ALICE AAN HET WOORD
08
Mijmeringen uit
woon- en zorgcentrum Edelweis Op vraag van de leden van NEOS schreef de 92-jarige Alice van woon- en zorgcentrum Edelweis haar ervaringen, verzuchtingen en belevenissen in tijden van het coronavirus Covid-19 neer. Haar dagboek is zo pakkend en mooi neergeschreven dat zij het graag met alle inwoners willen delen. Het verhaal was oorspronkelijk handgeschreven, maar er werd geen letter aan veranderd. Dat zou haar schrijfvaardigheid immers oneer aandoen. Alice hoopt ook jou langs deze weg wat moed, troost en een glimlach te bezorgen. In 1935 deed ik op deze dag mijn eerste communie. Wat is het al lang geleden! Dat denk ik, terwijl ik mijn kopje koffie drink, helemaal alleen aan een grote tafel van zes. Vierentwintig van de bewoners uit de Vlindertuin zijn op hun kamer, nu al ongeveer drie weken. Er zijn al acht residenten gestorven en de enkelen die nog naar de leefruimte komen, zitten op veilige afstand van elkaar. Die afstand is vreemd voor de ‘dwaallichtjes’ onder ons, die niks begrijpen van al die lege plaatsen. Er zijn nu ook geen gezamenlijke spelletjes meer, geen danspasjes, geen knutseluurtjes en geen wande lingetjes arm in arm. Er is alleen veel plaats om met vragende ogen doel loos rond te lopen tot, na koffietijd, iedereen naar de kamer gaat. Op Goede Vrijdag is het scenario zoals gisteren. Af en toe is er wat af wisseling als een of ander familielid, op de parking, voor het raam komt staan om te zwaaien. Voor demente bewoners, die van bij hun opname al ophokplicht kregen opgelegd, is het toch nog onwezenlijk. Er vloeien tranen … De sfeer van Goede Vrijdag krijgt bij ons plots een heel andere betekenis en snijdt dieper dan een kruisiging. Het drukt een corona van doornen in het hart van elke demen te. Hun hart voelt … is niet dement.
Stille Zaterdag is de verlenging van heel de voorbije week. Het is de stille getuige van eenzaam gedragen pijn, van moe zijn van het lange zitten, van het toilet niet vinden, van het wachten op de bus naar huis, van het zoeken naar de buitendeur, van het angstig alleen-zijn in een hele groep, van waanzinnige spookgedachten en van het dagelijks leven. Pasen. Vanaf vandaag wordt ieder een op de kamer gehouden. Nu pas begint voor mij de echte draagwijdte van de slogan ‘Blijf in uw kot!’. Terwijl alles buiten lentelijk openbloeit, moet ik lentelijk binnenkamers blijven. Ik ga er het beste van maken! Gelukkig is mijn geest nog gaaf en actief. Ik lees graag. Dat doe ik een paar uur per dag. In de week is er de krant, maar de andere dagen lees ik een boek. Kruiswoordraadsels oplossen, is een hobby waaraan ik verslaafd ben. Hoe moeilijker, hoe liever. Daarvoor heb ik nu de tijd. En … borduren! Ik heb hier al kilometers geborduurd! Het doodt de tijd en geeft de voldoening van mooie werkjes weg te geven. Er is ook nog een TV. Ik mis de mensen rond mij wel, maar de dagen duren niet langer dan anders. Wat fijn is, nu kan ik de stilte waarderen. De stilte spreekt een eigen taal en dwingt je ertoe naar jezelf te luisteren. In die stille momenten denk ik vaak aan mijn demente medemensen die nu ‘op hok’ zitten en het niet begrijpen.
Paasmaandag Vandaag word ik in mijn eentje 92! Vanmorgen vond ik onder mijn deur geschoven een envelopje met een kaartje van het verzorgingsteam. Mijn dag is dus goed begonnen! Verder door de dag heeft de telefoon niet stil gestaan. Ik ben van een ding zeker: mijn verjaardag was heel speciaal maar niet deprimerend. Een paar dagen geleden hebben mijn goeie vrienden, aan het onthaal, een groot pak afgegeven met alles erin wat een mens van 92 blij kan maken. Er wa ren mooie dingen en lekkere dingen. Het maakte me warm vanbinnen en het voelde of ik 29 was! Een coro na-maatregel heeft ook wel mooie kanten! Het geeft soms inspiratie!
Corona Kroon van doornen op mijn hoofd, Van mijn vrijheid mij berooft, Virus-angel die mij steekt, Het immuunsysteem doorbreekt, Tsunami, vloedgolf wereldwijd, Heel de aarde treurt en schreit, Bergt, blij bloedend avondrood Al de lijken in haar schoot.
Alice, april 2020
