8
9
8 | „Angelica Catalani”, 1821 r., litografia Włoska śpiewaczka; w 1820 r. występowała w Warszawie, wtedy też podarowała młodemu Chopinowi złoty zegarek z dedykacją: „Mme Catalani / à Frédéric Chopin / agé de 10 Ans / à Varsovie / le 3 Janvier 1820”.
9 | „Niccolò Paganini”, 1829 r., litografia Portret wirtuoza skrzypiec umieszczony na okładce nut wydanych przez Karola Magnusa w Warszawie po koncertach artysty, którymi zafascynowany był Fryderyk Chopin.
10 | „Henrietta Sontag”, 1830 r., litografia H. Guvedona, w Zakładzie Litograficznym Lemerciera w Paryżu Niemiecka śpiewaczka operowa; jej występem w 1830 r. w Warszawie, na kilka miesięcy przed opuszczeniem kraju, zachwycał się Fryderyk Chopin.
10
Odyńcem, Dominikiem Magnuszewskim, Konstantym Gaszyńskim, Bohdanem Zaleskim. Głośne były cotygodniowe spotkania organizowane przez generała Wincentego Krasińskiego, które po haniebnym opowiedzeniu się gospodarza za skazaniem osób podejrzanych o przynależność do Towarzystwa Patriotycznego, uległy w 1828 r. przerwaniu i przeniosły się do salonu Maksymiliana Fredry. Realizacja muzycznych upodobań zależała wówczas od dostępności instrumentów, a zwłaszcza fortepianów. Na rynku warszawskim cenione były fortepiany z fabryk: Fryderyka Buchholtza, Antoniego Leszczyńskiego i Maksymiliana Hochhausera. U szczytu sławy były też wszelkiego rodzaju instrumenty mechaniczne, określane mianem eolimelodiconu, melodicordionu, eolipantalionu, należące do grupy pseudoorganów, o wymiarach dostosowanych do potrzeb domów mieszkalnych. W Warszawie najbardziej znane tego rodzaju instrumenty powstały w pracowniach Augusta Fidelisa Brunnera (przy wsparciu budowniczego fortepianów Fryderyka Buchholtza) i Józefa Długosza. W 1825 r. Chopin zagrał na eolimelodiconie autorstwa Brunnera w kościele luterańskim Świętej Trójcy w obecności Aleksandra I, a na choralionie tegoż autora u Teresy Kickiej, w następnym zaś roku na eolipantalionie Długosza u Zamoyskich. Dostęp do wydawnictw nutowych zapewniały księgarnie muzyczne, z których większość znajdowała się przy ul. Miodowej:
| Spotkania z Zabytkami
1-2 2010
10
Antoniego Brzeziny, Karola Ludwika Magnusa, Franciszka Klukowskiego. Miodowa była wówczas jedną z najruchliwszych warszawskich ulic i koncentrowało się tu też bogate życie kawiarniane. Działały kawiarnie: „Pod Kopciuszkiem”, w której bywali artyści związani z Teatrem Narodowym, „Dziurka”, preferowana przez osoby zafascynowane nową literaturą romantyczną (obie w nieistniejącym już obecnie Pałacu Teppera), „Honoratka” (w Pałacu Chodkiewicza), znana z zażartych dyskusji na tematy polityczne, bywał tu też Chopin zaprzyjaźniony z członkami konspiracyjnej organizacji Związek Wolnych Polaków ( Józefem Bohdanem Zaleskim, Sewerynem Goszczyńskim, Maurycym Mochnackim). W pobliżu, przy ul. Długiej mieściła się z kolei kawiarnia uczęszczana przez aktorów – „Suchy Las”. Jednak to w kawiarni „U Brzezińskiej”, znajdującej się przy ul. Koziej, bywał Chopin najczęściej w towarzystwie swego przyjaciela Dominika Magnuszewskiego, chętnie była też odwiedzana przez jego kolegów uniwersyteckich. Tu też odbyło się jego pożegnanie w przededniu wyjazdu z Warszawy. W tym czasie inspiracją dla Chopina były przedstawienia operowe w Teatrze Narodowym, na których bywał regularnie i swoje wrażenia relacjonował w listach do przyjaciół (pisał m.in. o wystawieniu Cyrulika Sewilskiego, Otellu czy Wolnym Strzelcu), oraz publiczne koncerty, był m.in. na koncertach Marii Agaty Wołowskiej-Szymanowskiej (w latach 1823 i 1827) i Johanna Nepomuka Hummela (w 1829 r.), którego repertuar