Moeilijke reizen maakten dat ik rustig bleef

Fervent motorrijder, avonturier en schrijver Paul van Hooff (58) kreeg in februari 2022 in Bolivia een hartinfarct. Hij overleefde een slopende tocht langs ziekenhuizen. Hij is dankbaar en komt nu bij in Frankrijk.

Hoe verliep de revalidatie in Bolivia?

“In Nederland wordt zo ongeveer de rode loper voor de hartpatiënt uitgerold. In Bolivia krijg je medicatie, verder moet je maar zien. Alleen van naar het toilet gaan werd ik al moe. Een maand na de eerste twee werd de derde stent geplaatst. Na die operatie herstelde ik pas echt. Ik hield wel een kort lontje. Zoals gezegd waren de jaren in Bolivia zwaar geweest. Ik moest alle rekeningen betalen, voor de moeder van mijn kinderen, mijn ex. Het schrijven levert niet heel veel op, werk vinden is lastig. Kortom, veel stress.”

Hoe gaat het nu met je?

Wat gebeurde er precies?

“Twee weken voor het hartinfarct had ik COVID-19 gehad. Ik was genezen, maar voelde bij het wandelen wel een druk op de borst. Na 500 meter stond ik al te hijgen. Ik dacht dat het door COVID kwam en associeerde de pijn met mijn longen. De laatste avond voor het infarct ben ik gaan darten en verloor. Ik verlies nóóit een dartpotje. Thuis zakte ik in de keuken totaal beroerd in elkaar. Als een ballon waaruit de lucht ontsnapt. Ik lag eigenlijk wel lekker, vond ik. Het voelde als meedrijven op de zee. Ik had een moeilijke tijd gehad in Bolivia en dit was het dan. Maar toen kwam de gedachte aan mijn twee veertienjarige jongetjes op: “Shit, Sebastian en Santiago!” Ik moest en zou voor hen hieruit komen. Ik verbleef in een hostel, ik schreeuwde: “¡Ayuda!”, maar op dat moment was er niemand. Mijn duim lag constant op de telefoon. Helaas had mijn vriendin Fatima net die avond de telefoon uitgezet.”

Wat een verhaal. En toen?

“Pas de volgende ochtend vond Fatima me. Met de taxi trokken we langs meerdere ziekenhuizen in onze woonplaats Sucre. Pas 19 uur na mijn hartinfarct kwam er een ambulance, feitelijk een Nissan bestelbusje, om me naar Cochabamba te brengen. Daar zouden ze me wel helpen. De rit duurde 9 uur. Onderweg kotste ik de hele boel onder. Met morfine kon ik gelukkig wat slapen. Bij aankomst in het ziekenhuis had ik al drie keer afscheid van mezelf genomen. De chirurg besloot me meteen te opereren. Mijn bloeddruk was heel laag. De artsen moesten wel zeker weten dat de rekening van 12.000 euro betaald ging worden. Mijn broer Peter en mijn grootste vriendin Sonja stonden daarvoor garant. Peter heeft dat bedrag binnen twee dagen met crowdfunding voor me ingezameld. Bizar. Hoe dan ook voelde ik totaal geen paniek. Ik heb vele moeilijke reizen gemaakt, dat scheelt waarschijnlijk. Via mijn rechterpols werden twee stents geplaatst. Voor een derde was ik te zwak.”

“Lichamelijk gaat het almaar vooruit. Ik ben nu bezig met een roman rond piloot en luchtvaartpionier Clément van Maasdijk. Ik verblijf al een half jaar bij Sonja in Frankrijk na een gedwongen vertrek uit Bolivia. Doordat de operaties zo vlot betaald werden, dachten mensen daar plots dat er bij mij veel te halen viel. Laten we het daarop houden. Mijn zoons zie ik nu niet. Ik steun ze op afstand, zover het in mijn macht ligt. Ik schrijf beter dan ooit tevoren.”

Kijk je anders tegen het leven aan?

“Door het hartinfarct maar vooral de overige gebeurtenissen in Bolivia heb ik nog geen kans gehad om na te denken. Er is iets geknapt in me. Sinds twee weken neem ik meer afstand van dingen om er niet aan onderdoor te gaan. Ik geniet weer van de dagen. Voor het moment ben ik vooral dankbaar voor alle hulp die ik ontvangen heb.”

Is je levensstijl veranderd?

“Ik leefde altijd al sober. Er was geen luxe waar ik om gaf. Ik rook nog één sigaret per dag, tja, dat is niet goed. Snoepen doe ik niet meer, ik sta nu stijf van de noten, fruit, havermout en yoghurt. Ik ben een gewaarschuwd mens. Met 52, 53 jaar reed ik nog van Amsterdam naar Japan op een vijftig jaar oude Moto Guzzi v7. Over deze tocht en die van Alaska naar het uiterste puntje van Zuid-Amerika schreef ik boeken, Man in het zadel en Van hier tot Tokio. Ik leek een onbegrensde kracht te hebben.”

Wat zijn je toekomstplannen?

“Mijn trouwe volgers willen graag dat ik mijn trilogie afmaak. Dat ik nog van Amsterdam naar Zuid-Afrika rijd op de motor. Dan ben ik de wereld rond geweest. Het is nu een te kostbare trip. Ik heb nul angst om weer op de motor te stappen. Ik heb wel angst om mijn kinderen en mijn vriendin te verliezen. Het zou wel een avontuur worden, langs de westkust van Afrika, langs Nigeria ook, waar ik geboren ben. Moeilijke landen. Als je je daar staande houdt, ben je echt sterk.”