ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΞΙ
235
στὴν ἀγανάκτησή τους. Εἶχα ἀκούσει ὅτι τὰ ἐγκλήματα στὰ μοναστήρια ἦταν καμιὰ ϕορὰ ἀπίστευτα στυγερά· κι ἐνῶ πρὶν ἤθελα νὰ ἀποϕύγω τὶς κατηγορίες ποὺ θὰ μοῦ καταλόγιζαν, τώρα ἔνιωθα ὅτι ἤμουν πρόθυμος νὰ μοῦ ἀπαγγείλουν μία συγκεκριμένη κατηγορία. Αὐτοὶ οἱ ἀόριστοι ϕόβοι ἔδωσαν γρήγορα τὴ θέση τους σὲ πραγματικούς, καθὼς ὁ Ἡγούμενος ἄρχισε τὶς ἐρωτήσεις. «Ζήτησες μεγάλη ποσότητα χαρτιοῦ· πῶς τὸ χρησιμοποίησες;» Προσπάθησα νὰ συνέλθω καὶ εἶπα, «Ὅπως θά ’πρεπε νὰ τὸ χρησιμοποιήσω». «Δηλαδή; Ἀνακουϕίζοντας τὴ συνείδησή σου;» «Ναί, ἀνακουϕίζοντας τὴ συνείδησή μου». «Αὐτὸ εἶναι ψέμα· ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος στὸν κόσμο δὲ θὰ μποροῦσε νὰ γεμίσει τόσες σελίδες καταγράϕοντας τὶς ἁμαρτίες του». «Συχνὰ μοῦ λέγανε στὸ μοναστήρι πὼς ἤμουν ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος πάνω στὴ γῆ». «Μιλᾶς πάλι διϕορούμενα καὶ μετατρέπεις τὶς ἀμϕισημίες σου σὲ μομϕές — δὲ σοῦ τὸ ἐπιτρέπω — πρέπει νὰ ἀπαντᾶς εὐθέως: γιὰ ποιό λόγο ζήτησες τόσο πολὺ χαρτὶ καὶ πῶς τὸ χρησιμοποίησες;» «Σᾶς ἀπάντησα ἤδη». «Τὸ χρησιμοποίησες λοιπὸν γιὰ τὴν ἐξομολόγησή σου;» Παρέμεινα σιωπηλός, ἀλλὰ ἔνευσα δείχνοντας τὴ συγκατάνευσή μου. «Μπορεῖς τότε νὰ μᾶς παρουσιάσεις τὴν ἀπόδειξη τῆς προσήλωσής σου στὰ καθήκοντά σου. Ποῦ εἶναι τὸ χειρόγραϕο ὅπου εἶναι γραμμένη ἡ ἐξομολόγησή σου;» Κοκκίνισα καὶ δίστασα καθὼς παρουσίασα λίγες σελίδες γεμάτες μουντζοῦρες καὶ ὀρνιθοσκαλίσματα προσποιούμενος ὅτι ἦταν ἡ ἐξομολόγησή μου. Ἦταν γελοῖο. Ἡ ὑποτιθέμενη ἐξομολόγησή μου δὲν ἔπιανε οὔτε τὸ ἕνα δέκατο ἀπὸ τὰ χαρτιὰ ποὺ εἶχα χρησιμοποιήσει. «Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἐξομολόγησή σου;» «Μάλιστα». «Καὶ τολμᾶς νὰ ἰσχυρίζεσαι ὅτι αὐτὰ εἶναι ὅλα τὰ χαρτιὰ ποὺ σοῦ δώσαμε