ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΓΕΡΟΚΩΣΤΑ
ΟΤΑΝ ΚΛΑΙΜΕ
τους νεκρούς κλαίμε 2008
Κάποιος είπε πως ο άνθρωπος πρέπει να επιλέγει το θάνατό του κι έριξε στο κεφάλι του μια πέτρα
Άλλος θέλει να τον φάει η αλμύρα στο νερό
Εγώ ήθελα πάντα
να πεθάνω ανάμεσα σε αγνώστους
Ο τρόπος που ζούμε επιλέγει το θάνατο
κι ο τρόπος που πεθαίνουμε έχει ήδη επιλέξει ζωή
Τίθεται θέμα επιλογής
Όμως ποιός ξέρει
Ούτε γνωρίσαμε ποτέ τις μοίρες των πτωμάτων
ούτε γνωρίζουμε τις μοίρες της ζωής
Κι αυτό είναι ένα σημείο συνεύρεσης
νεκρών και ζώντων περιφερομένων
Αν υπήρχε θάνατος όλα θα ήταν θάνατος
Υπάρχει μόνο ένας γέρος που γνωρίζει
Κάθεται δίπλα στο κεφάλι σου και σε οδηγεί
Γιατί βασανιζόμαστε πως τίποτα δεν ξέρουμε γι’αυτόν -αφού τίποτα δεν ξέρουμεκι αυτός είναι ο μόνος σίγουρος πως θάρθει
Φοβήθηκες;
Τί να’ναι Δευτέρα Τί να’ναι Τρίτη
Ο θάνατος ανήκει σε όλους και κόπο δε χρειάζεται καθόλου
Κόπο χρειάζονται οι άνθρωποι να τον ξεχνούν
Γιατί κάποιος μας ήξερε πριν γεννηθούμε
και κάποιος θα μας αναγνωρίσει όταν πεθάνουμε
Ο θάνατος των άλλων μας ανήκει
πιο πολύ από τον δικό μας
ΖΕΥΓΑΡΩΝΩ ΜΕ ΝΕΚΡΟΥΣ
ΩΣ ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ
Δεν υπάρχει θάνατος
Υπάρχει αμνησία
Κι ο έρωτας
ένας μικρός προάγγελος