İstanbul ve lale ilişkisi, son yıllarda çok sıkı bir biçimde kuruldu. Lale, kent yönetiminin resmî İstanbul çiçeği gibi bir rol aldı. Belki de bir iyi niyet inşasıydı bu, yani şehri güzelleştirmek kadar kültürel köklerle buluşmanın da bir yoluydu lale. Bir sevinç haberiydi lale, bir selam sebebi. Şimdilerde İstanbul’da parklarda, meydanlarda, refüjlerde, kent mobilyalarında, tabela ve afişlerde, kıyafetlerde, perdelerde, döşemelerde, örtülerde, levhalarda, panolarda, bardaklarda, tabaklarda, tişörtlerde, aklınıza gelebilecek her yerde bu masum çiçek kol geziyor. Onu izledik, kokladık, fotoğrafını çektik, yeniden yeniden seyrettik, bir türlü doyamadık bu çok renkli güzele. Ama galiba temaşa edemedik. Çünkü onu da tüketmek üzere sevdik. İstanbul’un kültürel kökleriyle bağ kurmasından daha fazla, modernleşme isteğinin bir yüzüydü bu. Kendini güzel göstermek istiyordu İstanbul, onun için takıp takıştırıyordu bu ata yadigârı çiçeği her yerine. Lale orduları kuruldu. En büyük ordu Emirgân’a konuşlandı. Emirgân Korusu, reel bir kent efsanesine dönüştü. Herkes lale festivalini izlemek, has bahçeyi Hürrem Sultan gibi yakından seyretmek için yollara düştü. Kuru kuruya seyredilmez ki lale. Taşralılığı bir kahramanlık madalyası gibi gururla üzerinde taşıyan çok renkli ve gürültülü kalabalık, yanlarına küçük tüplerini, ekmeklerini, dolmalarını, çitoslarını, lokma-
Mazhar-ı ism-i Celâl olmasa âyâ lâle Bulamazdı bu kadar rütbe-i vâlâ lâle 6