πατρὸς εὐτυχέστερος (§119, 1). ἴδοι τις ἂν (§119, 2). ἅπτε, παῖ, λύχνον (§120). θαρσῶν, Διόμηδες, μάχεσθαι (=μάχου) ῞Ομ. 2) εἰς τὰς ἐξηρτημένας προτάσεις καὶ τὸ ἀπαρέμφατον καὶ τὴν μετοχὴν γενικῶς πάντες οἱ χρόνοι δύνανται νὰ ἀναφέρωνται εἴτε εἰς τὸ παρὸν εἴτε εἰς τὸ παρελθὸν εἴτε εἰς τὸ μέλλον, ἀναλόγως τοῦ χρόνου τοῦ κυρίου ῥήματος ἢ τοῦ ῥήματος τῆς προτάσεως, ἐκ τῆς ὁποίας ἐξαρτῶνται, καὶ ἀναλόγως τῆς ὅλης ἐννοίας τῶν συμφραζομένων: λέγω ταῦτα, ἵνα πεισθῆτε (ὁ ἀόριστος ἀναφέρεται εἰς τὸ παρὸν) ἔλεγον ταῦτα, ἵνα πεισθῆτε ( » » εἰς τὸ παρελθὸν) ἢ ἵνα πεισθείητε ( » » » ) ἐρῶ ταῦτα, ἵνα πεισθῆτε ( » » εἰς τὸ μέλλον) Οἱ στρατιῶται ἔφασαν τοὺς στρατηγοὺς πάλαι ταῦτ’ εἰδότας κρύπτειν (=ὅτι, εἰ καὶ ᾔδεσαν, ἔκρυπτον. Οἱ ἐνεστῶτες εἰδότας καὶ κρύπτειν ἀναφέρονται εἰς τὸ παρελθὸν) Ξ. Δερκυλίδας ἄρξων ἀφίκετο (=ἵνα ᾄρξῃ, τότε. Ὁ μέλλων ἄρξων ἀναφέρεται εἰς τὸ παρελθόν).
102