DEPO
Aşağıdaki metin 20 Temmuz 2013 tarihinde Keşan Kaymakamlığı tarafından görevlendirilmiş üç devlet memurunun çalışmaları sırasında aldıkları ses kayıtlarının deşifresidir. Bahsi geçen üç devlet memuru kaymakamlık tarafından başlatılan envanter çalışmasında görevlendirilmişlerdir. Ses kayıtları Kızkapan köyünde alınmış ve daha sonra Keşan Kaymakamlığı Özel Kalem sekreteri tarafından kaleme alınmıştır.
Bu fotoğraf, bahsi geçen devlet memurlarının rehberleri tarafından çekilmiş olup şahıslara ait bilinen son fotoğraftır. - Ses deneme... 1.. 2.. 3... Ses, ses, ses... Keşan- Kızkapan Köyü envanter sayımı. Kayıt için herkes ses verebilir mi? Deşifre için isim-soyisim almak istiyorum. - Cenk Dereli - Alican İnal - Sarper Takkeci - Hayrettin Günç ST: Kontrol etmemiz gereken bir köy okulu, bir su deposu, sınır ihlali olan bir kaç arsa mevcut. Onları gezip, kontrol edip yakın köylerden Kılıçköy’e geçeceğiz. Öncelikle köy okulunu görelim derim. Depo tepede ve ulaşması güç bir yerde. Ayrıca anahtarı köy muhtarında. Kendisine haber verildi ama şu anda köyde olmadığı için anahtara ulaşamıyoruz. Aİ: Umalım da bugün gelsin köye. Daha evvel buraya geldiğimde de kendisine bir türlü ulaşamadım. Köyün muhtarı gerçek mi, ondan bile emin değilim. CD: O zaman bir an evvel köy okulu ve diğer arsaları tamamlayalım. Depoyu en sona bırakalım. ST: Konuyla alakasız ama Kızkapan diğer köylere göre yüksekte kalıyor, farkettiniz mi? [Yazar notu: Bu apayrı bir efsanenin konusudur aslında] Tek başına böyle yukarıda olması garip geldi biraz.
Aİ: Şu su deposu da sanki çok kolay gidiliyormuş gibi en tepeye konmuş. [Aradaki ses kayıtları memurların kendi aralarındaki konuşmaları içermektedir fakat konuyla ilgili olmadığı için yer verilmemiştir. Detaylı incelemek için Keşan Kaymakamlığı - Evrak Arşivi 2:M:2013:101 nolu klasöre bakabilirsiniz.] CD: Geriye bir tek su deposu kaldı ama saat çok geç oldu. İsterseniz Keşan’a dönelim, yarın sabah tekrar geliriz. ST: Muhtarla konuşamadık, onu yakalayabilir miyiz acaba? Evine mi gitsek? Her gelişimizde kaçırıyoruz kendisini. Deponun anahtarını almamız gerekiyor. İçerideki demirbaşlar nedir, hiç kaydı tutulmamış. HG: Gidelim o halde. Gerekirse bekleyelim. [Muhtarın evine gidilir. Kayıtlardan anlaşıldığı üzere muhtar evdedir.] Muhtar: Hoşgeldiniz. Buyrun, geçin içeri. Bu saatte sizi burada görmek şaşırttı. Aç mısınız? Susuz musunuz? CD: Teşekkür ederiz muhtar efendi. Sizi gören cennetlik. Öldünüz mü, kaldınız mı belli değil. Neyse ki sonunda yakaladık sizi. M: Aman efendim o nasıl söz. Ekinleri biçtik tüm gün, köylü anlamıyor bu işlerden. O kadar mühendis getiriyoruz, yine yanlış yapıyorlar. Bizde başlarında duruyoruz. Tarlada telefonda çekmiyor. Aİ: Her neyse, biz deponun anahtarını almak istiyoruz. Demirbaş sayımı yapacağız. Köydeki tüm kamu mallarını tamamladık. Bir tek su deposu kaldı. Onu da yarın sabah erkenden halledeceğiz. M: Dilerseniz önce soframıza misafir olun sonra gidersiniz. Aç bıraktılar demesinler sonra. ST: Yemeğimizi yer, öyle döneriz. Yarım saatlik yol zaten. Ne dersiniz. HG: Bana uyar. M: Ha şöyle ya. Haydi buyrun, buyrun. Hanım, sofraya 4 tabak daha ekle. Bu akşam misafirimiz var. [Uzunca bir süre kayıt cihazının çalışmadığı anlaşılmaktadır. Yoğun bir yağmur ve rüzgar sesi kayıt cihazındaki sesleri etkilemektedir. ] ST: Makineyi çalıştırdım. CD: Bu akşam burada kalacağız sanırım. Yol ağzındaki derenin oradan bu yağmurda geçmemiz mümkün değil. Araba saplanır kalır.
Aİ: Muhtar efendi, bize bu gece kalabileceğimiz bir yer ayarlamak mümkün mü? Bu havada arabayla dönmek zor. M: Buyrun bizim misafirimiz olun efendiler. Bu gece bizde kalınız. [Ses kaydına göre, memurlar o geceyi muhtarın evinde geçirmeye karar verirler.] HG: Cihazı açmayı unuttuk. Aç abi aç! CD: Açtım. Baya bir şey kaçırdık ama. Özet geçiyorum şimdi. An itibariyle saat 01:42, bütün köy halkı okulun önünde toplanmış vaziyette. Hep beraber bir yere gidecek gibi toplandılar. El fenerleri, akülü lambalar var ellerinde. Acaip bir yağmur yağıyor. Neler oluyor anlamak güç. Kaydediyorsun değil mi? HG: Kaydediyorum. Aİ: Bilmiyorum ama çok gergin. Çıkıp konuşsak mı? ST: Ben şuradan şuraya iki adım atmam. Korkunç lan. Yağmur altında herkes çıkmış, duruyor. YÜRÜYORLAR ŞİMDİ. Nereye gidiyorlar acaba, merak etmedim değil. Aİ: Tırsmanın alemi yok, çıkıp konuşma taraftarıyım ben. HG: Ben çıkıyorum. Dur, dur. Hareketlendiler, yürüyorlar. Köyün girişindeki yalağa doğru yürüyorlar. Takip edelim. [Ses kayıtlarının buradan sonraki kısmı çok anlaşılamamaktadır. Özellikle yağmur gürültüsü ve rüzgar konuşulanları anlaşılmaz hale getiriyor. Kayıtlar arasından anlaşılan kısımlar ise köyün üzerindeki depoda yaşayan bir dünyadışı canlının varlığına işaret etmekte. Konuyla ilgili tüm belgelere-bu ses kaydı dışında- yetkili mercilerce el konulmuştur. Fakat ilgili belgelerin bir kısmına Başbakanlık Arşivi’nden ulaşılmaktadır.]
Bir yeri yer yapan, kendisinin kurduğu hikayelerle anlamlanan ve o hikayelerle yeniden değişen mekanın yarattığı, zamanı aşan döngüdür. Bir tepe, bir ağaç, bir çeşme, bir taş, bir sokak, bir adam, bir kadın, her şey orada yaşayanın, oradan geçenin, oraya düşenin; anın tesadüflerle ördüğü dokusuna dolanması sonucu; dilde kurdukları; dille yaydıkları ile anlam kazanır. Yer belleğini, ev sahipleri ve misafirleri ile beraber kurar. Yere ait bu belleğin gerçekliği, sadece bu çoklu ilişki sisteminin bağlamında vardır. Ancak onun içinde sorgulanabilir ve onun içinden doğrulanabilir. Bu kapalı devre sistem, kendisinden şüphe duyulması için kendi başına yeterlidir. Van Gölü Canavarı efsanesi ile Ormancı Türkü’sünün hikayesinin kurduğu gerçekliklerin arasındaki mesafe gerçeklik ile uydurulmuş olana dair neleri örter? Bunun cevabı elde kanıt olarak sunulabilecekler biriktikçe tartışılabilir ama tartışmasız olan bir şey varsa, o da bu süreçte hikayelerin büyüdüğü, yerin, hiçbir yerden, bir yere dönüştüğüdür.