332
2.9.7. Ceylan Sesi “Ceylan Sesi”154, bir ceylana âşık olduktan sonra kadınlar ve aşka bakış açısı değişen bir adamın hikâyesidir. Kahramanımız ve eşi, hikâyenin başında yatak odalarındadırlar: “Ve soyundu. Odanın yarı zulmetinde bu çıplak, bembeyaz vücut, içine ay ziyası doldurulmuş fağfur bir sebûydu sanki. Çıt yok. Çıt yok ve nefes yok. Bu her gece böyle olur. Bir el, her gece, seyyal karanlıklarda vehmettiği gözlere onun vücudunu göstermemek için perdeleri indirir, kristal bir şamdanda bir mum yakar. Ve bir vücut soyunur.” (s. 91)
Oldukça ihtiraslı bir çift olan kahramanlarımız ertesi gün ayrılmak zorundadır. Adam, çiftliklerinin kâhyası öldüğü için yeni birkâhya bulmak üzere çiftliğe gidecektir. Yolculuk sırasında ve çiftlikte eşine mektuplar yazan adam, bu mektuplarda onun bedeninden ayrı olmanın verdiği hüznü dile getirir. Çiftliktekiler, adam için bir av düzenlerler. Bu av sırasında peşine takıldıkları yavru ceylan takatsiz kalıp yere yığılır. Ceylanın yanına gelen adam, onun ağladığını görür ve bu manzara karşısında eşini hatırlar. Gözünün önüne yatak odalarındaki ceylan postu üzerinde yatan karısı gelir ve onun “damarları içinde devreden kanı” gibi olduğunu düşünür. (s. 101) Ağlayan ceylanın karşısında saatlerce kalan adam, bir arkadaşının omzuna dokunmasıyla kendine geldiğinde gözlerinden yaşlar süzülmektedir. Ceylanı çiftliğe getirip çoban kulübesine bağlar. Ceylan, adama iki gün içinde alışır. Gezintiye çıktıklarında ceylanı öpen adam, içinde garip bir his duyar:
154
Koray, a.g.e., s. 91-118.