þeyi kalmamýþsa da, gene de devam etmesi gerekir: dolayýsýyla çözümlenmesi olanaksýz yeni bir çeliþki ortaya çýkar. Böyle konulunca, felsefenin ödevinin, ancak bütün insanlýðýn ileriye doðru geliþmesi içinde yapabileceðini tek baþýna bir filozofun gerçekleþtirmesini istemekten baþka bir anlama gelmediðini anlar anlamaz* hiç kimse bunu anlamada bize Hegel den daha çok yardým etmemiþtir evet bunu anladýðýmýz zaman, sözcüðe þimdiye deðin verilen anlamda bütün felsefenin de iþi bitmiþ olur. Artýk bu yoldan ve herhangi bir kimsenin tek baþýna ulaþmasý olanaksýz olan her türlü mutlak gerçek ten vazgeçilir, ve bunun yerine diyalektik düþüncenin yardýmýyla, pozitif bilimler ve bu bilimlerin sonuçlarýnýn [sayfa 19] sentezi yoluyla ulaþýlabilir göreli gerçeklerin ardýna düþülür. Felsefenin genel olarak sona eriþi Hegel iledir; gerçekten, o, sisteminde, bir yandan felsefenin tüm geliþmesini en görkemli bir tarzda özetlerken, öte yandan bilincinde olmasa da, dünyanýn gerçek, pozitif bilgisine götüren bu sistemler labirenti dýþýndaki yolu bize gösterir. Hegel in bu sisteminin, Almanya nýn felsefe kokan havasý üzerinde ne denli büyük bir etki yapacaðýný anlamak güç deðildir. Bu, on yýllarca süren ve Hegel in ölümüyle bile hiç duraklamayan görkemli bir yürüyüþ oldu. Tam tersine Hegel hayranlýðý Hegel e karþý olanlara bile azçok bulaþarak, özellikle 1831-1840 yýllarý arasýnda hüküm sürdü. Ve iþte kesinlikle bu dönemdedir ki, hegelci görüþler, bilerek ya da bilmeyerek, en deðiþik bilimlere en geniþ biçimde geçerek yayýldý ve ortalama kültürlü bilincin zihinsel besinini saðladýðý gündelik yazýna ve günlük basýna bile iþledi. Ama bütün çizgi boyunca gerçekleþen bu zafer bir iç savaþýmýn ön belirtisinden baþka bir þey deðildi. Hegel in öðretisinin tümü, daha önce de gördük, en deðiþik pratik parti anlayýþlarýný koyabileceðiniz oldukça geniþ boþluklar býrakýyordu; ve o zamanki Alman teorisyenlerinde, her þeyden önce iki þeye, dine ve siyasete pratik bir nitelik veriliyordu. Daha çok Hegel in sistemi üzerinde duran bir kimse, bu iki alanda da oldukça tutucu olabiliyordu; buna karþýlýk, diyalektik yöntemi esas alan ise, dinde olduðu kadar siyasette de en aþýrý muhalefete katýlabiliyordu. Hegel in kendisi de, yapýtlarýnda sýk sýk raslanan devrimci öfke * Bkz: Friedrich Engels, Anti-Dühring, s. 175-177. Sol Yayýnlarý. -Ed.
18
Friedrich Engels Ludwig Feuerbach ve Klasik Alman Felsefesinin Son