της τεχνολογίας και η κυριαρχία της εικόνας στα ΜΜΕ από την μία αλλά και ο αυξανόμενος φόβος των γονέων για την ασφάλεια των παιδιών στους δρόμους των μεγάλων πόλεων και η σταδιακή επικράτηση του μοναχικού παιχνιδιού από την άλλη συνετέλεσαν στην γρήγορη εξάπλωσή τους.
Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν σαν βάση το πρόγραμμα και χωρίζονται στα φορητά παιχνίδια, τα παιχνίδια κονσόλας καθώς και αυτά που παίζονται σε ηλεκτρονικό υπολογιστή που είναι τα πιο εξελιγμένα.
Μελέτες επιβεβαιώνουν ότι θεωρούνται ευχάριστα και γοητεύουν τους μαθητές με την ποικιλία των χαρακτηριστικών τους. Προσφέρουν το αίσθημα του ελέγχου, της περιέργειας, της φαντασίας, προκαλώντας ταυτόχρονα την ενασχόληση με αυτά. Ο ρεαλισμός και τα εξελιγμένα γραφικά τους όπου ο κόσμος απεικονίζεται πολύ παραστατικά με χρώματα και κίνηση όπως επίσης και οι κλιμακούμενες βαθμίδες δυσκολίας κάνουν τον παίκτη να τα βρίσκει ιδιαίτερα ελκυστικά. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια προκαλούν ανάμικτα συναισθήματα ενθουσιασμού και ανησυχίας σε παιδαγωγούς και εκπαιδευτικούς, όπως συμβαίνει άλλωστε με όλες τις τεχνολογικές καινοτομίες. Εκτός από την παραδοσιακή τους αντιμετώπιση ως μέσα κατάλληλα για δοκιμή και εξάσκηση (drill and practice), καθώς το περιβάλλον τους γίνεται πιο περίπλοκο, μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση δύσκολων εννοιών που η παραδοσιακή διδασκαλία αδυνατεί να διδάξει. Επιπλέον, οι παραδοσιακές μέθοδοι που ακόμα και σήμερα εφαρμόζονται στα σχολεία δεν καταφέρνουν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των μαθητών και να τους εμπλέξουν στη διαδικασία μάθησης. Οι νέοι μαθητές που ανήκουν στη γενιά των ηλεκτρονικών παιχνιδιών έχουν συνηθίσει στα αλληλεπιδραστικά μέσα και αναμένουν και στη μάθηση την αλληλεπίδραση. Έχουν συνηθίσει να μην χρησιμοποιούν εγχειρίδια λειτουργίας των προγραμμάτων που εφαρμόζουν, αλλά να δοκιμάζουν και να μαθαίνουν τη λειτουργία τους εμπειρικά, με τη μέθοδο δοκιμής-λάθους. Σύμφωνα με τις έρευνες της Νευρολογίας και της Ψυχολογίας που επικαλείται ο Prensky (Prensky, 2000), ο εγκέφαλος των νέων που μεγαλώνουν με την 16