dostęp do dwunastu drewnianych baraków i rozbito zaryglowane drzwi. Szał radości opanował uwolnionych jeńców, którzy rozbiegli się w różnych kierunkach. Zaalarmowani strzałami Sowieci ruszyli kolumną samochodów na odsiecz, lecz 300 m od obozu powstrzymał ich skutecznie ogień drużyny sierż. „Kłosa”. Kiedy wreszcie udało się im przebić, akcja była zakończona. Sowieci, sądząc, że wartownia znajduje się w rękach partyzantów, otworzyli w jej kierunku ogień, powiększając własne straty. W udanej akcji nie poległ żaden z AK-owców, tylko kilku odniosło rany. Po stronie NKWD zginęło 68 żołnierzy i oficerów, nie licząc rannych. Przyjąć należy, że z obozu zbiegło około 800 żołnierzy AK. Niestety, do końca następnego dnia obławy NKWD i UB ujęły już około 200 zbiegów. Złapanych często mordowano na miejscu, a ok. 180 zakatowano na terenie obozu. Podczas poszukiwań zbiegów zdarzały się wypadki likwidowania ich rodzin (29 maja 1945 r. ubecy Zdzisław Kraśnicki i Jan Stromecki zastrzelili małżonków Marię i Daniela Rogalskich za odmowę wskazania kryjówki poszukiwanych synów zbiegłych z obozu). Trwałym skutkiem akcji stała się szybka likwidacja obozu. Pozostałych w nim AK-owców wywieziono, a teren przekształcono w żwirownię i magazyn materiałów budowlanych. Do 7 czerwca zwożono tam duże ilości wapna, które – jak już wspomniano – składowano w miejscu prawdopodobnego zbiorowego pochówku ofiar. Okolicznych mieszkańców, po przesłuchaniach i represjach, przymusowo wysiedlono. Pomimo oczywistych porażek kształtującego się od lipca 1944 r. aparatu bezpieczeństwa PKWN i Rządu Tymczasowego, nadzorujące ten system sowieckie NKWD, NKGB i SMIERSZ uzyskały i w tym okresie bardzo istotne postępy w konsekwentnym likwidowaniu Polskiego Podziemia Niepodległościowego. Do głównych ich sukcesów należy zaliczyć kierowaną bezpośrednio przez gen. Sierowa akcję ujęcia pozostającego w kraju naczelnego dowództwa dawnej Armii Krajowej oraz członków Delegatury Krajowej Rządu RP w Londynie i Rady Jedności Narodowej. Podstawę
217