30
krant KRANT
interview
KUNST & VERMAAK
Dotan
‘Ik ben gewoon een verlegen gast die muziek wil maken’ tekst Kim van der Meulen foto's Marc Haers
M
et een nieuw album vol persoonlijke liedjes is Dotan klaar voor het festivalseizoen. Het wordt een thuiswedstrijd voor de 27-jarige singer-songwriter: er staan vier festivals in zijn woonplaats Amsterdam op stapel. Ben jij een festivaldier? ‘Ik ben weleens op de Zwarte Cross en Lowlands geweest. Ik hou eigenlijk niet zo van menigtes, maar wel van bandjes kijken en nieuwe muziek ontdekken. En ik kom op festivals vaak mensen tegen die in dezelfde tijd als ik zijn begonnen met muziek maken. De jongens van Kensington en Chef ’Special, bijvoorbeeld. Dan drinken we even een biertje. Ik ben vooral benieuwd naar The Brave, een nieuw festival met toffe singersongwriters.’ Je nieuwe album 7 Layers bevat veel mooie luisterliedjes. Lenen die zich wel voor festivals? ‘Ik heb me afgevraagd of ik de arrangementen moest aanpassen voor festivals, maar wil de liedjes laten horen zoals ze bedoeld zijn. Je moet niet verwachten dat je na mijn show stuiterend het veld verlaat, maar de nummers hebben genoeg dynamiek, intensiteit en gevoel om het interessant te houden. Je hoort meer dan een jongen met een gitaar: ik heb een band achter me staan die meezingt en er is stevige percussie.’
‘Hebben jullie het nog naar je zin?, riep ik tussen de nummers door. Maar zo ben ik helemaal niet’
Je debuutalbum Dream Parade werd lovend ontvangen, toch duurde het drie jaar voor je een nieuwe plaat uitbracht. Waarom? ‘Toen mijn debuutalbum verscheen, kwam ik uit een heel ander leven. Ik had communicatiewetenschap gestudeerd aan de UvA en werkte al drie jaar voor een evenementen- en marketingbureau. Best leuk, maar ik zat in een wereld die om uiterlijkheden draaide. Voor de buitenwereld had ik het helemaal voor elkaar: een mooie baan, een auto en een telefoon van de zaak. Maar mijn hart ging er niet sneller van kloppen. Ik wist dat ik gelukkiger zou worden van muziek maken, dus de knop
ging om. Twee jaar lang had ik geen rooie rotcent. Ik ging weer bij mijn ouders wonen en stond regelmatig in de supermarkt met maar een paar euro om boodschappen van te doen. Mijn vrienden dachten dat het een fase was en mijn vader hield zijn hart vast, hoewel mijn moeder [Patty Harpenau, schrijver en voormalig kunstschilder, red.] ook een creatief beroep had. Het voelde als iets wat ik moest doen. Toen mijn debuutalbum eenmaal uitkwam, waren er ineens torenhoge verwachtingen. Giel Beelen noemde me de belofte van 2011; alle ogen waren op mij gericht. Door die druk beleefde ik weinig lol meer aan muziek maken. Daarom heb ik twee jaar lang alleen huiskamerconcerten gegeven, om nieuwe liedjes te testen en mezelf te ontwikkelen.’ Kwam de lol terug? ‘Ja! Ik heb nieuwe liedjes uitgeprobeerd en een nieuwe sound gevonden. Alles viel op z’n plek. Drie jaar geleden had ik het gevoel dat ik, net als andere muzikanten op festivals, groots moest spelen en het hele festivalterrein gek moest maken. “Hebben jullie het nog naar je zin?”, riep ik dan tussen de nummers door. Maar zo ben ik helemaal niet. Ik ben gewoon een verlegen gast die muziek wil maken. Het gaat om de muziek, niet om een knallende performance. Dat was ook het uitgangspunt van mijn tweede plaat: als je hem thuis opzet, moet je het idee krijgen dat ik in de huiskamer voor je speel.’ Je album 7 Layers is autobiografisch. Wat heb je tijdens het schrijven over jezelf ontdekt? ‘Dat ik mijn perfectionisme moet laten varen, want dat maakte me soms tot mijn grootste vijand. Als ik een klein foutje maakte tijdens een mooi optreden, kon ik nergens meer van genieten. Nu lach ik erom als zoiets gebeurt. De kwetsbaarheid van fouten durven maken is mooi.’ Vind je het eng om jezelf kwetsbaar op te stellen met zo’n persoonlijk album? ‘Jawel, maar mijn teksten zijn redelijk cryptisch en dus voor meerdere interpretaties vatbaar. Maar natuurlijk zing ik over persoonlijke onderwerpen. 7 Layers – een