De ambassadeur: Mathieu Van Driessche

Mathieu Van Driessche (30) zwemt van Capri naar Napels

Napels zien en sterven. Zo luidt het gekende spreekwoord. Voor Mathieu Van Driessche was Napels bereiken het doel. Al zwemmend. Met vertrek vanop het idyllische eiland Capri voor de baai van Napels. Eerder zwom hij ook het Nederlands IJsselmeer over.

We ontmoeten Mathieu op zijn terras met een prachtig uitzicht op Berlare. Daarvoor is de geboren en getogen Overmerenaar wel recent moeten uitwijken naar Wichelen. “Ik had het huisje van binnen nog niet gezien, maar van zodra ik dit zicht op de Schelde en de Berlaarse meersen zag, was ik meteen verkocht”, lacht Mathieu. Water speelt een belangrijke rol in het huidige leven van deze sportieveling.

Verkeersongeval als keerpunt

Al van jongs af aan was hij elke week op het voetbalterrein van SKV Overmere te vinden. “Maar door knieproblemen ben ik op mijn 21ste gestopt”, zegt Mathieu. Die knie kreeg het nog meer te verduren bij een zwaar verkeersongeval waarbij hij als voetganger van het zebrapad werd gemaaid. “Er zit nu geen kraakbeen meer in mijn knie en mijn onderbeen hebben dokters een beetje gedraaid, wat uiteindelijk leidde tot een revalidatie van een jaar. Hij kreeg medisch ontslag bij zijn toenmalige werkgever, waarna Mathieu aan de slag ging als verkoper van AED-toestellen. Een ongeluk met de nadruk op geluk. Het begin van een nieuwe start na een reeks veranderingen op zowel privé- als werkvlak. “Nieuwe stappen in het leerproces van het leven”, vertelt Mathieu.

Van de Damse Vaart naar het IJsselmeer

In die periode ontdekte Mathieu ook de zwemsport. Een sport die minder belastend is voor de knie. Mathieu vond nieuwe uitdagingen en vooral veel plezier in openwaterzwemmen over een lange afstand. “De eerste zwemwedstrijd was DammeBrugge, met zijn 10 km de oudste langeafstandswedstrijd in open water van het land. Het lukte vrij vlot en nadien kwam snel de vraag: wat nu?” De afstanden die hij overbrugde werden langer en langer, met vorig jaar, middenin de coronapandemie, de oversteek van het Nederlandse IJsselmeer. Een stevige 21 km in een meer met meer golfslag dan de Damse vaart. Met een beperkte voorbereiding, maar met de goede ondersteuning van mijn Nederlandse coach, ben ik erin geslaagd om het meer in 7,5 uur over te zwemmen. Daarna heb ik twee à drie maanden weinig tot niets gezwommen. In het najaar ben ik opnieuw gestart om vanaf januari naar een volgend doel toe te werken.”

Capri-Napoli

Dat doel was tweeledig: langeafstandzwemmen in open zee, maar ook: meer zelfkennis verwerven. “Ik had gelezen dat er een zwemwedstrijd was van het eiland Capri naar Napels. Toen ik me in januari hierover informeerde bleek dat er net een plaats was vrijgekomen. Ik heb direct toegehapt.” Om zich hierop voor te bereiden, nam Mathieu een extra coach uit Brugge onder de arm, die ervaring had met zwemmen in open zee. De trainingen waren zwaar: elke week 5 à 6 maal trainen, telkens minstens 2 uur in het water, wat in een vijftigmeterbad betekent: constant keren. “Best wel eentonig, zeker bij een lange training van 6 à 7 uur. Maar mijn drijfveer is de eenvoud en rust die ik in het water vind. Elke training is met de glimlach aangevat en afgewerkt. Het waren mijn momenten van bezinning en inkeer.”

Die D-day was 2 juli 2021. Dan sprong Mathieu voor de kust van Capri in het zeewater. Zonder wetsuit, want dat maakt zo’n krachttoer voor Mathieu nog iets specialer. Iedere zwemmer wordt begeleid door een boot met jury en een wedstrijdbegeleider en een reserveboot. Mathieu: “Het is ook de enige wedstrijd waar je zonder gps zwemt, wat het extra uniek maakt. Een goeie inschatting van de wind wordt dus des te belangrijker.” De eerste 4,5 uur lag Mathieu perfect op schema, met elke dertig minuten een stop om te drinken en elk anderhalf uur om te eten. “Niet evident, want het is dan even watertrappelen en je moet – zelfs al heb je niet veel honger – alles binnenspelen om voldoende energie te hebben.” Na 8 uur zwemmen had hij nog 5 km voor de boeg, al kreeg hij door het zoute water last van darmproblemen. “De wedstrijd loopt af na 10 uur zwemmen, dus die grens mocht ik niet overschrijden, maar aangezien ik in het zwembad toch 6,5 km op 2 uur zwem, was het nog haalbaar. Toch zei de begeleider dat ik wat sneller moest zwemmen. Toen ik bij een volgende drinkbeurt nog steeds op 5 km van de kust zwom en na een uur opnieuw hoorde dat ik nog 5 km moest zwemmen, was binnen de tijdslimiet arriveren niet meer haalbaar. De stroming en de draaiende wind bleken zo sterk te zijn dat ik meer dan een uur gezwommen heb zonder een meter vooruit te geraken. Dus heb ik de race na 31 km moeten staken. En ik was niet alleen. Van de 8 solozwemmers hebben er slechts 4 de kust gehaald.”

België-Italië

Toch is dit avontuur voor Mathieu geslaagd: “Het is een ongelofelijke ervaring. Als je aan iets start, heb je al niet gefaald, zeg ik altijd. Wie genoeg discipline aan de dag legt, kan veel bereiken. Ook door niet de gemakkelijkste weg te kiezen. De vier maanden intense voorbereiding vond ik eigenlijk het mooiste. Ik zwom zoals in Finding Nemo tussen een school vissen, kon me laten meedrijven op het ritme van de golven en ben altijd blijven lachen. Zo’n ervaring vergeet je niet. En zonder die verplichte tijdslimiet van 10 uur was ik doorgezwommen én er geraakt.”

Al was de EK match België-Italië ook een mooie afsluiter van zijn avontuur. “Als je na zo’n dag in een voetbalstad als Napels met je familie naar de EK-match België-Italië kan kijken, zijn dat herinneringen voor het leven. Zeker als je familie meehebt met de familienaam ‘Mertens’ die de Italianen wijsmaakt dat hij de papa van Dries Mertens is! Al ben ik wel vergeten om als voetbalfan naar het befaamde Maradonna-plein in Napels af te zakken. Dus ik zal nog eens moeten meedoen”, besluit Mathieu lachend.