22
Hart van Nijmegen - november 2016
Oud & Nieuw in het Willemskwartier
‘Van mijn opa en oma mocht ik niet
door Tefke van Dijk
Het Willemskwartier heeft de afgelopen jaren veel veranderingen ondergaan. Oude bewoners gingen, nieuwe bewoners kwamen. Gaan die twee een beetje samen? Hart van Nijmegen brengt een oude en nieuwe bewoner in ’t Hert met elkaar in gesprek. Dit keer: Henni van der Wielen en Ramon van der Vaan. De twee zijn ruim voor de afgesproken tijd aanwezig in de kantine van Voorzieningenhart ’t Hert en zitten meteen gezellig met een kop koffie aan een tafeltje te kletsen. Henni: “Ik kom nooit te laat.” Ramon: “Als ik te laat kom, is het met een hele goede reden.” Als het gaat over wat ze zoal doen, vertelt Henni dat ze al 25 jaar actief hardloopt. “Donderdag om half negen ’s ochtends en zaterdag om acht uur, in de groep van Puck.” “Oh, dan komen we elkaar niet tegen,” lacht Ramon. Zo vroeg stap ik nog niet op mijn fiets, hoor! Meestal rond een uur of tien, na het ontbijt. Kan ik na het fietsen meteen door met de lunch, haha. Woont u al lang in deze wijk?” “Ik loop hier al zeventig jaar rond. Mijn vader is Duits, mijn moeder Nederlands. We woonden in Duitsland maar mijn opa en oma woonden hier in de Thijmstraat, in het huis waar ik nu woon. Ik kwam daar vaak op bezoek.” “Tijdens schoolvakanties?” “Vooral tijdens de grote vakantie, ja. Dat was altijd leuk, ik werd straal verwend door ze. Toen ik veertien was is mijn moeder overleden. Op mijn zestiende ben ik bij mijn opa en oma gaan wonen. Oma nam de moederrol over. Vanaf dat moment heb ik aan de Thijmstraat gewoond.” “Ik kom zelf uit Haalderen,” vertelt Ramon, “en heb afwisselend in Beuningen en Nijmegen gewoond. Voordat ik hierheen kwam, woonde ik weer bij mijn moeder omdat het uit was met mijn relatie. Ik ben toen gaan sparen en ben naar de nieuwbouw verhuisd. Was het vroeger leuk wonen hier?” “Net na de oorlog, van 1946 tot 1948, mocht ik van mijn opa en oma niet praten met de kinderen uit de wijk. Omdat ik Duits
sprak begonnen ze dan altijd meteen te schelden.” “Werkelijk? Nu wonen er juist ontzettend veel Nederlanders net over de grens in Duitsland.” “Mensen reageren nu nog wel eens negatief op Duitsers, maar het is wel een stuk minder. Ik kom zelf nog wel vaak in Duitsland.” “Ik ga ook geregeld boodschappen doen of tanken in Duitsland,” zegt Ramon. “Of naar Gochness, daar zit een lekkere sauna.” Dan gaat het gesprek door over de wijk. Ramon vindt het een ‘dynamische wijk’. Ramon: “Ik heb hier wat dingen georganiseerd om meer verbintenis te creëren. Mensen waarschuwden me toen om er niet aan te beginnen omdat je mensen hier moeilijk uit hun routines krijgt. Iets wat vastzit in het systeem krijg je niet los. Vastgeroest. Dat leverde op een bepaalde manier toch wel weer de nodige dynamiek op, haha.” “Apart,” zegt Willi, “zo heb ik het niet ervaren. Ik vind het wel een gezellige wijk. Tenminste, aan mijn kant van de Willemsweg. Ik kom niet zo vaak aan de andere kant. Hier ken ik veel mensen. Het huis is wat groot, maar het is een fijne plek om te wonen. Alleen de vele inbraken zijn erg.” “Daar krijg ik ook vaak meldingen van, ja. Zeker nu de donkere avonden weer komen.” “Twee dagen geleden probeerden ze het bij het Beetsplein, en gisteren nog in de Brederostraat.” “Klopt. En ook bij twee woningen in de Dr. Schaepmanstraat en in de Da Costastraat.” “Het gebeurt erg veel, ook op andere plekken trouwens. Ik vind de wijk overigens wel veel gezelliger dan vroeger.” “Vroeger stonden de drie W-wijken, Willemskwartier, Wolfskuil en Waterkwartier, bekend als rivaliserende wijken,” zegt Ramon. “Dat is nu minder. Acht jaar geleden reageerden mensen nog verbaasd dat ik hier ging wonen. De eerste twee jaar kostte het me ook wel moeite om hier te aarden, maar nu heb ik mijn plek hier wel gevonden. Mijn vriend woont trouwens in Arnhem, over rivaliserend gesproken. Hahaha.” “Familie van mijn man komt uit het Waterkwartier, haha. Zelf komt hij uit Nijmegen-Oost, de Sleedoornstraat. Hij wil hier nu niet meer weg. Het is ook prima wonen, hier. Met de Albert Heijn en andere winkels in de buurt. Jarenlang heb ik gekookt voor zes personen. Na het werk snel boodschappen doen en eten klaarmaken. Nadat de kinderen het huis uit waren heeft mijn man het overgenomen en dat heb ik zo gehouden.” “Aha, kan hij goed koken?” vraagt Ramon. Lachend: “Dan kom ik wel een keer aanschuiven. Maar inderdaad, het is prima wonen hier. Zolang je goed over straat kunt lopen en alles een beetje onderhouden wordt, is het best goed.”
Meedoen aan deze rubriek? Woont u al lang in het Willemskwartier of bent u er kort geleden komen wonen? Vertel uw verhaal in deze rubriek en neem daarvoor contact op via info@hartvannijmegen.nu