Clark, 2005): •
Κοινωνικές σχέσεις ιδιωτικής ιδιοκτησίας (εμπορευματοποίηση του χώρου/χρόνου)
•
Υψηλά επίπεδα ανισότητας
•
Λήψη αποφάσεων στη βάση του κριτηρίου της ανταλλακτικής αξίας (χρηματιστικοποίηση)
•
Μύθοι, όπως ο φονταμενταλισμός της αγοράς, το σύνορο, η κυριαρχία του καταναλωτή και άλλοι σχετικοί.
Συνεπώς, εκείνα που μπορούν να καταστήσουν τη θεωρία της προσόδου μη αληθή είναι:
• Νέες και ανανεωμένες παραδοσιακές μορφές κοινής ιδιοκτησίας (από-εμπορευματοποίηση, ανάδειξη των κοινών). • Υψηλό επίπεδο ισότητας (θεσμοποιημένα κατώτατα και ανώτατα επίπεδα εισοδήματος και πλούτου). •
Λήψη αποφάσεων με γνώμονα την αξία χρήσης (εμβάθυνση της δημοκρατίας)
•
Εξισωτικοί μύθοι της αλληλεξάρτησης, της αλληλεγγύης, της συμπληρωματικότητας μεταξύ αυτονομίας και κοινότητας, καθώς και σχετικοί μύθοι και μεταφορές (metaphors).
(Από)εμπορευματοποίηση Η ιδιωτική ιδιοκτησία στη γη αποτελεί βασικό θεμέλιο του χάσματος ενοικίων, καθώς επιτρέπει την εξαγωγή κεφαλαιοποιημένων γαιοπροσόδων, κερδοσκοπικών προσφορών επί μελλοντικών προσόδων και τη δέσμευση δυνητικών προσόδων σε ‘καλύτερες και πιο επικερδείς’ χρήσεις γης. Τα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα «εκχωρούνται στο σχεδόν μονοπωλιακό έλεγχο του ιδιοκτήτη επί της γης και των έγγειων βελτιώσεων, μονοπωλιακό έλεγχο επί των χρήσεων στις οποίες έχει μπει ένας χώρος» (Smith, 1979:541). Τα δικαιώματα αυτά περιλαμβάνουν το δικαίωμα σε μη δεδουλευμένη πρόσοδο, μια μορφή παρασιτισμού σε βάρος της εργασίας άλλων (Sayer, 2015). Τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα στη γη παίρνουν πολλές μορφές, η πολυπλοκότητα των οποίων «είναι ιδιαιτέρως τρομακτική» (Harvey, 1982:276). 116