Jaargang 2019 – nummer 27
Ronald Roos hang de fluit aan de wilgen(3) (door: Ronald Roos)
Reactie Ronald Roos na zijn afscheidswedstrijd Feyenoord O16 - FC Twente O16 op 25 mei 2019. Na afloop van mijn afscheidswedstrijd stamelde ik verbouwereerd: “Wat een enorme verrassing, wie heeft dit allemaal georganiseerd? Ik word er verlegen van! Jos, ik wist het!” Even terug in de tijd. Na een training in maart jl. had ik in de derde helft aangegeven, dat ik eind van het seizoen wilde stoppen met fluiten. Dan heb ik 25 jaar voor de KNVB gefloten, word ik 60 jaar en ik wil op mijn “hoogtepunt” de fluit aan de wilgen hangen. Want in mijn hoofd voel ik mij nog 20 jaar, maar het lichaam is drie maal ouder, met bijbehorende fysieke ongemakken en steeds vaker blessures. Jos Angevaare ging met mijn aankondiging aan de haal en overlegde met de KNVB. Toen kwam mijn laatste aanstelling voor 25 mei 2019 om 12 uur: Feyenoord O16 – FC Twente O16. Een prachtig slot, dus ik ging er op donderdagavond onder leiding van Brian Lampers nog extra tegen aan, met natuurlijk weer twee dagen spierpijn. Het is verstandig, om nergens op te rekenen, dan kan het slotakkoord ook niet tegenvallen. In de bestuurskamer van Feyenoord liep opeens mijn oude schoolvriend en Mister Boarding Cup, Cees Nuyens, binnen. Hij wilde mijn veters strikken en kwam bij de wedstrijd kijken. Na een selfie met Giovanni van Bronkhorst (“ze wachten wel even!”) begonnen wij aan mijn finale. De pot werd met een drone opgenomen, die boven het naastgelegen veld hing, en de beelden worden als herinnering doorgestuurd. Feyenoord kwam snel op ruime voorsprong en langs de lijn spotte ik opeens Jos Angevaare, masseur en oude voetbal-kameraad Harry Roelofs, Mister HSV Wim de Boer en collega Vasco Verlaan, die ooit zwemkampioen was. In de rust verraste Jos mij met uitreiking van de gouden Fox40. Hartelijk dank voor het cadeau! Ook de tweede helft verliep zoals het hoort probleemloos en de eindstand van 5-2 was louter voor de statistieken, want de Rotterdammers waren al kampioen geworden. Verzorgers waren vandaag helemaal niet nodig, maar twee spelers ontvingen een dik verdiende gele prent. Het liefst had ik best nog wel een half uur blessuretijd willen bijtrekken, het ging zo lekker, maar na het onvermijdelijke laatste fluitsignaal was het moeilijk mijn emoties te beheersen. Beide teams vormden een erehaag en applaudisseerden spontaan voor mij. Ik kreeg natte ogen en een brok in mijn keel. Ook nu nog, als ik dit opschrijf. Ik dankte de voetbaltalenten voor de sportieve allerlaatste wedstrijd en zei dat ze recht hebben op een jongere topfitte scheidsrechter zonder blessures. “Op mijn leeftijd barst ik de komende drie dagen van de pijn in mijn lichaam, en dat is niet goed, want je moet zuinig zijn op je lijf. Tot slot wil ik over 4 tot 5 jaar alle spelers op TV zien schitteren bij Studio Sport, zodat ik kan zeggen: die speler heb ik nog gefloten!” Toen dook opeens Gerard van der Meijde van de KNVB op. Hij sprak mooie woorden over 25 jaar fluiten als vrijwilliger en afgevaardigde van de voetbalbond. De vertegenwoordiger van de voetbalbond speldde mij de zilveren scheidsrechterspeld op en overhandigde het bijbehorende certificaat. Sprakeloos was ik en dat zei ik ook.
32