Geniet van het leven met een chronische aandoening. Nr. 1 - 2022.

D-Day

3

Geniet van het leven magazine 1 - 09.22

Er is een leven voor en na ‘de diagnose’. Op D-day, de dag van de diagnose, begint een totaal nieuw hoofdstuk: een leven met een chronische aandoening. Een vriend die MS heeft, noemt dit ‘de tweede helft’. Die begint vaak al (veel) eerder met klachten of symptomen die dateren van voordat de oorzaak ‘officieel’ is vastgesteld.

Mijn D-day was 24 juli 2008 toen ik vernam dat ik de ziekte van Parkinson heb. Dat was een keerpunt dat mijn bestaan volledig op z’n kop zette en niet bepaald ten goede. Alle lotgenoten die ik ken hebben die datum dan ook in hun agenda gegrift. Wij krijgen dus een tweede verjaardag cadeau. Zo levert ziek zijn toch iets positiefs op. Of om wijlen Johan Cruyff te citeren: ‘elk nadeel heb zijn voordeel’.

Begrijp me goed, ik wil het gevecht dat chronisch zieken dagelijks moeten voeren, niet ‘leuker’ maken, zoals de Belastingdienst zegt. Ik weet wat het is om constant pijn te voelen, je werk te verliezen, keer op keer te accepteren dat je ‘iets’ niet meer kan of te worden aangestaard omdat ‘je zo vreemd loopt’. Ooit ben ik op een vol terras opgepakt door de politie wegens openbare ronkenschap. Om 10h00 ‘s ochtends! Ik had slechts koffie gedronken, maar was mijn medicijnen vergeten. Het kan soms mensonterend zijn en moedeloos maken.

Niettemin probeer ik zoveel mogelijk positief te blijven. Om steeds de zon te zien na de regen. Letterlijk; mede daarom ben ik naar Spanje geëmigreerd. Dat optimisme sleept me door moeilijke momenten, evenals humor en vrienden. Ik was dan ook enthousiast over dit nieuwe magazine getiteld: ‘geniet van het leven, met een chronische aandoening’. Dat lijkt een contradictio, maar dat hoeft het niet te zijn. De rotziekte die mij nu al 14 jaar het leven zuur maakt, heeft me immers ook veel geleerd. Bijvoorbeeld om me niet meer druk te maken om kleinigheden, maar wel te genieten van de kleine dingen des levens.

4

Geniet van het leven magazine 1 - 09.22

Vóór D-day was mijn leven een soort snelweg. Vol gas, recht op het doel af. Succes en status waren belangrijk. Ik stond nooit stil. Parkinson dwong mij om een afslag te nemen. Nu rijd ik op een B-weggetje, trager en minder spannend, maar zonder stress. Ik heb tijd om uit te stappen en om me heen te kijken. Om te genieten van de reis en de omgeving. Van een zonsondergang of van een vogel die fluit. De contacten met lotgenoten zijn zeer waardevol, daar ontstaan vriendschappen voor het leven. Ik leef bewuster, houd mij niet, zoals vroeger, bezig met wat ik niet heb, maar waardeer vooral wat ik wel heb. En dat is nog best veel. Dat zijn onverwachte cadeaus, net als die tweede verjaardag natuurlijk.

Wytze Russchen