Verslag Lustrum Schotland 1997 Frans

Plannen

Aangezien Rob Polder en ik ons geen 16 dagen konden veroorloven zoals de rest van de Schotland-gangers, besloten we i.p.v. zondagavond pas donderdagavond te vertrekken. We zouden daardoor wel de eerste, meest noordelijke kampeerplaats Scouri missen en dus vanuit Newcastle in 2 etappes naar Gairloch rijden. Enkele weken voor vertrek voegde Marian zich nog bij ons, hoewel ze eerst nog op de wachtlijst voor de overtocht kwam. Op de zondag voor vertrek kreeg ook Jochem nog de geest. Hij noteerde bij mij thuis alle reisgegevens, regelde op maandag de overtocht en kocht op dinsdag nog even vlug een bijna nieuwe BMW R1100 GS.

De heenreis

Op donderdag was het verzamelen in de Veerstraat, Marian en haar man Antoon vroeg en Jochem wat te laat. Antoon kwam alleen even uitzwaaien. Toen we net wilden vertrekken begon het te plenzen en dat hield aan tot Utrecht waar we Rob ophaalden. Toen naar IJmuiden met een wat zenuwachtige Marian, want zij en Jochem moesten nog betalen en hun reservering definitief maken. We waren ruim op tijd, maar schreven ons wat laat in voor het diner, zodat we pas om 21:00u aan de beurt waren. Aangezien ik niet zo’n boottype ben, neem ik een reispilletje. Na het uitstekende eten lopen we nog wat rond, maar ik besluit vroeg te gaan slapen, ook al omdat de boot steeds onrustiger wordt. ’s Morgens blijkt ok Marian wat onwel en we eten bijna niets van het ontbijtbuffet. We zijn opgelucht als de boot de haven van Newcastle binnenvaart en eindelijk weer recht komt te liggen. Als we eenmaal van de boot bij een benzinestation zijn, begin ik de honger te voelen en eet ik allerlei donuts om die te verdrijven. We rijden via Edinburg en de brug over de Firth of Forth verder Schotland binnen. Ik koop onderweg wat brood en melk. We vinden uiteindelijk een natuurcamping bij Loch Rannoch, maar mooi geen pub in de buurt, dus we eten wat we nog bij ons hebben. Na een wandeling met prachtige zonsondergang bij het meer, helpen we Marian van haar fles wijn af en gaan slapen. De volgende ochtend geen ontbijt, dus vertrekken met een hongerige maag. Ik voel me nog steeds niet helemaal fris, maar na een lekker vet ontbijt om 11:30u trekt het langzaam weg.

Gairloch

We rijden via Inverness naar Gairloch, waar de rest van de club ons verwelkomt. ’s Avonds eten we in de pub en maken nog een avondwandeling, waarbij Dick zijn slippers uittest op de rotsformaties in de haven. Het is een windstille nacht. De volgende dag gaan we met Hugo en Jurjen erbij wandelen bij Loch Maree.

Jochem vraagt of ik niet eens op de BMW wil rijden. Hij wil wel eens weten hoe zo’n Guzzi nou rijdt. De BMW rijdt in ieder geval fantastisch, wat een vermogen, remmen en wegligging. Ik bied aan om de Guzzi in te ruilen, maar Jochem is niet zo geïnteresseerd, gek hè?

Het is prachtig zonnig als we tot 550 meter hoogte klimmen. Boven eten we de meegenomen lunch en nemen een minder steile afdaling. Hier kan niemand Hugo nog bijhouden, die behendig als een klipgeit naar beneden gaat.

Als we willen vertrekken weigert de motor van Marian (Yamaha XT500) te starten. Ze is de enige, die moet trappen, wij als echte kerels, hebben allemaal een elektrische starter. Na veel getheoretiseer over benzine, bougies enzo, besluiten we de condensator te vervangen. Ze heeft alles netjes bij zich (pechpakket van Antoon?) Nu start de motor meteen, maar later zal blijken, dat dit toch niet de oorzaak was. Marian trakteert ons op een rondje uit dankbaarheid voor de hulp. We rijden nog even door naar een afgelegen vuurtoren. De weg wordt steeds bochtiger em heuvelachtiger. Jurjen heeft er echt zin in.

Vanaf de vuurtoren lopen we nog wat verder en verbazen ons over de ruige kust met de enorme rotsformaties.

Het is heerlijk rijden met de motor over de zgn. single-track roads met zijn Passing Places en veel schapen op de weg, dus ook Cattle Grids. ’s Avonds eten we in de pub. De volgende dag is het weer wat minder. We besluiten naar Applecross te gaan. Ons groepje gaat heen over een prachtige pas, wat vroeger de enige toegang over land was. Bij de camping bij Applecross doen we ons in een soort bloemenkas tegoed aan taart en zo. Een tweede groepje Rijnridders met auto en motoren komen we daar tegen. Later als we langs de kust rijden zien we Gerard, Ada en Marian ook nog. Langs de kust rijden we terug naar Gairloch. Hugo, Jurjen, Jochem en ik gaan nog even naar Inverewe Garden, een grote subtropische tuin. Ongelooflijk, dat dit allemaal kan groeien in zo’n nat en koud klimaat. ’s Avonds is de lounge van de pub vol en eten we à la carte in het restaurant. Ik maak nog een avondwandeling met Hugo als de wind al aardig begint op te steken. Die nacht trekt het aan tot een ware storm en moeten enkele kampeerders in de toiletgroep overnachten. Mijn tent blijft maar nauwelijks staan (20 jaar oud, de tent dan!) en ook andere tenten hebben het zwaar en maken water. De volgende dag worden slaapzakken gedroogd in een bijgebouwtje. We zouden eigenlijk volgens plan moeten vertrekken, maar dat is gekkenwerk met die wind. We besluiten een bezoek te brengen aan het plaatselijke museumpje, dat dankzij het slechte weer met een lang bezoek wordt vereerd. Na koffie met gebak besluiten Jurjen, Jochem, Rob, Marian en ik om, volgens plan, toch maar op te breken en te vertrekken naar Skye.

Skye

Het inpakken is in je eentje niet te doen, want alles waait weg. We helpen elkaar en krijgen hulp van de anderen, die liever nog even blijven en dan direct doorgaan naar de laatste camping in Onich. Enkele motoren vallen om bij het oppakken. Heel voorzichtig rijden we met zijwind(storm) het dorpje uit in zuidelijke richting. Na enkele heuvels verdwijnen wind en regen haast helemaal en we hebben geen spijt van ons vertrek. We willen de pont nemen naar Skye, hoewel er enkele jaren geleden al een brug is aangelegd. Bij Eileen Donan Castle maken we enkele foto’s van het prachtige kasteel en de omgeving. Hier is de film Highlander opgenomen. De pont naar Skye is een belevenis. Het is er een met een draaibaar dek, zodat je er vanaf de zijkant makkelijk op en af kan rijden.

Jochem maakt een praatje. “Waar gaan jullie heen?” vraagt de pontbaas. “O”, zegt Jochem “naar Skye”. “Nou, dan hebben jullie in ieder geval de goede pont” antwoord hij. Ze geven ons het adres van een Biker’s bed & breakfast, maar het zie eigenlijk meer uit naar gewoon kamperen. Als we over de heuvels rijden in noordelijke richting wordt de wind steeds sterker en begint het te regenen. Bij de kust (Waterloo) besluiten we maar de Biker’s bed & breakfast te nemen. Het blijkt een oude rocker te zijn, die een Yamaha XS650 in de keuken heeft staan. De andere staat buiten in het schuurtje. Het ziet er allemaal aardig uit, hoewel de verbouwing nog niet helemaal klaar is. Hij is heel gastvrij en raadt ons een restaurant aan in het stadje. Het is een aardig eind lopen en op de terugweg heb

ik spijt, dat ik mijn regenbroek niet bij me heb, want ik word kletsnat. De volgende ochtend een prima ontbijt. Het weer belooft zich te verbeteren en we zoeken de geplande camping op in Slichagan. Hier vinden we een leuk plekje tussen de schapenkeutels.

We gaan eerst de noordelijke helft van het eiland verkennen. Het weer klaart steeds meer op en het wordt zelfs weer warm. We zien The Old Man of Stor, maar ik weet net een foto te maken als hij in de nevel verborgen is. Wij rijden rond de noordzijde van het eiland naar Dunvegan Castle, wat we met een bezoek vereren. Dit kasteel is van de McCleods clan. De clans hebben ene wat bloederig verleden met onderlinge strijd.

Na het kasteel gaan we nog een doodlopende weg in naar een vuurtoren. Jurjen heeft daar een voorliefde voor. De vuurtoren ligt op een prachtige rots, die zo’n 10 meter steil naar beneden loopt. Dat ziet er angstaanjagend uit als je zo over de rand kijkt. Er zijn echt geen hekken, maar toch donderen de schapen niet naar beneden. Tenminste er lag er geen een. Bij de vuurtoren zien we een beetje raar kerkhof. Het blijkt voor een film opgezet te zijn, “Breaking the Waves”, die onlangs door de VPORO is uitgezonden. We rijden terug en eten in de best wel gezellige drukke Pub bij de camping.

Raasay.

De plannen voor een wandeldag zijn veranderd. We gaan nu naar een eiland in de buurt, Raasay, wat nauwelijks bewolkt is en tussen Skye en het vaste land ligt.

Om de kosten van de pont wat te drukken gaan we met zijn vijven op 3 motoren. We rijden over mooie kronkelende wegen naar het noorden van het eiland Raasay tot waar de weg ophoudt. Daar lopen we verder over onduidelijke wandelpaadjes. Eerst langs de kust , daarna omhoog naar het midden van het eiland. We dalen aan de andere kant weer naar beneden en eten de meegenomen lunch daar in de volle zon, terwijl we zien, dat het vasteland (Gairloch enzo) in de wolken ligt. We komen niemand tegen als we teruglopen. We rijden een route binnendoor naar het zuiden, waar Jurjen niet eerder rust, dan dat hij weer tot vlakbij een vuurtoren is gereden. Rob maakt nog plaatjes van de brug naar Skye, die je van daaruit goed kan zien. Die avond koken we voor het eerst (en laatst) zelf onder leiding van Marian een nasimaaltijd. Zo komt het meegenomen blikje Smac ook nog van pas.

Onich.

De volgende dag gaan we op weg naar de laatste kampeerplaats, waar we de rest van de club weer zullen treffen. We ontbijten onderweg en rijde nog enkele weggetjes links en rechts naar de kust. Het weer is wat minder dus het boeit me nu wat minder. Natuurlijk nemen we zo veel mogelijk ponten en komen we laat in de middag in Onich aan (met de pont natuurlijk). De rest van de club is er al een dag en op hun advies eten we fis hand chips of pizza, die je vlakbij af kan

halen. We maken een avondwandeling langs het Loch op weg naar de pub en ik haal Jochem over om de volgende ochtend om 8:00u te gaan zwemmen. Iedereen denkt dat het een grap is en er komt niemand kijken, maar we hebben het wel geweten. De buitentemperatuur is laag, maar het water is nog veel kouder. Je hoofd kan maar even onder en dan moeten we er gauw uit en onder de warme douche. Wij hebben onze zwembroek niet voor niks meegenomen. Daarna vieren we de verjaardag van Graham (1 jaar) met een lekker stuk taart, waarbij de jarige wordt bedolven onder een heus monster van Loch Ness. Die dag gaan er een aantal naar de Highland Games, een aantal met Jurjen mee uit rijden en Rob en ik gaan in de buurt kijken bij Loch leven en Glen Coe. In Glen Coe wat die dag prachtig in de zon ligt nemen we een doodlopende weg, die afdaalt naar zee langs een prachtig riviertje, waar gewoon wild wordt gekampeerd. Ik zit bijna zonder benzine en rijdt het laatste stuk naar het Loch bij Rob achterop. Het loch is nogal verlaten hoewel het toch een prachtige plek is. Op de terugweg pik ik mijn motor weer op en weet de benzinepomp net te halen.

’s Avonds blijkt de motor van Jochem omgevallen bij een poging Marian te helpen (die Jochem is galant) en heeft Dick een lekke band met zijn roeiboot, wat ook nog gebeurd is toen Maarten erop reed. Daardoor moet Dick helaas het afsluitende etentje met kip tandori missen.

De laatste etappe.

De volgende dag, een zondagochtend, wordt er door Dick naarstig gebeld naar een behulpzame dealer voor een nieuwe binnenband, zodat hij de boot nog zou kunnen halen op maandagavond. Als we vernemen, dat er een binnenband beschikbaar is op nog geen honderd kilometer, Alex hem en het achterwiel er met de auto heen wil brengen en Jurjen op maandag er dan voor zorgt, dat zij amen alsnog de boot zullen halen, dan kunnen we met een gerust hart vertrekken. Hoewel in de verte af en toe de zon zich aankondigt, blijft het de hele dag regenen, bij vlagen soms heel hard. Langzamerhand begint mijn broek door te lekken en de laarzen ook, om va de handschoenen maar niet te spreken (uitwringen dus). Aan het einde van de dag slaat de slaap bij mij toe. Ik doe er alles aan om wakker te blijven, maar we moeten echt even de kroeg in om koffie te drinken. We besluiten nog even door te rijden om de volgende dag wat meer tijd te hebben voor een bezoek aan Hadrians Wall. We vinden een bed and breakfast met een zeer gastvrij echtpaar, stalling achterom, maar slechts 2 slaapkamers. Marian mag kiezen wie bij haar gaat slapen en ze kiest voor Jochem om Lisa (Rob’s vrouw) en Greet de achterdocht te besparen. Na een heerlijke maaltijd lopen we nog een ommetje en belanden we in een heel eenvoudige pub met bijna allemaal dronken Schotten. Er zingt een vrouw achter een keyboard en iedereen kan solo gaan zingen. Ik heb nog een gesprekje met een Engelsman, die een voetpad volgt van noord naar zuid en bijna niet wegkomt onder de gastvrijheid van de dronken Schot naast hem. Als ik me wat moed ingedronken heb, durf ik aangespoord door Marian de barvrouw nog wel even te vertellen, dat ze

op Barbara Streisand lijkt. Marian is ook steeds gebiologeerd geweest door de onderkleding (of het ontbreken daarvan) van de Schotten met een kilt. Volgens een barvrouw in Onich, waar ik opgestookt door Marian, aan vroeg, dragen ze er echt niets onder.

Bootreis terug.

Die maandag de laatste etappe naar de boot. Het weer is prima en we maken het afgesproken uitstapje naar Hadrians Wall, een indrukwekkend bouwwerk van de Romeinen om de wilde noorderlingen tegen te kunnen houden.

Ruim op tijd zijn we bij de boot. We vinden er de complete rest van de groep inclusief Dick en Jurjen. We laten ons gelijk inschrijven voor het buffet, wat iedereen prima smaakt. Vooral de Hendriksjes laten zich hier niet onbetuigd. Daarna nog een biertje van de club en we luisteren naar de band, die niet veel enthousiasme ontmoet. Ook Marian trakteert nog wat omdat de motor die ochtend weer problemen had met starten. De zee is wel erg rustig en iedereen kan het af zonder reispilletje. Het ontbijt smaakt deze keer prima en als we vn de boot afkomen zien we Antoon daar staan met de Guzzi.

Weer thuis.

Na koffie met gebak van de club in Breukelen is iedereen aan het einde van de ochtend weer thuis. Al met al een prachtige reis met voor sommigen wat veel regen, maar in een prachtig land, wat zeker de moeite waard is om nog eens terug te gaan.

Ik mag Marian wel een compliment maken voor de manier waarop ze zich staande weet te houden tussen al die kerels en het gemak waarmee ze op een eenpittertje de rest kan bijhouden met die bepakking op dat soort slingerende wegen.