Up Close And Personal (Worn Love album interview met songwriter Rood Adeo) IWT 2021 by I.W.T.

UP CLOSE AND PERSONAL

n een tijd waarin alles voor het oprapen lijkt, heb je er altijd een paar die door blijven zoeken naar iets van echte waarde. Zo ook Rood Adeo, die voor iedere song het ideeënrijk net zo lang opschudt tot er iets naar beneden dwarrelt dat waardevol genoeg is om er gestalte aan te geven. Die ingevingen treffen het, als ze in handen vallen van onbegrensde songwriters als Adeo; woorden toonkunstenaars die zich nooit door één muziekstijl hebben laten vangen en die geen enkele kneedvorm schuwen. Adeo’s nieuwste album, Worn Love, is dan ook een zeldzaam excentrieke plaat. Eentje die ons uit de comfortzone trekt, maar tegelijkertijd gezelschap biedt op die plek, waar we ons het meest eenzaam voelen en toch het meest onszelf zijn: in het diepst van onze gedachten. Krek wat we nodig hebben. Dat dit onalledaagse album niet ver van de boom gevallen is, bleek opnieuw uit onze tweede up close and personal met ROOD ADEO .

TEKST: Inge Wetering & Cultuur 24/7 FOTOGRAFIE: Chem Dupont

IWT/CULTUUR247.NL/KROESE RECORDS IWP/CULTUUR247.NL/KROESE RECORDS

Hoe is het om weer in een theater te zijn? ‘Onwerkelijk. Alsof de dwangbuis tijdelijk af mag. Vooral omdat het in dit theater (Het Beauforthuis in Austerlitz, red.) voor mij een soort thuiskomen is.’ En hoe is het om in deze tijd een album uit te brengen? ‘Een opluchting, na anderhalf jaar uitstel. Dingen die af zijn, maar op de plank blijven liggen, zijn een pain in the ass. ‘Van de andere kant bood die lockdown ruimte voor projecten waar ik anders de tijd niet voor had genomen. Daardoor is mijn focus dit album al een heel eind gepasseerd. Pas als de theaters weer open kunnen, zal blijken of de houdbaarheidsdatum van Worn Love voor mij al overschreden is of niet.’ Voor we ‘Worn Love’ aanstippen, waarom besloot jij 25 jaar geleden de muziek in te gaan? ‘Dat was niet echt een besluit. Maar van alle roepingen bleven muziek en tekst het hardst en langst schreeuwen.’ En hoe klinkt een roeping? ‘Als een kampvuur op een donkere, koude decemberhei. En als champagnekurken op een nazomermiddagwei.’ Wat doet een roeping met je? ‘Die splijt je binnenste in tweeën, in een donkere en een lichte helft. Waardoor je je op de ene plek ontheemd gaat voelen, en op andere juist niet. Muziek voelde voor mij altijd als een juiste bestemming.’ Wat waren de onjuiste bestemmingen? ‘Alles waar ziel en zaligheid niet in past.’ Zoals? ‘Plekken waar efficiënter, sneller, beter, handiger of goedkoper de adagia zijn. Waar de collectieve fictie de werkelijkheid heeft weggedrukt. Waar niets te ontdekken valt, alleen maar dingen worden verzonnen.’ Muziek wordt toch ook door de mens verzonnen? ‘Dat gebeurt, ja. Maar dat is niet nodig. Muziek is nou net een van de weinige vormen waarin de werkelijkheid zich aan ons kan openbaren. Als je daarin een beetje op ontdekking gaat en er wat aandacht aan schenkt, hoeft er niets verzonnen te worden. Dan is het meer cadeautjes uitpakken.’ IWP/CULTUUR247.NL/KROESE RECORDS

Leg dat eens uit. ‘Vergelijk het met de wiskunde. In de wiskunde worden relaties tussen getallen niet verzonnen, die worden ontdekt. Die verbanden zijn er al vóór iemand ze aantoont. ‘Net als de wilde bloemen in die vaas. Die waren er ook al voordat iemand ze plukte. Zo kun je songs ook plukken. ‘Doodordinaire wildplukkers zijn het, die songwriters. Overigens kunnen ze de meeste songs beter laten staan. Dan groeit er volgend jaar nog wat.’

‘Doodordinaire wildplukkers zijn het, die songwriters’ Nog even terug op die roeping. Hoe gaf jij gehoor aan jouw roeping? ‘Door zo min mogelijk interesse te faken voor alles dat geen licht brengt. En door zoveel mogelijk aandacht te hebben voor alles dat dat wel doet.’ En ging jou dat makkelijk af? ‘Dat ging, of gaat, nogal vanzelf. Ik zou niet anders kunnen. Die roeping gaat namelijk niet meer weg. Ik zou ’m kunnen ontkennen, maar niet on-weten. ‘Maar je praat over een roeping alsof het een god gegeven geschenk zou zijn.’ Niet dan? ‘Dat lijkt me toch niet. Ik zie een roeping eerder als een soort crystal meth. De oorzaak van je persoonlijke zondeval. Als je haar eenmaal gehoord hebt, is het gedaan met de onwetendheid en verjaag je jezelf uit de Hof van Eden. In je blote tokus nog wel.’ Dat klinkt religieus. Ben je dat? ‘Nee, ik blijf liever verbaasd. En al was ik het, dan zou ik dat niet in een clubje willen vieren. Clubjes bijten meestal de enige reden kapot waarom ze überhaupt bij elkaar kwamen.’ Voel jij je in spiritueel opzicht wel ergens verwant aan? ‘Ja, aan nachtmotten. Omdat die zonder enkele opgaaf van redenen naar het licht vliegen als het donker wordt – vals licht of

niet. Ze zijn ervan overtuigd dat achter ieder dwaallicht een oprecht hemellichaam schijnt. Motten geven dan ook een hele andere betekenis aan de woorden waarschijnlijk en onwaarschijnlijk.’ Een metafoor voor de samenleving? ‘Allicht. All light, haha! Zonder alle valse lichtjes heeft de hele mallemolen toch geen enkele aantrekkingskracht? ‘We zijn allemaal Pinokkiootjes. Pooiertje Stromboli verleidt ons met mooi glinsterende vooruitzichten: diploma’s, een statusbaan, een droomhuis, een sixpack, een bimbo en Jeremy Clarkson. Dus kopen we een kaartje, laten ons wat misselijk draaien en proberen daarna een leven lang uit te vissen waarom we niet naar de Blauwe Fee hebben geluisterd.’ Kun jij door de muziek aan de mallemolen ontsnappen? ‘Nee hoor. Via het riool ontsnappen, à la Tim Robbins in The Shawshank, gaat niet lukken. Ik ken maar één strontpijp, die níet in de mallemolen uitkomt.’ Waar dan? ‘Aan de overkant van de Styx, tenzij jij nog een andere weet. ‘Maar het zou al verrekte aardig zijn, als al dat escapisme overbodig werd. Als de vaart der volkeren wat meer een aantrekkende werking zou krijgen, in plaats van een afstotende.’ Wat biedt muziek jou wél? ‘Van alle pogingen om aan de geestdodende mallemolen te ontsnappen, bezitten de kunsten toch de grootste waarde. Op z’n minst leveren ze een bewijs dat de mens meer kan zijn dan een verstorende factor. Dat de reden waarom we hier rondlopen, best wel eens een goede reden zou kunnen zijn. ‘Muziek en tekst zijn één van de weinige tools waarmee ik mijn relatie met het grotere geheel in stand kan houden.’ Op welke manier? ‘Muziek kan appelleren aan het deel van onszelf dat werkelijk is. Uiteindelijk ben ikzelf, wij allemaal, net zozeer onderdeel van het werkelijke, grotere geheel als de natuur, wiskunde en muziek. We hebben alleen de neiging het te vergeten, vanaf het moment dat ons ego in elkaar geflanst wordt. Dat vervuilde bewustzijn – het ego

met z’n perverse drijfveren, stuwt de collectieve waanzin als een vetlaag naar boven. Waarmee de werkelijkheid steeds dieper onder de oppervlakte belandt. Steeds verder het onbewustzijn in. ‘Muziek kan hem weer bovenkrijgen en tegen het bewustzijn laten schuren. De vonken die daarbij vanaf springen, zijn onze emoties. Die overkomen ons, we sturen ze niet. Toch kunnen ze door geluid getriggerd worden. Als songwriter kets je tekst en muziek tegen elkaar, in de hoop dat er een vonk afknalt. Een quest for fire.’ Komen we toch terug bij spiritualiteit. Wat is voor jou dat ‘grotere geheel’? ‘Met de vergaarbakterm ‘spiritualiteit’ kan ik niet veel, maar met het grotere geheel bedoel ik alles dat zich búiten de collectieve fictie bevindt. De werkelijkheid. Niks nieuws, dus. Maar het is in onze tijd niet eenvoudig om die werkelijkheid, het geheel, te ervaren. De massive overload aan zinloze constructen en aannames hebben de neiging om het uitzicht – of inzicht – te blokkeren. ‘Maar je kunt er nog wel een glimp van opvangen. Je hoeft de stad maar uit te

IWP/CULTUUR247.NL/KROESE RECORDS

lopen om je te realiseren dat búiten de collectieve fictie alles volmaakt is. De natuur lijkt me wel de meest directe uiting van de werkelijkheid. ‘En juist de perfectie ervan, toont aan hoe verminkt onze eigen beweegredenen zijn en in welke richting ons bewustzijn zich ook zou kunnen bewegen.’ Wat als de werkelijkheid niet meer boven komt drijven? ‘Goeie vraag. Welk verband is er tussen het ontkennen van de werkelijkheid en het menselijk lijden? Is ons verstorende ego de oorzaak van het latente gevoel Eden uit te zijn geschopt? Dat we verstoten zijn uit de werkelijkheid? ‘Het zou verklaren waarom we het enige wezen op deze planeet zijn dat zich compleet irreëel gedraagt. Dat gedrag vertoont, waarvan het weet dat het destructief is voor een ander en zijn eigen habitat. Als party crashers, die de bruiloft verneuken door in een hoekje plastic zakjes aan te steken.’ Hoe voorkom je een vervuild ego? ‘Er is moeilijk aan te ontkomen. Het begint

al voordat je in staat bent het tegen te houden. Vierplussers in groep één hebben er ’s ochtends al een zware dobber aan om een ieniemienie stukje werkelijkheid om te smelten tot een laagje opgelegde persoonlijkheid. Met welk onduidelijk doel? Om later een zinloze bijdrage te kunnen leveren aan het fictieve treurspel? ‘Door de groeiende irrealiteit van het maatschappelijke bal masqué worden de maskers steeds grilliger.’ Jij hebt een aantal jaar neuropsychologie gestudeerd. Beïnvloedt dat jouw kijk op geestelijk leed? ‘Vast wel ergens. Maar je hebt echt geen expertise nodig om fundamenteel wantrouwen van een kindergezicht af te kunnen lezen. Of om de apathie van een teleurgestelde volwassene in te kunnen voelen. ‘Toon mij uw volle winkelstraat en ik vertel u wie veel liever een andere baan zou willen hebben. Eén op de vijf heeft een burn-out en hooguit één op de tien houdt zich bezig met iets dat-ie echt zinnig vindt. Het is dus maar hopen, dat reïncarnatie tot de mogelijkheden behoort.’

Waarom leggen we ons er dan bij neer? ‘1984? Chronische massahysterie? Het is vreemd, want er is niemand die nog overtuigd hoeft te worden van het feit dat we in alle opzichten een veel te hoge prijs betalen om onze persona en alle georganiseerde bullshit in stand te houden. ‘Quasi vrijheid in de file, maar slaaf van een irreële economie die alleen nog draait op exorbitant consumentisme. Stierenschijt is een eufemisme. ‘Ieder pak melk voelt op z’n klompen aan dat dit alles een dodelijk effect op ons leefmilieu en geestelijk welzijn heeft. We nemen iedere dag allemaal de hele DSM-5 aan geestelijk leed voor lief: van zinloosheid, depressiviteit en verslaving tot kinderen van zes die zonder psychofarmaca de dag niet doorkomen. ‘En zo kunnen we de hele dag doorzeiken. Als het grotere geheel, de werkelijkheid ontkent wordt, zullen we blijven dulden dat de Keizer Zonder Kleren het sceptertje zwaait. Ook in z’n dikke blote tokus dus.’ Waardoor is de breuk met de werkelijkheid volgens jou ooit ontstaan?

IWP/CULTUUR247.NL/KROESE RECORDS

‘Door hoogmoed. En alle andere perverse prikkeltjes. Voor de communiezieltjes onder ons: die zes andere hoofdzonden. Was het de Boom der Kennis? De Boom van Goed en Kwaad? Who cares? ‘Het gaat erom, dat we nu onderhand wel weten hoe het niet moet en wel kan. Omdat we allemaal in het geweldige tijdvak leven waarin we de geschiedenis voor onze neus kunnen zien afspelen.

’t Is al knap als een kind niet midden in z’n midlifecrisis geboren wordt’ ‘Aan de ene kant valt er heel wat te juichen. De overwinningen op inperkingen van de zogenaamde vrijheid. Hoera. De adel is een kopje kleiner gemaakt, dictators werden afgezet, geloof is voor bejaarden en idealen alleen nog nuttig voor filmscripts van Marvel. ‘Aan de andere kant zien we de collectieve twijfel. Wat moeten we met die achter-

gebleven hiaten, met al die vrijheid? ‘Gauw opvullen, met consumentisme en decadente hobby’s. De schijn van eigenwaarde moet toch ergens aan ontleend worden? Desnoods aan milieuverontreinigende, zelfopgelegde doelen. Gadgets, widgets, kookcursussen, cruisevaartjes en woonboulevardjes. De The Truman Show ten voeten uit. Nog effe en we beseffen niet eens meer wat we missen. Waar we de connectie met de werkelijkheid, het grotere geheel, verloren hebben.’ ‘FIFA, Covid, COO. KiKa, fifo, fomo. Groei daar als kind maar eens in op, zonder de werkelijkheid te verliezen. ’t Is al knap als een kind niet midden in z’n eigen midlifecrisis geboren wordt.’ Hebben we keus? Bezit de mens volgens jou over een vrije wil? ‘Haha, die vraag is vast voor het eerst gesteld door een kinderloze filosoof zonder honger. ‘Ik heb het vermoeden dat hooguit ikzelf het obstakel vorm op de weg naar een vrije wil. Daarom pareer ik de vraag met een tegenvraag: hoe vrij wílt de mens zijn?’

‘Het is mij in vijftig jaar opgevallen dat de mens zich liever laat determineren door beeldschermen en apps dan door het lot, religie, natuurwetten of zichzelf. De kudde laat zich gewillig leiden door de meute hondsdolle geeks, die met quasi artificial intelligence de macht van Laplace’s demon in handen proberen krijgen. ‘Maar mocht er wel degelijk een groter voorbestemd plan zijn, dan lijkt de vrije wil op z’n minst één van de doelstellingen ervan te zijn. Als dat niet het geval is, dan geniet ik niet minder van de illusie van keuzevrijheid. ‘Een weg vinden die bij je past in de tijd die je nog hebt, is een bevredigende zoektocht. En als je je niet te veel aan laat leunen door je eigen of andermans wil, heb je nog een aardig uitzicht ook. ‘Ge het ut, zoals ge ut makt, zeggen ze bij ons. Daar zit wat in. Vrije wil of niet.’ Waar zoek jij naar? ‘Naar kruimels van het grotere geheel. Naar verbinding met de ander, de natuur, de muziek en het onbewustzijn. Om achter de horizon van het ego en de collectieve gekte te komen. Achter die grenzen vormen tijd en ruimte geen gevangenis.’ Belanden we bij je nieuwe album, Worn Love. Is daar het grotere geheel op te horen? ‘Ha, wie wat vindt, heeft slecht gezocht, zei Kopland. Voor mij zijn de songs snapshots van de queeste.’ Is dat voor jou afdoende? ‘Ja. Het gaat mij om zoektocht zelf. Het zoeken is oprecht mijn eigen verdienste, iets vinden totaal niet. De momenten die mij op het album het meest bevallen zullen voornamelijk serendipiteiten zijn.’ Serendipiteit is toch ook maar een modewoord voor mensen die eigenlijk niet weten waar ze me bezig zijn? ‘Niemand weet waar-ie nou werkelijk mee bezig is. Ik ben bang dat alles dat waarde heeft, een serendipiteit is. ‘Daarom moet ik van tevoren niet weten, waar ik naar op zoek ben. Zou ik dat wel weten, dan zoek ik dus voor niks. Op de verkeerde plekken, met de verkeerde bril op.’ Wat wil je met jouw teksten en muziek bereiken? IWP/CULTUUR247.NL/KROESE RECORDS

‘Daar heb ik geen omlijnd doel mee voor ogen. Ik pluk ze, en wens dat een ander er iets aan heeft. Het biedt mij heel veel om ervaringen, ingevingen en inzichten zo te kneden dat muziek ermee aan de haal kan gaan.’ Wat betekent succes voor jou? ‘Als je maatschappelijk succes bedoelt, dan is het iets dat ik niet nastreef. Maatschappelijk succes is omgekeerd evenredig aan innerlijke groei. Het consolideren van inkomsten bepaalt altijd in zekere mate je richting. Daardoor heeft het inherent ook conservatieve gevolgen. Zolang de olie stroomt, ga je niet op zoek naar een nieuwe bron. ‘Persoonlijk succes bestaat voor mij uit de momenten waarop mijn zijn samenvalt met het grotere geheel. Als een sleutel die in het slot past. Dat zit ’m in de kleine dingetjes, maar I’m a sucker voor die momenten. Die voeden de ziel.’ Schrijf jij daarom over en voor ziel, voor de psyche? ‘Ik weet niet waar je anders over of voor zou kunnen schrijven. Maar ik ben wel fan van de menselijke psyche. Het beste cadeau ooit. Eén vaag gebied dat ons volledig boven de pet gaat. Een geheimzinnige kist, waarin alle schaakstukken nog kleur- en rangloos afwachten. Waarbinnen alles nog verweven is: donker en licht, zwart en wit, liefde en haat, chaos en orde, hoop en wanhoop. Waar waarden en normen de richting niet bepalen en het tóch verrekte comfortabel kan zijn. ‘Heel anders dan de collectieve fictie, of niet? Onze individuele psyche heeft veel meer overeenkomsten met de muziek en de werkelijkheid dan wat we projecteren.’ Er zit een rauwheid in jouw muziek. Vormt de rauwe kant van het bestaan voor jou een bron van inspiratie? ‘Het is iets waar ik niet omheen kan, dus neemt het plek in mijn werk in. Extremen lenen zich goed om een langer verhaal gecondenseerd te vertellen. The dirt en de echte schoonheid geven je de meest geconcentreerde ingrediënten om een groter verhaal te vertellen.’ ‘Wat niet betekent dat die rauwheid voor mij per sé vertaald hoeft te worden in heftige muziek. Het rauwe zit ’m vaak juist in iets kleins.’

Worn Love vormt met jouw vorige album Voluntary Intakes een tweeluik. Hoe dat zo? ‘Beide albums zijn opgebouwd uit eerder uitgebracht werk, live-opnamen en nieuw werk. Omdat de tracklist van Voluntary Intakes op voorhand invloed had op de tracklist van Worn Love, beschouw ik ze liever als één geheel.’ Wat was de gedachte achter dit album? ‘Geen. Geen enkele gedachte bij. Noppes, nada. Ik heb gewoon braaf gedaan wat mij gevraagd is. Onze Indiase afdeling marketing leverde het businessmodel, een plan van aanpak en de worksheets aan, waardoor ik de boel er alleen nog maar in hoefde te laten lopen. Volgens mij was de werktitel voor dit album ‘Songs voor de moderne Zakenman, of -Vrouw, die geen Tijd heeft om ze Zelf te schrijven’. Of zoiets. ‘Daar zijn we wonder boven wonder in geslaagd. Ik sprak een snelle jongen op de Zuidas en die zei meteen: ‘Dit zou ikzelf nooit geschreven hebben!’ Kijk, dan weet je als songwriter waar je het voor doet. Het is dankbaar werk. Het scheelt die drukke gasten toch een boel rompslomp. ‘Dit album was ook een grotere uitdaging dan het vorige. Dat was bedoeld voor Chilenen met een auditieve beperking. Daar heb ik heel weinig reactie op gekregen.’ Teleurstellend. Maar ik ga de vraag toch herhalen: wat was de gedachte achter Worn Love? ‘Alle perikelen rondom het coronavirus riepen steeds meer vragen op over de waarde van het leven. In combinatie met alle fuss over fake news, begon ‘oprechtheid’ steeds meer een issue te worden. Echt licht versus vals licht. ‘Het valt nog niet mee om de werkelijke waarde van een leven – of van waardevolle zaken – vast te stellen. Na je dood komen nabestaanden vast en zeker goedbedoeld met een totaalsom op de proppen, maar voor dat onvolledige natte vingerwerk koopt een mens tíjdens zijn leven geen reet. Je moet de dorpsfanfare ook niet vragen om de Negende Symphonie van Beethoven uit te voeren. Tenenkrommend. ‘En hoe ingewikkeld ook, zo’n taxatie

tijdens je leven levert wel wat op. Luceberts gedicht ‘De zeer oude zingt’ (waaruit het citaat ‘Alles van waarde is weerloos’ afkomstig is, red.) onderstreept mooi dat de waarde van het leven alleen bepaald kan worden in het nu. Je steeds bewust zijn van het hier en nu, is het enige dat het leven zin geeft. ‘We zullen dus vaker mentaal afval moeten scheiden. Alles van waarde krijgt meer ruimte als je iedere woensdagmiddag je waardeloze gedachten, wensen en denkkrampen bij de milieustraat dumpt. ‘Maar hoe doe je dat? Als je religieus bent, kun je de waarde van je leven nog afmeten aan de air miles-pas van je Kerk. Wij heidenen moeten het klusje zelf klaren. ‘Daar kwam de oprechtheid om de hoek kijken. Ik realiseerde me dat alles van waarde oprecht is. En andersom. ‘Gedachten, voorkeuren, relaties, familiebanden, autobanden; alles dat je langdurig met je meedraagt, wat je verslijt en uitwoont en waar je moeite voor doet, heeft iets oprechts. Wat niet oprecht bij je hoort, leidt alleen maar af en kun je beter wegflikkeren. ‘Die materie heeft op de nieuwe nummers wel een stempel gedrukt. Vooral op ‘Better Days’, ‘I Don’t Buy It’ en ‘Worn Love’. Fungeert voor jou oprechtheid binnen relaties als toetssteen? ‘Steeds minder. Er komt een moment waarop je moet stoppen het kaf van het koren te scheiden. Anders blijft er niemand meer over. ‘Oprechte mensen zijn zeldzaam. Het is moeilijk om belangeloos belangstellend te zijn. Het is dan ook de hoogste tijd dat de oprechte mens op Unesco’s Werelderfgoedlijst komt te staan .’ Over eenzaamheid gesproken. Het lied ‘Wanna Be Alone’. Hoe krijg je het voor elkaar om de eenzaamheid, in al zijn verslagenheid, zó te exposeren dat ik er serieus naar kan verlangen? ‘Haha! Je hebt geen woord meegekregen van wat ik tot nu toe heb uitgekraamd, of wel? Ik ben per ongeluk zonder mobiel in een moeras beland en heb iedere modderige associatie met eenzaamheid op de keukentafel afgeborsteld. ‘Maar het is fijn dat ‘Wanna Be Alone’ dat IWP/CULTUUR247.NL/KROESE RECORDS

verlangen bij jou oproept. Eenzaamheid krijgt veel te weinig bezoek aan huis.’ Hoe is dat bij jou? Jij bent een schoolvoorbeeld van de independent songwriter. Je werkt zelfs zonder producer. Er is dus niemand die jou vertelt wát of hóe je moet schrijven. Is dat geen eenzame taak? ‘Eenzaamheid is het losgeld voor onafhankelijkheid. Voor belangeloosheid. Als je er bij stil staat, is heel het leven een eenzame periode. C’est ça. Eenzaamheid kun je dus maar beter te vriend houden. Werk aan die relatie, zou ik zeggen.’ Jij hebt de neiging om relativerende antwoorden te geven, die buiten jouw persoonlijke levenssfeer blijven liggen. ‘Niet zo close and personal. Klopt. Dat is mijn bedoeling. Dan blijven we oprecht en hou ik voor thuis ook nog wat over.’

‘Het is moeilijk om belangeloos belangstellend te zijn’ Hoe lang duurt het voordat jij mensen toelaat in jouw persoonlijke levenssfeer? ‘Dat hangt af van de omstandigheden. Maar mochten wij ooit samen tot over onze nek in het drijfzand hangen zonder kans op redding, dan beloof ik je instant toegang tot mijn emotionele inboedel. Hoewel je op zo’n moment waarschijnlijk liever iets relativerends hoort. ‘En dat is ook één van de menselijke tragedies. We leven zo in afgepaalde hokjes, dat we veel te weinig mensen de tijd en aandacht kunnen geven die ze verdienen. ‘Maar daar hebben we dus de kunsten voor. Die zijn onze common fields. Daar hoeft geen prikkeldraad tussen.’ Wat is jouw mening over de mensheid? Ben jij een misantroop? ‘Ten dele. Individueel kan de mens een fontein zijn, waaruit een boel moois ontspringt. Als kudde is de mensheid een badkuip die leegloopt; via het putje gaat het altijd richting riool. Als we nou eens zouden kappen met wensen en willen, zouden we ons ‘hier en nu’ niet steeds uitstellen. Dan waren we er altijd volledig.’

‘Maar het één kan nog niet niet zonder het ander. Het water dat uit een fontein spuit, klotste eerder ergens in een gore badkuip. ‘Tijdens de lockdown werd het zwaarder om het geheel te blijven zien. Het water stroomde steeds minder. Het werd brak.’ Was dat ook de reden om afgelopen jaar ook aan projecten in de klassieke, instrumentale hoek te werken? ‘Zo’n docu-item over 250 jaar Beethoven, vergde aan voorbereiding wel een paar weken gericht inlezen en instuderen. Die autistische focus op vingerzetting duwde de waan van de dag lekker aan de kant. ‘Het bood innerlijke rust om het blikveld bewust te vernauwen. Ik ben die weg dus maar verder ingeslagen en heb wat eigen instrumentale werken uitgewerkt.’ Voor albums als Voluntary Intakes en Worn Love neem je heel wat rollen op je. Je schrijft de muziek en de teksten, speelt meerdere instrumenten in, doet de sound engineering, de beeldproductie en vast nog meer. Hoe hou je al die ballen in de lucht? ‘Snel slapen. Op volgende albums wordt mijn rol definitely een stuk beperkter. Ik heb wel genoeg albums uitgebracht om nog langer Sisyphus uit te hangen. ‘Ik droom al maanden dat ik mijn baan als circusaap opzeg en een voedselbank voor oud-collega’s opstart. We stuiteren wat in het trapeze-vangnet en houden ons strikt aan een dieet van zoete popcorn en dode clowns. Onder het genot van penetrante kamelenlucht en zachte draaiorgelmuziek mijmeren we ’s avonds hand in hand over alles wat er nog in het vat zit. Want dat verzuurt wel degelijk, zo weten wij oudere jongeren. ‘Ik ga maar eens wat zingen, al dat geklets. Zo raken Forrest Gumps bonbons nog op!’ ● IWT/CULTUUR247.NL/KROESE RECORDS