Ο“Μ έ γ α ς Α λ έ ξ α ι ε ζ ” ς ο ρ νδ ρ δ ν α ξ έ λ Α ς α γ έ Μ “ ο ς” Ο ! ή κ α ι λ α ρ α π ζει στην Ο“Μ στην έ γπαραλια ςακή!Α λ έ ξ α νδ ρ ο ς”
Εχετε πάει ποτέ στη Γλυφάδα; Οι περισσότεροι Αθηναίοι σαφώς και θα απαντήσετε ναι, αφού τώρα που καλοκαίριασε σίγουρα θα έχετε περάσει από εκεί για να πάτε σε μια παραλία ή για να κυνηγήσετε το άλλο σας μισό, κάπου εκεί κοντά στα λιμανάκια!
Για όσους βέβαια δεν έχουν πάει ποτέ, τότε να πληροφορήσω ότι η Γλυφάδα είναι μια παραθαλάσσια περιοχή με σπίτια- θησαυροφυλάκια, νεόπλουτα αγόρια που ακούνε όλα στο όνομα Κωνσταντίνος (ποτέ Κώστας), Αλέξανδρος (ποτέ Αλέκος), Αχιλλέας, Αναξίμανδρος και άλλα τέτοια αρχαιοελληνικά που κάνουν τα πόδια σου να λυγίζουν από το δέος! Επίσης κάθε καλοκαίρι στη Γλυφάδα και στις γύρω περιοχές γίνεται το σύστριγγλο από κόσμο, όποτε εκεί κολλάω και εγώ, όπου βρέθηκα να συζητάω με τον δικό μου Αλέξανδρο για σκάφη, γρήγορα αμάξια και άλλες καλοστημένες γενικότητες που λέμε στο φλερτ για να ρίξουμε το γκομενάκι.
Ο Αλέξανδρος ήταν πραγματικό υπόδειγμα της παραλιακής! Ξανθός, μπλε μάτια, όμορφο σώμα και φυσικά διαθέτετε το στιλιστικό τρίπτυχο σαγιονάρα, βερμούδα και μαύρισμα, λες και το είχε σκάσει από επεισόδιο του “Miami Vice”..
Το χαζοχαρούμενο συγκαταβατικό μου βλέμμα σε ότι έλεγε για surf και hi tech gadgets που δεν είχα ιδέα, μάλλον είχε πετύχει και η νέα έκδοση του “Μέγα Αλέξανδρου” με κάλεσε σπίτι του για καφέ μετά το μπάνιο (το πιάσατε όλοι το παρασύνθημα φαντάζομαι). Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση, όταν λέμε σπίτι δεν εννοούμε ένα τριάρι και έξω από την πόρτα, αλλά αναφέρομαι σε κάτι που θύμιζε περισσότερο σε καμπάνα ξενοδοχείου στην Βραζιλία ή κάπου εξίσου εξωτικά και φυσικά δεν έλειπαν και οι αντίστοιχες φυλές που ζούσαν εκεί σαν βοηθοί του “Μεγάλου Αλεξάνδρου”! Και επειδή περάσαμε καλά με τον άρχοντας της παραλιακής, αποφάσισα να του κάνω και εγώ μια ξενάγηση στο δικό μου μικρόκοσμο… το κέντρο της Αθήνας!
Βρεθήκαμε λοιπόν στην Αιόλου για καφέ (κάπου εδώ να αναφέρω ότι ο τύπος ήταν ντυμένος σε στυλ Hawaii 5-0) και έπειτα μια βόλτα στους τριγύρω δρόμους, όπου ο Αλέξανδρος, ο οποίος με δυσκολία αποφάσισε να έρθει στο κέντρο, κοιτούσε τον κόσμο τριγύρω λες και ήταν τα aliens undercover. “Είσαι ok;” τον ρώτησα και εκείνος απλά μου απάντησε τι το ενδιαφέρον έβρισκα στο κέντρο, αφού όλα ήταν τόσο βρώμικα και ο κόσμος απαράδεκτα ντυμένος (!) και γιατί να μη βρισκόμασταν στην παραλιακή που είναι όλα τόσο όμορφα.
Αποφάσισα να πνίξω όλες τις κακίες που θα μπορούσα να πετάξω για την νεραιδοχώρα που ανέφερε και να παραβλέψω την κρίση σνομπισμού που έπαθε το μελλοντικό μου έτερον ήμισυ και του πρότεινα να φάμε κάτι σε ένα από τα αγαπημένα μου μικρά μαγαζιά στο Μοναστηράκι (ούτως ή άλλως ο τύπος έμοιαζε με τουρίστα)!
Παραγγείλαμε λοιπόν και τα πράγματα άρχισαν να φαντάζουν καλύτερα, σχεδόν ειδυλλιακά! Τι το θελα και το σκέφτηκα το ρημάδι και το τέλος έφτασε με την μορφή ενός junkie! Ναι, ναι… καλά διαβάσατε.
Ο τύπος “φίλε μήπως έχεις ένα ευρώ να πάρω ταξί”, μας πλησίασε και αν και μου φάνηκε λιγάκι σουρωμένος, τον βρήκα αρκετά ευγενικό, μέχρι και συμπαθητικό.Και καθότι αυτή την περίοδο είμαι και κομματάκι άφραγκος (άτιμη κρίση) του είπα ευγενικά ότι δεν έχω χρήματα να μοιραστώ που είναι και η αλήθεια, αλλά του έδωσα μερικά τσιγάρα και αναπτήρα για τον δρόμο που μάλλον φαινόταν μακρύς.
Το συμπαθέστατο junkie μου έκλεισε το μάτι, χαμογέλασε και άφησε τον αναπτήρα στο τραπέζι, ρουφώντας μια καλή τζούρα από το δανεικό του τσιγάρο και αποφάσισε να βρει αλλού χρήματα για ταξί, ενώ εγώ γύρισα στον Αλέξανδρο, ο οποίος παίζει να είχε πάθει πολλαπλά εγκεφαλικά και με κοιτούσε με τα μάτια γουρλωμένα λες και του είχα βρίσει την οικογένεια.
Αποφάσισα να αδιαφορήσω με το νεαρό ρατσιστή και ξεκίνησα να σκέφτομαι ότι ήταν μάλλον η τελευταία φορά που τον έβλεπα, όταν είδα το χέρι του με τα πολλά βραχιολάκια τύπου ήμουν διακοπές στα νησιά Neverland, να σπρώχνουν τον αναπτήρα κάτω από το τραπέζι και έπειτα να μου χαμογελάει εγκάρδια. “Γιατί πέταξες τον αναπτήρα;” Τον ρώτησα απορημένος. “Καλά πλάκα μου κανείς; Τον έπιασε ο τύπος και δεν χαίρεις τι αρρώστιες μπορεί να κουβαλάει, άσε που και εσύ πρέπει να πας να πλύνεις τα χέρια σου…” ήρθε η απάντηση με πλέον φυσιολογικό ύφος. Σε πέντε λεπτά είχαμε φύγει από το τραπέζι και αποχαιρετούσα τον Αλέξανδρο στο αμάξι του, με την ψεύτικη ατάκα «Τα λέμε αργότερα» , (ναι ντροπή μου το ξέρω). Εκείνος μου χαμογέλασε, με φίλησε στο μάγουλο και χάιδεψε έναν περαστικό, γλυκό κοπράκο που μας κουνούσε την ουρά! Δεν έπλυνε ποτέ τα χέρια του…. Daemian