Daarom is het belangrijk een onderscheid te maken tussen ongelijkheid op inhoudelijk niveau en relationele ongelijkheid. Hulpvragers zien inhoudelijke ongelijkheid meestal niet als een probleem. Ouders verwachten van een hulpverlener immers dat hij over meer kennis en vaardigheden beschikt en kan helpen waar zij vastgeraakt zijn.3 Relationele ongelijkheid is wel een probleem.4 In dit project bekijken we daarom partnerschap tussen ouders en CKG’s niet als het realiseren van gelijkheid op zich. Wel gaan we op zoek naar relationele gelijkwaardigheid in een situatie van ongelijkheid.
OUDERPARTICIPATIE ALS UITGANGSPUNT Ouderparticipatie als uitgangspunt is de visie van waaruit dit project vertrekt. Ouderparticipatie als uitgangspunt betekent dat alle medewerkers in het CKG rekening houden met het feit dat ouders een ander referentiekader kunnen hebben. Participatie hoort in deze visie tot de denkcultuur van de instelling. Het is een houding en meer dan een techniek. Meer bepaald is het een grondhouding waarin de instelling en de begeleiders open staan voor de mening en houding van ouders en waarin dialoog met ouders van wezenlijk belang is. Koning Boudewijnstichting (1994), Algemeen verslag over de armoede. Brussel: Koning Boudewijnstichting 2 Dekker, M. T. M., & van den Bergh, P. M. (2002). Ouderparticipatie in de jeugdhulpverlening. Amsterdam: Uitgeverij SWP 3 Driessens, K. (2003), Armoede en hulpverlening: omgaan met isolement en afhankelijkheid, Academia Press 4 Thirion, J., Dewil N., Geuens N. (2013). Ouders uit kans arme milieus aan het woord over zorg en onderwijs voor jonge kinderen. Brussel: Koning Boudewijnstichting 1
9