ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ
« …της Θάλασσας »
φέρνει πόθου ζάλη στην καρδιά στο κεφάλι λευκό σαν μαργαριτάρι. Η δική μου θάλασσα, ματιά σαν τα ουράνια, σαν τα γρήγορα ελάφια. Μεστωμένο μου λαχάνιασμα η δική μου η θάλασσα...
ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ Στην Νέα Ορλεάνη την μακρινή υπάρχει μια πόρτα πράσινη. Το έχει η Ελεονόρα η Καλαματιανή. Μπουζουξίδικο να το πεις μπορεί, τραγούδι χορός ως το πρωί. Κι ο έρωτας κέρασμα ως το πρωί... Εκεί δέχτηκα τα πρώτα μου φιλιά, από μια κρεολή που είχε στα χείλια φλόγα. Σε μακρινό ταξίδι ακριβό αντίκρισμα. Ήταν η πρώτη μου παρθενική βραδιά σε έρωτα λυόμενα στρώματα. Ήταν η πρώτη μου τρυφερή ερωμένη γι' αυτό, όσο ζω, στη μνήμη μου μένει. Ποτέ δεν θα λησμονηθεί στων χρόνων την πυκνή ομίχλη . Σε ναυτικό αταίριαστη η δική μου ταραχή, μα ήμουν αμούστακο παιδί. ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΕΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ της ποίησης το μικρό κολπίσκο αγκυροβόλησε η έμπνευση σαν τριήρη . πόσοι επέβαιναν ποτέ δεν έμαθε απλά την δουλεία του εκείνος έκανε . μετά από χρόνια άλλοι θα μάθαιναν , γι αυτόν άλλοι ,θα τον διάβαζαν , άλλοι την παρουσία του θα ζητούσαν . 59