HANNA DZIELIŃSKA
Pałac w Łomnicy – hotel i restauracja Do pierwszych jaskółek zmian, nim jeszcze rozpoczęły się prace w ramach projektu „Promocja Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej”, należała z pewnością adaptacja jednego z zespołów rezydencjalno-parkowych tego terenu – założenia w Łomnicy – do funkcji hotelowej. Warto pokrótce przypomnieć ten prekursorski projekt rewitalizacji dawnej arystokratycznej siedziby, funkcjonujący zresztą z powodzeniem do dziś. Tym bardziej interesujący, że stanowi przykład obiektu, który po latach znajduje się w rękach potomków przedwojennych właścicieli, a jednocześnie pełni funkcję hotelowo-restauracyjną i muzealną zarazem. Dziś obiekt uznany jest za Pomnik Historii Prezydenta RP w kategorii „Pałace i parki krajobrazowe Kotliny Jeleniogórskiej”. Historia budowy pałacu w Łomnicy nie jest dokładnie znana. W 1366 r. w położonej u zbiegu Bobru i Łomnicy wsi Lomnitz istniał majątek ziemski, jednak jego właściciele nie są wymieniani w dokumentach z nazwiska. Budynek pałacowy powstał w 2. poł. XVII w. bądź na początku XVIII w. Posiadłość zmieniała właścicieli na przestrzeni kolejnych stuleci, przechodząc przez ręce m.in. rodziny von Zedlitz, von Tomagnini, Christian Mentzla z Jeleniej Góry, Johann Georg Flack z Kowar, a w latach 20. XIX w. rezydencja przeszła drogą dziedziczenia w posiadanie barona Moritza von Roth. W latach 1835-1945 Łomnica należała do rodziny von Küster. Po II wojnie światowej nieruchomość przeszła na własność Skarbu Państwa, do roku 1982 w dawnej rezydencji mieściła się szkoła. Z uwagi na zły stan głównego pałacu – eksploatacja w wydaniu szkoły najwyraźniej nie posłużyła obiektowi, który na przestrzeni kilkudziesięciu powojennych lat popadł w stan bliski ruinie, czego nie doświadczył przez poprzednich kilkaset lat – wkrótce po przeniesieniu szkoły, runęły stropy i zawalił się dach. Szczęśliwie, wniosek o rozbiórkę budynku został wtedy przez konserwatora zabytków odrzucony. Zespół pałacowo-parkowy składa się z barokowego pałacu, budynku mieszkalnego, zwanego Domem Wdowy (z początku XIX stulecia), zabudowań gospodarczych (zapewne z końca XIX w.) i pozostałości parku krajobrazowego, na planie podłużnym, wzdłuż brzegu Bobru. W XVIII stuleciu między pałacem a rzeką znajdował się ogród francuski, którego ślady czytelne są w ukształtowaniu terenu
58