2. Kişi
2nd Person
1 Kahır Mektubu’nu daha önce duydum mu onu hatırlayamıyorum? İlk defa sorularınızı cevaplayabilmek için tümünü dinledim. Dinlerken başıma gelenler başımdan geçenler: Kahır Mektubunu ayrı tutamadım diğer şarkılardan. Daldan dala atlar gibi biri diğerini anımsatıyor şarkıların. Bazısında ise uzun süre duramıyorsun bir diğerine atlıyorsun. Mesela Kahır Mektubunu düşünürken de aklıma Ahmet Kaya’dan dinlediğim Mahur Beste geliyor. Kahır Mektubu Mahur Beste http://www.youtube.com/watch?v=YwKWvUQqWv8 “O mahur beste çalar müjganla ben ağlaşırız.” Tabi Mahur Beste’nin Ahmet Hamdi Tanpınar’ın Huzur adlı romanında geçmesi de var. Huzur romanının tümü İstanbul, hüzün ve türk musikisi makamları, makamlar arası boğazın dalgalanmaları okuyana duyurur. Sesli bir roman. Batılılaşan Türkiye’nin İstanbul’unda musiki ile kendi sesini arayan bir aşk hikayesi. Batılaşan,modernleşen: -laşan,-leşen Türkiye Kahır mektubuna dönermeye çalışırsam Kahır kelime olarak bugün kendi başına dilimde olan bir kelime olmamak ile birlikte kahrolmak yüklemini sıklıkla kullanıyorum. Kelimenin kökü kahr osmanlıca ama kahrolmak bunun eylemleşmiş hali sonradan dile olmak eki ile eklemlenerek girmiş olmalı. Bir de kahrını çekmek var. Dinlerken Zeki Müren’in kendi sesinin arkasına gizlendiğini sesinin varlığının sıklıkla farkında olduğunu hissettim. Zeki Müren de oradaydı. Kahır Mektubunun sözlerinde dikkatimi çeken: “Boyun büktü hep çiçekler “Koklanacak gül kalmadı” Bu dizeler bana divan edebiyatını gül ile bülbülün aşkını anımsattı. Çiçekler boynunu bükmüş. Gül kalmamış koklanacak. Bülbül orada bile değil. Divan edebiyatının aşk imgesinin çözüldüğü bir yerde Kahır mektubu Kahır mektubusu
1 I can’t remember if I heard Kahır Mektubu before. I listened to it in its entirety for the first time to answer your questions. Things that went through my head while listening: I could not distinguish it much from other songs. One thing leads to another, and the songs just resemble each other. You can’t stand some of them for long, and you skip to the next. For example thinking of Kahır Mektubu, I was reminded of Ahmet Kaya’s Mahur Beste (Mahur* song). http://www.youtube.com/watch?v=YwKWvUQqWv8 “O mahur beste çalar müjganla ben ağlaşırız.” (That sad song is played; Müjgan and me, we can’t hold back the tears) Of course Mahur Beste is from Ahmet Hamdi Tanpınar’s novel Huzur. The whole novel is very vocal, and it lets you hear Istanbul, hüzün (melancholy) and modes of turkish classical music and the waves of the Bosphorus. A novel searching for its own voice in a westernized Turkish city of Istanbul. Turkey; westernizing, modernizing, constantly in the process of becoming something. If I may try to come back to Kahır Mektubu, kahır (grief) is not a word I use frequently but I use the verb kahrolmak (deeply grieve) very often. Kahır comes from Ottoman Turkish but the verb form must have been added afterwards. There is also kahrını çekmek (to suffer someone or something.) While listening I felt that Zeki Müren hid behind his own voice, and that he was often aware of the presence of his own voice. Zeki Müren was also there. What strikes me in the lyrics: Boyun büktü hep çiçekler Koklanacak gül kalmadı (Flowers are all drooping There are no roses left to smell) These lines remind me of the love between the rose and the nightingale. Flowers are drooping. No rose left to smell. Not even the nightingale is present. Kahır Mektubu stands at the point where the image love in the Divan poetry unravels.
98
99