goed. ‘Mijn familie in Burundi bad dat God de artsen zou bijstaan’, zegt mama Evodiane.

evodiane Nzeyimana en haar man Omar Mussa verzeilden in België nadat Omar een voetbalcontract bij Germinal Beerschot had gekregen. Intussen zijn ze hier twaalf jaar en hebben ze drie kinderen. Mama Evodiane: ‘Afgelopen zomer op vakantie in Burundi zagen we dat Muda’s linkerzij erg gezwollen was. In het plaatselijke ziekenhuis raakten we niet wijzer en dus vlogen we zo snel als kon weer naar België. In het UZA bleek uit de scan dat Muda een gezwel had op haar linkernier. Ik dacht meteen: ik raak mijn meisje kwijt aan kanker. Ik kon niet stoppen met huilen. Kinderarts dr. Maes sprak me echter moed in en drukte me op het hart de verdere onderzoeken af te wachten.

De tumor bleek gelukkig beperkt tot de nier. Daardoor had Muda negentig procent kans om helemaal te herstellen. Er volgden vier chemosessies, waarvan ze gelukkig nauwelijks nevenwerkingen had. En op 25 oktober werd de tumor met succes verwijderd door dr. Chapelle. Daarna lag Muda drie dagen op intensieve zorg. Toen ze weer naar een gewone kamer mocht, wilde ze zelf stappen, hoewel dat nog niet mocht. Iedereen vond haar zo moedig.’

‘bang dat ik niet zou genezen’

Muda: ‘Ik was heel bang in het ziekenhuis, bang dat ik niet meer zou genezen. En ik miste school ook erg. Gelukkig mocht ik daar ook naar een klasje. Ik heb er heel veel geknutseld. En een paar keer zijn er ziekenhuisclowns op bezoek geweest.’

Evodiane: ‘Het was heel zwaar, maar in het ziekenhuis kregen we veel steun. De artsen en verpleegkundigen spraken allemaal Frans tegen mij (Evodiane verstaat, maar spreekt geen Nederlands). Zelfs degenen die amper Frans spraken, probeerden het toch. En ik mocht niets zelf doen. Als ik ons meisje uit bed wilde tillen om naar het toilet te gaan, zeiden de verpleegkundigen dat is ons werk.

In het UZA heb ik een andere Afrikaanse moeder ontmoet. Bij haar kindje hadden ze wegens een vreselijke infectie beide voetjes en handjes moeten amputeren. Uitgerekend die dame zei me: je mag nooit de hoop opgeven. Als je in God gelooft, is alles mogelijk. Muda zong in het ziekenhuis vaak een liedje waarin ze God vroeg om haar te redden. En kijk, mijn meisje is genezen.’