Nr. 1 Januari 2014
Daisy belt . .
Anneke van Giersbergen Daisy interviewt . .
Marike Jager
Speel je in een band? of hou je van muziek? Dan is
BandCamp precies iets voor jou!
Daisy Bell
Daisy
’s index
Daisy’s Diary 3 Daisy belt .. Anneke van Giersbergen 4 Daisy interviewt . . Marike Jager 6 Daisy’s Playlist 10 Bandcamp 11 Daisy bespreekt ... Colossa 12 Daisy bespreekt ... Ivo Rosbeek 14 Daisy bespreekt ... Mytholic 16 Daisy’s oproepjes 19
Daisy 1 Steve Wilson 2 Peter Beeker & Ongenode gaste 6 Marike Jager & voorprogramma 7 Elektrik Eklektik: synthpopcovers 8 Janne Schra 9 Viberider 14 Rubik’s cube-party 15 Spinvis 16 Jamsessie 21 Breakbeat fest 22 Victor Wooten: Back to bass-ics 23 Bandcamp, workshops en masterclasses 28 Dawn of the dead met Pestilence en Obscura 29 The Mad Trist & Gingerpig 30 Anneke van Giersbergen
’s diary Maart AANVANG 20:00 21:00
ENTREE €34,50 €12.50
20:00
€15,-
21:00
€5,-
21:00 21:00 22:00 20:00 22:00 22:00 20:00
€15,€5,€5,€22.50 GRATIS €5,€15,-
15:00 - 21:00
€5,-
21:30
€15,-
21:00
€10,-
21:00
€15,-
Deuren openen 30 minuten voor aanvang van een concert. PRIJZEN ZIJN ONDER VOORBEHOUD
Daisy Anneke van Giersbergen belt ...
25 sept
In een tijd waarin platen steeds vaker digitaal worden opgenomen, is de Nederlandse Anneke van Giersbergen vooral op zoek naar een authentiek geluid. De opnames voor haar nieuwe album Drive werden dan ook allemaal door een bandrecorder gehaald, om op die manier het ‘bandgevoel’ te versterken. Sinds haar vorige album, Everything is Changing, dat begin 2012 verscheen, zijn Anneke en haar band goed op elkaar ingespeeld geraakt door alle liveshows die ze samen deden. Die podiumsfeer probeert ze te vangen op Drive. “Ik wilde het energieke en rijke geluid dat tijdens een rockshow naar buiten komt vastleggen”, legt ze uit. Hoewel ze zelf de nummers schreef, bleef er
genoeg ruimte over voor de muzikanten om een eigen draai aan de muziek te geven. Tot haar band behoren sinds kort Gijs Coolen (Woost) en oud-Krezip toetsenist Annelies Kuijsters. Het was lastig voor Van Giersbergen om nieuwe bandleden met podiumervaring te vinden, aangezien zij het vaak al druk genoeg hebben met andere bands. “Toch wilde ik geen studiomensen. Ze moeten het bandgevoel en het klappen van de zweep kennen.”
Zelf horen hoe analoog Anneke live klinkt? 30 maart zingt en speelt ze onze concertzaal plat - niet te missen!
Arno Krabman
stijlen geworden, terwijl ik met Voor de opnames van Everything Drive echt mijn eigen geluid gevonden heb.” De thema’s die Is Changing werden nog Van Giersbergen in haar bestandjes doorgestuurd via de mail, maar in de studio van Arno nummers behandeld, hebben vooral te maken met de Krabman, omgeving waar ze zich op dat producer van Drive, bleef alles moment in bevindt. Zo merkt authentiek. “Arno heeft veel invloed gehad op het hele proces. ze dat haar songs persoonlijker worden als ze een lange periode Hij deed niet alleen de thuis is en veel contact heeft met productie, maar schreef ook haar ouders, maar dat het tempo nummers”, vertelt Anneke vol trots waarna ze uitlegt hoe ze bij juist omhoog gaat als ze veel aan Krabman terecht kwam. “Ik was het toeren is. “Thuis komen je ideeën automatisch meer van op zoek naar een nieuw geluid binnenuit, zodat ze wat trager en een nieuwe producer, toen ik en triester worden. Op reis word door verschillende mensen ik overdonderd door allerlei onafhankelijk van elkaar getipt verschillende culturen, dat levert werd om Arno eens op te enorm veel inspiratie op. bellen. De keuze was snel gemaakt en ik heb er absoluut geen spijt van.”
De vaart erin
De samenwerking met Krabman zorgt voor een energieke plaat, die bol staat van de uptempo nummers. “De vaart zit er lekker in, op één ballad na. Door dit constante tempo voelt het album veel meer als één geheel aan dan mijn vorige werk. Everything Is Changing is een lappendeken aan verschillende
Daisy
interviewt ...
Marike Jager
“In oude spullen zit een hoop wijsheid en karakter” Ze houdt van oude Gretsch gitaren, van de warmte van Wurlitzer-orgels en het diepe geluid van vinyl. Een gesprek met singer-songwriter Marike Jager over inspiratie en toekomstdromen.
door Hanne Drogendijk
Vanwaar je fascinatie voor die nostalgische sound? “Ik heb veel naar The Beatles geluisterd, die sound heeft zich in mij genesteld. Met name het geluid van die gitaren, daarmee ben ik opgegroeid. Dus ik heb ook zo’n gitaar. Mijn oude Gretsch blijft altijd eigenwijs en is niet te temmen. Ik vind dat wel gaaf, dat houdt mij scherp. Tchad Blake, die mijn laatste album Here Comes the Night heeft gemixt, houdt ook van oude spullen en snapt mijn fascinatie. Maar hij heeft mij laten zien dat je ook nieuwe techniek kan gebruiken bij die sound. Dat heeft mij wakker geschud.”
6 maar 20:00 â‚Ź15,Marike Jager + voorprogramma
Als je Here Comes the Night vergelijkt met je twee eerste albums, is er een verschuiving van liedjes die heel direct over jezelf gaan, naar liedjes waarin je als een soort storyteller schrijft. Van ‘I’ naar ‘she’.
Dan komen mensen na afloop naar me toe en vertellen dat ze dat zo mooi vinden, omdat ze het helemaal begrijpen. Dat vind ik gaaf. Een nummer als Covered is veel moeilijker om uit te leggen, dus dat laat ik lekker abstract.”
“Wat grappig dat je dat zo zegt, ik heb nooit op die manier naar mijn platen geluisterd. De liedjes die op The Beauty Around staan, schreef ik zonder het idee te hebben dat ik ooit op een podium zou staan. Heel eerlijk. Maar bij Celia Trigger besefte ik dat anderen meeluisteren. Toen ben ik meer vanuit karakters gaan schrijven. Dat had ik bij The Beatles gehoord. Als zij Martha My Dear schrijven, wil ik weten wie dat is. Zo ben ik ook personages gaan creëren, van waaruit ik een verhaal kon vertellen. Mijn liedjes zijn vaak abstract, met veel sfeerbeelden. Maar voor het nummer Traveller heb ik als experiment mezelf gedwongen om het helder en begrijpelijk te maken. Ik vertel er ook over tijdens de theatershow.
The Beatles zijn meer op Here Comes the Night aanwezig, alsof er pas na twee platen ruimte voor hun invloed was. “Ik denk dat het er altijd al inzat, maar misschien is het qua sound, met de koortjes en de melodiewendingen, op deze plaat meer uitgekomen. We groeien daarin. En we gebruiken ook een Mellontron, typisch voor het intro van Strawberry Fields Forever.”
Over beelden: je hebt in een korte film gespeeld, Taint van Joeri Pruys. “Joeri is een vriend en hij vroeg of ik mee wilde spelen. Dat vond ik heel gaaf. Het is tof om met veel mensen iets te maken in een paar dagen. De hectiek en de stress. Dingen die kapot gaan.
Samen iets moois maken, dat vind ik leuk. Het zijn nieuwe ervaringen, die weer iets opleveren voor de toekomst.”
Waar zie jij jezelf over vijf jaar? “Ik hoop nog heel veel platen te maken. Mezelf verrassen. Ik wil betere liedjes schrijven en de groei in de albums doorzetten. Uitvergroten van het geluid en de complexiteit, dat vind ik heel boeiend. En in het buitenland spelen. Het liefst in Canada. Feist komt daar vandaan en Ron Sexsmith, Patrick Watson. Toffe muziek. Daar wordt geld gestoken in de ontwikkeling van muzikanten. Mensen hebben aandacht om naar liedjes te luisteren. Het liefste zou ik, zoals Feist doet, door Europa en Noord Amerika willen touren en in verschillende landen in een of meer zalen spelen. Een vast publiek vinden.”
Met welke muzikant zou je nog wel eens iets samen willen doen?
“Ik zou heel graag iets met Patrick Watson doen.
Hij kan vertellen, zijn liedjes hebben iets filmisch. Patrick is ook iemand naar wie je echt moet luisteren. Maar aan de andere kant heb ik soms heel erg veel behoefte aan energie, zoals van Jack White. Dat is ongelofelijk. Ik wil heel graag daar wat van leren. Twee heel verschillende dingen. Die combinatie, dat is misschien ook wel Paul McCartney en John Lennon. Ik houd ook van de afwisseling van spelen in theaters en op festivals. In het theater kan ik mijn verhalen kwijt en op festivals kan ik gewoon lekker spelen en komt het allemaal niet zo nauw. Theater vreet energie, je moet het alleen dragen, je geeft heel veel. En spelen op een festival geeft energie terug.”
Om terug te komen op je fascinatie voor oude spullen: wat is het laatste singletje dat je in je jukebox gedraaid hebt? “Love Me Tender van Elvis. Ik wist eigenlijk niet dat ik dat zo mooi vond.”
Daisy
’s playlist
Jop Ostendorf 9 crimes
All Downhill from here - I’m Done, I’ve tried, You’re Wrong, I’m Tied
Sparrow Falls Spewing Spite
Mitch Josten Unvisited Places
The new Habit Sheila
, 5 € De eerste ronde is inmiddels helemaal volgeboekt, voor ronde 2 en 3 hebben we nog enkele plaatsen vrij.
Speel jij in een band, heb je nog geen podiumervaring en ben je niet ouder dan 30? Schrijf je dan in voor de 2014 editie van Bandcamp.
In Bandcamp doe je podiumervaring op, krijg je workshops en masterclasses van ervaren muzikanten en… maak je kans om deze zomer open air op Daisy’s BBQ-party te spelen ( i n c l u s i e f V I P - p a s ! )
Speel je niet in een band, maar ben je wel geinteresseerd in de Bandcamp-workshops? Deze zijn ook als toeschouwer te bezoeken.
BANDCAMP 15:00-21:00 23
Maart
Daisy Colossa - New day Rising bespreekt ...
Door Roel Peijs
Een goed stel muzikanten is als een geslaagd huwelijk: je vult elkaar aan. In het geval van Colossa hebben we te maken met een uiterst geslaagde trouwerij. Toen de bezetting nog niet zo lang geleden werd aangevuld met bassist Joost Peeters en gitarist Dennis Peters, bleek de chemie tussen de muzikanten oneindig. Omdat we de geslaagde combinatie Peeters – Peters al kenden van wijlen Concubine, wisten we dat we hier mogelijk te maken zouden krijgen met een muzikale wervelwind. Zeker omdat de overige bandleden eveneens eerder hun sporen verdienden in diverse lokale, succesvolle bands. Nu was de toon al gezet toen Colossa in 2009 door 3FM als Serious Talent werd betiteld, maar toen stond de band nog
maar aan het begin van haar muzikale evolutie. Vanaf openingstrack ‘Set it on fire’ van het recente New Day Rising is duidelijk dat er naast de bezetting ook een en ander veranderd is aan de stijl van de band. Colossa kiest voor een stevig, doch commercieel aantrekkelijke sound. Dit geluid valt het meest te typeren als een eigentijdse, hetzij nationale variant van een band als Foo Fighters. Hoewel: de stuwende drumpartijen van het eerste nummer doen ook denken aan eerder werk van Muse. Lekker! Colossa klinkt divers, krachtig en hier en daar ook verrassend. Zo springt er op eerste single ‘Hurricane’ bijvoorbeeld een vrolijk punkriedeltje voorbij. Dat de
heren alle vier kunnen zingen en dat de mastering door niemand minder dan legende Howie Weinberg (o.a. Nevermind van Nirvana) is gedaan, zijn de kersen op Colossa’s taart. New Day Rising klinkt als een ijzersterk album van een band die zich met recht in ÊÊn adem mag noemen met de Limburgse
prominenten van dit moment. Kill Ferelli, The Mad Trist en ook Colossa stonden afgelopen Bevrijdingsfestival in Roermond dan ook niet op het juiste podium als je het aan mij vraagt. Van aanstormend talent is hier absoluut geen sprake meer. Colossa is een gevestigde naam.
Daisy
bespreekt ...
Ivo Rosbeek - Mannen van de Klok
Door Tom Janssen Bij de eerste aanblik van het prachtige design van het artwork van het nieuwe Limburgstalige album van Ivo Rosbeek en zijn Lotgenoten, krijg je het gevoel dat aan dit werk alles klopt. Over werkelijk alle details is er nagedacht. De goede reputatie van Heerlenaar Rosbeek als singer-songwriter en de bemoeienis van andere toppers als Ton Engels en Paul Logister met dit project, schroeft de verwachtingen (ook muzikaal gezien) nog verder op. Des te spijtig is het dat Mannen van de klok de voorpret niet waarmaakt. Op de kundigheid van de band is er niet veel aan te merken. Daar komt mijn teleurstelling niet vandaan. Het is het lijzige stemgeluid van Rosbeek – één van zijn handelsmerken – dat bij momenten juist tegen de haren
in strijkt. En omdat sommige nummers gewoonweg niet uit de verf lijken te komen, ontstaat er een combinatie die na zelfs meerdere luisterbeurten niet tot bevrediging leidt.
Neem nu het grappig bedoelde ‘Dokter’ waarin in de tekst een persoon zijn haast hypochondrische geweeklaag bij zijn arts mag spuien. De komisch bedoelde plotwending aan het einde van het lied zit echter veel te ver weg verstopt, zodat het voortslepende nummer in vele huiskamers het einde niet zal halen. Ook ‘The rest is history’, een acht minuten en
achtenveertig seconden durende geschiedenisles, lijkt mijns inziens hetzelfde lot beschoren. De urgentie van dit nummer, dat bestaat uit namen,
plaat een iets te lange zit: Slechts één nummer klokt onder de drie minuten. Natuurlijk, voor de luie zetel hoeft muziek niet noodzakelijk opzwepend te zijn.
feitjes en jaartallen, is volledig onduidelijk. De ode aan de fiets, ‘Mit de blik op oneindig’, steekt daarentegen boven de andere nummers uit en werd niet voor niets al regelmatig op o.a. L1 gedraaid. Let vooral op de leuke, melodische verwijzingen naar Radio Tour de France en Dalida.
Maar her en der had iets meer peper volstaan op Mannen van de Klok. Dat tekort aan dynamiek is jammer, want alle ingrediënten voor een goed, consistent album zijn aanwezig: Sterke muzikanten, een geprezen tekstschrijver en een zorgvuldige productie, met veel oog voor detail. Toch is tijdens het creatieve proces de geest niet helemaal uit de fles gekropen. Wellicht voldoende voor de bestaande Rosbeek-liefhebber, te weinig om uw recensent aan zich te binden.
En hoewel de muziek van Rosbeek goed past in de setting van de huiskamer, vraagt deze
Daisy
bespreekt ...
Mytholic - Rise from the Grave EP
Door Jeroen Voncken
Toen ik de naam Mytholic hoorde moest ik onwillekeurig aan technische death metal bands als Cynic, Cephalic Carnage, P sycroptic en consorten denken. Met technische death metal heeft de nieuwe EP Rise from the Grave van Mytholic echter niks van doen. Mytholic maakt power metal. Amerikaanse power metal om precies te zijn. Denk hierbij vooral aan bands als Manowar, Iced Earth en Annihilator. Rise from the Grave is de tweede EP van dit vijftal. Debuut Powerblast 2000 dateert alweer uit 2006.
De EP opent lekker heavy met het gelijknamige titelnummer. Goeie riff, pakkende typische power metal zanglijn en een fijne drive. Niks mis mee! Alleen het akoestisch intermezzo komt wat abrupt uit de lucht vallen en verstoort de headbangpret een beetje. ‘Warhammer’ en ‘Far Beyond’
komen wat dat betreft beter uit de verf. Imposant zijn de uithalen van Willy van der Kaa, die meer dan eens de machtige uithalen van Eric Adams van Manowar in herinnering roept. Jammer is het dan om te constateren dat de Engelse uitspraak zo nu en dan te wensen overlaat. En dat is ook gelijk een beetje de makke van deze EP. Het is het allemaal net niet. De nummers zijn goed, maar toch net iets te gewoontjes De gitaarsolo’s mogen er zijn, maar we gaan er net niet van op het puntje van onze stoel zitten. De ritmesectie is lekker strak, maar dendert toch, inderdaad, net iets te veel in één en hetzelfde tempo door. Daarentegen hoor je wel dat de EP met ontzettend veel liefde voor de muziek is gemaakt. Dit vergoedt gelukkig heel veel. Rise from the Grave is daarom ook gewoon een fijne eerlijke portie power metal waar het spelplezier van afspat. Een EP die doet uitkijken naar de liveshows van dit vijftal. Wij van ZEF halen in ieder geval alvast onze spijkerjasjes met patches en kogelriemen uit de mottenballen.
Daisy
’s oproepjes
Daisy Bell zoekt vrijwilligers. Lijkt het jou leuk om de bar eens van de andere kant te bemannen? Meld je dan aan bij barman@Daisybell.nl
Beginnende band zoekt gitarist, drummer en bassist. mail naar only@thelonely.nl
Wil die leuke jongen met de rood-groene streepjes trui contact opnemen met mij? Het was leuk kletsen, maar wel zuur dat je daarna mijn fiets hebt gejat.het meisje met de vlechtjes (fiets terug te bezorgen in ‘t fietsenrek van Daisy)
Reggaebandje zoekt optredens! We spelen zowel covers als eigen werk check ons uit op facebook.com/TeetherPosh
Daisy Bell
Schepen de Wicstraat 30 1308GT Juinen
0
32479 2355
0
tel:0482981287 email balie: daisy@daisybell.nl