1
– ῍ Ας κοιταχτοῦμε λοιπὸν κατὰ πρόσωπο.44 Εἴμαστε ῾ Υπερβόρειοι·45 γνωρίζουμε ἀρκετὰ καλὰ πόσο ξέχωρα ἀπ’ τοὺς ἄλλους ζοῦμε. «Μήτ’ ἀπὸ στεριὰ μήτ’ ἀπὸ θάλασσα θά ’βρεις τὸ δρόμο ποὺ ϕέρνει στοὺς ῾ Υπερβορείους»46 – ἤδη ὁ Πίνδαρος47 τὄξερε αὐτὸ γιὰ μᾶς. Πέρ’ ἀπ’ τὸ βορρᾶ, 44. ᾽ Ενῶ ὁ Πρόλογος περιέχει τὶς προϋποθέσεις κατανόησης τοῦ ἔργου, ἐδῶ σκιαγραϕεῖται ἡ ψυχοσύνθεση τῶν ὀλίγιστων. Μάλιστα, ὁ Νίτσε κάνει ἕναν «αἰϕνιδιασμὸ» καί, ἐνῶ ἐκεῖ ἀπορρίπτει τὸ εὐρὺ κοινό, ἀπευθύνεται στοὺς «προορισμένους ἀναγνῶστες» του – καὶ δὴ μὲ τὸ ἐμεῖς, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ἐγὼ τοῦ Προλόγου. Πρόκειται, βέβαια, γιὰ «πληθυντικὸ μεγαλοπρεπείας», ἀϕοῦ, κατὰ βάσιν, τὴ δική του ψυχοσύνθεση ἀναλύει (ΝΚ2,, 28). 45.Η Μυθικὸς λαὸς ποὺ κατοικοῦσε πέρ’ ἀπ’ τὸν ἔσχατο Βορρᾶ, σ’ ἕναν τόπο παραδεισιακὰ ἐξιδανικευμένο, μακριὰ ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους, σὲ γειτονία μὲ τοὺς Σκύθες ἢ κι ἄλλους, ϕανταστικοὺς λαούς. ῾ Η σχέση τους μὲ τὸν ᾽Απόλλωνα τοὺς συνέδεσε μὲ τὰ δυὸ μεγάλα λατρευτικὰ κέντρα τοῦ θεοῦ, τοὺς Δελϕοὺς καὶ τὴ Δῆλο. RE, ΙΧ, 1, 258-79, Hypeboreer, τοῦ Daebritz· DNP, V, 8023, Hyperboreioi. 46. Πυθιονικῶν, Ι΄, 29-30: ναυσὶ δ’ οὔτε πεζὸς ἰών <κεν> εὕροις / ἐς ῾Υπερβορέων ἀγῶνα θαύματαν ὁδόν. ᾽Ακολουθήθηκε ἡ ἀπόδοση τοῦ Νίτσε. ᾽ Εδῶ, τὸ σύμβολο τῶν ῾ Υπερβορείων εἶναι, μεταξὺ ἄλλων, σύστοιχο τῆς ζωῆς στὰ ψηλὰ βουνά, τῆς μεγάλης ὑγείας, (βλ. ὑ. 36 καὶ 37), σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν «ἄνεμο τῆς ἀρρώστιας», τὸν σιρόκο (βλ. ὑ. 50), ποὺ συμβολίζει τὸ νοσηρὸ κι ἀνυπόϕορο. 47. Γιὰ τὸν Νίτσε, ὁ Πίνδαρος ἦταν ὁ ποιητὴς τοῦ αἰώνιου, τοῦ ἄχρονου, τοῦ ἀνιστορικοῦ, μὲ ἐμπνοὴ διονυσιακὴ ποὺ ὑπερβαίνει τὸ στενὸ παρόν – ἐϕ’ ᾧ καὶ ἡ ἐπίκρισή του, λίγο παρακάτω, γιὰ τὸν «νεώτερο ἄνθρωπο». Γράϕει χαρακτηριστικὰ σὲ μιὰ σημείωσή του γιὰ τὴν ποιητικὴ τοῦ μεγάλου Βοιωτοῦ [5(85)1875]: ῞Ενα π α ρ ὸ ν δοσμένο μὲ ἔ ν τ α σ η ποὺ ἀγγίζει τὰ ὅρια τοῦ