Hart van Nijmegen - oktober 2016
61
Heren bestaan nog door Sjak Gielen, foto: Andre den Ouden
Alom wordt er geklaagd over toenemende hufterigheid en het absolute gebrek aan beschaving. Omgangsvormen bestaan niet meer. Met twee woorden spreken of je kleden voor een speciale gelegenheid? Kom daar nog maar eens om in deze tijd. Hoe anders ligt dat in de vogelwereld om ons heen. Wie er niet netjes uitziet, kan het wel vergeten bij de vrouwtjes. Een keurig pak wordt daar nog zeer op prijs gesteld. Het is zelfs een absolute voorwaarde en sleutel tot succes. Let maar eens op koolmezen. Mannetjes zijn te herkennen aan hun zwarte stropdas die ver over hun buik doorloopt. Hoe groter de stropdas des te gewilder de koolmeesman. Een mannetje met een te kleine stropdas wordt volledig genegeerd door de vrouwtjes. Ook is het van belang dat hun kop er glanzend uitziet. Gel of brillantine in de haren noemen wij dat.
Column: Wielrennen Als ik mij niet vergis, was zijn naam Wim. Jaar of 45, beetje kalend, erg amicaal. Samen met vrouw Marjan en kids stond hij bij ons op de camping, zijn schoonouders op de plek tegenover hen. Ik denk dat veel mannen zich tegenwoordig kunnen vinden in Wim. Wim had namelijk sinds een aantal jaren een nieuwe sport: wielrennen. En dat nam hij heel serieus. Ik kreeg er bijna een midlifecrisis van. Niet dat hij een motor had, maar wel een serieuze wielerfiets. Nieuwste model, voorzien van alle features. Om de dag hees Wim zich met z’n bierbuikje in zijn net iets te strakke biking shirt. Gadgets werden klaargelegd, een bril zonder condensvorming, bandana voor onder de helm. Centen niet gespaard. Wim was klaar voor een tourtochtje door de bergen, vergezeld door Marjan en de kinderen in de auto. Zonder airco. Compleet verveeld. Ze reden dan vooruit om bij elke bocht van de berg Wim aan te moedigen, water aan te bieden en te checken of alles oké was met pa. Bovenaan de berg werden uitgebreid foto’s gemaakt van de heldendaden van Wim, doorgestuurd naar de
Koolmezen zien elkaar anders dan wij ze zien. Ze kunnen, in tegenstelling tot de mens en veel andere dieren, heel goed ultraviolet licht waarnemen. Op basis daarvan selecteren de vrouwtjes hun partner. De stropdas moet eerst indruk maken en de aandacht van het vrouwtje trekken, waarna de uv-brillantine het vrouwtje definitief over de streep trekt. Als aan die basisvoorwaarden wordt voldaan, dan zit het met het zingen en het voeren van jongen ook wel goed. Zo is tenminste de onnavolgbare vrouwengedachte. Laat dit een wijze les zijn voor ons mensenmannen. Mijn eigen vrouw voelt zich in dit opzicht aardig bedrogen. Ze beklaagt zich al jaren over de miskoop die ze destijds gedaan heeft, maar gedane zaken nemen, gelukkig voor mij, geen keer.
door Anna Wolfs whatsappgroep van de familie, om daarna weer rustig af te dalen. Met natuurlijk Marjan in z’n kielzog. En elke keer als Wim terugkwam op de camping werd z’n fiets met militaire precisie schoongepolijst met een doekje. Een ingewikkeld tafereel. Daarna stond een koud biertje klaar voor Wim en mocht hij uitrusten bij het zwembad terwijl vrouw en kids boodschappen gingen doen. Met het tijdschrift Wielerrevue op z’n strandlakentje kon Wim goed meekomen in de gesprekken met andere bikers op de camping. ‘s Avonds nog even z’n voetjes omhoog en een pastamaaltijd naar binnen werken, die vrouwlief gekookt had. Want ja, koolhydraten waren immers belangrijk voor Wim. Terwijl z’n vrouw met een warm gezicht zijn sportkleding in een handwasje sopte, schreeuwde schoonpa regelmatig naar de overkant van de tent: “Poeh poeh, wat ben je toch een stoere, actieve vent, daar kan Marjan nog een voorbeeld aannemen!” En ik dacht alleen maar: Poeh, poeh, ben ik even blij dat mijn vent niet mee doet aan deze hysterische trend en gewoon nog op ouwe-lullenvoetbal zit.