052
ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΠΕΛΤΣΙΟΥ
Ο Κοντός συνεχίζει τη διαμονή του στο εξωτερικό και ακολουθεί τους υπόλοιπους στο Παρίσι το 1961, αλλά μένει για μόλις τρία χρόνια και επιστρέφει στην Ελλάδα όπου διορίζεται βοηθός επιμελητής στην Έδρα Ζωγραφικής και Ελευθέρου Σχεδίου στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ενώ παράλληλα ανοίγει ένα δικό του φροντιστήριο εργαστήριο Ελευθέρου σχεδίου και Ζωγραφικής. Στο έργο του χρησιμοποιούσε κυρίως μολύβι σε χαρτί, σχεδιάζοντας με μια ιδιαίτερη χειρονομιακή γραφή. Το 1974 σημειώνεται μια στροφή στην καριέρα του. Αποδέχεται την υποτροφία του Ιδρύματος Ford και ξεκινά μια νέα δημιουργική περίοδο και μόλις το 1975 στην αίθουσα τέχνης ΔΕΣΜΟΣ πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση, όπου εκθέτει ταυτοχρόνως δείγματα της παλιότερης δουλειάς του και τα νέα του έργα, «Τα Λατρευτικά» – έργο της ενότητας αυτής είναι το ένα από τα δύο που υπάρχουν στη συλλογή- εμπνευσμένα από τα αφιερώματα των πιστών στις εκκλησίες. Το 1984 εκλέγεται και αυτός καθηγητής στην νεοσύστατη τότε Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη όπου και συνέχισε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Στο Παρίσι και στην στο Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts το διάστημα 1959-1962, ήταν ένας ακόμη καλλιτέχνης της συλλογής, ο Θόδωρος ο οποίος αργότερα ανέπτυξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μεταλλοτεχνική και σπούδασε στην Academie de Feu. Στα έργα του, μεταξύ άλλων, τον απασχόλησε ιδιαίτερα η σχέση γλυπτού με το δημόσιο χώρο και τέλος όπως και πολλοί άλλοι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε καθηγητής πλαστικής στο ΕΜΠ (1980-1998).
Με διαφορετικό υπόβαθρο, καθώς ήταν γεννημένος στο Κάιρο, ο Κωνσταντίνος Ξενάκης, το 1955, πήγε στη γαλλική πρωτεύουσα για να σπουδάσει αρχιτεκτονική και διακόσμηση εσωτερικών χώρων και στη συνέχεια ζωγραφική. Για την γενιά του που αποφασίζει να φύγει στο εξωτερικό αναφέρει(03/11/2011, ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ): «Η λεγόμενη περίοδος 1960-1980, πιστεύω πως ήταν ιδιαίτερα παραγωγική και μοναδική στην αναζήτηση, στις ανησυχίες αλλά και στις εφήμερες δημιουργίες. Δύο έργα του υπάρχουν στη συλλογή από τη δεκαετία του ’70 και του ’90 στα οποία παρατηρούμε πως δανείζεται σύμβολα από την καθημερινότητα όπως τα σήματα οδικής κυκλοφορίας και αρχαίους πολιτισμούς και δημιουργεί συνθέσεις με τη ρυθμική επανάληψη τους. Ο κόσμος των ιερογλυφικών, το φοινικικό και το ελληνικό αλφάβητο αλλά και το ιαπωνικό και το λατινικό διαμορφώνουν την προσωπική εκφραστική του γλώσσα και σε αυτά τον οδήγησαν τα πολλά του ταξίδια, η ελληνική καταγωγή και η Αίγυπτος. Μέσα από το έργο του σχολιάζει τα προβλήματα επικοινωνίας και της δυσχέρειας ανάγνωσης των τυποποιημένων κωδίκων κοινωνικής συμπεριφοράς. Ο Ξενάκης, όπως και ο Δανιήλ, έμεινε μόνιμα στο Παρίσι, αλλά διατηρούσε σε όλη την πορεία του στενούς δεσμούς με την Ελλάδα. Σχετικά αναφέρει(Τουλάτου, 2011): «Ανέκαθεν έτρεφα και εξακολουθώ να τρέφω απεριόριστο θαυμασμό για την Αρχαία Ελλάδα, όπως άλλωστε και για τη φαραωνική Αίγυπτο. Και οι δύο αυτοί πολιτισμοί με επηρέασαν πάρα πολύ. Από την άλλη, η Ευρώπη είναι το σήμερα. Εκεί ζω, βιώνω τα προβλήματά της. Καλώς ή κακώς, συνυπάρχουν μέσα μου και τα τρία αυτά στοιχεία. Ισότιμα». Αργότερα ο Ξενάκης προχώρησε τη δουλειά του και άρχισε να αναζητεί νέους εκφραστικούς τρόπους και πλέον το έργο του περιλαμβάνει επίσης περιβάλλοντα και σύνολα που δημιούργησε σε συνεργασία με αρχιτέκτονες, συγγραφείς και μουσικούς. Πραγματοποίησε επίσης δράσεις και σε μια από αυτές μάλιστα έστησε κώνους (σήματα οδικής κυκλοφορίας) από τους οποίος αναδύονται καπνοί διακηρύσσοντας την καταστροφή των έργων τέχνης από τους δημιουργούς τους και μόνο. Η δράση αυτή πραγματοποιήθηκε έξω από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Βερολίνου όπου πήγε το 1970 καθώς ήταν ένας ακόμη από τους καλλιτέχνες που πέρασαν από εκεί παίρνοντας υποτροφία από το γερμανικό Κράτος. Παρακάτω θα δούμε και άλλους καλλιτέχνες της συλλογής οι οποίοι σπούδασαν και εργάστηκαν για μεγάλο διάστημα στη Γερμανία.