Jarosław Zieliński
nie stała się instrumentem grającym na wyobraźni mas. Zarówno w swej formie jak i treści jest on deformacją pojęć ideologicznych [...]. Oglądany obraz [...] jednej z osi głównych wykazuje, że utożsamiono wielkość założenia z rozległością przestrzeni, szukając dla niej wyrazu w nadmiernie szerokiej alei o przypadkowym kierunku ku rzece, której zresztą widzowi ze skarpy nie pokazano537. Bibliografia Dworakowska Irena: O Parku Kultury na Powiślu „Architektura” 1953/11, s. 278-280. Grabowski Jerzy: Centralny Park Kultury na Powiślu „Stolica” 1951/14, s. 5-7. Grabowski Jerzy: Centralny Park Ludowy w Warszawie „Architektura” 1951/9, s. 293-296. R.W.: W parku kultury i wypoczynku „Stolica” 1954/22, s. 4-5. (S.): Skarpa Warszawska – wejście do Centralnego Parku Kultury „Stolica” 1955/38, 10-11. Stępiński Zygmunt: Centralny Park Kultury i Wypoczynku „Stolica” 1957/10, s. 16-17 i 22-23. B. Park Kaskada i północny Park Kultury Park ten, oddany do użytku 1 maja 1951 roku, powstał na niemal zupełnym pustkowiu, z rzadka tylko porośniętym drzewami, ale niegdyś ta część Marymontu wchodziła w skład królewskiego Zwierzyńca – terenów sztucznie zalesionych, przez które przepływała rzeczka Rudawka. Projektant siedmiohektarowego założenia – inżynier Ludwik Lawin – zamaskował zielenią Stację Doświadczalną przy kolektorze oraz zachował naturalne, bardzo pofałdowane ukształtowanie terenu i jeden z trzech stawów, którego wody zasilono odnogą nurtu Rudawki skanalizowanej już przed wojną. Wykorzystano też ocalałe drzewa, robiąc nowe nasadzenia, w tym 537
„Architektura” 1953/11, s. 280.
410
428. Park Kaskada [wg: „Stolica” 1951]