dan zijn vader, hing de eerste French fries van de dag – keurig in blokletters gesneden – in het vet. Hij zette de wijn koud, schikte de tafeltjes op het terras van herberg Pomme de Terre in de vorm van een lekker bekkende zin en groette de visboer, die met drie dikke fuiken palingen over zijn schouder de keuken inliep. Vers van de kweek, zwemmend in het groen: een delicatesse die je alleen in Poltronvil geserveerd kreeg. Maar de meeste bezoekers snelden meteen naar het kraam in het midden van het plein. Wie immers in de voormiddag zijn idee, zorg of vraag bij Casal & Co. (Wijsheden van en voor het volk) achterliet, kreeg ‘s avonds zijn persoonlijke spreuk op een tegeltje mee naar huis. Klein of groot, vierkant of rond, vers uit de oven. Het volk lustte er pap van. Over de oudbakken en vers verzonnen spreuken werd tot ver buiten de dorpsmuren gesproken, al schoten woorden vaak tekort om de beeldige uitstapjes naar Poltronvil te beschrijven. De gouden windhaan bovenaan de dorpstoren draaide rond zijn as als kraaide hij van plezier. Hij had er een speelkameraadje bij, dat onder hem hing te bengelen. Voor sommigen was het een windhond, voor anderen een windezel en voor een enkeling een windpaling. Maar wie beweerde dat er aan de toren van Poltronvil een gewone houten tak hing, sloeg de plank goed mis.
90