COMMUNICATIE
DEEL I
Interview
Terug in de tijd met Vera Met HALLO8540 zetten we de 50 e jaargang in van een gratis bij alle Deerlijkenaren aan huis bedeeld infomagazine. Van alle mensen die nauw betrokken waren bij de opmaak van het gemeentenieuws zoals we het tot nu toe kenden, heeft Vera Debaene de meeste jaren op de teller staan. Met drukkerij Alodel drukte ze het gemeentenieuws van 1977 tot 2015. Daarna bleef ze nog tot 2018 actief als lid van de redactieraad, voor die ophield met bestaan. Vera, het drukproces is in 50 jaar tijd compleet veranderd. Hoe ging het er in die pioniersjaren aan toe? Vera: ‘De eerste versie die wij produceerden, de zogenaamde gele edities van het gemeentenieuws, drukten we in typo. De teksten maakten we op in rijtjes van loodletters, aan de zetmachine. Dat loodkot stonk trouwens naar de pest. Het was heel ongezond. De loodzetters waren vaak ziek. Ze dronken daarom veel melk, tegen de loodvergiftiging.’ Waren er voordelen aan die (ongezonde) manier van drukken? Vera: ‘Als wij of de mensen van het gemeentebestuur op het laatste nippertje nog een foutje ontdekten, dan konden we dat rijtje loodletters snel aanpassen. Dat gebeurde soms zelfs nadat we al begonnen waren met drukken. En dan kregen er pakweg 500 gezinnen een exemplaar met een foutje erin, terwijl de rest de gecorrigeerde versie van het gemeentenieuws ontving.’ Volgens onze archieven zijn jullie begin de jaren 90 overgeschakeld naar drukken in offset. Wat houdt dat in? Vera: ‘Vanaf dan zetten we het drukwerk op een computer. De tekst belicht je op een drukplaat, een aluminium plaat waarop je hetgene dat je moet drukken in negatief zet. Daarna kan je beginnen drukken met een offsetpers. Dat ziet er veel beter uit en het gaat veel sneller. Je kan in principe wel niets meer aanpassen eenmaal de platen gemaakt zijn. Iets toevoegen is alleszins niet mogelijk. Je kan wel iets wegmoffelen met een stift, een overbodige ‘t ’ bijvoorbeeld. Maar op dat moment ben je aan het brielen, dus dat gebeurde alleen als het echt nodig was, bij een grote kemel.’
6
We merken zelf geregeld dat mensen die niet weten hoe een drukproces in elkaar zit, niet begrijpen waarom ze hun teksten vaak zo lang op voorhand moeten doorsturen. Tegen dat de teksten afgewerkt bij de drukker aankomen, is er al een hele weg afgelegd. Maar ook daarna komt er heel wat bij kijken. Vertel! Vera: ‘ Vanaf 2010 drukten we volledig in kleur. Dat was tijdrovend. We moesten het drukwerk meerdere keren door onze drukpersen trekken, want wij hadden geen grote vierkleurendrukker. We moesten het bijvoorbeeld 2 keer in onze kleinere tweekleur laten passeren. Dat werk calculeerden we wel in, natuurlijk. We werkten een week of soms iets langer exclusief voor het gemeentebestuur, als we een gemeentenieuws moesten drukken. Bij grote drukkerijen, zoals Die Keure (dat sinds 2015 ons infomagazine drukt, red.), is dat natuurlijk niet het geval. Bij grote spoed konden we het drukwerk in 3 dagen klaren, maar dat waren heel lange dagen. Gelukkig bestond onze toenmalige ploeg uit gekken die dat wilden doen. Kris Sablain drukte, samen met Robert Paduwat sneed hij het infoblad, we verzamelden, plooiden en nietten het gemeentenieuws met Guido Adams, Linda Depaemelaere, ikzelf en op het einde ook mijn kinderen, Julie en Louis-Philippe. Het was dikwijls kunst- en vliegwerk. Het was druk en soms stresserend, maar je had ook werkzekerheid, met een grote opdracht die er maandelijks was. We jeunden ons ook. Als we met zijn allen aan de verzamelaar zaten, was dat gezellig babbelen aan onze lopende band, ook al deed ik dat deel van het werk eigenlijk niet graag. Dat was anders toen mijn man Chris (Deleersnyder, red.) nog leefde (lacht). Hij had niet graag dat we babbelden aan de verzamelmachine, want dat is werk waarvoor je een zekere focus moet hebben.’
