Yıkıcı güç kollektif özne volkan yaraşir

ABD’de başkanlık seçimlerini Obama’nm kazanması, Ortado­ ğu’da BOP’un yeni bir aşamaya geçişini beraberinde getirebilir. İmparatorluk projesi yerini hegemon güç olma projesine bırakabilir.

Bütün bu gelişmeler T.C. ’yi yeni bir yönelim içine sokuyor. Her ne kadar sancılı yaşansa da T.C. yeniden yapılanma yönünde adım­ lar atıyor. Bugün iktidar bloğu içindeki çatışkılar da bu sürecin par­ çası olarak kendini dışa vuruyor.

Birinci dönem AKP hükümeti radikal neo-liberal politikaların hayata geçirilmesinde ve BOP’la girilen angajmanda bir altyapı ça­ lışması olarak işlev gördü. Özellikle ikinci dönem AKP hükümeti vizyon, yönelim ve hedefleri açısından “yeni” bir parti olarak mis­ yon yükleniyor. Yerel seçimler, bu özelliğini pekiştirici bir mahi­ yetle sonuçlanabilir. Yeni AKP’nin yerel seçimlerde yüksek oy al­ ması sonucunda daha agresif olması muhtemeldir. AKP yeni jeo-politiğin gereklerine tam uyum gösterme “kabiliyetiyle”, AB ve ABD tarafından destek gördü.

AKP’nin diplomatik, ekonomik, kültürel ataklar yaptığı bu sü­ rece, Neo-Osmanlıcılık ya da Pax-Ottoman (Osmanlı barışı) adı ve­ riliyor. Ordunun da NATO’nun değişen paradigmasına bağlı ola­ rak bu projeye uyum sağladığı görülüyor. Hatta son Ergenekon operasyonu bu uyumun bir göstergesi olarak düşünülebilir. Ayrıca içinde “emperyal” niyetler barındıran adımlara ordunun tarihi bo­ yunca sıcak baktığı bilinmektedir. Neo-Osmanlıcılık bu anlamda cazibeli bir özelliğe sahiptir. TSK’nm daha mobilize bir güç haline dönüşmesi için reorganizasyonların bu döneme tekabül etmesi şa­ şırtıcı değildir. Pax-Ottoman, Osmanlı için “barış”, diğer halklar için ise talan ve yağma anlamına geldi. Bugünkü anlamı ise Orta­ doğu’nun yağma ve talan edilmesi ve halkların köleleştirilmesidir.

T.C.’nin Neo-Osmanlıcılık anlamında ilk açılımı Özal döne­ minde başladı. Sovyetler Birliği çöküşünün yarattığı altüst oluş so­ nucunda, özellikle Kafkas ve Türki Cumhuriyetleri’nde yaşanan “bağımsızlaşma” süreci ve I. Körfez Savaşı ve Balkanlardaki al­ tüst oluş ve Yugoslavya’nın parçalanması Özal’m pragmatizmini 133