De FPÖ, een partij die de tijd overstijgt

e FPÖ is one of the oldest and most established parties in our political family. Its political and ideological vision follows that of the 1848 democratic revolution in the spirit of the so-called “ ird Lager”. Despite its long tradition, the FPÖ, as it is known today, was founded in 1956.

Having experienced ups and downs in the course of its history marked by participation in power, but also more complicated times, it is once again at the heart of the political game where its roots have always allowed it to get by.

Having experienced ups and downs in the course of its history marked by participation in power, as well as more complicated times, it is once again at the heart of the political game where its roots have always allowed it to get by.

While post-war political Austria was primarily structured around the social democrats (Sozialdemokratische Partei Österreichs, SPÖ) and the Conservatives (Österreichische Volkspartei, ÖVP), each with a loyal electorate based on socio-economic and

De Freiheitliche Partei Österreichs (FPÖ) is een van de oudste en meest gevestigde partijen van onze politieke familie. Ze volgt in haar ideologische en politieke visie de democratische revolutie van 1848 in de lijn van de wat men het ‘Drittes Lager’ noemt. Ondanks haar lange traditie werd de FPÖ, zoals ze nu heet, in 1956 opgericht.

Na perioden van ups en downs in haar geschiedenis, die gekenmerkt werden door deelname aan verschillende regeringen, staat de partij nu weer in het centrum van het politieke spel en dankzij haar stevige wortels in Oostenrijk heeft ze zich altijd kunnen redden.

Terwijl het naoorlogse Oostenrijk voornamelijk was opgebouwd rond de sociaaldemocraten (Sozialdemokratische Partei Österreichs, SPÖ) en de conservatieven (Österreichische Volkspartei, ÖVP), elk met een trouw electoraat op basis van sociaaleconomische en sociaal-culturele kenmerken, werd de FPÖ opgericht als toevluchtsoord voor nationaal-liberale onafhankelijken die niet tot de klerikale strekking van de ÖVP behoorden socio-cultural groups, the FPÖ was founded as a safe haven for national-liberal independents who belonged neither to the clerical tendency of the ÖVP nor identi ed with the class struggle of the SPÖ. e 1999 parliamentary elections marked a turning point, heralding an upheaval that was widely commented on in Europe. Despite unsuccessful external interference (several EU member states threatened to impose sanctions on Austria if the FPÖ became the ruling party), the Austrians voted overwhelmingly for the FPÖ, putting it in second position. In reaction to the Austrian election results and the rst con ict between the Aus- en zich ook niet identi ceerden met de klassenstrijd van de SPÖ.

As the traditional parties eroded, the FPÖ became an increasingly important player on the political scene, its underlying attitude towards the European Community remaining positive until Maastricht. It entered a government with the SPÖ in 1983 when its pro-European wing was dominant before the ideological shift and the advent of a new gurehead.

Jorg Haider became the party’s new strongman in 1986 and was to remain its leading gure until the early 2000s. His patriotic line, which strayed from national-liberalism to the point of abandoning its centrist political position, triumphed in the 1996 European elections, which was to serve as a springboard to put him in power with the intention of becoming Chancellor.

Met de erosie van de traditionele partijen heeft de FPÖ zich op het politieke toneel gemanifesteerd als een steeds belangrijkere speler. Bovendien was de fundamentele houding van de FPÖ tegenover de Europese Gemeenschap altijd positief tot aan Maastricht. Terwijl haar proEuropese vleugel dominant was, stapte ze in 1983 in een regering met de SPÖ voordat er een ideologische verschuiving plaatsvond en een nieuw boegbeeld opstond.

In 1986 werd Jörg Haider de nieuwe sterke man van de partij. Hij bleef de belangrijkste guur tot het begin van de jaren 2000. Zijn patriottische lijn, waarbij hij de centristische politieke oriëntatie liet varen en meer naar rechts opschoof, zegevierde in de Europese verkiezingen van 1996. Dit kwam hem goed van pas om aan de macht te komen met de bedoeling kanselier te worden.

De parlementsverkiezingen van 1999 waren een keerpunt en zorgden voor een aardverschuiving die in heel Europa ink wat stof deed opwaaien. Ondanks mislukte inmenging van buitenaf (verschillende EU-lidstaten dreigden met sancties tegen Oostenrijk als de FPÖ de regeringspartij zou worden), stemden de Oostenrijkers massaal voor de FPÖ, waardoor deze op de tweede plaats kwam. In reactie op de Oostenrijkse verkiezingsuitslag en het eerste con ict tussen de