Albums
7 Days of Funk
Blood Orange
bEEdEEgEE Gloom Balloon
Ejecta
7 Days of Funk
Dominae
Cupid Deluxe
Stones Throw Records / Bertus
Driftless Recordings
Domino / V2 Records
Het is een uitdaging om Snoop Dogg nog serieus te nemen in de 21 e eeuw. Nadat de grondlegger van de West Coast-hiphop zichzelf eerder dit jaar transformeerde tot Snoop Lion om onder deze naam reggae te prediken, leek de maat dan ook echt vol te zijn. Tijd om een traantje te laten voor de hoogtijdagen van G-funk, voor de anthems op Dr. Dre’s 2001, waaraan Snoop bijdroeg, en vooruit, we staan ook even stil bij Drop It Like It’s Hot. Maar wat blijkt nu? Snoop keert terug uit de muzikale dood en dat zonder een greintje wansmaak! Samen met de oh-zo-authentieke DâM-Funk brengt hij 7 Days of Funk— een collectie onvervalste knallers die enkel en alleen zonder ironie verorberd worden. Op liedjes als Faden Away en Let It Go zingt en rapt Snoopzilla zo triomfantelijk en wellustig dat je gezicht continu van peinzend naar voldaan en weer terug vertrekt. Hoewel dit zonder DâM-Funk lang niet zo interessant was geweest, hebben we weer sympathie voor Snoops persoonlijkheidsstoornis. Door Sander van Dalsum
Stel je voor, we organiseren een conferentie voor alle female fronted �������� electropopbandjes uit de recente popgeschiedenis. Iedereen is erbij, van Annie tot Say Lou Lou en van Ladyhawke tot Chvrches. Samen krijgen ze de opdracht om tien nummers te laten ontstaan, en een paar dagen later is daar het resultaat: een plaat met tien poppige liedjes, inclusief een hoes waarop de zangeres met het mooiste lichaam prijkt. Maar ook een album waar tien keer compromissen voor zijn gesloten. Helaas past deze omschrijving Ejecta, het nieuwe project van Leanne Macomber (Neon Indian) en Joel Ford (Tigercity, Ford & Lopatin). Op hun debuut Dominae brengt het tweetal warme synthpop met hier en daar wat discoinvloeden ten gehore. De liedjes zitten fatsoenlijk in elkaar, maar makkelijk verteerbaar is in dit geval een understatement. De optimistische synthesizers en het lustige handgeklap van Ejecta zouden perfect op een verzamelalbum van Kitsuné passen… van minstens drie jaar geleden. Ejecta is leuk en aardig, but we expected much more! Door Leendert Sonnevelt
Schrik niet van de tacky albumhoes, Blood Orange is het beste dat ons is overkomen sinds Twin Shadow. Nummers doordrenkt van onvervuld verlangen, vol ’80s referenties in fonkelnieuwe jasjes. Paradijsvogel Devonté Hynes produceerde voor ondermeer Solange en Theophilus London en opereerde onder de naam Test Icicles (experimentele punk) en Lightspeed Champion (arty folk) om in 2011 als Blood Orange het toneel te betreden. Was zijn meer gitaargeoriënteerde album Coastal Grooves nog een soloproject, met Cupid Deluxe duwt hij een vrachtlading aan artiesten naar de voorgrond met verfrissend coherent resultaat. Zo zorgen Caroline Polachek (Chairlift) en Samantha Urbani (Friends) in combinatie met zwoele saxjes, exotische steeldrums, scherpe gitaarriffs en de stem van Hynes (George Michael meets Jermaine Jackson) voor knetterend sexy melodieën. Naar het einde toe verliest het album wat kracht (rap, laat toch zitten), maar het geheel komt in de afsluiter prachtig samen, als het al eerder ingezette laidback en troostrijke It Is What It Is weer wordt teruggepakt. Ons credo voor 2014. Door Vanessa Groenewegen
You Make Me Feel Like a Natural Disaster/Fix the Sunshine Pts. 1-7 (An Ode to Bill Doss)
SUM/ONE
Maximum Ames Records
‘Sluit je ogen, en laat je lichaam en geest zijn wat ze zijn, zonder ze te veranderen of te manipuleren.’ Als een luisterboek wordt bEEdEEgEE’s album met deze boodschap ingeluid. Zodra we gehoorzamen maken achtergrondsprookjesgeluiden plaats voor trippy beats en synths. bEEdEEgEE is het soloproject van Brian DeGraw (Gang Gang Dance) dat wordt gekenmerkt door een eigenzinnige visie op muziekproductie. Op de vocalen van Gang Gang Dance-bandlid Lizzi Bougatsos, Hot Chips Alexis Taylor, CSS’ Lovefoxxx en Douglas Armour nagelaten, focust SUM/ONE veelal op instrumentale stukken. De nummers lijken als door elkaar gehusselde knipsels aan elkaar geplakt te zijn, waardoor een spannende, chaotische sound ontstaat. De dansbare tunes bevatten gelukkig wel genoeg duidelijkheid om de aandacht vast te houden. Dus, as je een moment uit je eigen sores en hersenspinsels getrokken wilt worden—draai SUM/ONE en volg DeGraws luisteradvies op! Door Anna Nita
Patrick Tape Fleming, de man achter soloproject Gloom Balloon, zat in een hevige depressie en dacht zelfs na over een vervroegde dood. Een moeilijke periode voor de veelzijdige kunstenaar (muzikant, filmmaker en lifecoach) die bekend staat als een energieke crazy dancing entertainer in de band The Poison Control Center. Na het overlijden van zijn vriend Bill Doss zet hij de knop om. Het tweede gedeelte van Gloom Balloons debuut, You Make Me Feel Like a Natural Disaster/Fix the Sunshine Pts. 1-7 (An Ode to Bill Doss), eert zijn vriend Bill en verkondigt nieuw plezier in het leven. In het eerste gedeelte worden Flemings eerdere levenslessen met een flinke dosis humor, strijkers en psychedelica verteld. De twijfel tussen emotie en ironie maakt herkenning wel lastig en zoals ook te zien is aan de lange titels blijkt uitleg of verdieping nodig. De plaat is een beetje als een droom die als je hem beleeft zo logisch is, maar je onmogelijk kunt navertellen wanneer je weer bent ontwaakt. Door Anna Nita
Shine 2009
4AD / Beggars Group
Diane Coffee SCNTST
Milosh Ron Morelli
Our Nation
Jetlag
Spit
Self Therapy
My Friend Fish
Cascine / N.E.W.S. Records
Deadly
Hospital Productions / N.E.W.S. Records
Boysnoize Records / N.E.W.S. Records
Western Vinyl / Konkurrent
Shine 2009, is dat niet de band die ooit een nummer opnam met Paula Abdul? Jazeker, maar als de naam van het duo verder geen bellen doet rinkelen, doe er wat aan! Sami Suova en Mikko Pykäri nemen je op Our Nation, hun tweede album, mee op een trip door de meest uiteenlopende genres. Opera, house, synthp op, Balearic, indiepop, Eurodance —whatever floats your boat, het Finse duo heeft het in huis. Ondanks deze diversiteit blijft de muziek van Shine 2009 sfeervol en charmant (denk jaren 80), met hier en daar een politiek statement, een slimme sample of een verwijzing naar Hitchcock. Mocht bovengenoemde zangeres ooit nog eens een deuntje mee willen zingen, dan zal ze op haar knietjes moeten bidden tot Shine 2009, die met Our Nation haar niveau ver zijn ontstegen. Bye bye Gaga, dit is wat ‘artpop’ werkelijk inhoudt. Wist je trouwens dat ‘shinen’ sindskort in de Dikke Van Dale staat? Nope, not even going there… Door Leendert Sonnevelt
Het is december, de tijd om Sinterklaasgedichten en cadeau-whishlists te schrijven. Maar ook de tijd om het traditionele beste-plaat-van-het-jaar-lijstje neer te pennen! Grote kanshebber om op dat lijstje te komen is de Canadese muzikant Michael Milosh; eerder dit jaar bracht hij onder de bandnaam Rhye het prachtige Woman uit. Een soulful electropopalbum met nu-r&b feel. Jetlag is Milosh solo. Iets wat hij al een aantal jaren deed voordat Rhye zorgde voor applaus. In zijn eentje is Milosh veel meer ingetogen. Jetlag bestaat vooral uit pianoballades, electronica en loops. Milosh’ fluisterende slaap kamerzang is feminien maar niet kop stemaanstellerig, en Jetlag is mede vanwege de vocalen subtiel en sfeervol, maar niet altijd even scherp. Zo vervelen Stakes Ain’t High en This Time. Oeverloos gekabbel/gebabbel. Het hoeft natuurlijk niet altijd storm te zijn, zo is Slow Down een muzikale cursus onthaasting. Fijn. Michael Milosh doet met Jetlag een gooi naar een topnotering in de eindlijstjes. Maar Woman zal hoger eindigen. Door Matthijs van Burg
Als labeleigenaar van het veelbesproken L.I.E.S. heeft Ron Morelli de afgelopen drie jaar de clubs een stuk robuuster gemaakt. De New Yorkse house curator verkreeg veel aanzien met de solide stroom van eigenzinnige dance—van onder andere de Haagse Legowelt—die hij vanuit zijn appartement uitbrengt. Na deze vruchtbare periode van het aanprijzen van andermans werk, heeft Morelli eindelijk de ballen om zijn eigen muziek los te laten op de wereld. We zullen maar meteen met de deur in huis vallen: wat L.I.E.S. als label zo goed doet, doet Morelli als muzikant minder succesvol. Geïnspireerd door de zenuwslopende kanten van menselijke interactie, is Spit een diep zwart gat dat alles op z’n pad inslikt en weer… uitspuugt. Luisteraars die ook maar een klein beetje visueel ingesteld zijn, zullen dit album dan ook niet vaker dan één keer opzetten. De verzameling abstracties klinkt als een aanhoudende waan, zonder toegang tot antipsychotica. Door Sander van Dalsum
Na het zien van Paul Kalkbrenners geknutsel met Ableton en een MIDI keyboard in de film Berlin Calling, was de in 1993 geboren Bryan Müller a.k.a. SCNTST eruit: hij wilde techno maken. Zijn ritmegevoel ontwikkelde hij tijdens zijn jeugd vol hiphop en rockmuziek als drummer in de band van zijn vader. En verder leerde de Duitse dj zichzelf de kneepjes van het vak. Hij creëerde een unieke, verfrissende sound, die zo veelb elovend was dat hij na een voorz ichtig begin op school- en verjaardagsfeestjes (clubs vond hij maar niks) via Twitter en Soundcloud werd ontdekt en als 17-jarige tekende bij het label van Boys Noize. Op Self Therapy zijn eerste full length hoor je dan ook duidelijk de vernieuwende tracks vol bijzonder gemixte samples. Interessante combinaties, fijne melo dieën, sterke ritmes (à la Boys Noize) en soms progressieve techno in bij voorbeeld Velour, Waves Change en Throwback. In Chillinger Track lijkt SCNTST nog een verwijzing te maken naar zijn ontdekking via sociale media. #wunderkind. Door Dorothy Vrielink
Wat hebben Miley Cyrus, Justin Timberlake en Diane Coffee gemeen? Ze waren alle drie kindsterren en lieten het afgelopen jaar muzikaal van zich horen. Hmm, Miley en Justin kennen we natuurlijk, maar Diane Coffee? Dit blijkt Shaun Fleming, op jonge leeftijd als stemacteur te horen in de Disneyseries Kim Possible en Mickey Mouse. En in zijn latere leven als de drummer van Foxygen, dat hij met zijn maten oprichtte. Diane Coffee is dus een sideproject van de drummende Flemming. Een talent. My Friend Fish is folk, psyched e lica, garagerock en pop. De muzikale helden van Fleming zijn hoorbaar: The Beatles (mono refreintje in Hymn), David Bowie (glamrockballade All The Young Girls) en The Beach Boys (West Coast-samenzang in Tale Of A Dead Dog). Fleming laat heden en verleden samenkomen—in Green, dat een ongekende ode aan oude soul is, en in zijn eigentijdse, eigenwijze blues-vertalingen zoals ook The Black Keys ze maakt. My Friend Fish is een pot(pourri) met goud. Door Matthijs van Burg
45
Gc Update