240
ΜΕΛΜΟΘ Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ
πλησίαζε. Τέσσερα βράδια μετὰ τὴν ἐξομολόγηση καθόμουν μόνος στὸ κελί μου, ὅταν ἄκουσα μία ἀσυνήθιστη δραστηριότητα στὸ μοναστήρι. Χτύπησε ἡ καμπάνα· ὁ καινούργιος ϕύλακας ἔμοιαζε ἀνήσυχος· ὁ Ἡγούμενος ἔτρεξε πρῶτα στὴν αἴθουσα ὑποδοχῆς καὶ μετὰ στὸ κελί του καὶ ὕστερα κάλεσε κάποιους ἡλικιωμένους καλόγερους. Οἱ νεότεροι ψιθύριζαν στοὺς διαδρόμους καὶ ἔκλειναν μὲ δύναμη τὶς πόρτες τους — ὅλοι ἔμοιαζαν ἀναστατωμένοι. Σὲ ἕνα σπίτι ὅπου θὰ κατοικοῦσε μία ὀλιγομελὴς οἰκογένεια ὅλες αὐτὲς οἱ κινήσεις θὰ περνοῦσαν ἐντελῶς ἀπαρατήρητες, ἀλλὰ στὸ μοναστήρι ἡ δυσβάσταχτη μονοτονία ποὺ στοιχειώνει στὶς ψυχὲς τῶν μοναχῶν δίνει ἐνδιαϕέρον καὶ βαρύτητα καὶ στὰ πιὸ ἀσήμαντα γεγονότα τῆς καθημερινότητας. Ὅλα αὐτὰ τὰ εἶχα νιώσει κι ἐγώ. Μονολογοῦσα, «Κάτι συμβαίνει», καὶ πρόσθετα, «Κάτι συμβαίνει εἰς βάρος μου». Καὶ οἱ δύο εἰκασίες μου ἦταν σωστές. Ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα μὲ διέταξαν νὰ παρουσιαστῶ στὸν Ἡγούμενο καὶ ἑτοιμάστηκα νὰ πάω στὸ δωμάτιό του. Δυὸ λεπτὰ ἀργότερα ἡ ἐντολὴ ἄλλαξε καὶ μοῦ ζήτησαν νὰ παραμείνω στὸ κελί μου καὶ νὰ περιμένω τὸν Ἡγούμενο ἐκεῖ. Τοὺς ἀπάντησα πὼς ἤμουν πρόθυμος νὰ ὑπακούσω. Μὰ αὐτὴ ἡ ξαϕνικὴ ἀλλαγὴ στὶς διαταγές τους μὲ γέμισε μὲ ἕναν ἀόριστο ϕόβο· ποτὲ δὲν ἔνιωσα τόσο ἔντονο τὸ αἴσθημα τοῦ ϕόβου ὅσο ἐκείνη τὴ στιγμή, παρὰ τὶς συνεχεῖς ἀλλαγὲς στὴ ζωή μου καὶ τὶς ἀμέτρητες συναισθηματικὲς μεταπτώσεις ποὺ εἶχα βιώσει. Περπατοῦσα πάνω-κάτω καὶ ἐπαναλάμβανα ἀσταμάτητα, «Θεέ μου, προστάτεψε με! Θεέ μου, δῶσ’ μου δύναμη!» Ἔπειτα ϕοβόμουν νὰ ζητήσω τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ γιατὶ ἀμϕέβαλλα ἂν ὁ σκοπός μου ἄξιζε τὴν προστασία του. Παρ’ ὅλ’ αὐτά, ὅλες μου οἱ σκέψεις σκορπίσανε μὲ τὴν ξαϕνικὴ εἴσοδο