Badania archeologiczne terenu rezydencji królewskiej w Wilanowie Andrzej Gołembnik
J
uż pobieżna ocena zawartości obszaru 58 – 67/37 Archeologicznego Zdjęcia Polski1 dowodzi, że teren skarpy pradoliny Wisły w rejonie późniejszej rezydencji królewskiej w Wilanowie był od wieków miejscem osadniczo atrakcyjnym. Archeolodzy odnaleźli ślady zorganizowanego pobytu ludzi żyjących na szerokim plateau skarpy wiślanej od schyłku neolitu, we wczesnej epoce żelaza, w okresie wczesnego średniowiecza i dalej, właściwie nieprzerwanie aż po dzień dzisiejszy. Głównym powodem tego zainteresowania było
dogodne położenie w pobliżu drogi wiodącej ku przeprawie (szlak handlowy?), liczne, bijące do dziś źródła, urodzajne gleby przedpola skarpy, bogate tereny łowieckie (puszcza na terenach suchych oraz łąki i lasy łęgowe) oraz, co na ogół nie jest podnoszone przez badaczy historii, niewątpliwy urok miejsca. Wydaje się, że z czasem szczególnego znaczenia nabrał teren niewielkiego wyniesienia, znajdującego się niedaleko krawędzi skarpy. Dzisiaj nie ma już po nim śladu. Dawniej jego kulminacja wypadała gdzieś w pobliżu północnej wieży pałacu i północno-wschodniego narożnika dziedzińca, zaś łagodne stoki zajmowały częściowo teren Tarasu Górnego, ogrodu północnego i Dziedzińca Głównego. To istotne dla historii rezydencji wilanowskiej odkrycie, tak jak i wiele innych, dokonane zostało podczas badań archeologicznych, zleconych w 2003 r. przez dyrekcję Muzeum Pałacu w Wilanowie ekipie badaczy Krajowego .................................................................
1 | Plan ogólny terenu rezydencji wilanowskiej z naniesionymi wykopami archeologicznymi, badanymi w latach 2003-2011 2 | Plan Tarasu Górnego pałacu z pozycją wykopów archeologicznych
1
28
| Spotkania z Zabytkami
numer specjalny 2012