IQ Detective by hachimae kindaichi

IQ Detective

Mine Murder

IQ Detective : Mine murder ไอคิวยอดนักสืบ : คดีฆาตกรรมเหมืองแร่

IQ Detective

คานา ไอคิวยอดนักสืบ : คดีฆาตกรรมหมูบ่ ้ านเหมืองแร่ ที่ทา่ นผู้อา่ นถืออยูน่ ี ้ เป็ น เรื่ องแรกของไอคิวยอดนักสืบซี่รี่ส์ ที่ผ้ เู ขียนได้ รังสรรค์ขึ ้นเมื่อราวสองปี ก่อน นัน่ คือ เริ่ มเขียนเรื่ องนี ้เรื่ อยมา และขัดเกลามันจนกระทัง่ เสร็ จสมบูรณ์ แต่ก็ยงั เก็บลงคลัง นิยายของตัวเองเอาไว้ จนมาถึงบัดนี ้ ไอคิวยอดนักสืบได้ แรงบันดาลใจมาจากหนังสือการ์ ตนู และนิยายนักสืบ ของญี่ปนหลาย ุ่ ๆ เรื่ อง นําเอาข้ อดีของนิยายเหล่านันมาปรุ ้ งแต่งให้ เป็ นไปในแบบ หรื อสไตล์ของผู้เขียนเอง ผู้เขียนได้ สอดแทรกและเน้ นเอาวัฒนธรรม ประเพณีของ ไทย มาผูกรวมเข้ ากับเนื ้อเรื่ อง ซึง่ ถือว่าเป็ นสเน่ห์ของเรื่ องได้ อย่างมาก ในหลาย ๆ คดีของไอคิวยอดนักสืบซี่รี่ส์ คุณจะได้ อา่ นเรื่ องราวที่นําเอา ประเพณีของไทยหรื อสถานที่ของไทยมาผูกโยงกันเป็ นเรื่ องราว เพราะผู้เขียนคิดว่า หากได้ ตีพมิ พ์เป็ นภาษาต่างประเทศแล้ ว ชาวต่างชาติจะสนใจประเพณีของไทยมาก ขึ ้น ไอคิวยอดนักสืบไม่เพียงแต่เป็ นแค่นิยายสืบสวนสอบสวนที่มงุ่ เน้ นแต่จะหา ตัวฆาตกรเพียงอย่างเดียว แต่ยงั ได้ นําเสนอเรื่ องราวของความรัก ความเสียสละ แง่ คิดที่ดี ๆ ให้ ผ้ อู า่ นไปพร้ อมๆ กับการขบคิดไขปริ ศนาอันซับซ้ อนซ่อนเงื่อน ผูกโยงใย ขมวดปมให้ ได้ ลบั สมองกันตามแบบฉบับของนิยายสืบสวนสอบสวน ที่ครองใจผู้อา่ น เรื่ อยมา ผู้เขียนขอฝากไอคิวยอดนักสืบคดีแรกนี ้ด้ วยนะครับ..

Mine Murder

INTRODUCTION หมูบ่ ้ านสายฟ้ า เป็ นหมูบ่ ้ านเล็ก ๆ แห่งหนึง่ ตังอยู ้ ใ่ นจังหวัดหนึง่ ทาง ภาคใต้ ของประเทศไทย หมูบ่ ้ านแห่งนี ้มีฝนตกชุกตลอดแทบทังปี ้ เนื่องจากลมมรสุม จากทะเลฝั่ งอันดามัน คําว่า “สายฟ้ า” ชื่อของหมูบ่ ้ าน ถูกตังขึ ้ ้นจากปรากฏการณ์ที่ เกิดขึ ้นเป็ นประจําในหมูบ่ ้ านแห่งนี ้ เมื่อ 40 ปี ก่อนผู้คนที่อาศัยอยูภ่ ายในพื ้นที่ 50 ตารางกิโลเมตรซึง่ ปั จจุบนั คือหมูบ่ ้ านสายฟ้ า ส่วนมากประกอบอาชีพเหมืองแร่ เพราะภายใต้ พื ้นดินอันอุดม สมบูรณ์ของพื ้นที่แห่งนี ้ ประกอบไปด้ วยแร่ธาตุตา่ ง ๆ มากมาย ทังแร่ ้ ดีบกุ แร่ ทองแดง และแร่ทองคํา ดังนันผู ้ ้ คนที่นี่จงึ มีฐานะที่คอ่ นข้ างมัน่ คงไม่ยากจนค่นแค้ น ผลิตผลจาก เหมืองแร่ของที่นี่เมื่อประมาณโดยคร่าว ๆ แล้ วทําให้ มีรายได้ เข้ ามาในหมูบ่ ้ านมาก ถึง 2 ล้ านบาทต่อเดือน เฉลีย่ ครัวเรื อนละ 5000 บาทต่อเดือน กว่า 400 ครัวเรื อน ที่นี่จึงใช้ เงินฟุ้งเฟ้ อ ไม่ร้ ูจกั การเก็บออม เพราะคิดว่าไม่วา่ อย่างไรแร่ก็ไม่มีวนั หมดไป ต่อมาไม่นาน ที่แห่งนี ้จึงตังขึ ้ ้นเป็ นหมูบ่ ้ านและให้ ชื่อว่าหมูบ่ ้ านเหมืองแร่ (ก่อนตังชื ้ ่อเป็ นหมูบ่ ้ านสายฟ้ า) แน่นอนว่าผู้ที่เสนอชื่อหมูบ่ ้ านก็คอื ผู้ที่ทรงอิทธิพลที่สดุ ของหมูบ่ ้ าน ซึง่ ก็คือ เจ้ าของเหมืองแร่นนั่ เอง เดิมทีนนมี ั ้ ผ้ เู ป็ นเจ้ าของเหมืองแร่ทงสิ ั ้ ้น 3 ราย แต่ตระกูลแร่กอบกิจได้

IQ Detective

หว่านเงินซื ้อเอาไว้ ทงหมดด้ ั้ วยราคาที่สงู จนเจ้ าของเหมืองทังสองรายยอมตกลงขาย ้ ตระกูลแร่กอบกิจซึง่ ตัดสินใจครัง้ ใหญ่ยอมทุม่ เงินที่มีทงหมดเพื ั้ ่อซื ้อเหมือง แร่จึงกลายเป็ นเจ้ าของเหมืองแร่ทง3ไปโดยปริ ั้ ยาย และเหมือนเป็ นสิทธิขาดแต่เพียง ผู้เดียว ส่วนสองรายที่ขายเหมืองแร่ให้ ก็หอบเอาเงินที่ได้ ไปตังรกรากที ้ ่อื่น การตัดสินใจซื ้อของตระกูลแร่กอบกิจในครัง้ นันช่ ้ างเป็ นการตัดสินใจที่ชาญ ฉลาดยิ่งนัก เพราะหลังจากนันไม่ ้ นาน แร่ทองคําก็ผดุ ขึ ้นมาให้ เห็นมากมาย บรรดา ชาวบ้ านต่างละทิ ้งอาชีพเผาถ่านเพื่อไปขุดเหมืองแร่กนั หมดเกือบทังหมู ้ บ่ ้ าน ถ้ าเป็ นผู้ชายจะมีหน้ าที่ขดุ แร่ ถ้ าเป็ นผู้หญิงจะมีหน้ าที่ร่อนแร่ เมื่อได้ แร่บริ สทุ ธิ์มาแล้ ว ตระกูลแร่กอบกิจจะรับซื ้อแร่เอาไว้ ในราคา ครึ่งหนึง่ ของราคาซื ้อของตลาด ชาวบ้ านยินดีกบั การซื ้อครึ่งราคานี ้ เพราะชาวบ้ าน ไม่ต้องลงทุนอะไรเลย เหมืองแร่ก็เป็ นของตระกูลแร่กอบกิจ รถขนแร่ก็เป็ นของ ตระกูลแร่กอบกิจ ชาวบ้ านเพียงแค่ถือจอบเสียมมาขุดเท่านัน้ แล้ วก็ได้ เงินกลับไป แต่การขุดแร่ก็ต้องมีกฎ เนื่องเพราะมีผ้ คู นจํานวนมากทีต่ ้ องการขุดแร่ ตระกูลแร่กอบกิจจึงคิดกฎการขุดแร่ขึ ้นมา ดังนี ้ 1. ผู้ที่จะขุดแร่ได้ ต้องมาลงชื่อทําสัญญาเป็ นลูกจ้ างของตระกูลแร่กอบ กิจ 2. เมื่อขุดแร่ได้ แล้ ว แร่ทงหมดจะถื ั้ อเป็ นทรัพย์สนิ ของตระกูลแร่กอบกิจ ผู้ขดุ แร่จะได้ เพียงเงินจํานวนครึ่งหนึง่ ของราคาซื ้อแร่ของตลาดใน ขณะนัน้ 3. การขุดแร่แบ่งออกเป็ น 5 กลุม่ 5 วันจันทร์ ถึงศุกร์ กลุม่ ที่ 1 คือ 1 ใน 5 ของผู้ที่ทําสัญญาก่อนคนอื่น กลุม่ ที่ 2 คือ 1 ใน 5 ของผู้ที่ทําสัญญา หลังจากกลุม่ ที่ 1 เป็ นเช่นนี ้ไปตามลําดับจนถึงกลุม่ ที่ 5 4. หากมีผ้ ทู ําสัญญาเพิม่ การจัดกลุม่ จะมีการเปลีย่ นแปลงโดยเอา จํานวนผู้ทาํ สัญญาทังหมดหารด้ ้ วย 5 เพื่อจัดกลุม่ ใหม่ ดังนันผู ้ ้ ที่อยู่ 5

Mine Murder

5. 6.

8. 9.

กลุม่ ที่ 1 ก็จะอยูก่ ลุม่ ที่ 1 ต่อไป ผู้ที่อยูก่ ลุม่ ที่ 2 ในอันดับต้ นๆ ก็จะ ขยับมาอยูก่ ลุม่ ที่ 1 เป็ นเช่นนี ้เรื่อยไปจนถึงกลุม่ ที่ 5 และผู้ที่ทํา สัญญาใหม่ก็จะได้ อยูท่ ี่กลุม่ ที่ 5 ไปโดยปริ ยาย ทัง้ 5 กลุม่ สามารถเลือกที่จะขุดเหมืองใดก็ได้ ใน 3 เหมืองทีม่ ีอยู่ แต่ ต้ องเลือกเพียงเหมืองเดียวในวันนัน้ หลังจากทําการร่อนแร่แล้ ว ต้ องส่งแร่ทงหมดที ั้ ่ได้ ให้ ผ้ คู มุ เหมือง โดย แลกกับใบรับเงินที่มีตราประทับของตระกูลแร่กอบกิจเท่านัน้ ใบรับ เงินมีอายุ 7 วันหลังจากที่ออกให้ นําใบรับเงินมารับเงินได้ ที่บ้านตระกูลแร่กอบกิจได้ ตงแต่ ั ้ เวลา 15.00 – 18.00 น. ของวันศุกร์ เท่านัน้ โดยมูลค่าในใบรับเงินคือมูลค่าที่หกั เป็ น ครึ่งหนึง่ ของราคาซื ้อแร่แล้ ว ดูราคาซื ้อแร่ได้ ที่ป้ายประกาศหน้ าบ้ านตระกูลแร่กอบกิจเท่านัน้ ผู้ที่เสียชีวติ จากการขุดเหมืองแร่ ไม่วา่ กรณีใด ๆ ไม่ถือเป็ นความผิด ของตระกูลแร่กอบกิจ

กฎทัง้ 9 ข้ อเข้ าใจง่ายและไม่ซบั ซ้ อน ทุกคนในหมูบ่ ้ านต่างยอมรับและพึง พอใจกับกฎทัง้ 9 ข้ อนี ้ มีเพียงอุปสรรคเดียวของการทําเหมืองแร่คือฝนที่ตกแทบจะตลอดทังปี ้ เพราะไม่วา่ การขุดจะดําเนินก้ าวหน้ าไปเท่าไหร่ก็ตาม หากมีฝนตกลงมาดินก็อาจจะ ถล่มและกลับสูส่ ภาพเดิมเหมือนไม่ได้ ขดุ ได้ ทกุ เมื่อ แม้ วา่ ตระกูลแร่กอบกิจจะ พยายามทําเพิงกันฝน ้ หรื อหลังคาทรงสูงคร่อมปากเหมืองก็ไม่อาจทานนํ ้าฝนที่ หลัง่ ไหลมาได้ ตระกูลแร่กอบกิจรอบคอบมากถึงขนาดวางกฎข้ อ 9 เอาไว้ ตงแต่ ั ้ ก่อน อนุญาตให้ ชาวบ้ านมาขุดเหมือง และแน่นอนว่าอุบตั ิเหตุตา่ ง ๆ จาการขุดเหมือง ย่อมเคยเกิดขึ ้นและมีถึงขันเสี ้ ยชีวิต

IQ Detective

แต่ตระกูลแร่กอบกิจก็ไม่มีความผิดใด ๆ ทังสิ ้ ้นเนื่องเพราะกฎข้ อ 9 คํ ้าจุน ไว้ และครอบครัวของผู้ที่เสียชีวิตก็เข้ าใจดีถงึ ความเสีย่ งที่อาจเกิดขึ ้นได้ ในทุก ๆ วัน ในขณะที่คนในหมูบ่ ้ านอยูก่ นั อย่างผาสุก แผ่นดินไหวครัง้ ใหญ่ที่ไม่เคย เกิดขึ ้นและไม่มีสญ ั ญาณเตือนมาก่อนได้ อบุ ตั ิขึ ้น กลุม่ ขุดเหมืองแร่กลุม่ ที่ 3 วันพุธ เกือบทังหมดถู ้ กดินฝั งกลบอย่างน่าอนาจและไม่มีโอกาสได้ กลับมาหาครอบครัวอีก เลย จํานวนประชากรเพศชายในหมูบ่ ้ านลดลงกว่าครึ่งหนึง่ ของประชากรเพศ ชายทังหมด ้ ตระกูลแร่กอบกิจเสียใจกับเรื่ องนี ้เป็ นอย่างมากและได้ ออกเงินค่าทําศพ ให้ กบั ทุกครอบครัวที่พบศพ และให้ เงินทดแทนกับครอบครัวที่ศพสูญหาย...ทังที ้ ่จริ ง ๆ แล้ วตระกูลแร่กอบกิจไม่จําเป็ นต้ องช่วยเหลือมากถึงเพียงนี ้ก็ได้ ความมีนํ ้าใจ ความเอื ้อเฝื อ้ จุนเจือของตระกูลแร่กอบกิจ เป็ นทีป่ ลามปลื ้ม ใจของคนในหมูบ่ ้ านทุกคน มากถึงขนาดยกย่องให้ เป็ นผู้ใหญ่บ้านของหมูบ่ ้ าน เหมืองแร่ตลอดไป เหมืองแร่ทงั ้ 3 ที่ถกู ดินถล่มปิ ดลงนัน้ ยากที่จะกลับมาเป็ นเหมือนเดิมได้ ดังนันตระกู ้ ลแร่กอบกิจจึงตัดสินใจบูรณะเฉพาะเหมืองแร่สองแห่งที่ได้ รับความ เสียหายน้ อยที่สดุ เท่านัน้ และเหมือนเช่นเคย ตระกูลแร่กอบกิจใช้ กฎ 9 ข้ อเหมือนเดิมตามปกติ มี ผู้ชายทําสัญญาใหม่เป็ นจํานวนมาก แต่สงิ่ ที่ตา่ งออกไปจากครัง้ ก่อนคือความ ขัดแย้ งภายในครอบครัวของแต่ละครอบครัวที่ไม่ยอมให้ สามีของตัวเองไปเสีย่ งชีวิต ในเหมืองอีกต่อไป เพราะไม่ร้ ูวา่ แผ่นดินไหวจะเกิดอีกเมื่อไหร่ หลังจากแผ่นดินไหวได้ 2 เดือน ชาวบ้ านครอบครัวหนึง่ ตัดสินใจย้ ายบ้ าน ไปอยูใ่ กล้ ทะเลและยึดอาชีพชาวประมงหาเลี ้ยงครอบครัว ชาวบ้ านครอบครัวนัน้ ค้ นพบเกาะใหม่ และตัดสินใจย้ ายที่อยูอ่ ีกครัง้ ไปอยูบ่ นเกาะทีพ่ ื ้นดินอุดมสมบูรณ์ เหมาะแก่การเพาะปลูก ถือเอาตัวเองเป็ นเจ้ าของเกาะ ภายหลังเกาะนันจึ ้ งถูกตังชื ้ ่อ 7

Mine Murder

ว่าเกาะนายอิน ตามชื่อของหัวหน้ าครอบครัวผู้เป็ นคนค้ นพบ ในขณะที่รายได้ ของตระกูลแร่กอบกิจจากการทําเหมืองแร่ได้ ผลไม่ดี เท่าที่ควร ตระกูลแร่กอบกิจจึงตกอยูใ่ นภาวะที่รายจ่ายมากกว่ารายรับ คนใน ตระกูลจึงตัดสินใจที่จะหาแหล่งแร่แหล่งใหม่ทดแทนและเพิ่มความเชื่อมัน่ ให้ กบั ชาวบ้ านด้ วยการเปลีย่ นอัตราส่วนเป็ นให้ ผ้ ขู ดุ 60 ส่วนของราคาซื ้อ ให้ ตระกูลแร่กอบ กิจ 40 ส่วนของราคาซื ้อ การปรับเปลีย่ นนี ้เป็ นแรงกระตุ้นให้ ผ้ ชู ายในเกาะขยันขุดเหมืองกันมาก ยิ่งขึ ้น นับอีก 30ปี ต่อมา..ในวันที่สมาชิกคนหนึง่ ในตระกูลแร่กอบกิจค้ นพบแหล่ง แร่แหล่งใหม่ ฝนที่ไม่ได้ ตกมาตลอด 2 เดือนหลังจากแผ่นดินไหวก็บงั เกิดขึ ้น และ คร่าชีวิตสมาชิกผู้ทเี่ พิ่งค้ นพบแหล่งแร่คนนัน้ ฟ้ าได้ ผา่ ลงมากลางตัวของชายวัย 21 ปี เป็ นเหตุให้ เสียชีวติ ในทันที ชาวบ้ านคนหนึง่ พบศพลอยตามนํ ้ามาขณะกําลังร่อนแร่ ในมือของผู้เสียชีวิตกําแท่ง ทองแดงทีด่ ดั เป็ นรูปตัวแอลทังสองข้ ้ างแน่น นี่ถือเป็ นการเสียชีวิตของสมาชิกในตระกูลแร่กอบกิจครัง้ แรก หลังจากนันฟ้ ้ าฝนก็แปรปรวนเหมือนเมื่อก่อน แต่แปลกกว่าตรงที่จะเกิด ฟ้ าผ่าขึ ้นบ่อยครัง้ และบางครัง้ ก็รุนแรงถึงขนาดผ่ากลางต้ นไม้ แตกเป็ นสองซีก ผ่า กลางบ้ านของชาวบ้ านทําให้ เกิดเพลิงไหม้ ขึ ้นอย่างฉับพลัน ตระกูลแร่กอบกิจเรี ยกชาวบ้ านทังหมดมาประชุ ้ มและลงความเห็นว่า จะต้ องช่วยกันสร้ างศาลบูชาเทพเจ้ าแห่งสายฟ้ า เพื่ออ้ อนวอนขอให้ ลดละการเกิด ฟ้ าผ่า ศาลบูชาเทพแห่งสายฟ้ าถูกสร้ างเสร็ จภายในหนึง่ สัปดาห์โดยความร่ วมมือ ของคนในหมูบ่ ้ านที่พร้ อมใจกัน องค์เทพแห่งสายฟ้ าหล่อขึ ้นด้ วยแร่ 3 ชนิดคือ ทองคํา ทองแดง และดีบกุ ซึง่ เป็ นแร่ประจําหมูบ่ ้ านอยูแ่ ล้ ว สรี ระและโครงหน้ าของ องค์เทพแห่งสายฟ้ าสร้ างเลียนแบบพระอัคนีในความเชื่อของพาร์ หม และนิมนต์

IQ Detective

พระประจําหมูบ่ ้ านมาทําการสวดเพื่อความศักดิ์สทิ ธิ์ จากนันจึ ้ งประกาศชื่อใหม่ให้ หมูบ่ ้ านเป็ น หมู่บ้านสายฟ้า เหมือนปาฏิหาริย์...หลังจากนันเป็ ้ นเวลา 1 สัปดาห์ ฝนไม่เคยตกอีกเลย ว่ากันว่ามีผ้ เู ฒ่าคนหนึง่ ในหมูบ่ ้ านหมัน่ ไปสักการะบูชาเทพเจ้ าแห่งสายฟ้ า ตังแต่ ้ วนั แรกที่สร้ างเสร็ จ แต่พอพ้ นสัปดาห์ที่ 3 ผู้เฒ่าคนนันเกิ ้ ดล้ มป่ วยต้ องนอนพัก อยูใ่ นบ้ านจึงไม่ได้ ไปสักการะและมอบหมายให้ หลานสาวอายุราว 14 ปี คนหนึง่ ไป สักการะแทนตน ระยะทางทีเ่ ด็กผู้หญิงเดินไม่สะดวกบวกกับความไม่เคยชินและความ อดทนเยี่ยงผู้ชายในหมูบ่ ้ าน ทําให้ เด็กผู้หญิงเมื่อยล้ าและกลับมาพร้ อมคําโกหกว่า ได้ สกั การะเรียบร้ อยแล้ ว คืนนันเกิ ้ ดพายุฝนอย่าบ้ าคลัง่ และทุกคนในหมูบ่ ้ านต่างได้ ยินเสียงฟ้ าผ่า เพียงหนึง่ ครัง้ แต่เป็ นเสียงฟ้ าผ่าที่ดงั ที่สดุ เท่าที่เคยได้ ยินมา.... เช้ าวันรุ่งขึ ้น ผู้เฒ่าตื่นแต่เช้ าไปที่ศาล และพบว่าเศียรขององค์เทพแห่ง สายฟ้ าอยูบ่ นพื ้นห่างจากลําตัวออกไป 3 เมตร นี่คือผลของฟ้ าผ่าเมื่อคืนเป็ นแน่ ถึง สามารถทําให้ เศียรซึง่ เป็ นแร่ผสมติดกับลําตัวกระเด็นออกมาไกลได้ ถึง 3 เมตร หัวใจของผู้เฒ่าหยุดเต้ นและล้ มกองกระแทกเศียรขององค์เทพแห่งสายฟ้ า ด้ วยท่าที่ไม่เป็ นธรรมชาติ หลานสาวที่ร้ ูสกึ สํานึกผิดและเกิดเป็ นกังวลที่ผ้ เู ป็ นปู่ ของตนยังไม่กลับมา แม้ จะรู้วา่ ถ้ าปู่ กลับมาเธอต้ องถูกดุดา่ และอาจจะถึงขันเฆี ้ ยนตี ออกวิ่งไปหาผู้เฒ่าที่ ศาลเทพแห่งสายฟ้ าในอีก 1 ชัว่ โมงหลังจากที่ผ้ เู ฒ่าสิ ้นชีวิตลง ว่ากันว่าเสียงกรี ด ร้ องของหลานสาวที่พบศพของปู่ ลัน่ สะท้ อนไปทัว่ ทังหมู ้ บ่ ้ าน เพื่อนบ้ านที่อยูต่ ิ ดกับ บ้ านของผู้เฒ่าวิ่งตามเสียงมาทีศ่ าลเทพแห่งสายฟ้ าและพบหลานสาวล้ มตัวลงกอด ปู่ ข้ าง ๆ ลําตัวของผู้เฒ่าคือเศียรขององค์เทพเจ้ าแห่งสายฟ้ าทีห่ นั หน้ ามาทางเพื่อน บ้ านคนนันเหมื ้ อนกับกําลังจ้ องมองด้ วยความโกรธแค้ น ทันทีที่เพื่อนบ้ านร้ องทักเด็กสาวและตกใจกับร่างไร้ วิญญาณของผู้เฒ่า 9

Mine Murder

เด็กสาวก็เอ่ยขึ ้นด้ วยนํ ้าตาว่า “หนูผิดเอง...หนูฆา่ ปู่ ...หนูเป็ นคนฆ่าปู่ ” เพื่อนบ้ านถึงกับตกตะลึงในคําพูดของเด็กสาว ได้ แต่ยืนนิ่งอยูน่ านนับนาที ..

IQ Detective

LESSON 1 : OLD FRIEND ปั จจุบนั .. หญิงสาวพร้ อมด้ วยร่มสีเขียวคันหนึ่งเดินท่ามกลางสายฝนของเดือน มิถนุ ายน กระโปรงของเธอเปี ยกชื ้นเพราะนํ ้าฝนที่ตกเป็ นแนวเฉียงเพราะลมมรสุม สายตาจ้ องมองเลขที่บ้านแต่ละบ้ านที่เดินผ่านไป เธอหยุดพร้ อมกับคลีก่ ระดาษแผ่นหนึง่ ออกเพื่อดูที่อยูท่ ี่เขียนไว้ “...ที่นี่แหละ” เธอยิ ้มออกมาด้ วยความดีใจ มองหากริ่ งหน้ าประตูบ้าน และกดทันที กริ่ งนันเหมื ้ อนเป็ นสวิตซ์ย้อนสูอ่ ดีตที่นา่ จดจําอีกครัง้ ระหว่างเธอและเขา... นักศึกษามหาวิ ทยาลัยปี ที ่ 1 เธอได้รู้จกั กับเพือ่ นชายคนหนึ่งทีเ่ พิ่ งเข้ามา เรี ยนทีม่ หาวิ ทยาลัยแห่งนีเ้ หมื อนกับเธอ การพบกันครัง้ แรกนัน้ ช่างน่าขา เพราะความซุ่มซ่ามทีเ่ ธอเดิ นกึ่งวิ่ งรี บไป รายงานตัวจนไม่ทนั ระวังพลาดเอาเท้าไปแหย่ในรางน้าทีไ่ ม่มีตะแกรงเหล็กปิ ด เธอล้มกองกับพืน้ ข้อมื อถลอกเพราะแรงกดเพือ่ ห้ามความเร็วของการวิ่ งที ่ ถูกหยุดชะงักด้วยเท้าของเธอเอง เขาคือคนทีว่ ิ่ งไล่หลังเธอมาเพือ่ ไปรายงานตัวเช่นเดียวกัน เขาหยุดเพือ่ ช่วยเธอ

Mine Murder

“เป็ นอะไรมัย้ ” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ทาท่าจะร้องไห้เพราะรู้สึกเจ็บทีข่ ้อเท้า สิ่ งทีเ่ ธอ เห็นคือมื อหนาใหญ่ของเขาทีย่ ืน่ มาทีเ่ ธอ เธอรี บคว้ามื อเขาและออกแรงพยุงตัวขึ้น ยืน และเอาเท้าข้างทีอ่ ยู่ในรางออกมา แต่พอเท้าข้างนัน้ แตะพืน้ ซี เมนต์ทีเ่ ป็ น ทางเดิ น เธอรู้ทนั ทีว่าข้อเท้าแพลงและไม่สามารถยืนได้ เขารี บคว้าตัวเธอเอาไว้ก่อนทีจ่ ะล้มลงอีกครัง้ เป็ นเหตุให้ใบหน้าของเขา และเธอห่างกันไม่ถึงช่วงแขน เธอเองคงรู้สึกคนเดียวในตอนนัน้ ..ทว่าในภายหลังกลับรู้ว่าเขาคนนัน้ เองก็ รู้สึก ระยะประชิ ดขนาดนัน้ กับชายแปลกหน้า มื อทีจ่ บั มือของเธอ และอีกมื อทีโ่ อบ หลังเธอ “โอ๊ะ ระวัง..สงสัยข้อเท้าแพลงซะแล้ว” “อืม...” เธอทาท่าจะบีบน้าตาอีกครัง้ “จะไปรายงานตัวทันมัย้ เนีย่ ... จริ งสิ...ต้องไปรายงานตัวนีน่ า เธอลืมไปเสียสนิ ท “ตายแล้ว..ไปไม่ทนั แน่” “.. เอางีส้ ิ เดีย๋ วเราพาไปนัง่ พักตรงใต้ร่มไม้ตรงนัน้ ก่อน แล้วเดีย๋ วเรารี บ วิ่ งไปรายงานตัวแทนให้” เธอมองหน้าเขา “จริ งเหรอ..ก็ดีสิ” “เธอชื ่ออะไรล่ะ” “ชื ่อฉันเหรอ...ฉันชื ่อ...” ประตูเหล็กสําหรับคนเข้ าออกข้ าง ๆ ประตูเหล็กบานใหญ่เปิ ดออก ชาย คนหนึง่ เอี ้ยวตัวออกมาถาม เอามือป้องศีรษะกันฝน “มาหาใครครับ..” เธอสะดุ้งเล็กน้ อย “ค..คะ” “มาหาใครหรื อครับ...” เธอมองหน้ าชายเจ้ าของบ้ านที่เดินมาเปิ ดประตู

IQ Detective

“ไอคิว...” เธอเรี ยกชื่อเขาเสียงสูง ยิ ้มดีใจ “ไอคิว จําฉันได้ มย” ั้ เขามองหน้ าหญิงสาว ขยี ้ตาครัง้ หนึง่ แล้ วเพ่ง “เธอ...” เขาอาปากค้ าง “เธอเองหรอกเหรอ...” “จําได้ แล้ วใช่มยั ้ ไอคิว” “..จําได้ ๆ ต้ องจําได้ ส.ิ .ฉันต้ องจําเธอได้ อยูแ่ ล้ ว แต่พอดีสายตามันสัน้ ขึ ้นน่ะ ก็เลยมองไม่คอ่ ยชัด ตอนแรกเลยไม่ร้ ูวา่ เป็ นเธอ” เขาพินิจมองเธอด้ วย สายตาอ่อนโยน “..แล้ วนี่..มาได้ ยงั ไงเหรอ” “อ๋อ..มาตามที่อยูน่ ี่นะ่ ” เธอชูกระดาษแผ่นที่เขียนที่อยู่ “ฉันไปที่บ้านเก่าเธอ มาน่ะ คนข้ างบ้ านเค้ าให้ มา บอกว่าเธอย้ ายมาอยูท่ ี่นี่” ไปบ้ านเก่ามาหรื อ..เขาคิด อยากเจอฉันมากขนาดนันเชี ้ ยวหรื อ “อย่างนันเหรอ...เข้ ้ ามาก่อนนะ เธอคงจะเหนื่อย เดี๋ยวหานํ ้าให้ ดื่ม” เขา ถอยหลังให้ เธอก้ าวเข้ ามาในบริ เวณบ้ าน พอเธอเดินผ่านตัวเขาไป กลิน่ กายของเธอ ก็แล่นผ่านเข้ าสูจ่ มูก ทําให้ เขาหวนระลึกถึงครัง้ เมื่ออยูม่ หาวิทยาลัยด้ วยกัน “ไอคิวสบายดีเหรอ” เขาที่กําลังยืนยิ ้มพริ ม้ อยูร่ ี บตอบ “สบายดี...แล้ วเธอล่ะ สบายดีมย” ั้ “สบายดี...นี่เราไม่ได้ เจอกันเกือบจะปี กว่าแล้ วนะหลังจากเรี ยนจบ ใช่มย” ั้ “นัน่ สินะ...จริ งสิ ที่มาหา..มีเรื่ องอะไรรึเปล่า” หญิงสาวก้ าวเท้ าสันลง ้ พร้ อมกับมองไอคิว พอเจอเขาเข้ าจริง ๆ กลับไม่ กล้ าพูดอย่างทีต่ งใจไว้ ั้ มือข้ างทีถ่ ือร่มค่อย ๆ ลดตํา่ ลงอย่างไม่ร้ ูตวั “มีอะไรเหรอ...” เขาจับร่มของเธอชูสงู ขึ ้น แล้ วก้ าวเข้ าไปใต้ ร่มของเธอ ทัง้ สองใกล้ ชิดกัน เธอเงียบไปครู่หนึง่ ...ได้ ยินเสียงฝนที่ตกลงบนร่มชัดเจน “ไม่เป็ นไร งันเข้ ้ าบ้ านก่อนนะ” เขาพยายามทําตัวร่าเริ ง “ไอคิว...” เธอเอ่ยเรี ยกเขาที่ทาํ ท่าจะเดินนําเข้ าไปในบ้ าน “ฉันจะต้ อง กลับไปอยูท่ ี่บ้านเกิดอย่างถาวร” 13

Mine Murder

“ถาวร..เธอเองก็เคยบอกว่าคิดถึงที่นนั่ มากไม่ใช่หรื อ..ไม่อยากกลับไปหรื อ ไง” “อยากสิ...แต่วา่ ...ฉันไม่อยากทีจ่ ะต้ องไปในฐานะแบบนัน...” ้ “แบบนัน..แบบไหน” ้ สายตาของเธอที่เศร้ าหมองนัน้ มันแสดงออกมาอย่างที่ไม่อาจปิ ดบังได้ เลย ในขณะที่ไอคิวถามกลับไป เขาเองก็หวัน่ ใจในคําตอบของเธอ “เอางี ้นะ เธอยังไม่ต้องตอบอะไร เข้ ามาในบ้ าน เช็ดตัว แล้ วก็นงั่ พัก” ครู่หนึง่ ต่อมา เธอก็นงั่ ลงที่โซฟาในห้ องรับแขกในบ้ านเขา มีผ้าขนหนูผืน เล็กเช็ดแขนและขาที่เปี ยกชุม ไอคิวก้ าวเข้ ามาจากในครัวพร้ อมกับแก้ วนํ ้าวางลง ตรงหน้ าเธอ เธอมองเขา... “ชื ่อฉันเหรอ...ฉันชื ่อ...” “พิ นนรา”เขาบอก “พิ นนรา แร่กอบกิ จ...ก็ชื่อทีป่ ั กบนเสือ้ ของเธอไง” เธอยิ้ ม...ยังคงไม่กล้าทีจ่ ะใส่ชดุ นักศึกษา จึ งเลือกทีจ่ ะแต่งชุดนักเรี ยนมา แทนในวันรายงานตัว ไอคิวเอ่ยขึ ้น ในขณะที่เธอเหม่อลอย ไม่เหมือนพินนราทีเ่ ขาเคยรู้จกั “ตระกูลแร่กอบกิจของเธอ...ทําไมหรื อ” พินนราก้ มหน้ าลงอีกครัง้ ...รวบรวมความกล้ า และเงยหน้ าขึ ้นบอกไอคิว “ไอคิว...ฉันอาจจะต้ องแต่งงานในอีกเจ็ดวันข้ างหน้ า”

IQ Detective

LESSON 2 : MARRY ฟ้ าผ่าเปรี ย้ งลงมาใกล้ ๆ บ้ านของไอคิวพอดิบพอดี มันช่วยตอกยํ ้าคําพูด สุดท้ ายของพินนราได้ เป็ นอย่างดี ไม่ใช่แค่ฟ้าผ่าด้ านนอกบ้ านเท่านัน...ภายในใจของไอคิ ้ วเองก็เหมือนโดน ฟ้ าผ่าอย่างจัง พินนราจะแต่งงาน... ปกติแล้ ว..การแต่งงานเป็ นเรื่ องทีน่ า่ ยินดีไม่ใช่หรื อ แล้ วทําไมกับพินนรา แล้ ว สีหน้ าของเธอไม่ได้ บอกถึงความยินดีเลยแม้ แต่น้อย “แต่งงานเหรอ...” ไอคิวเอ่ยออกมาอย่างใจลอย “แต่งงานกับใครเหรอ” “กับ...” เธอก้ มหน้ ามองมือของตัวเองทีข่ าวซีด “...ใครก็ได้ ” ไอคิวเพ่งมองเธอ “อะไรนะ” “ไอคิวคงรู้แล้ วว่าครอบครัวของเราทําอาชีพอะไร” เธอเลีย่ งทีจ่ ะบอกไปตรง ๆ เปลีย่ นเป็ นการเริ่ มต้ นถามเพื่อที่จะเล่าเรื่ องที่มาที่ไปให้ ไอคิวฟั ง “อืม เหมืองแร่ไง” “ใช่...แต่วา่ ช่วงหลังมานี ้ กิจการเหมืองแร่ของเราไม่มีกําไรเลย แต่ก็ไม่ ถึงกับขาดทุน มันกลายเป็ นเท่าทุนมาตลอดหลายปี แล้ ว นับตังแต่ ้ ที่หมูบ่ ้ านของเรา เกิดปรากฏการณ์แปลก ๆ” “แปลก ๆ...” ไอคิวทวนคํา “อะไรเหรอที่วา่ แปลก ๆ” “ฟ้ าผ่าน่ะ...ที่นนั่ เป็ นภาคใต้ ไม่แปลกอยูแ่ ล้ วถ้ าจะมีฝนตกชุกแทบตลอด 15

Mine Murder

ทังปี ้ แต่วา่ เมื่อมีฝนตกที่ไร ก็มฟี ้ าผ่าแทบทุกครัง้ ไป” “อืม..แต่จะว่าไปแล้ ว หมูบ่ ้ านที่เธออยูก่ ็เรี ยกว่าหมูบ่ ้ านสายฟ้ าอยูแ่ ล้ วนี่ แล้ วก็ปรากฏการณ์ฟ้าผ่าก็เป็ นเรื่องธรรมชาติอยูแ่ ล้ ว” “มันไม่ใช่อย่างนันน่ ้ ะสิไอคิว” พินนราเน้ นเสียง “ทุกครัง้ ทีม่ ีฝนตก จะมี ฟ้ าผ่า และทุกครัง้ ทีม่ ีฟ้าผ่า...จะมีคนที่ต้องตายเพราะฟ้ าผ่าอย่างโหดเหี ้ยม” ไอคิวรู้สกึ ตกใจกับสิง่ ที่พินนรากล่าว “ตายเลยเหรอ..” “ร่างของผู้ที่ตายจะไหม้ เกรี ยมตรงส่วนที่ถกู ฟ้ าผ่า ดูแล้ วน่ากลัวมาก” เขานึกภาพร่างมนุษย์ไหม้ เกรียม แต่แล้ วก็สะบัดศีรษะ “ไม่อยากจะคิดเลย จริ ง ๆ ” “...เพราะอย่างนี ้ ก็เลยไม่มใี ครกล้ ามาขุดเหมืองอีก เพราะกลัวเหมืองถล่ม บ้ าง กลัวโดนฟ้ าผ่าตายบ้ าง คนที่ทําอยูต่ อนนี ้ก็คือพวกที่เลีย่ งอาชีพนี ้ไม่ได้ เพราะ ต้ องเลี ้ยงปากเลี ้ยงท้ องคนทังครอบครั ้ ว แต่คนพวกนี ้ถ้ าหากได้ อาชีพใหม่ที่ดีกว่า ก็ จะรี บเร่งหันไปทําอาชีพนันทั ้ นที” “เธอพูดเหมือนกับว่าที่นนั่ มีอาชีพที่ดีกว่าเหมืองแร่ ” “อืม..ก็ไม่เชิงนักหรอก เมื่อหลายสิบปี ก่อน มีคนในหมูบ่ ้ านคนหนึง่ ค้ นพบ เกาะใหม่ที่อยูไ่ ม่ไกลจากหมูบ่ ้ าน ชื่อว่าเกาะนายอิน พาครอบครัวไปตัง้ รกรากจน สามารถยืนหยัดและยึดอาชีพชาวประมงและผลิตผลจากต้ นปาล์มและมะพร้ าว ยิ่ง นับวันก็ยงิ่ เจริ ญเติบโตขึ ้น ผู้คนก็ตา่ งหันเหไปตังรกรากที ้ เ่ กาะนันมากขึ ้ ้นเรื่ อย ๆ จน เดี๋ยวนี ้เหลือจํานวนครอบครัวในหมูบ่ ้ านอยูไ่ ม่ถงึ 50 ครอบครัวเท่านันเอง” ้ “นัน่ สินะ จะว่าคนเหล่านันก็ ้ ไม่ได้ ทุกคนย่อมอยากหาสิง่ ทีด่ ีทสี่ ดุ ให้ กบั ตัวเองและครอบครัว...แต่วา่ เรื่ องที่เธอเล่ามาทังหมด ้ มันเกี่ยวข้ องกับการแต่งงาน ของเธอยังไง” ไอคิวอดถามไม่ได้ เพราะไม่วา่ จะมองยังไงก็ไม่เห็นจะมีความเกี่ยวข้ อง กันเลย “เมื่อสิบกว่าปี ก่อน คุณลุงของฉันโดนฟ้ าผ่าเสียชีวิตขณะทีเ่ ดินสํารวจ แหล่งทําเหมืองใหม่ในหมูบ่ ้ าน ทุกคนในครอบครัวฉันเชื่อว่า คุณลุงคงต้ องพบ

IQ Detective

แหล่งเหมืองใหม่แล้ วแน่ ๆ แต่ถึงอย่างนันก็ ้ ปล่อยให้ เวลาล่วงเลยมาถึงปั จจุบนั ไม่มี ใครกล้ าทีจ่ ะไปสํารวจอีก กลัวจะเป็ นอย่างคุณลุงที่โดนฟ้ าผ่า และผู้เฒ่าคนหนึ่งใน หมูบ่ ้ านที่หวั ใจวายตายเพราะไปลบหลูด่ หู มิ่นเทพเจ้ าแห่งสายฟ้ า” “เทพเจ้ าแห่งสายฟ้ า ..ที่นนั่ มีเทพเจ้ าแห่งสายฟ้ าด้ วยเหรอ” พินนราพยักหน้ า “มีเพียงเรื่ องนี ้เท่านันที ้ ่ฉนั ไม่ได้ บอกให้ ไอคิวรู้ ใช่..ที่นนั่ มี เทพเจ้ าแห่งสายฟ้ าทีค่ นในหมูบ่ ้ านต่างนับถือ มีแต่เ พียงฉันและพี่ชายที่ไม่งมงาย เชื่อแบบนัน้ แต่ถงึ อย่างนันก็ ้ ไม่เคยได้ แสดงออกอย่างโจ่งแจ้ ง ก็ยงั คงหลิว่ ตาตาม ไปตามคนในหมูบ่ ้ าน เพราะอย่างนี ้ไงฉันเลยไม่เคยบอกใคร ๆ ว่าที่นนั่ มีเทพเจ้ า แห่งสายฟ้ า” “อืม..เข้ าใจ” “เพราะทุกคนเชื่อว่าคุณลุงค้ นพบแหล่งแร่แหล่งใหม่ ซึง่ อาจจะเป็ นแร่ ทองคําที่ไม่อาจประเมินค่าได้ เลย คุณปู่ ของฉันจึงคิดอุบายขึ ้นมา” “อุบายอะไร..” ไอคิวมองเธออย่างสนใจ “หรื อว่า...” “ใช่...คุณปู่ ของฉันนี่แหละที่ก่อตังเหมื ้ องแร่ทงสามของตระกู ั้ ล และตังชื ้ ่อ นามสกุลเป็ นแร่กอบกิจ...อุบายของท่านก็คือ...” พินนรากลืนนํ ้าลายที่เหนียวหนืดลง คออย่างช้ า ๆ ไอคิวจดจ้ องมองเธอ แม้ พอจะคาดเดาคําพูดต่อจากนี ้ได้ แล้ ว... “ใครก็ตามที่สามารถค้ นพบแหล่งแร่แหล่งใหม่ได้ คนนันจะได้ ้ แต่งงานกับ ฉันผู้ซงึ่ เป็ นสายเลือดโดยตรงที่จะได้ รับมรดกจากคุณปู่ ” ไอคิวรู้สกึ ว่าร่างกายชาไปทัว่ ทังร่้ าง “นีม่ นั ...ถ้ าอย่างนันก็ ้ หมายความว่า...” “คนที่จะแต่งงานกับฉัน จะต้ องยอมใช้ นามสกุลแร่กอบกิจ และกลายเป็ น คนของตระกูลแร่กอบกิจโดยสมบูรณ์ มีสทิ ธิ์ได้ รับมรดกโดยตรงจากคุณปู่ หากท่าน ไม่ได้ เขียนพินยั กรรมโอนสิทธิ์ให้ ใครนอกเหนือไปจากนี ้ก่อนตาย” “อย่างนี ้นี่เอง”ไอคิวเข้ าใจถ่องแท้ แล้ วถึงความเศร้ าหมองที่ปรากฏ รอบตัวพินนรา ไม่วา่ จะอย่างไรก็ไม่เกิดผลดีกบั ตัวเธอเลย เขามองเห็นความ 17

Mine Murder

ละโมบ กิเลสตัณหา และความชัว่ ร้ ายต่าง ๆ ที่กําลังคลืบคลานเข้ ามายังบ้ านแร่ กอบกิจอย่างที่หลีกเลีย่ งไม่ได้ เขาควรจะทําอย่างไรดี ความช่วยเหลือของเขาจะช่วยตระกูลแร่กอบกิจได้ จริ งหรื อ “ไอคิว เธอต้ องช่วยฉันนะ ฉันไม่ร้ ูจะทํายังไงดี ไม่ร้ ูวา่ จะยับยังมั ้ นได้ ยังไง” “เธอกลัวว่ามันจะเกิดเรื่ องไม่ดีขึ ้นจริ ง ๆ อย่างนันน่ ้ ะเหรอ บางที ...คุณปู่ ของเธออาจจะคิดถึงเรื่ องนี ้ไว้ แล้ วก็ได้ นะ” “คุณปู่ น่ะ ในสถานการณ์แบบนี ้ ต่อให้ ต้องเสียใครไปท่านก็ยอม ขอให้ ตระกูลแร่กอบกิจกลับมารุ่งเรื องอีกครัง้ ” จริ ง ๆ น่ะรึ ..ไอคิวคิด คุณปู่ ของพินนราจะยอมขายหลานสาวของตัวเอง เพื่อเหมืองแร่เลยเชียวหรื อ “ถ้ าเป็ นแบบนี ้ล่ะ..เมื่อมีคนพบแหล่งแร่แหล่งใหม่แล้ ว และได้ แต่งงาน ตามที่ได้ ตกลงกันไว้ แล้ ว คุณปู่ ของเธอก็ร่างพินยั กรรมเปลีย่ นแปลงขึ ้น โดยไม่มอบ มรดกให้ ทงกั ั ้ บเธอหรื อสามีของเธอ” “ถ้ าเป็ นอย่างนันจริ ้ ง ๆ ฉันจะได้ อะไรล่ะ” “ทรัพย์สนิ ก่อนแต่งงานไงล่ะ คุณปู่ เธอต้ องวิ่งเต้ นหาทางที่จะทําให้ เธอไม่ ต้ องลําบากหลังจากที่ทา่ นตายไป โดยมอบมรดกให้ เธอโดยตรงก่อนแต่งงานกับใคร ก็ตาม ซึง่ อาจจะเป็ นสมบัติก้อนเล็ก ๆ เมื่อเทียบกับมรดกทังหมด ้ แต่มนั ก็มากพอ และเป็ นทางออกที่ดี” “นัน่ สินะ...แต่วา่ ” พินนรามองหน้ าไอคิว ไม่อยากเอ่ยในสิง่ ที่ตวั เองคิด “ถ้ า หากว่า หลังจากแต่งงาน แล้ วมีใครบางคนฆ่าคุณปู่ และทําลายพินยั กรรมฉบับนัน้ ทิ ้งเสียล่ะ” เหมือนมีอะไรมาจุกอยูท่ ี่คอไอคิวในชัว่ พริ บตา.. นัน่ สิ..ถ้ าเป็ นอย่างที่พินนราพูด..ก็ทําอะไรไม่ได้ เลย

IQ Detective

LESSON 3 : GUESTS บุคคลรับเชิญคนที่หนึ่ง... ข่าวเรื่ องการคัดเลือกเจ้ าบ่าวหรื ออีกนัยหนึง่ ก็คือผู้สบื ทอดรุ่นที่ 3 ของ ตระกูลแร่กอบกิจแพร่สะพัดไปทัว่ ทังหมู ้ บ่ ้ านอย่างรวดเร็ว และยังกระจายไปถึงคน นอกหมูบ่ ้ านด้ วย ชายคนหนึง่ ล่องเรื อมาเป็ นเวลาเกือบค่อนวันเพื่อมายังหมูบ่ ้ านสายฟ้ า เขา มีเพียงย่ามใบใหญ่ที่ภายในมีเสื ้อผ้ าและของใช้ สว่ นตัวเท่าที่จําเป็ น เดินเร่ถามคนใน หมูบ่ ้ านไปทัว่ ว่าบ้ านแร่กอบกิจตังอยู ้ ท่ ี่ใด หมูบ่ ้ านสายฟ้ าประกอบด้ วยสามส่วนใหญ่ ๆ คือ ส่วนที่ติดกับป่ าชายเลนที่ มีนํ ้าจากลําธารสายเล็กๆ ทีม่ ีต้นกําเนิดมาจากยอดเขาของภูเขาซึง่ พาดผ่านบางส่วน ของหมูบ่ ้ าน เป็ นที่ ๆ ชายคนนี ้ล่องเรื อมา ส่วนที่สองคือส่วนที่เป็ นที่อยูอ่ าศัยหลัก ของคนในหมูบ่ ้ านและเป็ นแหล่งแร่ทองคํา ทองแดง ดีบกุ และส่วนที่สามคือบริเวณ ที่เป็ นป่ าเบญจพรรณทังหมด ้ รวมไปถึงที่ตงของศาลเจ้ ั้ าเทพแห่งสายฟ้ าที่อยูบ่ น ภูเขา ในสมัยก่อนทีช่ าวบ้ านยึดอาชีพเผาถ่าน ก็ได้ นําต้ นโกงกางที่ขึ ้นในป่ าชาย เลนไปเข้ าเตาเผาเพื่อทําเป็ นถ่าน จนต้ นโกงกางลดจํานวนลงอย่างมาก พลอยทํา ให้ สตั ว์นํ ้าหลายชนิดที่ต้องพึง่ พาป่ าชายเลนเป็ นแหล่งอนุบาลร่อยหรอลงตามไปด้ วย แม้ ชายคนนี ้จะไม่คอ่ ยรู้ประวัติความเป็ นมาของเกาะแห่งนี ้มากมายนัก แต่ทว่าเขาก็พอจะรู้เรื่ องราวที่เกิดขึ ้นในช่วง 30 ปี นับย้ อนกลับจากปั จจุบนั และ 19

Mine Murder

มองเห็นได้ ถึงความรุ่งโรจน์จนกระทัง่ โรยราของตระกูลแร่กอบกิจ ด้ วยนิสยั ของเขาที่ ชอบเสีย่ งและชีวติ ที่ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ ว เขาไม่มีญาติมิตรที่ไหน พ่อแม่เสียชีวิต ไปตังแต่ ้ เขายังเด็ก เขาใช้ ชีวิตโดยลําพัง โดยยึดอาชีพภารโรงทีโ่ รงเรี ยนแห่งหนึง่ ใน เขตตําบล ที่นนั่ เขามีโอกาสได้ เรี ยนหนังสือ ค่าเล่าเรี ยนคือการเป็ นภารโรงประจํา โรงเรี ยนตังแต่ ้ ยงั เด็ก จวบจนโตขึ ้นเป็ นผู้ใหญ่และได้ รับความไว้ วางใจให้ มีหน้ าที่ ดูแลโรงเรี ยนทังโรง... ้ “ที่นี่เองหรอกรึ” บัดนี ้ เขายืนอยูเ่ บื ้องหน้ าคฤหาสน์ของตระกูลแร่กอบกิจ เป็ นบ้ านที่มี ขนาดใหญ่กว่าบ้ านของชาวบ้ านทัว่ ไปถึง 5 เท่า รัว้ ของบ้ านล้ อมรอบพื ้นที่จํานวน 10 ไร่เศษ ตอนนี ้เขายังมองไม่เห็นตัวบ้ านหรื อคฤหาสน์ชดั เจนนัก เพราะมีกําแพง ปูนหนากว่าครึ่งเมตรสูงกว่าสองเมตรบังสายตา ด้ านข้ างประตูไม้ สกั บานใหญ่แบบ เปิ ดออกสองข้ าง มีป้ายประกาศราคาซื ้อแร่ตา่ ง ๆ พื ้นดินแถวป้ายและหน้ าประตูไม้ สักนันมี ้ ผ้ คู นเหยียบยํ่าจนเกิดเป็ นหลุมตื ้นที่มีนํ ้าขัง เขาใช้ มือดึงวงแหวนเหล็กทีค่ ล้ องกับสลักที่ยื่นออกมาจากประตู แล้ ว กระทบมันกับแผ่นเหล็กที่ตดิ กับประตู 3 ครัง้ ไม่นานประตูไม้ บานใหญ่ก็เปิ ดออก พร้ อมกับคนรับใช้ หญิงวัยสีส่ บิ กว่าปี ที่ ก้ าวออกมาพ้ นธรณีประตู หญิงรับใช้ คนนี ้ชื่อแม้ น “มาตามบัตรเชิญใช่มยคะ” ั้ “ครับ..” เขาล้ วงเอาบัตรเชิญออกมาจากกระเป๋ าด้ านในของย่าม “นี่ครับ” คนรับใช้ พจิ ารณาบัตรเชิญอยูค่ รู่หนึง่ ด้ วยสายตาที่พร่ามัว “คุณคือ...” “ผม..นาวิน สุวรรณสกุลครับ” “ค่ะ..คุณนาวิน เชิญเข้ ามาด้ านในได้ เลยค่ะ” คนรับใช้ ถอยเท้ าเปิ ดทางให้ นาวินก้ าวเข้ าไปในบ้ าน ดูเหมือนเขาจะเป็ น คนแรกที่ได้ เข้ ามาในบ้ านแร่กอบกิจ...

IQ Detective

“บ้ านใหญ่สมกับเป็ นแร่กอบกิจจริ ง ๆ นะครับ” นาวินเอ่ยกับคนรับใช้ ด้วยสี หน้ าพึงพอใจ...

บุคคลรับเชิญคนที่สอง... ตังแต่ ้ เล็กจนโต บ้ านแร่กอบกิจสําหรับเขาแล้ วเป็ นเหมือนร่มเงาที่คอยปั ด เป่ าความทุกข์ยากให้ กบั ครอบครัวของเขา บัดนี ้ เมื่อยามทีต่ ระกูลแร่กอบกิจประสบ วิกฤตปั ญหา มีหรื อที่เขาซึง่ เชิดชูและศรัทธาตระกูลแร่กอบกิจจะนิ่งเฉยอยูไ่ ด้ เขา ไม่ได้ ต้องการเป็ นเจ้ าบ่าวหรื อผู้สบื ทอดอะไรทังสิ ้ ้น เขาเพียงขอรับใช้ ตระกูลแร่กอบ กิจเท่าที่สามารถจะทําได้ ในเมื่อตระกูลแร่กอบกิจต้ องการหาแร่แหล่งใหม่ และมี ผู้คนหมายปองคําเชิญชวนมากมายเช่นนี ้ เขาเองต้ องสู้กบั คนเหล่านัน้ เพื่อไม่ให้ ตระกูลแร่กอบกิจตกอยูใ่ นเงื ้อมือของผู้เห็นแก่สมบัติ เขาขอเป็ นผู้ถกู เลือกเอง และ จะยอมปฏิเสธการเป็ นผู้สบื ทอดหากชนะคนเหล่านัน้ บ้ านของเขาอยูห่ า่ งจากบ้ านแร่กอบกิจเพียงแค่ 500 เมตรเท่านัน้ เพราะฉะนันเขาจึ ้ งไม่จําเป็ นต้ องรี บร้ อนอะไร เพียงแต่วา่ ...ความตื่นเต้ นนันอยู ้ ใ่ นตัว เขาไม่ยอมหายไปเสียที เขามองพ่อของเขาก่อนออกจากบ้ าน “จําไว้ นะลูก เป้าหมายของเราคือช่วยหาแหล่งแร่แหล่งใหม่เท่านัน้ ไม่ใช่ การเป็ นผู้สบื ทอดของตระกูลแร่กอบกิจ” พ่อของเขาเน้ นยํ ้าอยูอ่ ย่างนี ้มานานแสน นาน “ครับ ผมไปล่ะนะครับ วันนี ้พ่อก็พกั ผ่อนนะครับ ไม่ต้องไปขุดเหมืองอีก” เสื ้อผ้ าที่เขาสวมใส่นนใหม่ ั ้ เอี่ยมอ่อง และเขาเองก็ร้ ูสกึ ขัด ๆ กับตัวเองที่ ต้ องแต่งตัวด้ วยเสื ้อเชิ ้ตแขนยาวและกางเกงขายาวแบบนี ้ เขาไม่ร้ ูเลยว่าวันนี ้จะมีการทดสอบอะไรบ้ าง สิง่ ที่เขามีก็แค่ความ จงรักภักดี แต่ถ้าเทียบกับคนอื่นแล้ ว ความรู้นนอ่ ั ้ อนด้ อยกว่าหลายเท่า “จะทํายังไงดี แค่ ม.หก จะเอาอะไรไปสู้เค้ าได้ ...ถ้ าเป็ นเรื่ องเกี่ยวกับ 21

Mine Murder

หมูบ่ ้ านนี ้ก็วา่ ไปอย่าง” เขาเคาะประตูสามครัง้ ด้ วยวงแหวนเหล็ก ยังไม่ทนั ทีเ่ ขาจะถอนหายใจ ออกมาหมด ประตูก็เปิ ดออก “เธอเองนึกว่าใคร ยินดีด้วยนะที่ได้ รับเชิญ” คนรับใช้ หญิงคนเดิมกล่าวกับ เขาอย่างเป็ นมิตร “ขอบคุณครับ ผมรู้สกึ ตื่นเต้ นจริ ง ๆ ไม่ร้ ูวา่ จะชนะหรื อเปล่า” เขาออก อาการประหม่าให้ เห็น “ไม่เป็ นไรหรอก คนในหมูบ่ ้ านอย่างเธอย่อมได้ เปรี ยบอยูแ่ ล้ วล่ะ...ไหนล่ะ บัตรเชิญ” เขารี บล้ วงออกมาจากกระเป๋ ากางเกง “ตายจริ ง ฉันเพิ่งรู้ชื่อจริ งเธอก็วนั นี ้เอง” คนรับใช้ รับบัตรเชิญมาอ่าน “ครับ..” “เชิญเข้ าข้ างในค่ะ” คนรับใช้ ก้าวถอย “คุณธานี ทัดเทียม” เขารู้สกึ เขินที่ถกู เรี ยกอย่างเป็ นทางการแบบนี ้ ก้ าวข้ ามผ่านธรณีประตูด้วย ความประหม่า... “บ้ านแร่กอบกิจใหญ่โตกว่าเมื่อตอนผมเด็ก ๆ เยอะเลยนะครับ” “...บางที บ้ านใหญ่ก็ไม่มีความสุขหรอกนะ” คนรับใช้ หลุดปากเอ่ยขึ ้น “อ้ ะ ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็พดู ไปเรื่ อยเปื่ อย” “ผมจะต้ องทําให้ ได้ ครับ” คนรับใช้ ยิ ้มอย่างเอ็นดู “ถ้ าเธอชนะจริ ง ๆ ฉันก็ยินดีที่จะรับใช้ เธอนะ ผู้สบื ทอดในอนาคต” “ผมบอกแล้ วไงครับป้า..ผมไม่สนการเป็ นผู้สบื ทอดหรอกครับ ขอแค่ได้ ช่วยตระกูลแร่กอบกิจให้ พ้นจากคนละโมบก็พอ” “ฉันก็หวังอย่างนันนะ...ธานี ้ ”

IQ Detective

บุคคลรับเชิญคนที่สาม... แม้ กระทัง่ เมืองหลวงอย่างกรุงเทพฯ เองก็มีขา่ วการคัดเลือผู้สบื ทอดของ ตระกูลแร่กอบกิจแพร่ออกไป ชายคนหนึง่ ซึง่ วัน ๆ เอาแต่ทํางานอยูห่ น้ าเครื่ อง คอมพิวเตอร์ ก็ไม่เคยรู้เรื่ องราวอะไรเกี่ยวกับข่าวนี ้ จนกระทัง่ เพื่อนคนหนึง่ ที่เคยเอ่ย ปากชวนเขาไปเที่ยวภาคใต้ เป็ นประจํามาเยี่ยมและบอกเรื่ องนี ้ให้ ร้ ู เขาสนใจในทันที นีค่ งเป็ นโอกาสที่เขาจะได้ ทาํ อะไรใหม่ ๆ และใช้ ความรู้ที่ เรี ยนมาให้ เป็ นประโยชน์เสียที ตังแต่ ้ จบมหาวิทยาลัย เขาไม่เคยได้ ทํางานตรงกับที่ ตัวเองเรี ยนเลย หรื ออาจเป็ นเพราะความอ่อนแอที่อยูใ่ นตัวเขา จึงไม่มีโอกาสได้ ทํา ตามใจตัวเอง เพราะโรคบ้ า ๆ นี่ทําให้ เก็บเงินเท่าไหร่ก็ต้องให้ โรงพยาบาลไปหมด ปกติแล้ วคนเราจะมีเม็ดเลือดแดงมากกว่าเม็ดเลือดขาวในอัตรส่วน 600 ต่อ 1 เซลล์ แต่เขามีเม็ดเลือดขาวเพียงน้ อยนิดกว่านันมากเมื ้ อ่ เทียบกับเม็ดเลือด แดง ทําให้ เขาไม่สามารถทํางานหนัก ๆ หรื องานที่ต้องออกภาคสนามอย่างนัก ธรณีวิทยาได้ เขาเคยออกไปทัศนศึกษาตอนที่อยูใ่ นมหาวิทยาลัยและพบว่าตัวเอง เป็ นลมแดดภายในเวลาเพียงครึ่งชัว่ โมงทีย่ ืนตากแดด ทัง้ ๆ ที่งานภาคสนามเป็ น งานที่เขาชอบ แต่เขาก็ต้องจําใจทํางานวิจยั ดินและแร่ธาตุซงึ่ เกี่ยวกับการตรวจวัด ผลปริ มาณสารพิษและการดูดซึมของกัมมันตรังสีของแร่ชนิดต่าง ๆ ที่พบในเขตพื ้นที่ ที่เสีย่ งต่อการรั่วซึมของสารกัมมันตรังสี ซึง่ ยุง่ อยูก่ บั เส้ นกราฟและตัวเลขบนหน้ าจอ คอมพิวเตอร์ ทงวั ั้ น วันนี ้เขาก็เกือบจะเป็ นลมแดด หลังจากทีต่ ้ องนัน่ รถโดยสารคันเล็กมาตาม ทางที่ขรุขระเป็ นระยะทางกว่า 20 กิโลเมตร และต้ องเดินตามทางเดินซึง่ คดเคี ้ยว ตามความชันของภูเขามาอีกกว่า 1 กิโลเมตร โชคดีที่พบเด็กวัยรุ่นที่เดินทางออกมา

Mine Murder

จากหมูบ่ ้ านเพื่อนําถ่านไปขาย นําเขามายังบ้ านแร่กอบกิจซึง่ ตังอยู ้ ใ่ จกลางหมูบ่ ้ าน สายฟ้ า เขามาถึงก่อนวันนัดหมายหนึง่ วัน จึงจําเป็ นต้ องขออาศัยอยูก่ บั ครอบครัว ของเด็กวัยรุ่นคนนัน้ เขานอนไม่หลับทังคื ้ นเพราะเสียงฝนตกและฟ้ าผ่า และตื่น สายในวันนี ้ ระหว่างทีเ่ ดินไปยังบ้ านแร่กอบกิจ เขาคิดฝั นว่าถ้ าหากเขาได้ เป็ นผู้สบื ทอด จริ ง ๆ ล่ะจะเป็ นยังไง เงินทองมากมาย มรดกที่ใช้ เท่าไหร่ก็ไม่หมด ได้ แต่งงานกับคนในตระกูล ใหญ่ในหมูบ่ ้ าน แต่วา่ ..นอกจากเจ้ าสาวคนนี ้แล้ ว ไม่มีใครในตระกูลที่เป็ นผู้ชายรุ่นราวคราว เดียวกันอีกหรื อ ตระกูลนี ้ขาดแคลนลูกชายหลานชายถึงขนาดประกาศจะยก หลานสาวให้ ถ้าเจอแหล่งแร่ จริ ง ๆ น่ะหรื อ คิดมากไปได้ ...ยังไงเราก็มาแล้ วนี่นา เขายื่นบัตรเชิญให้ คนรับใช้ หลังจากที่เคาะประตูด้วยมืออยูห่ ลายครัง้ ก่อนที่จะสังเกตเห็นรอยถลอกของประตูที่ถกู วงแหวนเหล็กกระทบ “คุณคือนักธรณีวิทยาหรื อคะ” “ครับ” “คุณกันยศ นาวาสกุล” “ครับ” “เชิญเข้ าข้ างในค่ะ” “ขอบคุณครับ” เขาก้ าวเข้ ามาและมองคฤหาสน์หลังใหญ่ที่อยูต่ รงหน้ า “คฤหาสน์ใหญ่มากเลยนะครับ ไม่คิดว่าหมูบ่ ้ านลึก ๆ แบบนี ้จะมี คฤหาสน์แบบนี ้อยูด่ ้ วย” “ใครๆ ที่มาเห็นก็มกั จะพูดแบบนี ้กันทังนั ้ นแหละคะ” ้

IQ Detective

“เหรอครับ..ก็นา่ อยูห่ รอกนะ ถ้ าหากได้ เป็ นเจ้ าของจริงล่ะก็...” เขาหลุด ความคิดออกมา บุคคลรับเชิญคนที่ส่ .ี .. รถเก๋งคันหนึง่ แล่นมาตามทางลูกรังเพื่อเข้ ามายังหมูบ่ ้ านสายฟ้ า ดอกยาง ของล้ อที่พารถเคลือ่ นที่ไปข้ างหน้ านันตั ้ กเอาฝุ่ นให้ ฟ้ งขึ ุ ้นมาไล่หลังรถที่เคลือ่ นที่ด้วย ความเร็ว 40 กิโลเมตรต่อชัว่ โมง ฝุ่ นนันเกาะตามส่ ้ วนต่าง ๆ ของรถเกรอะกรังไป หมด ชายคนหนึง่ แต่งตัวภูมิฐานด้ วยเสื ้อเชิ ้ตลายทางกับเนคไทที่เข้ ากัน หวีผม เรี ยบแปล้ และใส่แว่นสายตาสันทรงสี ้ เหลีย่ มเพิง่ ละจากการคุยโทรศัพท์ หันมาทาง คนขับรถที่อยูด่ ้ านหน้ ารถ “พอส่งฉันแล้ วก็ไม่ต้องรอหรอกนะ กลับไปก่อน เดี๋ยวฉันจะโทรบอกอีกที ว่าให้ มารับกลับเมื่อไหร่ ” “ครับ” แม้ คนขับรถจะมีอายุมากกว่าเขาถึง 15 ปี แต่ก็ให้ ความเคารพเขา เหมือนกับให้ ความเคารพผู้เป็ นพ่อของเขา นัน่ อาจเป็ นเพราะความช่วยเหลือ นานับประการที่พอ่ ของเขามีให้ เมื่อครัง้ ที่ยงั คงไม่ได้ ทําอาชีพคนขับรถ แต่ข ายของ เก่าจากขยะประทังชีวิต คนขับรถมองเขาผ่านทางกระจกมองหลัง เขาช่างแหมือน พ่อของเขาเมื่อตอนที่ยงั หนุม่ ๆ อายุราว 26 ปี อย่างเขาในบัจจุบนั กิจการเหมืองแร่ที่ตกทอดมาจากพ่อเขาที่จงั หวัดกาญจนบุรีนนั ้ เป็ น เหมือนภาระอันหนักอึ ้งที่เขาต้ องทําให้ สาํ เร็ จให้ ได้ เขาต้ องเรียนรู้ทกุ สิง่ ทุกอย่าง เกี่ยวกับมัน ให้ กิจการเจริ ญรุ่งเรืองเทียบเท่าหรื อมากกว่าสมัยที่พอ่ เขาทําเอาไว้ บัดนี ้ ตามคําแนะนําของพ่อเขา เขาจึงต้ องมาที่หมูบ่ ้ านสายฟ้ าแห่งนี ้ เพื่อเรี ยนรู้เกี่ยวกับกิจการเหมืองแร่ของตระกูลแร่กอบกิจใหม่มากที่สดุ โดยทางลัดที่ สันที ้ ่สดุ ทางลัดนันก็ ้ คือการได้ เป็ นผู้สบื ทอดของตระกูลแร่กอบกิจ

Mine Murder

“คุณหนูคิดดีแล้ วหรื อครับ ที่จะเข้ ามาเป็ นคนในตระกูลแร่กอบกิจนี”้ “ทําไมล่ะ” เขามองคนขับรถผ่านกระจกมองหลังเช่นกัน “คุณหนูก็ทราบดีแล้ วไม่ใช่หรื อครับว่า การเป็ นผู้สบื ทอดของตระกูลแร่ กอบกิจ ต้ องเปลีย่ นนามสกุลเป็ นแร่กอบกิจด้ วยนะครับ” “เรื่ องนันเอง..” ้ เขายิ ้มกริ่ มอย่างไม่แยแส “ไม่เห็นเป็ นไร ฉันก็ใช้ นามสกุล แร่กอบกิจสักปี สองปี หลังจากนันก็ ้ เปลีย่ นกลับมาใช้ นามสกุลพิพฒ ั น์ไพศาล เหมือนเดิม” “คุณหนูเองก็เพิง่ จะมีลกู แล้ วทางนันจะยอมหรื ้ อครับ” “ไม่ยอมก็ต้องยอม เพราะถึงตอนนัน้ ฉันก็คงได้ เป็ นเจ้ าของทรัพย์สนิ ทังหมดของแร่ ้ กอบกิจเรี ยบร้ อยแล้ ว” คนขับรถถึงกับตัวชาขึ ้นมาทันที ไม่คิดว่าเขาจะมีความคิดที่นา่ กลัวแบบนี ้ รถจอดหน้ าประตูบ้านแร่กอบกิจ คนขับรถออกจากรถมาเคาะประตู ส่วน เขาเปิ ดประตูออกมาเองและขยับเนคไทให้ เข้ าที่ ประตูเปิ ดออกมาพร้ อมกับคนรับใช้ หญิง “คุณพินยั พิพฒ ั น์ไพศาล ใช่มยคะ” ั ้ คนรับใช้ มองมาทางผู้ที่เคาะประตู “ไม่ใช่ครับ..คนนี ้ต่างหากล่ะครับ” คนขับรถผายมือไปทางเจ้ านายของตนที่ ยืนอยูอ่ ีกด้ านของรถ พินยั ก้ าวเท้ าเบี่ยงตัวออกมาให้ พ้นแนวที่คนขับรถบังสายตาของคนรับใช้ หญิง “สวัสดีครับ ผมเองครับ พินยั พิพฒ ั น์ไพศาล” เขาไหว้ พร้ อมกับเอ่ยอย่าง นอบน้ อมต่อคนรับใช้ หญิงบ้ านแร่กอบกิจโดยไม่แสดงอาการถือเนื ้อถือตัว...

IQ Detective

LESSON 4 : ศิลาประดิษฐ์ คนรับใช้ หญิงวิง่ กระหืดกระหอบเข้ ามาในห้ องนัง่ เล่นส่วนซ้ ายของบ้ านที่ สร้ างขึ ้นภายหลังเมื่อตอนต่อเติมบ้ านเมื่อ 10 กว่าปี ที่แล้ ว ชายชราคนหนึง่ นัง่ เหยียด ขาอยูบ่ นเก้ าอี ้ไม้ สกั ในมือถือหนังสือเก่า ๆ เล่มหนึง่ อ่านอย่างสบายอารมณ์ “คุณผู้ชายคะ มากันครบแล้ วค่ะ” “ทังสี ้ ค่ นน่ะรึ ” ชายชราเบี่ยงหนังสือมามองคนรับใช้ หญิง “แล้ วคนอื่น ๆ ล่ะ เรี ยกมาหรื อยัง” “ค่ะ มากันครบหมดแล้ ว” “ตอนนี ้อยูก่ นั ที่ห้องรับแขกใช่มยั ้ ให้ ไปรวมกันที่ห้องประชุมก็แล้ วกัน ดู เป็ นทางการดี” “ค่ะ...เอ่อ แล้ วเพื่อนชายที่คณ ุ หนูพินพามาเมื่อวาน จะให้ เข้ าร่วมประชุม ด้ วยหรื อเปล่าคะ” ชายชราคิดครูหนึง่ ก่อนตอบ “ก็ได้ แล้ วแต่พินเค้ าล่ะ” “ค่ะ” คนรับใช้ หญิงถอยเท้ าแล้ วหมุนตัวกลับอย่างช้ า ๆ เมื่อคนรับใช้ หญิงเอ่ยถึงเพื่อนชายของพินนราผู้เป็ นหลานสาว ชายชราจึง เริ่ มไตร่ตรองอีกครัง้ ว่าหลานสาวพามาทําไมกัน เพราะเรื่ องวันนี ้หรื อเปล่า ต้ องการ หักหน้ าทุกคนโดยบอกว่ามีคนรักแล้ วคือเพื่อนชายคนนันหรื ้ อเปล่า... จริ ง ๆ แล้ วเขาไม่จําเป็ นต้ องคิดให้ เสียเวลา เพราะอีกไม่กี่นาทีเขาคงจะรู้ ... ชายชราค่อย ๆ พยุงร่างตัวเองขึ ้นยืน วางหนังสือลงบนพนักเก้ าอี ้แล้ วเดิน ออกจากห้ องนัง่ เล่นออกไป

Mine Murder

เด็กหนุม่ อายุราว 16 ปี วิ่งพรวดพราดออกมาจากห้ องครัวที่เชื่อมสูส่ นาม หลังบ้ าน เขาหยุดกึกเกือบชนปู่ ของเขาที่กําลังเดินออกมาจากห้ อง เหงื่อชุม่ ใบหน้ า .. “อ้ าว ภัทร มาพอดีเลยนะ เราก็ไปเข้ าร่วมประชุมด้ วยสิ” “ประชุม...ประชุมอะไรหรื อครับ” “ก็ประชุมคัดเลือกเจ้ าบ่าวของพีพ่ ินไงล่ะ” “เหรอครับ มากันแล้ วเหรอครับ อยากเห็นหน้ าจังว่าเป็ นไงกันบ้ าง” เด็ก หนุม่ ยิ ้มดีใจ “งันก็ ้ ไปสิ จูงปู่ ไปละกันนะ ปู่ เดินไม่คอ่ ยไหวแล้ ว เมื่อกี ้นัง่ ท่าเดิมนาน ๆ” “ก็คณ ุ ปู่ แก่แล้ วนี่ครับ แล้ วยังชอบนัง่ เก้ าอี ้ไม้ แข็ง ๆ อีก บอกให้ นงั่ โซฟาก็ ไม่เอา” “ฮะ ๆ ก็เก้ าอี ้ไม้ สกั มันเย็นนี่นา” ภัทรนริ นพาคุณปู่ ของเขาเดินผ่านประตูหน้ าบ้ าน ไปสูท่ างเดินส่วนขวาของ บ้ าน ผ่านห้ องรับแขก ห้ องนัง่ เล่นส่วนขวาซึง่ เป็ นห้ องนัง่ เล่นเก่า ผ่านห้ องหนังสือ ลิฟท์ขึ ้นลงชันสอง ้ จนถึงหน้ าประตูห้องประชุมที่ติดกับลิฟท์ “คุณปู่ เดินไปเองนะครับ ภัทรขอไปล้ างหน้ าเดี๋ยวมาครับ” ชายชรายิ ้มให้ กบั ความสดใสร่าเริ งของภัทรนริ น ถ้ าเด็กคนนี ้เป็ นเชื ้อสาย โดยตรงก็คงดี และโตกว่านี ้อีกหน่อย ผู้สบื ทอดก็คงต้ องเป็ นภัทรนริ นนี ้แหละถึงจะ เหมาะสม เอาล่ะ...ชายชราสูดลมหายใจเข้ าปอดแรง ๆ หนึง่ ครัง้ มองประตูห้อง ประชุมที่อยูเ่ บื ้องหน้ า “ฉันคือ กอบกิจ แร่กอบกิจ ผู้บกุ เบิกเหมืองแร่ของตระกูลแร่กอบกิจแห่งนี ้ ต้ องพูดอย่างนี ้ใช่มย” ั้ ชายชราผลักประตูไม้ สกั อันหนังอึ ้งสองด้ านเปิ ดออกอย่างเกรงขาม...

IQ Detective

โต๊ ะประชุมที่คอ่ นข้ างใหญ่นนรองรั ั้ บผู้ร่วมประชุมได้ ถึง 12 คน บัดนี ้เหลือ ที่วา่ งเพียงแค่ 3 ที่เท่านัน้ คือเก้ าอี ้ด้ านขวาหลังสุดหนึง่ ตัว เก้ าอี ้ด้ านตรงข้ ามหนึง่ ตัว และเก้ าอี ้ประจําตําแหน่งด้ านหน้ าที่เป็ นของชายชราอีกหนึง่ ตัว เก้ าอี ้ทัง้ 9 ตัวทีม่ ี คนนัง่ นันประกอบไปด้ ้ วย ด้ านขวา คนแรก นาวิน สุวรรณสกุล อายุ 30 ปี คนที่สอง ธานี ทัดเทียม อายุ 23 ปี คนที่สาม กันยศ นาวาสกุล อายุ 28 ปี คนที่สี่ พินยั พิพฒ ั น์ไพศาล อายุ 26 ปี ด้ านซ้ าย คนแรก พินนรา แร่กอบกิจ อายุ 22 ปี ลูกสาวคนเดียวของภมรกับรวงทอง หลานสาวของกอบกิจ คนที่สอง ภมร แร่กอบกิจ อายุ 45 ปี ลูกชายคนรองของกอบกิจ คนที่สาม ภาคินา แร่กอบกิจ อายุ 43 ปี ลูกสาวคนที่สามของกอบกิจ คนที่สี่ ภาคินี แร่กอบกิจ อายุ 41 ปี ลูกสาวคนที่สขี่ องกอบกิจ คนที่ห้า ภูมิ แร่กอบกิจ อายุ 38 ปี ลูกชายคนเดียวของกอบกิจกับภรรยา คนที่สอง ขาดผู้เข้ าร่วมประชุมอีก 3 คน คือ รวงทอง แร่กอบกิจ อายุ 44 ปี ภรรยาของภมร นริ น แร่กอบกิจ อายุ 35 ปี ภรรยาของภูมิ พานนรัต แร่กอบกิจ อายุ 25 ปี ลูกชายคนโตของภมร ทังหมด ้ 9 คนที่นงั่ อยูท่ ี่นี่ และกําลังจ้ องผู้ที่เปิ ดประตูเข้ ามาในห้ องประชุม ชายชราทําสีหน้ าเรี ยบเฉย แต่นา่ เกรงขาม มองไปยังสีค่ นผู้มาเยือนไล่ไปที ละคน นาวิน ธานี กันยศ พินยั ...ไม่เหมือนกันสักคนเดียว ทังท่ ้ าทางและการ

Mine Murder

แต่งตัว นาวิน ผู้เป็ นผู้ดแู ลโรงเรี ยนในโรงเรี ยนแห่งหนึง่ พยายามทีจ่ ะแต่งตัวให้ ดดู ี แต่ก็ยงั คงมองเห็นถึงความซอมซ่อ ใบหน้ ามีริว้ รอยของคนวัย 30 และคนที่ตรากตรํ า ทํางาน ไม่เคยได้ อยูส่ ขุ สบาย เขาถือย่ามเก่า ๆ ใบหนึง่ ที่คงเต็ม ไปด้ วยเสื ้อผ้ าและ ของใช้ สว่ นตัว นี่กอบกิจเลือกคน ๆ นี ้เข้ ามาอย่างนันรึ ้ กอบกิจย้ อนนึกไปเมื่อตอนนี ้เขาคัดเลือกจดหมายจากหลายฉบับ...จริ งสิ คงเป็ นแนวคิดและการดําเนินชีวติ ที่ตรงใจเขามากที่สดุ คนหนึง่ เป็ นคนที่นา่ จะ ดูแลพินนราและดูแลเหมืองแร่ได้ ไปทังชี ้ วิต ตอนนี ้โรงเรี ยนที่เขาดูแลกําลังมีปัญหา..ขาดรายได้ เพราะนักเรียนยากจน คนที่สอง ธานี...กอบกิจมองข้ ามธานีไป เพราะเขารู้นิสยั ใจคอของเด็กหนุม่ คนนี ้ดีพออยูแ่ ล้ ว คนถัดไปคือกันยศ นักธรณีวิทยา ผู้ซงึ่ มีความรู้และเชี่ยวชาญในงานวิจยั มากมาย ทํางานอยูใ่ นห้ องปฏิบตั ิการมาตลอด ไม่คอ่ ยได้ ออกภาคสนามมากนัก เขาคนนี ้มีดีอะไรนะ ในจดหมายของกันยศคนนี ้เขียนเอาไว้ ได้ อย่างน่าชื่นชม คงเป็ นเพราะผ่าน การเขียนงานวิจยั มามาก ทุกอย่างจึงดูมีเหตุมีผลไปหมด คนที่เป็ นผู้ใหญ่เต็มตัว แบบนี ้สิ ถึงคูค่ วรจะมาดูแลเหมืองแร่และพินนรา คนสุดท้ ายคือพินยั ผู้กําลังจะได้ รับสืบทอดมรดกเหมืองแร่ทงหมดที ั้ ่ จังหวัดกาญจนบุรีจากพ่อของเขา หนุม่ ไฟแรงผู้มีอนาคตไกล ฐานะมัน่ คง และทัศน วิสยั เกี่ยวกับเหมืองแร่ตรงกับกอบกิจมากที่สดุ ในจดหมาย พินยั ได้ เขียนถึงทัศนวิสยั ของเขาไว้ อย่างชัดเจน...เหมืองแร่จะ เป็ นเหมืองแร่ได้ ไม่ใช่แค่มีเหมืองก็เป็ นได้ แต่ต้องมีผ้ ขู ดุ แร่ ผู้ร่อนแร่ ผู้คมุ เหมือง และผู้ดแู ลความปลอดภัย หากขาดคนใดไป ก็ถือว่าเหมืองนันไม่ ้ ประสบความสําเร็จ ไม่สมควรเรียกว่าเหมือง...เป็ นทีน่ า่ ชื่นชมจริ ง ๆ ชายชราเข้ าไปที่เก้ าอี ้โดยมีพินนราลุกขึ ้นเลือ่ นเก้ าอี ้ให้

IQ Detective

“แล้ วเพื่อนที่มาด้ วยกันล่ะ” เขากระซิบถาม พินนราเลือ่ นเก้ าอี ้กลับ ชายชรานัง่ ลง “พินคิดว่าเขาไม่ควรเข้ ามาร่วม ประชุมด้ วยน่ะค่ะ ก็เลย..” “ไม่เห็นเป็ นไรเลย ไม่ใช่คนนอกอะไรหรอก ถ้ าเป็ นคนนอกล่ะก็ สีค่ นที่นงั่ อยูต่ รงนี ้ก็ใช่” “ค่ะ ถ้ าอย่างนันเดี ้ ย๋ วพินจะไปตามเขา” “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวภัทรเข้ ามา ฝากให้ ภทั รไปตามดีกว่า พินอยูน่ แี่ หละ” ภัทรนริ นเข้ ามาพอดี กอบกิจจึงเรี ยกมากระซิบข้ างหู จากนันภั ้ ทรนริ นก็ เดินออกไป ท่ามกลางความเงียบและความสงสัยว่าชายชราผู้เป็ นเจ้ าของบ้ านกําลังทํา อะไร ชายชราก็เอ่ยขึ ้นด้ วยเสียงอันดัง “ฉันคือ กอบกิจ แร่กอบกิจ ผู้บกุ เบิกเหมืองแร่ของตระกูลแร่กอบกิจแห่ง นี ้” ทังสี ้ ค่ นทางด้ านขวาไหว้ เขา เริ่ มจากธานีคนแรก แล้ วคนอื่นทําตาม “เอาล่ะ เธอทังสี ้ ค่ นที่เป็ นผู้ถกู คัดเลือกจากร้ อยกว่าคน ช่วยแนะนําตัว หน่อยสิ เริ่ มจากเธอคนแรก” กอบกิจชี ้ไปทางคนแรกของด้ านขวา “ครับ...ผม นาวิน สุวรรณกุล อายุ 30 ปี เป็ นผู้ดแู ลโรงเรี ยนไร่แก้ ว ใน ตําบลไร่แก้ วครับ” “ผม ธานี ทัดเทียม อายุ 23 ปี อาชีพขุดเหมืองแร่ที่นี่ครับ” กอบกิจยิ ้มให้ ธานีนิดหนึง่ ด้ วยความเอ็นดู “ผม กันยศ นาวินสกุล อายุ 28 ปี เป็ นนักธรณีวิทยาครับ” “ผม พินยั พิพฒ ั น์ไพศาล อายุ 26 ปี เจ้ าของเหมือแร่เล็ก ๆ ที่จงั หวัด กาญจนบุรีครับ” ธานีหนั ไปมองพินยั ทันควันโดยไม่ทนั ได้ สนใจคนอื่น มือปั ดแก้ วนํ ้าพลิก นํ ้าหกเต็มโต๊ ะ 31

Mine Murder

“อ๊ ะ ขอโทษครับ” “ไม่เป็ นไร เดี๋ยวเรี ยกแม่บ้านมาเช็ดให้ ” กอบกิจมองธานีอย่างไม่ถือสา ธานีดงึ มือทังสองข้ ้ างมาวางบนตักของตัวเอง มือกําแน่นเกร็ ง รู้สกึ ไม่ มัน่ ใจขึ ้นมาทันที ภัทรนริ นเปิ ดประตูเข้ ามาพร้ อมกับเพื่อนชายของพินนราพอดี “ภัทร ไปตามใครก็ได้ มาเช็ดโต๊ ะที” ภัทรนริ นมองไปที่โต๊ ะ เห็นแก้ วนํ ้าที่วา่ งเปล่าและนํ ้าที่หกบนโต๊ ะตรงหน้ า ธานี “พี่ธานี...” ไอคิวยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยูห่ ลังภัทรนริ น พอภัทรนริ นเปิ ดประตูออกไปก็เหลือ เขาคนเดียวที่ยืนเป็ นเป้าสายตา ไอคิวปรายตามองผู้ชายที่นงั่ ทางด้ านขวาแล้ วขยับ สายตามาทางต้ นโต๊ ะทางซ้ าย...มองพินนราที่กําลังมองมาที่เขา ดวงตาขุน่ มัวด้ วย ความว้ าวุน่ ใจ พินนราลุกขึ ้นแล้ วพาไอคิวไปนัง่ เก้ าอี ้ที่เหลืออยูท่ างด้ านตรงข้ ามกอบกิจ ไอคิวมองเก้ าอี ้ตัวใกล้ เขาทีต่ ิดกับพินยั ที่วา่ งอยู่ เขาอยากนัง่ ตรงนันมากกว่ ้ า เพราะ ตรงนี ้มันอยูต่ รงกับสายตาของกอบกิจพอดี กอบกิจมองมาที่เขาและยิ ้มให้ อย่างเป็ นมิตร ก่อนที่จะลุกขึ ้นยืนและเดิน ไปที่ต้ สู งู หนึง่ เมตรที่วางชิดมุมห้ องด้ านซ้ ายเปิ ดลิ ้นชักที่อยูแ่ นวเดียวกับเอวออกหยิบ ของจํานวนสีช่ ิ ้นออกมาและเอามาวางไว้ ที่โต๊ ะด้ านหน้ า ภัทรนริ นเข้ ามาพอดีพร้ อมกับคนรับใช้ ที่เดินตามเข้ ามาและตรงไปเช็ดโต๊ ะ ก่อนที่จะเดินไปนัง่ เก้ าอี ้ที่เหลือข้ างพินยั ภัทรนริ นเหลือบมองสิง่ ที่ปของเขาเอามา ู่ วางบนโต๊ ะ นัน่ คือศิลาประดิษฐ์ ที่ภมู ิน ลูกชายคนแรกที่ตายไปเมื่อ 10 กว่าปี ก่อนทํา ขึ ้นเอาไว้ ... “นี่คือศิลาประดิษฐ์ ที่ลกู ชายคนโตของผมทําขึ ้นมาก่อนตาย..เมื่อสิบกว่าปี ก่อน ผมเก็บรักษามันเอาไว้ อย่างดี ไม่เคยนําออกมาให้ ใครเห็น มันจะเป็ น

IQ Detective

เครื่ องมือในการค้ นหาแหล่งแร่ของทุกคน” กอบกิจหยิบศิลาทังสี ้ ช่ ิ ้นมาวางซ้ อนกัน บนฝ่ ามือ แล้ วเดินนําไปวางให้ บคุ คลทังสี ้ ค่ นพลางอธิบาย “บนศิลานี ้จะมีโคลงปริ ศนาที่ทกุ คนต้ องไขและแผนที่คร่าว ๆ ของหมูบ่ ้ าน คุณจะใช้ อะไรก่อนก็ได้ ไม่มีลาํ ดับในการใช้ ไม่มีการทดสอบใด ๆ ทังสิ ้ ้น เพราะสิง่ ที่ อยูบ่ นศิลาประดิษฐ์ นี ้ ถือเป็ นการทดสอบที่ดีแล้ ว” กอบกิจมาหยุดยืนอยูด่ ้ านหลังไอคิว ไอคิวทําท่าเหลือบมองขึ ้นข้ างบนหวัง จะเห็นชายชรา “กติกาง่าย ๆ ...ใช้ ศิลานี ้หาแหล่งแร่แหล่งใหม่ให้ เจอ” พินยั มองศิลาในมือ “มีคาํ ใบ้ มยครั ั ้ บ” “ที่คณ ุ ถืออยูน่ นั่ แหละคือคําใบ้ ทงหมด ั้ เป็ นสิง่ เดียวที่ลกู ชายของฉันทิ ้งไว้ ให้ ก่อนตาย” “ขอโทษนะครับ” กันยศยกมือขึ ้น “ลูกชายของคุณ เสียชีวิตที่ไหนหรื อ ครับ” กอบกิจเอามือกุมหน้ าอกด้ านซ้ ายของตัวเองทันที ลิ ้นหัวใจของเขาคงตีบ ตันชัว่ ขณะ คนรับใช้ เห็นดังนันจึ ้ งรี บเข้ าไปประคอง “ขอโทษครับ ผมไม่ควรจะถามแบบนันเลย” ้ “ไม่เป็ นไร เธอมีสทิ ธิ์ถาม แต่ถงึ จะรู้คาํ ตอบไป มันก็ไม่ชว่ ยให้ เธอรู้แหล่ง แร่หรอกนะ เพราะลูกชายของฉันลอยมากับนํ ้า จึงไม่ร้ ูวา่ จริง ๆ แล้ วเขาตายที่ไหน กันแน่” ลอยมากับนํ ้างันหรื ้ อ...ไอคิวมองพินนราที่กําลังก้ มหน้ า “เอ่อ แล้ วเรื่ องที่...” นาวินเอ่ยขึ ้นอย่างประหม่า เพราะมีสายตาของคนใน ตระกูลแร่กอบกิจเบื ้องหน้ าเขาหลายคนจ้ องมอง “จะยกลูกสาวให้ นัน่ เป็ นความจริง หรื อเปล่าครับ” พินนราเงยหน้ าขึ ้นมองผู้ถามทันที แต่แล้ วก็เบี่ยงสายตาไปทางกอบกิจผู้ เป็ นปู่ 33

Mine Murder

“เป็ นความจริ ง..” หัวใจของพินนราเต้ นเร็ วถี่ แม้ จะรู้อยูแ่ ล้ วว่าคําตอบของคุณปู่ ต้ องเป็ นแบบ นี ้ “ที่จริ งแล้ วฉันน่าจะพูดทีเดียวให้ เข้ าใจชัดแจ่มแจ้ ง” กอบกิจเดินมาหยุดที่ เก้ าอี ้ของตัวเอง “ใครก็ตามที่ค้นพบแร่แหล่งใหม่และพิสจู น์ได้ วา่ มีแร่อยูจ่ ริง จะได้ แต่งงานกับหลานสาวพินนราของฉันและต้ องใช้ นามสกุลแร่กอบกิจ กลายเป็ นคนใน ตระกูลแร่กอบกิจโดยสมบูรณ์” ไอคิวมองกอบกิจอย่างหวาดหวัน่ ...คําพูดของพินนราที่พดู กับเขาเมื่อตอน อยูท่ ี่บ้านมันจะเป็ นจริงหรื อไม่ มีเพียงธานีเท่านันที ้ ่เลือกที่จะไม่พดู หรื อถามอะไรทังสิ ้ ้น “ถ้ าอย่างนัน..” ้ ภูมิ แร่กอบกิจ ลูกชายคนเดียวของกอบกิจกับภรรยาคนที่ สองเอ่ยขึ ้น “ก็หมายความว่าคนใดคนหนึง่ ในสีค่ นนี ้ จะได้ เป็ นทายาทผู้ซงึ่ ได้ รับ มรดกของแร่กอบกิจหรื อครับ” กอบกิจมองภูมิด้วยสายตาตําหนิ “เธอคิดถูกแล้ ว” ภูมิกํามือแน่นบนตักของตน ไอคิวที่อยูใ่ กล้ มองเห็นได้ ... ไอคิวรู้สกึ เย็นวาบแทนพินนราขึ ้นมาทันที ความไม่ลงรอยกันของคนใน ตระกูลแร่กอบกิจเริ่ มเผยให้ เห็น บางที...นี่อาจจะเป็ นเหตุผลกลอุบายหนึง่ ของกอบ กิจหรื อเปล่าทีต่ ้ องการไม่ให้ เกิดการแย่งชิงมรดกกันในระหว่างคนในตระกูล ไม่วา่ จะเป็ นใครในตระกูลที่สมควรจะได้ รับมรดกตามกฏหมายล้ วนไม่มี ประสิทธิภาพในการดํารงกิจการของตระกูลแร่กอบกิจ รังแต่จะทําให้ กิจการค่อย ๆ ล่มสลาย สู้เอาคนนอกที่มีประสิทธิภาพมากกว่ามาช่วยกู้ให้ กิจการดีขึ ้น ถึงแม้ จะ เสีย่ งอยูบ่ ้ างต่อการคิดฉ้ อโกง แต่ก็นา่ จะรับมือไหว... กอบกิจคงคิดอย่างนัน...ใช่ ้ หรื อเปล่า ไอคิวมองบุคคลที่นงั่ อยูท่ างด้ านซ้ าย สายตาที่มองกอบกิจนัน้ เป็ นสายตา ที่จริ งใจหรื อจอมปลอมกันแน่..

IQ Detective

LESSON 5 : POEM ธานีมองแผ่นศิลาประดิษฐ์ ที่อยูใ่ นมือของตนพลางถอนใจด้ วยความรู้สกึ เหน็ดเหนื่อยไปก่อนทีจ่ ะลงมือทําอะไรเสียอีก เขาพาตัวเองมายืนอยูท่ ี่สวนหน้ าบ้ าน ของบ้ านแร่กอบกิจ มองไปรอบ ๆ สวนที่ถกู แบ่งเป็ นสองฟากด้ วยถนนหินแกรนิต ปาดเรี ยบที่ทอดยาวจากด้ านหน้ าสูต่ วั บ้ าน ครัง้ นี ้น่าจะเป็ นครัง้ ที่ 5 หรื อ 6 ที่เขาเข้ ามาในคฤหาสน์แห่งนี ้ เขาจําได้ วา่ แค่เคยตามพ่อของเขาเข้ ามาช่วยงานสวนตามคําร้ องขอของกอบกิจ นอกจากนัน้ แล้ วก็ไม่มเี หตุผลอะไรที่จะทําให้ ต้องเข้ ามาในนี ้ ถึงแม้ เขาจะเป็ นคนในหมูบ่ ้ าน แต่ เขาก็มีโอกาสน้ อยครัง้ ที่จะได้ เข้ ามา ได้ แต่เพียงมองตัวเลขราคารับซื ้อแร่ตรงกําแพง บ้ านแร่กอบกิจเท่านัน้ เหมือนกับชาวบ้ านหลาย ๆ คน ทําไมนะ...ทําไมเขาถึงได้ เข้ ามา...ทําไมเขาถึงได้ ถกู คัดเลือกจากแร่กอบกิจ เป็ น 1 ใน 4 ของผู้ถกู คัดเลือกจากทังหมดร้ ้ อยกว่าคน ถ้ าเหตุผลหนึง่ คือเขาเป็ นคน ในหมูบ่ ้ านล่ะก็ นัน่ ก็อาจจะใช่ แต่อีกหลาย ๆ เหตุผลล่ะ มันคือะไรกัน เพราะพินนราหรื อเปล่านะ การประชุมสิ ้นสุดลงเมื่อ 15 นาทีก่อน หลังจากที่ออกมาจากห้ องประชุม และถูกเชิญให้ ไปรับประทานอาหารและของว่าง เขาซึง่ ไม่อยากอยูน่ านจึงขอตัว ออกมาก่อนและมายืนอยูท่ ี่นี่ มองตรงไปที่ประตูที่เชื่อมระหว่างในและนอกบ้ านแร่ กอบกิจ ใจหนึง่ อยากจะอยู่ แต่อีกใจก็ไม่กล้ าสู้ที่จะอยูต่ อ่ เขาผู้ซงึ่ ตํา่ ต้ อย บังอาจ 35

Mine Murder

เหิมเกริ มสมัครเข้ ามาเป็ นทายาทของแร่กอบกิจ มันจะมีทางเป็ นไปได้ หรื อที่จะโชคดี ชนะอีกครัง้ หลังจากรอบร้ อยกว่าคน “สวัสดีครับ..คุณ..เอ่อ” แต่เขาเข้ ามาเพื่อแร่กอบกิจจริ ง ๆ ถึงแม้ วา่ บุคคลอีก 3 คนจะดูเหนือกว่า เขาไปเสียทุกอย่าง แต่สงิ่ ทีเ่ ขาเหล่านันไม่ ้ มีก็คือความจงรักภักดีที่มีตอ่ แร่กอบกิจ อย่างไม่เสือ่ มคลาย และเขาเองก็สมั ผัสได้ ถึงแรงของความไม่ปรารถนาดีจากบุคคล ทัง้ 3 ที่หอ่ หุ้มทัว่ ร่างกายของพวกเขาเหล่านัน้ ถ้ าเขาจะฮึดสู้ เหตุผลไม่ใช่เพราะ อยากชนะ แต่เพื่อไม่ให้ แร่กอบกิจตกไปอยูใ่ นมือของผู้ไม่หวังดีตา่ งหาก “สวัสดีครับ คุณธานี” เขาสะดุ้งสุดตัว หลุดออกมาจากห้ วงความคิดแล้ วหันไปหาผู้ที่เอ่ยทักทาย เขาทางด้ านหลัง “เอ่อ ขอโทษที่รบกวนนะครับ คุณคงกําลังคิดอะไรเพลินๆ อยูแ่ น่เลย” “ไม่เป็ นไรครับ ผมก็เป็ นอย่างนี ้เสมอ...คุณคือ” “อ๋อ...ผมไอคิวครับเป็ นเพื่อนสมัยเรี ยนมหาวิทยาลัยของพินนราครับ” เพื่อนสมัยเรียนงันหรื ้ อ...แล้ วพินนราพาเขามาทําไมที่นี่ ณ เวลานี ้...ซํ ้ายัง เป็ นเพื่อนผู้ชาย หรื อว่าคนนี ้คือ... “เหรอครับ ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั นะครับ คุณไอคิว” “ผมทราบจากพินว่าคุณธานีเป็ นคนในหมูบ่ ้ านนี ้หรื อครับ” “ใช่ครับ บ้ านผมอยูไ่ ม่ไกลจากนี ้หรอกครับ” ก้ “ครับ ยินดีด้วยนะครับที่เป็ นหนึง่ ในสีข่ องผู้ที่จะได้ เป็ นเจ้ าสาวของพินนรา” ไอคิวยิ ้มกริ่ ม แต่เหมือนแสร้ งทําอย่างไรอย่างนัน้ “พินนราน่ะ เธอน่ารักนะครับ ยังไงก็เอาใจช่วยให้ สมหวัง” ธานีมองสีหน้ าไอคิวรอยยิ ้มที่ไม่จริ งใจนันคื ้ ออะไรกัน “เรื่ องนัน...ผมไม่ ้ ได้ คิดไปถึงขันนั ้ นหรอกครั ้ บ” “อ้ าวทําไมเป็ นอย่างนันล่ ้ ะครับ ผมนึกว่าคุณอยากแต่งงานกับพินนรา

IQ Detective

เพราะชอบเธอเสียอีก” ชอบหรื อ..ถามแบบนี ้ไม่เสียมารยาทไปหน่อยหรื อไง...หรื อว่าที่มาทักทาย แค่ต้องการจะมาถามว่าเรารู้สกึ อย่างไรกับพินนรา “ผมคงไม่อาจเอื ้อมคิดไปถึงขันนั ้ นหรอกครั ้ บ คนอย่างผม..” “ถ่อมตัวเกินแล้ วล่ะครับ ในฐานะที่ผมเป็ นเพื่อนพินนราและรู้จกั เธอมาสีป่ ี ในมหาวิทยาลัย ผมกล้ าพูดได้ เลยว่าผู้หญิงอย่างพินนราไม่ได้ มองผู้ชายที่หน้ าตา และฐานะหรอกนะครับ ในทางกลับกันเธอมองผู้ชายทีจ่ ะมาเป็ นคูช่ ีวิตเธอที่ความรัก และความซื่อสัตย์ที่มีตอ่ เธอต่างหาก” ความรักและความซื่อสัตย์เหรอ...ธานีมองเข้ าไปในหัวใจตัวเอง... เขาเองก็ มีพร้ อม “งันหรื ้ อครับ ผมเองก็คิดอย่างนัน้ คุณพินนราเป็ นผู้หญิงที่ดพี ร้ อมทุก อย่าง” “เพราะฉะนัน้ อย่าเพิง่ ท้ อนะครับ” ไอคิวพูดให้ กําลังใจธานี แต่ในใจกลับ รู้สกึ เจ็บปวดเสียเอง “ขอบคุณครับ” ธานีมองผู้มาทักทาย คําพูดสุดท้ ายนันแฝงความจริ ้ งใจบวก ความอาลัยพิกล “เพื่อแร่กอบกิจแล้ วผมทําได้ ทกุ อย่างครับ” ทําได้ ทกุ อย่าง...ไอคิวยิ ้มให้ เขาอย่างเป็ นมิตร แต่ในใจไตร่ตรองตัวตนของ เขาจากคําพูดที่เพิ่งเอ่ยออกมา “ผมขอตัวดีกว่าครับ ความจริ งตังใจจะออกไปตั ้ งนานแล้ ้ ว” “เหรอครับ จริ งสินะครับ ต้ องรี บไปไขปริ ศนาศิลาประดิษฐ์ นี่ครับ” ไอคิว พูดเองหัวเราะเอง “ครับ..” ธานีมองศิลาประดิษฐ์ อกี ครัง้ กลอนบทหนึง่ และแผนที่ จารึกอยู่ ในนัน้ ไอคิวเหลือบมองกลอนบทนันและพยายามจดจํ ้ ามันอย่างรวดเร็ ว “ผมไปนะครับ” ธานีอาํ ลาเขาและเดินออกไปตามทางแกรนิตทีท่ อดยาว 37

Mine Murder

ไปสูป่ ระตูไม้ สกั หนักอึ ้งที่มีคนรับใช้ ยืนรอเปิ ดอยู.่ .. ไอคิวมองตามหลังเขาไป รู้สกึ ได้ ถึงความจงรักภักดีอนั เต็มเปี่ ยมของเขาที่ มีตอ่ แร่กอบกิจ จนทําให้ เกิดความอยากรู้ขึ ้นมาถึงสาเหตุของความจงรักภักดีนนั ้ เขาหยิบปากกาและสมุดบันทึกคูใ่ จออกมาจากกระเป๋ ากางเกงรี บจดบทกลอนที่ทอ่ ง อยูใ่ นใจ เปรียบเหมืองดั่งปลายทัง้ สองของคันศร ง้ างกาธรเพ่ งศรสู่จุดหมาย ขจัดสิน้ ไพรไร่ นาและเรือนราย แต่ ไม่ วายต้ องแตกหักเพราะเกาทัณฑ์ ไอคิวขมวดคิวเดินวนไปมา ก้ าวไปตามทางสูส่ วนหน้ าบ้ าน ครู่หนึง่ เขาจึง ยิ ้มร่าแล้ วหันหันกลับเข้ าไปในตัวบ้ าน แต่บงั เอิญชนกับกอบกิจจนเซด้ วยกันทังคู ้ ่ ไอคิวสลัดปากกาและสมุดบันทึกทิ ้งรี บประคองชายชราวัย 70 ปี “ขอโทษครับคุณปู่ ผมไม่ทนั ระวัง” “ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไร ดีใจอะไรหรื อถึงได้ วงิ่ พรวดพราดมาชนฉัน” ไอคิวเกาหัวด้ วยความรู้สกึ ผิด “ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ” กอบกิจเหลือบมองสมุดบันทึกบนพื ้น “เพราะสมุดบันทึกนี ้รึเปล่าที่ทําให้ เธอดีใจ” “ก็...ครับ” กอบกิจทําท่าจะก้ มลงเก็บ ไอคิวจึงเป็ นฝ่ ายก้ มเก็บแทนและยื่นให้ “นี่มนั บทกลอนนี่นา เธอไปแอบอ่านจากใครมาหรื อ” ไอคิวเกาหัวอีกครัง้ “จากคุณธานีครับ พอดีวา่ ผมเจอเขาเมื่อครู่ ..” “...อย่าบอกนะว่าเธอ..สามารถ” กอบกิจตาเบิกโพลงด้ วยความไม่เชื่อ “อ๋อ เปล่าหรอกครับ แค่ร้ ูนิดเดียวเองครับ” “เธอรู้อะไร” กอบกิจเสียงเข้ มขึ ้นมาทันที ไอคิวไม่กล้ าพูดปดอีกต่อไป “เอ่อ...ธนูนะ่ ครับ” “ธนู...ทําไม”

IQ Detective

เขาควรจะเปลีย่ นเรื่ อง เขายังไม่อยากบอกตอนนี ้ เพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจ ว่ามันจะถูกหรื อเปล่า “เอ่อ...ที่น.ี่ ..ที่นี่มีอะไรที่เกี่ยวกับธนูมยครั ั ้ บ” กอบกิจชะงัก สายตากลอกไปมาพยายามนึก “นัน่ คงเป็ น” ไอคิวเองก็รูสกึ ฉงน เขาพูดเพือ่ เปลีย่ นเรื่ องแต่กลับทําให้ กอบกิจนึกอะไร ขึ ้นมาได้ “รูปนันสิ ้ นะ” กอบกิจหันหลังกลับเดินเข้ าไปทันที แต่แล้ วหยุดแล้ วหันมาเรี ยกไอคิว ไอคิวเดินตามกอบกิจไปจนถึงห้ องนัง่ เล่นส่วนซ้ ายของบ้ านที่กอบกิจชอบ มานัง่ อ่านหนังสือเป็ นประจํา ผนังด้ านหนึง่ มีรูปภาพที่ทาํ จากเยื่อไผ่สานกันแขวน ห้ อยลงมา เป็ นรูปภาพลายเส้ นแบบจีนโบราณที่ตวัดหมึกหนักเบาอ่อนช้ อยด้ วย หมึกดําจากปลาหมึก รูปภาพนันแสดงการยิ ้ งธนูของนักธนู นักธนูผ้ แู กร่งวิชาง้ างคันธนูสดุ แรง เตรี ยมยิงศรพุง่ ตรงไปที่ปีศาจร้ ายที่มีหวั เป็ นจระเข้ “นี่แหละ ธนู...ลูกคนโตของฉันทีเ่ สียไปซื ้อมาติดไว้ ที่ห้องโถงใหญ่ ฉันเป็ น คนย้ ายมันมาติดไว้ ที่นี่” ไอคิวฉุกคิดในสิง่ ที่กอบกิจพูด ลูกชายคนโต...ตามที่พินนราเล่าให้ เขาฟั งก็ คงเป็ นคุณลุงของเธอ ชื่อว่าภูมนิ ซึง่ เป็ นคนเดียวกับทีก่ อบกิจบอกว่าพบศพลอย ตามนํ ้ามา ภูมินซื ้อภาพนี ้มาหรื อ ซื ้อมาทําไมกัน... “ใช่จริ ง ๆ ด้ วย...ลูกชายของฉันคงซื ้อมาเพื่อเตรี ยมการบอกใบ้ เธอนี่ฉลาด จริ ง ๆ” กอบกิจหันมาทางไอคิวในคําพูดสุดท้ าย “ขอบคุณครับ” ไอคิวรู้สกึ ผิดที่ทําให้ กอบกิจเชื่อไปเองว่าเป็ นภาพ ๆ นี ้ “ช่วยฉันทีนะ เอามันลงมาที บางทีมนั อาจจะมีอะไรซ่อนอยู่” ไอคิวต้ องทําอะไรสักอย่างเพื่อยับยังความคิ ้ ดที่โลดแล่นไปไกลของกอบกิจ ในตอนนี ้ “เอ่อ...ตอนนี ้เลยหรื อครับ” 39

Mine Murder

“ก็ใช่นะ่ สิ จะตอนไหนล่ะ” “แต่วา่ ..มีคนสามคนที่แข่งขันกันเพื่อเป็ นทายาทพักอยูใ่ นบ้ านนี ้ตอนนี ้นะ ครับ” กอบกิจชะงัก ใบหน้ าที่ยิ ้มดีใจเลือนหายไป “จริ งสินะ ฉันควรปล่อยให้ เป็ น หน้ าที่ของสีค่ นนัน่ ถึงจะรู้ก็ต้องไม่ปริ ปากและไม่แสดงอะไรให้ เป็ นการทําให้ คนใด คนหนึง่ ได้ เปรี ยบเสียเปรี ยบ” “ครับ..” “อย่างน้ อยฉันก็ร้ ูปริ ศนาที่ลกู ชายของฉันทิ ้งไว้ ก่อนตายเปราะหนึง่ เอาล่ะ คราวนี ้ฉันเองคงต้ องลองไขปริ ศนาของลูกชายฉันดูบ้างเหมือนกัน เธอชื่อไอคิวใช่มยั ้ ทีแรกฉันก็ไม่เข้ าใจหรอกนะว่าพินนราพาเธอมาทําไม แต่ตอนนี ้ฉันพอจะเข้ าใจแล้ ว เธอมาช่วยฉันนะ มาช่วยฉันไขปริ ศนาของลูกชายฉัน” “อะไรนะครับ...” ไอคิวอ้ าปากค้ าง กลายเป็ นว่าเขาต้ องตกกระไดพลอย โจน ไม่ใช่แบบนี ้ซะหน่อยนะ...คุณกอบกิจ คุณเข้ าใจผิดแล้ ว ที่พินนราขอร้ อง นันไม่ ้ ใช่เรื่ องไขปริ ศนาอะไรนี่หรอก... เธอกลัวว่าคุณจะตายต่างหาก...

IQ Detective

LESSON 6 : THUNDER หลังจากที่นาวินจัดเก็บสัมภาระของเขาเอาไว้ ในห้ องรับรองชันสองของ ้ บ้ านแร่กอบกิจที่คนรับใช้ หญิงจัดเตรี ยมเอาไว้ ให้ แล้ ว เขาตังใจจะเดิ ้ นดูรอบ ๆ บ้ าน แร่กอบกิจ และออกไปเดินดูให้ ทวั่ ทังหมู ้ บ่ ้ านแห่งนี ้ เขาไม่ลมื ทีจ่ ะหยิบเอาแผ่นศิลาประดิษฐ์ ออกมาด้ วย เดินไปพลางมองบท กลอนที่สลักเอาไว้ บทกลอนนี ้ทําให้ เขาอยากเห็นหน้ าของลูกชายคนโตที่ตายไปของบ้ านนี ้ ว่า จะมีหน้ าตาเป็ นอย่างไร จะบ่งบอกถึงลักษณะนิสยั ได้ ไหม ทําไมถึงชอบคิดค้ น ปริ ศนาทิ ้งเอาไว้ แบบนี ้ เขาเดินมาเรื่ อย ๆ รอบบ้ านแร่กอบกิจ จนพบว่าด้ านหลังของบ้ านมีประตู เหล็กของกําแพงที่ทําหน้ าทีแ่ ทนรัว้ บ้ านซึง่ เชื่อมออกสูห่ มูบ่ ้ านได้ แต่วา่ คงไม่ได้ ใช้ เป็ นทางเข้ าออกมานาน เพราะมีโซ่และกุญแจที่ขึ ้นสนิมคล้ องเอาไว้ “ขึ ้นสนิมแบบนี ้ ต่อให้ เอากุญแจมาไขก็คงไขไม่ได้ อีกแล้ ว” ในขณะที่เขากําลังจะเอื ้อมมือไปจับแม่กญ ุ แจที่คล้ องโซ่เอาไว้ หยดนํ ้าก็ตก ลงบนมือของเขา เขาเงยหน้ าขึ ้นมาท้ องฟ้ า เม็ดฝนร่วงหล่นใส่หน้ าผากเขาอีกหนึง่ เม็ด นี่คือฝนแรกของเขาในหมูบ่ ้ านแร่กอบกิจ..แต่ทว่าเขาคงไม่ร้ ูวา่ มันก็เป็ นฝน แรกที่เป็ นจุดเริ่ มต้ นอันน่าสยดสยองของเรื่ องราวต่อจากนี ้ “ฝนตกลงแบบนี ้ พวกเราคงไปไหนไม่ได้ เสียเวลาไปอีกหนึง่ วันแน่ ๆ” 41

Mine Murder

เสียงหนึง่ ดังอยูท่ างด้ านหลังนาวิน “อ่อ คุณนี่เอง เอ่อ คุณ..” นาวินจําชื่อเขาไม่ได้ “กันยศครับ เรี ยกสัน้ ๆ ว่ากันก็ได้ ครับ” “ครับ คุณกัน” นาวินยิ ้มให้ อย่างเป็ นมิตร “เอ...ตังแต่ ้ ตอนอยูใ่ นห้ อง ประชุมแล้ วนะครับ ผมรู้สกึ ว่าเหมือนเคยเจอคุณที่ไหนมาก่อน” “อย่างงันหรื ้ อครับ แต่ก็มีคนบอกผมว่าหน้ าโหลนะครับ” เขาหัวเราะกลบ เกลือ่ นพลางมองไปที่ประตูเหล็ก “ตรงนันมี ้ ประตูด้วยนีค่ รับ คุณกําลังพยายามเปิ ด มันอยูห่ รื อครับ” นาวินเหลียวไปมองกุญแจที่ขึ ้นสนิม “เปล่าหรอกครับ แต่อยากลองให้ แน่ใจว่ามันใช้ ไม่ได้ จริ ง ๆ” “ผมว่าเราเข้ าบ้ านกันดีกว่านะครับ ฝนคงตกหนักขึ ้น ได้ ยนิ ว่าที่นี่ชื่อ หมูบ่ ้ านสายฟ้ า เพราะมีชื่อเสียงเรื่ องฝนตกฟ้ าผ่าด้ วย น่ากลัวนะครับ ” นาวินยกมือข้ างหนึง่ ขึ ้นทําท่าจะบังเม็ดฝนที่ร่วงหล่นลงมาใส่ศีรษะเขา แต่ แล้ วก็เลือ่ นมือลงมาอยูใ่ นระดับตํา่ กว่าดวงตานิดหนึง่ จ้ องมองไปที่กนั ยศ ให้ สายตา ของเขาเห็นมือตัวเองบังใบหน้ าส่วนตังแต่ ้ จมูกของกันยศลงมา จากนันจึ ้ งเลือ่ นมือ ออกห่างจากใบหน้ าอย่างรวดเร็ว พลางขานรับข้ อเสนอของกันยศ “ครับ แถวนี ้ฝนตกบ่อยมาก ที่ที่ผมอยูก่ ็ฝนตกบ่อยเหมือนกัน” นาวินเดิน เคียงกันยศไปทางด้ านหน้ าบ้ าน “คุณเอามันมาด้ วยหรื อครับ เริ่ มต้ นวันนี ้เลยหรื อครับ” นาวินมองศิลาประดิษฐ์ ในมือ “อ่อ คิดว่าจะออกไปสํารวจแถวนี ้นะครับ ก็ เลยติดตัวไว้ เผื่อคิดอะไรได้ บ้าง” “ของผมอยูใ่ นห้ องครับ แต่ผมก็อา่ นบทกลอนนัน่ แล้ ว คงเป็ นเรื่ องของ ภูมิศาสตร์ แถวนี ้ล่ะมังครั ้ บ ถ้ าให้ เดา” “ภูมิศาสตร์ เหรอครับ” “ครับ คิดว่าคงตรงกันน่ะครับ ความคิดของลูกชายคนโตของบ้ านแร่กอบ

IQ Detective

กิจกับนักธรณีวิทยาอย่างผม ถ้ าอยากจะตังปริ ้ ศนาอะไรสักอย่าง ก็คงต้ องให้ เกี่ยวข้ องกับที่ตงและภู ั้ มศิ าสตร์ ทจี่ ะชี ้นําไปหาเหมืองที่เขาค้ นพบ” “นัน่ สินะครับ จริ งอย่างที่คณ ุ พูด ผมเองก็ไม่ได้ คดิ อะไรมากมาย” พอนาวินและกันยศเดินหลบเข้ ามาตรงลานจอดรถด้ านหน้ า ฝนเม็ดใหญ่ก็ ตกลงมาไม่หยุดหย่อน “ว่าแต่...” กันยศเอ่ยขึ ้นพลางลูบไล้ แขนที่เปี ยก “ทําไมคุณถึงมาเข้ าร่วม การแข่งขันครัง้ นี ้ละครับ” “การแข่งขันหรื อครับ คุณพูดเหมือนแข่งกีฬากันเลย” นาวินแสยะยิ ้มที่มมุ ปาก “ครับ ก็เพราะว่ามันมีแพ้ ชนะ ก็ถือว่าเป็ นการแข่งขันรูปแบบหนึง่ ” กันยศ ยิ ้มเล็กน้ อย “ภาษาพูดผมออกจะคล้ ายภาษาอังกฤษนะครับ ผมอยูอ่ งั กฤษช่วง ปริ ญญาตรี อย่าถือสานะครับ” นาวินหัวเราะนิดหนึง่ “ผมก็ไม่ได้ วา่ อะไรสักหน่อย” “ว่าไงครับ..คุณมาแข่งขันทําไม” นาวินคลายยิ ้มจากการหัวเราะลง “ก็คงไม่พ้นเรื่ องเงินน่ะครับ ผมดูแล โรงเรี ยนแห่งหนึง่ อยู่ ค่าใช้ จ่ายอะไรต่าง ๆ ก็คอ่ นข้ างมาก ถึงจะรับงานพิเศษอย่างไร ก็ยงั ไม่พอ เคยไปอาศัยอยูท่ ี่เกาะนายอินใกล้ ๆ หมูบ่ ้ านนี ้สักพัก แต่ก็ต้องกลับ ออกมา เพราะฉะนันก็ ้ เลยคิดว่า น่าจะลองมาดู น่าจะลองทําเหมืองแร่ดบู ้ าง จะได้ เอาไปช่วยเหลือโรงเรี ยนได้ ด้วย” “เคยไปเกาะนายอินด้ วยงันหรื ้ อครับ ผมก็เคยไปเที่ยวครับ ไม่ใช่เที่ยวเปล่า ๆ แถมยังได้ เงินใช้ อกี ด้ วย” “ได้ เงินใช้ หรื อครับ” นาวินมองเขา แฝงความเคลือบแคลงสงสัย “อ๋อ เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไร ก็แค่ไปรับจ็อบพิเศษหาเงินระหว่างเที่ยว ว่าแต่..เหตุผลของคุณทําให้ เหตุผลของผมดูแย่เลย เพราะผมแค่อยากมาลองวิชา เท่านันล่ ้ ะครับ สําหรับนักธรณีวทิ ยา นี่ถือเป็ นเรื่ องท้ าทาย และสําหรับผม นี่ถือ 43

Mine Murder

เป็ นการฝึ กภาคสนามเป็ นครัง้ แรกหลังจากเรี ยนจบ” “ครัง้ แรกหรื อครับ” “ผมเป็ นโรคน่ะครับ โรคที่ไม่สามารถทําอะไรที่ออกกําลังจัดไม่ได้ ถูก แสงแดดได้ ไม่นาน เป็ นโรคทีเ่ ม็ดเลือดขาวผิดปกติหรื อจะเรียกว่าน้ อยเกินไปก็ได้ ทําให้ ภมู ิค้ มุ กันลดลง” “แพ้ แสงแดด...โลหิตจางน่ะหรื อครับ” “ทํานองนันครั ้ บ เพราะฉะนันผมจึ ้ งทํางานในห้ องปฏิบตั ิการตลอด ไม่มี โอกาสได้ ออกภาคสนามอย่างทีต่ ้ องการ” “ถ้ าอย่างนัน้ คุณก็ไม่สนใจเงื่อนไขที่คณ ุ กอบกิจเสนอมาเลยหรื อครับ” กันยศเงียบไปครู่หนึง่ “มันก็ไม่เชิงนะครับ ถ้ าผมชนะจริ ง ๆ ก็คงต้ องเป็ นไป ตามเงื่อนไข บางทีชิวติ ในชนบทแบบนี ้ผมอาจจะชอบก็ได้ แล้ วคุณล่ะครับ ถ้ าคุณ ชนะ” “ผมเหรอครับ...ไม่ร้ ูสคิ รับ ผมสงสารเธอคนนัน้ หลานสาวของคุณกอบกิจ ต้ องมาแต่งงานที่ขึ ้นกับการแข่งขันอย่างทีค่ ณ ุ บอก แล้ วก็เพื่อนชายคนนัน้ คงเป็ น คนรักกัน” จู่สายฟ้ าก็ฟาดลงมาบนยอดไม้ ของต้ นไม้ สงู ต้ นหนึง่ หน้ าบ้ านที่เป็ นสวน ขนาดเล็ก เสียงดังสนัน่ หวัน่ ไหว นาวินและกันยศนิ่งอึ ้งมองดูประกายไฟที่กําลังก่อตัวเป็ นเพลิงบนยอดไม้ แต่ไม่สาํ เร็จเพราะถูกความเย็นของนํ ้าฝนช่วยดับ คนรับใช้ หญิงโผล่ออกมาตรง ประตูหน้ าบ้ าน สอดส่ายสายตามองหาจุดที่สายฟ้ าฟาด แต่แล้ วก็เห็นนาวินกับกัน ยศยืนหลบฝนอยูใ่ นโรงรถ คนรับใช้ หญิงเอามือป้องปากด้ วยความตกใจก่อนที่จะ ผลุบหายเข้ าไป “เธอคงจะตกใจที่เห็นเรายืนสู้ฟ้าผ่า” นาวินพูดติดตลก “ไม่นา่ เชื่อว่าฟ้ าผ่ารุนแรงใกล้ ตวั ขนาดนี ้ ขนลุกเลยครับ” กันยศลูบแขนไป มา

IQ Detective

คนรับใช้ หญิงโผล่มาอีกครัง้ พร้ อมกับร่มไม้ สามคัน คันหนึง่ กางให้ ตวั เอง แล้ วรี บวิ่งมาทางโรงรถ “คุณสองคน รี บเข้ าบ้ านเถอะคะ ที่นี่ฟ้าผ่าอันตรายมากนะคะ” “ก็แค่ฟ้าผ่าน่ะครับ ปรากฏการณ์ธรรมชาติธรรมดา คุณป้าไม่ต้องห่วง หรอกครับ ผมเองก็ค้ นุ เคยกับฝนแบบนี ้ครับ” นาวินเอ่ยเมื่อเห็นสีหน้ าตื่นตระหนก เกินจริงของคนรับใช้ หญิง คนรับใช้ หญิงถอนใจ ยื่นร่มให้ คนละคัน “แต่ฟ้าผ่าที่นี่ไม่เหมือนที่อื่นนะ คะ มันอันตรายและรุนแรงกว่ามาก...มันฆ่าคนตายได้ นะคะ” กันยศมองหน้ าคนรับใช้ หญิงอย่างไม่อยากเชื่อในสิง่ ทีเ่ ธอพูด “เคยมีคน ตายงันหรื ้ อครับ” “ยิ่งกว่ามีอีกค่ะ ที่นี่นะ ตายเพราะฟ้ าผ่ากันเป็ นว่าเล่น...” เธอเอ่ย...

Mine Murder

LESSON 7 : BAD MAN พินยั มองสายฝนที่คอ่ ย ๆ ตกแรงขึ ้นเรื่ อย ๆ อยูใ่ นห้ องส่วนตัวที่ทางบ้ านแร่ กอบกิจจัดเตรี ยมเอาไว้ ให้ เขาละจากสัมภาระครึ่งหนึง่ ที่ยงั จัดเข้ าตู้เสื ้อผ้ าไม่เสร็ จ ออกมายืนนอกชานที่เป็ นด้ านหน้ าของตัวบ้ าน เขาใช้ มือปิ ดประตูกระจกแบบเลือ่ น แต่สายตาจ้ องมองคันร่มไม้ ทเี่ คลือ่ นที่จากตรงหน้ าบ้ านไปที่โรงรถ ต่อมาไม่นาน ร่ม สามคันก็เคลือ่ นที่กลับเข้ ามาตัวบ้ าน จากตรงนี ้เขามองเห็นต้ นไม้ ที่โดนฟ้ าผ่าได้ อย่างเด่นชัด มองเห็นรอยไหม้ บนยอดต้ น มีเสียงฟ้ าร้ องครื นใหญ่ดงั มาอีกระรอก ดังขนาดที่ทาํ ให้ เขาที่ไม่เคยกลัว ฟ้ าผ่าฟ้ าร้ องต้ องถอยห่างจากกระจกหน้ าต่าง ฟ้ าผ่าเปรี ย้ งลงมานอกรัว้ บ้ านแร่กอบกิจ แต่เขาเองก็ไม่ร้ ูวา่ มันผ่าลง ตรงไหน มองเห็นเพียงลําแสงหยักจากฟ้ าลงมา ฝนตกอย่างนี ้แล้ วเขาคงไม่มีโอกาสได้ ไปดูเหมืองแร่ทงสองแห่ ั้ งของแร่กอบ กิจในวันนี ้ เขารู้สกึ เสียดายนิด ๆ แต่ก็ยงั มีเรื่ องอื่นให้ เขาทําถ้ าไปไม่ได้ เขาหยิบศิลาประดิษฐ์ ทวี่ างบนเตียงขึ ้นมาพิจารณาบทกลอนทีจ่ ารึกเอาไว้ รอยลึกของตัวอักษรนันเกิ ้ ดจากแม่พิมพ์ที่ทําขึ ้นเองอย่างง่าย ๆ ลูกชายคนโตของ กอบกิจคงทําแม่พิมพ์นี ้ “ช่างคิดจริ ง ๆ” เขามองประกายสีเหลืองแดงทีว่ บู วาบไปมาเหมือนกําลัง มองทรายขาวบริ สทุ ธิ์แวววับบนชายหาด

IQ Detective

เขาเก็บศิลาไว้ ในลิ ้นชักของชันวางโทรทั ้ ศน์ ฟ้ าผ่าดังอีกรอบโดยพาเสียงฟ้ าร้ องมาด้ วยกันทําเอาเขาสะดุ้งโหยง “สมชื่อจริง หมูบ่ ้ านสายฟ้ า หวังว่าที่บ้านแร่กอบกิจนีค่ งมีสายล่อฟ้ าอยู่ นะ” เขาพลันนึกถึงข่าวในแวดวงเหมืองแร่ด้วยกันที่บอกว่าเหมืองแร่ทนี่ ี่ถล่ม บ่อยครัง้ แร่กอบกิจใช้ อะไรป้องกันถึงได้ ทาํ ให้ เหมืองอ่อนแอได้ ขนาดนี ้ เขาเดินออกมานอกห้ องแล้ วลงมาชันล่ ้ างเข้ าไปในห้ องรับแขกส่วนหน้ าของ ตัวบ้ าน กันยศและนาวินนัง่ อยูท่ ี่นนั่ ข้ าง ๆ โซฟามีร่มกางทิ ้งไว้ สามคัน “เมื่อครู่คณ ุ สองคนออกไปข้ างนอกกันมาหรื อครับ” พินยั ถามเป็ นเชิง ทักทาย ทังสองหั ้ นมามองพินยั ละจากการคิดเรื่ องทีค่ นรับใช้ หญิงพูดเมื่อครู่ “ไม่ได้ ไปไหนหรอกครับ ก็อยูใ่ นบริ เวณบ้ านนี่แหละครับ พอดีฝนตกก็เลย เข้ ามา” กันยศตอบอย่างเป็ นมิตร “ฝนไม่นา่ ตกเลยนะครับ คุณเองก็คงอยากออกไป ข้ างนอกเหมือนกันใช่มยครั ั ้ บ” “ครับ..”พินยั ยิ ้ม “อย่างนี ้ก็หมดไปอีกวันโดยเปล่าประโยชน์” “คุณพินยั ครับ” นาวินเอ่ยขึ ้น “ไม่ทราบว่าคุณเคยมาที่นี่หรื อเปล่าครับ” “ที่นี่เหรอครับ” พินยั ชี ้ลงพื ้น “ผมหมายถึงที่หมูบ่ ้ านแห่งนี ้ รวมทังเกาะที ้ ่อยูใ่ กล้ ด้วยนะครับ” พินยั เบี่ยงสายตาที่ถกู จ้ องมองไปทางอื่น แล้ วเบนกลับมาพร้ อมคําตอบ “อ๋อ ครับ เคยมาครับ ตอนนันมาธุ ้ ระเรื่ องเหมืองแร่นะ่ ครับ...ทําไมหรื อครับ” “อ่อ คิดว่าเคยเห็นหน้ าคุณที่ไหนมาก่อน แต่จําไม่ได้ ” “นัน่ สินะ” กันยศแทรกขึ ้น “ผมเองก็วา่ คุณหน้ าคุ้น ๆ อยูเ่ หมือนกัน เมื่อครู่ คุณนาวินก็ยงั ถามผมเหมือนที่ถามคุณ” พินยั หัวเราะกลบเกลือ่ น “สงสัยผมคงหน้ าโหลมาก เลยมีคนจําได้ ถึงสอง คน” 47

Mine Murder

“นัน่ สินะครับ ผมก็ตอบแบบนี ้” กันยศเสริ ม เสียงนาฬกิ าลูกตุ้มดังบอกเวลาเที่ยงตรงพอดี แต่แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง ผ่านเมฆฝนทําให้ ดเู หมือนราวสักสีโ่ มงเย็น “แม่บ้านบอกว่าให้ เราไปพร้ อมกันที่โต๊ ะอาหารตอนเที่ยง ผมว่าเราไปกัน ดีกว่าเดี๋ยวเขาจะรอกัน” นาวินบอกทังสองแล้ ้ วลุกขึ ้น “ที่จริ งแล้ วตรงนี ้ก็เป็ นจุดที่ลงมาจากชันบน” ้ กันยศลุกขึ ้นตาม “แต่วา่ ไม่ เห็นมีใครลงมากันเลย” “คงไปที่โต๊ ะอาหารกันหมดแล้ ว” “ยังมีอกี ไม่ใช่หรื อครับ” กันยศมองพินยั “อะไรครับ” “ก็สมาชิกของบ้ านแร่กอบกิจไงครับ นอกจากที่เราเห็นในห้ องประชุมแล้ ว ยังมีบางคนที่ไม่ได้ เข้ าห้ องประชุม” “เหรอครับ คุณกันยศทราบได้ ยงั ไงครับ” สายตาของพินยั จับจ้ องที่กนั ยศ “ก็..คิดว่าน่าจะเป็ นอย่างนัน้ เช่นพวกลูกสะใภ้ หรื อลูกเขย” “อืม..นัน่ สินะ น่าจะมีอย่างที่คณ ุ ว่า..ถ้ าอย่างนันเรารี ้ บไปก่อนที่เขาจะลง มากันดีกว่า” นาวินเดินนําออกไป ที่โต๊ ะอาหารมีเพียงกอบกิจคนเดียวที่มานัง่ อยูก่ ่อนใคร หลังจากที่แขกทัง้ 3 นัง่ ลง เหล่าสมาชิกของบ้ านแร่กอบกิจก็เริ่ มทยอยกันเข้ ามา สุดท้ ายคือไอคิวที่ เดินมาพร้ อมกับพินนราที่สหี น้ าไม่คอ่ ยสดชื่น หญิงคนรับใช้ 1 ใน 4 คนของบ้ านแร่กอบกิจเดินเข้ ามาทางพินนราที่ยงั ไม่ ทันได้ นงั่ ลง “คุณหนูพินคะ คุณพานนรัตบอกว่าจะลงมาทานอาหารมื ้อนี ้ข้ างล่าง ด้ วยน่ะค่ะ” ไอคิวที่นงั่ ลงแล้ วเงยหน้ ามองพินนราด้ วยความสงสัยว่าใครคือพานนรัต พินนราแอบยิ ้มดีใจ “งันเหรอ ้ งันเดี ้ ๋ยวพินขึ ้นไปพาเค้ าลงมาเองค่ะ”

IQ Detective

เธอเดินไปหากอบกิจแล้ วกระซิบข้ างหู จากนันก็ ้ เดินออกไปจาก ห้ องอาหาร “กรุณารออีกสักประเดีย๋ ว พี่ชายของพินนราเค้ าอยากจะร่วมทานอาหาร ด้ วย” กอบกิจเอ่ยขึ ้นกับแขกทัง้ 4 คน “คงอยากจะเห็นหน้ าคนที่จะมาเป็ นเจ้ าบ่าว ของน้ องสาว” แขกทัง้ 4ยิ ้มรับ จากนันทุ ้ กอย่างอยูใ่ นความเงียบ ซึง่ เปิ ดโอกาสให้ ทงั ้ นาวิน กันยศและพินยั กวาดสายตามองฝั่ งตรงข้ ามที่ไม่ปรากฏตัวในห้ องประชุม หญิงวัยกลางคนที่ซอ่ นใบหน้ าอิดโรยเอาไว้ ภายใต้ เครื่ องสําอางบาง ๆ นัง่ อยูข่ ้ างภมร นัน่ คงเป็ นแม่ของพินนรา หญิงวัยอ่อนกว่ามองดูเป็ นคนรักษาสุขภาพนัง่ อยูข่ ้ างภูมิ นี่คงเป็ นภรรยา เขาและเป็ นแม่ของเด็กหนุม่ ที่ชื่อภัทรนริ น ภัทรนริ นนัง่ ติดกับนริ นซึง่ เป็ นมารดาทางด้ านขวามือของเขาและไอคิวทาง ดานซ้ ายมือ เด็กหนุม่ หันไปพูดกับไอคิวอย่างกระตือรื อร้ น “พี่พานคงดีใจ ที่พี่พินจะได้ แต่งงาน” ภัทรนริ นทําความรู้จกั กับไอคิวตังแต่ ้ เมื่อสองวันก่อนที่เขามาที่นี่ และพูดคุยอะไรหลาย ๆ เรื่ องจนทําให้ สนิทสนมเป็ น กันเอง “อืม นัน่ สิ” ไอคิวพูดไม่เต็มเสียงนัก ภัทรนริ นคงหมายถึงพีช่ ายของพินนรา ที่กําลังจะเข้ ามาทานอาหารด้ วยกัน ภัทรนริ นพูดเสียงแผ่วเบา “พี่วา่ ใคร” “หืม..อะไร” “ใครที่จะเป็ นเจ้ าบ่าวของพี่พินน่ะครับ” “ถามพีเ่ หรอ” ไอคิวขมวดคิ ้ว “เอ..พี่ก็ไม่ร้ ูเหมือนกันว่าจะเป็ นใคร” “พี่ไม่ร้ ู..หรื อว่าพี่ไม่อยากรับรู้ครับ” ภัทรนริ นหยอก มีเสียงเปิ ดประตูห้องอาหารโดยคนรับใช้ ประตูถกู เปิ ดค้ างเอาไว้ เพื่อให้ พิน นราและพานนรัตเข้ ามา 49

Mine Murder

ไอคิวตกใจกับสิง่ ที่ตนเห็น เขาเหลือบมองผู้แข่งขันทังสี ้ ท่ ี่สหี น้ าไม่ตา่ งจาก เขาขณะทีม่ องพินนราเดินเข้ ามาพร้ อมกับพี่ชาย ไอคิวไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพินนราจะมีพชี่ ายที่พิการ แม้ แต่เมื่อสองวันก่อน เขาเองก็ไม่เคยได้ พบกับพี่ชายของเธอที่เก็บตัวเงียบอยูแ่ ต่ในห้ อง พินนราเข็นเก้ าอี ้ เข็นที่มีพี่ชายนัง่ อยูเ่ ข้ ามาในห้ องแล้ วมองทุกคน “นี่คือพี่พานนรัตค่ะ” พานนรัตที่นงั่ ในรถเข็นสอดส่ายสายตามองผู้แข่งขัน มองทีละคนตังแต่ ้ ธานี นาวิน พินยั และกันยศ ในขณะที่พินนราเข็นเขามาเข้ าตรงที่วา่ งข้ าง ๆ กอบกิจ ตรงหัวโต๊ ะ พินนรานัง่ ลงแต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัว พานนรัตทุบโต๊ ะเสียงดังลัน่ ช้ อนและส้ อมกระเด็นออกจากจานตรงหน้ า มือและหน้ าแดงกํ่า มองไปยังแขกทัง้ 4คน “แก...ไอ้ สารเลว แกมาที่นจี่ ริ ง ๆ แกมาที่นี่จริง ๆ” กอบกิจมองสลับไปมาระหว่างหลานชายกับแขกทัง้ 4ด้ วยความตระหนก ตกใจ “อะไร มีอะไร” พานนรัตหันขวับไปหากอบกิจทันที เหมือนกับว่าเสียงของกอบกิจทําให้ เขาได้ สติ และยับยังอารมณ์ ้ แปรปรวนภายในใจเอาไว้ เลือ่ นมือลงจากโต๊ ะวางบน ตักตามเดิม ท่าทางซับซ้ อนซ่อนความนัยอะไรเอาไว้ บางอย่าง “ไม่มีอะไรครับ ผมแค่ เข้ าใจผิด...เอ่อ...คิดไปเอง” “คิดไปเองอะไร” กอบกิจเค้ น “เอ่อ..อย่าใส่ใจเลยครับ ทานข้ าวกันเถอะครับผมหิวแล้ ว” กอบกิจจ้ องมองหลานชายอย่างสงสัย ถามตอนนี ้คงไม่ได้ ความอะไร ปล่อยไปก่อนน่าจะดีกว่า “ถ้ าไม่มีอะไรอย่างนันก็ ้ ทานข้ าวกันได้ แล้ ว” คนรับใช้ ยกโถข้ าวตักข้ าวให้ กอบกิจและเวียนไปทางแขก พินนรามองพีช่ ายอย่างไม่เข้ าใจ ในขณะที่พานนรัตมองน้ องสาวแค่แวบ เดียวแล้ วหันไปฝั่ งตรงข้ ามด้ วยท่าทีเรี ยบเฉย แต่มือที่กําแน่นอยูใ่ ต้ โต๊ ะไม่อาจพ้ น สายตาของพินนรา

IQ Detective

ไอคิวที่นงั่ อยูแ่ ถวเดียวกันไกลสุดมองแขกทัง้ 4ที่มีสหี น้ าไม่ส้ ดู ีและพยายาม เอี ้ยวตัวมองใบหน้ าของพานนรัต เกิดอะไรขึ ้นหรื อ...ทําไมพอพานนรัตเห็นหน้ าผู้แข่งขันทัง้ 4 แล้ วถึงกับ ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ พินยั หันมองมาที่ไอคิวในจังหวะเดียวกัน แต่พินยั หลบตามองไปทางอื่น...

Mine Murder

LESSON 8 : BROTHER ไอคิวเอานิ ้วดันจมูกอย่างไม่ร้ ูตวั ขณะใช้ ความคิด เขาวางมือนันลงพร้ ้ อม กับที่มีเสียงเคาะประตูห้องจากด้ านนอก เขาลุกขึ ้นไปเปิ ดประตู “พินเองเหรอ มีอะไรรึเปล่า” “ขอฉันเข้ าไปในห้ องนะ” พินนรามองเขาอย่างละอาย “ได้ สิ บ้ านเธอนี่นา” ไอคิวยิ ้ม พินนราปิ ดประตูและเข้ ามานัง่ ลงบนขอบเตียง ไอคิวจึงนัง่ ลงบนเก้ าอี ้ของ ชุดโต๊ ะทํางานเล็ก ๆ ห่างจากเธอเล็กน้ อย “เรื่ องพีช่ ายเธอรึเปล่า” พินนราพยักหน้ าแทนคําตอบ “ทําไม..เธอถึงไม่เคยบอกเรื่ องพี่ชายให้ เรารู้มาก่อนเลย เพราะพี่ชายของ เธอพิการงันหรื ้ อ” “ก็..ทํานองนัน” ้ เธอเอ่ย ก้ มหน้ ามองมือทังสองที ้ ่บิดกันไปมา “เพราะพี่ชาย ของฉันไม่มีตวั ตน” “อะไรนะ เธอว่า..” “จะบอกหรื อไม่บอกก็มีคา่ เท่ากัน พี่ชายของฉันทําเหมือนไม่มีตวั ตน อยู่ แต่ในห้ องของตัวเอง ไม่เคยออกมาพบปะใคร ไม่ต้องการใครพยาบาล ขอแค่ให้ เอาข้ าวกับนํ ้าไปให้ แค่นนก็ ั ้ พอ” ไอคิวนิ่งเงียบ ไม่ร้ ูจะพูดอะไร

IQ Detective

“จู่ ๆ วันนี ้พี่ชายก็นกึ อยากจะออกมา..เพื่อดูหน้ าของคนสีค่ นนัน่ ฉันอดดี ใจไม่ได้ ที่พี่ยอมออกมาจากห้ อง แต่แล้ วสิง่ ที่พี่พดู กลับทําให้ ตวั พีเ่ องแย่ลง” “แย่ลง...” เขาทวนคํา “พอกลับเข้ าห้ อง พี่ก็เอาแต่นงั่ นิ่ง ไม่ยอมพูดยอมจา แม้ กระทัง่ ฉันเองที่ สนิทกับพี่ที่สดุ ก็ยงั ไม่ยอมพูดด้ วย จนแม่ต้องเข้ าไปแล้ วบอกให้ ฉนั ออกมาก่อน ฉัน เลยมาหาเธอ” “แม่เธอคงจะปลอบเค้ าได้ เธอไม่ต้องเป็ นห่วงหรอก” “เปล่า...ฉันไม่ได้ หว่ งพี่หรอก ที่ฉนั ห่วงก็คือตัวฉันเอง” ไอคิวมองพินนราที่เงยหน้ าขึ ้นเป็ นครัง้ แรกตังแต่ ้ เข้ ามาในห้ อง “ก่อนออกจากห้ อง พี่เอ่ยออกมาคํานึง เหมือนแค่คาํ รํ าพึงของคนที่สติไม่ อยูก่ บั เนื ้อกับตัว พี่พดู ว่า...อย่าแต่งงานกับคนพวกนันเด็ ้ ดขาด” ไอคิวเย็นวาบไปทัว่ ร่าง เขาลืมคิดเรื่ องแต่งงานของพินนราไปเลย ตังแต่ ้ ได้ ยินสิง่ ที่พานนรัตเอ่ยออกมา “แต่วา่ คุณปู่ ก็คงยังดําเนินการหาผู้ชนะในการค้ นหาเหมืองต่อไป คําพูด ของพี่คงไร้ ผล” “ทําไม...เธอไม่ปฏิเสธปู่ ไปล่ะ ว่าเธอไม่อยากแต่ง” “เรื่ องนัน...เพราะปู่ ้ ตังความหวั ้ งว่าจะต้ องกอบกู้กิจการด้ วยวิธีนี ้ให้ ได้ ฉัน จึงปฏิเสธไม่ลง” ไอคิวถอนใจ “อยูใ่ นสถานะกลืนไม่เข้ าคายไม่ออกอย่างนันสิ ้ นะ” “ไอ้ สารเลว..” เธอพูดออกมา “ทําไมพี่ถึงพูดออกมาแบบนัน” ้ ไอคิวเองก็ร้ ูสกึ เหมือนกัน เขาจึงตอบออกไปเพื่อให้ พินนราสบายใจว่า “ฉัน จะลองหาคําตอบจากพวกนันดู ้ ส่วนเธอเองก็ลองถามพี่ชายของเธอ” “พีม่ ีความแค้ นอะไรกับคนพวกนันเหรอ ้ รวมทังธานี ้ ด้วยหรื อเปล่า ธานีเป็ น แค่คนในหมูบ่ ้ านนี่นา ต่างจากคนพวกนันที ้ ่อยูน่ อกหมูบ่ ้ าน” ไอคิวมองเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็ นห่วงเป็ นใยคนทีช่ ื่อธานีมากเป็ นพิเศษ 53

Mine Murder

“ไม่ร้ ูสนิ ะ ตอนที่พี่ของเธอมองพวกนันก็ ้ ไม่ได้ เจาะจงไปที่ใครนี่นา เหมือน ทุกคนเป็ นไอ้ สารเลวกันหมด” “แต่มนั ก็ทาํ ให้ แน่ใจว่าฉันไม่ได้ คดิ ไปเอง ว่ามีคนคิดจะฆ่าคุณปู่ ” ไอคิวนิ่งอึ ้งไปอีกครัง้ ..นัน่ สิ ในเมือ่ ทัง4คนนั ้ นถู ้ กหาว่าเป็ นไอ้ สารเลว เรื่ อง ที่พินนราพูดคงจะเป็ นเรื่ องจริ ง “ต่อจากนี ้ไปนะพินนรา ฉันจะคอยเฝ้ าดูคณ ุ ปู่ ของเธอเอง ไม่ให้ คลาด สายตาเลย” ไอคิวพูดอย่างหนักแน่น “คงต้ องตีซี ้กับท่านแล้ ว กลายเป็ นคูซ่ ี ้ต่างวัย อะไรประมาณนัน” ้ พินนราเผยยิ ้มออกมาเล็กน้ อย “ขอบใจนะ ไอคิว ฉันคิดไม่ผิดที่พาเธอมา” มีเสียงเคาะประตูดงั ขึ ้นอีก ไอคิวลุกขึ ้นทันทีด้วยความตกใจ ด้ วยความไม่เคยชินทีต่ ้ องอยูก่ นั สองต่อ สองกับเพศตรงข้ ามในบรรยากาศเงียบเชียบโดยเฉพาะเป็ นพินนราด้ วยแล้ ว “เอาไงดี ล่ะ ถ้ าคนบ้ านเธอรู้วา่ เราอยูด่ ้ วยกันในห้ อง เค้ าจะคิดยังไง” พินนราขําจนแทบจะหลุดหัวเราะออกมา “จะบ้ าเหรอ ทุกคนเค้ าไม่คดิ อย่างนันกั ้ นหรอก เค้ ารู้วา่ เธอเป็ นแค่เพื่อนฉันน่ะ” “..อย่างนันเหรอ” ้ มีเสียงเคาะอีกครัง้ พินนราจึงเป็ นฝ่ ายเดินไปเปิ ดประตู “อ้ าว แม่หรอกเหรอคะ พี่เป็ นยังไงบ้ าง” รวงทองยืนอยูห่ น้ าประตู...มองลูกสาว แล้ วเบนสายตาไปมองไอคิว “ลูก อยูห่ ้ องนี ้นี่เอง ไม่เป็ นไรแล้ วล่ะ คงสบายใจขึ ้นแล้ ว” “แล้ วมันเรื่ องอะไรหรื อคะ ทําไม่พี่เค้ าถึง..” “เอาไว้ แม่จะเล่าให้ ฟังที่หลังนะ แต่ตอนนี ้อย่าเพิง่ ไปรบกวนพี่เค้ า อย่าเพิ่ง ซักไซ้ อะไร ว่าแต่..ลูกจะไม่ลงไปทําความรู้จกั กับสีค่ นนันหน่ ้ อยเหรอ” “แม่ก็ร้ ูวา่ พินไม่อยากจะ” “แม่หมายถึงธานีตา่ งหาก ไม่ไปคุยกับเค้ าหน่อยเหรอ”

IQ Detective

ไอคิวมองพินนราที่ยืนหันหลังให้ เธอกับธานีอย่างนันหรื ้ อ “ธานีเค้ ากลับไปแล้ ว คงไม่กลับเข้ ามาอีกหรอกคะ ฝนตกฟ้ าผ่าแบบนี”้ “อืม นัน่ สินะ คุยอะไรกันอยูเ่ หรอ” พินนราหันไปทางไอคิว “อ๋อ ก็คยุ เรื่ องพี่นะ่ คะ พินไม่สบายใจก็เลยมา ระบายให้ เค้ าฟั ง ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ไอคิวยิ ้มให้ กบั พินนราและยิ ้มให้ รวงทองผู้เป็ นแม่ของเธอ รวงทองยิ ้มตอบ “งันก็ ้ ไม่มีอะไรแล้ วล่ะ คุยกันต่อเถอะนะ” “ค่ะ...” รวงทองเดินลับสายตาไป พินนราปิ ดประตูเบา ๆ นัง่ ลงบนเตียง “แม่มกั จะทําให้ พี่เบาใจได้ เสมอ อยากรู้จงั ว่าแม่ทํายังไง” ไอคิวนัง่ ลงช้ า ๆ ก่อนที่จะตัดสินใจถาม “เธอกับธานี..เป็ นอะไรกันเหรอ” พินนราชะงักเล็กน้ อยกับคําถามนัน้ หลบสายตาอย่างเขิน ๆ “แม่ไม่นา่ พูด เลย อย่างนี ้เธอก็ร้ ูหมดพอดี ฉันถึงได้ บอกเธอไงว่าธานีคงไม่ใช่ไอ้ สารเลวอย่างที่พี่ พูด” “อืม..คงไม่ใช่หรอก” เขาเออออตาม “ ฉันชอบเค้ าน่ะ...ชอบมาตังแต่ ้ เด็ก ๆ แล้ ว” เธอบอก ไอคิวรู้สกึ หน้ ามืดขึ ้นมาทันที ดวงตาเปิ ดกว้ างด้ วยความตกใจและเหมือน บริ เวณตาสีดําจะหดเล็กลง เขาหลงคิดมาตลอดว่าเหตุที่พินนราพาเขามาเพราะแคร์ เขา ไม่ต้องการแต่งงานกับคนอื่น และอยากบอกเป็ นนัย ๆ ให้ ทกุ คนในบ้ านได้ รับรู้ ว่าเธอมีคนรักแล้ ว นี่เขาคิดไปเองหรื อนี.่ ..น่าขําจริ ง ๆ ที่หลงแอบชอบเธอมาตังแต่ ้ สมัยเรี ยน มหาวิทยาลัย “อย่างนันหรื ้ อ โชคดีจริ ง ๆ นะ ที่เค้ าผ่านเข้ ารอบเข้ ามา เพื่อจะมาเป็ น ลูกเขยของบ้ านนี ้” ไอคิวเอ่ยด้ วยแววตาเหม่อลอย “ฉันน่ะ ไม่รอโชคให้ โง่หรอก ที่จริ งแล้ วฉันแอบช่วยพิมพ์จดหมายให้ ธานีนะ่ ” 55

Mine Murder

อะไรนะ..พินนรา เขาอยากจะตะโกนออกมาเดีย๋ วนัน้ ได้ แต่อ้าปากค้ าง ระงับเสียงเอาไว้ ทนั “คุณปู่ จะคัดเลือกโดยพิจารณาจากจดหมายที่เขียนมาใช่มยล่ ั ้ ะ ฉันเห็น เขาเขียนด้ วยลายมือมาตก ๆ หล่น ๆ ก็เลยเอาไปพิมพ์ให้ สมบูรณ์ ” พินนรายิ ้ม ภาคภูมิใจกับผลงานของเธอ “อย่างนันหรอกหรื ้ อ...” ไอคิวมองพินนรา รู้สกึ เหมือนเขาค่อย ๆ ห่างเธอออกไปทีละนิด ๆ ทังที ้ ่นงั่ ใกล้ กนั

IQ Detective

LESSON 9 : TREE เวลาล่วงเลยมาจนถึงบ่ายสามโมง ฝนที่ตกหนักมาตลอดจึงค่อย ๆ ซาลง พร้ อมกับท้ องฟ้ าสีสดใสที่ไอคิวไม่เคยได้ เห็นมาก่อน นํ ้าฝนได้ ชะล้ างคราบสกปรก และช่วยเติมสีเขียวของใบไม้ ให้ ดเู ขียวสดยิ่งขึ ้น ห้ องนอนของเขาอยูด่ ้ านหลังของตัว บ้ าน ซึง่ มองเห็นสวนหลังบ้ านได้ ชดั เจน และมองเห็นประตูที่ถกู ปิ ดตายหลังบ้ านได้ ชัดเจนเช่นกัน สายตาทีเ่ หม่อลอยมองธรรมชาติหลังฝนตกที่สดสวยอย่างไม่ร้ ูเบื่ออยูน่ นั ้ สะดุดเข้ ากับชายคนหนึง่ ที่ก้าวเข้ ามาในสวนหลังบ้ าน “คน ๆ นี ้ ชื่ออะไรนะ” ไอคิวพยายามนึก ตอนอยูใ่ นห้ องประชุมและตอน รับประทานอาหาร เขาผู้นนพยายามไขกุ ั้ ญแจที่มีสนิมเขรอะด้ วยอะไรบางอย่าง ไอคิวเดาว่า คงเป็ นคลิปหนีบกระดาษหรื อเส้ นลวดแข็ง ๆ ที่สามารถจะเกี่ยวกลไกข้ างในของแม่ กุญแจให้ ปลดออก ฝนที่ยงั คงลงเม็ดปรอย ๆ ทําให้ ศีรษะและเสื ้อด้ านหลังของเขาเริ่ มเปี ยก เขาสบถออกมาพร้ อมท่าทางหงุดหงิดที่ไขกุญแจไม่ออก วางศิลาประดิษฐ์ ที่นาํ ติดตัว มาด้ วยลงกับพื ้นชัว่ คราวแล้ วตังต้ ้ นไขใหม่อีกครัง้ ไม่นานนักเขาก็ไขกุญแจได้ สมใจ เมื่อประตูที่คดิ ว่าถูกปิ ดตายเปิ ดออก ไอคิวก็นกึ ชื่อของเขาได้ “..คุณพินยั นี่เอง คุณพินยั ที่พนิ นราบอกว่าเป็ นเจ้ าของเหมืองแร่ที่จงั หวัด กาญจนบุรี” 57

Mine Murder

พินยั ก้ มลงหยิบศิลาประดิษฐ์ มาไว้ ในมือ เหลียวมองรอบข้ างอย่างมีพิรุธ ก่อนที่จะปิ ดประตูและหายลับตาไอคิวไป เขาคงเดินเลียบกําแพงหนาครึ่งเมตรของ บ้ านแร่กอบกิจเพื่อออกไปสูด่ ้ านหน้ าของตัวบ้ าน ไอคิวนึกขําสิง่ ที่เขาเห็น พินยั คงอยากทีจ่ ะชนะมากจนถึงกับตังตารอให้ ้ ฝน หยุดตกเพื่อออกไปหาข้ อมูล “...อีกคนหรื อเนี่ย” เขาเพ่งมองเบื ้องล่างอีกครัง้ ไม่ทนั ที่พินยั ออกไปเกิน 5 นาที มีอีกคนหนึง่ เดินมาทางด้ านหลังบ้ านและ ตรงไปยังประตูไม้ “ใครกัน” ไอคิวเห็นแค่เพียงร่มไม้ คนั หนึง่ เคลือ่ นไปที่ประตูไม้ ลดตํ่าลงพื ้นเพื่อเก็บ แม่กญ ุ แจที่ทิ ้งไว้ และเปิ ดประตูหายออกไปอีกเช่นกัน ด้ วยความอยากรู้อยากเห็น ไอคิวจึงรี บวิ่งออกจากห้ อง ลงมาชันล่ ้ าง และ แสร้ งทําเป็ นเดินอย่างไม่รีบร้ อนลัดห้ องครัว ห้ องคนรับใช้ ไปทางด้ านหลังบ้ าน “จะไปไหนหรื อคะ” หญิงคนรับใช้ คนเดิมทีเ่ คยเปิ ดประตูให้ ร้องทักขึ ้น ด้ านหลัง หญิงรับใช้ คนนี ้ดูจะอาวุโสที่สดุ และเป็ นหัวหน้ าคนรับใช้ ไอคิวหยุดชะงักแล้ วหันมาด้ วยท่าทางกระวนกระวาย “เอ่อ ผมจะออกไป ตามคน ๆ นึงน่ะครับ” “ใครออกไปหรื อคะ ไปไม่ได้ นะ ไปไม่ได้ เด็ดขาด” “เอ๋..ทําไมล่ะครับ” “ไม่ร้ ูวา่ ฝนจะตกอีกเมื่อไหร่นะคะ อันตรายมากนะคะ” เรื่ องฟ้ าผ่านัน่ เอง หญิงรับใช้ คนนี ้คงเป็ นห่วงเรื่ องนี ้ “..งันหรื ้ อครับ ถ้ าอย่างนันก็ ้ ไม่เป็ นไรครับ ไม่ออกไปก็ได้ ครับ” “ใครหรื อคะ ที่คณ ุ บอกว่าออกไป” “อ๋อ..คุณพินยั น่ะครับ” ไอคิวเลือกที่จะบอกเพียงคนเดียว ไม่บอกคนที่เขา เองก็ไม่ร้ ูวา่ เป็ นใคร

IQ Detective

“ตายแล้ ว” หญิงรับใช้ ร้องอุทานด้ วยความตกใจ “ออกไปเมื่อไหร่คะ” “เมื่อครู่นี ้น่ะครับ” “ออกไปทางหลังบ้ านหรื อคะ เป็ นไปไม่ได้ นี่คะ ก็ประตูด้านหลังนัน่ ” “อ๋อ..เปล่าหรอกครับ เขาออกไปด้ านหน้ าครับ” ไอคิวพูดปด แล้ วก็สะดุด กับคําพูดของตัวเอง จึงแก้ ออกไปทันที “พอดี เงินผมหล่นมาแถวหลังบ้ านน่ะครับ เลยรี บวิ่งมาเก็บกลัวมันจะเปี ยกก่อนแล้ วค่อยออกไปข้ างหน้ า” “งันหรื ้ อคะ ถ้ าอย่างนันดิ ้ ฉนั จะช่วยหา” “โอ๊ ะ..ไม่เป็ นไรครับ มันไม่ไปไหนหรอก ผมมองจากข้ างบนแล้ ว มันแค่ตก ลงมาไม่ได้ ปลิวไปไหน” หญิงรับใช้ เดินไปหยิบร่มไม้ หนึง่ ในหลายคันที่เก็บอยูใ่ นกระบอกไม้ ไผ่ที่ เรี ยงชิดกันทําเป็ นที่เสียบร่มได้ หลายคัน “เอานี่ไปค่ะ” “ครับ ขอบคุณครับ” ไอคิวคว้ าร่มแล้ วรี บวิง่ พ้ นประตูหลังบ้ านทีต่ ดิ กับห้ อง คนรับใช้ ออกไปยังสนามหญ้ าหลังบ้ าน กางร่มออก แกล้ งทําเป็ นหยิบเงินที่ตกอยู่ แล้ วรี บวิ่งกลับเข้ ามา “เจอมัยคะ” ้ “เจอครับ” เขาหุบร่ม “งันก็ ้ ดแี ล้ วค่ะ ดิฉนั ขอตัวก่อน” หญิงรับใช้ เดินกลับเข้ าไปในห้ องครัว ไอคิวเดินตามเข้ าไป “ขอถามอะไรอย่างหนึง่ ได้ มยครั ั ้ บ...ไม่ทราบว่า คนรับ ใช้ ที่นี่ทกุ คน เป็ นคนหมูบ่ ้ านนี ้หมดเลยหรื อเปล่าครับ” “อ๋อ ค่ะ คุณท่านใจดีมากค่ะ เลี ้ยงดูเราเหมือนลูกเหมือนหลาน” “เอ่อ..อย่าหาว่าผมเสียมารยาทนะครับ” “คะ..” คนรับใช้ หญิงทําเสียงสูงเป็ นเชิงถาม “ที่บอกว่าคุณกอบกิจเลี ้ยงดู หมายความว่า คนรับใช้ หญิงที่นที่ กุ คนเป็ น ม่ายใช่มยครั ั ้ บ” หญิงรับใช้ ชะงักและแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้ ง “ใช่คะ่ ทําไมคุณถึงรู้ ” 59

Mine Murder

“ผมเดาเอาน่ะครับ ก็ผมเห็นว่าคุณและก็หญิงรับใช้ ทกุ คนจะกลัวฝนฟ้ ากัน ก็เดาเอาว่าสามีคงเสียชีวิตเพราะโดนฟ้ าผ่า” หญิงรับใช้ ร้ ูสกึ ชาไปทัว่ ร่าง “ใช่คะ่ สามีของดิฉนั เคยทําเหมืองแร่กบั นาย ท่านแล้ วก็ตายเพราะฟ้ าผ่า ท่านเลยสงสารดิฉนั ที่อยูต่ วั คนเดียวไม่มีลกู ก็เลยรับมา เป็ นคนใช้ ให้ ได้ อยูก่ ินสบาย” “เอ่อ..คุณเป็ นหมันหรื อครับ” หญิงรับใช้ ทาํ ตาโต “ทําไมคุณถึงเดาอะไรได้ แม่นยําไปหมด แต่ไม่ใช่ดิฉนั หรอกค่ะที่เป็ นหมัน สามีดิฉนั เป็ นหมันค่ะ” “อ๋อ ก็เห็นคุณอายุราวสีส่ บิ กว่าปี แล้ วก็ยงั บอกว่าไม่มีลกู ก็เลยลองถามดู เล่น ๆ น่ะครับ ไม่คิดว่ามันจะเป็ นจริ ง ขอโทษนะครับที่เสียมารยาท” หญิงรับใช้ ยิ ้มอย่างไม่ถือสา “ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ” “ไม่มีอะไรแล้ วล่ะครับ ผมไปก่อนนะครับ” ไอคิวลาคนรับใช้ แล้ วเดินกึ่งวิ่ง มาที่ด้านหน้ ารี บขึ ้นบันไดมาชันบน ้ เปิ ดประตูเข้ าไปในห้ องตัวเอง เขารี บไปที่ หน้ าต่างแล้ วมองลงมายังสวนหลังบ้ าน “ชักรู้สกึ ไม่ดีแล้ วสิ เหมือนมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง” เขาพูดกับตัวเอง ไอคิวตัดสินใจลงมาชันล่ ้ างอีกครัง้ คราวนี ้เขาตรงไปที่ห้องนัง่ เล่นที่กอบกิจ มักจะอยูป่ ระจํา กอบกิจกําลังอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์ ไม่ร้ ูตวั เลยว่าอาจจะเกิดเรื่ อง ร้ ายกับตัวเอง เขาเหลือบมองเห็นไอคิวที่กําลังเดินเข้ าไป “อ้ าวว่าไง ไอคิวใช่มยั ้ ชื่อ เธอ” “ครับ ผมไอคิวครับ” “มีอะไรงันรึ ้ หรื อว่าจะมาช่วยฉันไขปริ ศนาศิลาประดิษฐ์ นนอี ั ้ ก” กอบกิจ ยิ ้มเหมือนเด็กดีใจที่มคี นตามใจตัวเอง ไอคิวยิ ้มเจื่อน ๆ จะบอกว่ามาคอยเฝ้ าดูเพราะกลัวกอบกิจโดนทําร้ ายก็คง ไม่ได้ แต่เมื่อกอบกิจเอ่ยถึงศิลาประดิษฐ์ เขาจึงนึกขึ ้นได้ วา่ ควรจะถามอะไร “ศิลา

IQ Detective

ประดิษฐ์ มีกี่อนั หรื อครับ” “ฮ่า ๆๆ อยากช่วยฉันจริง ๆ ล่ะสิ มีอยูท่ งหมดแปดอั ั้ นได้ มงั ้ ถ้ าฉันจําไม่ ผิดนะ ทําไมหรื อ จะเอาอันนึงหรื อเดี๋ยวฉันไปเอามาให้ ” “อ๋อ...ไม่เป็ นไรครับ เอาไว้ ที่หลังก็ได้ ” ไอคิวเห็นกอบกิจที่นงั่ กึ่งนอนอยูก่ บั เก้ าอี ้อย่างสบายยากทีจ่ ะลุก “น่า ๆ” กอบกิจพยายามลุกขึ ้น ไอคิวรี บเข้ าไปช่วยพยุง “เกรงใจอะไรกัน ฉันเองมากกว่าทีต่ ้ องเป็ นฝ่ ายเกรงใจเธอ เอ้ า ตามมาสิ สีอ่ นั ที่ให้ ไปฉันย้ ายไปเก็บ ในลิ ้นชักในห้ องประชุมก่อนแล้ ว แต่วา่ อีกห้ าอันฉันเก็บเอาไว้ ในห้ องทํางานของฉัน ” ไอคิวเดินตามเขา ออกจากห้ องนัง่ เล่น ผ่านโถงกว้ างทีม่ ีบนั ไดกว้ างใหญ่ แยกเป็ นสองทางซ้ ายและขวาจากข้ างบนและมาบรรจบกันที่ชนหนึ ั ้ ง่ ผ่าน ห้ องรับแขกซึง่ อยูท่ างซีกขวา ห้ องสมุด ลิฟท์ที่ทําขึ ้นเพื่อพานนรัต จนมาถึงห้ อง ทํางานของเขา กอบกิจล้ วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ ากางเกงขาก๊ วยที่เขาชอบใส่ แล้ วไข เปิ ดประตูเข้ าไป ห้ องทํางานของกอบกิจกว้ างเท่าห้ องนัง่ เล่นที่เขาชอบอยู่ โต๊ ะทํางานตังอยู ้ ่ ด้ านหนึง่ ของห้ อง เมื่อเปิ ดประตูเข้ าไปโต๊ ะทํางานจะอยูท่ างซ้ ายมือ ด้ านหลังโต๊ ะ ทํางานมีรูปภาพสีนํ ้ามันเป็ นทิวทัศน์ของภูเขาลวดลายแบบจีนอยูใ่ นกรอบใบใหญ่ ทังสองข้ ้ างของกรอบรูปเป็ นตู้โชว์ไม้ สกั มีกระจกเก้ าช่องอยูด่ ้ านหน้ า ข้ างในเป็ นหยก ที่แกะสลักเป็ นรูปม้ า และของมีคา่ อื่น ๆ อีก กอบกิจไปที่โต๊ ะทํางานแล้ วไขกุญแจลิ ้นชัก ดึงลิ ้นชักหยิบเอาศิลาประดิษฐ์ มาหนึง่ อัน เขายื่นให้ ไอคิวที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยูต่ ิดประตูห้อง ไอคิวเดินเข้ าไปหยิบศิลาประดิษฐ์ จากมือเขา แต่สายตาของไอคิวสนใจ ห้ องนี ้มากกว่า “ถ้ าเธอไขปริ ศนาได้ หลานสาวฉันจะได้ ไม่ต้องแต่งงานกับเจ้ าพวกนัน” ้ ไอคิวมองกอบกิจ จริ งอย่างที่คิด เขาไม่ได้ ต้องการให้ พินนราแต่งงาน แต่ก็ 61

Mine Murder

ต้ องทําเพื่อตระกูลแร่กอบกิจ “เธอเองก็คงรู้จดุ ประสงค์ของฉันสินะ” กอบกิจมองเขาอย่างเชื่อมัน่ “ครับ..” ไอคิวตอบเสียงเบา กอบกิจค่อย ๆ นัง่ ลงบนเก้ าอี ้หลังโต๊ ะทํางาน ไอคิวยืนอยูด่ ้ านหน้ า “เหมืองของฉันกําลังจะแย่ ฉันต้ องหาเหมืองใหม่ให้ เร็ วที่สดุ ถึงตอนนันก็ ้ ต้ องมีผ้ มู าบริ หารแทนฉัน คนทีช่ ื่อพินยั คนนัน้ ฉันอยากให้ เขาไขปริ ศนานี ้ออกนะ เพราะเขาคือทายาทของเจ้ าของกิจการเหมืองแร่ในจังหวัดกาญจนบุรี เขาจะช่วยให้ เหมืองของเราฟื น้ ฟูขึ ้นมาได้ ” ถึงกอบกิจจะบอกเช่นนัน้ แต่ไอคิวก็พอสังเกตเห็นว่าจริง ๆ แล้ วเขาไม่ อยากได้ พินยั เป็ นหลานเขยเลยแม้ แต่น้อย “แม้ จะต้ องยอมเสีย่ งหรื อครับ” “ใช่...แม้ จะรู้วา่ ถ้ าพินยั คิดไม่ซื่อ หวังจะฮุบเหมืองแร่ไปเป็ นของตัวเอง ฉัน ก็ต้องยอมเสีย่ งดู ทํายังไงล่ะ ก็ในเมื่อผู้ชายในตระกูลใช้ ไม่ได้ สกั คน” “ใช้ ไม่ได้ ..หมายความว่าไงหรื อครับ” “เธอไม่เห็นหรอกรึ ลูกชายคนโตของฉันตาย ลูกชายคนรองก็พกิ ารเสียขา ไปข้ างหนึง่ ลูกสาวคนที่สามก็เป็ นม่าย ลูกสาวคนสุดท้ องก็หย่าจากสามีไปแล้ ว ลูก เมียน้ อยอีกคนก็จ้องแต่จะผลาญสมบัติ ความหวังเดียวของฉันคือพานพี่ชาย ของพิน แต่ก็ต้องมากลายเป็ นคนพิการอัมพาตครึ่งตัวอีก เพราะฉะนันฉั ้ นมองเห็น ทางเดียวคือพินนรา ต้ องให้ พนิ นราแต่งงานกับใครสักคน ใครที่สามารถฟื น้ ฟู กิจการเหมืองแร่ของฉันได้ ” ไอคิวนิ่งเงียบมองศิลาในมือ เขาควรจะพูดดีไหม หรื อว่าเก็บไว้ เป็ นความ ระแวงแค่เขากับพินนราก็พอ กอบกิจมองเขาแค่แวบเดียวก็ร้ ูวา่ เขามีความในใจที่อยากเอ่ยออกมา คง เพราะคนวัยหนุม่ ในสายตาของชายชราอย่างเขานันช่ ้ างดูออกง่ายเหลือเกิน แวว กังวลของไอคิวนันแสดงออกมาอย่ ้ างชัดเจน “อะไร...เธออยากจะพูดอะไรงันหรื ้ อ” “เปล่าครับ...เปล่า”

IQ Detective

“พูดมาเถอะ ฉันรับได้ ” ไอคิวมองกอบกิจ รวบรวมความกล้ าที่จะเอ่ย “คุณปู่ ยอมทุกอย่างเลยหรื อ ครับ ยอมแม้ แต่...” “แม้ แต่พินจะต้ องตกไปเป็ นเครื่ องมือของการหาเหมืองใหม่ครัง้ นี ้น่ะหรื อ” “ไม่ใช่ครับ” “งันอะไร..” ้ “แม้ แต่คณ ุ ปู่ จะต้ องตายงันหรื ้ อครับ” กอบกิจตาเบิกโพลงจ้ องมองไอคิว ใจเต้ นระสํา่ ...

Mine Murder

LESSON 10 : MARKER “ฉันจะต้ องตายน่ะรึ ใครบอกเธอแบบนัน” ้ กอบกิจขับเสียงเข้ มดุดนั ไอคิวถึงกับเกรงกลัวเสียงนัน้ บอกออกไปอย่างลืมตัว “พินครับ พินเป็ น คนบอก” “พินน่ะรึ พินไปเอาความคิดเหลวไหลแบบนี ้มาจากไหนกัน” “เธอกลัวว่าคุณปู่ อาจจะตกเป็ นเป้าหมายของคนทังสี ้ ท่ ี่ต้องการจะแย่ง สมบัติ โดยการลอบทําร้ ายคุณปู่ แล้ วทําลายพินยั กรรมที่คณ ุ ปู่ อาจเขียนเอาไว้ ” กอบกิจนิง่ เงียบ ครุ่นคิดในคําพูดของไอคิว “แล้ วเหมืองทังหมดรวมทั ้ ง้ ทรัพย์สมบัติก็จะตกเป็ นของคน ๆ นันอย่ ้ างถูกต้ องตามกฏหมายงันรึ ้ ” “ครับ เพราะว่าในเงื่อนไขบอกว่าคนที่ชนะจะต้ องเปลีย่ นมาใช้ นามสกุลแร่ กอบกิจ กลายเป็ นคนของแร่กอบกิจ และเนื่องจากความบกพร่องรวมทังฐานะของ ้ ผู้ชายในบ้ านแร่กอบกิจแล้ ว มีเขาเพียงคนเดียวที่สมควรได้ รับมรดกทังหมดอย่ ้ าง ถูกต้ องตามฏหมาย” “เฮ้ อ...ช่างคิดจริ ง ๆ นะ พินหลานของฉัน” กอบกิจถอนหายใจยาว “แต่ฉนั ก็ไม่ร้ ูสกึ กลัวหรอกนะ เพราะถึงฉันจะตายไปจริง ๆ ยังไงพินยั กรรมของฉันก็ไม่มีทาง ถูกค้ นพบได้ อย่างง่าย ๆ หรอก มีเพียงคนเดียวเท่านี ้ที่ร้ ูวา่ มันอยูไ่ หน นัน่ ก็คือ ทนายความที่มอบหมายให้ เป็ นผู้ดแู ลมรดก” แววตาเจ้ าเล่ห์ของกอบกิจส่งมาที่ไอคิว ไอคิวรู้ในทันทีในความหมาย

IQ Detective

“คุณปู่ หมายความว่า ได้ ทําปริ ศนาขึ ้นเอาไว้ ตามหาพินยั กรรมหรือครับ” “แน่นอนอยูแ่ ล้ ว แรงบันดาลใจก็มาจากลูกชายคนโตที่ทําปริศนาศิลา ประดิษฐ์ นี่แหละ” ไอคิวอดยิ ้มขําไม่ได้ ครอบครัวนี ้คงชอบปริ ศนาเอามาก ๆ “เธออยากเห็นปริ ศนาของฉันมัยล่ ้ ะ” “อะไรนะครับ” ไอคิวร้ อง นี่เขาต้ องมารวมเล่นเกมไขปริ ศนาอีกอันหรื อนี่ “ปริ ศนาของฉันไง มันอยูต่ รงนัน” ้ กอบกิจชี ้ไปยังตู้โชว์สงู 1 เมตรทางด้ าน ซ้ าย ตู้นนกิ ั ้ นพื ้นที่ทงด้ ั ้ านของห้ อง บนหลังตู้มีของรูปร่างประหลาดวางอยูอ่ ย่าง มัน่ คงรวมกันของโชว์อื่น ๆ ของชิ ้นที่หนึง่ มีลกั ษณะเป็ นทรงกลมสลักด้ วยลวดลายมังกร ส่วนบนถูกทํา ให้ เว้ าลึกกลวงเข้ าไปภายในเป็ นช่วงว่างลักษณะทรงกลมเช่นกัน ภายในช่องว่างทรง กลมนัน้ มีลกู เหล็กอยูข่ ้ างใน ด้ านฐานของทรงกลมนี ้มีลกั ษณะเป็ นสีเ่ หลีย่ มให้ สามารถตังทรงกลมนี ้ ้ได้ อย่างไม่โอนเอน ของชิ ้นที่สองถูกทําให้ รับกับของชิ ้นแรก รูปทรงคล้ ายนาฬิกาทราย ด้ าน หนึง่ เรี ยบเป็ นฐาน อีกด้ านหนึง่ โค้ งเว้ าให้ รับกับของชิ ้นแรกทีเ่ ป็ นทรงกลมได้ ภายใน ตรงกลางของของชิ ้นที่สองมีลกั ษณะคล้ ายนาฬิกาทรายนี ้ถูกทําเป็ นช่องว่าง ทรงกระบอกและมีลกู แก้ วทีก่ ลิ ้งขึ ้นลงได้ เมื่อพลิกมัน

Mine Murder

“อะไรน่ะครับ” ไอคิวมองมันอย่างขยาดเล็กน้ อยเมื่อรู้วา่ สองสิง่ นี ้จะทําให้ ชีวิตเขาปั่ นป่ วน “มันคือตราประทับประจําตระกูลน่ะ” กอบกิจหยิบของชิ ้นแรกขึ ้นมาอย่าง ยากลําบาก แล้ วพลิกมันกลับหัวเอาฐานขึ ้น ฐานนันถู ้ กทําหน้ าทีเ่ ป็ นฝาครอบอีกชัน้ พอเปิ ดออกก็เห็นตราประทับสัญลักษณ์ของบ้ านแร่กอบกิจที่คล้ ายกับตราประทับ ของจีนที่มกั จะทําเป็ นตัวอักษรดัดให้ เป็ นรูปสีเ่ หลีย่ มจัตรุ ัส ไอคิวตื่นตะลึงเล็กน้ อย เมื่อเห็นตราประทับประจําตระกูล เขาเริ่มชอบมัน ขึ ้นมา “ขอถือได้ มยครั ั ้ บ” “ได้ สิ ฉันไม่หวงหรอกน่า” ไอคิวรับมันมาไว้ ในอุ้งมือทังสอง ้ มองลวดลายของสัญลักษณ์และลวดลาย มังกรที่สลักบนทรงกลม แล้ วเขาก็ร้ ูสกึ พิศวงอีกครัง้ เมื่อมือของเขาถูกกับลูกเหล็ก ทรงกลมที่อยูด่ ้ านใน “ลูกเหล็กที่อยูข่ ้ างในน่ะ มันใหญ่กว่าช่อง เอาออกมาไม่ได้ หรอก” กอบกิจ บอกอย่างภาคภูมใิ จ “ไม่มีรอต่อเชื่อมเลย อย่างนี ้ก็แสดงว่าช่างที่ทาํ ต้ องเอาลูกเหล็กใส่เข้ าไป ก่อนแล้ วถึงสร้ างทรงกลมเหล็กนี ้หุ้มอีกทีหรื อครับ” “ถูกต้ องแล้ วล่ะ เป็ นยังไง อัศจรรย์ใช่มยล่ ั ้ ะ แต่ยงั มีเรื่ องน่าอัศจรรย์กว่านี ้ อีกนะ เธอลองเอาตราประทับไปวางบนแท่นนันสิ ้ ”

IQ Detective

ไอคิวเริ่ มสนุก ทําตามที่กอบกิจบอก เขาพลิกเอาด้ านทีเ่ ป็ นตราประทับลง แล้ ววางลงบนส่วนเว้ าด้ านบนของของชิ ้นที่สองอย่างรู้สกึ ขัด ๆ แต่มนั ก็ทรงตัวอยู่ได้ เพราะด้ านเว้ าลักษณะวงกลม กับด้ านเหลีย่ มของฝาครอบตราเข้ ารับถ่ายนํ ้าหนัก เท่ากับทุกมุม

ไอคิ วทาแบบนี ้ “ไม่ใช่อย่างนัน” ้ “อ้ าว ก็คณ ุ ปู่ บอกว่าให้ เอาตราประทับลงไม่ใช่เหรอครับ” “ฉันหมายถึงให้ เอาด้ านบนกลับหัวลง มันจะเข้ าพอดีกบั ส่วนเว้ าของแท่น”

ไอคิวมองของ 2 ชิ ้นสลับไปมา จริ งด้ วยสินะ ทําไมเขาถึงคิดไม่ถึง เขายก 67

Mine Murder

ตราประทับขึ ้นแล้ วกลับให้ มนั อยูด่ ้ านบนแล้ ววางลงบนแท่นอีกครัง้ คราวนี ้เขาร้ อง ขึ ้นมาอย่างตกใจ “เหวอ...นี่มนั มันเปล่งแสงได้ ด้วยหรื อครับ” “ฮ่า ๆ ๆ” กอบกิจหัวเราะชอบใจ “ไม่ใช่เวทมนต์หรื ออะไรหรอก เป็ นแค่ กลไกน่ะ แสงนัน่ ก็มาจากหลอดไฟที่ฝังอยูข่ ้ างในตราประทับ” มีเสียงวิ่งตึงตังดังมาจากด้ านนอกห้ อง ใกล้ เข้ ามาเรื่ อย ๆ “เกิดอะไรขึ ้นหรื อคะนายท่าน” ผู้ที่เปิ ดประตูโผล่หน้ าเข้ ามาคือแม้ น คนรับ ใช้ หญิงที่ไอคิวเคยพบที่ห้องครัว “โอ้ ลืมไปเลย ขอโทษที ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่โชว์ให้ คณ ุ ไอคิวเค้ าดูนะ่ ” “ตกอกตกใจหมดเลยค่ะ นึกว่าแขกแอบเข้ ามาเล่นในห้ องนี ้ แล้ วมายุง่ กับ ตราประทับ” “ขอโทษ ๆ ไม่มีอะไรแล้ วล่ะ ไปเถอะ” “ค่ะ” คนรับใช้ หญิงค้ อมศีรษะเล็กน้ อย มองไอคิวครัง้ หนึง่ ก่อนเดินออกไป “ลืมไปเลยน่ะว่ามันมีกลไกสัญญาณร้ องเตือนด้ วย ถ้ าหากมันเปล่งแสง ออกมา” “รักษาความปลอดภัยดีจงั เลยนะครับ” “ไม่หรอก ถ้ าคิดจะขโมยก็ขโมยไปได้ ก็แค่อย่าให้ มนั เปล่งแสงเท่านันเอง ้ แต่ถึงยังไงก็ขโมยไม่ได้ หรอก กุญแจห้ องนี ้อยูท่ ี่ฉนั กับคนรับใช้ หญิงเท่านัน้ นอกจากนันก็ ้ ยงั มีกล้ องวงจรปิ ดที่ฉนั อุตส่าห์ยอมเสียเงินซื ้อมันมาติดเอาไว้ ตรง ทางเดินด้ านนอก” “ฮะ ๆ อย่างนี ้ก็ไม่มีทางรอดพ้ นสายตาไปได้ เลย” ไอคิวหัวเราะให้ กบั ความ เฉลียวฉลาดของกอบกิจ “ว่าแต่กลไกที่วา่ ทําให้ มนั แปลงแสงแล้ วมีสญ ั ญาณเตือน น่ะ เป็ นยังไงหรื อครับ” กอบกิจทําสายตาเจ้ าเล่ห์อีกครัง้ “ถึงฉันไม่บอก เธอก็คงรู้นา่ ฉันเชื่อว่าคง ไม่เกินความสามารถของเธอหรอก เธอคิดเอาเองละกันนะ คิดได้ แล้ วก็มาตอบฉัน

IQ Detective

ด้ วย” ความขี ้เล่นของกอบกิจบวกกับความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก ๆ ของไอคิวทําให้ การดูแลกอบกิจง่ายยิง่ ขึ ้น..ไอคิวสามารถใช้ เวลาอยูก่ บั กอบกิจ คอย เฝ้ าดูอย่างไม่ให้ คลาดสายตาได้ อย่างไม่มีพิรุธ อาจจะไม่เรี ยกว่าเฝ้ าดูด้วยซํ ้า เพราะกอบกิจเป็ นฝ่ ายยินดีที่จะพูดคุยอยูก่ บั ไอคิว กอบกิจล็อคประตูห้องทํางานของเขาแล้ วเดินกลับเข้ ามาในห้ องนัง่ เล่นมอง ไปยังภาพเขียนที่ติดอยูบ่ นฝาผนัง “ทํายังไงฉันก็คิดไม่ออก ไอคิว เธอใบ้ ให้ ฉันหน่อยสิ ว่ารูปนี ้มันจะโยงไป หาเหมืองใหม่ได้ ยงั ไง” “อ๋อ...” ไอคิวนึกสนุก “ผมไม่บอกหรอกครับ” “อะไรนะ” “ก็ทีคณ ุ ปู่ ยังไม่บอกเรื่ องกลไกของตราประทับเลย ผมก็ขอเก็บเรื่ องที่ผมรู้ เอาไว้ เป็ นความลับบ้ าง เอาไว้ คณ ุ ปู่ ทราบเมื่อไหร่ก็มาถามผมอีกทีละกันนะครับ” กอบกิจหัวเราะร่วน “ได้ ส.ิ .ได้ เลย ฉันจะต้ องไขปริ ศนาของลูกชายฉันให้ ได้ ด้ วยตัวฉันเอง” “มันไม่เกี่ยวกับรูปนี ้ไม่ใช่หรื อครับ” เสียงหนึง่ เอ่ยขึ ้นมา เป็ นเสียงกอบกิจ คุ้นเคยเป็ นอย่างดี “ทําไมถึงรู้ละ่ ” กอบกิจหันไปทางเสียงนัน้ “ไหนลองบอกมาซิ” “ตอนที่ประชุมกัน ผมแอบมองข้ อความในศิลานันแล้ ้ ว แล้ วก็ลองเอาไปคิด เล่น ๆ ดู แต่มนั ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับรูปนี ้ตรงไหน รูปนี ้แค่บงั เอิญภาพไปตรงกับ ข้ อความแค่นนละมั ั ้ งครั ้ บ” “หืม...เธอมัน่ ใจขนาดนันเลยเหรอ ้ เธอล่ะว่าไง” กอบกิจหันมาทางไอคิว “ผมว่าให้ เค้ าพูดดีกว่าครับ เพราะผมบอกแล้ วว่าจะยังไม่บอก” กอบกิจขบกรามเบา ๆ “จริ ง ๆ เลย..เอ้ า ไหนเธอลองว่ามาสิถ้ามันไม่ เกี่ยวกับรูป ๆ นี ้แล้ ว มันจะเกี่ยวกับอะไร” 69

Mine Murder

“สถานที่นะครับ หมูบ่ ้ านของเรามีที่อย่างที่ในปริ ศนาบอกเอาไว้ แป๊ ะเลยนะ ครับ” กอบกิจตาโตขึ ้นทันที คําพูดนันจุ ้ ดประกายให้ เขาคิดออก เขาหันไปหาไอ คิวเป็ นเชิงถาม “ครับ ก็อย่างที่เค้ าบอกล่ะ มันเกี่ยวกับสถานที่ แต่ผมเองก็ยงั ไม่แน่ใจ เพราะยังไม่เคยได้ ออกไปดูด้วยตา แต่ถ้ามีคนพูดว่าใช่ถงึ ขนาดนี ้ มันก็นา่ จะใช่ แหละครับ จริ งมัย” ้ เขาหันไปทางประตู “จริ งครับ คุณปู่ เชื่อภัทรเถอะ” ภัทรนริ นพูดอย่างหนักแน่น “ผมว่าผมรู้แล้ ว ล่ะครับว่าที่ไหน” กอบกิจนิง่ งัน แต่ในใจเริ งร่าอย่างบอกไม่ถกู ...

IQ Detective

LESSON 11 : POEM เสียงฟ้ าผ่าดังสนัน่ หวัน่ ไหว กอบกิจ ไอคิวและภัทรนริ นสะดุ้งสุดตัว จู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุยอีกครัง้ คราวนี ้มีลมพัดรุน แรงกว่า เมื่อตอนเช้ า... ไอคิวเชื่อแล้ วว่าทําไมหมูบ่ ้ านนี ้ถึงเรี ยกว่าหมูบ่ ้ านสายฟ้ า ไม่ร้ ูวา่ ผู้คนที่นี่ อยูก่ นั ได้ อย่างไร ต้ องคอยระแวงว่าเมื่อไหร่ฝนจะตก เมื่อไหร่ควรออกจากบ้ านและ ควรกลับก่อนฝนตกยังไง เขานึกไปถึงพินยั ที่ออกไปจากบ้ านแร่กอบกิจ และยังไม่มี วี่แววว่าจะกลับเข้ ามา ถ้ าพินยั ไปหาเหมืองแห่งใหม่ละ่ ก็...ถ้ าเขารู้เหมือนที่ไอคิวและ ภัทรนริ นรู้ ...เขาคงจะต้ องอยูท่ ี่นนั่ ... แล้ วอีกคนล่ะ..คนที่ถือร่มตามออกไป...กลับมาแล้ วหรื อยังไม่กลับเข้ ามา ถ้ าเขาเป็ นเจ้ าบ้ านล่ะก็..คงไปเคาะประตูตามห้ องต่าง ๆ เพื่อตรวจดูวา่ มี ใครบ้ างที่ไม่อยูต่ อนนี ้ “มันอยูท่ ี่ไหน” กอบกิจได้ สติกลับมาหลังจากทีเ่ สียงฟ้ าผ่าทําให้ ใจเตลิด และหูอื ้อไปหมด เขาถามหลานชายอย่างใคร่ร้ ู “ขอยืมศิลาประดิษฐ์ หน่อยสิครับ” ภัทรนริ นเห็นศิลาประดิษฐ์ ที่อยูใ่ นมือไอ คิวตังแต่ ้ ทเี่ ดินเข้ ามา ไอคิวยื่นให้ เลิกคิดฟุ้งซ่านเรื่ องพินยั กับคนถือร่ม หันมาสนใจคําอธิบาย ของภัทรนริ น

Mine Murder

เปรียบเหมืองดั่งปลายทัง้ สองของคันศร ง้ างกาธรเพ่ งศรสู่จุดหมาย ขจัดสิน้ ไพรไร่ นาและเรือนราย แต่ ไม่ วายต้ องแตกหักเพราะเกาทัณฑ์ ภัทรนริ นอ่านทวนเพื่อยํ ้าความคิดของตนเองก่อนที่จะอธิบายให้ ผ้ เู ป็ นปู่ ได้ ฟั ง “เปรี ยบเหมือนดัง่ ปลายทังสองของคั ้ นศร ประโยคนี ้คุณลุงภูมินคงตังใจที ้ ่ จะเปรี ยบเทียบกับสิง่ ๆ หนึง่ ที่เหมือนคันธนู ซึง่ ละไว้ ในฐานที่เข้ าใจ หากเป็ นคนที่ คุ้นเคยกับบ้ านแร่กอบกิจย่อมที่จะเดาออกว่ามันเป็ นอะไร” “อะไรล่ะ” กอบกิจเป็ นยิ่งกว่าคนคุ้นเคย แต่ก็นกึ ไม่ออก “เดี๋ยวก่อนสิครับ มาดูประโยคที่สอง..ง้ างกําธรเพ่งศรสูจ่ ดุ หมาย ถ้ าเอา ลูกศรมาแล้ วง้ างออกให้ ตงึ สุดแรงไปยังจุดหมาย..ขจัดสิ ้นไพร่ไร่นาและเรื อนราย.. เมื่อง้ างศรออกไปสุดแรงแล้ วก็จะทะลุทะลวง แม้ แต่มีบ้านเรื อนไร่นาหรื อต้ นไม้ ขวาง กัน้ ก็ให้ เปรี ยบเสมือนไม่มีอยูใ่ นวิถีศร แต่ไม่วายต้ องแตกหักเพราะเกาทัณฑ์ ก็คือศร นันจะต้ ้ องแตกหักหยุดลงทีต่ รงคันธนูอีกอันหนึง่ ซึง่ ก็คือเป้าหมายนัน่ เอง” “เป้าหมาย..จุดเริ่ มต้ นคือคันธนู จุดสุดท้ ายก็คือคันธนูงนหรื ั ้ อ” “ใช่ครับ” ภัทรนริ นตอบอย่างมัน่ ใจ ฟ้ าแลบขึ ้นที่นอกหน้ าต่างของห้ องนัง่ เล่น ตามมาด้ วยเสียงฟ้ าร้ องแทรกเข้ า มากับเสียงฝนตก กอบกิจยังคงยืนนิ่งไตร่ตรองสิง่ ที่หลานชายพูด “แล้ วไอ้ คนั ธนูมนั คืออะไรล่ะ ลูกฉันต้ องการเปรี ยบเทียบกับอะไร” “คําตอบของคําถามนี ้ มันอยูท่ ี่ห้องรับแขกแล้ วล่ะครับ” ภัทรนริ นตอบ สี หน้ ายิ ้มกริ่มพึงพอใจที่ได้ เห็นผู้เป็ นปู่ งุนงง “ห้ องรับแขกอย่างนันหรื ้ อ” กอบกิจเดินกึง่ วิง่ ออกจากห้ องตรงไปยังห้ องรับแขกทันที ภัทรนริ นและไอ คิวตามมาติด ๆ ภัทรนริ นยิ ้มให้ ไอคิวแล้ วเอ่ยอย่างมีความสุข “ฮะ ๆ ตลกดีนะครับ คุณปู่ ถึงกับแข็งแรงเดินเร็วขึ ้นมาเลย”

IQ Detective

“เก่งมากนะ สามารถไขปริ ศนาออกด้ วย” ไอคิวชมอย่างจริ งใจ “ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ แค่มองมองแว่บเดียวก็ร้ ูแล้ ว แล้ วบังเอิญภัทรชอบวิ่ง เล่นรอบบ้ านก็เลยพอมองออกน่ะครับ” “ไหน...ไหน อยูไ่ หน ภัทร” กอบกิจร้ องเรี ยก ภัทรนริ นและไอคิวเดินเข้ ามาในห้ องรับแขก “อะไร โซฟา โต๊ ะ ตู้ โทรทัศน์ รูปภาพ เรื อโมเดล หน้ าไม้ ” กอบกิจ หยุดชะงัก “หน้ าไม้ เหรอ หน้ าไม้ นี่ใช่มย” ั ้ เขาชี ้ไปที่หน้ าไม้ ที่ประดับไว้ ที่ผนังด้ านหนึง่ เหนือโทรทัศน์ “ไม่ใช่หรอกครับ แต่วา่ เป็ นกรอบรูปนี่ตา่ งหาก” ภัทรนริ นวางมือลงบน กรอบรูปที่ติดอยูต่ รงส่วนที่เป็ นเสาของบ้ านที่ยื่นออกมาจากผนัง ใกล้ กบั ประตูห้อง คิ ้วของกอบกิจขมวดเข้ าหากัน เดินใกล้ เข้ ามามองกรอบรูปที่ภทั รนริ นว่า “แปลนบ้ านนี่นะเหรอ” กรอบรูปนันคื ้ อแปลนบ้ านขนาดย่อส่วน อัตราส่วน1 เซนติเมตร : 100 ตารางเมตร แปลนบ้ านนี ้ถูกเขียนและออกแบบโดยภูมินลูกชายคนโตของกอบกิจผู้ คิดปริ ศนานี ้ขึ ้นมา “โครงสร้ างบ้ านแร่กอบกิจเมื่อมองจากมุมสูงแล้ วจะคล้ ายบูมเมอแรงหรื อก็ คือคันธนูที่คณ ุ ลุงภูมินจินตนาการ” “ใช่จริ ง ๆ ด้ วย” กอบกิจถึงกับอ้ าปากค้ าง “ของใกล้ ตวั แท้ ๆ” “เพราะฉะนันบาทแรกของกลอนปริ ้ ศนาก็หมายถึงบ้ านแร่กอบกิจนี่แหละ ครับ” ไอคิวมองสีหน้ าของกอบกิจทีค่ อ่ ย ๆ เผยรอยยิ ้มกว้ างทีละน้ อย กอบกิจคง จะเข้ าใจความหมายของปริ ศนาทังหมดแล้ ้ ว “ถ้ าจินตนาการว่าบ้ านเป็ นคันธนู” กอบกิจเอ่ยด้ วยแววตาเบิกบานใจ “แล้ ว เอาลูกศรพาดลงบนบ้ านชี ้ไปทางหน้ าบ้ าน ดึงลูกศรให้ สดุ ให้ ลกู ศรพุง่ ตรงออกไป” เขาหันมาหาไอคิวและภัทรนริ น 73

Mine Murder

ความกระชุ่มกระชวยของกอบกิจพลอยทําให้ ไอคิวกระตือรื อร้ นตามไปด้ วย “ไปกันเถอะ...ไปตามลูกศรกัน” กอบกิจไม่รอช้ าเดินนําออกจากห้ องรับแขก ออกมาเปิ ดประตูหน้ าบ้ าน ลมแรงพัดเข้ ามาในทันทีพร้ อมกับหอบเอาเม็ดฝนเข้ ามา ด้ วย กอบกิจรี บปิ ดประตูทนั ควัน “ฝนตกลมแรงแบบนี ้คงออกไปไม่ได้ หรอกครับ” กอบกิจคว้ าศิลาประดิษฐ์ มาจากมือของภัทรนริ น “ภัทรรู้ตงแต่ ั ้ เมื่อไหร่ ” “หลังจากประชุมน่ะครับ ลองคิดเล่น ๆ ดู” “งันหรื ้ อ” กอบกิจรู้สกึ เสียดายเวลาที่ผา่ นมาจริ ง ๆ “ปู่ น่าจะให้ เธอได้ ดกู ่อน หน้ านี ้” เขามองศิลาประดิษฐ์ “พีส่ าวเธอคงไม่ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้ รักแบบนี”้ “แต่เราก็ไขได้ แล้ วนี่ครับ ก็ถือว่าเป็ นโมฆะไม่ได้ หรื อ” กอบกิจหน้ าถอดสีลงทันที “คงไม่ได้ หรอกนะ ยังไงก็ต้องหาคนมาบริ หาร เหมืองน่ะ ในเมื่อคนของเราไม่มี..” “แล้ วถ้ าเป็ นภัทรล่ะครับ” ภัทรนริ นเอ่ยเสียงหนักแน่น กอบกิจและไอคิวมองภัทรนริ น ไม่คิดว่าเขาจะกล้ าเอ่ยออกมา “ถึงแม้ วา่ ภัทรจะไม่เป็ นเชื ้อสายของคุณปู่ แต่ภทั รก็ไม่เคยคิดเป็ นอย่างอื่น ภัทรรักคุณปู่ และทุกคนเหมือนเป็ นญาติแท้ ๆ นะครับ” นํ ้าตาของกอบกิจเอ่อล้ นขึ ้นมาทันที “ปู่ เข้ าใจดี...ว่าหลานคิดยังไง แต่วา่ ลองคิดดูสิ มันจะเกิดความโกลาหลสักแค่ไหน ทุกคนในบ้ านจะมองภัทรยังไง” ภัทรนริ นเห็นด้ วยกับสิง่ ที่ปของเขาบอก ู่ “..นัน่ สินะครับ” “แล้ วการที่เอาคนนอกแต่งเข้ าบ้ าน มันไม่เกิดความโกลาหลหรื อครับ” ไอ คิวเอ่ยขึ ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว “ถ้ าเทียบกันแล้ วความโกลาหลก็มีเท่า ๆ กัน” กอบกิจถอนหายใจ “จริ งอยูค่ วามโกลาหลเกิดขึ ้นพอ ๆ กัน แต่ทงสี ั ้ ค่ นนันก็ ้ มีภาษี มากกว่าภัทรเยอะแยะ ภัทรเป็ นแค่เด็กอายุเพียงสิบหกปี ภัทรเรี ยนแค่ชนั ้ มัธยม ภัทรไม่มีประสบการณ์อะไรเลยนะถ้ าเทียบกันสีค่ นนัน” ้ ภัทรนริ นหลบสายตาปู่ อย่างจงใจ “ผมไม่มีคณ ุ สมบัติจริ ง ๆ นัน่ แหละครับ”

IQ Detective

“ไม่ต้องห่วงหรอกภัทร ยังไงปู่ ก็มีทางออกสําหรับเรื่ องนี ้ เราต้ องทําให้ กิจการเหมืองแร่ของเราฟื น้ ตัวขึ ้นมาก่อน ปู่ ไม่ทิ ้งภัทรหรอกน่า” ภัทรนริ นก้ มหน้ านิ่ง “อย่าเพิ่งคิดเรื่ องนี ้กันเลยครับ เมื่อครู่เรายังดีใจที่ไขปริ ศนาได้ อยูเ่ ลย” ไอ คิวตัดบท “เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตกซะทีนะ” กอบกิจมองออกไปนอกประตูที่สว่ นบนเป็ น กระจกฝ้า “คนที่ไขปริ ศนาได้ คนนันก็ ้ ชนะใช่มยครั ั ้ บ” ภัทรนริ นเอ่ยขึ ้น ดวงตาแดงกํ่า ด้ วยความโกรธ “เป็ นอะไรไปภัทร อย่าเพิ่งโกรธปู่ สิ ปู่ แค่..” “ภัทรจะแต่งงานกับพี่พิน ภัทรเป็ นผู้ชนะ ภัทรต้ องได้ แต่งงานกับพี่พิน” กอบกิจนิง่ อึ ้งพูดไม่ออก ไอคิวเองก็ตกใจไม่แพ้ กนั ...

Mine Murder

LESSON 12 : SEARCH เวลาล่วงเลยมาถึงเกือบจะบ่าย 4 โมง ในขณะที่กอบกิจ ไอคิวและภัทรน ริ นยืนสนทนากันอยูห่ น้ าบันไดบริเวณห้ องโถงหรื อส่วนตรงกลางของคันธนู เมื่อ ภัทรนริ นเอ่ยประโยคนันออกมา ้ ก็เหมือนฝนหยุดตกอย่างกระทันหันและท้ องฟ้ าก็ กลับสดใสขึ ้นมาเหมือนเมื่อตอนช่วงเช้ า ทังสามยื ้ นนิง่ ไม่ไหวติง ภัทรนริ นจ้ องมองกอบกิจ กอบกิจจ้ องมองภัทร นริ น ส่วนไอคิวยืนเก้ ๆ กัง ๆ ยากจะเอ่ยคําพูดใด ๆ “เรื่ องนี ้..” ไอคิวเอ่ยขึ ้นท่ามกลางความเงียบที่นา่ อึดอัดนัน้ “เอาไว้ คิด ไตร่ตรองให้ ดี ๆ ที่หลังดีมยครั ั ้ บ” กอบกิจและภัทรนริ นละสายตาออกจากกันเมื่อได้ ยินเสียงไอคิว “ตอนนี ้ฝนคงหยุดตกแล้ ว เราน่าจะลองออกไปตามทางลูกศรกันนะครับ” “จริ งสินะ” กอบกิจเผยยิ ้ม มองไอคิว แล้ วหันไปมองหลานชาย “พอแค่นี ้ ก่อนเถอะนะ ตอนนี ้ปู่ คิดอะไรไม่ออกจริ ง ๆ” ภัทรนริ นหันหน้ ามามองปู่ “ครับ” จากนันก็ ้ หมุนตัวอย่างช้ า ๆ ไปเปิ ดประตู อากาศเย็นจากนํ ้าฝนพัดเข้ ามา สีสนั ของต้ นไม้ ที่ดสู ดขึ ้นหลังฝนตกพาให้ ทุกคนใจเย็นลง ดูเหมือนว่าคนรับใช้ หญิงจะไวเหลือเกินต่อการเปิ ดประตูเข้ าออกบ้ าน ในช่วงที่มีฝนตกของใครต่อใคร เธอโผล่หน้ ามองจากทางเดินที่เชื่อมไปด้ านหลังบ้ าน “ออกไปไม่ได้ นะคะ คุณผู้ชาย มันอันตรายนะคะ”

IQ Detective

ทังสามหั ้ นไปมองหญิงรับใช้ ที่เดินเข้ ามา “ฉันออกไปเดี๋ยวเดียวเท่านัน้ แหละ อีกอย่างฝนก็หยุดตกแล้ ว ไม่มีอะไรหรอก” “แต่วา่ ...” “เอาน่า ฉันดูแลตัวเองได้ หรอกน่า” “ถ้ าอย่างนันก็ ้ เอาร่มไม้ ไปด้ วยนะคะ ฝนตกต้ องรี บหาที่ร่มหลบฝน อย่า ยืนใต้ ต้นไม้ อย่างยืนกลางที่โล่งนะคะ” “เธอบอกฉันมาเป็ นร้ อย ๆ พัน ๆ ครัง้ ได้ แล้ วมัง้ เพื่อความสบายใจของเธอ นะ..เอ้ า ภัทรกับไอคิว ตรวจตัวเองซิวา่ มีโลหะที่ไวต่อการนําไฟฟ้ าบางรึเปล่า สร้ อย แหวน นาฬิกา กุญแจ” ไอคิวถอดนาฬิกาข้ อมือออก ส่วนภัทรไม่มีทงสร้ ั ้ อยทังนาฬ ้ กิ าหรื อของที่ เป็ นโลหะ เด็กหนุม่ รู้จกั หมูบ่ ้ านนี ้ดี จึงไม่ใส่อะไรที่จะทําให้ ตวั เองต้ องเสีย่ งต่อการถูก ฟ้ าผ่า หญิงรับใช้ รับนาฬิกาข้ อมือมาจากไอคิว “คงไปได้ แล้ วนะ” กอบกิจกล่าวกับหญิงรับใช้ ทา่ ทางระอากับความห่วงใยที่ มากเกินไป “ค่ะ..” หญิงรับใช้ ตอบอย่างหลีกเลีย่ งไม่ได้ “เอาร่มไปค่ะ” เธอหันไปคว้ าร่ม 3 คันจากกระบอกไม้ ไผ่ที่วางชิดมุมข้ างประตูแล้ วแจกให้ ทงสามคน ั้ “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกลับมา” กอบกิจพูดคําสุดท้ ายแล้ วเดินออกนอกประตู บ้ าน ทังสามเดิ ้ นออกมาจากตัวบ้ าน เดินผ่านสวนตามทางเดิน เปิ ดประตูไม้ สกั ทางเข้ าบริ เวณบ้ านแล้ วหายลับสายตาหญิงรับใช้ ที่ยืนเฝ้ าอยูภ่ ายใน “ใครออกไปน่ะ ป้าแม้ น” เสียงหนึง่ ดังมาจากด้ านหลังหญิงรับใช้ อย่างเงียบ ๆ ทําให้ เธออสะดุ้ง พินนรายืนรอคําตอบอยูข่ ้ างหลังเธอ “เอ่อ..นายท่าน คุณภัทรแล้ วก็เพือ่ นคุณหนูที่ชื่อไอคิวน่ะค่ะ” 77

Mine Murder

“อะไรนะ คุณปู่ ภัทร และก็ไอคิวเหรอ สามคนรวมตัวออกไปไหนกัน” พิน นรางุนงงกับการจับกลุม่ ของคนชรา ชายหนุม่ และเด็กวัยรุ่น ทังสามคนมี ้ จดุ ประสงค์ อะไรกัน หรื อว่าไอคิวกําลังจะวางแผนตีสนิทกับคุณปู่ เพื่อคอยคุ้มครอง “คงจะ...ไปตามหาเหมืองกันล่ะมังคะ” ้ หญิงรับใช้ คาดเดา “เห็นคุณกอบกิจ ถือเอาศิลาไปด้ วย” “ศิลาประดิษฐ์ เหรอ คุณปู่ ไขปริ ศนาได้ แล้ วหรื อไง” พินนรารี บวิง่ ขึ ้นบันไดไป ชันบนทั ้ นที เธอทําท่าจะเคาะประตูห้องหนึง่ แต่หยุดมือเอาไว้ เมือ่ เห็นภาคินาผู้เป็ น น้ าเปิ ดประตูออกมาจากห้ องที่ไม่ใช่ห้องของตัวเองซึง่ อยูถ่ ดั ไปอีก 3 ห้ อง “อ้ าว น้ านาเข้ าไปทําอะไรในห้ องน้ านีเหรอคะ” ท่าทางของภาคินาดูอํ ้าอึ ้งพิกล เธอตอบเหมือนกับคําแก้ ตวั อย่างไรอย่าง นัน้ “น้ า..น้ าไปคุยกับน้ านีมาน่ะ พอดีมีเรื่ องคุยกันนิดหน่อย” “น้ านากับน้ านีดกี นั แล้ วเหรอคะ ปกติเห็นไม่คอ่ ยจะถูกกันนีค่ ะ่ ” “อ๋อ อืม” “แล้ ว..คุยกันเรื่ องะไรเหรอคะ พอบอกได้ มยคะ” ั้ ภาคินารู้วา่ พินนราต้ องถามจึงตอบทันควัน “ก็เรื่ องของพินไงล่ะจ้ ะ เรื่ อง ที่พินจะแต่งงานไง” “เอ๋...ทําไมหรอคะ” “น้ ารู้หรอกนะว่าพินรู้สกึ ยังไง” ภาคินาเดินเข้ ามาใกล้ พินนรา “แล้ วน้ าก็ร้ ูถึง ความจําเป็ นของคุณปู่ เช่นกัน เพราะฉะนันก็ ้ คงไม่มีทางหลีกเลีย่ งเรื่ องแต่งงาน แต่ เราก็พอจะหาหนทางต่อจากนี ้ได้ เราคงไม่ยอมปล่อยให้ เจ้ าบ่าวที่เป็ นคนนอกมาฮุบ สมบัติเราไปหรอก” “ค่ะ..เรื่ องนี ้” พินนราก้ มหน้ าลงเล็กน้ อย ไม่มองภาคินา “คุณปู่ คงคิดเอาไว้ แล้ ว พินเชื่อใจคุณปู่ ค่ะ พินเชื่อใจว่าคุณปู่ จะไม่ทิ ้งพินและไม่ปล่อยให้ เหมืองแร่ที่ เป็ นนํ ้าพักนํ ้าแรงของคุณปู่ มาทังชี ้ วิตต้ องตกไปอยูใ่ นมือคนอื่น” “อืม นัน่ สินะ...จะเข้ าไปในห้ องพี่พานก็เข้ าเถอะ น้ าก็จะกลับห้ องแล้ ว

IQ Detective

เหมือนกัน ฝนตกแบบนี ้ดินคงนุม่ แล้ ว น้ ากะว่าจะลงไปปลูกอะไรที่สวนหลังบ้ านสัก หน่อย” “ค่ะ งันพิ ้ นเข้ าไปหาพี่ก่อนนะคะ” ภาคินายิ ้มให้ หลานสาว ผู้ซงึ่ เป็ นลูกสาวของพีช่ ายเธอ ภมร...พี่ชายซึง่ เสีย ขาไปข้ างหนึง่ ทําอะไรไม่ได้ จนต้ องปล่อยให้ ลกู สาวของตัวเองแต่งงานเพื่อรักษา กิจการแร่กอบกิจ เมื่อพินนราเข้ าไปในห้ อง สีหน้ าของภาคินาก็เปลีย่ นเป็ นคนละคน “ไม่มี ทางหรอก...ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ เป็ นของคนอื่นเด็ดขาด” เธอพูดกับตัวเองด้ วย เสียงแผ่วเบา พินนราวางมือลงบนไหล่พี่ชายทีน่ งั่ อยูบ่ นโต๊ ะอ่านหนังสือ กําลังอ่าน หนังสือเกี่ยวกับเหมืองแร่ทเี่ จริ ญเติบโตในต่างประเทศ ด้ วยความเงียบ ไม่มี เสียงเพลงจากเครื่ องเสียงคลอเบา ๆ แก้ เหงาเหมือนอย่างทีเ่ คยเป็ น “พี่พานคะ ดูเหมือนว่าคุณปู่ จะรู้ปริ ศนาที่คณ ุ ลุงทิ ้งเอาไว้ ให้ แล้ ว ” “ว่าไงนะ” พานนรัตละจากหนังสือหันมามองน้ องสาว “คุณปู่ ออกไปข้ างนอกค่ะ ออกไปกับภัทรแล้ วก็ไอคิวเพือ่ นของพิน คงจะ ออกไปสํารวจตามคําปริ ศนา” “อย่างนันเหรอ ้ พินก็ไม่ต้องแต่งงานแล้ วน่ะสิ...กับไอ้ พวกนัน” ้ เขายิ ้มดีใจ คําพูดของพานนรัตทําให้ ภทั รนริ นนึกถึงคําพูดของเขาเมื่อตอนอยูบ่ นโต๊ ะ อาหาร “จริ งสิคะ พี่พานมีเรื่ องอะไรกับคนพวกนันหรื ้ อคะ รวมถึงธานีด้วยหรื อ เปล่า” พานนรัตเงียบไปครู่หนึง่ ...แน่นอนเขารู้วา่ พินนราต้ องถามเรื่ องนี ้...เขากลืน นํ ้าลายลงคออย่างยากลําบาก “ธานีไม่เกี่ยวหรอก เธอสบายใจได้ สามคนนันต่ ้ างหาก แค่สามคนนัน้ เท่านัน” ้ 79

Mine Murder

“สามคนนัน...” ้ ยังไม่ทนั ที่พินนราจะรู้เรื่ องราวอะไรจากปากของพีช่ าย พานนรัตอดกลันไม่ ้ ไหวจึงปล่อยโฮออกมา พินนราหน้ าเสียทันที เธอไม่ร้ ูจะทําอย่างไร “ไม่เป็ นไรค่ะ พี่พาน ถ้ ามันเป็ นเรื่ องที่ไม่นา่ จดจํา พินก็ไม่อยากรู้ ” “ดีแล้ ว..” พานนรัตเอามือตัวเองที่ปาดนํ ้าตาวางลงบนมือน้ องสาวที่จบั ไหล่ เขา “ไม่ร้ ูเรื่ องน่ะดีแล้ ว” พินนราถอนใจเบา ๆ ไม่ให้ พี่ชายได้ ยิน ไม่ร้ ูเรื่ องน่ะดีแล้ วจริ งหรื อ...

IQ Detective

LESSON 13 : FIRST VICTIM กอบกิจ ไอคิวและภัทรนริ นเดินเป็ นเส้ นตรงจากบ้ านแร่กอบกิจมาหยุดอยูท่ ี่ บ้ านหลังหนึง่ ซึง่ ตัดขวางเส้ นตรงไปสูจ่ ดุ หมายทีเ่ ขียนไว้ ในปริ ศนา ทังสามเดิ ้ นอ้ อม บ้ านหลังนันไป ้ มีอีกหลายหลังทีข่ วางอยูเ่ หมือนกัน แต่แล้ วกอบกิจและภัทรนริ นต้ องหยุดชะงักลดฝี เท้ าลงหน้ าบ้ านหลังหนึง่ เมื่อรู้วา่ บ้ านหลังนี ้เป็ นของทะนง ทัดเทียม ผู้เป็ นพ่อของงธานี กอบกิจยืนมองบ้ านขนาด 100 ตารางวาด้ วยความหดหู่ เมื่อนึกถึงพินนรา ที่อาจต้ องกลายมาเป็ นสะใภ้ ของบ้ านนี ้ ขณะที่ภทั รนริ นก็กําลังมองหาธานี แต่ไม่มี วี่แววว่าจะอยูใ่ นบ้ าน ชายวัยกลางคนซึง่ อยูใ่ นบ้ านมองเห็นคน 3 คนยืนอยูห่ น้ าบ้ าน เมื่อรู้วา่ คนหนึง่ คือกอบกิจ เจ้ าของกิจการเหมืองแร่ เขาจึงรี บออกมาต้ อนรับทันที “สวัสดีครับคุณกอบกิจ คุณกอบกิจมาถึงที่นมี่ ีอะไรหรื อครับ” ชายเจ้ าของ บ้ านทักทายด้ วยสีหน้ ายินดีปรี ดา “อ้ อ ไม่มีอะไรหรอก พอดีผา่ นมาน่ะ ว่าแต่ลกู ของนายไม่อยูร่ ึ ” “ธานีนะ่ หรื อครับ ตังแต่ ้ กลับมาจากบ้ านแร่กอบกิจก็อยูใ่ นบ้ านตลอด เพิ่ง จะออกไปเมื่อตอนที่ฝนหายตกเมื่อครู่นี ้น่ะครับ” “ออกไปไหนหรื อ” “เห็นบอกว่าจะออกไปสํารวจเหมืองแร่นะ่ ครับ ถือก้ อนศิลาออกไปด้ วย” “ไปทางนี ้ใช่มย” ั ้ กอบกิจชี ้ไปทางตรงข้ ามกับที่เขาเดินมา “ครับ คงเป็ นทางนัน้ ว่าแต่คณ ุ กอบกิจมามีธุระอะไรกับธานีมนั หรื อเปล่า 81

Mine Murder

ครับ” “อ้ อ บอกไปแล้ วว่าผ่านมาเฉย ๆ ไม่มีอะไรหรอก” กอบกิจ ทํามือโบกไปมา “ไม่มีอะไรแล้ วล่ะ ฉันขอตัวก่อนละกันนะ” กอบกิจอําลาผู้เป็ นพ่อของธานี แล้ วเดินนําไอคิวกับภัทรนริ นอ้ อมตัวบ้ าน มาอยูด่ ้ านหลังของบ้ าน ทังสามยื ้ นมองพื ้นที่โล่งเตียนเบื ้องหน้ าที่กินอาณาเขตนับเป็ นตารางเมตร ประมาณ 500 ตารางเมตร จากนันเป็ ้ นป่ าเบญจพรรณขนาดย่อมที่แผ่มาจากตีนเขา ที่อยูเ่ บื ้องหลังอีกที ธานีคงหายเข้ าไปในป่ าเบญจพรรณนันแล้ ้ ว อีกด้ านหนึง่ ของบ้ าน ทะนงแอบชะเง้ อมองบุคคลทังสามอย่ ้ างคลางแคลง ใจ และที่นา่ สงสัยกว่านันก็ ้ คือการที่ธานีเข้ าไปในป่ าซึง่ เป็ นเรื่ องปกติตงแต่ ั ้ เล็กจนโต ทําไมถึงเป็ นที่นา่ สนใจของกอบกิจมากนัก ทังสามเดิ ้ นตัดพื ้นที่โล่งเตียนนันด้ ้ วยเวลา 15 นาที กอบกิจหยุดและเริ่ ม หายใจถี่ขึ ้นเพราะความเหนื่อยจากความชราและแสงแดดที่เจิดจ้ าหลังฝนตก กอบกิจใช้ ร่มไม้ ที่หบุ สนิทคํ ้าตัวเอง ไอคิวถือร่มให้ ตวั เองป้องกันแสงแดดที่ แผดเผา ส่วนภัทรนริ นยืนใกล้ ๆ กอบกิจและแบ่งปั นร่มเงาของร่ม “เข้ าไปหลบในนันเถอะครั ้ บ อีกนิดเดียว” ไอคิวเอ่ยขึ ้นแล้ วเดินเข้ าไปพยุง ร่างกอบกิจ ทังสามเข้ ้ ามาในป่ าเบญจพรรณที่ดินเปี ยกชื ้นกว่าด้ านนอกมากกว่า เนื่องจากฝนที่ตกและมีร่มไม้ บงั แดด ใบไม้ ดสู ดเขียวชะอุม่ บางต้ นยังอุ้มนําเอาไว้ พอกอบกิจพิงลําต้ นแรง ๆ หยดนํ ้าจํานวนมากก็ร่วงหล่นลงมา “โอ๊ ะ ขอโทษ ๆ เปี ยกกันหมด” กอบกิจหัวเราะคิกคัก เหมือนเขาจะรู้วา่ พอ พิงต้ นไม้ แล้ วจะมีหยดนํ ้าหล่นลงมา “นัง่ พักก่อนเถอะนะครับคุณปู่ ” ภัทรนริ นเสนอ “เดี๋ยวคุณปู่ จะเป็ นลมเอา

IQ Detective

นะ” “โอ้ ย แค่นี ้ไม่เป็ นไรหรอก ไม่ต้องห่วง แต่ถ้าอยากจะพักกันก็ไม่วา่ หรอก นะ” กอบกิจนัง่ ลงเป็ นคนแรก สัมผัสกับดินชื ้น ๆ “อ๋า...ก้ นฉันเปี ยกหมดแล้ ว” ไอคิวยืนพิงต้ นไม้ อีกต้ นหนึง่ ใกล้ ๆ ภัทรนริ นนัง่ ยอง ๆ ข้ างกอบกิจ “ลูกชายฉันเคยมาหาแถวนี ้ด้ วยหรื อเนี่ย” กอบกิจเอ่ยลอย ๆ “เขาคงตังใจ ้ มากกับการหาเหมืองแร่ใหม่ แต่ฉนั กลับไม่เข้ าใจเขาเลย” ทังไอคิ ้ วและภัทรนริ นหันมามองกอบกิจที่ถอนใจเบา ๆ “ไม่เข้ าใจ...ทําไมหรื อครับ” ภัทรนริ นถาม “ก็...เรื่ องไร้ สาระน่ะ” กอบกิจยกแขนโอบหลานชายอย่างหลวม ๆ “เรื่ องไม่ เป็ นเรื่ องทีเ่ ป็ นความเอาแต่ใจของปู่ ภูมินน่ะ อยากออกไปอยูน่ อกหมูบ่ ้ าน แต่ฉนั ก็ รัง้ เขาไว้ ทัง้ ๆ ที่อาชีพสถาปั ตย์ของเขาน่าจะรุ่ งโรจน์และไม่ต้องมาตายเพราะเหมือง แร่แบบนี ้ด้ วย” ทังสามเงี ้ ยบไปชัว่ ขณะ เบนสายตาไปทางป่ าเบญจพรรณที่อยูร่ าย ล้ อมรอบตัว “บ้ านแร่กอบกิจก็คงเป็ นฝี มือการออกแบบของเขาสินะครับ” “อืม...นัน่ ล่ะความภาคภูมใิ จสิง่ สุดท้ ายของเขา” “ถ้ าอย่างนัน...เขาก็ ้ คงพบเหมืองแร่ ก่อนที่จะออกแบบบ้ านแร่กอบกิจ” ไอ คิวมองออกไปยังเส้ นทางที่ต้องเดินต่อไป “ยังไงเหรอ” “ก็บ้านนี ้เปรียบเสมือนคันธนูใช่มยครั ั ้ บ แสดงว่าเขาค้ นพบเหมืองแร่ก่อน แล้ วคิดปริ ศนาพร้ อมกับออกแบบบ้ านเป็ นคันธนู” ไอคิวยังคงมองตรงไปที่ เดิมและจุดเดิม “ทุกอย่างในนี ้น่าจะมีแต่สเี ขียวกับสีนํ ้าตาลคลํ ้าของต้ นไม้ นี่นา...แล้ ว ทําไมตรงนันถึ ้ งมีสเี หลืองปรากฏอยูบ่ นพื ้น” “นัน่ สินะ...” กอบกิจเห็นด้ วย มองตามไอคิวทีเ่ ดินตรงออกไป ภัทรนริ นลุกขึ ้นยืน เพิ่งมองเห็นสีเหลืองบนพื ้นดินอย่างที่ไอคิวเห็น 83

Mine Murder

ไอคิวหยุดชะงัก ตัวแข็งทื่อ...เขาค่อย ๆ ก้ าวถอยแล้ วหันมาทางทังสอง ้ ทัง้ สองสบตากับไอคิวอย่างหวาดหวัน่ “มีอะไรหรื อครับ” ภัทรนริ นจับสายตานันได้ ้ “มันคืออะไรหรื อครับ” ไอคิวไม่ตอบ เขาหันกลับไปมองบนพื ้นเหมือนไม่เชื่อในสายตาตัวเอง “อะไรหรื อ” กอบกิจลุกขึ ้นยืนบ้ าง ภัทรนริ นวิ่งเข้ าไปหาไอคิว แต่แล้ วก็ต้องหยุดชะงักข้ างหลังไอคิว “นัน่ มัน ...” กอบกิจเริ่ มที่จะตื่นตระหนกไปด้ วย เดินเข้ ามาแต่ถกู เสียงของไอคิวขัด เอาไว้ “อย่าเข้ ามาครับ คุณกอบกิจ...คุณพินยั ครับ” “อะไร พินยั ” ภัทรนริ นกลัวจนกลันนํ ้ ้าตาเอาไว้ ไม่อยู่ รี บวิ่งไปหากอบกิจ “ศพของคุณพินยั ครับ” ไอคิวเอ่ย หน้ าซีดเผือด

IQ Detective

LESSON 14 : PINAI ร่างของพินัย พิพัฒน์ ไพศาลในชุดเสื ้อสีเหลืองกางเกงสีดาํ นอนแน่นิ่งอยู่ บนพื ้นดินที่เปี ยกชุ่ม รองเท้ าหนังของเขามีดินเปื อ้ นเต็มไปหมด มีรอยครูดเป็ นทาง จากเท้ าเป็ นเส้ นคดเคี ้ยวเล็กน้ อยออกไปทางเดียวกับที่ทงสามเดิ ั้ นเข้ ามา ไอคิวเพิ่งสังเกตเห็นเดี๋ยวนันเองว่ ้ ามีรอยลากอยูบ่ นพื ้นดินใกล้ ๆ กับ เส้ นทางเดินที่เขาเพิง่ ผ่าน แต่ดเู หมือนรอยลากนันจะจางหายไปมากเพราะนํ ้ ้าฝนที่ ค้ างอยูบ่ นใบไม้ ร่วงหล่นลงมาชะล้ าง “ว่าไงนะ พินยั เรอะ” กอบกิจแทบจะควบคุมสติไม่อยู่ “พินยั ตายรึ” “ครับ” ไอคิวตอบอย่างหดหู่ มองรอยชํ ้าดําคลํ ้าที่มือข้ างซ้ ายของศพ “ใครกัน” กอบกิจตะโกน “ใครฆ่า” เขาหวนนึกถึงคําพูดของไอคิวทีเ่ คยบอก เขาเรื่ องที่มคี นคิดอยากจะฆ่าเขา “เป็ นจริ งหรื อนี่ ที่เธอพูดมันเป็ นจริ งหรื อ” “อะไรครับ” ไอคิวงุนงง ตอนนี ้เขาลืมทุกสิง่ ทุกอย่าง “ฉันไง ที่บอกว่าฉันจะโดนฆ่าน่ะ” ไอคิวเบิกตาโพลงด้ วยความตื่นตระหนก จริ งสิ..เขาลืมไปเสียสนิท “แต่ไม่นกึ ว่า จะมีคนนอกต้ องมารับเคราะห์ไปก่อน หรื อว่านี่เป็ นเรื่ อง เหมืองแร่กนั แน่” กอบกิจไม่ได้ มองตรงมายังไอคิว แต่สายตาเหม่อลอยเหนือศีรษะไอ คิวขึ ้น เหมือนเขาจะพูดกับตัวเองมากกว่าที่จะบอกไอคิว ภัทรนริ นค่อย ๆ ก้ าวออกมาจากด้ านหลังของกอบกิจ พยายามเพ่งมองศพ ด้ วยความอยากรู้ “แล้ ว...พี่ธานีละ่ ครับ ไปไหน” ภัทรนริ นเอ่ยขึ ้น จุดประกายให้ ไอคิวฉุกคิด 85

Mine Murder

“นัน่ สิ..ธานีต้องมาทางนี ้นี่นา หรื อว่าธานีจะเป็ น..” กอบกิจมองหลานชาย “ไม่นะครับ พี่ธานีไม่ใช่คนแบบนันซะหน่ ้ อย” ภัทรนริ นส่ายหน้ า พยายาม บอกตัวเอง ไอคิวเหลียวมองรอบกาย ธานีเป็ นคนฆ่างันหรื ้ อ..ทําไมล่ะ มีเหตุผลอะไร ถ้ าเรื่ องการไขปริ ศนาเหมืองแร่ละ่ ก็ ยังไงเขาก็เป็ นต่ออยูแ่ ล้ วไม่ใช่หรื อ หรื อว่าไม่ใช่ หรื อเพราะเขาแอบเห็นพินยั เดินมาทางป่ านี ้ ก็เลยตามมางันหรื ้ อ...ระหว่างที่เขายก เหตุผลสารพัน เขาก็เหลือบไปมองร่มทีใ่ ช้ แทนไม้ เท้ าของกอบกิจ เขาเผลอร้ อง ออกมาเพราะคิดอะไรออกบางอย่าง และมองร่มของตัวเอง คนที่ถือร่มออกไปตอนนัน้ เป็ นคนฆ่า... ถ้ าอย่างนันก็ ้ ไม่มีทางเป็ นธานีได้ เลยน่ะสิ เพราะว่าเขาออกจากบ้ านแร่ กอบกิจไปก่อนที่ไอคิวจะเห็นพินยั แอบออกมาทางประตูเหล็กของกําแพงด้ านหลัง บ้ าน ยังไงกันแน่ หรื อว่าธานีแสร้ งเดินกลับออกไป แต่จริ ง ๆ แล้ วแอบกลับเข้ า มากลายเป็ นคนถือร่มที่ไอคิวเห็น ไม่สิ..จะกลับเข้ ามาทางไหนได้ ละ่ ถ้ าเข้ าทางหน้ า บ้ านก็ต้องมีคนเห็น ถ้ าเข้ าทางหลังบ้ านก็ไม่มีทางเข้ าได้ เพราะถูกล็อกด้ วยกุญแจ.. พินยั เองทีเ่ ป็ นคนไขมันออกเป็ นคนแรก “เรารี บออกไปกันเถอะครับ” ภัทรนริ นกล่าวตะกุกตะกัก “แจ้ งตํารวจ” ไอคิวมัวแต่คดิ วิเคราะห์ จนลืมไปว่าพวกเขาสามคนอยูใ่ นฐานะผู้พบศพ ซึง่ ต้ องแจ้ งตํารวจ มีเสียงเดินมาจากทางด้ านหลังของกอบกิจและภัทรนริ น “ผมแจ้ งแล้ วล่ะครับ” ทังสามหั ้ นกลับไปทางต้ นเสียงด้ วยความตระหนกตกใจ ธานียืนอยูเ่ บื ้องหน้ าทุกคนห่างออกไป 5 เมตร “ธานี เธอบอกฉันสิ ว่าเธอไม่ได้ ฆา่ พินยั ” กอบกิจกล่าวด้ วยความโมโห และรู้สกึ ผิดหวังในตัวธานี

IQ Detective

ธานีร้ ูสกึ อึ ้งเล็กน้ อยที่กอบกิจคิดแบบนัน้ “เปล่านะครับ ผมไม่ได้ ฆา่ ผม เดินมาในป่ านี ้ ก็เห็นเขานอนอยูต่ รงนันแล้ ้ ว” “งันใครล่ ้ ะ ใครฆ่าเขา เธออยูท่ บี่ ้ านตลอดไม่ใช่รึ เธอเห็นเขาเดินผ่านบ้ าน เธอมาบ้ างหรื อเปล่า” “ผมเห็นแค่คณ ุ พินยั คนเดียวครับ ตอนนันฝนตก ้ ผมไม่ได้ สนใจ บรรยากาศนอกบ้ านครับ” กอบกิจมองหน้ าธานี ธานีคงไม่พดู โกหกหรอก เพราะธานีโกหกไม่เป็ น ขืนเขาโกหกก็จะต้ องมีพิรุธและถูกจับได้ “ว่าแต่” ธานีมองคนทังสาม ้ “ทําไมถึงคิดว่านี่เป็ นการฆ่ากันตายล่ะครับ” ไอคิวหันขวับมาทางธานีทนั ที “รอยไหม้ บนมือของคุณพินยั มันบ่งบอกว่าเขาโดนฝ้ าผ่านะครับ” ธานีมอง ไอคิว คราวนี ้กอบกิจรี บก้ าวเดินไปมองศพของพินยั ใกล้ ๆ เห็นด้ วยกับทีธ่ านีพดู “เขาสวมแหวนวงหนึง่ ซึง่ อาจจะเป็ นตัวนําฟ้ าผ่าได้ เป็ นอย่างดี ” ไอคิวพิจารณาสิง่ ธานีพดู อยูใ่ นหัว เขาพูดถูกทุกอย่าง พินยั คงโดนฟ้ าผ่า ตอนที่ฝนตกหนักในป่ าแห่งนี ้ ไม่ส.ิ ..ไม่นา่ จะใช่ ถ้ าเป็ นในป่ าที่มีต้นไม้ ใหญ่ปกคลุมแบบนี ้ ถึงพินยั จะมี แหวนล่อฟ้ าผ่า แต่ต้นไม้ ก็นา่ จะรับไว้ ก่อนหรื อไม่ก็ช่วยผ่อนหนักเป็ นเบาได้ บ้าง เรื่ องนี ้พิสจู น์ไม่ได้ หรอกในตอนนี ้ ว่าระหว่างที่โล่งแจ้ งกับในป่ า ประสิทธิภาพในการเหนี่ยวนําให้ ฟ้าผ่านันแตกต่ ้ างกันมากน้ อยเพียงใด “คุณกอบกิจครับ” ไอคิวเอ่ยขึ ้น แต่สายตายังจับจ้ องใบหน้ าของพินยั ที่ แทบดูไม่ได้ ช็อคทันทีหลังจากโดนฟ้ าผ่า ดวงตาเบิกโพลง อ้ าปากค้ างแหยเก “ที่ หมูบ่ ้ านนี ้ เคยมีประวัติวา่ มีคนถูกฟ้ าผ่าในป่ าแห่งนี ้บ้ างหรื อป่ าวครับ ” กอบกิจครุ่นคิด เท่าที่เขาจําได้ นนั ้ ส่วนมากมักจะพบศพคนทีโ่ ดนฟ้ าผ่า ตามเหมืองแร่ ซึง่ เป็ นที่โล่งแจ้ ง “ไม่นา่ จะมีนะ ส่วนมากจะเป็ นคนที่ทําเหมืองของฉัน 87

Mine Murder

แล้ วหลบฝนไม่ทนั วิ่งกลับบ้ านทัง้ ๆ ที่ฝนตกกระหนํ่า” “ถ้ าอย่างนัน...” ้ ไอคิวพูดเพียงเท่านันแล้ ้ วเงียบไป ทุกคนรอฟั งเขา... ในวินาทีนนสี ั ้ หน้ าของไอคิวก็เปลีย่ นไปอย่างสิ ้นเชิง ขนแขนของเขาตังชั ้ น รู้สกึ หวาดกลัวขึ ้นมาอย่างประหลาด เมื่อได้ ร้ ูความจริงจากการวิเคราะห์ “นี่เป็ นฆาตกรรมอําพรางอย่างแน่นอน” กอบกิจ ภัทรนริ นและธานีมองเขาอย่างไม่เข้ าใจ ไอคิวหันมามองคนทัง้ สาม “จริ งอยูเ่ ขาถูกฟ้ าผ่า แต่เขาหมดสติหรื ออาจเสียชีวิตในทันทีทนั ใดที่พื ้นที่ โล่งที่เราเพิง่ เดินผ่านมานัน่ แล้ วก็มีใครบางคน ลากเขามาไว้ ในป่ าแห่งนี ้ เพื่อไม่ให้ เป็ นที่สะดุดตาของชาวบ้ าน” กอบกิจนิง่ งัน “ฟ้ าผ่าอาจเป็ นอุบตั ิเหตุ แต่ที่เขาเข้ ามาอยูใ่ นป่ านี ้คือการจงใจ” “พี่ไอคิวคิดมากไปหรื อเปล่าครับ” ภัทรนริ นเอ่ยขึ ้นด้ วยความคิดที่ขดั กับไอ คิว “ไม่คิดบ้ างหรื อครับว่าคนทีล่ ากเขาเข้ ามาต้ องการทีจ่ ะช่วยเขาให้ รอดพ้ นจากฝ้า ผ่าซํ ้าสอง” จริ งสิ...ไอคิวมองภัทรนริ นด้ วยความทึง่ อาจเป็ นอย่างที่ภทั รนริ นพูด เขา คิดมากไปเอง เพราะเรื่ องของกอบกิจที่เขาต้ องเฝ้ าระวัง ทําให้ เขาคิดแต่ในแง่ลบ “ในป่ านี ้ใกล้ ที่สดุ เขาคนนันก็ ้ เลยลากคุณพินยั มาไว้ ในนี ้ แต่วา่ ก็ช่วยไม่ได้ เพราะเขาตายไปเสียแล้ ว” กอบกิจส่งเสียงเห็นด้ วยเล็ก ๆ ในลําคออย่างเห็นด้ วย “พอรู้วา่ พินยั ตาย เขาจึงตกใจไม่ร้ ูจะทํายังไง ในเมื่อไม่มีใครเห็น อย่าง นันก็ ้ ถือว่าเขาไม่เห็น เลยปล่อยให้ ศพนอนอยูท่ ี่นี่ รอให้ คนอื่นมาพบและแจ้ งตํารวจ” “ใช่ ๆ หลานพูดถูก น่าจะเป็ นอย่างนัน้ เธอคงระแวงเกินไป” กอบกิจบอก กับไอคิว

IQ Detective

“ครับ ผมคงระแวงเกินไปจริ ง ๆ” ไอคิวยอมรับ รู้สกึ แย่นิดหน่อยที่เขาไม่ รอบคอบ “อีกเดีย๋ วตํารวจก็คงมาถึงครับ” ธานีบอกกับทุกคน “เดี๋ยวผมจะเฝ้ าศพเอง ครับ ทุกคนกลับไปก่อนก็ได้ ครับ” “ไม่เป็ นไร ฉันอยูเ่ ฝ้ าด้ วยก็ได้ ” กอบกิจบอกธานี “ไหน ๆ ฉันก็กลายเป็ น หนึง่ ในผู้พบศพ และก็ดนั เป็ นคนที่เชิญเขามาตายด้ วย” ไอคิวไม่ได้ สนใจในสิง่ ที่กอบกิจพูดมาเลยแม้ แต่น้อย เขาย่อตัวลงมองมือ ของศพ แหวนที่นิ ้วนาง แผ่นศิลาล่ะ... ไอคิวหันมองรอบตัว เขาถูกลากเข้ ามา เพราะฉะนันแผ่ ้ นศิลาน่าจะอยูข่ ้ างนอกตรงพื ้นที่โล่งนัน่ เดี๋ยวก่อน.. แล้ วคนที่ถือร่มตามพินยั ออกมาจากหลังบ้ านนัน่ ล่ะจะมีคําอธิบายว่า อย่างไร ไอคิวมองไปที่คนทังสามที ้ ่บดั นี ้นัง่ อยูห่ า่ งออกไปไม่กี่เมตร “มานัง่ เถอะ” กอบกิจบอกเขา เขาไม่สนใจ ยังคงครุ่นคิดเกี่ยวกับคนที่ถือร่มคนนัน้ ถ้ าเป็ นคนถือร่มเองที่ชว่ ยลากพินยั เข้ ามา นัน่ ก็หมายความว่าเขาเป็ นคน ในบ้ านแร่กอบกิจ ถ้ าเป็ นคนรับใช้ คงไม่ตื่นกลัวจนไม่ยอมบอกกอบกิจหรื อใคร ๆ ในบ้ านว่า แขกที่มาเสียชีวิต แต่คงไม่ใช่คนรับใช้ เพราะไม่มเี หตุผลอะไรที่ต้องตามพินยั ออกมา ทางหลังบ้ าน สมาชิกในบ้ านล่ะ ใครคนใดคนหนึง่ ตามเขาออกไปด้ วยจุดประสงค์ที่ไม่ส้ ู ดีบางอย่าง ทัง้ ๆ ที่ร้ ูวา่ ฝนตกหนัก แต่ก็ต้องตามไปให้ ได้ จากนันก็ ้ เห็นเขาถูกฟ้ าผ่า ต่อหน้ า ทังตกใจและตื ้ ่นกลัว แต่ก็ต้องช่วยเขา หรื อจะเป็ นแขกทีเ่ หลืออีกสองคนที่ตามเขาออกไปเพื่อเจรจาต่อรอง 89

Mine Murder

บางอย่างเกี่ยวกับการแข่งขันไขปริ ศนาในครัง้ นี ้ หรื อไม่ก็ระแคะระคายว่าพินยั จะรู้ ว่าเหมืองแร่แห่งใหม่อยูท่ ี่ไหน จึงตามออกไป แต่โชคร้ ายที่เขาดันสวมแหวนนัน่ ก็เลย ถูกฟ้ าผ่า แขกคนนันที ้ ่ไม่ร้ ูจะทําอย่างไรดี ลากเขาเข้ ามาในนี ้ แต่ไม่มีทางบอกว่า ตัวเองช่วยแน่นอน เพราะอาจจะตกเป็ นผู้ต้องสงสัยเสียเอง และการได้ ครอบครอง เหมืองแร่ก็จะจบลง แล้ วถ้ าฟ้ าผ่าในครัง้ นี ้ไม่ใช่อบุ ตั ิเหตุละ่ ถ้ าเราไม่ได้ คิดมากไปเอง ใครบางคนใช้ ประโยชน์จากปรากฏการณ์ธรรมชาติฆาตกรรมพินยั พิพฒ ั น์ ไพศาล

IQ Detective

LESSON 15 : ภูมิ แร่ กอบกิจ กว่าทีต่ ํารวจจะมาถึงก็ต้องใช้ เวลากว่า 1 ชัว่ โมง สารวัตรนายหนึง่ กับ ตํารวจอีก 2 นายจากในตัวอําเภอเมืองมาด้ วยรถกระบะโกโรโกโสคันหนึง่ รถวิ่งตัด ทุง่ หญ้ ามาที่ป่าเบญจพรรณ มีฝนสี ุ่ ส้มแดงเกาะติดตามเครื่ องแบบเต็มไปหมด ตํารวจ 2 นายใช้ ผ้าขาวคลุมทัว่ ร่างศพและช่วยกันยกศพขึ ้นเปลหาม หลังจากทําร่องรอยศพด้ วยปูนขาว มีป้ายตัวเลขวางไว้ ตามตําแหน่งที่คดิ ว่าน่าจะ เป็ นเบาะแส สารวัตรลงมือถ่ายรูปด้ วยตัวเอง เมื่อมีรถตํารวจเข้ ามาในเขตหมูบ่ ้ าน ชาวบ้ านที่เห็นรถคันนันแล่ ้ นผ่านจึง เริ่ มรู้สกึ เอะใจว่าต้ องมีอะไรเกิดขึ ้นในที่ ๆ รถแล่นเข้ าไป ผู้หญิงที่สว่ นมากจะอยูก่ บั บ้ านชะเง้ อมองขณะที่รถตํารวจแล่นออกมาจากเขตพื ้นที่ป่าเบญจพรรณ รถกระบะแล่นมาจอดด้ านหน้ ารัว้ บ้ านแร่กอบกิจ ภัทรนริ นกระโดดลงจาก กระบะรถไปเคาะประตู ส่วนไอคิวลงจากกระบะรถไปช่วยพยุงกอบกิจออกมาจาก ด้ านหน้ ารถ ธานียืนเก้ ๆ กัง ๆ อยูข่ ้ าง ๆ กอบกิจ ตํารวจ 2 นายยังคงเฝ้ าศพอยูบ่ น กระบะ คนรับใช้ หญิงเอามือป้องปาก แต่ก็ไม่อาจกลบเสียงร้ องด้ วยความตกใจลง ได้ กอบกิจถอนใจเฮือกใหญ่แล้ วเชิญสารวัตรเข้ าบ้ าน สารวัตรเริ่มต้ นถามถึงเหตุการณ์ตามลําดับตังแต่ ้ ที่ธานีออกจากบ้ านแร่ กอบกิจหลังอาหารมือเที่ยงไปจนถึงธานีเข้ ามาในป่ าอีกครัง้ และเจอทังสามคนอยู ้ ใ่ น

Mine Murder

ป่ าแล้ ว เวลาล่วงเลยไปถึง 6 โมงเย็น กอบกิจเดินออกไปส่งสารวัตรทีห่ น้ าประตู ใหญ่แล้ วกลับเข้ ามาพร้ อมด้ วยสายตาของทุกคนในบ้ านจับจ้ อง ยกเว้ นเพียงแค่ พานนรัตและภมรที่ยงั อยูช่ นบน ั้ “เกิดเรื่ องแบบนี ้ขึ ้นได้ ยงั ไงครับ” ภูมิเอ่ยขึ ้นเป็ นคนแรก “ถามฉัน ฉันก็ไม่ร้ ูหรอก” กอบกิจพูดด้ วยความเหนื่อยอ่อน “ถามธานี ถาม ภัทร ถามไอคิว ก็ไม่มใี ครรู้ทงนั ั ้ นว่ ้ ามันจะเกิดเรื่ องแบบนี ้ขึ ้น” ภูมิทําท่าจะเอ่ยต่อ แต่ก็เงียบไป “ในเมื่อเป็ นแบบนี ้แล้ ว การค้ นหาเหมืองแร่จะยังคงมีตอ่ ไปอีกหรื อเปล่า ครับ” คําถามนันทํ ้ าให้ กอบกิจชะงักและหันไปมองหน้ าผู้ถามในทันที กันยศรู้ตวั ว่าเขาไม่ควรถามคําถามนันในเวลานี ้ ้แต่เขาก็ยงั ยืนกรานที่จะรอ คําตอบ “ยังคงมีตอ่ ไปสิ” กอบกิจตอบ “ไม่วา่ ยังไงก็ต้องหาเหมืองแร่ให้ พบ” ธานีร้ ูสกึ ประหลาดใจที่กอบกิจเบนสายตามาทางตนเมื่อพูดประโยค สุดท้ าย ดูเหมือนว่ากอบกิจอยากจะให้ เขาค้ นพบมากกว่าคนอื่น ๆ พินนราตัวสัน่ เล็กน้ อยเมือ่ ได้ ยินคําตอบที่หนักแน่นของผู้เป็ นปู่ “ทําไมล่ะคะ แบบนี ้แล้ วยังจะมีการแข่งขันบ้ า ๆ บอ ๆ อะไรนี่อีกหรื อ” นริ น ภรรยาของภูมิขดั ขึ ้น กอบกิจฝื นความรู้สกึ หงุดหงิดอยูภ่ ายในใจ แล้ วหันไปทางลูกสะใภ้ “ก็ เพราะว่าการแข่งขันบ้ า ๆ บอ ๆ ครัง้ นี ้มันจะช่วยให้ พวกเราไม่อดตายน่ะสิ” “แค่พวกเราก็สามารถหาเหมืองแร่นนั่ เจอได้ ไม่เห็นต้ องเพิ่งคนอื่นเลย” นริ นยังคงกล่าวต่อ “ใช่” กอบกิจแทบจะตะโกนออกมา “ลําพังพวกเราเรื่ องแค่นี ้ก็คงไม่เหนือบ่า กว่าแรง แต่มนั มีอีกหลายเรื่ องทีฉ่ นั มัน่ ใจว่าพวกเธอทําไมได้ ”

IQ Detective

“แล้ วมันอะไรล่ะคะ” เธอยังคงขัดต่อ กอบกิจสูดลมหายใจเบา ทําท่าจะตะคอกออกมา “สิง่ ที่พวกเธอทําไมได้ ..” รวงทองคว้ าแขนของกอบกิจอย่างอ่อนโยนแล้ วบีบเตือนสติเขาเบา ๆ กอบ กิจหันมามองลูกสะใภ้ อีกคนเข้ าใจดีวา่ รวงทวงต้ องการอะไร “เธอไม่ต้องห้ าม” อารมณ์ของกอบกิจกําลังพลุง่ พล่าน “ขอเถอะนะคะ อย่ามีเรื่ องกันตอนนี ้เลย มีคนเพิง่ ตายไปนะคะ ” กอบกิจชะงัก อย่างที่รวงทองพูด...มีคนเพิ่งตายไป แล้ วนี่เขากําลังโมโห อะไรอยู่ เขาควรเป็ นเจ้ าบ้ านที่ดไี ม่ใช่หรื อ ไอคิวมองเห็นกล้ ามเนื ้อไหล่ของกอบกิจที่เริ่มผ่อนคลายลง แต่ใน ขณะเดียวกันก็เริ่ มมองเห็นปั ญหาความขัดแย้ งภายในบ้ านแร่กอบกิจที่ดตู รึงเครี ยด ขึ ้น “พี่รวงทวงพูดถูก มีคนเพิ่งตายไป ถ้ าอย่างนันก็ ้ ต้องยกเลิกการแข่งขันซะ” นริ นยังคงไม่เลิกตอแย “เธอนี่มนั ” กอบกิจเดือดดาล “พอเถอะ” ภูมิที่ยืนอยูข่ ้ างภรรยา และอดทนมานานเอ่ยขึ ้น “การแข่งขันจะ ยังคงมีตอ่ ไป” “นี่คณ ุ ..” นริ นหันมาทางสามี “ก็ตอ่ เมื่อมีผ้ รู ่วมแข่งขันเท่าเดิม” กอบกิจมองลูกชายจากภรรยาคนที่สองอย่างไม่เข้ าใจ แต่รวงทองเข้ าใจดี “ผมขอเข้ าร่วมแข่งขันแทนคนที่ตายไป” ภูมิกล่าวอย่างเป็ นต่อ กอบกิจอ้ าปากค้ าง ครัง้ นี ้ไม่เหมือนคราวที่ภทั รนริ นเอ่ยปากขอร้ อง เพราะว่าครัง้ นี ้เขาไม่มเี หตุผลที่จะปฏิเสธได้ อีก ภัทรนริ นมองหน้ าพ่อที่ไม่ใช่พอ่ แท้ ๆ ของเขา นี่เป็ นโชคดีหรื อโชคร้ ายที่ภมู ิ จะเข้ าแข่งขันด้ วย

Mine Murder

LESSON 16 : คนที่ตายไม่ใช่ปู่ ผู้เข้ าร่วมแข่งขันคนใหม่คือภูมิ คงเป็ นสิง่ ที่ไม่อาจหลีกเลีย่ งได้ แต่สงิ่ สําคัญ ที่ครอบครัวแร่กอบกิจลืมไปเสียสนิทในตอนนี ้ก็คือมีคนฆ่าพินยั ตาย และคน ๆ นัน้ อาจเป็ นคนในบ้ านหลังนี ้ ไอคิวปลีกตัวออกมาเงียบ ๆ เดินเลยบันไดเข้ าไปในครัวผ่านห้ องนอนของ คนรับใช้ ทะลุออกไปยังประตูหลังบ้ าน เวลานี ้ท้ องฟ้ าเปลีย่ นเป็ นสีส้ม เขามองไปยัง ประตูเหล็กของกําแพงด้ านหลังบ้ านนัน้ ที่เป็ นต้ นเหตุของเรื่ องทังหมด...ตามที ้ เ่ ขาคิด บางทีเขาอาจจะผิดก็ได้ ผิดที่ไม่ร้ ูสกึ เอะใจกับผู้ถือร่มคนนันที ้ ่เขามองเห็นจาก ห้ องนอน ผิดที่ไม่เดินตามลงมาดูให้ แน่ชดั ว่าเป็ นใคร และผิดที่ไม่ปริ ปากบอกเรื่ องนี ้ ให้ ตํารวจรู้ ก็มนั เป็ นเรื่ องเหลวไหลคิดไปเองนี่นา... ใครคนที่ฆา่ พินยั ...ฆ่าพินยั เพราะสาเหตุอะไร พินยั เพิ่งมาถึงที่นี่วนั นี ้ ยัง ไม่มีโอกาสทําอะไรให้ ใครเจ็บชํ ้านํ ้าใจถึงขนาดต้ องคิดแก้ แค้ นเลยไม่ใช่หรื อ ถ้ าอย่าง นันก็ ้ มีสาเหตุเดียวทีต่ ้ องฆ่าพินยั การได้ เป็ นผู้เข้ าร่วมแข่งขัน... ไม่สิ เรื องนี ้เป็ นเรื่ องเกินความคาดหมาย ทุกคนตกใจกับเรื่ องนี ้กันทังนั ้ น้ แล้ วภูมิก็คงไม่ฆา่ คนแค่เพียงเพื่อให้ ตวั เองได้ เป็ นผู้เข้ าร่วมแข่งขันแทน

IQ Detective

ต้ องมีอะไรมากกว่านี ้ ต้ องมีใครรู้จกั หรื อเคยเห็นหน้ าพินยั มาก่อน เดี๋ยวสิ...เรื่ องบนโต๊ ะอาหารมื ้อเทีย่ งนัน่ พานนรัต พี่ชายผู้เป็ นอัมพาตครึ่งตัวของพินนราเกิดสติแตกด่าว่า “ไอ้ สาร เลว” ถ้ าหากเราไปถามพานนรัตตรง ๆ เขาจะยินดีตอบไหมนะ ดูเหมือนว่า ฆาตกรรมครัง้ นี ้ ครอบครัวแร่กอบกิจจะไม่อยากเข้ าไปยุง่ วุน่ วาย ปล่อยให้ เป็ นหน้ าที่ ของตํารวจจัดการ “คิดอะไรอยูน่ ะ่ ไอคิว” ไอคิวสะดุ้งโหยง หันกลับมาทางต้ นเสียง เป็ นพินนรานีเ่ อง “คิดถึงการฆาตกรรมน่ะ ทําไมถึงมีใครคิดฆ่าพินยั ” “เรื่ องนี ้ปล่อยให้ เป็ นหน้ าที่ของตํารวจเถอะ อย่าคิดให้ มนั เหนื่อยเลย” ไอคิวมองพินนราอย่างประหลาดใจ “เธอไม่เป็ นห่วงปู่ เธอแล้ วเหรอ มีคน ตายแบบนี ้” พินนราชะงัก “เอ่อ..คิดว่าไม่แล้ วล่ะ เพราะว่าคนที่ตายไม่ใช่ปนีู่ ่นา” “เธอหมายความว่าไง คนที่ตายไม่ใช่ป...เธอรู ู่ ้ ลว่ งหน้ าหรื อว่าจะต้ องมีใคร ตาย” พินนราท่าทางหลุกหลิกบอกไม่ถกู “ไม่...ไม่ใช่อย่างนัน้ ฉันหมายความว่า แรงจูงใจมันเปลีย่ นไปน่ะ” “ยังไง...” “ทีแรกฉันคิดว่าปู่ จะถูกฆ่า แต่กลายเป็ นว่าคนนอกถูกฆ่า นัน่ ก็ หมายความว่าจุดประสงค์ของฆาตกรไม่ได้ เป็ นปู่ แล้ ว แต่เป็ นผู้เข้ าร่วมแข่งขัน ต่างหาก” ไอคิวทบทวนคําพูดของพินนราอยูค่ รู่หนึง่ “นี่เธอหมายความว่า...ยังจะมีคนต้ องตายอีกงันหรื ้ อ” “ฉัน..ฉันไม่แน่ใจขนาดนันหรอกนะ...แต่ ้ ความรู้สกึ ..” พินนราหลบสายตา 95

Mine Murder

ไปทางอื่น “ความรู้สกึ มันบอกว่าใช่นะ่ ” ยังไงกัน...ไอคิวคิด นี่มนั เรื่ องบ้ าอะไรเนี่ย จะต้ องมีคนถูกฆ่าอีกงันหรื ้ อ “ไปทานข้ าวกันเถอะ” พินนราเปลีย่ นเรื่ องทันที “นี่มนั หกโมงกว่าแล้ วนะ ฉันมาตามเธอน่ะ เค้ าไปรวมกันที่โต๊ ะอาหารหมดแล้ ว” ไอคิวจําใจสลัดความฟุ้งซ่านนันทิ ้ ้ง แล้ วเดินตามพินนราไปอย่างเงียบ ๆ ไอคิวก้ าวเข้ ามาในห้ องอาหาร สายตาเขาหลีกเลีย่ งไม่ได้ ที่จะจ้ องมองไปที่ ภัทรนริ นที่นงั่ ในที่ประจําของเขาและเบนไปหาภูมิที่ตอนนี ้ดูกระหยิ่มยิ ้มย่องในความ ได้ เปรี ยบของตน การรับประทานอาหารมื ้อเย็นเป็ นไปอย่างเงียบเชียบ และค่อนข้ างอึดอัด ที่ นัง่ ของพินยั ว่างลง กันยศรู้สกึ หนาว ๆ ร้ อน ๆ ที่ต้องนัง่ ข้ างเก้ าอี ้ที่วา่ งเปล่านัน้ ธานีมองเก้ าอี ้ที่วา่ งเปล่าผ่านตัวของกันยศไป เขาไม่อยากเชื่อว่ามีคนเคย นัง่ ตรงนี ้เมื่อตอนกลางวัน แต่พอตกเย็นก็กลายเป็ นทีว่ า่ งไปเสียแล้ ว คงมีแต่เพียงนาวินเท่านันที ้ ่ไอคิวสังเกตว่าเขาไม่ร้ ูร้อนรู้หนาวกับเรื่องที่ เกิดขึ ้นสักเท่าไหร่ น่าเสียดายที่ไอคิวนัง่ อยูฝ่ ั่ งเดียวกันกับสมาชิกของครอบครัวแร่ กอบกิจ จึงไม่อาจมองเห็นสีหน้ าของทุกคนได้ ถนัดนัก คืนนันฝนตกกระหนํ ้ ่าอีกครัง้ ตังแต่ ้ ช่วงสองทุม่ เรื่ อยมาจนถึงสามทุม่ เศษ ๆ ไอคิวเอามือก่ายหน้ าผากอย่างช่วยไม่ได้ เขาคิดสองเรื่ องในเวลาเดียวกัน นัน่ คือ เรื่ องการฆาตกรรมและเรื่ องที่พินนราชอบธานี เสียงฟ้ าผ่าอันดังสนัน่ หวัน่ ไหวทําลายห้ วงนึกคิดของเขาลงอย่างฉับพลัน และเป็ นเหตุให้ เขาต้ องลุกขึ ้นมาที่ริมหน้ าต่างมองดูเบื ้องล่างเช่นเคย มีฟ้าแลบอยูเ่ ป็ นระยะ ๆ มองเห็นก้ อนเมฆทีก่ ่อตัวในความมืด เสียงฟ้ าผ่า เมื่อครู่ดงั มาจากนอกตัวบ้ านแร่กอบกิจ ซึ่งเขาเองก็ไม่มนั่ ใจว่าตรงไหน “เริ่ มชินแล้ วล่ะ” ไอคิวบอกกับตัวเอง “ฟ้ าผ่าแบบนี ้ฉันเริ่ มชินซะแล้ วล่ะ หมูบ่ ้ านนี ้น่ากลัวแบบนี ้นี่เองถึงได้ มีคนตายเพราะฟ้ าผ่ามากมาย แล้ วก็พลอยทําให้

IQ Detective

คนรับใช้ หญิงที่สามีตายคนนันคอยกั ้ งวลตลอดเวลาว่าใครจะแอบออกไปตอนฝนตก ...แม้ กระทัง่ ตอนนี ้ก็มคี นตายเพราะฟ้ าผ่า” ไม่ใช่ส.ิ ..มีใครสักคนใช้ ประโยชน์จากฟ้ าผ่าวางแผนฆาตกรรมคุณพินยั ความง่วงเข้ ามาเยือนเสียแล้ ว ถึงแม้ วา่ เขาจะยังไม่อยากนอนในตอนนี ้เลย ก็ตาม คงเพราะเมื่อช่วงบ่ายใช้ กําลังในการเดินและการคิดมากไป เขาเอนตัวลงบน เตียง และเต็มใจทีจ่ ะหลับตาลงเพื่อตื่นมาคิดใหม่ในวันพรุ่งนี ้...พรุ่งนี ้ค่อยมาคิดอีกที ก็แล้ วกัน ... เสียงเคาะประตูห้องของไอคิวดังขึ ้น ไอคิวตื่นขึ ้นอย่างไม่เต็มใจนัก และ พบว่าเป็ นเช้ าของวันใหม่แล้ ว เขาเดินไปเปิ ดประตู คนที่เคาะห้ องของเขาก็คือ ภัทร นริ น “พี่ไอคิวครับ เกิดเรื่ องใหญ่แล้ ว” “หืม...มีอะไร” เสียงที่ดตู ื่นเต้ นของภัทรนริ นช่วยทําให้ ตาของเขาเปิ ดกว้ าง ขึ ้นเล็กน้ อย “คุณกันยศน่ะ..คุณกันยศตายแล้ วครับ” ไอคิวช็อคจนลืมหายใจ ภัทรนริ นว่าอะไรนะ...

Mine Murder

LESSON 17 : SECOND VICTIM ไอคิวรู้สกึ ขนลุกทัว่ ทังกายเมื ้ ่อได้ เห็นร่างของกันยศไร้ ลมหายใจนอนกองอยู่ กับพื ้นใกล้ ๆ กับบ้ านของชาวบ้ านครอบครัวหนึง่ ซึง่ เป็ นเส้ นทางที่เขาเพิง่ เคยผ่านไป เมื่อวานนี ้เอง วันแรกตอนบ่ายเกิดคดีฆาตกรรมขึ ้น เช้ าวันรุ่งขึ ้นก็เกิดคดีฆาตกรรมขึ ้นอีก นี่มนั เรื่ องอะไรกัน ไม่ใช่ส.ิ ..เสียงฟ้ าผ่าเมื่อคืนนี ้ หรื อว่าคุณกันยศถูกฟ้ าผ่าเมื่อคืนกันแน่ “มีใครโทรบอกตํารวจหรื อยัง” กอบกิจเอ่ยขึ ้น ไม้ เท้ าช่วยคํ ้ายันร่างกายที่ อ่อนเพลียของเขา “ค..ค่ะ” รวงทองเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก “อีกเดี๋ยวคงมาค่ะ” “ใครกันทําแบบนี ้ได้ ” ภาคินาเอามือทังสองปิ ้ ดตา แต่ก็อดไม่ได้ ทจี่ ะมองร่าง ของผู้ไร้ ชีวิต ชายเสื ้อของกันยศเปิ ดขึ ้น ทําให้ เห็นรอยไหม้ เป็ นวงบริเวณเอวเนื่องจาก ฟ้ าผ่า ทังเสื ้ ้อผ้ าและเนื ้อตัวเปี ยกชุ่มไปด้ วยนํ ้าฝนเมื่อคืน และนํ ้าค้ างเมื่อเช้ า “เค้ ามาทําอะไรตรงนี ้ ถึงได้ โดนฟ้ าผ่าเข้ า” ภาคินเี อ่ยลอย ๆ อย่างไม่ ต้ องการคําตอบ “หรื อว่าแอบมาหาเหมือง” แอบรึ...คุณภาคินีร้ ูได้ อย่างไรว่าคุณพินยั แอบมาหาเหมืองแร่ ไอคิวหันไป มองคูพ่ ี่น้องภาคินีและภาคินา เพิ่งสังเกตเห็นว่าสมาชิกในครอบครัวแร่กอบกิจ ออกมาดูที่เกิดเหตุกนั เกือบหมดทุกคน

IQ Detective

เริ่ มจากรวงทอง ผู้เป็ นแม่ของพานนรัตและพินนรา พินนราเองก็มา ยืนอยูข่ ้ าง ๆ เขาในขณะนี ้ ภาคินา ผู้เป็ นม่าย ภาคินีที่หย่าขาดจากสามี ภูมิ ผู้เป็ นพ่อของภัทรนริ น นริ น ภรรยาของภูมิ และสุดท้ าย ภัทรนริ น คนที่ปลุกไอคิวให้ ตื่นขึ ้นมาเช้ านี ้ ยกเว้ นแค่ ภมร..สามีของรวงทอง และพานนรัตเท่านันที ้ ่ไม่ได้ มาด้ วยที่นี่ ใจหนึง่ ของเขาอยากจะเดินเข้ าไปสํารวจศพเหลือเกิน แต่อกี ใจหนึง่ ก็คิดว่า น่าจะปล่อยให้ เป็ นหน้ าที่ของตํารวจเสียดีกว่า เขามองภัทรนริ นที่ไม่วา่ ยังไงก็หลบอยู่ ด้ านหลังของกอบกิจเสมอ จริ งสิ...ภัทรนริ นเป็ นคนพบศพคนแรกหรื อว่าใครกัน ไอคิวเดินเข้ าไปแตะไหล่ภทั รนริ นเบา ๆ แล้ วพาเขามาด้ านหลังห่างจาก กอบกิจ “ใครพบศพคนแรกหรื อ” “คนที่อยูบ่ ้ านหลังนี ้ครับ” ภัทรนริ นชี ้ไปยังบ้ านหลังทีใ่ กล้ ที่สดุ ไอคิวมองเห็นคนในบ้ านกําลังมองออกมาจากทางหน้ าต่าง เป็ นสามีภรรยา คูห่ นึง่ กับลูกอายุราว 7 ขวบ “แล้ วคนในบ้ านแร่กอบกิจล่ะ ใครรู้คนแรก” “คุณแม่กบั คนรับใช้ ครับ วันนี ้เป็ นเวรคุณแม่ที่ต้องออกไปจ่ายตลาด ก็เลย เห็นคนมามุงดูอะไรกันอยูแ่ ถวนี ้” “คุณนริ นกับคนรับใช้ หรื อ เวรจ่ายตลาดทีว่ า่ เนี่ยมันยังไง” “อ๋อ ก็เรี ยงตามลําดับอายุนะ่ ครับ วันนี ้วันพฤหัสก็เลยเป็ นของคุณแม่ พรุ่งนี ้ เป็ นของพี่พินนรา” “อืมม โชคดีจงั นะ มีผ้ หู ญิงห้ าคนในบ้ านพอดี อ้ าว แล้ ววันเสาร์ อาทิตย์ 99

Mine Murder

ล่ะ” “ป้าแม้ นครับ คนรับใช้ หญิงที่อายุสงู ที่สดุ น่ะครับ” “ป้าแม้ นเหรอ” ไอคิวเพิ่งจะรู้ชื่อของคนรับใช้ หญิงคนนี ้ คนที่คอยเป็ นห่วง ทุกคนเรื่ องฟ้ าผ่า “ถ้ าอย่างนัน้ ก็จะมีคนรับใช้ หญิงคนอื่นๆ ผลัดกันตื่นเช้ าเพื่อ ออกไปจ่ายตลาดด้ วยกันกับสมาชิกของบ้ านหรื อ” “ถูกต้ องแล้ วครับ ทําไมพี่ไอคิวถามล่ะครับ มันไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับที่ คุณกันยศตายเลย” “อ๋อ ก็เก็บข้ อมูลไปเรื่ อย ๆ น่ะ พี่จะเล่นเป็ นนักสืบน่ะ” ไอคิวยิ ้มหยอก แต่ แววตาเอาจริง “ข้ อมูลอะไรก็เก็บเอาไว้ ก่อน แล้ วค่อยมาคัดแยกทีห่ ลัง” “นักสืบหรื อครับ น่าสนุกดี ให้ ผมช่วยมัยครั ้ บ” ภัทรนริ นแววตาสดใส “แต่ คงช่วยอะไรไม่ได้ มากหรอกนะครับ เพราะผมกลัวเลือด” กลัวเลือดหรอกรึ...ถึงได้ คอยอยูข่ ้ างหลังกอบกิจตลอดเวลา เสียงล้ อบดกรวดบนพื ้นถนนดังใกล้ เข้ ามา คงเป็ นรถของตํารวจ พอทุกคน รู้วา่ ตํารวจมาถึงแต่ละคนก็เริ่ มทยอยกันกลับ เหลือแต่กอบกิจเจ้ าของบ้ านและภัทร นริ น “ตายไปอีกคน คูแ่ ข่งก็น้อยลง” ไอคิวหันขวับไปทางเสียงนัน้ ไม่ใช่ใครที่ไหน ภูมินี่เองที่เป็ นคนพูดออกมา ...นี่มนั ยังไงกันครอบครัวนี ้ อีกไม่กี่นาทีตอ่ มาหลังจากที่ตาํ รวจสํารวจศพและยกศพขึ ้นท้ ายรถกระบะ สารวัตรก็ตรงรี่ เข้ ามาหากอบกิจพร้ อมกับแบมือออกให้ กอบกิจดู “ไม่ทราบว่าเหรี ยญทองแดงนี่ของใครหรื อครับ” กอบกิจถึงกับตะลึงตาค้ างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง “คุณเอามาจากไหน” ไอคิวมองกอบกิจอย่างไม่เข้ าใจ..ทําไมต้ องตกใจอะไรขนาดนัน้ ภัทรนริ น เองก็เหมือนกัน “จะที่ไหนซะอีกล่ะครับ ก็ในกระเป๋ าเสื ้อของศพไงครับ”

IQ Detective

คราวนี ้ไอคิวเป็ นฝ่ ายชะงักงันไปพร้ อม ๆ กับทุกคน หมายความว่า... “จะเป็ นไปได้ ยงั ไง ก็ในเมื่อเหรียญนี ้ถูกเก็บไว้ อย่างดีนะ”กอบกิจกดไม้ เท้ า ลงจมดินไปเกือบ 10 เซนติเมตรอย่างไม่ร้ ูตวั “ที่ไหนหรื อครับ” สายตาของสารวัตรจับจ้ องกอบกิจอย่างระแวง “ในห้ องทํางานของฉันที่ลอ็ คเอาไว้ ในตู้โชว์ของฉันที่สงู สองเมตรครึ่งซึง่ ล็อคอีกที มีเพียงฉันที่มีกญ ุ แจสามารถไขได้ ” สารวัตรอ้ าปากค้ าง “ว่าไงนะ” บัดนี ้ทังสารวั ้ ตรและไอคิวพึงประจักษ์ พร้ อมกันว่า นีเ่ ป็ นเหมือนการ ฆาตกรรมในห้ องปิ ดตาย ตรงข้ ามก็เพียงศพอยู่ในที่โล่งแจ้ ง แต่อาวุธถูกเก็บเอาไว้ ใน ที่ที่ไม่สามารถมีใครเข้ าถึงได้ ปั ญหาก็คือใครเอาเหรียญนัน่ ออกมาได้ สารวัตรพยายามสงบสติ และเริ่ มตรึกตรอง ก่อนที่จะเอ่ยในสิง่ ทีก่ อบกิจไม่ คาดคิดว่าจะได้ ยิน “สงสัยว่าผมคงต้ องขอสอบปากคําพวกคุณทุกคน” กอบกิจทําท่าเลิกลักเหมือนจะไม่ยอม “ทําไม” “ผมว่าคุณเองก็ร้ ูอยูแ่ ก่ใจในตอนนี ้ ว่าฆาตกรที่เอาเหรียญบ้ า ๆ นัน่ มาไว้ ในตัวศพเพื่อให้ โดนฟ้ าผ่าเป็ นใครคนใดคนหนึง่ ที่อยูใ่ นบ้ านของคุณ” กอบกิจทรุดฮวบลงทันที แม้ แต่ภทั รนริ นเองก็ทรุดลง ไม่ทนั ประคองผู้เป็ นปู่ ฆาตกรอยูใ่ นบ้ านแร่กอบกิจงันหรื ้ อ...

101

Mine Murder

LESSON 18 : NAVIN ตอนที่ทกุ คนพากันไปที่เกิดเหตุทพี่ บศพของกันยศนันเป็ ้ นเวลาเจ็ดโมงเช้ า เช้ าเกินกว่าที่แขกที่เหลืออีกสองคนจะตื่นทันเสียงเอะอะโวยวายเล็กๆ ที่ดงั มาจากก ชันล่ ้ าง นาวินผู้เคยเป็ นภารโรงของโรงเรียน มีนิสยั ตื่นเช้ าจนเคยชินเสียแล้ ว เขา ตื่นมาประมาณเจ็ดโมงครึ่ง เดินลงมาชันล่ ้ างและมองเห็นสมาชิกครอบครัวแร่กอบ กิจเดินกรูกนั เข้ ามาในบ้ าน “คุณนาวิน” รวงทองเอ่ยทักเขา เพราะไม่มีใครเอ่ยปาก ได้ แต่มองนาวิน อย่างสลดหดหู่ “ตื่นแล้ วหรื อคะ” “ครับ...ว่าแต่” นาวินมองทุกคน สีหน้ าท่าทางไม่เหมือนปกติ “มีอะไรกัน หรื อครับ ออกไปข้ างนอกกันมาหรื อครับ” “เอ่อ...คือว่า” รวงทองพยายามคิดหาคําพูดดี ๆ ที่ทําให้ เขาตกใจน้ อยที่สดุ “เมื่อเช้ านี ้...” “ระวังตัวเอาไว้ เถอะคุณ” ภูมิโพล่งออกมา เขาอยูห่ ลังภาคินา นริ นบีบมือ เขาเป็ นเชิงห้ าม “กันยศตายแล้ ว และคุณอาจจะเป็ นรายต่อไป” รวงทองงุดหน้ าลงทันที หางตามองไปทางน้ องชายต่างมารดาอย่างไม่สบ อารมณ์ นาวินที่กําลังหยัง่ ขาอยูร่ ะหว่างบันไดต่างขัน้ ก้ าวพลาดจนเกือบหน้ าคะมํา แต่แขนรัง้ ราวจับไว้ ได้ ทนั

IQ Detective

“ระวังคําพูดหน่อยสิ” ภาคินาต่อว่า “แขกตกใจหมด” “คุณกันยศตายเหรอครับ เมื่อไหร่ครับ” “เมื่อเช้ านี ้ เมียฉันเป็ นคนพบศพ ตายเพราะถูกฟ้ าผ่า แต่คิดว่าน่าจะมีคน วางแผนฆ่ามากกว่า” ภูมิกล่าวอย่างไม่แยแส “ใครสักคนล่ะมัง”้ นริ นบีบมือเขาแน่นขึ ้น แต่ภมู ิก็สะบัดมือออก ภัทรนริ นที่อยูข่ ้ างหลังมอง พ่อกับแม่อย่างหมดศรัทธา “กล้ าพูดถึงขนาดนี ้เชียวรึ ” ภาคินาหันควับมาทางภูมิ “ใครสักคนที่แกว่า คงหมายถึงพวกเราใช่มย” ั้ คราวนี ้ภาคินีเป็ นฝ่ ายเข้ าไปประคองตัวภาคินาที่กําลังเกรี ย้ วโกรธ “มันก็แน่อยูแ่ ล้ ว เมื่อวานคุณพินยั ตาย วันนี ้คุณกันยศตาย ทังสองคน ้ ต่างมีผลประโยชน์เดียวกันคือเหมืองแร่ จะบอกว่าชาวบ้ านในหมูบ่ ้ านนี ้ฆ่าก็คงไม่ใช่ หรอก เพราะไม่มีสว่ นได้ สว่ นเสียกับเหมืองแร่อยูแ่ ล้ ว เพราะฉะนันก็ ้ เป็ นได้ แค่ทาง เดียว คือใครคนใดคนหนึง่ ในพวกเรา” “ถ้ าอย่างนันก็ ้ คงเป็ นแกนัน่ แหละ ” ภาคินาโต้ กลับ “มีแกคนเดียวที่เสนอตัว เป็ นผู้แข่งขันด้ วย” ภูมิเม้ มริ มฝี ปากแน่น ไม่โต้ ตอบอะไร “ไม่เถียงล่ะ เถียงสิวา่ แกไม่อยากได้ ไม่อยากเป็ นผู้ครอบครองหมืองนัน้ ใครล่ะคนต่อไป พอฆ่าคนที่แข่งขันทุกคนแล้ ว แกคิดจะฆ่าพ่อของตัวเองด้ วยรึเปล่า แม่แกก็ตายไปแล้ วนี่ รึวา่ แค้ นพ่อนักหนาที่เป็ นต้ นเหตุทาํ ให้ แม่แกต้ องฆ่าตัวตาย ก็ เลยคิดจะฮุบสมบัติล้างแค้ น” “มากไปแล้ วนะคะ พี่ภาคินา” นริ นก้ าวขึ ้นมาบังตัวสามี “ภูมิเค้ าไม่มี ความคิดแบบนันอยู ้ ใ่ นหัวหรอกค่ะ ถึงแม้ ภมู ิจะเกลียดคุณพ่อแค่ไหน แต่เค้ าก็ไม่มี วันฆ่าใครได้ หรอกค่ะ” ภาคินาถลนตาใส่นริ น “ถ้ าอย่างนันก็ ้ เธอน่ะสิ ฆ่าแทนผัวตัวเองไงล่ะ” รวงทองทีย่ ืนอยูเ่ บื ้องหน้ าทุกคน และต้ องเผชิญสายตากับนาวินรู้สกึ อับ 103

Mine Murder

อายป็ นอย่างยิ่งที่คนนอกอย่างนาวินต้ องมารับรู้ความสัมพันธ์ที่ไม่ส้ ดู ีของครอบครัว เธอก้ มหน้ า กําหมัดแน่น จะระเบิดออกมาเมื่อไหร่ไม่มใี ครรู้ “อย่าเอะอะกันจะได้ มย” ั ้ เสียงหนึง่ ดังมาจากปลายบันไดด้ านบน รวงทองเงยหน้ ามองอย่างตกใจเมื่อรู้วา่ เสียงนันคื ้ อใคร ภมรพยายามฝื นกําลังตัวเอง ใช้ ไม้ เท้ าพยุงร่างที่มเี พียงขาข้ างเดียวยืนหมิ่น เหม่อยูต่ รงบันได ชายกางเกงที่ลบี แฟบตังแต่ ้ หวั เข่าลงมาเป็ นภาพที่ไม่นา่ ดูเอา เสียเลย เขาคงได้ ยินเสียงเอะอะ และรี บออกมาจากห้ องโดยที่ไม่ใส่ใจทีจ่ ะใส่ขา เทียมก่อน รวงทองรี บวิ่งผ่านนาวินขึ ้นไป ผมเผ้ าที่กระเจิดกระเจิงของเธอส่วนหนึง่ ปั ด เข้ าที่หน้ าและจมูกของเขาอย่างไม่ตงใจ ั้ เธอเข้ าไปประคองสามีทนั ทีและถอยห่าง ออกจากบันไดขันแรกจากด้ ้ านบน “สลายตัวกันไปให้ หมด ไม่ต้องมายืนเถียงกันตรงนี ้” ทุกคนที่อยูด่ ้ านล่างนิง่ เงียบไม่พดู ไม่จา ภัทรนริ นค่อย ๆ เดินเลีย่ งออกไป ทางประตูหน้ าบ้ านทีเ่ พิ่งเดินเข้ ามา ภาคินีบีบแขนภาคินาเบา ๆ แล้ วประคองตัว ภาคินาเดินขึ ้นบันไดผ่านนาวินไป นาวินยืนนิ่งไม่ร้ ูวา่ ตัวเองควรจะทําอะไรดี นริ น ยังคงมีสายตาแข็งกร้ าวมองภาคินาที่หนั หลังให้ เดินอย่างช้ า ๆ ภูมิเป็ นฝ่ ายดึงแขน ภรรยาลากตัวเลีย่ งไปทางห้ องรับแขก ภมรถอนหายใจในทันทีที่ทกุ คนแยกย้ าย ความน่าเกรงขามหมดไปพร้ อม กับไหล่ที่หอ่ ตัวลงกลายเป็ นชายฉกรรจ์ที่รูปร่างเก้ งก้ างเหมือนเดิม “เข้ าห้ องเถอะค่ะ” รวงทองเห็นสภาพสามีแล้ วก็อดสงสารไม่ได้ “คุณพ่ออยูไ่ หนหรื อ” ภมรยังไม่ยอมขยับตัว เขาอยากรู้วา่ เกิดเรื่ องอะไรขึ ้น “มีคนตายอีกแล้ วหรื อไง” นาวินตัดสินใจเดินตัดไปทางห้ องครัว แต่แล้ วก็เปลีย่ นใจเข้ าไปนัง่ รอที่โต๊ ะ อาหาร ซึง่ ไม่ร้ ูวา่ จะมีใครมานัง่ ร่วมด้ วยกับเขาหรื อเปล่า “วันนี ้ฉันอยากลงไปนัง่ ทานข้ างล่าง เธอพาฉันไปทีส”ิ

IQ Detective

รวงทองมองเห็นดวงตาของสามีที่แวววาวผิดปกติ เธอจ้ องหน้ าเขา และรู้ ทันทีวา่ มันคือนํ ้าตา “ทําไมนะ” ภมรจับราวบันไดด้ วยมือข้ างหนึง่ ส่วนอีกข้ างถือไม้ เท้ าคํ ้ายัน กับรักแร้ “เดี๋ยวฉันไปเอาขาเทียมมาให้ ดีกว่านะคะ คุณรออยูต่ รงนี ้ก่อน” “ไม่ต้องหรอก วันนี ้ฉันไม่อยากใส่นะ่ ” รวงทองพยายามทําเป็ นไม่ร้ ูไม่เห็นกับนํ ้าตาและความเศร้ าสร้ อยของเขา แต่เขาก็ยงั จะเอ่ยขึ ้นมาอีกในทันทีที่หลุดจากบันไดขันสุ ้ ดท้ าย “ถ้ าฉันไม่เป็ นแบบนี ้ พ่อก็คงไม่ต้องมาจัดการแข่งขันบ้ า ๆ นี่” รวงทองปล่อยมือออกจากตัวเขา คงหลีกเลีย่ งไม่ได้ ทจี่ ะต้ องรับฟั งความอัด อันตั ้ นใจทีเ่ ขาจะระบายออกมา ถึงแม้ มนั จะเป็ นครัง้ ทีเ่ ท่าไรก็ตาม “ถ้ าลูกชายไม่ต้องมาเป็ นอัมพาต ลูกสาวก็ไม่ต้องมาแต่งงานกับคนที่ไม่ รู้จกั มรดกก็ไม่ต้องตกเป็ นของคนอื่น แล้ วก็ไม่ต้องมามีคนตายแบบนี ้อีก” “ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะ” เธอปลอบใจด้ วยคําเดิม ๆ “คุณรู้มยว่ ั ้ าใคร” “คะ..” รวงทองจ้ องหน้ าเขา “ใครฆ่าสองคนนัน่ ” “ไม่ทราบค่ะ ฉันจะไปทราบได้ อย่างไรล่ะคะ” “ผมหมายถึง คุณคิดว่าใครน่ะ ไม่ใช่ผม ไม่ใช่คณ ุ ไม่ใช่ลกู ของเรา ถ้ า อย่างนันใคร” ้ “เรื่ องแบบนี ้ ถ้ าพูดไปก็เหมือนปรักปรํ าคนอื่นโดยไม่มีหลักฐานนะคะ” “ผมว่าธานี” ภมรกระซิบ แต่ภายใต้ เสียงกระซิบนันแฝงความหนั ้ กแน่น ยากทีจ่ ะเปลีย่ นแปลงได้ ธานี...รวงทองทวนคําอยูใ่ นใจ ไม่อยากขัดสามี

105

Mine Murder

LESON 19 : INVESTIGATION อาหารมื ้อเช้ าต้ องเลือ่ นมาเป็ น 8 โมงเช้ า ทังที ้ ค่ วรจะเป็ นอาหารมื ้อที่สดใส ของวันใหม่ แต่กลับต้ องมาเจอคนตาย ทุกคนบนโต๊ ะอาหารท่าทางเหมือนซังกะตาย ปนหวาดระแวง ไม่มีใครรู้วา่ คนที่นงั่ ข้ าง ๆ หรือตรงข้ ามจะเป็ นฆาตกรอย่างที่ภมู ิพดู หรื อ เปล่า ธานีก้าวเข้ ามาในห้ องอาหารอย่างตกใจเมื่อรู้วา่ กันยศเพิง่ ตายไป และรู้วา่ ตัวเองเป็ นคนรู้คนสุดท้ ายจากคนรับใช้ เมื่อคืนเขาจําต้ องนอนค้ างที่นี่หลังจากที่พบ ศพพินยั เมื่อตอนบ่าย สงสัยว่าเขาจะต้ องอยูท่ ี่นตี่ อ่ อีกวัน เพราะเขามัน่ ใจว่าตํารวจ ต้ องรอสอบปากคําเขาและทุกคนอยู่ เขานัง่ ลงตรงที่นงั่ ที่วา่ งอยูพ่ ลางมองทุกคนรู้สกึ ผิดที่ตื่นสายกว่าคนอื่น เขา สังเกตสายตาอันผิดปกติของภัทรนริ นที่จบั จ้ องเขาอยู่ เหตุผลง่าย ๆ ที่ภทั รนริ นมีสายตาแบบนัน...นั ้ น่ คือกําลังสงสัยวาเขาเป็ น ฆาตกร ช่างเถอะ...รอให้ ตํารวจสอบปากคําก่อน แล้ วเดีย๋ วก็จะรู้เองว่าเป็ นใครกัน แน่ ธานีมองทุกคน มีบางคนกําลังมองมาที่เขาด้ วยเหมือนกัน หลังจากทานอาหารเสร็ จ กอบกิจจึงประกาศให้ ทกุ คนได้ รับรู้วา่ ตํารวจจะ มาสอบปากคําทุกคนที่นี่ในเช้ านี ้ ยังไม่ทนั ที่ทกุ คนจะลุกขึ ้นจากเก้ าอี ้ คนรับใช้ หญิง ที่ชื่อแม้ นก็เดินเข้ ามาพร้ อมสารวัตร “ต้ องขอรบกวนเวลาของพวกคุณทุกคน ผมขอสอบปากคําหน่อยนะครับ”

IQ Detective

เสียงนันทํ ้ าให้ ธานียิ ้มอยูใ่ นใจ “ผมขอยืมใช้ ห้องไหนก็ได้ ของบ้ านนี ้หน่อยนะครับคุณกอบกิจ กอบกิจคว้ าเอากุญแจทีต่ ิดตัวเอาไว้ เสมอขึ ้นมา “ใช้ ห้องทํางานของผมก็ได้ ครับ” “ถ้ าอย่างนัน้ เริ่ มจากคุณเลยก็แล้ วกันนะครับ คุณธานี” ช้ อนของธานีกระทบกับจานส่งเสียงดังลัน่ ธานีทําหน้ าแหยแกในความ ซุม่ ซ่ามของตัวเอง “ผมก่อนเลยหรื อครับ” สารวัตรยิ ้มรับอย่างเป็ นต่อ... เวลาตายของพินยั คือเวลาประมาณ 15.00 น. ของวันที่ 18 มิถนุ ายน ผู้พบ ศพคนแรกคือ นายธานี ทัดเทียม ผู้เข้ าร่วมแข่งขันการหาเหมืองแร่ สาเหตุการตาย คือถูกฟ้ าผ่าบริ เวณทุง่ หญ้ าโล่งเตียนด้ านหลังหมูบ่ ้ าน ห่างจากตัวหมูบ่ ้ าน 500 เมตร และสันนิษฐานว่าคนร้ ายลากตัวเข้ าไปในป่ าเบญจพรรณซึง่ ติดกับทุง่ หญ้ าโล่งเตียน ห่างจากจุดที่เกิดเหตุประมาณ 200 เมตร เวลาตายของกันยศ นาวาสกุล คือเวลาประมาณ 21.20 น. ของวันที่ 18 มิถนุ ายน ผู้พบศพคนแรกคือ นายมานะ กังสดาล ชาวบ้ านหมูบ่ ้ านสายฟ้ า สาเหตุ การตายคือถูกฟ้ าผ่าบริ เวณตัวหมูบ่ ้ านซึง่ เป็ นเส้ นทางที่สามารถตัดไปบริ เวณทุง่ หญ้ า โล่งเตียนได้ ห่างจากบ้ านหลังทีใ่ กล้ ที่สดุ 50 เมตร ธานี ทัดเทียม : “ผมออกไปหาเหมืองตามศิลาประดิษฐ์ ที่ผมคิดว่าสิง่ ที่ไขได้ คือคําตอบที่ ถูกต้ อง ผมออกจากบ้ านเวลาประมาณบ่ายสามโมงครึ่งซึ่งฝนหยุดตกตังแต่ ้ ชว่ งบ่าย สามโมงแล้ วและเห็นว่าท้ องฟ้ าแจ่มใสไม่นา่ ที่จะมีฝนตกลงมาอีก ผมตรงไปที่ทงุ่ หญ้ าตัดเข้ าป่ าแล้ วก็พบศพคุณพินยั ที่นนั่ คงเวลาประมาณบ่ายสีโ่ มง ส่วนตอนคํ่าตังแต่ ้ รับประทานอาหารเย็นเสร็ จแล้ วก็อยูใ่ นห้ องตลอดเวลา หลับไปเมื่อประมาณสีท่ มุ่ กว่า ๆ ครับ” 107

Mine Murder

นาวิน สุวรรณสกุล : “ตังแต่ ้ บา่ ยสามโมงถึงบ่ายสีโ่ มง แล้ วก็ตลอดเวลาช่วงเย็นผมอยูแ่ ต่ในบ้ าน แร่กอบกิจครับ คนรับใช้ นา่ จะเป็ นพยานได้ ครับ เพราะถ้ าผมออกไป ก็คงต้ องเห็น จากทางหน้ าบ้ าน หลังจากทานอาหารเย็นแล้ วก็อยูใ่ นห้ องตลอดครับ เพราะว่าไม่ร้ ูจะไปคุย กับใคร แล้ วก็คิดว่าตอนเช้ าวันรุ่งขึ ้นจะรี บออกไปหาเหมืองแต่เช้ า” ไอคิว : “ผมอยูใ่ นห้ องตลอดจนถึงบ่ายสามโมงที่ฝนเริ่มหยุดลง ผมเห็นคุณพินยั จากทางหน้ าต่างออกไปทางหลังบ้ าน เขาใช้ อะไรบางอย่างไขประตูด้านหลังออกไป แล้ วก็...” ไอคิวหยุด เขาควรจะพูดถึงคนทีเ่ ดินตามพินยั ไปดีหรื อไม่ “แล้ วผมก็เดินลงมาชันล่ ้ างไปทางหลังบ้ านเพื่อจะดูให้ แน่ใจ แต่ก็ถกู คนรับ ใช้ ห้ามไว้ ไม่ให้ ออกไปเพราะกลัวว่าจะเกิดฟ้ าผ่าขึ ้นมา ผมขึ ้นไปบนห้ องอีกรอบ แล้ วก็ลงมาหาคุณกอบกิจ จากนันผมก็ ้ อยูก่ บั คุณกอบกิจตลอด ครู่หนึง่ ภัทรนริ นก็ เข้ ามาร่วมด้ วย ภัทรนริ นพอจะเดาปริ ศนาได้ และเห็นว่าฝนหายตกแล้ ว เราสาม คนก็เลยออกไปข้ างนอก จนเจอศพคุณพินยั นี่แหละครับ ตอนคํ่า ผมก็อยูใ่ นห้ องตลอด ไม่ได้ ออกไปไหนเลย จนเช้ าภัทรนริ นมา เคาะประตูแล้ วบอกว่าคุณกันยศตายอีกคน” กอบกิจ : “ฉันนัง่ อ่านหนังสืออยูใ่ นห้ องนัง่ เล่นตลอด จนประมาณบ่ายสามโมง เด็กที่ ชื่อไอคิวเข้ ามาถามฉันเรื่ องศิลาประดิษฐ์ ฉันก็เลยไปเปิ ดห้ องทํางานของฉัน เราคุย กันเรื่ อปริ ศนานิดหน่อยแล้ วหลานภัทรก็เข้ ามาบอกว่าไขปริ ศนาได้ แล้ ว จากนันเราก็ ้

IQ Detective

เลยตัดสินใจออกไปสํารวจกันสามคน จนเจอศพพินยั ไอคิวเป็ นคนสังเกตเห็นก่อน คนแรก แถมยังห้ ามไม่ให้ เราดูศพเพราะกลัวจะรับไม่ได้ ” รวงทอง : “ช่วงบ่ายสามโมง ฉันอยูใ่ นห้ องของลูกชายตลอดเลยค่ะ ไม่ได้ ออกไปไหน ลงไปเอาผลไม้ มาปลอกให้ ลกู ชายทานที่ครัวครัง้ หนึง่ เท่านันแล้ ้ วก็ไม่ได้ ออกไปไหน อีกเลย ตอนนันพิ ้ นนราก็เข้ ามาทีห่ ้ องแป๊ บหนึง่ มังคะ ้ น่าจะเป็ นพยานได้ อีกคน” พานนรัต : “ครับ ผมอยูใ่ นห้ องกับแม่เกือบตลอด พินนราเข้ ามาถามว่าอยูค่ นเดียวได้ หรื อเปล่าแป๊ บหนึง่ ผมอยูก่ บั แม่แล้ วก็เลยบอกไปว่าไม่ต้องดูแลพี่ก็ได้ พอแม่กลับ ออกไปผมก็เล่นคอมจนถึงหกโมงเห็นจะได้ แล้ วก็ได้ ยินเสียงดังจากข้ างล่างก็เลย เปิ ดประตูออกมาดู แต่ไม่ได้ ลงมา ตอนกลางคืนก็ไม่มีอะไรครับ ผมชอบดูหนังก็เลย ดูหนังตลอดจนถึงเทีย่ ง คืน ระหว่างนันก็ ้ คงไม่ได้ ยินอะไรด้ วยครับเพราะผมใส่หฟู ั งตลอด กลบเสียงฝนตก ด้ วย” พินนรา : “ฉันเดินไปดูพี่ที่ห้องตอนประมาณบ่ายสามโมง คิดว่าจะมาอยูด่ แู ลพี่แทน แม่ แต่พี่บอกว่าแม่ปลอกผลไม้ อยูใ่ นห้ องนํ ้าในห้ องและตังใจจะดู ้ โทรทัศน์ด้วยกัน ฉันก็เลยไม่ต้องดูแล้ ว จึงกลับเข้ าห้ องของตัวเองแล้ วก็...โทรศัพท์หาธานีอยู่ ประมาณสิบนาทีหลังจากนันก็ ้ ไม่มีอะไรแล้ วค่ะ” ภาคินา : “ฉันอยูห่ ้ องน้ องสาวค่ะ พอฝนหายตกก็ลงไปหลังบ้ านเล็มกิ่งต้ นไม้ ปลูก ต้ นไม้ ไปตามเรื่ องของฉัน รดนํ ้าต้ นไม้ รอบบ้ านจนลืมเวลา เข้ ามาในบ้ านอีกก็ตอนที่ คุณพ่อกลับเข้ ามาพร้ อมกับภัทรและก็เพื่อนของพินอีกคน แล้ วก็ต้องตกใจเมื่อรู้วา่ คนที่ชื่อพินยั ตาย ส่วนตอนเช้ า นริ นมาร้ องเอะอะโวยวายค่ะ จนฉันตื่น บอกว่าคุณกันยศตาย ฉันก็เลยออกไปดู” 109

Mine Murder

ภาคินี : “ดิฉนั นัง่ พิมพ์หนังสืออยูใ่ นห้ องค่ะ ทางสํานักพิมพ์เร่งงานเข้ ามา ดิฉนั ก็ เลยต้ องรี บเขียนให้ เสร็ จ ก็เลยไม่คอ่ ยได้ ออกไปไหน พี่นาก็มาหาทีห่ ้ อง คุยกันอยูพ่ กั หนึง่ เท่านันเอง ้ ตอนกลางคืนดิฉนั นัง่ พิมพ์จนถึงเกือบห้ าทุม่ แล้ วก็นอนค่ะ เพราะว่าง่วง มาก ไม่ไหวจริ ง ๆ ถ้ าสงสัยก็ตรวจเครื่ องคอมพิวเตอร์ ของดิฉนั ในห้ องได้ คะ่ ” ภูมิ : “ผมกับภรรยาทํางานอยูใ่ นห้ องทํางานของผมที่อยูอ่ ีกซีกหนึง่ ของบ้ าน ไม่ใช่ห้องของพ่อหรอกครับ พ่อไม่เคยเปิ ดห้ องนนี ้ให้ ใครใช้ หรอก ผมกับภรรยา ตังใจจะศึ ้ กษาเรื่ องเหมืองแร่อย่างจริ งจัง เพื่อให้ พอ่ ได้ เล็งเห็นว่าเราสองคนก็ สามารถดูแลเหมืองได้ ไม่จําเป็ นต้ องพึง่ คนนอก อ้ อ..พอดีชว่ งนันผมสมั ้ ครเป็ น สมาชิกของเว็บ ๆ หนึง่ ถ้ าตรวจสอบกับทางเว็บนันก็ ้ นา่ จะรู้ได้ วา่ ผมไม่ได้ พดู โกหก” นริน : “อยูก่ บั สามีคะ่ ช่วยทํางาน แล้ วก็เคลียร์ เรื่ องการเงินของเหมืองแร่ด้วย ดิฉนั กับสามีรับผิดชอบเรื่ องดูแลเหมืองแร่อยูน่ ะ่ ค่ะ คุณพ่อเองก็ขวู่ า่ ถ้ าทําไมดีก็จะ ไม่ไว้ ใจอีกต่อไปด้ วยก็เลยต้ องเข้ มงวดมากกว่าเดิม ดิฉนั นอนสามทุม่ ค่ะ ดิฉนั เป็ นคนนอนเร็ วเลยไม่ร้ ูเรื่ องอะไร” ภัทรนริน : “ผมไปข้ างนอกกับคุณปู่ แล้ วก็พี่ไอคิวตอนประมาณบ่ายสีโ่ มงครับ แล้ วก็ เจอศพด้ วยเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ เข้ าใกล้ ศพเลย เพราะกลัวมากครับ...ก่อนสีโ่ มงก็ไม่ มีอะไรครับ เล่นวีดีโอเกมส์อยูใ่ นห้ องตัวเอง ตอนกลางคืนก็นอนสีท่ มุ่ กว่าเหมือนทุกครัง้ แถมเปิ ดทีวีทิ ้งไว้ ด้วยเพราะว่า กลัว ถ้ าทีวเี ป็ นพยานได้ ก็ดีนะครับ” สารวัตรอ่านบันทึกย่อของคําพูดของแต่ละคนไปมาอย่างหัวเสีย “ไม่ได้ อะไรขึ ้นมาเลย”

IQ Detective

LESSON 20 : พินนรากับธานี ต้ องจบเรื่ องนี ้...ก่อนที่จะมีใครตายไปมากกว่านี ้ ไม่ส.ิ ..การแข่งขันจะจบลงกลางครันได้ อย่างไร แล้ วเหมืองแร่ของเราล่ะจะ ทํายังไง นี่คือความคิดที่แปรปรวนไปมาของกอบกิจในขณะนี ้ เขาเปลีย่ นจาก ห้ องนัง่ เล่นที่ค้ นุ เคยมานัง่ อยูใ่ นห้ องทํางานของเขาและปิ ดประตูขงั ตัวเองตังแต่ ้ ตํารวจจากไป เกิดการฆาตกรรมสองวันสองคน ถ้ านับเป็ นเวลาตายแล้ วคือวันเดียวกัน ด้ วยซํ ้า ถ้ าข่าวนี ้รั่วไหลออกไปมันจะมีผลกระทบต่อกิจการเหมืองแร่มากน้ อยแค่ ไหน เราเชิญพวกเขามาตายแท้ ๆ เขาตัดสินใจเอื ้อมมือไปคว้ าโทรศัพท์ภายในและกดโทรออกไปยังห้ องครัว “เรี ยกคุณไอคิวให้ ทีนะ” เขาวางหูโทรศัพท์ลงและนัง่ เงียบมองตู้สงู สองเมตรครึ่งทีเ่ ป็ นจุดเด่นที่สดุ เมื่อนัง่ อยูต่ รงโต๊ ะทํางาน เหรี ยญทองแดงอยูท่ ตี่ ้ ใู บนี ้ เหรี ยญที่เป็ นทองแดง วัตถุที่เป็ นเพียงชิ ้นเดียว ในบ้ านที่สามารถนําไฟฟ้ าและเคลือ่ นย้ ายได้ อย่างอย่างดาย จริ งสิ...ใครเข้ ามาในนี ้ เข้ ามาได้ อย่างไรกัน นอกจากเราก็มีแม่บ้านแม้ น 111

Mine Murder

เท่านันที ้ ่ครอบครองกุญแจสํารองของทุกประตูในบ้ าน...แม้ นรึ เป็ นไปไม่ได้ เสียงเคาะประตูดงั ขึ ้น เขาลุกขึ ้นอย่าช้ า ๆ มองผ่านช่องตาแมว พอรู้วา่ เป็ น ไอคิวจึงเปิ ดประตู “เรี ยกผมหรื อครับ” ไอคิวเอ่ยขึ ้น ดวงตาอิดโรย “เธออดนอนรึ เหมือนคนอดนอน” “อ๋อ นิดหน่อยครับ เมื่อคืนนอนไม่คอ่ ยหลับ ได้ หลับเต็มตาก็ประมาณตี สามตีสี่ พอเช้ าภัทรก็มาปลุก ก็เลยค่อนข้ างง่วง” “เธอกําลังนอนอยูร่ ึ เธอไปนอนก่อนก็แล้ วกัน” “อ้ ะ ไม่เป็ นไรครับ คุณกอบกิจมีธุระอะไรหรื อครับ” “ฉันจะชวนเธอไปอีกน่ะ” “ไปไหนหรื อครับ” “ท่าทางเธอคงง่วงจนเบลอจริ ง ๆ นัน่ ล่ะ ก็ที่เราไปเมื่อวานแล้ วเจอศพไง ล่ะ” “อ๋อ ไปสิครับ ผมเองก็อยากไป” “ฉันให้ เธอไปนอนก่อนดีกว่า สักชัว่ โมง แล้ วเดีย๋ วให้ ภทั รนริ นไปปลุก ไป นอนเถอะ” ไอคิวยิ ้มอย่างง่วง ๆ “ขอบคุณครับ” กอบกิจปิ ดประตูอย่างเงียบ ๆ หันไปมองตู้สงู สองเมตรครึ่งอีกครัง้ เขาเก็บ เหรี ยญไว้ เหนือตู้ใบนี ้ ถ้ าไม่ใช่แม้ นแล้ วก็มีอยูค่ นเดียวเท่านัน้ ไอคิวไงล่ะ...เขาคิด ไร้ สาระน่า...ตอนที่เขาเข้ ามาก็อยูใ่ นสายตาเราตลอด แถมยังไม่ได้ ยงุ่ อะไร กับตู้ใบนันเลยแม้ ้ แต่น้อย..ตอนนันเหรี ้ ยญยังอยูห่ รื อเปล่านะ ไม่ได้ สงั เกตเสียด้ วยสิ ..ก็สรุปไม่ได้ วา่ หายก่อนหรื อหลังไอคิวเข้ ามา..

IQ Detective

“เฮ้ อ..โดนหลอกให้ เดินลงมาหา แล้ วก็ไล่กลับไปนอนซะอย่างนัน” ้ ไอคิวที่เดินออกมาจากห้ องห้ องทํางานของกอบกิจ หยุดชะงักอยูต่ รงบันได ด้ วยความคิดวูบหนึง่ ขณะที่งว่ งเต็มที โดนหลอกรึ...กอบกิจเป็ นแค่ตวั หลอก ถ้ าหากว่ากอบกิจเป็ นแค่ตวั หลอก ถ้ าหากว่าพินนราระแวงไปเองว่ากอบ กิจจะถูกฆ่า หรื อเบี่ยงเบนความสนใจที่มาที่ไปของการฆาตกรรมครัง้ นี ้ เขาหาวอย่างไม่ได้ ตงใจและรู ั้ ้ สกึ หงุดหงิดตัวเองที่ไม่อาจระงับความง่วงได้ จําใจเดินขึ ้นชันบนแล้ ้ วกลับเข้ าห้ องตัวเอง “ขอคุยอะไรด้ วยหน่อยจะได้ มย” ั ้ เสียงหนึง่ ดังมาจากด้ านหลังเขา เขาหัน ไปแบบสลึมสะลือ “คุณภาคิ...นา” “ฉันขอคุณอะไรด้ วยหน่อยสิ” “อะไรหรื อครับ” เขาทําท่าจะหาวอีกครัง้ แต่เอามือปิ ดปากไว้ “เธอรู้ใช่มยั ้ ปริ ศนาน่ะ บอกฉันจะได้ มย” ั้ “ปริ ศนา อ๋อ ก็พอรู้ครับ” “บอกฉันสิ บอกฉัน” ท่าทางของภาคินาดูกระตือรื อร้ นผิดปกติ “ภัทรนริ นก็ร้ ูนะ่ ครับ ที่จริ งภัทรนริ นอธิบายได้ ดีกว่าผมอีก” “อะไรนะ” ภาคินาดูตกใจเกินจริง “ภัทรนริ นก็ร้ ูแล้ วงันหรื ้ อ อย่างนี ้ภูมิก็ร้ ู แล้ วน่ะสิ ตายแล้ ว” ภาคินาหันกลับไปทางห้ องของเธอ “อ่าว..ไม่ตื ้อแล้ วเหรอ นึกว่าจะตื ้ออีกหน่อย” ไอคิวเข้ าไปในห้ องแล้ วปิ ด ประตูอย่างไม่สนใจ ประตูเปิ ดแง้ มเพียง 2 เซนติเมตร มองเห็นเขาเดินไปที่เตียงนอน แล้ วฟุบหน้ าลงกับหมอน ขณะเดียวกันพินนราก็เปิ ดประตูออกมาจากห้ องของตัวเองแล้ วเดินลง บันไดไปอย่างเงียบเชียบ เธอรู้จากสารวัตรว่าประตูเหล็กด้ านหลังบ้ านนันสามารถ ้ เปิ ดได้ แล้ วเมื่อตอนที่พินยั ถูกฆ่า เธอเดินเลีย่ งอย่างระแวดระวังไม่ให้ ใครเห็นตรงไป 113

Mine Murder

ยังห้ องครัวซึง่ สามารถมุง่ สูส่ วนหลังบ้ าน เวลานันเป็ ้ นเวลาใกล้ 11.00 น. ซึง่ คนรับใช้ จํานวน 4 คนกําลังเตรี ยม อาหารมื ้อเที่ยงกันอยูใ่ นครัว พินนราชะงักเมื่อเห็นคนรับใช้ ยืนขวางประตูหลังบ้ านที่เชื่อมระหว่างครัวกับ สวน และอีก 3 คนกําลังหันหลังให้ เธอยุง่ กับเขียง เตาไฟฟ้ า และอ่างล้ างจาน บ้ านแร่กอบกิจมีคนรับใช้ หญิงอยูท่ งหมด ั้ 4 คน แม้ นนัน่ เองทีย่ ืนขวางประตู บานนัน...นั ้ น่ แสดงว่าไม่มีใครอยูห่ น้ าบ้ านเลยในตอนนี ้ พินนราเปลีย่ นทิศทางตรงไปยังประตูหน้ าบ้ าน กอบกิจซึง่ บังเอิญเปิ ดประตูห้องทํางานออกมาและเดินจากส่วนขวาของ บ้ านหรื อปี กขวาของคันธนูตรงมายังห้ องโถงมองเห็นพินนราย่องออกไปหน้ าบ้ าน “ไปหาอีกแล้ วล่ะสิ” พินนราค่อย ๆ เปิ ดประตูไม้ สกั ด้ านหน้ ารัว้ บ้ าน ก้ าวผ่านแอ่งนํ ้าเล็ก ๆ ที่มี เสมอเมื่อเกิดฝนตก แต่ก็ต้องเสียหลักเพราะดินที่ออ่ นยวบ...มีมือหนึง่ ประคองไหล่ เธอเอาไว้ ได้ ทนั ธานีนนั่ เอง.. “ทําไมช้ าจัง” เขามายืนรออยูห่ น้ ารัว้ บ้ านแร่กอบกิจนานเกือบ 20 นาทีแล้ ว ตังแต่ ้ สอบปากคําเสร็ จและขอตัวกลับบ้ านไปก่อน “พี่พานน่ะ พอดีแม่ไม่อยู”่ “อืม รี บไปรี บกลับเถอะ” เขาจับมือเธอเดินนําไป “เธอรู้เหรอ ว่าเราจะเริ่มจากตรงไหน” “ก็ตรงนี ้ไงล่ะ หน้ าบ้ านแร่กอบกิจนี่ไง” “หมายความว่าไง” “เมื่อวานตอนเช้ าที่เข้ าห้ องประชุม ระหว่างที่รออยูใ่ นห้ องรับแขก ผมก็พบ ความจริงบางอย่างเกี่ยวกับปริ ศนา” “เธอหมายถึงแปลนบ้ านที่ตดิ อยูใ่ นห้ องรับแขกน่ะหรื อ”

IQ Detective

“ถูกต้ อง ทีแรกทีม่ องแปลนบ้ านผมก็ไม่นกึ เอะใจอะไร หลังจากที่ได้ อา่ น ข้ อความบนศิลา และก็รอสอบปากคําในวันนี ้อีกผมจึงมัน่ ใจ ว่าปริ ศนาที่คณ ุ ลุงภูมิ นทิ ้งไว้ คือแปลนบ้ านหลังนี ้” “หมายความว่าเธอไขปริ ศนาได้ เมื่อเช้ านี ้เหรอ แล้ วถ้ าอย่างนันเมื ้ ่อวานที่ เธอพบศพคุณพินยั ล่ะ เธอไปที่นนั่ ทําไม” “ฉันเห็นน่ะ เห็นคุณพินยั เดินไป แล้ วก็คนในบ้ านแร่กอบกิจอีกคน” พินนราแทบจะหยุดหายใจพร้ อมกับสะดุดขาตัวเอง “คนในบ้ านแร่กอบกิจอีกคนเหรอ” ทังสองหยุ ้ ดยืนห่างจากบ้ านแร่กอบกิจเพียง 20 กว่าเมตร มีต้นไม้ บดบังทัง้ สองหากมองจากประตูบ้านแร่กอบกิจ ขณะเดียวกันนัน้ นาวินเปิ ดประตูไม้ สกั ออกมาแล้ ววิ่งเลียบรัว้ บ้ านแร่กอบ กิจหายวับไปในละแวกบ้ านเรื อนของคนในหมูบ่ ้ าน ในมือถือศิลาประดิษฐ์ เอาไว้

END OF FREE EDITION

115