ΑΠΟΨΕΙΣ
14
«Κάθε τέλος και μια νέα αρχή...»
Ενάντια στους «σωτήρες»
16.03.13 Το ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
Η διακίνηση νοσοκομειακών φαρμάκων εκτός νοσοκομείου
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗ* Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΣΟΥΜΑΝΗ* ο κλίμα στο εσωτερικό της χώρας άρχισε να αλλάζει. Δύσκολες και επίπονες είναι οι καταστάσεις που ζούμε, αλλά το σημαντικό είναι ότι θα έχουν θετικό πρόσημο στον ορίζοντα. Η μεγάλη μάχη της αξιοπιστίας έχει κερδηθεί σε μεγάλο ποσοστό προς τα έξω, αλλά θα κερδηθεί και προς τα μέσα. ίνονται διαρθρωτικές αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει από χρόνια. Αλλαγές, όπως είναι οι αποκρατικοποιήσεις που έπρεπε να είχαν γίνει από καιρό και η μείωση της δημόσιας σπατάλης, που πρέπει να προχωρήσουν και φαίνεται πως προχωρούν με όλο και πιο ταχείς ρυθμούς. Αυτά έχουν ως στόχο, σταδιακά, να στηρίζονται όλο και περισσότερο όσοι έχουν πραγματικά ανάγκη, πράγμα που τον τελευταίο καιρό είναι πολύ δύσκολο να γίνει λόγω της κατάστασης της οικονομίας μας και των συνθηκών, τόσο εντός, όσο και εκτός της χώρας. Όλα τα κακώς κείμενα εξαφανίζονται, ως οφείλουν. Άξιον αναφοράς είναι πως η ασυδοσία του δημόσιου τομέα ελέγχεται και εξαλείφεται. ην ίδια στιγμή, οι καταχρήσεις και οι κρατικές σπατάλες περιορίζονται, καθώς δημόσιοι Οργανισμοί, που στην πραγματικότητα δεν παρείχαν καμία απολύτως προσφορά στη χώρα μας, συρρικνώθηκαν. Σε αυτό το κομμάτι του παζλ έρχονται να προστεθούν και εκατοντάδες δημόσιοι υπάλληλοι που εξετάστηκαν για πειθαρχικά παραπτώματα, βρέθηκαν ένοχοι, κι όμως έπεσαν «στα μαλακά» είτε παραμένοντας στις θέσεις τους είτε επιστρέφοντας μετά από σύντομη «αργία» όπου πληρώνονται κανονικά, σε βάρος του συνόλου. άποτε, επιβλήθηκε η άποψη πως έπρεπε να στηριχθεί ο κλάδος του δημόσιου τομέα και των υπηρεσιών, με αποτέλεσμα να βιώνουμε σήμερα τα αρνητικά και δυσμενή αποτελέσματα αυτών των επιλογών, τη μείωση και υποβάθμιση σε μεγάλο βαθμό του πρωτογενούς τομέα, της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Σήμερα, επιβάλλεται να στηριχθεί ο πρωτογενής τομέας παραγωγής με τον πιο σαφή και έμπρακτο τρόπο. Νέοι αγρότες, σύγχρονη εκπαίδευση για όλους –και ειδικά για όσους επιστρέφουν σήμερα στην αγροτική ζωή–, σύγχρονη τεχνική και διαχειριστική εκπαίδευση, καινοτομία και ξεκάθαροι κανόνες λειτουργίας της αγοράς, είναι στόχοι υψίστης προτεραιότητας. ε κάθε περίπτωση, με τα νέα δεδομένα τα οποία έχουν διαμορφωθεί, ο αγρότης θα βοηθηθεί άμεσα και με τρόπο που θα του επιτρέψει να κάνει βήματα μπροστά και να αποτελέσει τον μοχλό αλλαγής της χώρας μας μέσα από το χωράφι, με τον ιδρώτα και τη δουλειά του. Ακόμα, επίσης σημαντικό βήμα είναι η ίδρυση του Ταμείου Αγροτικής Επιχειρηματικότητας, το συντομότερο δυνατόν, με μεγάλο εύρος κεφαλαίων. Η ίδρυση αυτού του ταμείου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να δοθεί η απαιτούμενη ρευστότητα στους αγρότες που μπαίνουν στα σχέδια βελτίωσης, όπως και σε εκείνους που ασχολούνται με τη μεταποίηση αγροτικών προϊόντων, αλλά και σε όσους κάνουν ιδιωτικές επενδύσεις στον αγροτικό τομέα. ι περισσότεροι αμφιβάλλουν και πολύς κόσμος βιώνει δυσμενείς συνθήκες, όμως, υπάρχουν και στοιχεία που ωθούν στην πρόοδο και στη μελλοντική ευημερία. Βιώνουμε πολύ δύσκολους καιρούς, αλλά θέτοντας υλοποιήσιμους και πραγματοποιήσιμους στόχους, στηρίζοντας ταυτόχρονα τον πρωτογενή τομέα παραγωγής της χώρας μας, μπορεί να γίνει η ελληνική οικονομία πιο ανταγωνιστική και να δημιουργηθούν νέα κίνητρα, νέες θέσεις εργασίας, για όλους και κυρίως για τους νέους, που είναι το μεγάλο ζητούμενο. Επώδυνα μεν, μια νέα και καλύτερη αρχή δε… *Ο Δημήτριος Τσουμάνης είναι βουλευτής Πρέβεζας της ΝΔ.
Τ Γ
Τ
Κ
Σ
Ο
Του ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΠΑΤΣΑΚΗ ον επόμενο μήνα συμπληρώνονται τρία χρόνια από την υπαγωγή της χώρας στο μνημόνιο, που σηματοδότησε την απαρχή της μεγαλύτερης εθνικής περιπέτειας μετά την τραγωδία της Κύπρου. Οι συνέπειες είναι τραγικές και πανθομολογούμενες. Τα μετρήσιμα μεγέθη στοιχειοθετούν μια εικόνα κατάρρευσης. Όμως, είναι τα μη μετρήσιμα μεγέθη αυτά που υποδηλώνουν το βάθος και την ουσία της καταστροφής: ο κοινωνικός κατακερματισμός, η συρρίκνωση της δημοκρατίας, η εθνική υποτέλεια, η καθημερινή απόγνωση, η απώλεια της ελπίδας. ν το ζητούμενο είναι η ψύχραιμη αποτίμηση της κατάστασης και η επεξεργασία μιας ρεαλιστικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση, δεν μπορεί να παραβλεφθεί η καθοριστική σημασία της διαπίστωσης ότι σε όλη τη διάρκεια αυτής της πορείας, από το διάγγελμα Παπανδρέου στο Καστελόριζο μέχρι και σήμερα, οι ελληνικές κυβερνήσεις διαβεβαιώνουν ότι πράττουν ορθά, ότι παρά τις δυσκολίες τα πράγματα βαίνουν καλώς, ενώ συχνά αυτοσυγχαίρονται και θριαμβολογούν, επειδή «έσωσαν τη χώρα». ς μου επιτραπεί να αντιπαραβάλω τη στάση που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Όταν από την αρχή της κρίσης έλεγε με παρρησία ότι η αναδιάρθρωση του χρέους είναι εκ των ων ουκ άνευ, συνεπικουρούμενος μάλιστα από ορισμένους στο ΠΑΣΟΚ, οι κυβερνώντες τον κατηγορούσαν ότι απεργάζονται την καταστροφή της χώρας. Στη συνέχεια, ανέκρουσαν πρύμναν και προχώρησαν σε κούρεμα και επαναγορά ομολόγων. ταν προεκλογικά μιλούσε για κατάργηση των μνημονιακών δεσμεύσεων και αναδιαπραγμάτευση του χρέους, οι αντίπαλοί του τον αποκαλούσαν «λόμπι της δραχμής». Οι ίδιοι, τελικά, κατέβηκαν στις εκλογές του Ιουνίου με σημαία την επαναδιαπραγμάτευση, την οποία όμως «ξέχασαν» μόλις σχημάτισαν κυβέρνηση. Εκ των υστέρων ομολογήθηκε από επίσημα χείλη ότι το οικονομικό και γεωπολιτικό κόστος της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν τεράστιο. Απεδείχθη έτσι ότι η σθεναρή διαπραγματευτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ περί αντιστροφής του εκβιασμού που υφίστατο η χώρα κάθε άλλο παρά στερείτο ρεαλισμού. ταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προειδοποιούσε ότι η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης θα οδηγήσει την οικονομία σε ένα καθοδικό σπιράλ ανατροφοδοτούμενης ύφεσης, οι κυβερνώντες έβλεπαν και ξαναέβλεπαν ανάπτυξη στον ορίζοντα. Σήμερα, ο άνωθεν καθοδηγητής τους, ο επίτροπος Οικονομικών, Όλι Ρεν, βρίσκεται διεθνώς απομονωμένος και πανταχόθεν βαλλόμενος, από το ΔΝΤ και το G20 μέχρι όλους τους επιφανείς οικονομολόγους, για την εμμονή του σε αυτήν την αναποτελεσματική πολιτική. ταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έλεγε ότι η κρίση χρέους δεν είναι ελληνικό αλλά ευρωπαϊκό πρόβλημα που χρειάζεται ευρωπαϊκή λύση και προέκρινε συμμαχία των χωρών του Νότου προς αυτή την κατεύθυνση, οι κυβερνώντες δήλωναν υποταγή στη Γερμανίδα καγκελάριο, υιοθετώντας εμμέσως την άποψη ότι το πρόβλημα είναι οι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες Έλληνες. ήμερα, που ο Νότος βράζει, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ επιβεβαιώνεται και πάλι. Την προηγούμενη εβδομάδα 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι διαδήλωσαν σε όλη την Πορτογαλία ενάντια στη λιτότητα. Στην Ιταλία, την τρίτη οικονομία της ευρωζώνης, το αποτέλεσμα των εκλογών αναγκάζει την Ευρώπη να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο δίλημμα: θα καταργήσει τη λιτότητα ή τη δημοκρατία; Οι παραπάνω διαπιστώσεις, που θεωρώ ότι δικαιώνουν τις εκτιμήσεις μας, δεν είναι παρά ισχυρές ενδείξεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑΕΚΜ μπορεί να λάβει τις σωστές τολμηρές αποφάσεις για την ανάταξη της χώρας. Εν τω μεταξύ, κατά τους τελευταίους μήνες έχει συντελεσθεί μεγάλη πρόοδος στη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε ενιαίο πολιτικό φορέα, στην επεξεργασία ενός ρεαλιστικού προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας που θα αντιστοιχεί στη σημερινή οικονομική κατάσταση, καθώς και στην καλλιέργεια διεθνών επαφών και συμμαχιών. Εντούτοις, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπος με αμείλικτα και κατεπείγοντα ερωτήματα. Με ποιον τρόπο μπορεί να ωφελήσει άμεσα τη χειμαζόμενη κοινωνία; Τι λύσεις μπορεί να προσφέρει σε ένα περιβάλλον ευνουχισμένου κοινοβουλευτισμού και εντεινόμενου κυβερνητικού αυταρχισμού; Η πρωτοβουλία «Αλληλεγγύη για όλους», που ομαδοποιεί αυτο-οργανωμένες δομές αλληλοβοήθειας, είναι μέρος της απάντησης. Για να γίνει ορατή η λύση στο σύνολό της, όμως, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις που να εκπορεύονται από κομματικά επιτελεία. Η αντίσταση και η δημιουργία είναι καθήκον και ευθύνη των πολιτών. Κανένας αγώνας δεν κερδήθηκε από τον καναπέ ή από την κάλπη. Πρέπει να γεμίσουμε τους δρόμους και τις πλατείες, με την πίστη ότι ο διπλανός μας είναι η δύναμή μας. * O Παναγιώτης Κουρουμπλής είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Τ
Α
Α
Ο
Ο Ο
Σ
υγκεκριμένες δραστικές φαρμακευτικές ουσίες, σε μοναδιαία ή πολλαπλή συσκευασία ή περιεκτικότητα, χρησιμοποιούνται μόνον κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες απαιτώντας παραμονή (νοσηλεία) του θεραπευόμενου λήπτη στις κατάλληλες μονάδες των νοσοκομείων, όπως αναφέρεται και στην άδεια κυκλοφορίας ως «αποκλειστικής νοσοκομειακής χρήσης». ναφερόμαστε σε περιπτώσεις ογκολογικών, ανοσοκατασταλμένων, oφθαλμολογικών κ.ά. ασθενών, η θεραπεία των οποίων προϋποθέτει ειδική διαδικασία διακίνησης φαρμάκων. Τα σκευάσματα αυτά, κατά κανόνα πολύ υψηλού κόστους, συχνά συνοδεύονται από παρενέργειες στον οργανισμό των ασθενών, καθιστάμενης απαραίτητης της ημερήσιας –τουλάχιστον– νοσηλείας τους. νοσηλεία, δεόντως αποδεδειγμένη με εισαγωγή/εξιτήριο, χρεώσεις στα ασφαλιστικά ταμεία των φαρμάκων ή όχι, αναλόγως της ύπαρξης «κλειστού» ή όχι νοσηλίου, απαιτεί συγκεκριμένη διαδικασία που αφορά στη διακίνηση των απαιτουμένων φαρμακευτικών ουσιών από τα Νοσοκομειακά Φαρμακεία, μέσω της έκδοσης συγκεκριμένου τύπου «συνταγών». ε κανονικές συνθήκες, όπου η συνολική διαδικασία ακολουθείται «κατά κεραίαν», δεν πρέπει να συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Οι κατά νόμον υπεύθυνοι της διακίνησης των φαρμάκων, με τη συνεργασία των συναδέλφων τους στα τμήματα Διαχείρισης/Προμηθειών/Νοσηλίων, είναι επιφορτισμένοι με την ορθή διαχείριση, όπως ορίζεται κάθε φορά από τις σχετικές διατάξεις. ε απλά λόγια, ό,τι δεν επιτρέπεται να χορηγείται προς χρήση εκτός νοσοκομείου, λογίζεται ως προμηθευόμενο/καταχωρούμενο και αναλισκόμενο εντός. Οι απογραφές, τακτικές ή και έκτακτες, αποδεικνύουν κάθε φορά την τήρηση των διατάξεων. Τι ακριβώς, όμως, μετριέται; H συσκευασία, το τεμάχιο ή τα mg; Προφανώς, όπως καταχωρείται κάθε σκεύασμα, έτσι ακριβώς πρέπει να παρακολουθείται και η ανάλωσή του. Αν, για παράδειγμα, αντί για 30 «κουτιά», χρεωθούν 30 «χάπια» ή αντί για ένα, πιστωθεί ένα «κουτί» με πέντε flacons στο αιτούν εξωτερικό ιατρείο ή κλινική, τότε τα αποτελέσματα θα είναι «άλλα αντ’ άλλων» όσον αφορά και τη χρέωσή του στους φορείς ασφάλισης. ύμφωνα με τα οριζόμενα με υπουργικές αποφάσεις (Υ.Α), η χορήγηση φαρμάκων της συγκεκριμένης κατηγορίας αφορά ασθενείς ως «νοσηλευόμενους» (σ.σ.: έχει ακολουθηθεί η διαδικασία έκδοσης «εισιτηρίου» με διάγνωση, εξετάσεις κ.λπ.), οι οποίοι παρακολουθούνται από θεράποντες ειδικευμένους ιατρούς. Η χορήγηση σε ασθενείς με συνταγογράφηση ως «εξωτερικοί» προσκρούει στη μη εφαρμογή των Υ.Α. για τα συγκεκριμένα πάντοτε φάρμακα. ι γίνεται, λοιπόν, με λάθος τρόπο; Ποιος ο σκοπός αυτής της παράτυπης διαδικασίας; Πώς εξηγείται η ύπαρξη ικανής ποσότητας σκευασμάτων σε προσωπικά ερμάρια εντός ή σε ιδιωτικά ιατρεία εκτός νοσοκομείων; Πού οδηγεί η απουσία ή η έλλειψη αποτελεσματικού ελέγχου; Ποιοι είναι οι κάθε φορά υπεύθυνοι για ανάλογα περιστατικά; Πώς ελέγχεται η εφαρμογή του νόμου; Ποιος λογοδοτεί, πότε, σε ποιον –και εγγράφως με στοιχεία– για όσα τον αφορούν;
Σ
Α
Η
Σ
Μ
Σ
Τ